Nederland 2024

Je maakt plannen, bespreekt ze, past ze aan en uiteindelijk is het moment daar. Een korte rondreis door Nederland, voornamelijk door Zeeland, samen met een jeugdvriend. Aanvankelijk wilden we de Waddeneilanden verkennen, maar dat blijkt in augustus niet zo eenvoudig te zijn. Met het idee dat alles kan maar niets moet, zullen we zien wat er op ons pad komt en ons daaraan aanpassen. 

Dagen 1&2 - wo 7 en do 8 augustus

     Wilrijk - Yerseke - 65 km

De ervaren camperaar neemt een zelfbenoemde 'beginner' mee op pad. Dit is echter niet helemaal correct. We hebben al eerder een rondreis in Schotland gemaakt - zie de post over Schotland uit 2005. Omdat dit 20 jaar geleden is, zijn de herinneringen van Jannick vervaagd en leunt hij graag op de 'expert'.

We maken nog snel een tussenstop bij Bram, die tijdens de eerder genoemde reis nog een tiener was en nu een trotse vader is - zie post België 2024. Er wacht een boek van mijn favoriete auteur op me: 'The Source' by James A. Michener. Nu zijn het mijn herinneringen die enigszins vervaagd zijn, wat niet verwonderlijk is voor een boek dat ik 45 jaar geleden heb gelezen.

Yerseke is een paradijs voor liefhebbers van oesters en mosselen. Het is een essentiële tussenstop voor Jannick, een plek vol herinneringen die hij probeert te delen met mij.

De 'ervaren expert' kan meteen beginnen met improviseren. Camping Zon en Zee is momenteel een bouwterrein. Er wordt hard gewerkt aan de constructie van bungalows. We laten de wagen tijdelijk achter op een parkeerplaats 100 meter verderop en tijdens onze verkenning van het stadje ontdekken we een prachtig gelegen camperplaats - gps N 51.49028; O 04.05326. Er was enige verwarring over het gebruik van de plek. Aan de straatkant staat aangegeven dat de parking gratis is voor 200 auto's. Op het terrein staat een bord met een telefoonnummer waar je je kunt aanmelden door je kenteken door te geven. We hebben ons netjes aangemeld, maar hebben niemand gezien of een bevestiging van onze registratie ontvangen. Het is een fantastische plek, midden in de natuur, waar rust en kalmte heersen.

Voor we van al dat moois kunnen genieten, geven we ons over aan dat waarvoor we gekomen zijn. Jannick haalt diverse herinneringen op aan eerdere uitstapjes. We vinden een geschikt restaurantje en genieten van de met zorg klaargemaakte mosselen. En of het gesmaakt heeft!

Tijdens onze wandeling langs de kade en de vissershaven waren we onder de indruk van de uitgebreide vloot en vermoedden we dat sommige schepen nog op zee waren. Yerseke dient als thuishaven voor de kotters die mosselen leveren aan de grootste mosselveiling ter wereld. Zelfs kotters uit omliggende gemeenten brengen hier hun 'zwarte goud' aan land.

Vanaf een bankje bij het uitzichtpunt over de Oosterschelde observeren we de verschillende zeiltechnieken van de binnenkomende zeilboten. Sommige zeilers beoordelen de windrichting en -kracht nauwkeuriger dan anderen, waardoor ze langer kunnen blijven zeilen. 

Do 8 augustus

Met zicht op de paardenweide installeren we ons om er een dagje vakantie van te maken. Bij dit schitterend weer zorgt de luifel voor de nodige schaduw. Bij onze wandeling zijn we getuige van de eb en begrijpen waarom de kotters een vlakke bodem hebben. Enkele liggen volledig op het brakke slijk.

Langzaam kabbelt de dag voorbij en plaatsen we onze zetels in de richting van de zon.

Dag 3 - vr 9 augustus

     Yerseke - Wilrijk - 62 km

Jannick voelde zich onwel en is gevallen. Om geen risico's te nemen en omdat we dicht bij Wilrijk zijn, wordt hij naar huis gebracht om daar verzorgd te worden in een vertrouwde omgeving.

Wachtend op het resultaat van het onderzoek blijf ik in de buurt. Een wandeling langs de oude spoorberm helpt om rust in mijn hoofd te krijgen. Met een gebroken borstbeen en twee gebroken ribben wacht Jannick een pijnlijke revalidatie. Succes bij het herstel moat. 

Dag 4 -za 10 augustus

     Wilrijk - Assenede - 61 km

De enkele dagen vrij staan, hebben een aanslag op mijn batterij gepleegd. Bijkomend doet de aanhoudende hitte geen goed aan de werking van mijn ijskast (schakelt automatisch over op gas maar dat is in het beste geval slechts temperatuur onderhoudend). 

Bij mijn zoektocht naar een camperplaats met elektriciteitsaansluiting stuit ik op het kampeerautoterrein in Assenede - gps-coördinaten N 51.23065; O 03.75026. Dit bescheiden terrein achter de sporthal heeft ruimte voor 6 voertuigen op verharde standplaatsen afgescheiden door een haag. De gemeente stelt deze locatie beschikbaar voor € 10 gedurende 72 uur, waarvoor dank. Er is een sanitaire zuil aanwezig, die zich echter achter de toegangsslagboom op het terrein bevindt. Als je alleen wilt servicen dien je dus de prijs van € 10 te betalen en een bijkomende euro voor vers water. Gebruikers van het terrein kunnen eventueel douchen in de sporthal bij afspraak aan de receptie. 

De plaats is eerder praktisch dan aangenaam. Gelukkig wordt de sfeer bepaald door de aanwezige camperaars. 

Een wandeling van 1,3 kilometer of 20 minuten brengt je naar de lokale Aldi, dwars door het stadscentrum. Op enkele horecazaken zaken na is er niets te beleven. 

De foto van de zonondergang levert een apart beeld op. Het lijkt alsof we ons in een bergachtig gebied bevinden. 

Dagen  5-7 - zo 11 - di 13 augustus

     Assenede

Op mijn verkennende wandeling 'ontdek' ik de rood-witte streepjes van de GR 5a.

De GR liefhebber in mij heeft niet veel overreding nodig om de wandelschenen aan te trekken en het pad door de velden te volgen naar en van Sas-van-Gent. Dit Nederlandse grensdorp ligt aan het kanaal Gent-Terneuzen op ongeveer 4 km van Assenede. 

Alleen aan de Nederlandse nummerplaten van de de geparkeerde auto's is te merken dat je in Nederland bent.

Op een bankje gezeten moet ik denken aan Annelies uit Sas-van-Gent in Zeeland (*). Ik kan me zo indenken dat jonge mensen in deze wat afgelegen streek dromen van een leven in de grootstad. 

(*) Lied van Louis Neefs uit 1977.

Niet ver van de historische Witte Brug ligt het camperterrein. Met rondom zicht en geronk van de zeeschepen op het kanaal een handige plek om de streek te verkennen. Een ruim terrein zonder afscheidingen of bomen die enige schaduw verschaffen, lijkt het mij een geschikte plek voor zonnekloppers.

Op de terugweg dicht bij Assenede ben ik wel eens benieuwd naar de 'Duitse bunker'. Bij een plaatselijke bewoner zie ik verbazing in de ogen tot het plotseling begint te dagen dat er inderdaad 'zo iets' ligt. Honderd meter verder is de uitkijkpost uit WO I te zien. Enkele van deze posten moesten eventuele tropenbewegingen in de gaten houden. Nederland was neutraal tijdens de oorlog maar de Duitsers waren er blijkbaar niet helemaal gerust op. 

Na deze flinke wandeling van ongeveer 18.000 stappen instaleer ik mij in de schaduw met mijn boek. Mijn buren komen terug van een fietstocht en ik raak in gesprek met Jean. We bespreken het tekort aan goede camperplaatsen en het onaangename gedrag van sommige kampeerders die de regels niet strikt volgen, waardoor ze het voor anderen moeilijk maken. Dit is een fenomeen dat ook in andere vrijetijdssectoren voorkomt. Aan ons om het goede voorbeeld te geven!

Ma 12 augustus

Ik was net te laat om mijn buren uit te zwaaien. Desondanks wens ik hen een prettige voortzetting van hun reis toe.

De indrukken stapelen zich op en wachten om neergeschreven te worden. 

Wegens de hitte wordt over de geplande fietstocht eerst getwijfeld, vervolgens uitgesteld om ten slotte volledig geschrapt te worden. Morgen is een nieuwe dag. 

Na een kort hazenslaapje zetten we de zetel buiten en houden we een ontspannen babbel in de schaduw van de sporthal. Mijn twee medecamperaarsters zijn vaten vol anekdotes, weetjes en ervaringen. Linda en Nicole lijken goede vriendinnen te zijn die elkaar vaak ontmoeten op verschillende camperlocaties in Vlaanderen.

Intussen is een andere oude bekende van de twee dames het terrein opgereden, en worden ervaringen over bepaalde stopplaatsen gedeeld en beoordeeld. Muziekflarden waaien onze kant op en met z'n allen zijn we zeer benieuwd naar de aanleiding. Een optie zou kunnen zijn om de viering van wielrenster Lotte Kopecky te overwegen. Aangezien zij een inwoonster van Assenede is, lijkt dat een passende mogelijkheid. Om zeker te zijn, loop ik richting het centrum en ontdek dat het gaat om een soort voorselectie voor het kiezen van een dj voor het feest op 1 september.

De muziek bonst in mijn oren en wanneer de bassen voelbaar worden, besluit ik het feestje achter me te laten. Vroeger noemde ik het ritmisch lawaai, maar uiteindelijk heeft elke generatie haar eigen muziekgenres.

Een wandeling in de natuur om van de zonsondergang te genieten, spreekt me dan meer aan.

Di 13 augustus

Op de tonen van Brigitte Kaandorp's 'Zwaar leven' voel ik mijn ledematen steeds lomer worden. De zetel buitenzeulen wordt een opdracht bij een temperatuur die gestaag in de hoogte blijft gaan. Het is geen weer om te wandelen en al zeker niet om te fietsen. 

In de schaduw met een boek zou de hitte draaglijker moeten zijn. Wanneer die hitte genadeloos toeslaat, vallen mijn ogen vaker dicht, dommel ik regelmatig weg en moet ik het boek telkens weer van de grond oprapen.

In de beschermende schaduw van de sporthal, met een verfrissende bries op mijn gezicht, sluit ik me aan bij de andere camperaars en ontstaat er bijna spontaan de 'Asseneedse Babbelbox'. Wat hebben we een zwaar leven!

Dag 8 - wo 14 augustus

     Assenede - Lichtervelde - Assenede - 133 km

Omstandigheden brachten mij in Assenede waardoor ik in de gelegenheid was getuige te zijn van een ode aan het leven bij het ter ruste leggen van Marcella. Ik heb Marcella leren kennen op haar 90 ste verjaardag waar ze het middelpunt was van een diverse levendige familie die hoe kan ook anders diverse generaties overstijgt. Ondanks de vele gegadigden kreeg ik ook de kans om met haar te dansen. Vergis je niet. Het was geen ritmisch wiegen op de tonen van vergeten liedjes. De levenslust was herkenbaar in de in de stalende vonk van haar ogen. Die houding probeerde ze ook op haar familie over te brengen. Geniet van het leven en verlies je niet in kleine tegenstellingen die tot verweiding en verbittering leiden.

Een thema dat centraal stond bij haar afscheid. Alhoewel een kleine familie herdachten vrienden en kennissen uit de buurt die levenshouding.

Dat Marcella de leeftijd van 97 jaar heeft bereikt, is grotendeels te danken aan de onophoudelijke zorg van haar kleinkinderen. Sommigen hebben het ouderlijk huis overgenomen, zijn bij haar ingetrokken en hebben haar tot het einde toe met zorg en liefde omringd. Dit is een aspect van samenleven dat in het westen lijkt te zijn 'verloren'. In een maatschappij waar het individu en de carrière steeds meer op de voorgrond treden, wordt de zorg voor de zwaksten onder ons steeds vaker uitbesteed. Een samenleving waarin de familiale cohesie steeds verder verzwakken, kan enkel leiden tot een gebrek aan interesse in anderen, met vereenzaming en vervreemding als gevolg.

Hoewel het overlijden een droevige gebeurtenis is, maakt het deel uit van het leven. We kunnen niet altijd de omstandigheden beheersen, maar deze familie heeft bewezen dat het ook anders kan als dat wel het geval is. Petje af voor jullie inzet, mannen. Ik hoop dat jullie voorbeeld door anderen gevolgd zal worden. Ook dat is een ode aan het leven.

..

Ik had het plan om naar Torhout te gaan, maar omdat het nog vroeg in de avond is, besluit ik door te rijden naar Assenede. Om 18 uur kan ik me weer vestigen op de plek die ik vanochtend heb verlaten en me opnieuw aansluiten bij de 'anderen'.

Bij het vallen van de avond, terwijl de mensen gezellig samen zitten, valt Luna, het hondje van Nicole, doodmoe van het spelen in slaap onder de camper. Wanneer we gaan opruimen, wordt Luna plotseling 'vermist'. De gehele camperbevolking gaat druk op zoek naar het vermeend verloren huisdier. Luna, die van vermoeidheid geen besef heeft, wordt uiteindelijk gapend 'gevonden' onder de camper. Tot grote opluchting van Nicole ebt de opschudding langzaam weg. Zoals bij kleine kinderen, is het beter om je geliefde huisdier nooit uit het zicht te verliezen.

Dagen 9-12 - do 15- zo 18 augustus

     Assenede 

Terwijl we met z'n allen langzaam ontwaken en de een na de ander zich als eens buiten waagt, blijkt het geen fiets- of wandelweer te zijn. 

De 'Asseneedse Babbelbox' volgt nauwgezet de baan van de zon. Naarmate die zich verplaatst, bewegen wij in de tegenovergestelde richting om zo optimaal mogelijk van de schaduw gebruik te maken. De nieuwste leden, afkomstig uit Nederland, sluiten zich bij de groep aan en trakteren ons prompt op een heerlijk gebakje.

vr 16 augustus

Afwisselend zacht getik en constant geruis kondigen een regenachtige dag aan. Terwijl de regen verlichting biedt aan de dorstige aarde, bereiden we ons voor op een dagtocht in de buurt.

De dames zijn alvast op zoek naar een gezellige plek voor een aperitief. Terwijl ik nog wat werk te verrichten heb, haal ik de paraplu en regenjas tevoorschijn om me bij hen te voegen.

Terwijl ik aanschuif, word ik attent gemaakt op een foto die verdacht veel op mij lijkt. Hoewel ik vermoed dat de dames een grap met me uithalen, passeren verschillende kandidaten die gelijkenis vertonen, variërend van lokale artiesten tot overleden zangers. We raken er niet uit en zelfs de uitbaatster kan geen overtuigende verklaring bieden, waardoor ik de zaak verdacht begin te vinden. De gelijkenis is inderdaad treffend!

Ik laat me graag meetronen naar een lokaal eethuis waar we verwacht worden. Bij Deli Casa kun je ook terecht voor een lunch. Ben je op zoek naar lokale producten  eventueel als geschenk, ook dat is beschikbaar.  Nicole en ik kiezen ervoor om een gerecht te delen, terwijl de anderen individuele gerechten bestellen. Tijdens het diner krijg ik een uitgebreide briefing over de lokale eetgelegenheden en de kwaliteit van de service. Assenede heeft duidelijk zijn verborgen juweeltjes. 

Onze rondrit brengt ons in Sas-van-Gent waar we in Markt 4, een omgebouwde kerk, een theepauze inlassen. In deze aangepaste locatie met behoud van de eigenheid, zijn diverse boetiekjes ingericht. 

Nu we eenmaal de smaak te pakken hebben, rijden we richting  Boekhoute.

Boekhoute verkreeg een haven door een zijarm van de Westerschelde. De verzanding en indijking van de Braakman maakten het een binnenhaven, wat geleidelijk het einde betekende van de garnaalvisserij. Dit verleden wordt in ere gehouden met de Bou 8, een deels bewaarde kotter.

Een bezoek aan Boekhoute wordt vooral aanbevolen vanwege het kasteel. Kasteel Ter Leyen, voor het eerst genoemd in de 16 de eeuw, valt op met zijn witte gevels en baksteenrode daken, gelegen in een groene omgeving. Samen met de omringende natuur staat het sinds 1977 op de monumentenlijst als beschermd cultuurhistorisch landschap.

Het kasteel wordt omgeven door een gracht en een schitterende tuin. 

Er waren gemengde gevoelens over de stevigheid van een houten bruggetje. Een vrijwilliger stelde voor om dit te testen.

Onze verkennende rondrit wordt afgesloten in Watervliet.

Het vooruitzicht op pannenkoeken in het authentieke bruine café 'In de Wolf' doet ons al watertanden.

Er is niet veel ruimte om klanten te ontvangen, maar men komt vooral voor de  gezelligheid die in een kader plaatsvindt dat langzaam aan het verdwijnen is.

We krijgen een tafel op het achterterras, waar de afschermgordijnen worden opgerold zodat de ruimte wat kan afkoelen. 

Pannenkoeken staan vast op het menu, maar wat drinken we daar nu bij?

Voor het zover is wandelen we wat rond in de tuin waar achteraan enkele pipowagens staan opgesteld die worden verhuurd. Elk van die min of meer oude zigeunerwagens heeft z'n eigen aankleding en voor algemeen gebruik is een toiletwagen ingericht. 

Tijdens een gesprek met de verzorger merkte ik een zeer bekend accent op. Het bleek later dat hij uit Moere bij Torhout kwam, de plaats waar ik mijn kleutertijd heb doorgebracht. Het wordt weer eens duidelijk dat er een kern van waarheid zit in de uitdrukking 'de wereld is mijn dorp'.

Zoals we onszelf beloofd hadden, sluiten we de dag af met pannenkoeken. De dames, liefkozend 'de bende van vier' genoemd, vonden dat ik een lokaal streekbier had verdiend.

Een dikke merci aan Linda, die ons op een professionele manier dit deel van Oost-Vlaanderen en Zeeland heeft helpen ontdekken.

za 17 augustus

Ondanks alle grapjes over het weer, wordt de fiets klaargezet voor een verkenningstocht door de omgeving. De route gaat via Philippine en Terneuzen, om daarna langs het kanaal terug te keren.

Op minder dan een kilometer van de camperplaats bevind je je midden in de natuur. Sinds de late middeleeuwen is men begonnen met het indijken van de polders. Nederland staat bekend als de autoriteit op het gebied van waterbeheer. Ook het nabijgelegen polderland is geleidelijk aan 'veroverd' op de zee en de Schelde. Het is een rustige fietstocht naar het mosseldorpje Philippine, waar tal van restaurantjes zich voorbereiden op de aankomende mosselfeesten.

In fietsland Nederland komt de fietser in alle veiligheid aan zijn trekken. Probleemloos geraak ik in het havenstadje Terneuzen. De haven en het sluizencomplex verdringen de historische binnenstad steeds verder. De winkelwandelstraat is fietsvrij en de verkenning gaat te voet.

Op de dijk is het even uitblazen en het binnenvaren van enkele zeeschepen gade slaan. In West-Vlaanderen zijn we binnenscheepvaart meer gewoon. Die zeeschepen zien er best indruk-wekkend uit. 

Cor adviseerde me om langs het kanaal terug te keren. Het is jammer dat er geen verhoogde dijk is. Bij Sas-van-Gent wordt het uitzicht op het kanaal breder, maar daar moet men afslaan richting Assenede. 

Op de camperparking blijkt dat ik een solidariteitsgenoot op de fiets heb. Cor heeft eveneens 40 km afgelegd. Gefeliciteerd! Gelukkig hoeft een tijdelijke beperking geen obstakel te zijn om fysiek actief te zijn en te blijven.

Peer pressure, ofte druk van leeftijdgenoten, hoeft niet per se negatief te zijn. Het voorbeeld van Cor en de dames heeft mij bijvoorbeeld overtuigd om over te stappen op alcoholvrij. Een eerste poging in Roemenië was slechts matig succesvol, maar het aanhoudende goede voorbeeld heeft uiteindelijk zijn vruchten afgeworpen. Alcohol kan de zeden verzachten, maar zoals de 'ouden' al wisten: alles met mate. Een leuke tijd hebben kan ook zonder.

     De Acht Weken van Assenede, het Meetjesland en Zeeland

Het was een koude douche toen ik vernam dat het ongeveer acht weken zou duren voordat de onderdelen voor de wagen beschikbaar zouden zijn. Alle boutades worden bovengehaald om me weer op temperatuur te krijgen: accepteer wat je niet kunt veranderen; leef van dag tot dag; je weet waar je spaargeld eindigt, maar niet waar je leven eindigt; de tijd vliegt voorbij; er is zoveel te doen en te zien in de buurt...

Een hulp daarbij is Club AB, ook bekend als de Asseneedse Babbelbox, een groeiende gemeenschap. Het is een constant komen en gaan, maar de 'harde kern' vindt elkaar altijd moeiteloos terug. Tijdens de babbelsessies, die verrijkt worden met muziek uit 'onze tijd', verkennen we alle aspecten van het leven. We volgen de schaduw terwijl we genieten van een natje en een droogje. 

Op deze manier integreer ik geleidelijk in de lokale gemeenschap. De ontspannen sfeer en het zorgen voor elkaar, samen met kleine uitjes, winkelbezoeken en deelname aan lokale evenementen, dragen bij aan een unieke samenhang.

Dat Assenede een passie heeft voor sportclubs merken we bijna elke dag. Van de Japanse kreten van de judoclub tot de lokale uitingen van de volleybal- en andere sportclubs, de sportieve geest is voelbaar.

Aan de achterzijde van de sporthal is het kampeerautoterrein ingericht. Dank aan de gemeente en de plaatselijke bevolking voor deze praktische plaats.

zo 25 augustus

Assenede speelt gastheer voor een jeugdbasketbaltoernooi. We voeren een gesprek met enkele begeleiders van een club uit Gent. Terwijl de jongeren zich serieus op hun wedstrijden storten, worden hun bezwete shirts te drogen gehangen. Voordat we de kans krijgen het vriendelijke trio te fotograferen, voegen ze zich opnieuw bij hun spelers.

We wilden graag de wedstrijd volgen, maar we worden op een barbecue in Zelzate verwacht.

De deelnemers komen geleidelijk binnen en ik maak kennis met de leden van verschillende verenigingen. Het lijkt een tijdloos fenomeen, maar het valt op dat er weinig jongeren zijn. Ze vinden de muziek uit de jaren zestig tot negentig waarschijnlijk 'ouderwets'. Linda en ik waren het eens dat Maria en Cor zich hier op hun gemak zouden hebben gevoeld. Maar we zijn vooral voor de BBQ gekomen en gesmaakt heeft het!

wo 28 augustus

De tijd sleept zich langzaam voort door de dagelijkse routine, vergezeld door de stoelendans die de schaduwen volgt. 

In de namiddag worden we versterkt met Rita en Willy (L), vrienden van Linda, die zich bij de Babbelbox voegen. We verwelkomen de nieuwe leden van de AB club. 

In de late namiddag snakken mijn benen naar een wandeling. Aangezien Assenede een landelijke gemeente is, hoeft men niet ver te gaan om van de natuur te genieten.

Assenede eert zijn helden, van het fietsfenomeen Lotte Kopecky tot de anonieme arbeiders uit de 15 de en 16 de eeuw die de dijk hebben gebouwd, waardoor vruchtbaar akkerland beschikbaar werd zonder risico op overstromingen.

Een fietstocht bracht me reeds eerder op de dijk. Te voet is de beleving toch nog ietsje intenser. Als ook de belichting meewerkt, levert dit prachtige beelden op.

Langs de rijweg is er voor de trage weggebruiker een pad beschikbaar dat langs de velden loopt, waarbij je niet alleen van de natuur kunt genieten, maar ook een vleugje cultuur meekrijgt. 

De tapijtweverij is een bezoek meer dan waard, waar het verhaal van "Floris ende Blancefloer", een episch middeleeuws liefdesverhaal vertaald uit het Frans rond 1260 door Diederic van Assenede, in ongeveer vijftig tapijten wordt weergegeven.

Boven het landelijke Assenede zweven regelmatig luchtballonnen aan de horizon voorbij. Het lijkt wel of de langzame vaart de tijd afremt.

Tijdens de zomermaanden in de vroege ochtend zou het landschap op z'n mooist zijn. 

Om de afwatering van de ontstane polders te garanderen werd de Kleine Geul uitgespoeld. 

Tijdens een praatje met een een fietskoppel uit Assenede leer ik over het bestaan van de zeldzame zwarte ooievaar (Ciconia nigra). In augustus zou hij steeds vaker in het grensgebied gespot worden. Ondanks ons ingespannen turen, liet hij zich vandaag helaas niet zien.

De laagstaande zon bij zonsondergang creëert een prachtig ander beeld.

do 29 augustus

Het OCMW van Assenede organiseert zijn jaarlijks zomerfeest. Ook 'buitenstaanders' kunnen intekenen. De happening gaat door in het dienstencentrum de Piramide. De vrijwilligers hebben zich uit de naad gewerkt om een voedzame maaltijd aan te bieden. 

Het aansluitende 'feest' spreekt vooral de 'iets' ouderen aan. Naast het optreden van de lokale zangberoemdheid Nico Corman, is het vooral de plaatselijke 93 jarige buurtbewoners Roger die onbewust de show steelt. Met pretlichtjes van herkenning bij de nummers uit lang vervlogen tijden schuift hij met plezier de dansvloer op. Zoals het een volksfeest onder leeftijdgenoten past wordt dit keurig afgesloten ergens in de middag met de zon nog fel schijnend aan de wolkeloze hemel.

Dit belet de leden van de Asseneedse Babbelbox niet om het 'feest' verder te zetten op het kampeerautoterrein.

Als we extra versterking van buitenaf krijgen, wordt het zeker een gezellige bende.

Tja, de zomer nodigt nu eenmaal tot gezelligheid uit.

Vr 30 augustus

We herkennen nu elkaars ochtendroutines, de vroege vogels en zij die wat langzamer opstarten.

In Willy heb ik een fietsmaat gevonden. Maar we strijden met ongelijke wapens. Hij op zijn elektrische fiets en ik op mijn trouwe tweewieler, de kameraad van vele avonturen. In de polders heerst de wind en uiteraard trotseren we de tegenwind. Terwijl ik ik mijn best doe niet volledig af te gaan, peddelt mijn nieuwe vriend fluitend naast me.

Als ondertussen volleerd kenner van de streek, kan ik dank zij opgedane kennis via Wikipedia het uitgebreid hebben over de inpoldering en de afwatering van de ontstane landbouwgronden. 

Zo nu en dan moeten we  Nederland aandoen. We maken een tussenstop in Philippine, een vooraanstaand mosseldorp, voor een fotosessie. Het thuisfront is immers benieuwd naar onze bezigheden!

De slanke en de super slanke, zonder te specificeren wie wie is, poseren ieder op hun eigen wijze voor de mossel waar het dorp om bekend staat.

We zijn nog niet moe genoeg en rijden verder naar Boekhoute. Het is aangenaam om de wind in de rug te hebben en onze snelheid te zien stijgen tot 20 km/u. Als echte wielertoeristen besluiten we een terrasje te pikken met uitzicht op Bau 8 en het kasteel.

Terwijl we door de velden rijden met de zijwind die ons terug naar Assenede voert, zou ik met deze vrolijke reisgenoot graag de omgeving wat uitgebreider willen ontdekken.

Tijdens de afterparty krijgt Cor de kans om zich helemaal te laten gaan met het installeren van de lichtjes. Hij is al dagen aan het uitkijken naar een gelegenheid om de ambiance te verhogen. Ook onze Franse buren waarderen de gezellige sfeer die het Belgische contingent brengt, verrijkt met een Nederlands paar.

Zo 1 september

De zomer loopt ten einde. De herfst maakt zijn opwachting en we besluiten dit te vieren met een afscheidsfeest.

Iedereen levert zijn of haar bijdrage. 

Maria wil ons vergasten op een Spaans gerecht. Gehaktballetjes, zelf bereid, in tomatensaus. Om het met haar woorden te zeggen : 3 uur in de keuken staan🫣🫣🫣🫣 vervolgens lekker smikkelen met ons allen...en binnen een half uur alles op...dat is het kenteken van lekker eten toch😂😂😂😂

Rita drukt ons sentiment als volgt uit : Dikke dankjewel aan de keuken prinses, het was heeeeeel lekker 😋

Of Linda, die altijd wel wat achter de hand heeft : Was heel lekker , en er volgt straks nog meer , maar eerst alles laten zakken

Voor we aan al dat lekkers begonnen was er nog een aperitiefje 'geschonken' door Lydie.

Willy en Daniël zijn de frieten, het stokbrood en de 'surprise' gaan ophalen. 

Om alles te laten zakken en ons tegoed te doen aan die 'surprise' volgen we de schaduw en verplaatsen ons.

We willen niemand jaloers maken, maar toen de doos eenmaal geopend was, waren de ah's en de oh's unaniem.

Voor even werden de suiker- en calorieproblemen onder tafel geveegd.

Uiteraard volgen er nog koffie of voor de liefhebbers thee en verschijnt er nog een doos pralines. 

Maar eerst worden noodzakelijke taken netjes verdeeld. De heren aan de afwas en tja, de dames... 

Op de vraag waar is Willy? Hij was fotograaf van dienst.

We nemen (tijdelijk) afscheid van Rita en Willy. Ook Lydie keert huiswaarts. 

En onze keukenprinses 'vindt' nog een 'overschotje' die we onmogelijk kunnen weggooien. Ons 'klein eterken' moet nog eens proeven maar gelukkig doet Maria mee. 

De achterblijvers helpen alles verteren bij een alcoholvrij biertje. Werkelijk waar. Scouts honor.

In de afgelopen weken hebben we een groepscultuur ervaren met een unieke dynamiek. Terwijl we in het westen de neiging hebben om ons steeds verder op onszelf terug te plooien, was het een verademing om een gevoel van saamhorigheid te creëren. 

Samen met de ondergaande nemen we afscheid van deze schitterende dag.

De dagen en gebeurtenissen volgen elkaar zo snel op dat het gebruik van een activiteitenkalender zich opdringt.

We verkennen de CP Jachthaven Eeklo - gps N 51.17879; O 03.54958. Prachtig aan het kanaal gelegen heeft de stad 12 plaatsen voorzien. Zelfvoorzienend zijn is aanbevolen. Een warenhuis op wandelafstand. Voor het bezoek aan de binnenstad kun je best de fiets gebruiken.

Een achttal kilometer verder komt de wandelliefhebber volledig aan haar of zijn trekken in het uitgestrekte terrein Lembeekse Bossen.

Do 5 september

Elke eerste donderdag van de maand organiseert gastvrouw Lydie een koffietafel. Linda zorgt ervoor dat de leden van Club AB die nog aanwezig zijn, niet ontbreken op het appel.

De feestelijke gebeurtenis wordt verrijkt door Nico Bianco, die klassieke meezingers ten gehore brengt. Zijn zangtalent komt pas echt tot zijn recht tijdens de toegiften. Daniël doet zijn best om niet over zijn eigen voeten te struikelen terwijl hij onzekere danspassen uitvoert met zijn twee beschermengelen. 

Vr 6 september

Tijdens de gezellige momenten vinden we ook tijd voor uitstapjes. Linda neemt me mee naar 'haar' Zelzate, waar niet zozeer de grote cultuur, maar de nuchtere mentaliteit van de industrie overheerst.

Er zijn toch charmante plekken te ontdekken. Zo is er de wijk 'Klein Rusland', die waarschijnlijk niet veel toeristen trekt. Het is een wijk in Nederlandse stijl, zonder doorgaand verkeer, maar met eenzelfde in- en uitrit. Jammer genoeg lijkt de wijk enigszins verwaarloosd, ondanks het duidelijke potentieel.

Linda is bekend met de buurt omdat ze hier heeft gewoond en gewerkt. Met een duidelijke toon van nostalgie neemt ze me mee op een reis door de tijd.

We nemen even de tijd om te poseren bij de 'vriendin' van Manneken Pis, Mietje Stroel. Het originele beeld is te vinden in het museum, maar het 'blinkende' hoofd geeft aan dat dit de lokale 'wrijfbeeld' versie is.

Aan de Vredekaai heeft de gemeente enkele plaatsen voor camperaars voorzien - gps N 51.20323; O 03.80769. Zeer schaduwrijk en met zicht op de vijver en het stadspark. Bij aankomst vonden we een voor Linda herkenbare caravan. 

Een nieuwe vriendin van mij werd geconfronteerd met de harde realiteit van het leven. Ik heb Lydie leren kennen als een uiterst sociaal en toegewijd persoon, altijd in dienst van haar omgeving en vriendenkring, maar ook getroffen door een onvermijdelijke tragedie.

Afscheid nemen

Wij, de levenden, zijn ons bewust van onze sterfelijkheid. Zolang de 'tragedie' anderen overkomt, kunnen we er rationeel mee omgaan. Maar wanneer het ons persoonlijk raakt, ervaren we het anders. Hoewel dit universeel niets verandert aan de feiten, kan ons universum plots krimpen tot een kleine kring van naaste familie, goede vrienden en bekenden. Afhankelijk van ons sociaal netwerk kunnen we zelfs diep geraakt worden door het overlijden van publieke figuren.

Tijd heelt veel wonden. Hoe oud we zijn wanneer we met verlies worden geconfronteerd en hoe dicht we bij de overledene stonden, beïnvloedt sterk de intensiteit van ons verdriet. Laat de tijd de wonden helen, maar laten we vooral de herinneringen koesteren.

Met het besef dat sommige dingen onomkeerbaar zijn, moeten we de moed hebben om onszelf in de spiegel te bekijken en ons af te vragen: hoe verhouden we ons tot de mensen om ons heen? In hoeverre zijn we bereid, in staat, en durven we onszelf te betrekken bij de geliefden in onze omgeving? De hectische samenleving eist haar tol op onze tijd, energie, (financiële) middelen en emoties.

Er kan veel positiefs gezegd worden over de emancipatie en individualisering van de maatschappij, maar laten we 'het kind niet met het badwater weggooien'. Naarmate we ouder worden, worden we ons meer bewust van onze eigen 'sterfelijkheid'. We mogen de liberalisering van de maatschappij niet zo ver laten gaan dat het onze fundamentele menselijkheid schaadt; iets wat in de 'westerse' cultuur opnieuw ontdekt moet worden.

De balsem van mooie herinneringen verzacht de pijn, een pijn die niet volledig hoeft te verdwijnen. Laten we ervoor zorgen dat we tijdens ons leven de pijn niet verergeren door kleinigheden of negativiteit. Er is geen remedie voor spijt, slechts wroeging of geestdodende middelen. Het is aan ons om dit te voorkomen. Met tijd genezen vele wonden, waardoor we kunnen terugkijken op de mooie momenten waaraan we hebben bijgedragen.

...

Er zijn slechtere plaatsen om te stranden dan Assenede. Deze landelijke fusiegemeente bestaande uit Assenede, Boehoute, Bassevelde en Oost-Eeklo en telt ongeveer 14.000 inwoners. 

Assenede viert dit jaar haar 1300 ste verjaardag. Bij gebrek aan echte bronnen is het zeer moeilijk om ons een beeld te vormen van Assenede in de achtste eeuw. Er zijn geen kaarten of andere documenten voorhanden en het landschap verandert in die tijd voortdurend. De oudste vermelding dateert uit 1120. Het zal zelfs tot in de 13 de eeuw duren vooraleer de kerkelijke overheid de precieze grenzen tussen de bisdommen vastlegt. De streek krijgt in de achtste eeuw ongenood bezoek van de Noormannen. Zij zijn op zoek naar oorlogsbuit. Dit wijst erop dat er in onze streek toch een zekere welstand moet zijn. De Vikingen verblijven geruime tijd in het Scheldegebied en ondernemen van daaruit hun plundertochten.

Za 7 september

Er zijn in de loop van hat jaar al veel festiviteiten geweest. 

AANDACHT, AANDACHT! Eentje die we niet willen missen is het Belgische kampioenschap Belleman. Uitgegroeid van de belangrijkste nieuwsbrenger tot behoeder van de folklore is de belleman de centrale figuur bij evenementen. 

Assenede viert het 25ste jubileum van haar belleman, Jan. Hij ontving niet alleen een nieuwe bel om zijn boodschappen te versterken, maar wordt ook geëerd met een eigen reus die hem bij toekomstige evenementen zal vergezellen.

De deelnemers werden, vergezeld door de reuzen en onder plechtige begeleiding van het lokale muziekkorps, naar de feestzaal geleid.

Om de eeuwenoude traditie van hun beroep te onder-strepen, hebben sommige deelnemers zich uitgedost in kleurrijke historische kostuums.

Terwijl de jury zich beraad over de presentatie van de deelnemers wordt het publiek opgewarmd met een optreden van Nico Corman.  

Ondanks de welluidendheid van de andere deelnemers, is het Joris uit Veurne die de titel van nationaal kampioen 2024 heeft veroverd. 

Zijn wel-bespraaktheid en imposante ver-schijning hebben de goedkeuring ook van de lokale jeugd gekregen. De toekomstige opvolging lijkt daarmee gewaarborgd.

De nummers één tot en met drie krijgen een herdenkingsplaquette. De winnaar mag de beker mee naar huis nemen. Met bloemen en welgemeende felicitaties nemen we afscheid van de deelnemers en hun begeleiders.

Zo 8 en ma 9 september

Met de terugkeer van mijn fietsvrienden Rita en Willy, haal ik nu  gemakkelijker mijn fiets naar buiten. Het weer is redelijk stabiel en zelfs enigszins voorspelbaar.

We worden niet alleen vaste klanten bij de Lidl in Sas-van-Gent, maar onze verdere verkenning van Zeeland brengt ons ook regelmatig in Philippine. We kunnen niet altijd foto's maken bij de mossel. Het charmante dorpsplein, met zijn muziekkiosk en gevels die Vlaams aandoen, verdient eveneens aandacht.

Rita heeft enkele routes ontworpen met behulp van het uitgebreide fietsknooppuntennetwerk. Het is erg praktisch om op deze manier diverse lussen te kunnen fietsen. 

Zo belanden we bijvoorbeeld bij de Stoepedagen. Stoepe, een deelgemeente van Ertvelde, herbergt een klein bedevaartsoord dat op deze zondag veel bezoekers trekt. Het bloementapijt, ondanks de hevige regenval van de afgelopen nacht, weet ons zeer te charmeren.

Vooral het rijden door de polders, langs kreken en landbouwpercelen die afgewisseld worden met weilanden waar koeien, paarden en schapen grazen, is rust gevend. Hier en daar zien we ook geiten. Bij een rustplaats kunnen we een hedendaagse windmolen bewonderen. 

Na een inspannende activiteit is het essentieel om het avontuur toe te lichten, te becommentariëren en uit te leggen. Een aperitief, niet per se alcoholisch maar wel vergezeld van een licht verteerbare snack, is daarbij onmisbaar.

...

de volgende rit mag iets geïmproviseerder met meer zin voor het avontuurlijke. 

Waterbeheer is een expertise van Nederland, geboren uit noodzaak. Met een aanzienlijk deel van het land onder zeeniveau, streven onze noorderburen ernaar om een herhaling van de ramp van 1953 te voorkomen. 

De zorgvuldig geconstrueerde dijken en afwateringskanalen zijn niet alleen functioneel, maar verlenen ook een uniek karakter aan het landschap waar het prettig toeven is.

Het avontuur bevindt zich in de finale. Een plotselinge hevige regenbui overvalt ons, maar de overhangende boomtakken bieden onderdak. Daarna leidt een van de aanwijzingen ons via een sluipweg het bos in, langs een boerenpad waar onze 'kleine' zich helemaal thuis voelt.

We zijn net op tijd 'thuis' voordat de echte regenbui losbarst. Buiten eten is daardoor uitgesloten, maar binnen eten heeft ook zo zijn charme.

Bedankt Rita voor het uitdokteren van de routes. Ik ben overtuigd van de waarde van het fietskooppunten netwerk en zeker daar het grensoverschrijdend geen enkel probleem oplevert.

za 14 september

Ik ben niet alleen een toonbeeld van succesvolle integratie, maar ik word ook steeds meer een vast onderdeel van de gemeenschap. Tijdens mijn wandelingen in het dorp word ik zowaar herkend en spontaan begroet.

Assenede is niet de enige plaats, maar ook Zelzate biedt dergelijke ervaringen. Zo ben ik vandaag uitgenodigd door een lokale vereniging om aan een koffietafel deel te nemen, met tussendoor een aantal volksspelen. Tijdens deze spellen werd ik onderbroken door een telefoontje, waardoor ik vergat om foto's te nemen.

Bij navraag bleek dat iedereen zich volledig had ingeleefd in de spellen en tijdelijk de mobiele telefoons vergat. Ter compensatie kunnen we troost vinden bij de prijzentafel en een sfeerimpressie die laat zien hoe iedereen betrokken raakt bij de gezelligheid. Passend bij de leeftijd, wordt er met een knipoog en een kwinkslag teruggeblikt op het verleden.

Leeftijdsgenoten zorgen niet alleen voor zichzelf; grootouders en overgrootouders lijken steeds vaker de pijlers van de samenleving te worden. Even de tijd nemen om te luistern, blijkt het niet hoofdzakelijk over onvermijdelijke kwaaltjes te gaan maar de bezorgdheid over kinderen, kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen. Bij grijsheid schuilt veel wijsheid. 

zon 15 september

Mijn reputatie als Bourgondiër is inmiddels welbekend bij de leden van Club AB. Lydie trad op als gastvrouw voor Linda en mij. Om mijn eetlust aan te wakkeren, werd we het tempo opgevoerd tijdens de fietstocht naar Zelzate. Uiteraard niet zodanig dat ik bezweet en onder het vuil bij de dames aankwam. Ik hoop dat mijn extra laagje deodorant heeft standgehouden.

Het pre aperitief ging naadloos over in het aperitief. Miniloempia's als voorgerechtje hielden de belofte van een smakelijk hoofdgerecht in. Ik moet toegeven dat 'konijn met pruimen' niet op mijn lijst van campergerechten staat. We hebben gesmuld en genoten, en natuurlijk vergaten we een foto te maken van al dat copieus lekkers. Gelukkig waren we wel attent toen het dessert kwam. Een dikke merci aan de kok! 

Voor het digestief verplaatsten we ons naar de woonkamer om het nieuws te volgen over het noodweer in Oost-Europa. En zeggen dat ik in normale omstandigheden daar middenin had kunnen zitten.   

Om de waterellende te vergeten of even naar de achtergrond te schuiven, volgen we het EK wielrennen. De Belgische ploeg, met twee sprintkopmannen, heeft het ploegenspel perfect uitgevoerd. Tim Merlier mocht uiteindelijk de handen in de lucht gooien en de gouden plak in ontvangst nemen. Proficiat!

Op de terugweg naar Assenede moest ik geen rekening houden met zweet of vuil. Met een zeer voldaan gevoel na een uiterst geslaagde dag kon dat weggewassen worden.

di 17 september

Toen de zon doorbrak, zij het wat laat, ontstonden de perfecte omstandigheden voor een wandeling. 

Jean en Noël vergezelden mij uit solidariteit met mijn stappendoel, terwijl we samen een nieuw deel van Assenede verkenden.

Onze gedachten gaan uit naar de Oost-Europese regio's die geteisterd zijn door hevige regenval en sneeuw. In andere omstandigheden zou ik nu door deze getroffen gebieden trekken. 

Tijdens het wandelen worden er plannen gesmeed voor een fietstocht. Nu we prachtig nazomerweer hebben, moeten we daar optimaal van genieten.

Het voormalige brouwerijgebouw, dat aanvoelt als een kasteel, trekt vele voorbijgangers aan met zijn talrijke plaatjes vol spreuken en pakkende oneliners. Onze nieuwsgierigheid wordt abrupt onderbroken door het hevige geblaf van de waakhonden. Wanneer de opzichter naar buiten komt, vernemen we dat de schilderteksten het werk zijn van zijn vader.

In dit deel van het dorp zijn enkele gevels te bewonderen die dateren uit het begin van de vorige eeuw. De met zorg onderhouden panden dragen bij aan de diversiteit van bouwstijlen.

Ik probeer nog tevergeefs een afspraak te maken in de doktersgroepspraktijk. Helaas kent ook het landelijke Assenede een patiëntenstop. Dat ik niet niet de intentie heb om patiënt te worden, kon de baliemedewerker niet vermurwen.

do 19 september

Jean en Noël nemen me onder hun vleugels voor een verdere beleving van zowel een geografisch als geschiedkundig zeer interessant stukje Zeeland. Hun omzwervingen hebben hen op fietsvriendelijke plaatsen gebracht die ze graag met mij willen delen. Onze eindbestemming is Axel. 

Zo rijden we door het natuurgebied De Groene Knoop.  Dit ligt ingeklemd tussen de industrie in de Koegorspolder, de Tractaatweg tussen Terneuzen en Zelzate en Westdorpe. Aan de zuidzijde ligt het natuurgebied Westdorpe Noord. Vanaf dit natuurgebied loopt een nog te ontwikkelen natte ecologische verbindingszone richting het natuurgebied Zwartenhoek.

Naast geografische, militair strategische en industriële factoren uit vroegere eeuwen, is in de 21 ste eeuw een ecologische en toeristische dimensie toegevoegd. Het is nu bijzonder aangenaam om in alle rust te genieten van dit aan de zee onttrokken gebied. Met bomen omzoomde dijken, polders die intensief worden benut voor landbouw, zowel in kassen als in open veld, en kreken en waterpartijen die als stille getuigen dienen van de historische kennis van onze noorderburen in hun strijd tegen de zee.

Mijn fietsgidsen leiden me naar de Zwartenhoekse Zeesluis. Als een element van een achttiende-eeuws 'masterplan' voor het gebied, kan men niet anders dan met bewondering kijken naar de visie en vastberadenheid van de lokale voorouders. De door ervaring opgedane inzichten resulteerden in praktische en werkbare oplossingen waar we nu van kunnen genieten. 

Om landbouwgebied te winnen werd er veel ingepolderd waarbij eerst dijken aangelegd werden en uitwateringssluizen om het grondwaterpeil te beheersen. De inpolderingen hadden tevens een militair doel. De Zwartenhoekse zeesluis was in de eerste plaats dan ook een inundatiesluis. bedoeld om indien nodig de polders onder water te zetten.

De Zwartenhoekse zeesluis is opgetrokken uit baksteen en 18 meter lang met drie kokers van elk 2,4 meter breed die door een halfrond gewelf overdekt werden. De muren zijn bekleed met Escosijnse steen. De oorspronkelijke natuurstenen sluitsteen aan de kant van de zee, met het jaartal 1789 en een afbeelding van een klimmende leeuw maakt geen deel meer uit van de sluis en is in particulier bezit. In de sluitsteen van de middelste koker is het jaartal 1788 aangebracht. De gemetselde kokers zijn onderling verbonden met twee doorgangen en in iedere koker bevindt zich een sleuf waar een schuif naar beneden kon gelaten worden. Enkel in de rechterkoker is nog een schuif aanwezig. De houten puntdeuren zijn niet meer aanwezig.

De Zwartenhoekse sluis sloot de Braakman af maar bleef functioneren als inundatiesluis, wat zijn belang bewees enkele jaren later, in 1830, toen België onafhankelijk werd en Zeeuws-Vlaanderen bedreigd werd. Het is mogelijk dat Karel Cogghe uit Nieuwpoort zich bewust was van deze strategie om grote gebieden onder water te zetten, aangezien zijn interventie leidde tot de inundatie van het IJzerbekken, waarmee de Duitse invasie werd gestopt. 

We verlaten de wijk Zwartenhoek en rijden naar de wijk Drieschouwen door het recreatiegebied ten zuiden van Axel. We doorkruisen het uitgestrekte golfterrein, passeren de zweefvliegclub en de camperplaats en rijden vervolgens naar het zijkanaal van Hulst voor een korte pauze.

Het warme nazomerweer zorgt ervoor dat we de koelte van de schaduw opzoeken; het is moeilijk voor te stellen dat er plaatsen zijn waar 400 liter neerslag per vierkante meter valt. Ik ben eens te meer opgelucht dat ik deze realiteit niet persoonlijk hoef mee te maken.

Behoedzaam naderen we het stadscentrum, jawel in Nederland is Axel een stad. 

De stad Axel maakt, samen met onder andere Terneuzen en Zaamslag (maar niet de ten zuiden van Axel liggende dorpen), deel uit van het overwegend Calvinistisch Land van Axel. Kenmerkend is de traditionele Axelse klederdracht, inmiddels alleen nog door folkloregroepen gedragen, met opstaande doek, kanten trekmuts, en spiraalvormige gouden krullen met strik. Axel is een van de weinige steden in Nederland die een duidelijk te herkennen klederdracht heeft. Ook hierbij, net als bij het dialect, vallen gebieden rond Axel, waar o.a. Zaamslag, Terneuzen en Hoek liggen, onder de invloeden van Axel.

Op de vestingwal staat de Stadsmolen een koerenmolen uit 1750, die in 1911 werd onttakeld en in de jaren vijftig uitbrandde, maar die sinds 2000 weer draait en op vrijwillige basis graan maalt.

Op de terugweg genieten we nog even van het zeer uitgestrekte uitzicht over een van de wadden, die zorgvuldig beheerd worden door het geavanceerde sluizensysteem dat dit deel van Nederland veilig moet houden.

Met een voldaan gevoel rijden we de camperparking op om ons bij de andere leden van de Babbelbox te voegen en ons avontuur in detail te delen. We praten door tot de zon volledig ondergaat en we ons terugtrekken in onze respectievelijke campers.

za 21 september

Club AB organiseert haar  regelmatig terugkerend camperfeest. Vandaag staan er hotdogs op het menu, maar het draait vooral om het aperitieven. We beginnen met een pre-aperitief, gevolgd door het aperitief, dat naadloos overgaat in de afterapero. Het is vooral een gelegenheid om samen te zijn en te genieten van de gezelligheid.

Om wat van de overtollige calorieën kwijt te raken, besluiten sommigen om te gaan fietsen, de een wat sportiever dan de ander. Samen met mijn nieuwe fietsvrienden Rita en Willy besluit ik tot een tochtje in de omgeving van Assenede. 

Het volgen van fietsknooppunten leidt ons niet alleen langs smalle secundaire wegen, maar ook direct naar een echte bosweg. Gelukkig schijnt de zon en is de grond droog. Mijn fiets met de grote wielen heeft hier een voordeel ten opzichte van de twee kleine fietsjes.

We komen langs Hoevecamperplaats De Riethoeve - gps N 51.24302; O 03.74221. Deze camperplaats, gelegen in en rond de boerderij, is ideaal voor wie op zoek is naar rust en ontspanning om te wandelen en fietsen. In het weekend kun je genieten van een heerlijke ontbijtmand, koffiekoeken, brood en gebak, allemaal gemaakt op de boerderij. In de zomer is er op het terras ambachtelijk ijs, pannenkoeken en een verscheidenheid aan drankjes beschikbaar, terwijl in de winter het binnenterras verwarmd is.

Na een ritje van 25 km worden we vergast op gebak met koffie of thee. 

In Cor heb ik een zielsverwant gevonden om samen van zons-ondergangen te genieten en ze te fotograferen. 

Vandaag worden we getrakteerd op een bijzonder kleurrijk schouwspel aan de hemel.

zo 22 september

Linda en ikzijn uitgenodigd bij 'Chez Lydie'. Deze kokkin, afgestudeerd aan de Spermalie kookschool, heeft zichzelf overtroffen door een maaltijd te bereiden die niet moet onderdoen voor vele sterrenrestaurants. Hoewel ik geen expert ben in de haute cuisine, herkennen mijn smaakpapillen zeker wanneer ze verwend worden met iets buitengewoons.

Na het aperitief volgt een uitgebalanceerd voorgerecht op basis van vis. Als hoofdgerecht krijgen we scampi's in een huisgemaakte saus. De toewijding en liefde die in het bereiden van het gerecht gestoken worden, zijn onbetaalbaar. De perfecte binding van de room en de sublieme kruiding maken me lyrisch. Het spreekt voor zich dat er geen restjes terug naar de keuken gingen!

Na het diner trekken we ons terug in de salon voor de digestief en transformeren we in meer dan alleen wielerfans. Het wereldkampioenschap tijdrijden voor vrouwen is aan ons voorbijgegaan tijdens de maaltijd. We vangen nog net op dat 'onze' Lotte, ja, ja, ik begin me al een beetje een Asseneerder te voelen (Lotte Kopecky woont immers in Assenede), de vijfde plaats heeft behaald.

In een nagelbijtende ontknoping van de finale is het recht springen wanneer Remco zichzelf als wereldkampioen opvolgt. Proficiat!  

Het wordt nog druk ten huize Duym als achtereenvolgens Patricia en kort erop Rita en Willy het gezelschap compleet maken.

Het feestje wordt beëindigd voor het donker wordt. Rita en Willy moeten namelijk met de fiets terugkeren naar Assenede. Er is kort wat bezorgdheid wanneer ze tijdelijk 'vermist' zijn, maar al snel blijkt dat ze onderweg zijn gestopt bij andere leden van de Babbelbox. 

ma 23 september

Volgens alle weersdeskundigen zou er een tijdelijke onderbreking zijn in het prachtige weer. We worden gewaarschuwd voor felle regenbuien. Een gewaarschuwd man is er twee waard.

Vandaag had ik juist een afspraak met een arts in Zelzate voor een bloedafname. Ondanks de regenbuien 's nachts en vroeg in de ochtend, was het droog toen ik om 7:30 uur vertrok. Bij aankomst in Zelzate scheen zelfs de zon. De vriendelijke huisarts had me als eerste aan de beurt laten komen. Slechts een kwartier later, en een paar cl bloed armer, stond ik alweer buiten. Een halfuur daarna was ik weer thuis. Dank aan een huisarts van het 'oude stempel', helaas een uitstervende soort.  

...

In de middag ontstaat de kans voor een korte fietstocht. Samen met Linda, Rita, Willy en ikzelf fietsen we richting Boekhoute om bij de Nederlandse grens de 'Dodendraad' te bezoeken.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Nederland, net als België, neutraal. In tegenstelling tot België werd de neutraliteit van Nederland gerespecteerd, voornamelijk omdat het geen grens deelde met Frankrijk. Om 'ongewenste' en 'gevaarlijke' grensoverschrijdingen tegen te gaan, werd langs de gehele lengte van de Belgisch-Nederlandse grens een prikkeldraadversperring opgericht, een soort ijzeren gordijn avant la lettre.

Die afscheiding heeft aan minstens 1000 mensen het leven gekost. Vindingrijke plaatselijke bewoners die uit de 'bezette' zone wilden ontsnappen konden gebruik maken van de 'duiker' die onder de grens doorliep. De duiker is nu dichtgegroeid en staat onder water maar blijft een stille getuige van de drang naar vrijheid. Er werd constant langs de 'afsluiting' gepatrouilleerd en als afschrikking stond er 3000 V spanning op.

Rita en Willy staan te popelen om te vertrekken, maar ze moeten eerst een korte, lokale plensbui doorstaan. Gelukkig duurde het niet lang en was de hoeveelheid regen vrij beperkt. Een 'klein bommetje' zeg maar.

Met onze voeten nog in het water worden Rita en Willy uitgewuifd. Het was leuk optrekken met dit sympathieke koppel. Ik ga de humor van mijn fietsmaat Willy missen. 

wo 25 september

Bij grijze grauwheid afgewisseld met een regenbui, is het uitslaapweer. Naar de middag toe klaart het wat op en breekt de zon er door. Best wel een aangename temperatuur. 

Cor neemt me op sleeptouw voor een wandeling in de omgeving, met een focus op natuurfotografie. Linda zwaait ons uit en drukt ons op het hart om voor het donker thuis te zijn😉. Bij de sporthal laten we het dorp achter ons en verkennen we het inmiddels bekende pad.

De fotograaf neemt de tijd om mij te wijzen op compositie en perspectief. Gewapend met zijn reserveapparatuur krijg ik de vrijheid om me volledig uit te leven. Ondanks het begin van de herfst, is er veel schoonheid te ontdekken voor wie de tijd neemt om rustig rond te kijken.

Ondertussen opa geworden, vertelt Cor op grootvaderlijke wijze over de 'bloemetjes en de bijtjes'.

Onderweg ontmoeten we nog andere dieren. De enen al hoger in de lucht dan de anderen.

We sluiten onze middag fotografie af met een stilleven en een rustbeeld.

vr 27 september

Vandaag wordt in Wallonië en Brussel de feestdag van de Franstalige Gemeenschap gevierd. Aangezien ik geen Waal ben, heeft dit voor mij niet veel betekenis. Negenzestig jaar geleden zag ik voor het eerst het levenslicht, een gebeurtenis voortkomend uit de willekeurige bevruchting van een eicel door een zaadcel; een proces waar ik geen invloed op had. Alle lof voor het werk om mij gezond en wel ter wereld te brengen, gaat volledig naar mijn moeder, waarvoor dank. Vandaag vieren we dus dit wonder van de natuur.

De exacte datum was voor mij nooit van groot belang. Voor veel van mijn leeftijdsgenoten was het bereiken van zestien jaar een belangrijke gebeurtenis omdat ze dan bromfiets mochten rijden. Mijn eerste en enige bromfiets kreeg ik echter pas op mijn vijfenveertigste. Achttien worden was de volgende mijlpaal, omdat je dan mocht autorijden. Mijn rijbewijs behaalde ik op mijn negentiende en mijn eerste auto kocht ik op mijn twintigste. Op eenentwintigjarige leeftijd zou het 'echte' leven beginnen omdat je dan wettelijk volwassen werd. Voor mij was dat niets bijzonders; ik genoot van het kind zijn binnen een beschermde omgeving. Maar naar mijn vijfenzestigste verjaardag keek ik wel uit, omdat dit het begin markeerde van het vrije zwerven.

Eens die mijlpaal bereikt is, ben ik niet zeker of ik wel wil doortellen. 

De dierbare mensen om me heen zien dit enigszins anders. Het leven moet gevierd worden en we kunnen de tijd die ons gegeven is niet stoppen dus af en toe moeten we daar aan herinnerd worden.

De Asseneedse Babbelbox, nu uitgebreid met nieuwe leden tot Fans Assenede, heeft gezorgd voor een uitzonderlijk gezellige dag - hartelijk dank aan iedereen voor de getoonde genegenheid.

Het was niet alleen lekker maar ook bijzonder leuk.

Ludiek word ik plaatselijk 'de baard' genoemd. Hoe zou dat nu toch komen?

...

Een kleine selectie van de gebeurtenissen toont snel aan dat de fans van Assenede weinig nodig hebben/hadden om een feestje te bouwen.

Naast vreugde en plezier, was er ook zorg en ongemak. Met de leeftijd komen vaak kwaaltjes, soms ernstige. Ook ik werd niet gespaard van de aanvallen door virussen of andere kleine kwelgeesten. Waarschijnlijk door nauwer contact dan ik in de afgelopen jaren gewend was, moest mijn lichaam een hevige bronchitis weerstaan. Een onverklaarbare eczeemuitbraak werd behandeld met een huidzalf.Daar gaat mijn zorgeloze periode zonder medicatie. Gelukkig biedt de medische wetenschap in de 21 ste eeuw veel mogelijkheden om onze levenskwaliteit te behouden, zelfs in de herfst van ons leven.

Naast ongemak was het vooral genieten, toegegeven, niet altijd op de meest gezonde manier

zo 29 september

Terwijl de fans van Assenede lekker aan het genieten waren van een koffie, waaiden muziekfragmenten onze richting uit.

De opschudding ontstond door de re-enactment van de bevrijding van Assenede. Van 18 tot 26 september 1944 waren het de Canadezen van het Algonquin Regiment die de landelijke gemeente bevrijdden van de Duitse bezetters. Gedurende die tumultueuze dagen verloren 13 burgers, 16 Canadezen en 22 Duitsers hun leven.

Volgens lokale bronnen is de rol van de Canadezen historisch onderbelicht gebleven en wilden ze daar 80 jaar na datum verandering in brengen.

 

...

Enkele dagen later in Zelzate trok een gedenkplaat op het Gidsenplein mijn aandacht, die de bevrijding van Zelzate herdenkt. Deze strategisch belangrijke locatie aan het kanaal Gent-Terneuzen was het toneel van gevechten voor de Poolse 1e Pantserdivisie en de Canadese 4 de Pantserdivisie, die op 19 september 1944 een definitief einde maakten aan de bezetting. 

Een niet aan een oorlog gealerteerde afbraak bracht een mooie muurschildering aan het licht. Volgens een lokale krant nog slechts enkele dagen te bewonderen, zij van het vanachter de hekken.

di 1 oktober

De astronomische herfst is officieel op 23 september van start gegaan. In onze contreien gaat de overgang van zomer naar herfst vaak samen met een toename van luchtwegaandoeningen. Ook de zorgen rondom COVID-19 doen opnieuw hun intrede. Mijn toegenomen sociale contacten in een voor mij ongewone situatie brengen mij in de 'risicogroep'. De toename van neusverkoudheid, kuchen en hoesten in mijn omgeving heeft mij ook getroffen. Kortom, ik ben geveld door het griepvirus en heb enkele dagen met koorts doorgebracht, waarbij ik niets anders kon doen dan een arts raadplegen, medicatie innemen en rusten. Gelukkig komt ook aan ellende een einde. Het hoesten vermindert en mijn ogen zien er al helderder uit, terwijl mijn gezicht zijn gezonde kleur terugkrijgt.

vr 4 oktober

"De hond is de beste vriend van de mens," aldus Frederik II, koning van Pruisen, in 1789. Zijn neef, Frederik de Grote, is bijvoorbeeld naast zijn honden begraven bij het kasteel Sanssouci. Dit gevoel van familie wordt wereldwijd door miljoenen gedeeld. Gedurende de lange domesticatieperiode, die volgens sommigen 14.000 jaar geleden begon, heeft de hond zich ontwikkeld tot de beste vriend van de mens. Kunstenaars hebben door de eeuwen heen deze band bezongen, geschilderd en beschreven. In de loop der jaren zijn er tientallen, zo niet honderden films gemaakt over de liefde tussen hond en mens. Honden worden bijna overal ter wereld beschouwd als een volwaardig lid van het gezin.

Het verlies van zo'n vriend doet zeker pijn, vooral als je, zoals in het geval van Linda, negentien jaar lang op zijn trouwe aanwezigheid hebt kunnen rekenen. Gismo heeft een respectabele leeftijd van negentien jaar bereikt voor een hond. De familie zal zijn aanhankelijkheid zeker gaan missen. Hoewel zijn speelsheid misschien wat afnam, bleef zijn trouwe aanwezigheid hem een deel van de familie maken. Het is overduidelijk : een hond is werkelijk een van de beste en meest trouwe vrienden die een mens kan hebben.

Veel camperaars delen deze mening. Het bezit van een hond(je), of soms zelfs meerdere, verbindt mensen. De hond heeft daardoor als sociale bruggenbouwer een maatschappelijke waarde verworven.

vr 11 oktober

In het boek "Het Assenede van toen" had ik een interessant stukje gelezen over de 'haven' van Boekhoute. 

Volgens historische bronnen zou er reeds sprak geweest zijn van een haven in de Romeinse Tijd. Ik ben wel eens benieuwd naar de ligging van die haven. Bij een eerder bezoek aan Boekhoute hebben we het over de garnaalvangst gehad. 

De indijking van de Braakman leidde tot de aanleg van het Isabellakanaal, dat zorgt voor de afwatering van de omliggende polders en waardoor de vaarverbinding met de Westerschelde niet langer mogelijk was.

Op de plek waar ooit de bedrijvige Isabellahaven was, actief van 1918 tot 1952, bevindt zich nu een favoriete plek voor vissers en wandelaars.

Het ligt nu op Nederlands grondgebied waarvan de grenspaal uit 1843 een stil getuigenis vanaf legt.

In François heb ik niet alleen een gepassioneerde fietsvriend gevonden, maar als visser ook een expert in de polders en kanalen. De uitgestrektheid van het landschap werkt kalmerend voor wie rust zoekt. Slechts af en toe komt er verkeer voorbij, voornamelijk trage weggebruikers. Men kan kilometerslang fietsen over dijken, door polders en langs kanalen. Dit wordt afgewisseld met schilderachtige dorpskernen, waar de eenvormigheid van de bewegwijzering je doet vergeten dat je in een grensgebied vertoeft.

In Watervliet staat een kerk. Nu ja, niets speciaals want elk Vlaams dorp heeft wel minstens een kerk. Als getuige van een rijk cultureel verleden is de Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaartskerk toch iets bijzonders. Dit pareltje van Brabants-gotische bouwstijl stamt uit de 16 de eeuw. Zeer opmerkelijk is dat de binnenzijde in de voorbije 500 jaar nooit gewijzigd werden.

Het rijke interieur biedt prachtige staaltjes van gotiek uit de 16 de eeuw en barok uit de 17 de eeuw. Het houtsnijwerk van de kansel en het orgel zijn bijzonder opvallend.

Het 'Kroonjuweel' van de kerk is het indrukwekkende drieluik 'De Nood Gods', gemaakt door de Meester van Frankfurt in 1520. De kunstenaar heeft een zelfportret in het schilderij verwerkt. Dit kunstwerk is al 400 jaar onafgebroken in het bezit van de kerk en is een belangrijke trekpleister van de regio.

Voordat we naar huis rijden, geven we gehoor aan de christelijke deugd om de dorstigen te laven. Omdat we ons sportief voelen, houden we het bij cola. Voor François een cola zonder suiker, terwijl ik wel wat suiker kan gebruiken met mijn nog steeds mechanische fiets tegenover een elektrische.

Onze fietstocht was goed voor zo'n 40 km. Bedankt François, om mij dit deel van het Meetjesland te laten ontdekken.

Dag 69 - wo 16 oktober

     Assenede - Heule - 91 km

Het telefoontje met de dealer bevestigd de aankomst, niet gebroken, van de voorruit. Daarmee wordt een lange periode van wachten afgesloten, datgene waar ik in mijn onwetendheid nog van uit ga. 

Er is geen betere manier om afscheid te nemen van de regio dan met een fietstocht door het grensgebied. Mijn blog draagt niet voor niets de naam Nederland 2024. Samen met Rita en Willy fiets ik via Sas-van-Gent door het grensgebied rond Terneuzen. Vervolgens gaan we over de dijken naar Philippine, om uiteindelijk op het terras van ons stamcafé in Boekhoute even uit te rusten alvorens we de terugweg naar Assenede aanvatten.

Naast uitgebreid knuffelen met de restanten van de Fans van Assenede, neem ik ook afscheid van oude bekende volgers die ik in Oostende heb leren kennen. Christine en Daniël het was prettig jullie weer even te ontmoeten. Wie weet waar en wanneer we elkaar nog ergens tegen komen. Nog veel camperplezier gewenst😊.

Ik wil graag voor het donker arriveren in Heule, dus is het zaak om snel te vertrekken. Rond 17:50 uur zijn er nog veel forenzen op de weg. Ik moet alert blijven en na 60 dagen weer wennen aan het rijden met de camper. Naarmate de duisternis valt, kan ik mezelf rond 19:30 uur als geïnstalleerd beschouwen op de kleine parkeerplaats die door Campirama is voorzien - gps N 50.91835; O 03.19330. 

De parkeerplaats vult zich geleidelijk met andere belangstellenden die ook een ruit moeten laten vervangen. Naar ik heb begrepen, zijn we met zijn vijven.

Nabeschouwing : 

Ik heb gemengde gevoelens over mijn verblijf in Assenede. Aan de ene kant voel ik me nog veeeeeeel te jong om al een gesettelde camperaar te zijn. Er is nog zoveel te ontdekken en te bezoeken in Europa dan nu al in België te blijven hangen.

Anderzijds is er diepe dankbaarheid voor de manier waarop ik ben opgevangen, vertroeteld en verzorgd. Of, om een lokale uitspraak te gebruiken : niets gebeurt bij toeval. Wat zou er zijn gebeurd als ik niet de omgang had gehad met de leden van de Asseneedse Babbelbox, die uitgroeide tot Fans van Assenede?

Bedankt Linda die zich als een zus ontwikkelde en Nicky, de opvangers van het eerste uur. Maria en Cor, het Nederlandse component in de groep. Rita en Willy, fietsvrienden van menig avontuur. De stille Noël en de luisterbereide Jean. Marie-Rose en François goedlachs en met iedereen begaan. Evelien, de draaischijf in het buurthuis Piramide. Patricia, in stilte hardwerkend op de achtergrond. Speciale dank gaat uit naar Lydie, niet alleen als sterkhouder in diverse lokale verenigingen, maar ook voor haar moederlijke zorg voor iedereen in de groep. 

Natuurlijk waren er nog diverse kortstondige passanten maar de uren in het gezelschap van de groep zullen zeker gekoesterd worden. Ik heb een ongelofelijke tijd beleefd. Bedankt dat ik jullie mocht leren kennen.

Mijn noodgedwongen tijdelijk? verblijf, 65 dagen als ik goed geteld heb, in Assenede is vooral mogelijk gemaakt door de inzet van de boezemvriendinnen Lydie (L) en Linda (R). Naast mij betrekken in allerlei lokale bezigheden was het vooral hun onbaatzuchtige tegemoet komen op praktisch terrein. De streek leren kennen, in contact brengen met lokale mensen maar ook de was doen, mij naar de dokter brengen... De combinatie van plezierige momenten aangevuld met noodzakelijke dingen heeft mijn verblijf tot een onvergetelijke ervaring gemaakt. 💖😊   

Naast ongemak was het vooral genieten, toegegeven, niet altijd op de meest gezonde manier. De calorieën aanslag werd dan wel bestreden met het vasthouden aan het 10.000 stappen doel, aangevuld met fietstochtjes. De overgang naar 0% alcohol bier zal ook helpen om het cholesterol niveau aanvaardbaar te houden. Met een cholesterol meting van 179 mg/dl zit ik nog aan de goede kant voor mijn leeftijd (streefdoel < 190). Over mijn huidig BMI zullen we diplomatisch niet te veel uitweiden. Laat me het houden op een streven naar 'gezondere' eetgewoontes en toegenomen vetverbranding.