Naar Centraal Europa 2023

De uitgebreide zwerftocht 2023-24 gaat richting zuidoost Europa. Om in centraal Europa te komen, moeten België, Duitsland en Oostenrijk doorkruist worden. De ondertussen opgedane ervaring moet het mogelijk maken het rustig aan te doen en me aangenaam te laten verrassen door het landschap, steden en dorpjes maar vooral het ontmoeten van nieuwe mensen. Het verstevigen van vriendschapsbanden staat hoog genoteerd.

Zuid-Duitsland biedt enkele cultuursteden die opgenomen zijn op de UNESCO-werelderfgoedlijst. De Donau wordt over een lange afstand gevolgd misschien ook te voet of met de fiets.

De traverse door Oostenrijk moet voor de nodige ontspanning leiden om zo in de juiste stemming Hongarije binnen te rijden.

Dag 1 - Di 29 augustus

     Oostende - Gistel - 16 km

Na het afwerken van noodzakelijke, aangename en minder aangename verplichtingen en het onderhouden van vriendschappen en cultiveren van nieuwe; is het meer dan tijd om mijn horizon te verleggen. Ik zet me langzaam in beweging richting oosten. Gistel ligt dichter bij de IJzer dan de Donau maar in de 21 ste eeuw is die afstand zo overbrugt. Onze voorouders moesten het doen met verhalen van troubadours, als ze geluk hadden. Wij in de 21 ste eeuw kunnen ons eigen lied of verhaal schrijven. 

Mijn eerste stopplaats is een pareltje dat ik tijdens het intermezzo heb ontdekt. De camperparking Zomerloos te Gistel - gps N 51.16445; O 02.96826 ligt aan de rand van het stadje en maakt deel uit van de gloednieuwe sport- en vrijetijdsinfrastructuur. Zeer toegankelijk en voorzien van alle faciliteiten ook Wifi. De aanplant zal wat tijd nodig hebben om voor de nodige afscheiding en privacy te zorgen. De nabijheid van de snelweg is niet storend. Gunstig gelegen voor een verkenning van het centrum en het maken van fietstochten. 

Aan mijn eerder bezoek heb ik prettige contacten overgehouden en was het aangenaam buurten.

De CP werd gebruikt als uitvalsbasis voor een hernieuwde kennismaking met de Groene 62 die door Gistel loopt. Het was wennen aan het rijden in het open veld met een frisse bries op de neus. Rond de waterburcht te Wijnendale waren de gemeentewerkers bezig met snoeiwerken wat een mooie blik op het kasteel opleverde. Alles wordt in gereedheid gebracht voor een spektakel rond de Franse koningin Marie-Antoinette. De oude Gewijde en zijn zoon De Leeuw van Vlaanderen draaien zich in hun graf om bij zoveel verfransing, tenzij alles draait rond de onthoofding van deze ongelukkige vorstin die het slachtoffer werd van de Franse Revolutie.  

Rond Diksmuide begin ik wat te improviseren. Het stadhuis op de Grote Markt is van de stellages bevrijd die het zicht belemmerden bij een eerder bezoek. Diksmuide had net als Ieper de tegenslag midden op de frontlijn te liggen tijdens WO I. Alles wat we rondom ons zien is jonger dan 100 jaar. De herbouw en renovatie zijn zeer geslaagd.  

Ik vervolg mijn weg via Leke en Sint-Pieters-Kapelle om in Slijpe aansluiting te vinden op de Brugse Vaart en zo op bekend terrein te komen van menig fietstrip.

De geschiedenisliefhebber komt op deze rondrit volledig aan zijn of haar trekken. Sporen van de Galliërs, de Gallo-Romeinen, de hoogtijdagen van het graafschap Vlaanderen en natuurlijk de talrijke sporen uit WO I. Een geslaagde tocht.

Statistiek : tijd 02:33:30 u - 55 km - G 21,52 - M 41,48 - 107 hoogtemeters.

De liefhebbers konden hun hart ophalen aan een prachtige zonsondergang.

 

Dag 2 - Wo 30 augustus

     Gistel - Izegem - 56 km

Vandaag staat in het teken van noodzakelijke herstellingen aan de camper. Ik heb weinig animo om nog eens op en af te rijden en las een tussenstop bij de Hymer dealer Campirama te Izegem in.

De gehele middag gaat daaraan op. Ik wilde graag wat voorbereidend studiewerk doen maar daar is helaas niets van in huis gekomen. Een mens raakt aan de babbel met andere camperaars wat een resem van anekdotes, verhalen en ervaringen boven bracht. Met veel plezier heb ik als klankbord gediend voor een oudere dame die in geuren en kleuren de loftrompet over de kleinkinderen stak. Het deed enorm deugd haar te zien openbloeien en haar compliment over mijn luisterbereidheid was hartverwarmend. Haar man kwam haar ophalen en putte zich uit in onnodige verontschuldigingen. Haar antwoord : 'das nu eens een mens die luistert zonder mij te onderbreken'. Waarom zou ik. Soms maakt een klein gebaar een hele wereld van verschil.

Door een misverstand is een herstelling niet uitgevoerd en ben ik aangewezen om een nachtje op de CP door te brengen - gps N 50.91835; O 03.19330. Campirama heeft enkele plaatsen voor campers voorzien met stroomaansluiting. Dit is een rustige buurt op wandel- of fietsafstand van de stad.

Van veel wandelen in de omgeving is niets in huis gekomen. Een nieuw blogverhaal wacht om geschreven te worden waar ik met volle goesting aan begonnen ben. Als in de avond de hemelsluizen zich nog eens openzetten komt ook van een frisse neus halen niets in huis.

Dag 3 - Do 31 augustus

     Izegem - Sint-Eloois-Vijve - 19 km

Op de momenten dat de regen niet als spelbreker te keer ging, heb ik hier bijzonder rustig gestaan. In volle verwachting om de laatste herstellingen rond te krijgen, was ik bijzonder vroeg wakker. De meeste punten heb ik van mijn lijstje kunnen afvinken. Enkele zaken die besteld moeten worden, kunnen uitgesteld worden tot volgend jaar.

Ik heb de indruk dat iedereen een ietsje rustiger is op deze vroege morgen. Alle herstellingen raken uitgevoerd. Bij een laatste controle werden er nog een paar kleine dingetjes ontdekt die ik zelf kon verhelpen. 

Om 11 u is het dan zover. Via allerlei kronkelwegen leer ik een voor mij nieuw gedeelte van West-Vlaanderen kennen. Dit deel van de provincie maakt ongetwijfeld deel uit van het industriële hart. 

Om 11:45 u draai ik de kleine Parking Leiekamper op - gps N 50.90890; O 03.40448. Deze kleine CP met acht plaatsen (waarvan 6 bezet) heeft alle faciliteiten. Een minpuntje, de wagens staan zeer dicht op elkaar. Aan de boorden van de Leie gelegen op wandelafstand van het centrum. Zeer geschikt voor het maken van fietstochten.

Een verkennende wandeling brengt me langs de boorden van de Leie naar de jachthaven waar werken aan de gang zijn. Een rondgang door het centrum levert niets speciaals op. Veel zaken zijn gesloten en de terrasjes zijn reeds opgeruimd. 

Een verdere wandeling langs de boorden van de Leie leert mij dat het traject tussen Kortrijk, Roeselare (via kanaal) en Gent (aansluiting met de Schelde) zeer druk bevaren wordt door binnenscheepvaart. 

Op deze gure nazomer dag beleefd de jeugd geen prettig einde van de vakantie. Het voelt een beetje als vroege herfst aan. 

Ik raak aan de praat met mijn buren Jeannine en Frans. Met deze zeer sociaal ingestelde mensen is er een warm contact. Ze zijn in de streek voor een samenkomst met vrijwilligers die zich inzetten om minder validen een prettige dag te bezorgen. Als Belgen kankeren we misschien te gemakkelijk op sociaal en economisch onrechtvaardige toestanden terwijl we te weinig stilstaan bij het engagement van velen onder ons. De ongeplande ontmoeting met een grote verscheidenheid aan interessante mensen geeft net die extra dimensie die het camperleven zo boeiend maakt.

 

Dag 4 - Vr 1 september

     Sint-Eloois-Vijve

We worden gewekt door een aanhoudend geroffel van regendruppels die op het dak uiteenspatten. De morgen verloopt in een sfeer van wisselende felle buien en momenten van relatieve rust. We troosten ons met de gedachte dat het goed is voor het grondwaterpeil. Mama's en papa's die hun kroost moeten afzetten aan de schoolpoort hadden het liever anders gezien. Ik kan me zo voorstellen dat honderdduizenden scholieren enorm balen bij wat zij ongetwijfeld een rotweer vinden. Ik leef met ze mee, lekker binnen achter glas in afwachting van opklaringen. 

Jeannine en Frans rijden verder naar hun afspraak met mensen die staan te popelen om hen te verwelkomen. Een prettige en hoopvolle droge dag gewenst. Ze worden uitgewuifd onder het motto : mensen ontmoeten elkaar, bomen niet.

Ik neem de gelegenheid te baat om hun plaats in te nemen. Misschien kan ik gebruik maken van de paraplu eigenschappen van de treurwilg. De geplande fietstocht langs de Leie dreigt in het water te vallen.

Een rustig camperdagje is uiteraard ook welkom.

Een tijdelijke opklaring gaf mij een window of opportunity tot het maken van een wandeling. Een uurtje doorstappen langs de Leie in alle kalmte en rust. Ik ben twee fietsers tegengekomen. Bij terugkeer staat een Hymer Camp naast mij geparkeerd en is de eigenaar bezig met herstellingen aan zijn achterlichten. Ik maak een grapje over wisselstukken die hij niet bij mij mag wegnemen. Ik ben bekend met het euvel. Heb ook al een paar keer de armatuur moeten openmaken om de bedrading te controleren of lampen te vervangen. We raken aan de praat en Jenö heeft het over de aanpassing om met een hond te reizen. Ik ben er nog altijd niet uit. Misschien als ik 'echt' oud word?

Dag 5 - Za 2 september

     Sint-Eloois-Vijve - Edegem - 100 km

In Edegem wacht een afspraak met vrienden. Goede vrienden behoor ik eigenlijk te zeggen.

Voor de zekerheid de wagen geserviced. Zo in de geest van, je weet wat je hebt, afwachten wat je krijgt. Bij het buitenrijden komt Jenö nog even afscheid nemen. Hij waagt zich nog niet aan 'verre' trips maar blijft liever in de vertrouwde zekerheid van het gekende rondtrekken. Misschien krijgt hij door mijn verhalen dat kleine duwtje die hem helpen zijn vleugels verder uit te slaan. Succes moat.

Even over SAT (Scheduled Arrival Time) pik ik Jannick in Edegem op en zoeken we een geschikte overnachtingsplaats in de buurt. Een stille straat wordt gevonden en met een gerust hart kunnen we de rest van de middag invullen. 

In Edegem centrum is een soort volksfeest aan de gang en om ons ondertussen duidelijk voelbaar hongertje te stillen, zoeken we de rust van Hof ter Linden op. In de stallen van dit 17 de eeuwse landgoed is een gezellig restaurant ingericht. Onder het gemoedelijk keuvelen, bijkletsen zeg maar, laten we het ons smaken.

Een veertig jaar oude traditie wordt in ere gehouden en tijdens ons verdwalend rondwandelen in de omgeving van het fort van Edegem, passeren tal van onderwerpen. Daar wordt een mens dorstig van en we vinden ons tafeltje van deze middag in Hof ter Linden vrij.

p

Zoon Bram komt ons vervoegen en na een summier relaas over hun Namibië reis worden pas de 'echte' geo-politieke hete hangijzers uit het vuur gehaald. Uit neutraliteitsover-wegingen laten we in het midden welke wereld-problemen de revue passeerden. Natuurlijk geraken we er niet uit en als enig overgebleven klanten worden we met zachte drang aan het sluitingsuur herinnerd. 

We begeven ons nog even in het toenemend feestgedruis waar we hartelijk welkom zijn. Alleen is dat niet echt aan ons besteed. We laten ons bij een minder druk standje verleiden met een braadworst en trekken ons in de camper terug.  

Zoals het gezegde gaat : schone liedjes duren niet lang. Zo gaat deze dag veel te snel voorbij. Voor mij een dag om te koesteren met real quality time par exellence. Of zoals Jannick zou zeggen : eentje om in te kaderen.

Om mij een hart onder de riem te steken vooral vol te houden op de ingeslagen weg, krijg ik een aansporend ge-dicht toegestuurd.

Dag

 6 - Zo 3 september

     Edegem - Beverlo - 65 km

Mijn volgende bestemming is gekozen in het teken van de bevestiging van een 25 jaar oude wandelvriendschap die de laatste jaren wat verwaterd is. Shame on me!

Een handigheid die het gemakkelijker maakt de banden weer wat aan te halen is de nabijheid van de schitterend gelegen CP aan de Schansvijverstraat te Beverlo - gps N 51.09144; O 05.21752. Ingeplant in een rustige woonwijk naast enkele sportfaciliteiten. Er zijn drie plaatsen voorzien met een maximum verblijf van 48 u. Op een vuilbak en een glascontainer na zijn er geen voorzieningen. Op wandelafstand van het centrum bevinden zich diverse kleinhandelszaken waar vooral Turkse specialiteiten te verkrijgen zijn. In een straal van 1,5 km vind je enkele supermarkten. Ideaal gelegen voor het maken van fietstochten. Op wandelafstand van een bos waar herten te spotten zijn.

Ondanks mijn verwarring over welke dag we nu zijn, ongetwijfeld een uitvloeisel van het zwerversbestaan, word ik met open armen door de familie Seye ontvangen. Zoals dat gaat worden de nieuwtjes uit de families uitgewisseld, sterke en minder sterke verhalen bovengehaald. De persoonlijke banden worden aangehaald. 

Gastvrouw Naomi heeft een lekkere vegetarische maaltijd uit de mouw geschud. Het smullen en likkebaarden was van dien aard dat ik jullie helaas de niet genomen foto moet schuldig blijven. Ik heb er enkele tricks en trades aan over gehouden maar het valt zeer te betwijfelen als ik maar ergens in de buurt kom met mijn beperkte kookvaardigheid. Ik word getroost met de aansporing oefening, experimenteren met vallen en opstaan, baart kunst. 

Als oefenmateriaal kreeg ik het recept toegestuurd. Naomi heeft wel een paar belangrijke ingrediënten vergeten : een grote scheut liefde met een snuifje toewijding

Het is hart-verwarmend me welkom en thuis te voelen in de schoot van dit liefdevol gezin waar humor en realiteitszin helpen bij de moeilijkheden in het leven.

Door omstandigheden verwaarlozen we soms belangrijke vriendschappen. Je weet wel, de tijd gaat snel, opgeslokt door bezigheden er is zoveel te doen, er komt van alles tussen, veranderende omstandigheden in de familie. Je wordt een dagje ouder. Allemaal legitieme uitvluchten die we later beklagen in een mantra van : had ik maar dit of dat, had ik het maar geweten...  Tja, spijt is een slechte raadgever. Bij de camper laten we deze bedenkingen even achter en genieten van een natje en droogje op deze schitterende zomerdag.

Dag 7 - Ma 4 september

     Beverlo

Wielrenners zouden zeggen : de benen voelen goed aan. Voor wandelaars komen daar zeker de voeten bij. Ik ben in voor een wandeling naar de mijnsite van Beringen met aansluitend de 'beklimming' van de Grote mijnterril. 

Ik passeer huize Seye voor wat wandeltips en trek naar de site via de spoorberm en aansluitend het fietspad. De wilde bloemen die ik onderweg tegenkom zien er zeer kleurrijk uit en vormen een schril contrast met de diverse tinten groen erom heen.

In Beringen mijn beleven we een stukje industrieel erfgoed aangepast aan de 21 ste eeuw als stille getuige dat natuurlijke hulpbronnen niet onuitputtelijk zijn. De volgende generatie(s) zullen de uitdaging moeten aangaan anders tegen economische groeimodellen aan te kijken. Waarschijnlijk zijn de superrijken al aan het nadenken hoe ze de eventuele natuurlijke hulpbronnen op de planeten in onze buurt kunnen ontginnen. 

Om de top van de Kleine mijnterril ook bekend als de Avonturen berg

(een ophoping van steenafval als bijproduct van de ondergrondse steenkoolontginning) te bereiken, neem ik de kortste weg. Sportief als ik ben draai ik mijn hand niet om om de rechttoe rechtaan 287 treden (als ik goed geteld heb) trap naar het 55 m hoger gelegen uitkijkplatform te nemen. Je wordt beloond met een zicht op de mijn en het stadje Beringen. Aan de andere kant wacht de Grote terril om beklommen te worden.

Om mijn knieën te ontzien besluit ik op de wandelpaden te blijven. Die leiden je helemaal naar beneden en daarna in lange serpentines bergopwaarts. De beklimming van eerst de bult met daar bovenop de puist, is best wel pittig. De in wezen afvalbergen krijgen langzaam een natuurlijker uitzicht met de begroeiing van grassen, kruiden, struiken en zelfs bomen.

100 m hoger wacht mij een zeer onverwachte verrassing. Het 360° uitzicht op de omgeving toont een bijzonder groene gordel waarin de verschillende mijnbouwstadjes van weleer verscholen liggen. Overtuig jezelf met onderstaand filmpje.

De zeer ongezonde steenkoolwinning heeft plaats gemaakt voor een milieuvriendelijker gebruik van de omgeving. De omliggende steden samen met de provincie Limburg hebben de site omgebouwd tot een recreatiepark waarbij aan ieder is gedacht. Vooral het uitstekende fietsnetwerk valt op. Er is voor elk wat wils en ieder komt ruimschoots aan haar of zijn trekken.

Ik wil nog enkele inkopen doen en loop langs de drukke N72 bij de Colruyt langs. Ruim 19.900 stappen brengen me voldaan bij de camper. 

Ik ben net klaar met de afwas als Nathan nog even afscheid komt nemen. Bij het product van de wijnstok kletsen we nog wat bij. In hem heb ik een medebewonderaar van zonsondergangen en we genieten van de reflectie in mijn voorruit.

Een schitterend einde aan een meer dan geslaagde tweedaagse.

Dag 8 - Di 5 september

     Beverlo - Meldert - 14 km

Op mijn traverse door Limburg kan ik onmogelijk een tussenstop bij één van mijn oudste vrienden overslaan. Reeds 35 jaar mijn fiets-, wandel- en reisbuddy. Hij blijkt thuis te zijn en in een zucht is de verplaatsing naar Meldert gemaakt. Ik vind hem herstellend van corona met chronische vermoeidheid. Het virus is overduidelijk nog niet verdwenen en alert zijn, blijft de boodschap.

Na wat bijpraten wagen we ons aan een kleine wandeling in de omgeving. Op 10 min van hun deur zitten we midden in de bossen van Hees. Op de kris kras door elkaar lopende paadjes weet Leslie feilloos zijn weg te vinden. Tijdens de corona lockdown werd dit hun uitlaatklep. 

We springen nog even bij een andere jeugdvriend binnen. De tienerjongens van weleer hebben ondertussen zelf tienerjongens. Bij de snel voortvliedende tijd zou een mens zich bijna oud beginnen voelen. Bijna.

De hectiek van de voorbije dagen begint z'n tol te eisen en in de avond gaat het licht volledig uit. Ik ben prompt in de zetel in slaap gevallen. En ik maar uitleggen dat onthaasten een werkwoord is.

Dag 9 - Wo 6 september

     Meldert - Lummen - 18 km

Ondanks de aanhoudende hitte, Limburg staat bekend als de warmste/koudste plek in België, hebben we uitstekend geslapen en beraadslagen om een 'uitgebreidere' wandeling rond het Schulens Meer te maken. We doen dit in twee fasen.

We stoppen bij een parking en vertrekken van hieruit om even te voelen hoe het met de vorm zit. De rust in de natuur zet zich over naar een innerlijke rust. We beoefenen de kunst van het leren genieten van de kleine dingen en zijn het roerend eens dat we daar niet per sé naar exotische plaatsen in het buitenland voor moeten gaan. 

Voor fase twee verplaatsen we ons naar het ouderlijke huis aan de Schalbroekstraat in Lummen. We worden met open armen ontvangen; en nu we toch hier zijn... Ik heb nog een klein klusje die het leven in de camper iets comfortabeler zal maken. We slaan de handen in elkaar en in iets meer tijd dan voorzien, raakt het extra stopcontact onder de Teck-Tower geïnstalleerd. 

Door ervaring wijs geworden zorgen we op deze hittegolf dag niet alleen voor voldoende drank maar nemen we dat mee in een koeltas. We zetten uit onder het motto : we zien wel waar we uitkomen. In de achtertuinen van de Schalbroekstraat liggen 3 aaneensluitende vijvers van het voormalige kasteeldomein - nu beheerd door natuurpunt Vlaanderen. Misschien is er wat veel gekapt, maar we moeten de natuur de tijd laten zich te herstellen. De zichtbaarheid op de vijvers is zeker verbeterd.

Onze sluipwandelaar Leslie kent alle tussendoortjes. We krijgen een mooi zicht op het Schulensmeer  een waterpartij van 1.5 km². De hitte begint haar tol te eisen maar we willen toch de nieuwe camperparking bij het recreatiedomein 't Vloot bekijken. Op deze spiksplinternieuwe locatie is ruimte voor 9 wagens - gps N 50.96460, O 05.14675. De bedoeling was om in het voorjaar van 2022 water en elektriciteit te voorzien maar helaas konden wij daar bij ons bezoek niets van merken. Het aanleggen van deze noodzakelijke faciliteiten zal buiten kijf terugverdienend zijn. Wij vonden één camper op deze toch wel toplocatie. 

Het wordt stilaan tijd om op onze schreden terug te keren en werpen een laatste blik op dit stilte- en rustgebied. We konden op onze wandeling het gekwaak van ganzen horen en genieten van het klapwieken van enkele zilverreigers.

Deze stimulerende en zielsverkwikkende tweedaagse sluiten we af in restaurant San George II te Herk-de-Stad. Naast de zeer scherpe prijzen hebben we alleen maar lof voor het bedienend personeel.  

Ik word keurig aan de Schalbroekstraat afgezet en moet nog even het hoofd bieden aan nazinderende zomerhitte. 

Dag 10 - Do 7 september

     Lummen - Aachen - 83 km

Als ik nog wil genieten van mooi weer in Hongarije moet ik nu toch beginnen opschieten. Na uitgebreid ontbijten en nog een beetje nakaarten, is 11 u een mooie tijd om te vertrekken.

Zonder veel problemen vinden we de aansluiting op de E 313 en de traverse door Nederland verloopt ook vlekkeloos. De stau problemen beginnen op ongeveer 10 km van mijn eindbestemming. Een wegversmalling van twee naar één rijstrook met een eindeloze rij vrachtwagens is een test op geduld. De weg naar de Wohnmobilstellplatz is door een stedelijke agglomeratie en vergt enige kijkvaardigheid. Eén oog op de gps en een ander op de weg. Zoals je van Duitse automobilisten mag verwachten verloopt alles vlekkeloos en worden er geen gekke maneuvers uitgevoerd. Zouden er wel ongevallen gebeuren in Duitsland? 

Tegen 13 u bereik ik Stellplatz Bad Aachen - gps N 50.76117; O 06.10287. Ik vind er een toplocatie met alle faciliteiten waaronder een kraaknette sanitaire cel. Wasmachine en droogkast aan € 2. Ruime plaatsen met 15 A elektra aansluiting, diverse wateraansluitpunten, gratis Wi-Fi, broodbedeling en zeer behulpzaam personeel met nuttige en noodzakelijke info. Op 1,5 km een supermarket en ongeveer 2 km van het stadscentrum. Vlak aan een park met zeer toegankelijke fiets- en wandelpaden.  

Ik ben aan rust toe maar het wordt een heuse evenwichtsoefening met de was doen, inkopen doen en kokkerellen. Mijn Body Battery is niet gelukkig met die drukte en ik word aangemaand 'periodes van rust' in te bouwen. Mijn onthaaste nieuwe levensstijl vergt nog wat finetuning. 

Bij al die activiteiten ben ik getuige van het stilaan vollopen van de Stellplatz. Zeer uitzonderlijk in mijn ervaring is het plaatsen van een bord 'volzet'. Een bord dat duidelijk bij de hand was. Gelukkig ben ik in de middag aangekomen. Een koppel uit Brasschaat had minder geluk. Ze vonden wel nog een plek maar geen elektra aansluiting. Bij deze hitte en met een van geen overbodige luxe. Misschien morgen bij het vertrek van iemand anders. Duimen maar. 

Dag 11 - Vr 8 september

     Aachen

De ligging van de Stellplatz aan een park en een school heeft voor een stille nacht gezorgd. Het levendig enthousiasme van spelende kinderen zorgde voor een natuurlijke wekker. Mijn batterij is opgeladen voor 'enige' activiteit. Ik kijk uit naar een ontspannen bezoek aan de binnenstad. Onderweg moet ik ook op zoek naar een milieu sticker.

Op de CP hebben we een plannetje gekregen waarop de gemakkelijkste weg naar de binnenstad staat aangegeven. In ongeveer 30 min of na 2,5 km sta je oog in oog met de Dom. Het plannetje voert je over de Theaterstrasse tot bij het Theater gelegen aan de binnenring van Aachen. 

Wie Aachen zegt, denkt Karel de Grote. Deze vader van Europa maakte van Aachen de hoofdstad van zijn keizerrijk. Voor mij voldoende reden om de sporen van de tijd op te pikken. 

De Dom werd het middelpunt van zijn machtszetel. De huidige vorm is het resultaat van meer dan 1200 jaar bouwgeschiedenis. Rond 800 werden de kern, het octogoon en de koepel voltooid. In de 14 de en de 15 de eeuw werden de gotische koorhal en enkele kapellen aan de noord- en zuidkant toegevoegd. Volgende generaties hebben hun steentje bijgedragen tot het geheel zoals we het nu zien.

Wegens dit unieke karakter werd de Dom als eerste belangrijk historisch gebouw in de UNESCO werelderfgoedlijst in 1978 opgenomen.

Het hoofdportaal met de bronzen deuren dateren uit 800. 

De toren werd pas in 1884 voltooid? toegevoegd?

In het hoofdportaal vinden we de zogenaamde wolvin, in feite een gerecycleerde Romeinse beer uit de 2 de eeuw. Nieuw onderzoek plaats de figuur in een jachttafereel uit de hellenistische periode.  Het doet nu dienst als wrijfbeeld.                                                                                                                  Een detail van het Karolingische centraalbouw, het achthoekige octogoon. Eerste voorbeeld van postantieke koepelbouw ten noorden van de Alpen. De lichtkroon uit 1165 is een geschenk van keizer Frederik I Barbarossa.

                                                                                                                                                                                                                                          Voor mij is het pronkstuk van de Dom het Karelsschrijn. In dit meesterwerk van goudsmeedkunst uit 1182-1215 wordt sinds 1215 het stoffelijk overschot van Karel de Grote ✝ 814 bewaart. Het gebeente van de keizer is omgeven met 16 van zijn opvolgers. Hijzelf troont aan de voorzijde.

Het Aken van Karel de Grote is meer dan de Dom. Het huidige stadhuis (Rathaus) is gebouwd op de fundamenten van het oorspronkelijke keizerlijk paleis. 

In de eerste helft van de 14 de eeuw bouwden de burgers van Aken, onder leiding van hun zittende burgemeester Gerhard Chorus (1285-1367), een nieuw stadhuis als teken van hun burgerlijke vrijheid. Als concessie aan de Romeins-Duitse koningen (Eerste en Tweede Rijk) moesten de burgers zich echter verplichten om in het nieuwe stadhuis een zaal in te richten voor het feestelijke kroningsbanket (na de koninklijke kroningen in de Dom). De bouw begon in 1330 in Gotische stijl. Het wordt beschouwd als het architecturale model van talrijke stadhuisgebouwen in het Vlaamse gewest van deze periode. Denk maar aan Brugge, Brussel en Leuven bijvoorbeeld.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              Tijdens mijn bezoek was een trouwpartij aan de gang in wat bekend staat als De Witte Zaal. Daar tegenover de raadszaal van het huidige stadsbestuur.

De Granustoren, die dateert uit de tijd van Karel de Grote (onderste 20 m) werd in het nieuwe stadhuis geïntegreerd en met 14 meter verhoogd. Ook aan de zuidkant van het stadhuis bevinden zich nog delen van het oprijzende Karolingische metselwerk. Het werd voltooid in 1349. Tot 1531 werd de zogenaamde Kroningszaal gebruikt voor de feestelijke diners van de koninklijke kroningen van Aken. Terwijl het stadhuis diende als een administratief gebouw en een festivalzaal voor de keizerlijke vieringen, werden documenten en enkele van de wapens en munitie van de stad ondergebracht in de Granustoren. De solied uitziende toren deed ook een tijdlang dienst als gevangenis.

De achterzijde met die enkele oorspronkelijke elementen kan mij meer bekoren dan de puur gotische uitstraling van de voorgevel.

Ik bommel nog wat in de binnenstad rond en laat me bij het Tourist Info informeren over de mogelijkheid tot het aanschaffen van een milieusticker. In een garage in de Borngasse (zijstraat van de Theaterstrasse) word ik geholpen en kan zo met een gerust gemoed in de Duitse steden rondrijden.

Tegen het einde van de middag krijg ik het lumineuze idee om de slotkilometers van de beklimming van de Tourmalet uit de Vuelta mee te pikken. Alweer een masterklas van de Jumbo-Visma mannen die met Jonas (1), Sepp (2) en Primoz (3) in een slopende rit over de meet bollen. Indrukwekkend. Onze hoop van de natie Remco, heeft een ongelukkige offday en wordt op 27 min gereden. Gelukkig kunnen we ons aan de prachtprestatie van Ciam optrekken. Een jongen waar we nog veel plezier aan zullen beleven. Ik ben benieuwd naar de uitspraak van de naam Uijtdebroeks bij de verenigde internationale pers.   

Ons koppel uit Brasschaat heeft een zeer leuke stek gevonden. Met dit echtpaar van gelijke leeftijd is het prettig enkele gemeenschappelijke interesses te delen. Bij het oprakelen van anekdotes kunnen we ons uitleven in het wel en wee van camperaars.

Dag 12 - Za 9 september

     Aachen

De innerlijke strijd van zou ik wel of niet blijven, laat de balans overslaan in blijven. Een dagje rust zal me deugd doen.

                                                      Zoals dat gaat op 'rustdagen' is het lekker luieren, vanaf nu extra relaxed in de nieuwe ligzetel. De aanhoudende hitte drijft me uiteindelijk in de camper waar ik met een ge-airconditioneerd hoofd mijn blogverhaal kan overlezen en aanpassen. 

Ik ben blij met de overwinning van Remco in de tweede Pyreneeënrit. Criticasters de mond snoeren, doet een groot kampioen met de benen. Proficiat! Dat je begaan bent met de slachtoffers in Marokko siert je als mens.  

Vanzelfsprekend vind je me kletsend met de buren, ik schijn dat van mijn vader te hebben en natuurlijk wordt bij het geven van tips mondreclame voor de blog gemaakt. Het is prettig te horen dat mensen ook iets praktisch hebben aan al dat geschrijf. Een bijkomende opsteker.  

Dag 13 - Zo 10 september

     Aachen - Köln - 87 km

Ik waag mijn kans om een verplaatsing op zondag te maken. Ik laat me door mijn Duitse buren overtuigen om de Stellplatz ten noorden van Keulen te proberen. Bij het servicepunt op de camping is het aanschuiven en geduldig de beurt afwachten. Meerdere camperaaars hebben beslist om zich te verplaatsen wat mij een beetje geruststelt.

Het Aral tankstation op de hoek is open en Duitsland kent blijkbaar geen plafond bedrag per tankbeurt. Een stevige hap uit mijn budget = € 156,52 levert mij l 85,11 op. Veel langer had ik niet meer moeten rondrijden met mijn 90 l tankinhoud.

De eerste oprit naar de A 4 is afgesloten en ik moet mijn gps 'dwingen' een alternatief uit de werken. Na een verder 'normaal' verloop rijd ik Keulen binnen.

Om 12:30 u draai ik Wohnmobil Stellplatz Köln An der Schanz op - gps N 50.96270; O 06.98557. Deze volledig verharde parking rij je op nadat je de servicezuil buiten gelegen bent gepasseerd. Best eerst servicen of volledig geserviced aankomen. De parkingverantwoordelijke is zeer behulpzaam bij het kiezen van een geschikte plaats en bij het vervullen van de betaling. Ik krijg een plek met zicht op de Rijn. Deels schaduw (afhankelijk van de stand van de zon). Er zijn voldoende elektra aansluitpunten - apart te betalen met munten = € 1 voor 0,8 Kw (= ongeveer 1 Amp/u). Dat is ruim voldoende om de ijskast draaiende te houden. Er zijn vuilcontainers maar anders geen voorzieningen. Op 3,5 km van de Dom of 45 min stappen langs de Rijn. 

Iets later op de middag waag ik mij aan een korte verkennende wandeling langs de Rijn. Na enkele honderden meters tekent het silhouet van de torens van de Dom zich af. Aan de waterkant wordt mijn aandacht getrokken door een olijk groepje jonge tieners dat dapper de stroming op de rivier trotseert. 

De andere recreant heeft twee mogelijkheden : een onverhard pad direct aan de boord van de rivier of de trage weg die aan de Stellplatz passeert. Op deze zondag aan recreanten geen gebrek : van wandelaars tot joggers, één enkele Nordik wandelaar. Fietsers in alle mogelijke uitvoeringen - van ervaren renners, over toeristen, gezinnen met kinderen en gezapige leeftijdgenoten met elektrische ondersteuning. Tussendoor skeelers en minder sportieve elektrische step gebruikers. Kortom een heel scala van dagjesmensen al of niet begeleid met hun favoriete muziek. Wie ik gemist heb, zijn de oudere tieners. Die laten al dat 'oude mensen gedoe' aan zich voorbijgaan en houden zich bezig met waarmee tieners over de gehele wereld bezig zijn, denk ik dan. Als ik bijna de moed heb opgegeven passeren eerst 1x1 en daarna een duo ernstig trainende jongens - sorry meisjes ik heb enkel jongens gezien. 

De Rijn is een belangrijke slagader voor de Duitse economie. Naast de talrijke pleziervaartuigen wordt de rivier ook gebruikt voor de binnenscheepvaart. Als alternatief voor dichtslibbende snelwegen zou Vlaanderen een voorbeeld kunnen nemen aan Duitsland. Ik zag een binnenschip passeren met veertig (40) containers aan boord. Het equivalent van 40 vrachtwagens. Zo kan het dus ook.

                          Bij een zinderende hitte is het verkoelende schaduw zoeken voor mijn Wacht am Rhein.

Slapen lijkt een hele opgave te zullen worden. Om 22:30 u met deuren en ramen open, is het in mijn Wohnmobil nog altijd 30 graden. Ik hoor dat ik mij niet moet haasten om in het zuiden te komen. Geruchten hebben het over temperaturen tot in de 40 graden. Misschien moet ik mijn blik naar het noorden richten? 

Dag 14 - Ma 11 september

     Köln

Zoals gevreesd is de hitte zodanig blijven nazinderen dat van goed slapen geen sprake kon zijn. Fris en monter bij het ontwaken zou een schromelijke overdrijving zijn. Bij het ochtendgloren is de temperatuur zeer aangenaam en met de deuren en ramen open zorgt een rivierbriesje voor een doorwaai in de camper. Enkele koppen sterke koffie stimuleren de levensgeesten tot een mate van activiteit.

Rond 11 u ben ik voldoende opgekikkerd voor een stadsbezoek. Voorzien van voldoende drank zou dat geen problemen mogen geven. Bij hoge nood zijn er altijd nog terrasjes.

Ik wil de grandeur van de Dom langzaam op mij laten inwerken. Daarvoor wordt voor de benadering vanaf de Hohenzollernbrücke gekozen. De bouw van deze belangrijke in hoofdzaak spoorwegbrug vond plaats van 1907 tot 1911; Keizer Willhelm II opende het op 22 mei 1911. Vier ruitenstandbeelden op elke hoek aan beide oevers benadrukken de macht van het huis Hohenzollern. Ruime voetgangerspaden maken het mogelijk de totale lengte van 409,19 meter te overbruggen. Zoals elders in de wereld ontsnapt deze brug niet aan de slotjesmanie die eeuwige liefde en vriendschap moeten uitdrukken.

Langzaam nader ik deze hooggotische vijfbeukige basiliek (144,5 m lang), met een uitstekend transept (86,25 m breed) en een torengevel (157,22 m hoog). Het schip is 43,58 m hoog en de zijbeuken 19,80 m. Bij dergelijke afmetingen wordt een mens stil. Het westelijke deel, schip en transept begonnen in 1330, verandert in stijl, maar dit is niet waarneembaar in het totale gebouw. Het 19 de eeuwse werk volgt de middeleeuwse vormen en technieken getrouw, zoals te zien is door het te vergelijken met het oorspronkelijke middeleeuwse plan op perkament. Ook na de verwoestingen tijdens WO II werd aan dat oorspronkelijke plan vastgehouden tijdens de (gedeeltelijke) herbouw. 

Ter illustratie voor de liefde en het vakmanschap van de bouwers kunnen we een replica bewonderen van  de kruisbloemen die op de torens prijken. Hoogte 9,5 m breedte 4,6 m. Beide kruisbloemen moeten het einde van de werken in 1880 symboliseren.

In het interieur worden de enorme afmetingen benadrukt. De oorspronkelijke liturgische benoemingen van het koor zijn nog in aanzienlijke mate aanwezig. Deze omvatten het hoogaltaar met een enorme monolithische plaat van zwarte kalksteen, waarvan wordt aangenomen dat het de grootste is in een christelijke kerk, de gebeeldhouwde eiken koorbanken (1308-11), de beschilderde koorschermen (1332-40), de veertien beelden op de pilaren in het koor (ca. 1300) en de grote cyclus van glas-in-loodramen, de grootste bestaande cyclus van vroeg 14 de eeuwse ramen in Europa. Er is ook een opmerkelijke reeks graven van twaalf aartsbisschoppen tussen 976 en 1612.

Om de kathedraal extra aanzien en inkomsten te verlenen werd het gebeente van de 'drie koningen' die door Aartsbisschop Rainald von Dassel in 1164 van Mailand naar Keulen over-gebracht in dit gouden schrijn  gelegd. 

Dit kostbaar kleinood is met edelstenen, half-edelstenen en cameeën versierd. 

De uitbeelding is gebaseerd op de huldiging van de wijzen aan Jezus volgens Mattheus 2:11.  

Na dit vertoon van middeleeuwse macht en invloed ben ik op zoek gegaan naar de wortels van de stad. Alhoewel er historische aanwijzingen zijn van bewoning vanaf de prehistorie, zijn het de Romeinen die de stad gesticht hebben en de weinig fantasievolle naam Colonia (= Kolonie) hebben gegeven. Ter ere van Claudia de echtgenote van keizer Claudius werd de officiële naam Colonia Claudia Ara Agrippinesium en in 50 ommuurd. Van die omwalling zijn nog sporen terug te vinden en minstens één toren uit die periode is bewaard gebleven.  

Mijn wandeling door de tijd brengt me bij de middeleeuwse Hahnentor en bij een 21 ste eeuwse realiteit. Hier is een stand van het straathoekwerk in het kader van de week tegen dakloosheid. Meer heb ik niet nodig om ervaringen uit te wisselen uit mijn periode als vrijwilliger bij nachtopvang. Ik kan alleen maar bewondering opbrengen voor de vele lokale vrijwilligers die de moed niet laten zakken ondanks een groeiend leger daklozen.  

Ik slenter wat rond in de autovrije winkelstraten. Mijn blik valt op de Süssenwarenfabrik in de Hohe Strasse en kan een koopje doen met mijn favoriete Peanut M&M's. 

Ik kijk uit hoe de wederopbouw na de verwoestende bombardementen uit WO II is aangepakt in de 'Alte' Stadt. Veel historische panden die we kennen uit andere Duitse steden zijn helaas niet te vinden. Keulen heeft wel haar aantrekkelijkheid behouden ondanks de nieuwbouw.

Aan de Alter Markt is het gotische historisch Rathaus gedeeltelijk bewaard gebleven. Er is vrije toegang en daarbij kun je een summiere indruk opdoen van hoe het ooit geweest moet zijn. 

In alle onschuld probeerde ik enkele deuren en de trap, maar dat was buiten de suppoost gerekend.

Ik probeer een omvangrijke groep voor te zijn met mijn fotoshoot.

Op de uitgestrekte Heumarkt stoot ik op de beeldengroep rond König Wilhem III von Preuβen. Hij is omringd door mannen die het rijk werkelijk hebben grootgemaakt, kunstenaars, schrijvers, uitvinders, wetenschappers, staatsmannen... en de nodige krijgsheren.

Ik rond mijn bezoek af, waar ik ben begonnen. Op wat eens het Forum Romanum was is nu een hedendaags plein aangelegd. Een stukje van de Romeinse weg is nog te bewandelen en de liefhebbers kunnen hun hart ophalen in het Römisch-Germaniches Museum.

Ik daal af naar de Rijnoever voor mijn terugtocht.                                                          Keizer Wilhelm II keek goedgunstig op mij neer. Met meer dan 24.000 stappen heb ik zijn stad meer dan eer aangedaan.                                                                                                                                Ik ben blij mij in mijn zetel te kunnen vlijen met een koel drankje in de schaduw van een boom en een frisse bries op het gezicht.                                                                                                                   Met een tevreden gevoel kijk ik op deze zeer geslaagde dag terug. Een meer dan prettige kennismaking met Köln.

 

Dag 15 - Di 12 september

     Köln - Idstein - 150 km

Alweer een moeilijke slaapnacht - deze keer niet enkel door de aanhoudende hitte maar mede door een groep scholieren op 'studiereis' in Keulen. In onvervalste puberteitsbranie mocht iedereen meegenieten van een zeer uitgelaten sfeer. Dat de Stellplatz net tussen de jeugdherberg en Rijn ligt, was daarmede debet aan.  Bij het ontwaken viel weinig leven te bespeuren rond de jeugdherberg. Veel van mijn medecamperaars - waarschijnlijk zelf ouder of grootouder haalden berustend de schouders op : Ach die Jugendlichen, daarbij glimlachend de mantel der liefde uitspreidend. Hier en daar kon ik een pretlichtje van herkenning in de ogen waarnemen. 

Mit Drang nach Osten wordt de camper in gereedheid gebracht voor een verplaatsing over vooral autosnelwegen. Niets bijzonders, haast saai is het vlot doorrijden.

In Idstein is het rijden door het stadje naar de Wohnmobilhafen - gps N 50.21801; O 08.27843. Gelegen in een groene zone ten oosten van de stad. Er zijn officieel 12 standplaatsen met mogelijkheid tot elektra aansluiting (met munten te betalen = € 1 voor 8 u stroom aan max. 2.400 W). De betaling op de Stellplatz kan op drie manieren : 1 betaling in het Tourist info, 2 via Iban overschrijving, 3 via registratie. De ambachtelijke sanizuil ligt buiten de parking - drinkwater tanken kan ook via betaling met munten. Er zijn geen sorteerbakken maar voldoende kleine vuilbakken die regelmatig geleegd worden. De binnenstad ligt op 850 m.

Na een kleine snack en een hazenslaapje maak ik mij op voor een verkenning van de Altstadt en kom terecht in een feeërieke sfeer zoals je die alleen in Duitse steden aantreft. De binnenstad heeft haar authentieke uitstraling met prachtig onderhouden vakwerkhuizen weten te behouden. Het is gezellig bommelen in de kraaknette straten en steegjes. Bij het Tourist Info wordt mij uitgebreid verteld over de bezienswaardigheden in Idstein en omgeving.  

Zoals aanbevolen neem ik een kijkje in de kerk. Gelegen aan de Martin Luther Srtaβe mag je een evangelisch gebedshuis verwachten. Het zeer sober ogende gebouw dateert uit de 14 de eeuw. Het meest opmerkelijke verschil in dit barokke decor (17 de eeuw) met een katholieke kerk, is de afwezigheid van beelden met de daarbij behorende kaarsen tafels. Er is geen orgel maar een elektrische piano begeleid de gelovigen bij de gezangen.                                                                                                                           Uniek zijn de 38 olieverfschilderijen die het plafond en het bovenste deel van de muren volledig bedekken. Voor een protestantse kerk is een dergelijk gebruik van schilderijen ongebruikelijk. De schilderijen, die exclusief Bijbelse taferelen voorstellen, werden voornamelijk in de jaren 1673-1678 gemaakt door Michael Angelo Immenraedt en zijn leerling Johannes Melchior Bencard. Sommige schilderijen zijn gebaseerd op bekende werken van Rubens en Anthony van Dyck.

Een bezichtiging van De Hexenturm mag niet ontbreken. Dit herkenningspunt van Idstein is een overblijfsel van het kasteel uit 1170. Aan de voet van de toren bevindt zich een plaquette ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de heksenprocessen van 1676, met de namen van 31 vrouwen en 8 mannen die zijn gedood aan het einde van de heerschappij van Johannes, graaf van Nassau-Idstein.

Ik zie enkele mensen bedenkelijk in mijn richting kijken en voor ik bij de lurven word gevat  en opgesloten in de toren, maak ik mij wijselijk uit de voeten.

In het straatbeeld is duidelijk te merken dat er verkiezingen op komst zijn. De slogan van het CDU vind ik bijzonder geslaagd. Duitsland zet in op een kenniseconomie.

Bij het wrijfbeeld willen de inwoners van Idstein een schoon voetje halen. Chapeau aan de stadsdiensten die ervoor zorgen dat de binnenstad kraaknet en in goede vorm blijft.

Buiten de oude stadskern is Idstein een levendig stadje met enkele belangrijke scholen. 

Een pareltje om te koesteren. Zeer gunstig gelegen ook op doorreis.

Rond acht uur is de Wohnmobilhafen volgelopen. Ik tel 15 wagens. Zoals ik in Frankrijk fransman onder de Fransen ben, zo word ik Duitser onder de Duitsers. Ik begin er gewoon aan te worden de vreemde eend in de bijt te zijn.

De zomerhitte schijnt voorbij te zijn. We krijgen een heus onweer op ons dak. Gelukkig ligt de parking voldoende hoog zodat er weinig kans op overstroming is. Een hele geruststelling bij dit veranderende klimaat.

Dag 16 - Wo 13 september

     Idstein

Het onweer van gisteren heeft de hitte uit de lucht gespoeld. Een gesluierde hemel zorgt voor enkele naweeën waardoor ik aan de camper gekluisterd ben.

Bij breder wordende opklaringen trek ik erop uit voor een fotoshoot van dit charmante stadje dat mij zeer kan bekoren. Vooral de kleinschaligheid van de Altstadt spreekt mij aan.

Vanaf de Wohnmobilhafen wandel je langs het Friedhof (kerkhof) door de Weiherwiesse naar de Marktplatz. Na de uitbreiding van de stad en de ontmanteling van de stadswallen in 1700 staat deze ontmoetingsplaats bekend als 'Unterer Marktplatz'. De huidige bron uit Lahnmarmer heeft minstens twee voorhangers gehad. Het plein is omsloten met prachtig gekleurde vakwerkhuizen.

Het feitelijke uitgangspunt voor een verkenningstocht door Idstein is het centraal gelegen König-Adolf-Platz. 

Aan dit plein ligt links het Schiefes Haus uit 1727. In dit ongewoon hoge vakwerkhuis was van 1736-1745 de apotheek ondergebracht. Sedert de sanering uit 1995-1997 maakt het deel uit van het Rathaus.                                                                                                                                                                                                                                    Het Rathaus (rechts) uit 1698 heeft sedert de bouw diverse renovaties ondergaan.

Het schitterendste voorbeeld van 'Schnitzornamentik' is te bewonderen in het Killigerhaus uit 1615. Gebouwd door de schrijver Johann Conrad Killing. Nu is er het stadsmuseum en het Tourist Info in onder gebracht. 

Aan de voet van de Kanzleitor moet de Löwenbrunnen verfrissing bieden aan de voorbijgangers op het plein.

              De doorgang onder de Kanzleitor biedt een prachtig raam op de vakwerk-huizenidylle. 

Ik passeer uiterst voorzichtig de Hexenturm van je weet maar nooit, om het Altes Amts-gericht te bekijken. Graf Johann Ludwig I von Nassau-Idstein was de bouwheer voor wat zijn nieuwe kanselarij moest worden. Ik loop de trappen van de toren op en kom midden in een bespreking. Het is blijkbaar niet de bedoeling dat toeristen zomaar binnenlopen. 

Aan het voormalige Amtsgebäude opgericht door Balthasar Graf zu Nassau in 1565 is het wapenschild met de Nassause Leeuw aangebracht.  

Dit fotogeniek intermezzo rond ik af op de König-Adolf-Platz met zicht op de Himmelsgasse. 

Bij aankomst op de CP is een Duitse camperaar bezig zijn wagen tussen die van mij en de afscheiding te wurmen. Hij ziet mij bedenkelijk kijken en rijdt toch een stukje naar voor. Ik kan nog net mijn deur openmaken. Waarschijnlijk geen CDU stemmer die lang naar school geweest is. Tot zes tellen lijkt moeilijk.

Dit is de derde CP op rij die overbezet is. Ik hoop dat Duitsland wat aan de camperterrein infrastructuur gaat doen en vraag me af wat het in het hoogseizoen is geweest. 

Een klein minpuntje om mijn bezoek aan deze mooie locatie af te sluiten.

Dag 17 - Do 14 september 

     Idstein - Eibelstadt (Würzburg) - 162 km

Tegen de tijd dat ik met het servicen van mijn wagen begin, zijn de meeste andere camperaars vertrokken. Ik blijf het handig vinden om vroeg op de volgende plaats aan te komen wat alleen maar kan door vroeg te vertrekken. In mijn geval is dat rond 10:30 u.

Wat valt er te zeggen over de verplaatsing? Het landschap wordt diverser wat het rijden veraangenaamd. Om de toenemende stroom voertuigen te kunnen verwerken is de A 3 in de loop van de jaren aanzienlijk verbreed. Sommige delen hebben ondertussen 4 rijstroken en een pechstrook die gebruikt mag worden in geval van Stau. Ik kan dus goed opschieten.

Goedgeplaatste aanduidingen wijzen probleemloos de weg naar de camper Stellplatz Eibelstadt - gps N 49.73166; O 09.98740. Deze gunstig gelegen Stellplatz voor 90 wagens op grasondergrond is opgedeeld in ruime percelen ook voor grotere wagens. Alle voorzieningen zijn voorhanden - douche € 1, water € 1. Electra is in de standprijs inbegrepen. Om geen overlast van laatkomers te hebben, sluit de bareel om 19 u.

Ideaal op doorreis. Gunstig gelegen voor het maken van wandelingen en fietstochten. Voor een bezoek aan Würzburg is men op extra vervoer aangewezen (ongeveer 10 km naar het centrum).

Er is frequent treinverkeer op de andere oever van de Main maar veroorzaakt geen echte overlast. Bij aanhoudende regen zou het terrein wel eens moeilijk op en af te rijden kunnen zijn.

Na een lichte maaltijd trek ik de wandelschoenen aan voor een verkenning van de omgeving. De CP ligt vlak aan de Maintal Radweg, een trage weg Duitse stijl. De wandeling loopt langs de Main (L) en de wijnbouwheuvels (R). Je kunt dit pad helemaal tot in Würzburg volgen.

Ik heb niet de bedoeling om tot in Würzburg te wandelen. Aan de sluis loop ik langs de Main en beland op een aangenaam wandelpad wat over een paar km kan gevolgd worden. Terug op de Radweg kan ik nog even genieten van de lage heuvels zo geschikt voor wijnbouw. We bevinden ons midden de Fränkische Weinstraβe.

De korte verkenning is vlotjes uitgelopen tot een fikse wandeling van rond de 13.000 stappen. Terug op de CP doe ik een poging tot een gesprek met enkele medecamperaars. Zo diep in Zuid-Duitsland moet ik moeite doen om de tongval te verstaan. Mijn schoolduits wordt gewaardeerd maar verder dan enkele algemeenheden komen we helaas niet. Dan maar lekker onderuit in de luie stoel tot de zon onder de kimme verdwijnt en de opkomende kilte mij binnenjaagt. 

Dagen 18-20 -  vr 15 - zo 17 september

     Eibelstadt

Wat ervaar ik als het grootste verschil in mijn gewijzigde zwerverssituatie met mijn vorige reizen? Waar vroeger een bepaald 'programma' binnen een afgemeten tijd - tussen de 2 en vijf weken viel, is die tijdsdruk nu volkomen weggevallen. Een eerste vaststelling : ik kan nu meer tijd uittrekken om te genieten op en van een bepaalde plaats. Ten tweede : vroeger had ik enkele maanden tussen de reizen in om alle indrukken te laten bezinken en een plaats te geven. Nu moet ik leren de bezinktijd in te passen in een kader zonder tijdsdruk. 

Vandaag wordt zo'n dag. Het bezoek aan Würzburg wordt opgeschoven om de indrukken van de laatste 14 dagen te verwerken. Zoals ik eerder heb gesteld, je kunt onmogelijk continue van hoogtepunt naar hoogtepunt leven alsof ik een soort rondtrekkende reisster zou zijn. Mijn mantra blijft : genieten van de kleine dingen en daarbij openstaan voor het nieuwe, het andere, het buitengewone ... Ik leer mezelf me die tijd te gunnen.

Een schitterende omgeving met bijpassend weer helpt daarbij. De aankoop van mijn nieuwe ligzetel ook. Bedankt Peter dat ik in die van jouw mocht ondervinden hoe het voelt echt ontspannend languit te genieten.

Van al dat gelig krijgt een mens dorst. Men wil wel eens wat anders dan thee, koffie en water. Ik laat me vertellen dat de binnenstad van Eibelstadt de moeite van een bezoekje waard is en kan het nuttige met het aangename combineren.

Ik vind een klein gezellig niet toeristisch stadje dat voor 75% nog de oude middeleeuwse omwalling heeft. Door de afgelegen ligging en gebrek aan industrie is het van oorlogsschade tijdens WO II gespaard gebleven. Tijdens de 30 jarige oorlog (*) heeft de inventiviteit van de inwoners de stad behoed van brandstichting en plundering door de Muzikkapelle op te trommelen en marsmuziek van de keizerlijke troepen te spelen daarbij de indruk wekkend dat er een garnizoen gelegerd was. 

(*) Dertigjarige oorlog 1618-1648. Conflict tussen vooral Spanje en het Heilige Roomse Rijk (Duitsland). Het conflict breidde zich uiteindelijk over heel Europa uit. Beëindigd bij het verdrag van Münster in 1648 - zie post Naar Centraal Duitsland 2019. 

Moest er geen flauwe bocht liggen in de 450 m Haupstraβe zou je van de Würzburger Torturm (L) naar de Ochsenfurter Torturm (R) kunnen kijken.                                                                                                                                                                                                      Het marktplein ligt ongeveer in het midden.

       

De Maintor (L) geeft dan weer uit op de rivier en dient als toegang tot de stad uit het zuiden.                 De Werderolftor (R) verzorgde de noordelijke toegang en beschermde een kleine voetgangerspoort die het mogelijk maakte om 'van den buiten' de stad te bezoeken. 

Een interessante ontspannende wandeling die de smaak van een lokaal biertje heeft opgeleverd. Op de CP weet mijn buurman mij te vertellen dat het mooie weer nog enkele dagen gaat aanhouden. Hij is benieuwd naar de ervaringen van de enige Belg op de CP en is niet weinig verrast te horen dat ik 'slechts' op doorreis ben op een oostelijke omzwerving. Hij is zeer nieuwsgierig naar de overwintermogelijkheden in Griekenland. Ik verwijs hem uiteraard graag naar mijn blog.    

Za 16 september

Entschuldigung, liebe Leute, ich habe ein Buch gefunden. Naderhand weten jullie wat dit betekent. Juist ja, in de zetel met gezicht naar de zon (beperkt tot schijven van 30 min) lekker mijn geest op andere dingen zetten. Zeer ontspannend. Een thriller is natuurlijk geen Duitse literatuur...

Nogal wat camperaars komen met boten toe. Dit stukje Main staat in het teken van watersport. Bij de camperplaats is een kleine haven en vijfhonderd meter verder is een iets grotere haven.

Ondanks de binnenscheepvaart en het gebruik door pleziervaartuigen is de Main toch een 'propere' rivier. Veilig genoeg om een buitenzwembad af te bakenen met bijbehorend klein strand. Van beide wordt op deze warme nazomerdag gretig gebruik gemaakt. 

Het beleven van zo'n tussendagje voelt best wel prettig aan. De gemoedelijke sfeer van plaatselijke weekeindemensen draagt daar zeker toe bij.

Zo 17 september 

De gemoedelijke ontspannen sfeer op deze camping aanvoelende stellplatz inspireert tot navolging. In deze voor Duitsland buitengewone temperatuur gaat ook alles in een versnelling lager. Rondom mij heen wordt rustig ontbeten, koffie gedronken en plannen gemaakt. Vooral mijn leeftijdgenoten zijn niet gehaast. De elektrische fietsen worden bovengehaald voor een verkenning van de omgeving of om gewoon wat in beweging blijven. 

Ik kan niet achterblijven. Het (nog) niet elektrisch rijwiel wordt buitengehaald voor een verkenning van het historisch hart van Würzburg. Deze overwegend barokke stad werd grotendeels op 16 maart 1945 door maar liefst 1207 ton brandbommen verwoest. Elk jaar luiden de klokken in de stad op precies het moment van het geallieerde bombardement tussen 21:25 u en 21:45 u. Würzburg vergeet het drama waarin 5000 burgers omkwamen niet. 

Barokke stijl is niet direct mijn dada. Misschien doe ik de stad daarmee onrecht aan maar ik ga op zoek naar stille getuigen uit vroegere tijden. 

Een eerste blikvanger vanaf de oever van de Main is Festung Marienburg. Het middeleeuwse kasteel uit begin 13 de eeuw werd in 1600 onder Julius Echter in renaissancestijl verbouwd. Het diende als verblijfplaats voor de prins-bisschoppen van 1253-1719 waarna zij naar de Residenz verhuisden. 

                                                                                                                                                                                                                                                                Het Rathaus uit de 13 de eeuw werd oorspronkelijk gebruikt door de beheerder van de bisschop. In 1316 werd het als stadshuis in gebruik genomen. Gelegen aan een gezellig pleintje waar vooral jonge mensen samenkomen.

In het Falkenhaus, het rijkste huis van de stad, in het toeristenbureau gevestigd. De rococogevel uit 1752 is een bijzonder goed uitgevoerde reconstructie.

Op deze zondagmiddag is the place to be de Alte Mainbrücke. Gebouwd tussen 1473 en 1543 en rond 1730 verrijkt met twaalf zandstenen beelden van heiligen. Opvallend één van de 'heiligen' is Pepijn gedrapeerd in een mantel versierd met de Franse lelie.

Er heerst een promenadesfeer. Slenterende paartjes, wijn drinkende studenten en een verdwaalde wielertoerist die geniet van het spel van een straatmuzikant. 

Op de achtergrond zijn de torens van de Dom nog net te zien. Samen met de Residenz niet in mijn korte bezoek opgenomen.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                

Dit Blitzbezoek aan de stad wordt afgerond met een zicht op de Main en de oude brug.

Op de terugweg rij ik voorbij de CP om een dorpje aan de Fränkische Weinstraβe te bezoeken.                                            

Het charmante wijndorpje Sommerhausen heeft zijn middeleeuws karakter weten te behouden. Dit is een zeer geschikte plaats voor een romantisch uitje.   

Ik heb doelbewust geen elektronische hulpmiddelen meegenomen op deze toeristische rit. Zo kon ik ontspannen genieten aan een zondags tempo.

Dag 21 -  Ma 18 september

     Eibelstadt - Leesten-Strullendorf - 94 km

Het zat er aan te komen. Het prachtige nazomerweer van de laatste dagen kon niet blijven duren. Gelukkig ontaarde het niet in hevige stortbuien, ondergelopen standplaats of een of ander extreem natuurfenomeen. De niet aanhoudende druilerigheid bracht eerder een welkome afkoeling.

De verplaatsing over de A 3 verliep in horten en stoten. In constante rijvak wissels moet ik in feite zeggen. Ik vrees dat de A 3 nooit helemaal zal afgewerkt raken. Grote hinder hebben we niet ondervonden. Ervaring over de jaren heen heeft geleerd het verkeer vlot op gang te houden. Waarvoor dank.

Na Frankrijk zou Duitsland hét camperland bij uitstek zijn. Zou. Het nieuwe na corona tijdperk heeft Duitsland ingehaald. De uitbouw van aangepaste of nieuwe infrastructuur heeft geen gelijke tred gehouden met de verkoop van campers en het reizen in eigen land. De gekozen CP te Bamberg staat afgeladen vol (rond het middaguur!) met nog vier wagens achter mij die ook een plek zoeken. Er zit niets anders op dan uit te wijken naar een alternatief.

Dat wordt 11 km verder gevonden op het Autopark Hofmann te Leesten - gps N 49.86619; O 11.02599. De Carthagodealer biedt drie plaatsen voor camperaars aan - alle faciliteiten zijn voorhanden. Naast de garage gelegen met zicht op een lieflijk prieeltje waarvan gebruik gemaakt kan  worden. Bevoorraad toekomen is een noodzaak. De plaats ligt vlak aan het bos. Zeer vriendelijk onthaal.

In de omliggende plattelandsdorpjes is er niet veel te beleven. Voor ontspanning, stilte en rust kan men terecht in het achterliggende Eich Wald. Goed begaanbare paden lopen kris kras door het bos. Een klein minpuntje : er zijn geen richting aanduidingen. Waarschijnlijk is dit eerder het lokale wandelgebied dan een toeristen trekpleister. Met Google Maps bleef ik op de 'rechte weg'. 

Dit is een zeer rustige locatie. Zelfs het ruisen van de wind wordt niet gehoord. De stilte wordt enkel verbroken door het occasioneel passeren van een auto. Als ik uiterst ingespannen luister, kan ik het zachte geluid van de televisie van de buren horen. Stilteplaatsen bestaan echt, ook in het geïndustrialiseerde Duitsland. 

Dagen 22 - 24 -  Di 19 - do 21 september

     Leesten-Strullendorf - Nürnberg - 82 km

De verplaatsing naar Nürnberg over de A 73 verloopt bijzonder vlot. De ellende begint met het zoeken van de CP. Parkwachters op de Groβe Staβe laten me niet door en weten ook niet uit te leggen hoe er te geraken. Google Maps komt eraan te pas en plots gaat alles vlotjes.

Aan de Münchenerstraβe vlak bij het ESSO tankstation ligt Campingparkplatz Park Dutzendteich - gps N 49.42289; O 11.10689 (dit zijn de juiste coördinaten). Vlak aan het Volkspark gelegen mag je voor max. 3 dagen staan. Deze plaats is gratis. Buiten vuilbakken zijn er geen voorzieningen. Zeer vlotte aansluiting op het fietsnetwerk, busdiensten en naast het uitgestrekt Volkspark.

Ik heb voor deze CP gekozen wegens mijn interesse in de Reichsparteitagsgelände. Je kunt de Nazi's van veel beschuldigen maar niet van kleinschaligheid! De NSDAP heeft een schitterende locatie gekozen om de partijdagen te organiseren. In Albert Speer vonden ze een architect die maar al te graag bereid was grootschalige projecten uit te werken. Van de ongeveer 12 km² van het oorspronkelijke bijeenkomstenterrein in het zuidoosten van de stad zijn zo'n 4 km² nog steeds zichtbaar en vrij te bezichtigen.                                                                                                          Een belangrijke tip. Gebruik de fiets! Ik heb over de 19.000 stappen nodig gehad om alles te belopen. Informatiepanelen bieden een historisch perspectief.                                                                                                                                            Het blauwe vak is nu een stadsdeel. Het rode vak - het nieuwe stadium, is nooit gebouwd.

De stad en bij uitbreiding het land hebben lang geworsteld met wat ze met de bouwerfenis uit het Nazitijdperk moesten doen. Er is besloten om delen als historische site te bewaren en zelfs te renoveren. Ik kan die gedachtengang wel volgen. We gaan toch het Colosseum niet afbreken omdat daar ooit tijdens gladiatorenspelen of met de christenvervolgingen mensen zijn omgebracht. Historische duiding is niet hetzelfde als verheerlijking. Daarom wordt gewerkt aan een permanente tentoonstelling in wat ooit het congresgebouw was en waar nu een documentatiecentrum wordt ingericht. - geplande opening 2025. 

Volgens plan zou de Groβe Staβe de centrale as moeten vormen tussen de Reichsparteitagsgelände en de Reichstage van het oude koninkrijk. De straat zou 2 km lang worden en 60 m breed. De laatste 500 m die de symbolische aansluiting met het oude koninklijke kasteel moest vormen, is nooit uitgevoerd. Voor de 1500 m werden 60.000 granieten platen gelegd. Het grootste gedeelte wordt nog altijd gebruikt. 

In de begindagen van het Nationaal Socialisme werd gebruik gemaakt van bestaande infrastructuur (de Luitpoldhain) en uitgebreid om aan de 'behoefte' voor massabijeenkomsten te voldoen. De Ehrenhalle - een gedenkteken voor gesneuvelde soldaten uit WO I werd misbruikt om aan personenverheerlijking van de Fuhrer te doen en om soldaten te 'begeesteren' voor de komende 'noodzakelijke' strijd. 

De zaken werden vanaf het begin groots aangepakt. Op het veld was er plaats voor 150.000 man. 'toeschouwers' konden terecht op tribunes waar plaats was voor 50.000. De Luitpoldhal werd tijdens WO II in een bombardement gedeeltelijk vernield. Later door de stad volledig afgebroken. De weide werd weer park en vanaf 2000 worden er jaarlijks openlucht concerten georganiseerd. 

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  Massahysterie heeft plaats gemaakt voor vrede en rust. 

Herdenkingsmonumenten moeten oorden van reflectie zijn. Hoe wij dergelijke absurditeiten kunnen vermijden. Al zeker geen plaatsen van verheerlijking.

 

De Zeppelinwiese is het koninginnenstuk van Naziarchitectuur dat ik voor het laatst bewaar (vandaag). De Luitpoldhain voldeed niet meer aan de normen van grandeur die de partij zichzelf had opgelegd. Albert Speer liet zich door het Pergamon Altaar (*)  inspireren voor het bouwen van de hoofdtribune. De rest van de wiese 312x285 m werd ingesloten door 34 torens waarin o.a. toiletten werden gebouwd. Het geheel kon 200.000 mensen bevatten.

De Zeppelintribune vroeger en nu. Bezoekers kunnen zich vrij bewegen op deze hoofdtribune maar worden gewaarschuwd dat op eigen risico te doen. Losliggende stenen en treden blijken velen niet tegen te houden. Herstel- en reconstructiewerken worden uitgevoerd hoofdzakelijk aan het 'hoofdgebouw'.

Op de trappen van de hoofdtribune krijgen jongeren en kinderen les over de plaats. Ik heb niet het hart gehad om te vragen wat ze ervan denken. Bij middelbare scholieren zou ik dat misschien wel gedaan hebben.

De Zippelinwiese werd hoofdzakelijk tijdens vooroorlogsjaren als samenkomstplaats gebruikt. Tijdens de oorlog werd de ingesloten ruimte gebruikt als internerings- en doorvoerkamp. Het middenplein wordt nu gebruikt als oefenveld voor de plaatselijke sportclubs.

Heel diplomatisch herinnert een gedenkplaat aan de 'bevrijding' van het Nationaal Socialistische regime door de 3 de en 45 ste infanteriedivisies van het 15 de legerkops van het 7 de Amerikaanse leger.                                                                                                                                                  Het voelt onwezenlijk aan rond te lopen op epicentrum van de nazimacht.

Een filmpje poogt een (stille) indruk te scheppen van het effect dat 200.000 Sieg Heil roepende medestanders op een zichzelf verheerlijkende Fuhrer moeten hebben gehad bij het overschouwen van de (gevulde) vlakte. Vanaf de 'Fuhrerkanzel' heb je daarvoor de beste plek.

De ironie wil dat het 'rattengebroed dat moest uitgeroeid' worden, als Jehovah's Getuigen** in 1969 uitgerekend op de Zepplinswiese hun internationaal congres hielden.                                                                                                                                                                                                                        Foto gemaakt vanop het oefenveld van de plaatselijke voetbalbond. Danke viemals für die Bereitschaft.

Bij het info bord met de tot nadenkend stemmende vraag neem ik afscheid van deze toch wel beladen plaats. Ik ben het eens met de stelling dat ofschoon een bezoek niet de geschiedenis verklaart wel een brug kan slaan tussen heden, verleden en toekomst door na te denken over de gevolgen van een ingeslagen weg. Toekomstige bezoekers zullen meer kunnen bezichtigen en daar duiding bij krijgen. Ik hoop dat mijn summiere info een inkijk heeft gegeven in dit belangrijk historisch onderdeel uit de 20 ste eeuw.

(*) In feite Zeus Altaar uit de klein Aziatische stad Pergamom - zie Naar het hart van Duitsland - 25 maart 2019

(**) Vervolging Jehovah's Getuigen in nazi Duitsland -  zie Naar het hart van Duitsland - 26 maart 2019

Ik heb veel over de periode gelezen. Diverse documentaires gezien maar de fysieke plaatsen bezoeken die een enorme impact hebben gehad op het leven van miljoenen, maakt het toch ietsje aanschouwelijker. Benadrukt de noodzaak om wakker te blijven(***).

(***) Gedicht Martin Neumüller : Toen de nazi's de communisten arresteerden...

wo 20 september 

Mijn hoofd is vol en mijn hart bezwaard. Ik heb heel wat indrukken te verwerken. Bij dit schitterend weer mag dat met een boek in de schaduw van een boom. 

Ik heb me daarvoor speciaal verzet om de eerste in de rij te staan en vrij zicht te hebben op het park.                                                                                                                                                           De granieten steenblokken die de plaats afzomen zijn waarschijnlijk afkomstig van het nooit afgewerkte Deutches Stadium.

Tussen de leessessies in wil ik een uitgebreide wandeling in het park maken. Daarbij stoot ik op het infobord over de bouw van voornoemd stadium. Dit moest het kroonjuweel worden van architect Albert Speer. Dit voorbeeld van doorgedreven megalomanie moest maar liefst plaats bieden aan 400.000 mensen. De eerste steen werd gelegd op 9 september 1937. 

Verder dan de bouwput zijn ze niet geraakt. Het 'Silber See' meer getuigd van de grootsheid van de plannen. De bouwput liep geleidelijk vol water met dit uitgestrekte meer als resultaat.

Op die manier kan ik afscheid nemen van een bewogen site. Met een zonsondergang boven het documentatiecentrum als stille waarschuwing dat elke vorm van repressie tot ondergang gedoemd is.

do 21 september

Tijdens het praatje met mijn plaatselijke buur - hij werkt in de buurt en woont in zijn camper - kwam de suggestie boven om Nürnberg Altstadt te bezoeken. Wat een schitterend idee! Danke viemals.

Mijn Body Battery is volledig opgeladen en ik besluit te voet te gaan. Voor de ongeveer 4 km heb ik vijftig minuten nodig gehad. Hoe dichter ik bij de binnenstad kwam hoe groter de goesting werd om er een leuke sightseeing van te maken.

Een eerste aangename verrassing : ondanks de bijna volledige verwoesting van de stad heeft Nürnberg een charme en zekere authenticiteit weten te creëren en te behouden. Vergelijkbaar met de sfeer in Ieper en Diksmuide in Vlaanderen. De wederopbouw heeft de valkuilen van een overdreven moderniteit weten te vermijden. 

Rond de eerste blikvanger - de Sankt Lorenzkirche - kom ik midden een vroege herfstmarktsfeer terecht. Een gezellige drukte, geen massa's toeristen, eerder een goede mix van alle leeftijden van plaatselijke bewoners. Bij een Bradwurst standje kan ik niet anders dan mij overgeven aan deze oer Beierse lekkernij.

In de westgevel van de gotische Sankt Lorenz-kirche uit de 13 de 14 de eeuw valt het grote roosvenster op.  

Tijdens WO II zijn alle kerkkunstschatten tijdig veilig opgeborgen geweest. De grote hoeveelheid nu aanwezige voorwerpen voelt een beetje als een museum aan. 

De gotische tabernakel van Adam Kraft (1493-1496) kan mij wel bekoren. De kunstenaar heeft zichzelf in zijn werk uitgebeeld. Levensgroot ondersteunt hij de balustrade.

We steken de Pegnitz over en waar iedereen een foto maakt, al of niet romantisch, wil ik de pret niet bederven en leg het idyllische beeld vast voor al mijn lezers.

De gotische fontein uit de 14 de eeuw heeft een voorname plaats op de Hauptmarkt. Nu omringt door allerhande kraampjes komt de 19 m hoge piramide niet helemaal tot zijn recht. de opbouw uit drie lagen beelden is moeilijk te zien. 

Het prachtig herbouwde Altes Rathaus waarvan de oudste delen dateren uit de 14 de eeuw, laat zich moeilijk op beeld vastleggen.

De Kaiserburg leent zich uitstekend als lesmateriaal voor middeleeuwse vestingbouw. De oude Burggrafenburg uit 1050 werd een eerste maal uitgebreid door keizer Frederik I Barbarossa (1123-1190). Zijn opvolgers bouwden en herbouwden het paleis in gotische stijl. Later keizers voegden er bastions en tuinen aan toe. Opmerkelijk dat het paleis enkel bewoond werd als de keizer op bezoek was.

Een bezoek aan de tuinen is zeer de moeite waard. Aan de wirwar van versterkingen en bijgebouwde bastions is moeilijk aan uit te komen. Een plattegrond zou zeer welkom zijn geweest.

De zandsteenrots waarop de oorspronkelijke burcht gebouwd werd, is nu door weer en wind en met de hulp van 'bereidwillige' be-zoekers glad ge-polijst.

Wat Nürnberg zeer bijzonder maakt is de Stadbefestigung - stadsomwalling. De in het midden van de 15 de eeuw voltooide dubbele omwalling is nog voor 90% intact. Tussen de binnenmuur met zijn overdekte weergang - sommige stukken zijn te bewandelen - en de buitenste muur ligt een nu droogstaande slotgracht. Maar liefst 67 verdedigingstorens zijn bewaard gebleven.

Ter hoogte van de Tiergärtnertor heb je vanaf de overdekte weergang een prachtig zicht op de schilderachtige Tiergärtnertorplatz. De vakwerkhuizen in deze buurt hebben het minst te lijden gehad tijdens WO II. Het filmpje start bij het 15 de eeuwse Dürerhaus.

De wandeling langs de wallen is verre van saai. Een voetgangersbrugje voert over de Pegnitz met zicht op de stad. Aan de Spittlertorgraben staan enkele pittoreske origineel uitziende kleine woningen. Bij de Pittlertorturm zou de bezichtiging voor kinderen en jongeren moeten eindigen. Aan de Frauentorgraben komen we in de Nürbergse versie van de 'walletjes', een onvervalste rosse buurt. 

Bij de Spittlertorturm neem ik afscheid van de Stadtbefestigung. Rond de Lorenzer Platz snuif ik nog de laatste restjes van de vroege herfstmarkt op. Ik ben blij dat ik een extra dag gebleven ben en heb kunnen genieten van de gezellige sfeer bij schitterend nazomerweer.

Terug op de CP is het tijd voor een hapje. Ik loop nog even door naar het skateboardpark om te genieten van de kunstjes. Bij zoveel 'ouderlijke' belangstelling wordt al eens een tandje bijgestoken en worden nieuwe 'trics' gedemonstreerd. Samen met de enkele papa's kijken we met weemoed naar zoveel jeugdige branie. Wat heerlijk toch jong te zijn.

Bij de CP moet ik nog mijn buur bedanken voor de tip om de Altstadt te bezichtigen. Alweer een fijne dag neergelegd met een blije mens. Meer moet dat niet zijn.

Dagen 25-28 -  Vr 22 - ma 25 september

     Nürnberg - Donaustauf - 121 km

Mijn rechtse buur heeft een aparte kijk op dingen. Het onritmisch uiteenspatten van zachte regendruppels op zijn dak, klinkt als een melodie die helpt in slaap te vallen. Daar is iets voor te zeggen. 

Mijn linker buren hebben het dan eerder liever droog bij het halen van een frisse neus. Daarbij zou een streepje zon meer dan welkom zijn. Ook dat standpunt kan ik bijtreden. Wat zou het geven moesten we allemaal de mogelijkheid hebben het weer te bepalen? Waarschijnlijk complete chaos. 

Met die nieuwe buren raak ik in gesprek. Een leuke opener is mijn Latijns reismotto. Het gebeurt niet vaak dat er naar gevraagd wordt. Voor mij heeft Mox Salvus Redeas drie betekenissen. 1) Mensen die ik onderweg kruis : moge jullie veilig terugkeren. 2) voor mezelf na het afsluiten van een rondreis : moge je veilig terugkeren. 3) Voor mezelf en anderen op een standplaats : mogen wij (na onze bezigheid) veilig bij de camper terugkeren. 

Met een beetje spijt in het hart moeten ze (voorlopig) tevreden zijn met 'iets' kortere uitstapjes. 

Geduld, liebe Leute, eure Zeit wird kommen. Vielleicht können meine Kurzgeschichten eine Inspirationsquelle sein. Viel Spaβ auf Deinen weiteren Reisen.

De Deutsche Autobahn is wellicht niet de meest schilderachtige route om je langs te verplaatsen, opschieten doet het wel. Met uitzondering van de Stau bij de gebruikelijke wegenwerken. Ook mijn Duitse medegebruikers hebben het over 'a never ending story'.

Bij de Wohnmobil Stellplatz Donaustauf (ongeveer 10 km ten oosten van Regenburg), scheelt het niet veel of ik mag te parking niet op. Een zeer enthousiaste stadsmedewerker probeert in zijn beste Beiers dialect ondersteunt met veel armgezwaai mij duidelijk te maken dat ik een omweg moet maken. Op vrijdag is er vanaf 13:30 u de wekelijkse markt. Uiteindelijk laat hij de afsluiting zakken en kan ik mij installeren. De gemeente heeft in 10 plaatsen voorzien met electra aansluiting (apart cash te betalen). Er is een toiletruimte. Gelegen aan de rand van het dorp in een groene omgeving. Om de hoek een tankstation en op 290 m een ruim gesorteerde supermarkt.

Het valt niet altijd mee zin te blijven. Naast het vreselijk traag werkende internet, word ik opnieuw geconfronteerd met moeilijkheden bij het elektronisch betalen in de supermarkt. Er zit niet anders op dan te pinnen en cash te betalen. Al dat op en af geloop is goed voor het dagdoel van 10.000 stappen denk ik dan maar. 

Op de markt raak ik in gesprek met een politicus van het CSU voor de Landtag. Met een brede glimlach een schouderklopje en een chocolaatje neemt hij afscheid en richt zich tot iemand die wel op hem kan stemmen. Van de plaatselijke mandataris, ik vermoed de verantwoordelijke voor toerisme, krijg ik leuke tips om mijn verblijf aangenaam te maken

Tussen de enkele camperaars die hier in de middag staan, voel ik mij het kleine broertje. Ik word vriendelijk gegroet, ge-holpen bij de betaal-terminal die blijkbaar enkel werkt in het Duits en krijg nuttige tips over het gebruik van de elektra aansluiting. Tegen de avond klaart het uit en worden we vergast met een schitterende regenboog. De Stellplatz is ondertussen volgelopen en ook de niet voorbehouden plaatsen worden ingenomen door blijkbaar kenners.

De ondergaande zon geeft een extra gloed aan de burcht ruïne. Mijn passie voor zonsondergangen en speciale luchten wordt door mijn medecamperaars gedeeld. Dra staan we met een groepje te genieten en worden er veel foto's gemaakt. 

Tja, we worden dan ook getrakteerd met iets buitengewoons.

Zat 23 september

Vandaag plan ik een tussendagje. Een kalmaan dagje, zeg maar. Een beetje de omgeving verkennen. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt door twee monumenten in de omgeving. 

De Burgruïne zou fantastische vergezichten opleveren, werd mij verzekerd. Waarom daar niet de ochtend verkenning van maken? Burchten hebben de historische gewoonte nogal in de hoogte te liggen. Ook deze versterking die terugvoert tot de Kelten - ongeveer 500 voor Chr. heeft in de loop der eeuwen nogal wat veranderingen ondergaan. In de 21 ste eeuw heeft het geen enkele strategische waarde meer en kunnen toeristen nu genieten van een uitgestrekte ruïne.

De geschiedenis van de plaats is ongetwijfeld interessant. Delen van de diverse periodes zijn te onderscheiden maar ik laat de pseudo-archeologische studie voor wat die waard is. Ik ben gekomen om van de zichten te genieten. We worden beloond met een zicht op Regensburg. Vanaf de hoogste top zijn de torenspitsen van de Dom goed te onderscheiden.

Een schitterend zicht op het spaarbekken van de Donau, een paradijs voor watervogels en andere dieren staat op een infobord te lezen. Op weg naar de ingang (uitgang) blijkt hoe solide de verdediging aan de meest kwetsbare zijde van de versterking was. Drie opeenvolgende poorten vallen te zien.

Met een plaatselijke gids bespreek ik de kortste weg naar 'het' Walhalla. Pas als ik uitleg dat ik niet van plan ben bij de Germaanse goden te blijven, snapt hij mijn kleine Witse (=grapje). 

Mijn belangstelling voor het merkwaardige gebouw met de al even ongewone naam, was reeds gewekt bij het binnenrijden van Donaustauf. Meer stimulans heb ik niet nodig om op onderzoek uit te trekken. Daar dan maar de middaguitstap van gemaakt. 

Om de eenheid in zijn rijk te bestendigen kwam König Ludwig I op het idee een 'passend' gedenkteken op te richten voor vrouwen en mannen van Germaanse afkomst die belangrijk waren. 

Architect Leo Kenze deed er 12 jaar over om het op het Parthenon geïnspireerde monument op te richten. Op de 29 ste verjaardag van de Slag bij Leipzig werd het op 18 oktober 1842 ingewijd.

Het is zaterdag en ik hoor een Babylonische kakafonie van talen door een bont gezelschap. Paartjes die genieten van de zon, het uitzicht en van elkaar. Groepen in feestelijke stemming. Families met belerende ouders. Dit is duidelijk een internationale trekpleister. 

Binnen in deze tempel van de menselijke geest is het mij veel te druk. Ik mijmer over de mogelijkheid opgenomen te worden in dit Walhalla van hedendaagse helden. Ik zal nog veel inspirerende verhalen over Duitsland moeten schrijven en door 'het volk' verkozen moeten worden om 'op te stijgen' naar deze verheven hoogte en vereeuwigd te worden met een marmeren buste.

Qua grootsheid, ligging en intentie kan dit monument mij wel bekoren.

Zon 24 september

Op de valreep heb ik een leuke babbel met mijn overburen. Zij staan vroeg in de morgen reeds in de zon, ik in de schaduw. Laat in september een heel verschil in temperatuur.

Met deze reizende levensgenieters hebben we alvast enkele gemeenschappelijke doelen. Boedapest en Cappadocië zijn ook bestemmingen die ze willen aandoen. Wie weet tot ergens onderweg...

Mij werd das Federweiβenfest als Höhepunkt in de Baierweinregion warm aanbevolen. Het vindt plaats in Bach an der Donau een dorpje op ongeveer 10 km ten oosten van Donaustauf. Het weer blijft stabiel, ideaal voor een fietstocht. Ontspannend fietsend op de Radweg heb ik in Bach maar het geluid van de feestelijke stemming te volgen om de juiste plek te vinden. Het meeste geluid komt van het aanmoedigend supporteren voor de plaatselijke voetbalploeg.

Het wijnmuseum ligt aan de overkant. Ik kom terecht in een gemoedelijke Beierensfeer. Op het Federweiβenfest staat het proeven van een Traubenmost af den Weg zum Wein elk jaar op 24 september op het programma. Aanvankelijk smaakt het eerder als een fruitsap, maar met een alcoholgehalte van 4% toch niet echt een kinderdrankje. 2023 was een goed jaar en de vereniging kan gemakkelijk 600 liter  Traubenmost aan de talrijk opgekomen, vooral plaatselijke bewoners, aanbieden. Bij een praatje links en rechts wordt al snel duidelijk dat de vreemde vogel niet van hier is. 

Een familie uit Bach neemt me spontaan in hun schoot op en ik krijg een snelcursus Beiers en na diverse, Ein Prosit, Ein Prosit, begin ik mijn medegasten te verstaan. Voor de muzikale ondersteuning zorgt de Stimmungskapelle 'Bloβ Blech' uit Donaustauf met böhmisch-bayerischer Blasmusik. Regionaler kan haast niet. Beieren op zijn best.

Zondags genieten van een fietstocht langs de Donau zorgt voor een schitterend sluit-stuk van het weekeinde.

Ma 25 september

Ik kan het niet over mijn hart krijgen Regensburg 'links' te laten liggen. Het is uiteindelijk 'maar' 10 km fietsen naar de binnenstad. Door de schildjes 'Regensburger Radweg' te volgen kom je er vanzelf. 

Regensburg is er trots op dat niet alleen de Dom maar het geheel van de oude stad en het Stadtamhof sinds 2006 deel uitmaakt van het UNESCO werelderfgoed. Dat maakt een bezoek tot een must see.

Regensburg is ontsnapt aan de verwoestingen tijdens WO II waardoor het rondslenteren in de stad een reis door de tijd wordt.

Er was reeds een Keltische nederzetting bekend onder de naam Radasbona. De Romeinen bouwden op die plaats in 90 na Chr. een fort.  In 179 werd een groot nieuw Romeins fort gebouwd, Castra Regina - fort aan de rivier de Regen, tijdens het bewind van keizer Marcus Aurelius. Op dit meest noordelijke punt van de Donau moest het de 'woeste Germanen' aan de overkant van de rivier in bedwang en eventueel tegenhouden. De vierkante contouren van dit fort zijn terug te vinden in het stratenplan van de huidige stad.

De Romeinen hebben de 'Germaanse tsunami' niet kunnen tegenhouden. In de vroege middeleeuwen werden de Franken heer en meester van het gebied en onder Karel de Grote begon de stad te floreren.

Dat brengt ons oog in oog met een uitzonderlijk staaltje religieuze bouwkunst. 'Sint' Bonifatius stichtte het diaconaat Regensburg in 739 en bouwde de eerste Sint Pieter. Vervangen door een Romaanse kathedraal in de 10 de en 11 de eeuw. Door een brand in 1273 verwoest. In 1275-76 werd begonnen met een nieuwe Dom geïnspireerd op de Franse Gotische stijl. Dit werk sleepte over de volgende 250 jaar aan. In 1520 was het bijna voltooid. Bijna. De torens waren maar drie verdiepingen hoog. Dit bleef zo voor meer dan 350 jaar. In 1810 werd de Dom eigendom van het Koninkrijk Bavaria. König Ludwig I was niet alleen een fervent fan van de Griekse oudheid (zie bouw Walhalla) maar ook van de Hoog Gotiek. Hij 'bevrijde' de Dom van alle niet Gotische elementen (op het Barokke zilveren altaar na). In 1859-69 werden de twee torenspitsen gebouwd en in 1872 werd de Dom eindelijk voltooid, na over de 600 jaar constructie.

Het resultaat dat we nu kunnen bewonderen is een schitterend voor-beeld van Gotische bouwkunst.

Het eerste moment voelt het interieur duister aan. De gids heeft het over 'mythisch' licht. De ogen moeten een ogenblik wennen aan de speciale lichtinval door de diverse glas-in-loodramen. Deze eerder kleine maar hooggeplaatste ramen - in het koor en het zuidelijke dwarsschip - uit de 14 de eeuw zijn opmerkelijk. De afmetingen van 85 m lang en 32 m hoog kunnen niet concurreren met de Franse kathedralen maar geven een evenwichtige indruk. 

De Dom is de thuishaven van het oudste jongenskoor ter wereld, de Regenburger Domspatzen.

De prachtig gebeeldhouwde zitbanken zijn eerder uniek voor een katholiek gebedshuis.

 De vrees van de middeleeuwse mens voor het buitenaardse is terug te vinden in een kleine niche waarbij de uitgebeelde demonische monsters in de volksmond bekendstaan als 'de duivel en zijn grootmoeder'. 

Ik laat mijn fiets achter onder de goede van Köning Ludwig I. Zijn belangrijkste invloed op Regensburg is de 'vergotisering' van de Dom en het oprichten van het Walhalla.

De huizen op de Domplatz zijn eerder 'gewoontjes' en ik ben benieuwd naar een verdere verkenning van de Altstadt.

De eerste middeleeuwse sporen ontdek ik in het Altes Rathaus. De toren met acht verdiepingen werd in 1250 gebouwd. In de westvleugel uit ongeveer 1360 is nu het toerismebureau ondergebracht. In de gevel valt een mooie erker op een verhoogde sokkel op. Tussenin bevindt zich het Reichtagsmuseum. Tot op de eerste verdieping kun je komen. Daarna moet je een reservatie voor een rondleiding indienen. 

Op de Haidplatz zijn enkele historische typische panden te bewonderen. Eigen aan de middel-eeuwen mocht er al eens uitgepakt worden met een toren. Zoals de herberg Zum Goldenen Kreuz met een fronton met kantelen.

Nog duidelijker is de Goldener Turm aan de Wahlenstraβe. Gebouwd door een rijke patriciërsfamilie als statussymbool rond 1250. Maar met een minimaal gebruik als woontoren. 

Dit doet mij sterk aan San Gimignano in Italië denken.

Het Haus der Bayerischen Geschichte blijkt gesloten te zijn. Mijn verwoed rammelen aan de deur bracht geen soelaas. 

Gelukkig kon ik mij troosten met de overblijfselen van de Romeinse muur en de Porta Preatoria. Deze noordelijke poort werd bekend als de Porta Aquarum = Waterpoort. Delen ervan zijn bewaard gebleven in het bisschoppelijk paleis. Ik ontmoet hier een Canadese toeriste die elke vierkante centimeter grondig bekijkt. Ik vertel haar dat Oostende bevrijdt is geworden door de Canadezen en krijg te horen dat haar grootvader in de oorlog heeft gevochten. Wie weet misschien heeft hij ooit op het Canadaplein gestaan.

Elementen van de Korintische bouwstijl zijn te herkennen in dit deels 'gered' monument, laat ik mij vertellen.

In de Goliatstraat kun je niet naast de immense muurschildering van de heroïsche strijd tussen David en Goliath kijken. Het Goliathhaus en het naast liggende Steur'sches Haus uit 1251-52 werden in 1701 'barockisiert' en in 1777 terug gescheiden.

Wat zou de naam zijn van het tegenoverliggende hotel? Juist ja, Davidhotel.

Het bouwkundig huzarenstukje van de 310 m lange Steinere Brücke, ondersteund door 16 bogen dateert uit 1135-1146. Het is daarmee de oudste stenen brug van Duitsland. De Salzstade = zoutschuur uit de 17 de eeuw en de 14 de eeuwse Brückenturm openen de weg naar de Altstadt.

Rest mij nog mijn fiets op te halen en afscheid te nemen van deze toch wel interessante stad. De Donau begint er zowaar 'Blau' uit te zien.

Dagen 29-30 -  Di 26 - wo 27 september

     Donaustauf - Passau - 115 km

Vandaag wordt een echte tussendag. Beloofd. Vooral aan mezelf. In de Stellplatz beschrijving was ik vergeten te vermelden dat er een zeer net onderhouden toiletgroep is. Er kan water getankt worden en in navolging van wat ik anderen zie doen, wordt mijn wc cassette uitgegoten in het toilet. Waarschijnlijk niet helemaal de bedoeling, maar nood breekt wet. Een aandachtspunt voor de gemeente Donaustauf. Anders alleen maar goede cijfers.

Voor de zekerheid ook maar getankt, zowel diesel als LPG. Als het bij de hand is waarom zou je uitstellen? We maken er gelijk een inkoopdag van. De prijzen in de gekende supermarkten vallen best wel mee. 

De ouwe getrouwe A 3 voert me verder oostwaarts. Het wordt een spelletje trucktreintjes inhalen zonder daarvoor super snel te rijden. Mijn 96 km/u wordt niet door iedereen gesmaakt op de Autobahn. Opzij, opzij, opzij, we hebben ongelofelijke haast... Ik laat me niet meer opjagen en hou mijn snelheid aan, waarbij ik plaats laat voor ritsen, wat ook niet altijd gesmaakt wordt. Nu ja, het is droog, de zon schijnt en het verkeer valt al bij al wel mee.

Vlotjes wordt de Stellplatz Passau am Winterhafen gevonden - gps N 48.57429; O 13.42900. Dit is een gratis ter beschikking gesteld terrein. Er zijn geen faciliteiten op vuilbakken na. Een bord verbiedt zelfs het doen van je behoefte op straffe van zware boetes. De N 8 - Regensburgerstraβe - ligt aan de overkant van het water en zorgt voor enig geluidshinder. Niet echt storend en zeker geen overlast. Het centrum ligt op 4 km en het Dreiflüβeck - waar de drie stromen samenkomen (Donau, Inn en Iiz) op 4,5 km. De Stellplatz is uitstekend geschikt als doorreisstop. 

Een korte wandeling naar de geïndustrialiseerde winterhaven levert me een leuk plaatje van de binnenstad op. 

In de loop van de middag en de vooravond is het een gestaag toekomen van camperaars. Deze keer geen overvolle, dicht opeen gepakte toestanden. Een hele verademing.

Bij het praatje met mijn Nederlandse buren betrap ik mezelf op het gebruik van Duitse uitdrukkingen. Het wordt meer dan tijd andere oorden op te zoeken.

Niet alvorens te genieten van het languit uitgestrekt liggen op (in?) mijn nieuwe ligzetel waarbij zowaar mijn boek uit mijn handen glipt bij het indutten. Zzzzzzz...

Do 27 september

Vandaag wordt welhaast automatisch een kalmaan dagje. Grijze grauwheid in de vorm van hardnekkige lage bewolking blijft over de stad en de Stellplatz hangen. Niet het meest gunstige weertype voor een sightseeing. Er wordt beterschap voorspeld. Rustig afwachten.

Alhoewel het niet echt mijn ding is, wil ik het barokke Passau toch een kans geven. Naar de binnenstad heb ik maar het Donau Radweg te volgen en bij tijd afslaan naar de Altstadt 

Wandelend vanaf het Hauptbahnhof (station) dieper de binnenstad in, krijg ik het gevoel te doen te hebben met een gemiddelde inkoopstad. Naarmate we het centrum naderen worden de karakteristieke kenmerken duidelijker en wordt het meer genieten van een authentieke Altstadt. 

De blik wordt automatisch gericht naar de Dom. Het oorspronkelijk flamboyant-gotische gebouw werd in de 17 de eeuw door een brand verwoest en vervangen door de huidige barokke Dom. Het eerder sobere karakter wordt doorbroken door de fantasierijke torens die er al een tikje 'oosters' uitzien.  

Het overdadige, typische barokstijl, interieur staat voor 75% in de steigers. Het zeer overvloedige stucwerk en fresco's beheersen het interieur. Door de uitgebreide herstelwerken is het onmogelijk een duidelijk beeld te krijgen.

De Reisdenzplatz wordt beheerst door de Neue Residenz een voorbeeld van neo-classistische stijl.

Dit gedeelte van de stad voelt minder toeristisch aan. Het lijkt me het studentenkwartier met dito nonchalance en bijpassende geluiden.

In de binnenstad stoot je regelmatig op smalle steegjes - plaatselijk Gasses genoemd met diverse arcades waar het niet aangewezen is om met de camper proberen door te komen. 

Met al dat op en af wandelen vraag ik mij af of obesitas een gezondheidsfenomeen was in die tijd (18 de - 19 de eeuw).

Op weg naar het Dreifluβeck moet ik mij letterlijk door drommen scholieren wurmen. Geen beetje ontzag voor deze opa, foei.

Het terras van de Dreifluβeck - het punt waar de bruine Inn samenvloeit met de de blauwe Donau en de zwarte Ilz is een geliefkoosde plek voor jong en oud. De kleur overvloei is duidelijk te zien. 

Stellplatz Winterhafen ligt aan de Donau en een wandeling stroomopwaarts brengt me langs de Prinzregent Luitpold Brücke met een zicht op de Veste Oberhaus. De overgangen van de middeleeuwen naar de 18 de eeuw zijn duidelijk herkenbaar in de 'bijbouwsels'. 

De barokke muurschilderingen van het Rathaus dateren uit de 14 de eeuw. De toren van het stadhuis is recenter - eind 18 de eeuw. Een dikke chapeau aan de stad als voorbeeld van hoe het ook kan. Verscheidene openbare toiletten zijn voor handen en kraaknet.

Een stevige wandeling langs de Donau Radweg brengt me weer bij de Stellplatz na eerst wat inkopen te doen in de Lidl - een super Duitse supermarkt.  

Tot voor kort kon ik ons moeder feliciteren met mijn geboorte. Helaas kan dit niet meer. Misschien had ik haar meer moeten bedanken met een bloemetje of een andere vorm van erkenning.  Ik waardeer de blijken van sympathie naar mijn 'verjaardag' maar in feite heb ik bij mijn geboorte niet veel in de pap te brokken gehad. Ik ben blij dat de natuur zijn normale gang heeft gehad en dankbaar voor het resultaat. De geërfde goede genen van zowel vaderskant als van moeder maken het mogelijk dat ik in de herfst van mijn leven in goede gezondheid kan genieten. Ein Prosit zum Leben. 

Dagen 31&32 -  Do 28 - Vr 29 september

     Passau - Marbacher an der Donau -173 km

Plots schiet het wel heel snel op richting oosten. Ik wil de traverse door Oostenrijk niet in één keer maken en las een tussenstop in. Op de diverse secondaire wegen is het goed doorrijden. Op de laatste 20 km stuurt mijn gps mij op een kleine sightseeing. Twee ommetjes door bergdorpen met fantastische zichten maar geen mogelijkheid om even te stoppen. Integendeel, als ik vertraag om eens rond te kijken, word ik met aanhoudend toeteren aangemaand voort te maken. Niet iedereen leeft in de ideale wereld van de onthaasting.

Na 3u30 u fantasievolle rechttoe rechtaan stukken waarbij vooral de Donau wordt gevolgd en de ommetjes in de bergen, kom ik op Camping Marbacher toe - gps N 48.21343; O 15.14063. Deze kleine gezellige camping direct aan de Donau gelegen, heeft alle faciliteiten. Van een kraaknette natte cel over een zithoek terwijl je wacht op de was tot een goed werkende WiFi verbinding. De zeer ruime percelen op gras geven een prettig gevoel. Ideaal voor het maken van wandelingen en fietstochten. Verscheidene restaurants in de directe omgeving en op 1.200 m een supermarkt.

Ik tref onder mijn medecamperaars vooral veel fietsers aan. Een occasionele wandelaar en ook enkele vissers. De campingverantwoordelijke komt tegen 18 u en ik trek er op uit om van de zichten op de Donau te genieten. De camping ligt naast de kleine haven voor pleziervaartuigen. Op deze doordeweekse dag is er geen enkele activiteit te bespeuren.

    

We naderen Wenen (ongeveer op 100 km) en de Donau begint er 'Schön und Blau' uit te zien. Aan de frequentie van passeerde rivier cruiseschepen te zien, is dit een booming business. 

 

Een hele verademing om nog eens van het campinggevoel te kunnen proeven.

Vr 29 september

Mij werd gevraagd, niet voor het eerst trouwens, ben je gelukkig? Het spijtige aan de vraag is de medelijwekkende  ondertoon bij het besef dat ik alleen reis. Ik zie niet direct het verband. Als de vraag of alleen reizen gelijk is aan eenzaam zijn, is het antwoord duidelijk neen. Alsof mensen rond je heen hebben : een partner, kinderen, tonnen facebook vrienden … een garantie tegen eenzaamheid zou zijn. Het spijtige tegendeel is eerder waar. Mijn uitleg dat gelukkig zijn niet gelijk is aan plezier beleven, brengt een hele conversatie op gang. Uiteindelijk krijg ik te horen : 'jij bent een rare, maar een interessante rare'. Daar kan ik best mee leven.

Maar dit is nog geen antwoord op de vraag.

Onthaasten betekent ook de tijd nemen voor reflectie. Gezeten op een bankje aan de rivier stel ik de vraag aan de Donau – ben ik gelukkig? De rimpelingen op het water zetten zich door in mijn geest. Het voorspel tot geluk is tevredenheid. Over Belgen wordt gezegd dat we nogal gemakkelijk kankeren op alles en nog wat, een volkseigen naar men beweert. Volk? Welk volk? Hoe volkseigen? Dan ben ik geen 'gewone' Belg (ik zie mezelf trouwens eerder als een Europeaan, al ben ik praktisch genoeg om geen afstand te doen van mijn nationaliteit). Zoals kankeren een keuze is, is tevreden zijn een keuze. Ik zie tevredenheid als een bouwsteen tot geluk. Dus is gelukkig zijn een keuze door de beperkingen van je leefomstandigheden te aanvaarden. Is het dan überhaupt verkeerd om die omstandigheden te (willen) verbeteren? Neen, uiteraard niet. De natuurlijke ontwikkeling naar het optimaliseren van welzijn, is slechts een element. Moest het alleen mogelijk zijn gelukkig te zijn in een futuristische utopische ideale wereld, dan is volgens die stelling niemand echt gelukkig en nooit geweest. Niet alleen met mijn spiegelbeeld praat ik, sedert kort in meerdere talen, maar ook met de rivier. Zij het dan dat het een rimpelige conversatie is. De conclusie van deze 'reflectie', ik ben gelukkig omdat ik ervoor kies gelukkig te zijn. Elke eventuele uitwendige verbetering kan daar toe bijdragen maar zal daar niet van afhankelijk zijn.

Hé, hé. Als mij die vraag nog eens gesteld wordt, kan ik met een uitgestreken gezicht verwijzen naar mijn blog. Van twee vliegen in één klap gesproken.

Als de avond valt krijg ik een  Constantijnse bevestiging van mijn stelling : in hoc signo...  Of hoe de wens vader van de gedachte is.

Dag 33 -  Za 30 september

     Marbacher an der Donau -Sopron - 202 km

Het is vroeg uit de veren. Uitchecktijd op de camping is 10 u. Vandaag is de extra motivatie dat ik van de rit wil genieten. Om 9:30 u kan ik starten aan de laatste etappe van de traverse door Centraal Europa. Ik ben klaar voor één lange slingerbeweging over secondaire en lokale wegen. De eerste 100 km is het vooral uitkijken bij het doorkruisen van de dorpjes.

Het werkelijke plezier ligt in het tweede deel van de rit. Mijn gps stuurt mij over schilderachtige wegen en als toetje doorkruis ik het Naturpark Landseer Berge. Schitterend. Alleen, je weet wel, nergens kunnen stoppen en als dat uitzonderlijk toch zou kunnen, staan de plaatsen vol met auto's van dagjesmensen. Es ist wieder alles im Augen mitnehmen. Dit gedeelte van Oostenrijk is een paradijs voor wandelaars en klimmers.

Mijn brandstoframing is net ietsje aan de nipte kant en voor ik Hongarije kan binnenrijden, tank ik voor de zekerheid een extra 10 l.

Bij de grensovergang had ik op een administratieve vertraging gerekend. Omdat Hongarije nu deel uitmaakt van de Schengenzone was er geen enkele douanier te bespeuren. Die zijn allemaal overgeplaatst naar de oostgrens vrees ik. Bij de eerste kms op Hongaars grondgebied is het vooral wennen aan de soms zeer lange plaatsnamen met medeklinker combinaties die wij niet gewoon zijn.

Om 14:30 u kan ik het hek achter mij dichtdoen op VPT Camp Sopron - gps N 47.69332; O 16.60152. Vlak aan de N 82 gelegen op de rand van het stadje. Deze zeer keurig ingerichte standplaats ligt vlak naast het terrein van de plaatselijke Hymer dealer. Ruime plaatsen afgezet met bloembakken op een grind ondergrond. Er is een kleine nette toiletruimte en andere faciliteiten zijn voorhanden. Naast de spoelbak staan enkele elektrische kookplaten ter beschikking. De elektronische aanmelding en betaling ging probleemloos. Een iets betere afscherming aan de straatkant zou deze plaats helemaal af maken. 

Ik kon me geen prettiger onthaal in Hongarije indenken dan wat mij ten deel is gevallen. Aan een picknick tafel gezeten wordt ik welkom geheten door een goedlachs koppel dat geniet van vakantie in eigen land. De ontstane taalbarrière wordt ontmijnd als de zoon erbij geroepen wordt. Ik word getrakteerd op een biertje en ik maak uitgebreid kennis met Elvira, Florent en Roland. Ze zijn zeer benieuwd naar wat ik in Hongarije wil bezoeken. M'n drie jaar oude roadbook wordt erbij gehaald en ik krijg alleen maar positieve feedback. Ma en pa kijken uit naar de tijd dat zij kunnen rondtrekken in Europa. De ogen en het hart van Roland zijn op de VS gericht. Een zeer interessant gesprek waarbij Roland als tolk optreedt. Köszönet érte. Het onder de knie krijgen van de standaard uitdrukkingen zal met veel oefenen wel lukken.  

Ik doe een schuchtere poging om inkopen te doen  maar raak niet verder dan de rand van de stad. Ik probeer al eens een paar woorden van mijn nieuwe taal maar zie alleen maar vraagtekens tussen de samengetrokken wenkbrauwen met tegenstrijdige aanwijzingen als resultaat. Inkopen zullen moeten wachten tot maandag na een betere voorbereiding en nauwkeurige studie van de kaart. 

Als ik echt contact wil met de lokale bevolking zal ik meer dan een tandje moeten bijsteken. Als de kwaliteit van het Engels bij de jongeren van het niveau is van Roland zal dat wel loslopen. Bij de oudere mensen zal ik moeten volstaan met algemene beleefdheden, en zelfs dan. Ongetwijfeld een uitdaging. 

Het ijs is gebroken en ik beleef zeer aangename eerste uren in Magyar Köztársaság. Welkom in het land, of de republiek Hongarije. 

Het verdere verloop van de trip kan gevolgd worden op de page : Hongarije 2023