Le Verdon 2022

Le Verdon 2022– Wintereditie

Een van de meest tot de verbeelding sprekende gebieden in Frankrijk, geliefd bij wandelaars, is de Verdon. 

Deze regio in het zuiden van Frankrijk, ongeveer halverwege tussen Aix-en-Provence en Nice, wordt vooral bezocht vanwege de Gorges du Verdon of de Grand Canyon du Verdon. Deze kloof, de op één na grootste van Europa (na de Tara-kloof in Montenegro), is door de rivier de Verdon uitgesleten over een lengte van 25 km.

Een grondige verkenningstocht tijdens de winter zal zeker een uitdaging zijn.

Dag 1 – Za 29 januari 2022

          Saint-André-les-Alpes

Waar de 'extra sportif' stopt - zie Menuires 2022, begint een nieuwe 'touristique'. Ik pik de draad op waar ik in november huiswaarts moest keren. En blijf  even in het hart van de Verdon, genieten van het schitterende weer, de stilte en rust. Met af en toe een sportieve inslag.

Vandaag mag er eens uitgeslapen worden. 't Is te zeggen dat ik mezelf opleg te blijven liggen tot 9 u. Rustig ontbijten en de markt eens gaan verkennen. Vandaag staan er drie kramen. Ik ben dus vlug uitgekeken. Nog even de openingsuren van het Office du Tourisme gecheckt. Maandag zouden ze moeten open zijn. Ik wil dolgraag eens minigolf spelen en kan hier het nodige gerief lenen.

Tijdens de verkenning rond de CP worden er al eens nieuwe wegen opgezocht. Nog enkele dagen en ik heb alle straten van Saint-André afgedweild. Het is opmerkelijk stil en rustig voor een zaterdag. In de middag wordt de zetel buitengehaald en kan er met het gezicht naar de zon genoten worden.

Documentatie, kaarten en Park4Night worden geraadpleegd voor een verder bezoek aan de streek. 

Het plan :

1. Vertrek uit Saint André-les-Alpes

2.  Castellane

3.  Point Sublime

4.  Les Salles-sur-Verdon

5.  Quinson

Het mooie weer blijft aanhouden en dat zou een uitgebreide verkenning mogelijk moeten maken. Ik kijk er naar uit, vooral in wintercondities!

Dag 2 – Zo 30 januari 2022

          Saint-André-les-Alpes

Ik wil mijn Belgische lezers niet jaloers maken, maar volgens de weersverwachting zou het vandaag tot 18° worden – boven nul hé.

Bij het opruimen van mijn garage staat mijn fiets mij uitdagend toe te grijnzen. Dan maar de koersspullen bovengehaald. Voor de zekerheid toch maar 'iets' warmer ingeduffeld. Bij de planning gisteren lag de focus op de beneden Verdon – rond de wereldberoemde Grand Gorge. Ik wil vandaag wel eens een tochtje richting Haut Verdon maken. 

Veilig langs de D 955 richting Thorame-Haute. Het gaat geleidelijk, niet te fors bergopwaarts. Ik rij tot aan de splitsing naar La Colle Saint-Michel. Ik ben dan 17 km onder weg. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat even, heel even de goesting mij bekruipt om die 8 km er nog bij te doen. Mijn verstand zegt mij dat de 'extra sportif' voorbij is. Bovendien is het van 18 november geleden dat ik nog op de fiets gezeten heb...

We maken er dus braafjes een toeristische sightseeing van. Regelmatig eens stoppen voor het maken van een foto, het ondergaan en stilstaan bij de ongereptheid van de natuur; mij niets aantrekkend van de voorbijsnorrende automobilisten die al die woeste wildheid waarschijnlijk normaal vinden. Om mij eraan te herinneren dat het nog echt winter is, hebben verscheidene van die auto's ski's op het dak liggen. Het hogerop gelegen Val d'Allos is een geliefd skigebied.

Op de terugweg, overwegend dalend, is het prettig doorrijden. Ook hier ligt de nadruk eerder op genieten dan op een sportieve inspanning. Ik heb mezelf enkele dagen vakantie beloofd.

Statistiek : tijd 01:57:52 - 35 km - G 17,84 - M 45,36 - Cad. 73/130 - stijging 298 m - daling 306 m

In de late middag = 16u wandel ik richting parapantelanding.  

De plaatselijke club organiseert ook lucht-dopen, maar daar moet je voor in het voorjaar of de zomer zijn; tenzij je een bredere portefeuille hebt dan de mijne. Misschien komt het er ooit wel eens van. Wie weet.

Ik ben getuige van het sierlijk neerdalen van enkele liefhebbers.

Dag 3 – Ma 31 januari 2022

          Saint-André-les-Alpes

Vandaag beloon ik mezelf met wat vakantie. Een campingdagje zeg maar. Het is merkbaar guurder. Er is een strakke wind opgestoken die de gevoelstemperatuur een stuk naar beneden drukt. Op mijn shoppingstripje ben ik 'ietsje' te optimistisch gekleed.

Niet getreurd, in de middag komt de zon in al haar glorie dit stukje Frankrijk verwarmen. Meer dan tijd om een typische zomeractiviteit in de winter te doen. Ik moet daarvoor niet ver gaan, het leuk uitgetekende parcours ligt net voor de CP. Enkele warm ingeduffelde voorbijgangers zijn één en al belangstelling voor de eenzame figuur die zich ernstig overgeeft aan het minigolven. Voor de zekerheid heb ik mijn bezem meegenomen om de diverse banen steentjes vrij te maken. Ik heb me ongestoord 2 u kunnen amuseren.

Nog even een impressie van de ligging van de CP. Tussen het dorp en de Verdon. 

Door het aanplanten van nieuwe bomen tracht men de bodemerosie tegen te gaan.

Dag 4 – Di 01 februari 2022

          Saint-André-les-Alpes

Na de mistralachtige dag van gisteren zijn de kalmte en warmte weergekeerd. Ideaal vakantieweer. Na wat kletskomeren met de buren, de nijpende waternood te bespreken; de leidingen zijn blijkbaar vervroren; haal ik mijn petanqueballen boven. Ik heb zin een een potje 'jeu de boule' zoals ze hier zeggen.

Naast het minigolfterrein, schuin over de CP ligt een groot, mooi aangelegd veld. De besneeuwde zijkanten, in de hardnekkige schaduw, herinneren eraan dat het nog steeds winter is.

De Boulodrome Michel Tavernaro.

Ik ben al een tijdje bezig als een bejaard echtpaar langswandelt. Ze houden even in en al lachend roept de man : “ha, c'est facile hé sans concurrence”. Hij laat de arm van zijn vrouw los en steekt quasi nonchalant het veld over. Hij vraagt niets en ik ook niet. Met een Fransman weet je maar nooit hoe ernstig zij het spelletje nemen. Nodeloos te vertellen dat ik gewonnen heb zeker? Maar hij had wel een punt. Zonder tegenstand is er niet zoveel aan. 

Na een klein uurtje berg ik mijn ballen keurig weer op. De zetel wordt bovengehaald en ik zet mij met mijn gezicht naar de zon – zalig.

Ik had Julo, de eigenaar van het terrein, gebeld om mij te helpen met mijn watervoorziening. Hij beloofd me enkele 'bidons' te bezorgen. Ik weet niet precies wat ik mij daarbij moet voorstellen en voor de zekerheid laad ik mijn lege 5 liter drinkwaterflessen in mijn rugzak en trek richting dorpsfontein. Ik krijg de verzekering dat het inderdaad 'eau potable' is. Toch al zeker van 10 l. Julo levert 35 l die integraal in mijn tank gaan. Ik ben toch weer een beetje geruster. Misschien vriest het vannacht minder hard en komt het watersysteem weer op gang. Afwachten maar.

Niets op de PC doet vermoeden dat het 'nog' winter is. Tijdens de dag althans. 's Nachts vriest het nog stevig, volgens de geruchten de afgelopen nacht tussen de -10 en -6°. Het 'officiële' weerbericht is hoopvol. Het zou de komende nacht niet vriezen.

Het begint toch stilaan te kriebelen. De Verdon heeft nog veel moois te bieden. Bij de afrekening laat Julo mij weten vooral geen haast te maken. Geen nood, dit pareltje staat met GROTE letters in mijn boek genoteerd. Ik wil hier zeker nog eens terugkomen.

Dag 5 – Wo 02 februari 2022

          Saint-André-les-Alpes - Castellane - 21 km

We worden wakker met een prettig lentegevoel. In geen tijd stijgt de temperatuur tot in de dubbele cijfers. Na het ontbijt begin ik op te ruimen en me klaar te maken voor vertrek van deze aangename plaats. Mijn buren rechts van mij hebben iets minder werk met hun van. Zij zijn zo klaar. Ik wil mijn wagen nog servicen. Nog een praatje met mijn linker buur en weg zijn wij.

Het wordt een kort ritje en ik neem alle tijd om het landschap op me te laten inwerken. De route slingert zich rond de Lac de Castillion en er zijn ruimschoots uit-sparingen en kleine parkings om van het landschap te genieten. Bij de barrage neem ik wat meer tijd, maar het is onmogelijk met dergelijke afmetingen de 'perfecte' foto te maken.

Probleemloos vind ik de CP Aire de la Boudoque – gps N 43.84627; O 06.51517 aan de voet van De Roc aan de Verdon op een zucht van het centrum van Castellane. Er is een slagboom en er is een betaalterminal maar na enkele verwoede pogingen blijft de slagboom hardnekkig naar beneden. Mijn buurman van deze morgen komt mij lachend tegemoet om te melden dat je met munten moet betalen. Maar... de geldwisselaar doet het ook niet. Gelukkig heeft mijn nieuwe buurman voldoende munten en kan ik het terrein oprijden. Ogenblikkelijk richting werkende sanizuil. Geen groot debiet, maar allee, we hebben water en tijd. De tank en al mijn reservebidons worden opgevuld.

Het is ondertussen 12:30 u. Ik zet mij met mijn deur naar de zon om optimaal te kunnen genieten. Voor de minder gelovigen onder jullie, een foto van de gemeten temperatuur. Zou er misschien iets aan de hand zijn met het klimaat? Zelfs de lokale bewoners fronsen hun wenkbrauwen bij dergelijke metingen. Ik ben benieuwd wat het deze zomer wordt.

Een kleine eerste verkenning leert me dat we terug aan een GR wandelpad gelegen zijn. En niet zo maar één maar de # 4 - de Verdon trekking. Ik kijk uit naar een vernieuwde kennismaking met dit beroemde pad. Dat is voor later.

De Roc staat/ligt in al haar glorie te glunderen en oefent een zekere aantrekkingskracht op mij uit. Hoe zou het zicht van bovenaf zijn. Enne... wat met de weg ernaar toe?

Even langs het Office du Tourisme. Gewapend met folder en enthousiast gegeven advies trek ik erop uit. In deze semi-zomerse temperatuur ben ik net niet te 'dik' gekleed. Het pad is goed begaanbaar en de wandeltijd en afstand vallen best mee.

Ik sta in 35 min boven op 903 m van een grandioos uitzicht te genieten. Met enig gevoel voor waaghalzerij moet ik de 'juiste' foto maken van de pal onder ons liggende parking met daarnaast de dorpskern.

Op de terugweg slenter ik nog even door de ruïnes van wat ze lokaal de 'Site archéologique Petra Constellana' noemen. De oude middeleeuwse stad uit de 11 de en 12 de eeuw, werd niet aan de oevers van de Verdon gebouwd maar heuvelopwaarts. De bij wijlen indrukwekkende restanten doen een grote stad vermoeden. Deze moest ook verdedigd worden. Op diverse plaatsen worden werpstenen voor de gevreesde trebuchet gevonden.

Volgens archeologen waren ook de enkele tuinen binnen de kring van versterkingen opgenomen. 

Met duidingspanelen maakt men het voor de bezoeker iets aanschouwelijker. Na hier en daar mijn neus in de vestingwerken gestoken te hebben, kies ik voor de Tour de Serre als terugweg. 

Zeer afwisselend traject. Van vlot begaanbaar bospad, over rotstuk met vervelende rolkeien tot glad ijzel – het is wel nog winter hé – kom ik uiteindelijk op de Boulevard Saint Martin.

 Bij de Tour de l'Horloge duik ik dan het 'oude' stadsdeel in. Op deze 'winterdag' valt er niet zoveel te beleven. Echt uitgestorven is het nu ook weer niet.

Deze aangename wandeling brengt me in ongeveer 2 u terug bij de aire. Als er nog altijd moeilijke gelovigen zijn, mijn camper is tijdens mijn afwezigheid opgewarmd tot 33° met een buitentemperatuur van 22° – zie fotografisch bewijsmateriaal. Waarom zou een mens wachten tot het voorjaar of de zomer als je nu al dergelijke temperaturen kunt meemaken? Ik ga er alvast zo lang mogelijk van proberen te genieten.

De zon zakt plotseling zo snel weg dat ik jullie liever een spectaculairder beeld had voorgehouden.

Dag 6 – Do 03 februari 2022

          Castellane 

Vandaag zou een tussendagje worden zoals dat heet. Nu we volop water hebben en ook weer kunnen bijvullen, verwen ik mezelf met een uitgebreide douchebeurt. Geen 5 min militair gedoe deze keer. Eens niet op een liter min of meer moeten letten. Gewoon luxueuze verwennerij! Mijn haar wordt steeds onhandelbaarder en het wordt tijd voor een beurt bij de kapper. Ik heb een leuk salon ontdekt : Chez Edith. Ze is druk bezig met een klant, een echte spraakwaterval. Geen speld tussen te krijgen. Op mijn : “est-que possible vous voullez me fatsouner un peu,” werpt ze een zeer kritische blik op mijn kapsel en zegt : “une coupe de cheveux est plus que nécessaire”. Ik mag braafjes effen gaan zitten tot ze klaar is met de kleuring van haar klant. Die moet een beetje wachten op de inwerking of zo en onderwijl wordt er gewassen, geknipt, getrimd en geföhnd. In geen tijd is de toerist weer toonbaar in de beschaafde wereld. Nog even een geliefkoosde Franse uitdrukking ertegenaan : c'est enpeccable en we zijn met z'n allen blij, zelfs de wachtende klant.

Terug op de aire worden de tanks geleegd en gevuld. Ik was benieuwd naar mijn verbruik en gebruikte de gieter in plaats van de aansluitslang. Resultaat – slechts 30 l.

Nu we water hebben verplaats ik mij naar de Aire Halte de Napoléon – gps N 43.85495; O 06.50089. Deze ruime aire ligt vlak naast het Museé de la Résistance aan de weg naar Digne. Enkele plekken hebben een elektra aansluiting. Verder ziet de sympathieke plaats er eerder ambachtelijk uit. Water afgesloten wegens vriesweer. Bij aankomst blijkt de beheerder niet aanwezig maar ik mag mij gerust installeren. Ik plaats me weer met mijn deur naar de zon. Naast mij staat een echtpaar dat zich klaarmaakt om te vertrekken en daarna heb ik de plaats voor mij alleen, naast enkele 'permanenten' naar het zich laat aanzien.

Op een paar honderd meter is een ruim gesorteerde Casino Supermarché. Ik kan wel wat gebruiken en trek er te voet op uit.

Er is vandaag ook tijd om een beetje horizontaal te gaan. Na een klein dutje wil ik ook wel eens dat andere museum gaan bekijken. De privé collectie met gebruikte Citroën wagens van na de Tweede Wereldoorlog is te bezoeken vanaf april. Ook hier een gesloten deur. Ik breid mijn verkennende wandeling uit naar het dorpje La Palud. Zeer landelijk, genesteld tegen de flank van de berg maar verder niets te beleven.

Tot zover mijn 'tussendagje'. Ik ben er toch weer in geslaagd meer dan 15.000 stappen te hebben gedaan. Als compensatie wordt de avond dan zeer kalm.

Ik ben alweer 'even' te laat voor de kleurrijke zonsondergang. Eens achter de horizon wordt het snel pikkedonker. But tomorrow is another day.

Dag 7 – Vr 04 februari 2022

          Castellane

Mijn vast ochtendritueel bestaat uit de neus aan het venster steken. Als de binnentemperatuur wat meevalt, wordt dat uitgebreid naar een luchtje scheppen al dan niet met wat rek en strek oefeningen met het gezicht naar de zon. Steevast schatten we in wat het weer in petto heeft. Vandaag toch wel even schrikken. Grijs en grauw, half bewolkt volgens de meteo. Dat zou maar een uurtje aanhouden. Tijd zat om rustig te ontbijten, de nieuwshoogtepunten raadplegen, wat oprommelen...

Ik wilde vroeg vertrekken voor een iets langere fietstocht. Ik wil daarbij schitterend weer. Dat plan wordt verzet naar morgen. Vandaag als alternatief een wandeling op de zuidflank van Castellane. Ik volg een lokaal pad naar een mooi uitzichtpunt. Vandaar wordt dat pad toch wel een beetje te sportief voor een mens van mijn leeftijd. 

Onderweg bemerk ik schuchtere pogingen van de natuur om langzaam te ontwaken. Ik keer op mijn stappen terug en volg een brede bosweg, het soort dat we oneerbiedig autostrade noemen. De weg voert mij naar de wandelboom met de richtingaanwijzer naar de GR 4. Ik ben niet gehaast, de maand is nog jong en terstond wordt de idee geboren om één van de komende dagen een stuk daarvan te wandelen.

In de middag wordt ik afgeleid door klop- en boorwerk van één van de vaste bewoners. Ik ben wel eens benieuwd. Zo ontmoet ik mijn praatgrage buur die uitvoerig zijn verbouw werkzaamheden toelicht. De dertigjarige camper wordt aangepast naar de 21 ste eeuw. Zonnepanelen met een capaciteit van 2000 Ah die een lithium batterij voeden. Aan zijn ingenieus zelfgebouwd verwarmingssysteem geraak ik niet uit. Met de aangebrachte versterkingen aan zijn deur zouden ze in Fort Knox stik jaloers zijn. Hoe hij met zijn vehikel door de keuring geraakt is mij een raadsel. Volgens hem hebben wij Belgen het technisch keuringssysteem van de Fransen afgekeken en dat veel te strikt geïnterpreteerd. Enfin, ik hoop dat hij nog van de CP afgeraakt.

Verder nog een beetje van de zon genoten en wat kleine akkefietjes aan mijn eigen vehikel aangepakt. Niets fantasievol, alleen wat kleine irritaties weggewerkt.

Naar de avond toe merk ik dat de dagen al aan het lengen zijn. Nog even een grote anderhalve maand doorbijten en we kunnen weer overschakelen op zomertijd. Ik kijk er wel naar uit. De winteravonden zijn lang en een mens wil wel eens wat anders doen dan blogverhalen verzinnen. Ik heb gisteren geprobeerd een avondwandeling te maken. In het pikkedonker is daar niets lolligs aan en ik was blij terug in de camper te zijn. Er is altijd nog een boek natuurlijk.

Dag 8 – Za 05 februari 2022

          Castellane

Vandaag wilde ik een fietstocht maken. Alles keurig voorbereid. Maar... bij het ochtendgebeuren blijkt de temperatuur nogal aan de frisse kant. Zeg maar koud. Bij het ontwaken was het al duidelijk dat het tijdens de nacht gevroren had. Deze frisse zestiger kan zeer vlot omschakelen. 

In plaats van koerskleren, worden wandelspullen aangetrokken. We opteren om de eventuele lavendelvelden (?) richting Barrême, die vooral in de zomer te bewonderen zijn, te verruilen voor een wandeling langs de GR 4 met het oog gericht op de Verdon. Ik ben klaar voor een nieuw avontuur en ben ondertussen een herkenbare figuur in de gemeenschap.

De eerste 2 km naar en door Castellane moeten we er helaas bijnemen. Even flink doorstappen en we staan aan de oever van de Verdon en kunnen aan de 'echte' wandeling beginnen. Bij de Chemin de la Barricade kunnen we op de barricade wandelen. Niet een opwerping om een mogelijke menselijke vijand te weerstaan, maar een verhoogde wering om een eventueel buiten de oevers tredende Verdon tegen te houden. We steken de D 952 over en wandelen in een gestaag tempo bergopwaarts richting Ravin de Brandis.

Onderweg genieten we van een wisselend landschap in het middengebergte. Hier geen enkel spoor van sneeuw of ijzel. Integendeel.

Het is een niet technisch, gemakkelijk begaanbaar pad. Het leent zich uitstekend tot volop genieten van het landschap met de prachtige gezichten.

Ondertussen verhuist mijn vest naar mijn rugzak en ik betreur het dat ik geen short bij heb. Ik kan natuurlijk in mijn onderbroek rondwandelen, ben toch niemand tegengekomen. Vijftig jaar geleden zou ik dat misschien gedaan hebben. Op mijn seniore leeftijd wordt een zekere ernst verwacht en de kinderlijke gedachte wordt mee in de rugzak opgeborgen. Om maar te zeggen, bij dit uitzonderlijk wandelweer genieten we met volle teugen, zonder afmattend zweten, verzengende hitte of een overvol wandelpad. Deze wintereditie begint me steeds beter te bevallen.

Het Ravin de Brandis is moeilijk op beeld vast te leggen. De overduidelijk ontluikende natuur daarentegen des te meer. Ik bevind me hier op een hoogte van 950 m, dat is maar ongeveer 50 meter hoger dan de Notre Dame op de Roc. Of hoe relatief te dingen worden in het gebergte. Deze wandeling ligt dus in ieders bereik en laat de afstand je vooral niet afschrikken. Ik heb deze tocht in 4 u gedaan, heen en terug op een gezapig geniettempo.

Terug bij de camper is het nog nagenieten van deze uitzonderlijke temperaturen. De plaatselijke bewoners beginnen zich een beetje ongerust te maken over deze aanhoudende 'lenteperiode'. Het heeft hier in meer dan een maand niet meer gesneeuwd of geregend. Ik begin mezelf een beetje verwend te voelen. Sinds 10 januari heb ik alleen maar een stralend blauwe hemel gezien. Tijdens de nacht wel af en toe vrieskou, maar het is ten slotte 'nog' winter. Ik hoop dat dit schitterende weer ten minste nog enkele dagen aanhoudt. Op Point Sublime dergelijke beleving te kunnen meemaken zou echt de max zijn. Duimen maar.

Dag 9 – Zo 06 februari 2022

          Castellane

Door ervaring wijs geworden, wacht ik op het verschijnen van de zon. Het vriest nog altijd 's nachts. Bij het eerste licht is het nog bitter koud dus schuiven we ons schema met een uur op.

Vandaag wil ik de geplande fietstocht maken. Volgens Google heb ik daar ongeveer 3:30 u voor nodig. Het beloofd best wel pittig te worden met 750 hoogtemeters. De aire (747 m) ligt aan de weg naar Barrême – de D 4085 en gaat geleidelijk aan bergop. Veel gelegenheid tot infietsen zit er niet in maar ik heb me voorgenomen om het rustig aan te doen, op z'n zondags.

De eerste 7 km moet er reeds 400 meter geklommen worden. De volledige klim ligt in de zon en we houden het oog op Castellane dat steeds kleiner wordt. Op de Col de Lèques – 1147 m valt er niet veel te beleven. Even de foto voor het archief en we zijn klaar voor de afdaling.

Een stevige noordenwind drukt de gevoelstemperatuur naar beneden en maakt dat er flink moet bijgetrapt worden. 

Kan ik nog verwonderd ende verbaasd worden in Frankenland? Zeker weten. Bij het Ravin de Sant Peire overvalt me een wauw gevoel. Met de fiets is het gemakkelijker stoppen dan met de wagen en ik onderga een intens beleef moment in deze ruwe schoonheid. Moeilijk op foto vast te leggen maar we genieten en nemen de beelden mee in het geheugen. Tijdens de afdaling is het goed opletten bij de schaduwplekken. 'Verglas Fréquent' is geen loze waarschuwing in de winter. Ik voel er niet voor om te ondervinden hoe een schuifpartij in een afdaling eruit ziet.

Volgens de gids wordt dit gedeelte van de weg 'Route de la Lavande' genoemd. Het 'Fête de la lavande' in Barrême staat aangegeven als niet te missen – in juli. Ik passeer diverse percelen die er allen even kaal uitzien. Het gaat bergafwaarts, we bollen lekker en ik heb niet veel animo om die grauwe grijsheid op beeld vast te leggen. Ik beloof mezelf plechtig de streek toch eens in de zomer te bezoeken.

In Barrême draaien we de N 202 op en komen zo op bekend terrein. Op weg van Digne heb ik dit stuk al eens gereden. Een taaie 13 km met 250 hoogtemeters. Ik tel af naar Col de Robine – 988 m. Ik was hier eerder te voet en kijk naar de afdaling en het weerzien met Saint-André uit. Op een bankje met het gezicht naar de zon is het tijd om een kleinigheid te eten, de spieren wat te ontspannen en mezelf weer op te laden voor de volgende 21 km.

We volgen de Verdon stroomafwaarts en bijgevolg gaat het overwegend in dalende lijn of van 926 m naar 747 m. Er zitten een paar vervelende knikjes in maar ik kan een goed tempo aanhouden. Bij de zichten op de Lac de Castillion en de barage wordt het geheugen wat opgefrist. Ik verlang naar de camper om onder andere mijn klein opkomend hongertje te stillen.

Statistiek : tijd 03:28:27 – 55 km – G 16,10 – M 51,63 – cad. 61/102 stijging 752 m – daling 752 m

Het is ondertussen 14:30 u als ik de remmen dichtknijp. Ik smeer een stapeltje boterhammen, nestel me in het gezelschap van mijn boek in de zetel met het gezicht naar de zon en geniet van de rest van de middag.

Dag 10 – Ma 07 februari 2022

          Castellane - Point Sublime - 20 km

Vandaag wil ik mij verplaatsen naar één van de hoogtepunten van het Parc naturel régional du Verdon, Point Sublime. De hamvraag blijft waar en hoe geraak ik aan water om de komende dagen te overbruggen? Ik leg alvast € 9 kleingeld opzij om eventueel weer een dagje bij Le Roc te gaan staan. Tijdens dat wikken en wegen, komt Jean de beheerder/opzichter in vol wandelornaat even kijken hoe het met mij gaat. Ik had gezegd om zondag te vertrekken en hij is ongerust dat ik een panne of iets dergelijks heb. Nee, nee, dat ritje van gisteren is niet in de koude kleren blijven zitten. Ik vertrek vandaag. Weet Jean misschien waar ik aan water kan geraken. Hij zegt me toe voor water te zorgen als hij terug is van zijn wandeltochtje. We spreken 13 u af. Alvast een zorg minder. Rustig de tijd om alles af te wassen. Ruiten en ramen een beurt te geven en alles een beetje op te ruimen. Dat permanent wonen in mijn mobiel huis begint stilaan te wennen.

Ik kan mijn grijs water aflaten. De wc-cassette is reeds leeggemaakt en om 13 u heeft Jean een waterslang voorzien en kan ik mijn tank vullen. Merci Jean pour votre hospitalité et obligeance.

Ik stop nog even bij de Casino en bij het verlaten van Castellane draai ik de D 952 op richting Point Sublime. Die D weg volgt de natuurlijke kronkelingen van de Verdon. Gelukkig is het maar 20 km. Van het landschap genieten zit er niet in. Het is goed uitkijken op de bij wijlen spectaculaire weg met ook nog eens de nodige wegversmallingen. Ik ben lang blij dat ik af en toe de 50 km/u haal.

Om 14:45 u draai ik de prachtig aangelegde parking bij het Point Sublime op – gps N 43.79582; O 06.39679. Deze in terrassen uitgebouwde parking heeft ruime parkeermogelijkheid. Buiten afvalsorteerbakken zijn er geen faciliteiten. Zelfvoorzienend zijn is een must om optimaal van deze parking te kunnen genieten. Het is er rustig staan in een schitterend landschap.

Na een beetje bekomen te zijn van het tureluurs draaien en keren, is het tijd voor een eerste verkenning van de omgeving.

We stoten al direct op de rood-witte streepjes die de aanwezigheid van de bekende GR 4 verraden.

Bij de wandelboom worden ons suggesties aangereikt voor de komende dagen. Ik zie een uitgebreidere verkenningstocht wel zitten.

Eerst genieten van dit sublieme uitzicht. De camera wordt erbij gehaald en ik kan mij helemaal uitleven in een fotoshoot. 

Hier zou ik graag over een drone beschikken om de grootsheid van het landschap volop te kunnen tonen.

Laat de foto's voor zich spreken.

Ik wacht tevergeefs op de juiste invalshoek van het licht. De zon staat helaas nog te laag daarvoor. 

We staan hier min of meer op een plateau op een hoogte van 767 m – slechts 38 m hoger dan Castellane, maar wat een verschil in uitzicht. Leuke bijkomstigheid, we hebben langer licht, tot ongeveer 18:30 u. Naar de avond toe stroomt de parking langzaam vol met gelijkgestemden. De plaats is duidelijk een voltreffer, ook in de winter.

Dag 11 – Di 08 februari 2022

          Point Sublime 

Gisteren was een leuke kennismaking met een traject dat al een tijdje op mijn bucketlist staat. Een wandeling over het Sentier Blanc-Martel langs de GR 4 aan de Verdon. Het volledige traject wandelen zal niet lukken. Mijn dagdoel, zo dicht mogelijk bij de Brèche Imbert geraken.

Nog op de parking ontmoet ik een vader-zoon duo met een spiksplinternieuwe van. De studerende zoon heeft een weekje studieonderbreking en waarom niet een uitgebreide verkenning langs de Verdon … helemaal uit Kuurne (bij Kortrijk). Altijd leuk om even in het West-Vlaams te kunnen keuvelen. En pasant kan ik hen helpen met hun gasprobleem. Als camperaar op de hoogte zijn van de werking van de voorzieningen kan veel kopzorgen vermijden. Even de plaats van de afsluitkraan opsporen et voila, euvel verholpen. Kunnen verwarmen en koken maakt een groot verschil. Succes mannen!

Gisteren had ik de aanlooproute naar de GR 4 richting Couloir Samson niet gevonden. De wandelboom duidt de verkeerde richting aan! Ik dus via de minder inspannende weg.

Bij het infobord krijgen we een woordje uitleg over de route. Reeds in 1905 wilde men een manier vinden om hydro-elektriciteit op te wekken. Daarvoor werden een reeks tunnels gegraven maar het project werd in 1909 verlaten. 

De Franse wandelvereniging heeft dan enkele van de secties onder haar goede genomen en deze maken nu deel uit van het wandelpad. De zogenoemde Tunnel de Baou. 

Op een dergelijk wandelpad is het altijd uitkijken voor vallende stenen. Uitzonderlijk kan dit in de winter vervangen worden door vallende ijsblokken. Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt. 

Een reeks aangelegde trappen maken het de wandelaar en de toerist gemakkelijk om te genieten van de wilde woestheid van de Verdon die zich een weg baant door de Couloir Samson.

Ik was gewaarschuwd om uit te kijken voor zeekoeien (fossielen), niets van gemerkt. Ook voor de dikke donkerheid van Le Baou. Een infobord vermeld : torche obligatoire. Ik heb er voor de zekerheid toch maar eentje meegenomen.

Het eerste stuk gaat nog. We zien licht aan het eind van de tunnel. Op het volgende stuk blijkt de waarschuwing niet overbodig te zijn. Als mijn lamp even sputtert, sta ik in het pikkedonker. Even schudden en we kunnen verder. Plots sta ik met mijn voeten in het water. Waterdichte wandelschoenen blijken ook geen overbodige luxe te zijn.

In enkele delen van het tunnelstelsel zijn restanten te zien van de graafwerken. Ook achtergelaten sporen zijn terug te vinden. Deze stukken tunnel zijn voor het publiek afgesloten. Er zou instortingsgevaar zijn.

Eenmaal door de Baou komen we op een zeer afwisselend parcours. Niet buitengewoon moeilijk maar zeer divers : we lopen over een goed begaanbaar bergpad met links en rechts loodrecht opstijgende wanden.

 

Opvallend er is geen enkel spoor van de winter te bekennen. De zon heeft de voorbije dagen het pad mooi bewandelbaar gemaakt.

Bij de Belvédère de Trescaïre kunnen we even op adem komen en ons verwonderen over de kracht van de natuur die er eeuwen over gedaan heeft om deze kloof uit te slijten. 

Bij Trescaïre worden we geholpen door enkele metalen trappen. 

Op een spekglad stuk, gemaakt door honderdduizenden paar voeten biedt een via ferata soelaas. 

Op sommige plaatsen kunnen de teerhartigen maar beter hun blik op het pad houden. Even wankelen of uitschuiven en je belandt enkele honderden meters lager in de Verdon. 

Verder stroomafwaarts wordt het een boswandeling.

Voor de hopeloos verloren lopers zijn er duidelijke markeringen of een cairn. Ik draag mijn 'steentje' bij aan dit herkenningspunt. 

En o ja, er is ook mijn favoriete rotstuk met rolkeien, gelukkig maar enkele tientallen meters.

Ik besef dat het uitzonderlijke omstandigheden zijn. Het pad is overal goed begaanbaar en van filewandelen is er helemaal geen sprake. Ik ben op de 4 u die ik op het pad heb gewandeld 5 mensen tegengekomen. Op het stuk tussen Trescaïre en de Brèche Imbert slechts één iemand. 

Dat het pad in de winter bewandeld wordt bewijzen de gevonden sporen van de geschoeide homo sapiens sapiens.

Ergens halfweg tussen Trescaïre en de Brèche Imbert beslis ik om terug te keren. Ik ben dan 2 u onderweg en aan een kleine pauze en hap toe. Te midden van die woeste schoonheid voel ik mij bijzonder gezegend en begenadigd. Volledig opgaan in de stilte (buiten het gebulder van de Verdon) en de rust in de wetenschap dat er in de eerste km² geen levende ziel te bespeuren valt, is absoluut mijn ding. Comfortabel gezeten op een platte steen met mijn gezicht naar de zon, in T-shirt. Gewoon zalig. Ik heb nog 2 uur terugweg voor de boeg en moet uiteindelijk opkrassen.

Het enige spijtige aan de ervaring is dat de gemaakte foto's geen recht doen aan de grootsheid van de natuur. Maar dat is in feite een bijkomstigheid. 

Een blik achteruit op wat de Brèche Imbert moet zijn en een blik vooruit op de Couloir Samson maakt mij klaar voor de terugweg.

De herkenningspunten onderweg doen de terugweg korter schijnen.

Eens door de Baou sta ik zo op parking van de Couloir. Hier ontdek ik de wegwijzer naar de Point Sublime. Een toch wel pittig stuk langs de rotswand. In 30 min sta ik boven.

Ik loop nog even naar de Point om de foto te maken waar ik gisteren zo op hoopte. Lichtinval maakt een groot verschil!

Op de parking zijn er een paar camperaars bijgekomen. Enkelen met stoeltje buiten en het gezicht naar de zon. Gelijk hebben ze.

Het is te mooi weer om 'thuis' te zitten en ik beslis om het bergdorp Rougon te bezoeken.  Het 30 min durend pad maakt ook deel uit van de GR 4 en gaat bijna steil omhoog. Ik vind dit charmant dorpje in complete winterslaap ondanks de lentetemperatuur. 

Het is een gekend trekpleister voor roofvogels. Bij het uitzichtplatform om de roofvogels te spotten, blijf ik een beetje op mijn honger zitten. Ik zie ze in verte rondcirkelen maar ze vertikken het om in het vizier van mijn camera te komen.

Ik kan mij troosten met een subliem zicht op de omliggende heuvels en het aanhoudende schitterende weer.

Van bovenaf ziet deze op één na grootste canyon van Europa er best wel indrukwekkend uit.

Met een tevreden gevoel kijk ik terug op deze uitzonderlijke beleving. Beslist een hoogtepunt op deze reis.

Ook de inplanting van de parking met bijgevoegde wandelweg naar de Point Sublime, maakt deze ervaring inderdaad subliem!

Bedankt aan het departement om te voorzien in deze mooie en vooral rustige plaats.

Dag 12 – Wo 09 februari 2022

          Point Sublime 

Na de wandeling van gisteren heb ik een beetje gorgekoorts opgelopen. Waarschijnlijk een bijwerking van het Verdonvirus. Je bent er niet ziek van maar een kriebelende drang bekruipt je om er op uit te trekken. Ik ben vroeg wakker en maak een plan om de aandrang om te zetten in actie.

Het gevolg van dat plannen resulteert in een circuit met als zwaartepunt de Route des Crêtes langs de D 23. Zes km langs de D 952 tot aan de Auberge des Crêtes. Waarna 15 belvédères je langs de mytische kliffen van de Gorges du Verdon voeren. In La Palud-sur-Verdon is het nog 7 km naar de parking bij Point Sublime. In totaal 35 km... maar de 863 hoogtemeters zorgen toch voor een gezonde spanning.

Ik voel me goed. Het weer werkt mee. De fiets wordt buitengehaald en rond 11:30 u kan ik vertrekken. Volgens Google moet dat in 2:37 u te doen zijn. Ik beslis er een genietdag van te maken en nu de dagen langer zonlicht geven, mag dat geen probleem zijn.

Het fietsen bergop aan een gestaag tempo met een stijgingspercentage van rond de 4 valt zeer goed mee. Ik stop niet bij alle uitzichtpunten. Het is al snel duidelijk dat de zichten van bovenaf anders spectaculair zijn dan in de gorge. 

Bij de eerste Belvédère krijg je een goede indruk van hoe diep uitgesneden de canyon is.

Graag wilde ik laten zien hoe mooi de parking aan de voet van Rougon gelegen is. 

Dit schitterend kunstwerk is het resultaat. Ik zou echt niet weten hoe ik zo'n beeld zou moeten maken. De onkunde of het geluk van de amateur.

Aan de Belvédère Trescaïre Haut, slechts een paar honderden meter verder bergopwaarts, staat een groepje vogelspotters met uiterst gesofisticeerd materiaal enthousiast beelden te schieten van de  beschermde roofvogels. Voor mij net iets te ver weg. 

Ik ben meer geïnteresseerd in de zichtbaarheid van het pad dat ik gisteren gelopen heb. 

Duidelijk waarneembaar parallel aan de Verdon. Ik probeer de vogelliefhebbers warm te maken voor een wandeling in de canyon. Leg hen uit waar ze kunnen beginnen en wat ze mogen verwachten. Het mag allemaal niet baten. 

Hun oog is duidelijk meer naar de hemel dan naar de aarde georiënteerd.

Bij de Belvédère de Dent d'Aire stopt een moeder met haar zoon om te vragen als ik al de roofvogels gezien heb. Ja iets lager. We slaan aan de praat in het Engels. Ze komen uit Denemarken. Graag nemen ze een foto. Zij keren terug. Iets verder is de weg afgesloten voor gemotoriseerd vervoer. Volgens Google (tijdens de planning) geen probleem voor fietsers en wandelaars.

Nog maar enkele honderden meters verder heb ik eindelijk eens geluk en kan ik een roofvogel in volle vlucht spotten en op foto vastleggen.

Hoe zouden zij dit natuurfenomeen beleven vraag ik mij af. Ik zie ze wel rondcirkelen maar niet op een prooi storten. Dat zou nog eens een beleving zijn. 

Ondertussen wijst de gps de 1185 m aan. Het hoogste punt van de route. Vanaf hier is het 715 m tot aan de Verdon. 

Dit levert indruk-wekkende beelden op – een waar beleefmoment. Over de top gaat het steil bergafwaarts, op sommige plaatsen tot 10%. Er staat een zeer strakke wind die beslist niet feller moet worden. Het gevaar om van de weg geblazen te worden is niet geheel denkbeeldig. Hier zijn de zichten nog spectaculairder. Helaas, ik heb mijn fototoestel thuis gelaten en ben aangewezen op mijn gsm. Batterijspanning in het rood, nog 10%. Gedaan met foto's nemen. Er zit niets anders op dan 'alles im Augen mit zu nehmen' en in het geheugen op te slaan.

Bij het vertrekpunt van het Blanc-Martel pad kom ik stilaan terug in de bewoonde wereld. Vanaf hier is het minder gevaarlijk dalen en kan er al eens geflirt worden met de ideale lijn. Even voorbij La Palud-sur-Verdon kan ik mij helemaal uitleven op de D 952 tot groot jolijt of ergernis? Van achterliggend verkeer. Braaf als ik ben ga ik regelmatig opzij om ze voorbij te laten. Bij de laatste klim is de pret voorbij en moet er teruggeschakeld worden naar het kleinste binnenblad voor de slotkilometers.

Even voorbij 15 u ben ik blij mij op een stapel gesmeerde boterhammen te kunnen storten.

Statistiek : 03:06:45u – 35 km – G 11,43 – M 53,27 – cad. 55/115 – stijging 863 m – daling 865 m

Als je ooit in de Verdon komt, aarzel niet om even een verkenning langs de D 23 te maken. Moest je over dronebeelden beschikken, ik zou je zeer dankbaar zijn moest je die willen delen. Deze tocht is een absolute aanrader. Eén van de spectaculairste wegen met weergaloze zichten. Of om het met een boutade te zeggen : als superlatieven te kort schieten.

Dag 13 – Do 10 februari 2022

          Point Sublime

Waarom zouden we van een keuzemogelijkheid een dilemma maken? We zijn hier nu eenmaal en ik beslis mijn raad van gisteren zelf op te volgen.

De Route des Crêtes in tegenwijzerzin. Ik neem me voor tot aan Chalet La Maline te rijden om van de ontzagwekkende zichten te genieten. Ik geef toe, op de eerste negen klm tot het Ravin de Mainmorte valt er niet veel te beleven buiten de lastige klim met 250 hoogtemeters tot aan La Palud-sur-Verdon. Maar de beloning maakt de inspanning meer dan de moeite waard. Zes kms adembenemende zichten. Ik onderga verscheidene wauw momenten en laat de natuur een diepe indruk in mijn geest maken. De dendrieten en synapsen in mijn hersenen maken overuren. Ik hoop dat de indrukken nog vele jaren blijven.

Ik denk dat ik zowat bij elke belvédère gestopt ben. 

De zichten bij Bau Béni zijn wel bijzonder spectaculair.

Niet iedereen is een even groot natuurliefhebber. De kampen zijn verdeeld. Daar waar de l'ours (beer) in de Pyreneeën niet ieders vriend is, is de vos (net als bij ons) niet altijd even graag gezien in de streek. Gelukkig springen dan de verdedigers op de barricade : Een vos moet doen, wat een vos moet doen. Soms ten koste van een schaap. Misschien kunnen de herdershonden beter de kuddes bewaken dan passerende fietsers aan vallen.

Aan de overkant is duidelijk de D 71 te herkennen waar ik in november gepasseerd ben.

Bij Chalet Maline is het bijzonder stil. Dit is de plaats waar het bekende pad Blanc-Martel begint. Met een wandeltijd van 6:30 u zou je bij het eindpunt te Point Sublime moeten staan. 

Ik heb de helft van het pad gewandeld afgelopen dinsdag. Wie weet, misschien, eens...

Op de terugweg kijk ik uit naar een beeld die de beleving van de gorge mooi samenvat.

Statistiek :02:23:08 u – 30 km – G 14,46 – M 55,86 – Cad. 51/115 – stijging 572 m – daling 572 m

Ik ben om 15 u terug bij de camper. Goed bezweet. De fietsspullen worden opgeborgen en vervangen door wandelkledij. 

Ik heb het in mijn hoofd gehaald om mijn handen te gaan wassen in de Verdon. Zot zijn doet geen zeer, zou mijn vader zaliger zeggen. 

Ik vind dat ik waardig afscheid moet nemen van de Grand Canyon du Verdon. Ik weet inmiddels het wandelpad liggen. Bij de Verdon valt de temperatuur van het water nogal tegen. Van veel verfrissen komt niet veel in huis. Eerder polletjes baden. Het is inmiddels 17:30 u en volgens de wandelwijzer heb ik 30 min looptijd voor de boeg. En passant maak ik er nog een leuke sportieve uitdaging van. In sec 20 min sta ik boven. Nog feller bezweet dan bij de fietstocht. Gelukkig is het winter, het zou eens zomer moeten zijn.

Tot ziens mijn vriend aan de Lac de Sainte-Croix en je benedenstroom. Bruis ongestoord verder en verschaf nog vele duizenden een even intens gevoel als je mij hebt gegeven.

Dag 14 – Vr 11 februari 2022

          Point Sublime

Vandaag mag het echt kalmer aan. Het heeft niet gevroren vannacht maar bij het ontwaken voelt het toch frisjes aan. Na de ochtendcontrole ga ik weer horizontaal, wachtend op het doorbreken van de zon.

Na het ontbijt en wat bijwerken van de administratie maak ik een revisie van het blogverhaal. Daarna is het tijd om van de zon te genieten. De zetel buitengehaald, korte broek en T-shirt aangetrokken en lekker met het gezicht naar de zon. Uit de wind en in de beschutting van de camper was het deze middag 15°.

Rond 16 u ben ik dat stilzitten een beetje moe. Ik beken, ik ben een aanhanger van het Verdonisme, zij het in gematigde vorm. Gisteren heb ik de Carrefour GR 4/GR 49 'ontdekt'. De wandelboom toont de richting naar de Pont de Tusset over de Verdon. Meer aansporing heb ik niet nodig om de wandeling heen en terug te maken. De afstand is tevens goed voor het bereiken van het dagdoel van 10.000 stappen!

Het pad is op sommige stukken best wel pittig. Om het hoogteverschil van 145 m over een afstand van 1 km te overbruggen moeten diverse rotspartijen genomen worden. Het dragen van stevige wandelschoenen is geen overbodige luxe.

Bij het pont, een heuse stenen boogbrug, wacht mij een schitterend zicht op de Verdon. Ben ik even blij de moeite genomen te hebben.

Dag 15 – Za 12 februari 2022

          Point Sublime - Les Salles-sur-Verdon - 34 km

De dag begint grijs en grauw. Een hardnekkige valleimist zorgt voor, om het in meteothermen te zeggen, halve bewolking. Rond 11 u heeft de zon het pleit gewonnen en hebben we opnieuw de stralend blauwe hemel waarmee we sedert 10 januari verwend zijn geweest.

Tijdens het rijklaar maken van de wagen raak ik in gesprek met mijn overbuur. Zeer attente buur mag ik wel zeggen. Bij aankomst was hij zo vriendelijk zich niet pal voor mijn deur te plaatsen. Een ongeschreven camperregel stelt dat, als het mogelijk is we de vrije ruimte laten. Merci Cédric!

Terwijl we aan het praten zijn, verlaten de rondcirkelende roofvogels hun geliefkoosde plek boven Rougon en komen richting parking. Dé tijd om de lens van het fototoestel te vervangen met een telelens en geduldig het juiste moment afwachten. Volgens Agnes, de vrouw van buurman Cédric, zien ze er niet fraai uit van dichtbij. Natuurlijk zijn de nek en de kop gemaakt om aas te verslinden niet om te poseren voor de camera. Maar zo'n sierlijke glijvlucht heeft toch wel iets. We kunnen ruimschoots genieten. We vermoeden dat er op de heuvel tegenover ons 'iets' moet zijn wat hun aandacht trekt. Toch wel ingenieus zo'n natuurlijk ecosysteem.

Tegen 13 u is het eindelijk zo ver. Het definitieve? afscheid van Agnes en Cédric. Graag hadden we nog wat samen opgetrokken, maar waar ik heenga komen zij vandaan. Wie weet tot ergens onderweg.

Bon voyage et continuer à profiter de la nature mes amis.

Het eerste stukje van de D 952 ken ik ondertussen van met de fiets. Eens voorbij La Palud-du-Verdon ontplooit de canyon zich in al zijn grootsheid. 

Spijtig zijn er geen belvédères aangebracht. Eén enkele parking (die volstaat) ligt dan nog op de 'verkeerde' plek. 

Eens we de Lac de Sainte Croix naderen is er wel gelegenheid tot stoppen en kunnen we ons laven aan een prachtig zicht.

Ik zie het wel zitten om een fietstocht langs de lac te maken.

Ik daal af richting Les Salles-sur-Verdon en installeer mij op de gratis Aire de CC Ruisse – gps N 43.77750; O 06.21428. Ik ben hier de enige (tot nog toe) en kan dus de volgens mij beste plek uitkiezen. Ik opteer om maximaal van de zon te genieten, ook 's morgens. Op vuilbakken na zijn er geen faciliteiten.

Ik heb mijn reisroute aangepast met een tussenstop in Les Salles-sur-Verdon om twee belangrijke redenen. 1. Bij het Total station zou er GPL in de aanbieding zijn en 2. bij de annex supermarkt zou ik nieuwe voorraad kunnen opdoen. Dit alles op minder dan 500 m van mijn standplaats. Ik dus even op verkenning. Van een kale reis thuiskomen, gesproken. Geen LPG te krijgen en de kleine supermarkt gesloten. Aansluitend is er een CP met een 'ambachtelijke sanizuil' zoals dat heet. De kranen staan alle richtingen uit maar nergens komt water uit. De douche en toiletruimte zijn afgesloten. Er staat één camper met elektra aansluiting. Tijdens mijn onderzoek komt een wit bestelbusje aangereden met naar ik vermoed de eigenaar. Neen, er is geen LPG. Dichtste station op 50 km en de supermarkt is voor een maand gesloten wegens verbouwingswerkzaamheden. Vandaar dat er niemand te telefoon beantwoordde. Bij de eigenaar kan er eventueel wel afgerekend worden voor de parkeerkosten € 9,50 met elektra inbegrepen. Ik ben ontgoocheld dat hun website niet aangepast is naar de 'echte' situatie en beslis op 'mijn' plaats te blijven.

Het is ondertussen ruim 15 u. Meer dan tijd voor een verkenning van 'le village'. Recht tegenover de aire is een shortcut door het bos. In het dorp heerst een onnatuurlijke doodse stilte. Alles dicht, ik bedoel potdicht. De supermarkt in het dorp zou morgenvroeg om 9 u opengaan. Een lokale bewoonster wijst de richting van de boulangerie aan. Gegarandeerd, die gaat morgen (zondag) om 7 u open. De stelligheid van de uitspraak doet een kenner vermoeden, misschien de bakkerin zelf?

Bij het Office de Tourisme een laconieke noot : fermé jusqu'a 31 mars. Ik steek het centrale plein over en zak af naar het meer. Op enkele wandelaars na zeer stil en rustig. Ik ga over op slentermodus en neem hier en daar een foto. De opbouw en infrastructuur doen vermoeden dat het in de zomer ontzettend druk moet zijn. Ik ben niet enggeestig en wens de zomergasten hetzelfde weer toe als wat ik nu meemaak. Aan de Belgische kust zouden ze hun schoonmoeder verkopen voor dergelijk weer. Een klein wolkje aan het firmament bij een temperatuur van 16°. Niet hier. Désolé monsieur, tous est fermé. C'est hiver sais-tu. Tu reviens cet été. Ik hoop tegen die tijd dan ergens in Griekenland te zijn.

Rond 18 u worden alle kasten en lades nagekeken om van de restjes en de 'stalen' voorraad toch iets eetbaars in elkaar te flansen. Niet te geloven wat een mens allemaal vindt. Ook dat viel best mee.

Dag 16 – Zo 13 februari 2022

          Les Salles-sur-Verdon - Manosque - Riez - 96 km

De temperatuur is tot beneden de 8° gedaald tijdens de nacht. Mijn waterbeveilingsvoeler is uitgevallen omdat ik de verwarming tijdens de nacht heb uitgeschakeld om gas te besparen.

Ontwaken in een kille omgeving is niet meer aan mij besteed. Een verkennende zoektocht leert mij dat het niet mogelijk is een rustige fietstocht rond het meer te maken en is er geen reden om te blijven. Het belangrijkste vandaag is gas (lpg) tanken. Google leert mij dat de beste oplossing Manosque is. Een flinke extra niet voorziene kilometers.

Maar wat een traktatie! We laten het middengebergte even achter ons. Eens voorbij Moustier-Sainte-Marie belanden we op een plateau in lavendelland. 

Het is rustig rijden op de D 8 en D 6. Het moet hier heerlijk zijn om in de zomer met open ramen te rijden en niet alleen van de kleur maar ook van de geur te kunnen genieten. Ik krijg eindelijk een beeld van een lavendelveld, niet met de juiste kleur maar wel een indruk. 

Je moet dat traject eens in Google ingeven : om niet te missen is er sprake van : Champ de lavende, Lavender Fields en Campos de Lavanda!

In Manosque kan ik dank zij Total Energies (zo ongeveer de enigen die LPG aanbieden) mijn tank vullen. Ik hoop dat ik stilaan meer dan een maand met een tank kan doen.

De improvisatie gaat verder en een tussenstop te Riez wordt ingelast. D.w.z. een kleine 30 km terugrijden door de Lavendel Fields.

De ruime aire voor CC te Riez, gps N 43.82149: O 06.09225 ligt op enkele honderden meters van het dorpscentrum. Opgebouwd uit drie min of meer vlakke terrassen. Bij aankomst wacht een aangename verrassing. De betaalterminal is met een stalen! constructie afgesloten. Buiten het lozen van grijs en zwart water zijn er geen werkende voorzieningen (voor de zekerheid zijn de waterkranen weggehaald). Na wat opruimen van plantaardig afval kan ik mijn wc-cassette leeggieten en ook mijn water aflaten.

Ik heb geleerd dat je in Frankrijk rekening moet houden met twee mogelijkheden. Er is een zomermodus, waar alles (misschien) werkt en open is en er is een winterinstelling waar je best vanuit gaat dat niets werkt en alles dicht is. Zo ook in Riez. Volgens Google, op basis van hun eigen gegevens, zou de supermarkt open moeten zijn. Niet dus. Geen nood ik kan wachten tot morgen (maandag).

Ik ben wel blij dat ik deze tussenstop gemaakt heb. Een initiële verkenning van dit gezellige dorp brengt me in een middeleeuws decor met smalle straatjes, poortgewelf en wallen. Ik slenter wat verder in wat ik een park vermoed. Ik stuit op een groepje petanquespelers. Gemengd, tieners die in de kunst worden ingewijd door gevorderden. Naast hun veld ligt een archeologische site. Ik vraag één van de tieners wat dat is. 'Ah ancien thermes'. Voor de zekerheid vraag ik 'Romain?' 'Bien sur monsieur' zegt hij op een toon, wat anders. Voor hen de normaalste zaak van de wereld om in de 21 ste eeuw een spelletje te spelen naast een archeologisch overblijfsel van 1900 jaar geleden.

Wat verderop stuit ik op het uitgangsbord van Riez. De 4 overblijvende zuilen van een Romeinse tempel uit de eerste eeuw. In die tijd was de stad een belangrijke vestiging van de Romeinen.

Op de terugweg bij de fontein krijg ik tegenstrijdige info over het wel of niet drinkbaar zijn van het water. Het opschrift is niet leesbaar. Ik beslis mijn 5 l waterflessen toch te vullen en eventueel te gebruiken om te koken.

Door het straatje kom ik bij een uitstalling van boeken. Ik haal mijn uitgelezen roman op en vraag de bewoonster als ik mag omwisselen. Zij is wat blij een liefhebber een plezier te kunnen doen.

Ik blij een 'nieuw' boek te hebben. Gelukkig maar. De bewolking wordt alsmaar dreigender en na 33 dagen stralend blauwe lucht te hebben gehad, begint het eindelijk te regenen, in feite eerder spetteren. De boeren, tuinders en de natuur dolblij. Deze toerist is er nog niet uit. Duimen maar op 'redelijk' weer morgen. Ik heb enkele GR paden ontdekt. Ik wil ervaren waar deze mij brengen.

Dag 17 – Ma 14 februari 2022

          Riez 

Vandaag is mijn ochtendritueel niet van doen om te bepalen welk weer het is. Het nogal duidelijk gekletter op mijn dak duidt op regen. Meteo France geeft een onderbreking in de regenval. Nog geen opklaringen of zo, maar minder kans op. Rond 10 u houdt het inderdaad even op en trek ik erop uit om de nodige boodschappen te doen.

Er zijn ondertussen verschillende gaten te bespeuren in het wolkendek en de regenval blijft uit. Ik besluit het erop te wagen en begin met een verdere verkenning van het dorp. Riez kan mij wel bekoren. Een lappendeken van verscheidene soorten bestrating. Kronkelende smalle straatjes met her en der duidelijk herkenbare nieuwbouw. Ik kom bij de andere belangrijke toegangspoort geflankeerd met waarschijnlijk één van de zuilen van wijlen de tempel.

Ik steek bij het Office de Tourisme (vandaag uitzonderlijk gesloten) de Colostre over en laat mij door de wandelboom inspireren tot een tocht langs de GR 4 naar Chateau de Pontfranc. Ik hoop dat het weer 2 uur stabiel blijft.

Ik passeer weer voorbij de 'colonnes romaines' en leer dat om één of andere onverklaarbare reden men over de eeuwen heen heeft beslist deze 4 zuilen te laten staan en niet in de recyclage op te nemen. Links en rechts bemerk ik voortgezet archeologisch en kunsthistorisch herstelwerk.

Maar ik ben gekomen om te wandelen. Wegens de verdere urbanisatie en in cultuur brengen van het land zijn we genoodzaakt enkele gedeelten op de openbare weg te moeten wandelen. Gelukkig valt het verkeer best mee en is dat niet echt storend.

We duiken het bos weer in. Naast de traditionele ambachten van lavendelteelt, een lokale honingindustrie en het oogsten van truffels, is er een zeer duidelijke aanwezigheid van ruitertoerisme. Ik beland in paardenland. Ook bij Chateau de Pontfranc, nu een hotel-restaurant, ligt een grote manege. Volgens de niet te missen wegwijzer van de GR 4 loopt die er dwars door.

Op mijn terugweg passeer ik een andere stoeterij. Een oud moedertje komt eens kijken wat die vreemde meneer tussen haar paarden doet. Ik blijf keurig op het pad en probeer een praatje te maken. Ik versta niet veel van haar plaatselijke dialect maar meen op te vangen : 'tu es loin de chez toi à la mauvaise saison' of iets van die strekking. Ik verzeker haar dat ik de afsluitingen achter me weer zal dicht doen en gerustgesteld wenst ze me : 'bonne promenade'.

Het stevige bruggetje over de Colostre bewijst dat het pad wel degelijk bewandeld wordt. Waarschijnlijk iets intenser in de zomer : het bonne saison.

Dichter bij de aire begint het dan toch weer te spetteren. Voor de grote regenbui losbarst, ben ik veilig terug in de camper. Het wordt een kalm en rustig middagje. Rond 16:30u doet de zon een schuchtere poging om door de bewolking heen te breken maar mist op dit reeds late uur voldoende kracht. 

Morgen is er een nieuwe dag. Ik voel me best op mijn gemak in dit Provence dorp.

Dag 18 – Di 15 februari 2022

          Riez 

Het natuurlijke gevolg van brede opklaringen is een daling van de temperatuur. Het heeft lichtjes gevroren vannacht. Geen nood, het is prettig ontwaken onder een stralend blauwe hemel. Toch maar even de meteo geraadpleegd. Toenemende bewolking in de middag.

Mijn verdere verkenning van de GR 4 vatten we vroeg aan. Even langs het Office du Tourisme. Een nota : 'fermiture mardi 15, overture demain'. Ik keer op mijn stappen terug en begin de wandeling bij de ramparts richting Chapelle Saint Maxime. Een stevige klim met 105 hoogtemeters naar de top van wat er vanaf het dorp uitziet als een heuvel maar in werkelijkheid een crète is.

Naast mooie zichten op Riez is de wandeling bijzonder informatief. Het gedeelte tot aan de kapel staat volledig in het teken van de olijf. Diverse panelen geven een inzicht in de verbouw, teelt en belang door de eeuwen heen. Waar ik bijvoorbeeld nooit bij stil heb gestaan is de geopolitieke impact op het Romeinse rijk en daarvoor Griekenland. Waar wij de olijf nu zien als aperitief hapje of onderdeel van een salade al of niet in vloeibare vorm, was het voor de Grieken en Romeinen van levensbelang. Daar waar onze hedendaagse maatschappij rond aardolie draait, was het voor hen olijfolie. Niet in de eerste plaats als voeding maar als belangrijkste energiebron. Voor verlichting en ook koken waren ze aangewezen op olijfolie.

Na deze interessante les kom ik bij de kapel aan. Het belangrijkste in het interieur zijn de zes granieten zuilen met Korinthisch kapittel, 'gerecupereerd' uit de Romeinse tempel in de vallei.

Vanaf hier voert de GR 4 langs landerijen, boomgaarden, weiden en een stoeterij.

Lavendel en olijfbomen zijn sterk vertegenwoordigd.

Bij de wandelboom vervolg ik mijn weg richting Roumoules. Vanaf het pad krijg je een mooi zicht op de aanzet van de gorge.

Ik wandel even door Roumoules en ben onder de indruk van de netheid. Kraaknet is een juistere omschrijving. Aan de bebouwing te zien is het een nederzetting voor de beter behoeden. Helaas, alles dicht. Bij de wandelboom op de Place de la République kan ik inspiratie opdoen voor de komende dagen. Ondertussen ben ik 5 km van 'huis' en wordt het stilaan tijd om terug te keren. Anderhalf uur goed doorstappen brengt me rond 13:30 u weer bij de camper. 

Volgens mijn sporthorloge moet ik mijn Body Battery in de gaten houden en zorgen dat ik in 'balans' blijf door me niet uit te putten. Braaf ga ik na een lichte maaltijd even op bed liggen en val prompt in slaap.

De rest van de middag nestel ik mij in de zetel met mijn nieuw boek : 'Byzance' van Michael Ennis in Franse vertaling. Een stevige pil, in niet het eenvoudigste Frans. Goed voor mijn taalvaardigheid maar niet om mij uren zoet te houden. Om toch in beweging te blijven loop ik nog even naar de fontein om mijn watervoorraad aan te vullen.

En alhoewel de dagen duidelijk lengen, wordt het dan toch plotseling donker. Tijd om lekker te kokkerellen en er ook van te genieten.

Dag 19 – Wo 16 februari 2022

          Riez 

Vandaag wordt een kalmaan dagje. Noodgedwongen moet ik aan den lijve ondervinden wat het voor onze voorouders moet geweest zijn om water aan te dragen. Wij 21 ste eeuwers vinden het een doodgewone zaak om de kraan open te draaien om water te krijgen. Ik heb nog de tijd van de pomp meegemaakt. Dat was al een hele verbetering. Gelukkig bestaat er nu lichtgewicht plastiek en moet ik het transport niet in aarden kruiken doen. Ik ben toch wel een klein uurtje bezig om mijn tank gevuld te krijgen. Goed voor mijn stappenteller denken we dan maar. Met dank aan het gemeentebestuur die de wasplaats intact heeft gelaten, heb ik tenminste water voor de komende dagen. Op de twee volgende aires is er geen watervoorziening.

Na deze inspannende lichamelijke arbeid is het tijd om de geest wat aan te scherpen. Ik duik in mijn boek. Zeer omschrijvend geschreven maar de context helpt om de verhaallijn te kunnen blijven volgen.

In de middag ga ik gewapend met mijn camera op stap om een overall beeld van dit gezellige dorp vast te leggen.

Zeer begrijpelijk dat kleine steden en gemeenten campers weren uit hun kern. Verbodstekens plaatsen zonder alternatief aan te bieden is al te gemakkelijk. Riez bewijst dat het anders kan.

Dank aan de gemeente die in deze zeer ruime plaats voorziet. Op enkele honderden meters van de dorpskern en een ruime supermarkt op 600 m. In het zomerseizoen is deze plaats betalend, maar dan werken de faciliteiten.

Op weg naar het centrum passeer ik voorbij dit 21 ste eeuwse voorbeeld van materiaal recyclage. Het geeft de gevel bovendien iets authentieks. In veel Franse dorpen kom je dergelijke voorbeelden tegen.

Dat verhoogd alleen maar de charme en kan mij wel bekoren, al zou ik voor de gevelkleur iets anders gekozen hebben.

Ik wandel voorbij de wasplaats (waar ik water kon tanken) en één van de stadspoorten (zie dag 16). Spring binnen bij het Office du Tourisme en krijg uitgebreid uitleg over alles wat ik reeds gezien heb. Zeer vriendelijke behulpzame dame trouwens.

Door wat eens  het Romeinse hart van de 1 ste eeuwse stad was, loopt nu een GR pad. Duidelijk is te zien dat die stad gebouwd was bij de samenloop van de riviertjes Auvestre en Colostre. 

Waar eens druk Latijn werd gepraat, is nu een speelweide waar bezoekers af en toe een blik werpen op de restanten van de tempel van de goddelijke Augustus. Als stille vingerwijzing naar de vergankelijkheid voor hen die 'onsterfelijke roem' nastreven. 

Wat ik gisteren vertelde over de heuvelrug waarop de Chapelle de Saint Maxime gebouwd is, is  het profiel van beneden duidelijker te zien.

Ik wandel terug naar het 'centrum' en kan een mooi beeld schieten van de 'hoofdstraat'. In de zomer, als de bomen in volle bloei staan en ruim schaduw verschaffen aan de zomergasten op de diverse terrasjes, moet het aangenaam toeven zijn.

Om het beeld compleet te maken, een zicht op de westzijde van Riez. Enkele honderden meters verder liggen de Supermarché en de Aire de Camping Cars.

Riez is niet zo groot. Om een idee te geven. Op deze ruime omtrekkende wandeling volstond anderhalf uur.

Naar de avond toe krijg ik gezelschap van enkele medecamperaars die zo vriendelijk zijn mijn zicht op de zonsondergang niet te hinderen.

Dag 20 – Do 17 februari 2022

          Riez - Sainte-Croix-du-Verdon - 12 km

Hoe leuk de plaats ook is, ik verlang terug naar de Verdon. We moeten praktisch zijn. Wagen servicen, inkopen en de was doen, kan beter hier gebeuren.

Tegen 13:45 u kan ik de korte verplaatsing naar Sainte-Croix-du-Verdon aanvangen. Een half uurtje later ben ik geïnstalleerd op de kleine aire – gps N 43.76081; O 06.05110. Op wandelafstand van het dorp met een schitterend zicht op de Lac. Wat blijkt. Alle faciliteiten werken. De elektra aansluitingen zijn een beetje vreemd geplaatst. Helemaal in een hoekje. Tenzij je extra lange kabels hebt, wordt aansluiten een probleem. In de winter sta je gratis maar zijn servicen apart te betalen. € 2 voor 3 u elektriciteit en € 2 voor drinkwater. Cassette en grijswater kunnen zo geloosd worden. Dit is een geliefkoosde plaats. Bij aankomst staan 5 wagens. Ik ben dat niet meer gewoon.

We liggen terug aan de GR 4. Bij een initiële verkenning kom ik langs de superrette (gesloten in de middag) maar met een werkende Lavage aan de zelfde prijs als in Riez.

Sainte-Croix-du-Verdon is duidelijk een zomerplaats. Kraaknet, piepklein en volledig op het toerisme ingesteld. Niets open en ook geen mens te bekennen.

Even afdalen naar het meer om de watertemperatuur te checken. Op enkele dagjesmensen na is er niet veel te beleven.

Op enkele kms afstand kan het contrast niet groter zijn. Waar in Riez een gezellige sfeer ging waar men het toerisme er graag bij neemt, is er hier in het buiten seizoen niets te beleven naast het genieten van het mooie weer en het prachtige zicht op het meer natuurlijk.

Dag 21 – Vr 18 februari 2022

          Sainte-Croix-du-Verdon

De superette zou open moeten zijn. Van het Office du Tourisme ben ik niet zeker. Ik ga even op onderzoek. Bij het Office du Tourisme worden we een prettige winter gewenst en ze ontvangen ons graag terug vanaf 31 maart. Rest nog de superette. Warempel, open. De prijzen in dit toeristenmekka zijn uiteraard 'ietsje' hoger. Ik heb wat munten nodig voor elektriciteit en en passant, waarom ook eens niet chauvinistisch zijn. Het is weekeinde en ik trakteer mezelf op een sixpack Hoegaarden.

De zon is er ondertussen met een leuke lente-temperatuur volledig doorgekomen. Terwijl de orkaan Eunice 'thuis' = België, lelijk huishoudt, zoek ik mijn short en een gemakkelijk T-shirt voor de beloofde wandeling langs het meer. Ik kies voor de richting Moustiers Sainte Marie, niet met de intentie zover te geraken maar een beetje strollen langs het meer. Prachtige zichten met dito luchtspiegelingen. Onderwijl ben ik getuige van het 'echte' ontwaken van de natuur. Lustig brommend zoemen de eerste insecten rond mijn hoofd. Gelukkig nog geen muskieten, want dat zijn niet echt mijn vrienden.

Bij de wandelboom Carrefour des Muletiers beslis ik de laatste 500 m naar Le Roux er ook nog bij te nemen. Bij Le Roux ontmoet ik een echtpaar van mijn leeftijd boordevol zin voor avontuur. Zij hebben hier gebivakkeerd. Zoals dat gaat, slaan we aan de babbel. Mijn Frans moet behoorlijk verbeterd zijn. Op hun vraag : tu es de quel département? Krijg ik een 'oh' op mijn antwoord : de la Belgique, op de toevoeging : de partie Flamande wordt dat een dubbel 'oh'. Als dat geen compliment is! Zij zijn ondertussen ingepakt en we wisselen van plaats. Hun gekozen stek is ideaal voor mijn picknick. Ik geef toe, ik heb al op mindere plekken gezeten!

Op de terugweg bemerk ik een toegenomen activiteit van dagjesmensen. Het gezoem van insecten maakt plaats voor vrolijk kindergeluid.

Op de aire is het even meten en passen met de lengte van mijn aansluitkabel. Ik verplaats me maar kijk toch uit om optimaal van het zonlicht te kunnen profiteren. Na enkele dagen 'zelfvoorzienend' te hebben gestaan, krijgt mijn zonnepaneel de batterijen niet meer opgeladen. Het afgelopen ritje van 12 km heeft ook niet veel soelaas geboden.

Naar de avond toe krijg ik in mijn hoekje het gezelschap van enkele camperaars die ook elektriciteit van doen hebben. Iedereen geraakt aangeslotenen en we kunnen comfortabel de nacht induiken.

Dag 22 – Za 19 februari 2022

          Sainte-Croix-du-Verdon

Ik sta in beraad. Graag had ik het wandelen afgewisseld met een fietstocht. Helaas. Volgens MeteoFrance : halfbewolkt met toenemende bewolking in de middag. Het voelt ook frisser aan. Meer wandelweer.

Vandaag volgen we de GR 4 naar Montpezat met een 'kleine' omweg naar de Pont de Sainte-Croix. 

Het pad begint best pittig. De serpentines van de D 111 worden 'afgesneden' door rechttoe rechtaan de heuvel op te trekken.

We worden beloond met een dieptezicht op Sainte-Croix. 

De bekroning volgt bij de Table d'orientation  met een prachtig overzicht. Heel in de verte boven de lijn van de drie dorpen zou de Point Sublime te zien zijn.

Voor het eerst zie ik het vernuftig opgaan van de noodzakelijke telecommunicatiemasten in een natuurlijke omgeving. Esthetische landschapsaanpassing. Het kan mij wel bekoren. 

Deze wandeling behoort beslist tot één van de mooiste langs de GR 4. Zeer afwisselend. Door bos, langs de Lac  aan de ene kant en uitgestrekte lavendelvelden aan de andere kant. Over het golvende terrein gaat het flink op en af.

Het appelblauwzeegroene water trekt mijn aandacht. 

Het ommetje langs de D 111 op een min of meer begaanbaar pad, geeft een wisselend beeld op het uitgestrekte Lac de Sainte-Croix.

We trekken door landbouwgebied en passeren een niet nader omschreven ruïne. Spijtig dat er geen duidingsbord staat. Door mijn 'omweg' naar de barrage moet ik mijn dagdoel van het bereiken van Montpezat laten vallen. Symbolisch raak ik het met de vinger aan. Het hele stuk moet ook nog terug gewandeld worden.

De kms beginnen door te wegen. Ik ben geen drie maal zeven meer. Zelfs geen vier maal zeven. Niet te geloven dat ik bijna aan het dubbele ben. Enfin, ik begin het te voelen en verlang stilaan naar de geborgenheid van de camper.

Op de terugweg word ik begeesterd door de Grand Canyon. De lichtstralen schijnen uit de diepte te komen en inspireren me tot het aanzetten van een kwieke stap.

Iets over 15 u en 24.900 stappen verder, kan ik mijn schoenen uittrekken en mij neervlijen in mijn zetel. Moe, voldaan en tevreden.

Dag 23 – Zo 20 februari 2022

          Sainte-Croix-du-Verdon

Vandaag beloofd alweer een schitterende dag te worden. Geen vuiltje aan de lucht zoals dat heet. De spiervermoeidheid van gisteren valt nogal mee. Niets wat we niet met wat strek- en buigoefeningen kunnen wegwerken.

De fiets wordt buitengehaald. Ik heb een leuk toertje in elkaar geknutseld en rond 11:30 u ben ik klaar om erin te vliegen. T.t.z. Nog op de CP schakel ik naar mijn kleinste versnelling. Over de eerste 850 m moet er een hoogteverschil van 50 m overwonnen worden. Bij het opdraaien van de D 111 kom ik op 'gekend' terrein. Vals plat langs de Lac tot aan de Pont de Sainte-Croix. Even stoppen voor een foto van de barrage en energie tanken voor de beklimming langs de D 71 naar Baudinard-sur-Verdon. Is er sprake van gewenning als ik langs de Gorge rijd? Het zicht kan me zeker nog altijd meer dan bekoren. Maar mijn ritme onderbreken voor een 'verplichte' foto zie ik echt niet zitten. Het is best een pittig stuk en ik heb een vlotte tred gevonden die ik liever niet wil afremmen.

De volgende kms glijden door een golvend landschap. De lavendelpercelen wisselen zich af met andere gewassen. Ik peddel door in zondagsrust gedompelde dorpjes waar het gekwetter van de vogels het enige geluid is op de dorpspleintjes. 

De Route Bord du Lac brengt me aan de voet van Montpezant, het dorp dat gisteren net iets buiten het bereik lag. Terugschakelen naar het kleinste verzet is de enige mogelijkheid om rond dit 'arendsnest' te fietsen. Boven op de heuvelrug met de D 11 onder de wielen gaat het in een gezwind tempo richting Sainte-Croix. De steile haarspeldbochten worden op een bedachtzame wijze genomen. Op deze zondag zijn er nogal wat dagjesmensen onderweg en ik voel er niets voor om ongewild op de motorkap van een auto te belanden.

Ik draai nog enkele rondjes op de CP om het melkzuur af te breken en om 14:45 u is het welletjes geweest. Ik heb mijn zondag meer dan verdiend.

Statistiek : 02:26:00 – 40 km – G 16,97 – M 58,76 – Cad. 76/105 – stijging 674 m – daling 718 m.

Dag 24 – Ma 21 februari 2022

          Sainte-Croix-du-Verdon

Zoals voorspeld, wordt vandaag de 'mindere' dag. De halve bewolking gaat over in een lichte regen die niet te lang aanhoudt. De wind zorgt ervoor dat het guur aanvoelt. Meer excuus heb ik niet nodig om een grote pot koffie te zetten en me gezellig te nestelen in de zetel met mijn boek.

In de middag kriebelt het dan toch om een wandeling te maken langs het meer. Symbolisch afscheid nemen van dit stuk van de Verdon. 

Onderweg ontmoet ik enkele nieuwkomers vanop de aire.

Ik wandel even door het dorp maar kan alleen maar constateren dat alles gesloten is.

Het blijft een komen en gaan op deze schitterende locatie. Beslist een aanrader – vooral buiten het seizoen.

Mais salutations tres distinguées du Sainte-Croix-du-Verdon😉

Dag 25 – Di 22 februari 2022

          Sainte-Croix-du-Verdon - Quinson - 26 km

Hoe leuk de plek ook is, er zijn nog andere plaatsen die me verwachten. Nu we (nog) elektra en water hebben, zorg ik dat alles opgeladen en gevuld is. Terwijl we toch bezig zijn kan ik ook mijn grijs en zwart water lozen.

Voor deze korte verplaatsing kies ik voor de binnendoor route. Ongeveer het traject van met de fiets van eergisteren. Dit biedt een meer wisselend landschap dan de route over de D 11.

Na een klein half uur installeer ik mij op de CP van Quinson op een nieuw vrijgemaakt terrein naast de P van het museum – gps N 43.69715; O 06.03916. De ondergrond is verhard en vrijwel vlak. Buiten een vuilcontainer zijn er geen voorzieningen. Bij de P van het museum is een openbaar toilet. Het dorpscentrum ligt op 500 m. In de omgeving liggen een camping en de Verdon met diverse mogelijkheden tot buitenactiviteiten.

Quinson is vooral bekend wegens zijn prehistorisch museum (gesloten op dinsdag) en het wandelpad langs het oude Canal du Verdon, nu GR 99.

Een uitgebreidere verkenning brengt me in een rustig klein maar vooral kraaknet dorp. 

De middeleeuwse overblijfselen zijn mooi verwerkt in de hedendaagse bouwstijl of is het omgekeerd? Ook dit dorp kan me ogenblikkelijk bekoren. Op de plaatselijke kroeg na is alles potdicht. Men wacht op het zomerontwaken en de komst van de toeristen. Alles wordt daarvoor in gereedheid gebracht.

Er is heuvelopwaarts een Vieux Quinson. Buiten de creativiteit van waarschijnlijk de plaatselijke jeugd zijn daar maar summiere sporen van terug te vinden.

Mijn avondwandeling brengt me langs de Verdon tot bij 'le village préhistorique'. Enige bouwsels zijn in een oorspronkelijke staat terug opgebouwd. Ik bedenk om een wetenschappelijk onderzoek uit te voeren in de vorm van een prehistorische beleving. Hoe zou het zijn om hier de nacht door te brengen? Mijn opblaasbaar slaapmatje en donzen slaapzak zijn nu niet echt prehistorisch te noemen. En bij gebrek aan dierenhuiden, blijft het eerder bij een intellectuele oefening dan een belevingservaring.

Rond 19 u wordt het stikdonker en wordt de stilte enkel verbroken door de occasionele aankomst van een late camperaar.

Dag 26 – Wo 23 februari 2022

          Quinson

Met een gezonde verwachting heb ik uitgekeken naar de wandeling langs de Basse Gorges du Verdon.

Ik heb daarvoor een gedeelte van de GR 99 uitgekozen. Na wat verkennend rondwandelen begin ik met de juiste lichtinval aan deze populaire wandeling.

Wat valt er te vertellen? 

Al na enkele meters word ik getroffen door de sublieme schoonheid in dit schitterend natuurlijk decor. Het wauw gevoel dat normaal spontaan opkomt, wordt vervangen door nederige stilheid. 

De reflecties van de omringende bergen in het smaragd groene water, met tinten hyacint en opaal onder een kobalt blauwe hemel zijn zo schitterend dat het vastleggen op foto een aanslag op de natuurlijke schoonheid is.

Het is kilometers lang genieten van dit fenomeen dat met recht op de UNESCO werelderfgoedlijst staat.

Parrallel aan de rivier loopt het Canal du Verdon. Het grootste deel van de tunnels is afgesloten voor het publiek. Eén sectie is opengesteld omdat het niet anders kan. We lopen ook een stukje in het kanaal waar er op sommige plaatsen een voetpad is aangelegd om toch maar geen natte schoenen te krijgen. Het poreuze gesteente links en rechts draagt de uitingen van eeuwige liefde.

Bij de Cabane du Canal krijgen we een woordje uitleg over het hoe en waarom van dit kanaal. We kunnen slechts raden naar de gigantische inspanningen die door de werkers zijn geleverd om dit menselijk ingrijpen in de natuur te verwezenlijken. Uiteindelijk werd het project in 1969 stopgezet.

We draaien van de Verdon weg en komen in een bos terecht. Bij de wandelboom hebben we de optie om verder te wandelen op de GR 99 of om de terugweg aan te vangen. Ik ben hier samen met een Nederlands gezin. Zij kiezen voor de terugweg. Ik ben nog niet uitgewandeld en zet mijn verkenning van de GR 99 verder richting Saint-Julien-de-Verdon. Om niet in tijdnood te komen moet ik bij Les Bernes rechtsomkeer maken.

Dit gedeelte op het plateau kan uiteraard niet tippen aan het traject langs de Verdon. Was ik misschien beter op mijn schreden teruggekeerd langs de Verdon? Het was in elk geval een rustige wandeling op een kleine confrontatie met herdershonden na, ben ik geen mens tegengekomen.

In de afdaling van het plateau wordt ik beloond met een prachtig zicht op Quinson.

Van een wandeling gesproken. Ik ben 6 u onderweg geweest en heb daar 37.600 stappen voor nodig gehad.

Eens terug bij de camper gaat het aperitief naadloos over in het avondeten. Met alle herinneringen nog fris in het geheugen schrijf ik met plezier het verhaal van deze indrukrijke dag.

Dag 27 – Do 24 februari 2022

          Quinson

De inspanningen van gisteren moeten toch een beetje verteerd worden. Het weer werkt gelukkig mee. het doorbreken van de zon laat op zich wachten. Ik wil wat aan de blog werken maar de signaalontvangst laat zo danig de wensen over dat ik teruggrijp op mijn boek.

In de late middag is het weer voldoende verbeterd om erop uit te trekken.

Het begin van de Basse Gorges ligt maar op 10 minuten wandelen. Ik wil wel eens ervaren hoe het uitzicht is onder andere weersomstandigheden. 

Het kleurenpalet van de weerspiegeling in het water is minder spectaculair dan gisteren. Ook het ontbreken van een stralend blauwe hemel creëert een andere sfeer.  De schoonheid moet daar niet onder lijden.

Naast het genieten van de zichten op de Verdon heb ik ook meer aandacht voor het pad en de zorg die de aanleggers hebben besteed om het de wandelaar zo aangenaam mogelijk te maken. Het is uiteindelijk de bedoeling dat gezinnen samen van dit meesterwerk der natuur kunnen genieten.

Je kunt op dit traject niet naast het kunstmatig aangelegde kanaal kijken. Het wordt daarom ook wel 'Le sentier du Garde-Canal' genoemd.

Stukje bij beetje is de natuur haar rechtmatige plaats terug aan het nemen.  

Mijn kleine wandeling loopt uit tot anderhalf uur bewonderen en verwonderen.

Op mijn terugweg langs de lac neem ik een foto van de zonsondergang tegen de richting. Ik bedoel ik heb de ondergaande zon in de rug.

Dag 28 – Vr 25 februari 2022

          Quinson - Gréoux-les-Bains - 34 km

Mij wordt een bezoek aan Gréoux-les-Bains sterk aanbevolen. Als afsluiter op de streek zou dit niet mogen ontbreken. In plaats van nog even te blijven, beslis ik op te ruimen en de raad te aanvaarden.

Ik ben nog maar net vertrokken of langs de kant van de weg staat een lifter. Waarom niet meenemen? Hij moet naar Digne-les-Bains. Ik kan hem helaas maar 15 km meenemen. Wat blijkt? Ik heb een heuse troubadour aan boord. Een rondtrekkende muzikant is geen relikwie uit de middeleeuwen. Eén van zijn uitrustingsstukken blijkt een accordeon te zijn. Mathieu, neen hij kent 'de' Mathieu niet. Bij Poulidor begint een klein lampje te branden wat flakkerend weer uitgaat als blijkt 'de' Mathieu een Nederlandse kleinzoon is van. Enfin, we hebben het dan maar over Franse kleinkunst. Iets wat blijkbaar vooral leeft in de kleinere gemeenschappen. Ik neem afscheid van Mathieu en vervolg mijn weg. Achteraf gezien kon een kleine 'omweg' een rijke ervaring geweest zijn. Tja, achteraf, als het kalf verdronken is. Als tijdloos zwerver moet ik nog veel leren.

Mijn gps brengt mij feilloos op de aire de camping cars te Gréoux-les-Bains – gps N 43.75500; O 05.88983. Ingericht op een gewezen camping heeft het alle faciliteiten. Er is een toiletruimte en een afwasgedeelte met heet! water. Opgebouwd in terrassen op een boogscheut van de Verdon en iets verder van het stadscentrum. Op 500 m is een goed voorziene kleine supermarkt. Het terrein wordt uitgebaat door de gemeente. Ik word vriendelijk geholpen door een medewerker. Dit is ongetwijfeld een geliefkoosde stek. Bij aankomst staan er reeds ongeveer 25 wagens. Er heerst een niet storende campingsfeer.

In de middag zak ik achtereenvolgens af naar de Verdon – om inspiratie op te doen voor een verdere verkenning langs de rivier. Vervolgens naar de kleine supermarkt om wat benodigdheden in te slaan voor het weekeinde. Ten slotte beland ik in de binnenstad bij het Office du Tourisme en aansluitend een verkennende wandeling naar het Chateau des Tempeliers. 

Een indrukwekkende burcht ruïne die de macht en het aanzien van de tempeliers duidelijk demonstreert. Spijtig kunnen/mogen we de site niet betreden wegens gevaar voor vallende stenen. Ik heb een donkerblauw vermoeden dat dit gevaar in de zomermaanden plots veel minder zal zijn.

De omringende binnenstad werd opgenomen in de omwalling. Dit leidt nu tot een praktische symbiose. 

Mijn rugzak begint door te wegen en ik zak af naar de aire.

Uitgebreid tijd om te aperitieven en aansluitend te kokkerellen, daarbij de buitenwereld volkomen vergetend.

Dag 29 – Za 26 februari 2022

          Gréoux-les-Bains

Dit stadje dat zichzelf aanbeveelt als 'Ville Fleurie' heeft wel iets charmants.

Het doet qua uitstraling een beetje denken aan Bagnères-de-Luchon in mini versie. Als je een natuurvriendelijke en rustige vakantiebestemming zoekt, kan ik Gréoux-les-Bains beslist aanbevelen.

De nabijheid van de Verdon maakt het tot een extra geliefd vakantieoord. 

Ik wil wel eens een wandeling langs de Basse Verdon maken zonder al te veel hoogtemeters of andere terreinhindernissen te moeten overwinnen. Biljart vlak is het nu ook weer niet. Maar goed. Gelukkig is er de nodige afwisseling om het aangenaam te houden. 

Langs de Verdon, waar de campings ophouden, wordt er op intensieve wijze aan landbouw gedaan. Gelukkig zijn er nog genoeg mensen met liefde voor de boerenstiel die ons van voedsel blijven voorzien. De streekproducten mogen dan ietsje duurder zijn. De wisselwerking tussen aanbieding en aankoop stelt beide partijen tevreden.

Ik zoek even de camper op om iets te eten en de benen wat rust te gunnen. 

Daarna slenter ik nog wat rond in het stadje en stoot bij toeval op een informatiebord met enkele suggesties voor toerfietsen. Daardoor ben ik net te laat om de finale van de Omloop het Volk mee te pikken. De koers is gereden en de topfavoriet geeft nog maar eens een visitekaartje afgegeven. Proficiat Wout. Op naar je lievelingsklassiekers. Ik ben benieuwd.

In de late middag trek ik erop uit om een beetje te flaneren langs de andere oever. 

Op de Pont du Verdon vind ik de juiste plek om van de zonsondergang te genieten. 

Grappig dat enkele lokalen vertragen om te kijken wat er zo interessant is. Schouderophalend rijden ze door. Pst, 't is maar de zonsondergang, wij zien dat elke dag.

Jaà, genieten van de kleine dingen is een kunst.

Geduldig wachten op de 'juiste' lichtschakering wordt beloond!

Dag 30 – Zo 27 februari 2022

          Gréoux-les-Bains

Bij het ontwaken voel ik mij een beetje vadsig. Het mag ietsje rustiger vandaag. Het gewandel van gisteren was toch weer goed voor 21.000 stappen. Ondanks mijn uitstekende conditie is het tijd om te ontspannen. De geplande fietstocht naar de samenvloeiing van de Verdon met de Durance, wordt naar morgen verzet.

Dit alles is maar bijzaak natuurlijk. Terwijl ik afweeg wat ik wel of niet zal/wil doen vandaag, sterven er tientallen mensen in gewapende conflicten wereldwijd. Eén van die oorlogen komt, met het conflict in Oekraïne, wel zeer dichtbij. Op mijn terugweg vanuit Griekenland is het de bedoeling om de oostflank van Europa te verkennen. Dat wordt afwachten en hopen dat de rede het haalt van de retoriek. Waarom blijft het voor ons mensen zo moeilijk om naast en met elkaar samen te leven? De strijd, helaas soms vrij letterlijk, om het Grote Gelijk is een enorme verspilling van zowel materiële, mentale als intellectuele bronnen. Het Grote Gelijk is volgens mij trouwens een illusie. Maar wie ben ik. Wat ik wel kan doen, is met wederzijds respect en aanvaarding van het anders kunnen en mogen zijn, met de mensen rond mij heen omgaan. Of is dit te naïef?

Plannen zijn er om als leidraad te dienen. Mijn geprivilegieerde positie laat nogal wat flexibiliteit toe. Het oorspronkelijk plan in en rond de Verdon is nogal aangepast geworden. 

1 Aangepast nieuw vertrek uit Les Salles-sur-Verdon

2 Riez (na tankbeurt in Manosque)

3 Sainte Croix-sur-Verdon

4 Quinson

5 Gréoux-les-Bains

6 Draguignan

De toegevoegde uitbreiding is verrijkend geweest. Af en toe stilstaan bij wat ik gezien en beleefd heb, maakt van mij een tevreden mens. Ik ben zowaar fan geworden van mijn eigen blog. Wie van ons haalt nog eens dia's (voor de jongere lezers= positieve foto's die geprojecteerd kunnen worden; de voorloper van PowerPoint zeg maar) boven? Of fotoboeken? Waarschijnlijk is dat bij jullie net zo als bij mij – die liggen ergens op zolder. Dan toch maar driemaal hoera voor de technische vooruitgang!

Op 50 m van de aire loopt jaja de GR 4, of wat had je gedacht. Ik ben voldoende opgeladen voor een korte verkennende wandeling. Het is iets frisser bij een halve bewolking. Geen short en T-shirt weer vandaag. 

Ik kies voor het traject richting St Martin de Brômes maar niet met de bedoeling dat te bereiken. 

Langs de oever van de Verdon is het prettig doorstappen op de mooi aangelegde wandelboulevard. De iets meer ondernemenden kunnen kiezen voor het pad pal aan de oever.

Na ongeveer 1 km draaien we het bos in en gaat het geleidelijk aan ook bergopwaarts. Ik wil naar de top van de heuvel, benieuwd naar het uitzicht. Het was de bedoeling een 'korte' wandeling te maken. Na ongeveer één uur bereik ik inderdaad te top van de heuvel. Door de bomen valt het verwachte uitzicht een beetje tegen. Bij een opening in het bladerdek kan ik toch een glimp opvangen van Gréoux met het duidelijk herkenbare silhouet van het chateau des tempeliers. 

Het is ondertussen 17 u en ik heb zeker een uur nodig voor de terugweg. Bij het Pont de Verdon ben ik getuige van een spectaculairdere zonsondergang dan gisteren. 

Om 18:30 u kan het avondritueel beginnen. Naast mij komt een schattig ouder echtpaar met een overjarige camper te staan. Een beetje radeloos komt de man aankloppen om hem te helpen met zijn elektra aansluiting. Na al die jaren toch niet de juiste adapters. Gelukkig kan ik hem depanneren met mijn reservekabel.

Dag 31 – Ma 28 februari 2022

          Gréoux-les-Bains

Na een beetje uitslapen en wat tot mijn positieven komen, kijk ik al eens met een half oog naar de planning voor de komende tijd.

In de vroege middag is het dan zover. Ik ben klaar voor de beloofde fietstocht. Naar analogie met Dendermonde en Rupelmonde wil ik wel eens uitzoeken als er ook een Verdonmonde is.

De eerste 8 km tot Vinon-sur-Verdon verlopen vlekkeloos. Ik vervolg mijn weg naar Saint-Paul-lez-Durance en ben dan ongeveer 20 km onderweg. 

Google Maps wordt geraadpleegd om een weg naar de samenvloeiing te vinden. Dat wordt nogal draai- en keerwerk. De feitelijke samenvloeiing is een hydro-elektrische installatie van EdF. Om daar te komen moet ik over een stuk privéweg om uiteindelijk voor een afsluithek definitief in de remmen te gaan. Helaas is er niet eens een glimp op te vangen.

Om mij te troosten kan ik wel een foto maken van het spaarbekken. Op de terugweg wordt ik voorbijgestoken door werknemers van het bedrijf. Désolé monsieur, ce n'est pas possible pour visité. Bon courage. 

Zou er een andere sluipweg zijn? Google stuurt me naar het Château de Cadarache. Ik fiets voorbij de toegangspoort en kom bij een exclusief ogend etablissement. Ik spot een gewichtig uitziende medewerker en vraag hem naar een mogelijkheid om de samenvloeiing te bekijken. Ik word hier op een beschaafde manier weggejaagd met een air van : we hebben hier geen schooiers en of andere pottenkijkers vandoen. Onverrichterzake terug. Ik doe nog één ultieme poging om via Vinon-sur-Verdon een glimp op te vangen van het zo begeerde zicht. Ik rij me compleet vast in een industrieterrein. De handdoek wordt definitief geworpen en vanaf de brug maak ik een foto richting niet gehaald doel. Een beetje balen. Vermoedelijk is er een eventueel zicht vanaf de A 51, of weten de lokale kenners de juiste sluipwegen. Het kan natuurlijk ook zijn dat mijn verwachtingen te groot zijn. Ik heb geen enkele toeristische aanwijzing gezien, ook geen wandelboom of fietsschildjes.

Gelukkig zijn er nog de 8 km terugweg naar Gréoux-les-Bains. Hoe dichter ik kom des te landelijker en rustiger wordt het. Rond 18 u draai ik de aire op.

Statistiek : 02:53:16 u – 50 km – G 17,32 – M 43,22 – Cad. 68/108 – stijging 266 m – daling 254 m

Dag 32 – Di 01 maart 2022

          Gréoux-les-Bains - Draguignan - 76 km

Met een tevreden en vooral voldaan gevoel neem ik afscheid van de Verdonstreek. Van de Haut Verdon over de Grand Canyon du Verdon, de diverse meren, naar de Basse Gorges du Verdon en ten slotte de Basse Verdon en de samenvloeiing. Ik heb er het beste van gemaakt. In het hoogseizoen met volop werkend openbaar vervoer zou je waarschijnlijk langere tochten kunnen maken en met zekerheid op je vertrekpunt terug kunnen keren. De verscheidenheid in landschappen en uitzichten heb ik toch kunnen smaken. Het buitengewoon schitterende weer heeft er zeker toe bijgedragen dat het volop genieten was.

De Middellandse Zee wenkt en het zuidoosten lonkt. Aan die lokroep is niet te weerstaan. Het wordt nog hosselen om voor 11:15 volledig geserviced buiten geraken. Het zou zonde zijn om een extra dag te moeten betalen. Niet dat € 11 teveel is, integendeel. Maar waarom zouden we teveel betalen?

Iets voor 11:15 u ben ik klaar voor de noodzakelijke verplaatsing naar Draguignan. Noodzakelijk wegens de nood aan LPG. Het vergt een beetje vooruitzien en aanpassen, zonder gas komen te zitten is geen optie.

Ik stel mijn gps in over de voordeligste en snelste route. Al gouw herken ik wegen en zichten. Die 'snelste' route brengt me achtereenvolgens naar Riez, Quinson en Sainte-Croix-du-Verdon. Ik kan nog eens extra genieten en in schoonheid afscheid nemen. Misschien tot ziens?

Van veel ontspannen sightseeing kan er trouwens niet veel in huis komen. Zeer bochtig en heuvelachtig terrein. Ik kom weer op ongeveer 900 m hoogte om vervolgens in de vlakte van Draguignan op 200 m te landen.

De P wordt vlot gevonden. GPS N 43.53842; O 06.44708. Zeer toegankelijk aan één van de invalswegen gelegen bij het sportstadium annex skatepark. Bij aankomst om 13:00 u op deze in wezen gedoogplaats, is het zeer kalm. Enkele forenzen staan geparkeerd om hun broodje te eten.

Ik ben naar hier gekomen uit praktische overweging. Tanken, boodschappen doen, wagen in orde maken...

In de vooravond wordt het dan zeer druk. Diverse sportclubs hebben training en zoals dat in moderne tijden gaat, komt de sporter dikwijls alleen met de wagen. In geen tijd staat de parking afgeladen vol. Ik heb niet het gevoel dat ik in de weg sta, ik heb me keurig binnen de lijntjes geplaatst. Ik kan me inbeelden dat dit anders zou zijn met twintig of zo campers op 'hun' stek. Rond 21 u wordt het geleidelijk aan kalmer. Ik hoop op een rustige nacht.  

Op mijn volgend traject langs de Côte d'Azur zou ik toch een beetje 'vakantie' moeten inplannen. Mijn geest is nog niet ingesteld op het tijdloze zwerven.

Het is ook mogelijk de ferry te nemen naar Italië en dan de traverse te maken. Ik kies ervoor langs de Côte d'Azur en de Riviera te rijden en dan de vallei van de Po te volgen. Zie posts Côte d'Azur - Riviera 2022 en Noord Italië - Povlakte - 2022.