Noordwest thuisroute 2022

Zwervend reizen brengt je na verloop van tijd onder andere weer 'thuis'. Onderweg zijn er enkele plaatsen die het bezoeken meer dan waard zijn. Waaronder een paar Zuid-Europese hoofdsteden. Een studiereis om ideeën op te doen voor volgende trips zeg maar.

Een belangrijke reden om richting België te trekken, is de technische controle van mijn camper. Dat is in België jaarlijks. In enkele andere landen is dat tweejaarlijks. Uitvoeren van dringende herstellingen en aanpassingen om de leefbaarheid en de organisatie in de camper te verbeteren. 

Bedankt voor de tips die u onderweg heeft gegeven. Leven in een kleine ruimte brengt uitdagingen met zich mee. Het vinden van een balans tussen functionaliteit en gezelligheid kan behoorlijk uitdagend zijn. Vaak zijn het juist de kleine dingen die een groot verschil maken!

Een fysieke check up is op mijn leeftijd zeker nodig. Betaalbare en toegankelijke medische verzorging zou een fundamenteel recht moeten zijn. Gelukkig is dit in België (nog). Maar het wordt vooral uitkijken naar een weerzien met vrienden en familie. 

                                         Deel I - Thessaloniki - Zagreb

Dag 1  -  Do 3 november

     Thessaloniki -  Melnik - 151 km

Aan het indringend geluid van elektrische handwerktuigen vanuit de in aanbouw zijnde flat naast de CP kan zelfs de diepste slaper niet ontsnappen. Het gedril, geklop, geschuur en andere bouwgeluiden, maakte uitslapen onmogelijk. Gelukkig is af en toe vroeg opstaan geen probleem. De terugweg voorbereiden. Wagen rijklaar maken.

De CP te Thessaloniki blijkt toch niet zo slecht gelegen te zijn. Zeer vlot op de snelweg richting noorden geraakt. De snelweg blijven volgen is een aangename afwisseling. Het is goed doorrijden door de lage heuvels van Macedonië. Europese burgers geraken vlotjes langs de douane aan de Grieks-Bulgaarse grens. Eens voorbij de grens moet ik dringend tanken. De dieselprijs ligt in Bulgarije een stuk lager dan in Griekenland en ik heb het juist uitgerekend. Ik kan 81 l tanken. Een prijsverschil van € 34 is leuk meegenomen.

Ik verlaat de snelweg naar het 12 km oostelijk gelegen Melnik. Om 14 u kom ik op de parking aan - gps N 41.52195; O 23.38966. Deze aan de rand van het dorp gelegen parking heeft geen voorzieningen. De deels onverharde ondergrond is vlak. Rustig gelegen naast het riviertje en in deze tijd van het jaar staat er niemand.

Tijdens het installeren, komt een overjarig Volkswagenbusje de parking opgereden. Aan boord een leeftijdgenoot uit Frankrijk met een zelfde visie op rustig zwerven. Hij heeft me een paar tips over eventuele bezoeken. Bij zijn planning heb ik een déjà-vue gevoel. In detail uitgewerkt roadbook zoals ik dat enkele jaren heb gedaan. Zeer herkenbaar en waarschijnlijk iets voor zestig plussers die zich langzaam maar zeker, maar zeker langzaam, aanpassen aan de 21 ste eeuw. Ik wijs hem op de vignetta plicht iets waar hij ontwijkend op reageert. Op z'n Japans neemt hij enkele foto's en vertrekt naar zijn volgende geplande bestemming. Spijtig. Op een terrasje aangenaam keuvelend, zou een verrijking zijn geweest.

Melnik is gekend voor zijn zogenaamde Zand Pyramides. Dergelijke broze erosieformaties heb ik niet meer gezien sinds Bryce NP in de VS. 

Het pittoreske dorpje is een pareltje maar zeer op het toerisme georiënteerd. Er zijn wat bezoekers maar het is er niet  'te'  druk. 

Dit dorpje heeft me helemaal ingepakt. Ik ben er door gecharmeerd. Een ontdekking!

Melnik is tevens het centrum van de lokale wijnbouw met proeverij en museum.

Ik slenter wat rond maar heb weinig animo om de diverse kloosters te bezoeken waarvan sommige op de top van de zandduinen zijn gebouwd. Ik wandel liever een beetje in het bos.

Op het kleine pleintje aan de ingang van het dorp stoot ik op het lokale wrijfbeeld. Eén of andere held uit de eerste wereldoorlog. Zeer stoer uit brons vervaardigd. De blik recht vooruit, onversaagd.

Ik ben net op tijd terug bij de camper om getuige te zijn van een bijzondere zonsondergang. Een schitterende afsluiter van mijn eerste dag in Bulgarije.

Dag 2  -  Vr 4 november

     Melnik - Sofia - 206 km

Op weg naar de hoofdstad van Bulgarije word ik er op de snelweg constant aan herinnerd dat een 'Vignetta' verplicht is. Na vele kms uitkijken vind ik een tankstation waar ik een weekend tollpass kan krijgen. Ik hoop daarmee in orde te zijn. Spijtig dat ze aan de grens niets gezegd hebben.

De snelweg wordt even onderbroken als we langs het Pirin National Park rijden. Dat park wordt alvast op mijn to visit lijstje toegevoegd.

Ergens in de middag land ik bij Camperstop Campers.bg - gps N 42.63464; O 23.41972 en word no nonsens ontvangen. Er is plaats voor 10 campers op een verharde ondergrond. De beheerder is zeer pro en vriendelijk.  In de geest van een 'westers' business model word ik wegwijs gemaakt in de faciliteiten.   Gloednieuw en kraaknet sanitair. Een wasmachine, droogkast en afwasmachine zijn voor handen. 

Deze CP ligt in het zuiden van Sofia en via de ringweg gemakkelijk te bereiken. Dat alles op 10 km van het stadscentrum.

Op 1.200 m of 15 min stappen ligt een ruim gesorteerde Lidl.

 

Na noodzakelijke inkopen waarbij ik natuurlijk weer veel te veel mee heb, wordt de rest van de middag een rustpauze.

Het jonge koppel naast mij is bezig met een herfstschoonmaak. Zij staan hier al een tijdje en hebben de plaats gebruikt als uitvalsbasis om de streek te verkennen. Hij is fotograaf en kan in het e-tijdperk vanuit zijn van werken. Zij doet iets exotisch onbestemd. Steeds meer jonge mensen hebben de mogelijkheden van het op afstand werken 'ontdekt' en hun levensstijl daar naar aangepast. Ik kan ze geen ongelijk geven. Dit is iets wat me op deze trip is opgevallen. Jonge mensen die de lucratieve mogelijkheden van het op afstand werken, combineren met een onthaaste levenswijze. Een trend.  

Dag 3  -  Za 5 november

     Sofia

Na een verkwikkende nachtrust dringen de eerste zonnestralen binnen. Met een koffie in de hand is het prettig kennismaken met de Letse buren. Ik word warm gemaakt voor een bezoek aan de Baltische landen. Ik vertel dat dit reeds enige tijd op mijn lijstje staat samen met een bezoek aan Sint-Petersburg. Ook maar de geringste hint dat ik eventueel richting Rusland zou willen gaan, doet de weinige haren van mijn buur recht overeind staan. Prompt legt hij mij uit dat ik een zeer voordelige ferryoversteek naar Finland kan maken voor € 98. Zou er enige animositeit tegenover Rusland bestaan en hoe zou dat komen?

Ik maak mij op voor een bezoek aan de binnenstad. Met de bus zou dat ongeveer 1:27 u duren. Een haalbaar alternatief is een taxi. Mijn erg zwijgzame chauffeur heeft een hippe 'westerse' zender opstaan en in stilte word ik keurig voor € 8,50 in het centrum bij de Sveta Nedelyakathedraal afgezet. Op deze zaterdag is in de 'Gezegende Zondag' kerk een voedselbedeling aan de gang. Op mijn slenteren door de binnenstad kon ik niet naast de zichtbare tekenen van aanwezige armoede kijken. Het zijn autochtonen en helaas in alle leeftijdscategorieën. 

Deze oudste kerk van het land (10 de eeuw) is grotendeels herbouwd na een bomaanslag op de Tsaar bij een begrafenisplechtigheid door de communisten in 1925.

Om van de ontspannen autovrije sfeer te genieten, is het rustig bommelen langs de bul. Alexandar Stamboliyski. Deze aangename winkelwandelstraat met verscheidene gezellige horecazaken heeft de allure van een Ramblas in het klein. Een gecertificeerde  (groot bord waar je niet naast kunt kijken) circusartiest jongleert er lekker op los tot groot vermaak van het publiek. Iets ingetogener geven ook enkele straatmuzikanten het beste van zichzelf. Het is er plezierig flaneren.

Om een snuifje cultuur op te doen bezoek ik het Reginal History Museum of Sofia, gelegen op het Banski-plein 1 - het gebouw van de voormalige Centrale Minerale Baden. De permanente tentoonstelling  is verspreid over acht tentoonstellingshallen en beslaat de periode van het begin van de 6 de eeuw v. Chr. tot de jaren 1940.

 

Prins Ferdinand trekt gelijk mijn aandacht. Het huis Saksen-Coburg-Gotha was zeer in trek in de 19 de eeuw als hofleverancier van vorsten. Niet alleen in België met Leopold maar ook in Bulgarije met prins Ferdinand neef van Leopold, de latere tsaar Ferdinand I. 

Zijn blijde intrede in Sofia mocht in stijl. Om zijn vrouw Marie-Louise van Bourbon-Parma te plezieren werd de gouden koninklijke koets uit Versailles overgebracht.

Om het bezoek een folkloristisch tintje te geven, sta ik even stil bij de huwelijksgebruiken uit het begin van de 20 ste eeuw. 

Zo'n bruiloft had ik graag wel willen meemaken. 

Omdat ik als 65 + Belg gratis binnen mocht, leg ik de baliemedewerkster de verwantschap tussen de koninklijke huizen uit. Ze was daar zeer door gecharmeerd.

Ik slenter nog wat door parkjes en bekijk enkele monumenten. Bij de aanleg van het Sedika metrostation zijn delen van het Romeinse Sofia komen bloot te liggen. De twintig eeuwen omspanning komt mooi tot haar recht met de heraanleg van de oude hoofdstraat langs herkenbare opgravingen. Elders in de stad valt het etaleren van het heroïsch verleden nogal op bij de talrijke beeldengroepen eigen aan de communistische tijd.

Langzaam nader ik het belangrijkste gebouw van Sofia. Eerst nog even stilstaan bij de kerk die de naam aan de stad heeft gegeven. De Heilige Sofia.

Gebouwd op het eind van de 5 de en begin 6 de eeuw werd deze basiliek het symbool van Sofia. Sofia of Wijsheid is een belangrijke eigenschap die de bestuurders van dit Centraal Europese land zeker meer dan nodig hadden op hun tocht door de geschiedenis.

Op weg naar het Alexander Nevskiplein stoot ik op een groepje Nederlanders. Ze hebben Sofia uitgekozen voor hun jaarlijkse familietrip met neven en nichten. Daarbij moeten ze diverse opdrachten vervullen. Eén ervan is een foto maken met een BB (bekende buitenlander). Waarom niet met deze wereldwijd gelezen blogschrijver😉?

Het plein wordt beheerst door de wereldberoemde Alexender Nevski-kathedraal.

De bouw in neo-byzantijnse stijl begon in 1882, toen de eerste steen werd gelegd, maar het grootste deel werd gebouwd tussen 1904 en 1912. Genoemd naar de Russische prins Alexander Nevski. Gebouwd ter ere van de Russische soldaten die stierven tijdens de Russisch-Turkse Oorlog van 1877-78, waardoor Bulgarije werd bevrijd van de Ottomaanse overheersing.

De kathedraal raakt nog altijd een gevoelige snaar bij vele Bulgaren van alle leeftijden. Ondanks de enorme afmetingen overheerst de geur van brandende kaarsen. De supoosten zien er nauwlettend op toe dat er geen foto's gemaakt worden, een juist decorum wordt bewaard en stilte in acht wordt genomen. Zo wordt bewust of onbewust een zekere mystieke sfeer gecreëerd. Onmogelijk op beeld vast te leggen. Dit moet je beleven. Zeer apart.

Ik ben tevreden met deze tussenstop. Een aangenaam bezoek. Tegen 16 u ben ik terug thuis. Op tijd en in de juiste stemming om eens uitgebreid te aperitieven en vloeiend naar het einde van de dag toe te leven.

Dag 4  -  Zo 6 november

     Sofia - Niš - 202 km

Het zachte kletteren op mijn dak leert me dat ontwaken met een stralende zon niet voor vandaag zal zijn. Ik draai me nog even om maar de plicht roept. Er is een wasmachine beschikbaar en ik heb nogal wat was. Tijdens het programma van 3 u zijn er nog andere noodzakelijke klussen die gedaan moeten worden.

De regen houdt aan en van een ochtendwandeling komt er niets in huis. Mijn hele interieur lijkt wel een droogkast nu ik niets kan buiten hangen. De eigenaar komt nog even langs en ik kan afrekenen. Ik beslis verder noordwestwaarts te trekken.

Rijden in de regen is niet mijn leukste bezigheid maar de snelweg biedt weinig gevaar en ik kan goed doorrijden. Op 10 km van de grens zijn er wegenwerken aan de gang en ik word op een pittoreske omleiding gestuurd. Nog even tanken aan de Bulgaarse kant van de grens en ik ben klaar voor de traverse door Servië. Je kunt maar beter in orde zijn met het wegenvignet want aan de grens wordt dat gecontroleerd. Ik heb mijn vignet aangeschaft al een eind op weg en op de politiepost word ik geconfronteerd met camerabeelden waar geen vignet op te zien is. Ik kan bewijzen dat ik een weekend vignet heb aangeschaft op de eerst mogelijke plaats en de agent is bereid tot een compromis en ik mag ongestraft het grondgebied verlaten.

Aan de Servische kant moet ik tonen dat ik geen verstekelingen meeheb en dat mijn camper voor 'normaal' gebruik dient. De regen blijft aanhouden en aanvankelijk vervolg ik mijn weg op een secondaire baan tot ik daar genoeg van krijg en de snelweg opdraai.

Het is niet druk op deze nieuw aangelegde autostrade maar in de regen moet toch de snelheid aangepast worden.

Het doel is voor het donker in Nič (spreek uit niesj) zijn. Bij de grens wisselt de tijdszone en mag de klok een uur teruggedraaid worden.

Probleemloos vind ik de ingegeven parking maar ik beslis me op de parking aan de overkant van de straat te plaatsen op een ruime betaalparking bij de vesten – gps N 43.32599; O 21.89871. Er zijn geen voorzieningen. Beter bij het historische hart kun je niet staan. De ondergrond is onverhard maar quasi vlak. Bij hoge uitzondering sta ik eens waterpas zonder gebruik van wielkeggen. Bij aankomst staan er nog twee campers.

Het is gestopt met regenen en bij het laatste licht maak ik een verkennende wandeling. Het is duidelijk definitief herfst en zelfs een beetje kil. De warme spullen zijn niet voor niets meegenomen. Ik wandel langs de kade om een beetje sfeer op te snuiven maar als de duisternis valt, trek ik mij op de camper terug. Ik zie de lichten van mijn buren aanstaan, gereed om te vertrekken en ga even groeten. Blijken Canadese inwijkelingen te zijn met Servo-Kroatische roots. Ze zijn op weg naar het zuiden en willen zon en zee zien. Ze hunkeren naar mijn bevestiging dat de temperatuur in Griekenland best wel meevalt. Happy travelling and good luck.

Deze keer heb ik er wel aan gedacht om de roaming af te zetten op mijn iPhone en tablet. Je begrijpt, de ezel en de steenstoot. Waarschijnlijk ben ik een paar dagen uit de ether. Eens disconnected zijn is helemaal geen ramp

Aan mijn trouwe lezers : tot binnen enkele dagen.

Dag 5  -  Ma 7 november

     Niš - Belgrado - 249 km

Ondanks de negatieve kritieken over deze plaats, heb ik zeer goed geslapen zonder last van het weinige verkeer tijdens de nacht.

Niš is een van de oudste steden van de Balkan. Gelegen op de kruising van wegen naar Istanboel, Belgrado, Sofia en Griekenland. Voor mij een ideale tussenstop op mijn weg naar huis.

Ik ben helemaal klaar voor een bezoek aan de stad die me warm werd aanbevolen. Niš is de op twee na grootste stad van Servië met ruim 260.000 inwoners en ligt ongeveer 250 km ten zuidoosten van Belgrado aan de Nišava op 192 meter hoogte. Niš is een dynamische industrie-, universiteits- en handelsstad en heeft een historisch strategische ligging in de regio met een luchthaven.

In het Romeinse Rijk heette de stad Naissus en was de geboorteplaats van Constantijn. Als keizer bouwde hij Nea Roma, het latere Byzantium of Constantinopel het huidige Istanboel. Na 395 behoorde de stad tot het Byzantijnse Rijk. In de daaropvolgende eeuwen was Niš afwisselend in Byzantijnse, Bulgaarse en Servische handen, om in 1385 voor het eerst door de Ottomaanse Turken te worden veroverd. Stefan Lazarević heroverde de stad voor de Serven, maar in 1459 werd ze opnieuw Turks, ditmaal om het tot 1878 te blijven. In dat jaar kwam Niš met de Vrede van San Stefano weer in Servische handen.

De Turken bouwden er tussen 1719 en 1723 een belangrijke vesting (1), die er nog steeds staat. Binnen de omwalling ligt nu een stadspark. Infoborden verwijzen naar resten van Keltische, Romeinse en Byzantijnse oorsprong. 

In het midden van de foto - grondplan van de thermen.

Bouwvallige restanten van een smederij en vier munitieopslagplaatsen stammen uit de Turkse periode.

De inwoners van de moderne stad houden blijkbaar van Jazz. In het voormalige Turkse hamman (badhuis) is het Jazz museum ingericht terwijl graffitikunstenaars de gevel van een bouwval gebruikt hebben om hun passie uit te drukken.  

Onderweg naar mijn volgende monument volg ik de studentenstroom die voor de shortcut door het park de sluipwegel onder de omwalling kent. Ze doen dat blindelings, nauwelijks met hun oog weg van het kleine scherm. Uitzonderlijk zie je nog enkele jongeren met elkaar praten. 

De nieuwe tijd, net wat u zegt.

Het gebruik van shortcuts en sluipwegels voor de niet lokale toerist is niet zo evident. Het is een beetje zoeken naar de juiste weg. 

Mijn bestemming is het voormalige Nazi concentratiekamp (3) waarin de stad een museum heeft ingericht. In tegenstelling tot de meeste steden waar museums doorgaans de dinsdag gesloten zijn, is dat in Niš de maandag. Ik probeer toch maar de poort en jawel die gaat open. Zeer onschuldig wandel ik het terrein op en kan hier en daar een glimp opvangen door een raam. De aanwezige wachter laat mij wat rondneuzen maar let er wel op dat ik het terrein verlaat.

In de autovrije winkelwandelstraat is het bijzonder druk voor een maandagmorgen. In deze hippe buurt zijn alle grote merken vertegenwoordigd. 

Bij Tinkers Corner (5) stoot ik op een uiterst gezellig wrijfbeeld. Ik vervoeg me bij de twee kompanen maar versta geen jota van hun gebarentaal. Of toch?  

De zon is er ondertussen doorgekomen wat sfeer en gezelligheid met een paar graden doet stijgen.

Ik wandel terug naar de camper en maak mij klaar voor het volgende luik van de terugreis.

Uit de ervaring van gisteren onthoud ik dat de prijs op de snelweg nogal meevalt - € 12. Het mooie weer blijft niet aanhouden. Regelmatige malse regenbuien bij toenemend verminderend licht maken er het rijden niet makkelijker op. Tegen de tijd dat ik Belgrado binnenrijd is het donker.

De CP West Camp Bg - gps N 44.83172; O 20.32451 is vlot gevonden. Dicht tegen de autostrade aan vermijdt je veel moeilijk verkeer in nauwe straatjes. Belangrijk nadeel - op 12 km van het centrum. De mooi ingerichte plaats heeft alle faciliteiten. In een container is een natte cel ingericht. Op elke plaats water- en elektra aansluiting (16 A) en de mogelijkheid chemisch toilet te ledigen. Op 600 m ligt een supermarkt. Op 500 m is de bushalte.

Het is een zeer intense dag geworden en ik heb weinig animo om nog veel te doen. Het wordt een uitbolavondje.

Dag 6  -  Di 8 november

     Belgrado

Ik werd gewaarschuwd voor geluidsoverlast van de snelweg. Uiteindelijk viel dat best mee. Ik heb op slechtere plekken gestaan. In het uiterste geval kun je oordopjes gebruiken. Heb ik op deze trip slechts één keer nodig gehad.

Vladimir de zeer vriendelijke en behulpzame beheerder, met de 'verkeerde' voornaam volgens hemzelf wil me meenemen naar het centrum, hij moet er toch zijn. Na een rit van ongeveer 15 min word ik keurig in het hart van de stad afgezet. Ik heb het gevoel dat hij zeer benieuwd is naar mijn reactie op zijn stad.

Ook Belgrado ontsnapt niet aan de algemene opbouw van centraal Europese steden : gelegen op een heuvel begint het met een vesting van waaruit de omgeving kon gecontroleerd worden. Met het exponentieel toenemen van de bevolking breidde de stad zich over de vlakte uit. Het grootstedelijke gebied telt ondertussen 1.600.000 inwoners.

Voor mijn bezoek aan Belgrado heb ik drie plaatsen op mijn lijstje staan. 1. Kalemegdan met het fort. 2. het National Museum en 3. Skadarlija.

Ik begin mijn bezoek bij Kalemegdam met vooral de omwalling en het fort. Van de Keltische nederzetting over de Romeinen en Byzantijnen naar de middeleeuwen met een schuchtere poging tot Servisch zelfbewustzijn naar Ottomaanse overheersing en de 'nieuwe' tijd. Elke periode heeft zijn archeologische voetafdruk nagelaten. 

Bij de toegang tot het binnenfort kun je onmogelijk naast de tentoonstelling van oorlogsmaterieel kijken. Dat maakt deel uit van het Military Museum. 

Geef mij dan maar het nabijgelegen Dinosaurus Park. Opmerkelijk hoe, ik schat vooral achtjarigen, helemaal geen schrik schijnen te hebben van de 'monsterlijke' wezens. Goed opgeleid door televisie en film denken we dan maar.

In het fort is het meest prominent aanwezig de middeleeuwse 'hoek' met de toren van de despoot.

De zichten op de samenvloeiing van de Sava met de Donau geven de plaats iets dynamisch en verklaren waarom de stad op deze plek tot ontwikkeling kwam. 

Opmerkelijk hoe de middeleeuwse structuur naadloos overging in de Ottomaanse aanpassingen. Op een cm in de dikte van de muren werd niet gekeken. 

In de Knez Michailova, de autovrije winkelwandelstraat, word ik geconfronteerd met de 21 ste eeuwse realiteit van de internationale globalisatie waar ook Belgrado niet aan ontsnapt. Deze voetgangerszone is op hedendaagse consumptie ingesteld en zou in elke willekeurige grote wereldstad kunnen liggen. Af en toe verraad een straatnaambord dat we in Servië zijn. 

In de autoluwe zone aan het Trg Rebublike ligt het Nationaal Museum. De overzichtstentoonstelling op het gelijkvloers heeft mijn belangstelling.

De wandeling door de tijd, vanaf de prehistorie tot de Romeinse periode met artefacten die in de regio gevonden zijn is vrij uniek. De bevolkingstoename over vele duizenden jaren, met migratie uit diverse richtingen heeft bijgedragen aan de vorming van het huidige Servië.

Van de tijd van de eerste beeldhouwwerken - de oudste op Europese bodem, over de Romeinse in Niš geboren Romeinse keizer Constantijn is veel technisch verandert. Helaas is op de weg naar 'beschaving'  dikwijls teruggevallen op oude concepten. Het is eigen aan de mens vrees ik.

Ik sta even stil bij de artefacten uit de prehistorie. Hoeveel eeuwen zijn er overheen gegaan om het vernuftige vakmanschap te verkrijgen om de verfijnde werktuigen uit vuursteen te vervaardigen? Hoe zou de 'moderne' mens het ervan af brengen om in barre omstandigheden te overleven zonder de 'technische' snufjes die we nu hebben? Ik herinner me nog een trektocht in de Ardennen onder natte omstandigheden waarin we het moeilijk hadden om een vuur aan te leggen. Om nog maar niet te spreken van de voedselvoorziening. Aan de andere hand, wat zou de prehistorische mens denken van onze 'beschaving' en hoe zou hij zich daarin handhaven? We hebben een zeer bewogen tocht door de eeuwen gemaakt, maar in welke richting? Om de verbeelding te prikkelen kan ik de trilogie 'De Aardkinderen' van Jean M. Auel warm aanbevelen.

Na dit tot nadenkend stemmende bezoek ben ik aan iets luchtigers toe. Om op mijn volgende bestemming te geraken moet ik de menselijke hulplijn inroepen en word ik geconfronteerd met de afhankelijkheid van de  'moderne ' middelen. Ik kan geen beroep doen op mijn 'verdronken' iPhone maar met kaart en vraag geraak ik in de Skandarlija.

Bij mijn eerste stappen in dit bohemien straatje voel ik mij op mijn plaats. Helaas wordt de idyllische sfeer aangetast door de opname van een commercial. Zeer pro wordt de straat ingepalmd door een filmcrew die probeert de sfeer van de 19 de eeuw op te roepen. Ik probeer zo weinig mogelijk in de weg te lopen. Het wrijfbeeld van Belgrado ziet er zeer gepolijst uit. Wat zou de wens zijn? Een prettig zwerversbestaan? Ik mag het hopen!

Met de zon die er helemaal is doorgekomen wil ik nog een beleefmoment vanaf de omwalling van het fort van de samenvloeiing van de Sava met de Donau.  

Ik mocht Vladimir bellen om mij te komen ophalen. Hij is heel benieuwd naar mijn ervaring met Belgrado. Het is een interessante stad die ongetwijfeld meer te bieden heeft dan wat ik op één dag heb ontdekt. Hij is het helemaal met mij eens. Om het wansmakelijke onder het communisme te benadrukken, voert hij langs architectonische 'pareltjes' uit die tijd. Als ik hem vertel dat onze kustlijn ook geen toonbeeld van fijnzinnigheid is, fronst hij de wenkbrauwen. Ik ben benieuwd wat hij van onze skyline zou vinden.

We rijden nog even langs de supermarkt en Vlad maakt me wegwijs in de lokale producten en leert me waar ik op moet letten. Eens out of the box experimenteren. Het heeft gesmaakt. Dank je.

Dag 7  -  Wo 9 november

     Belgrado

Na de zeer intense beleving van Belgrado waarbij ik meer dan 22.000 stappen nodig had, ben ik aan mentale en fysieke rust toe.

Mijn wagen kan een schoonmaakbeurt gebruiken. Daarvoor las ik een camperdagje in. Af en toe nodig.

Dag 8  -  Do 10 november

     Belgrado - Novi Sad - 84 km

Mij werd een ommetje via Novi Sad aangeraden. Deze tweede stad van Servië met 390.000 inwoners, zou ondergewaardeerd zijn bij toeristen. Reden genoeg om een kijkje te gaan nemen.

Eenmaal op de autostrade is het goed doorrijden. De lage heuvels met wijnvelden doen een beetje aan Toscane denken. Naarmate ik nader wordt de lucht grijzer. 

De gemengde parking aan de voet van het kasteel - gps N 45.25205; O 19.86800 wordt vlot gevonden. Aan de rand van een park en iets van de rijweg af is dit een ideale uitvalsbasis voor een bezoek aan het kasteel - 10 min en de binnenstad - 20 min. Op een vuilcontainer na zijn er geen voorzieningen. De parking lijkt een soort terminal voor de stadsbussen die hier keren. Ik sta aan de rand in niemands weg.

Nog even mijn datasimkaartje (15 dagen geldig prijs : € 5,25) geïnstalleerd en ik ben terug verbonden met het WWW. De meteo is een beetje dubbel, mogelijk 50% kans op lichte neerslag. Voor de zekerheid toch maar regenkledij en paraplu voorzien.

Ik steek de brug over de Donau over en richting binnenstad kom ik langs het Vrijheidsplein. De gemoedelijke sfeer in dit pareltje van Servië kan mij wel bekoren. De laagbouw, hoogstens 3 verdiepingen en de kleurrijke gevels geven dit gedeelte van de stad een 19 de eeuws aanzien.  

Aan het Svetozar Miletic plein staan verscheidene panden die in elke willekeurige 'West-Europese' stad niet mis zouden staan. Ik ben aangenaam verrast. In één van de zijstraten van het plein zijn grote infrastructurele werken aan de gang en waarschijnlijk zal de heraanleg van het plein daarin opgenomen worden. 

Het begint inderdaad te spetteren. Niets overdrevens maar het aanhoudend miezeren maakt het bommelen onplezierig. Ik ga op zoek naar het Tourist Info en kom bij een leegstaand pand uit. Een kleine kiosk aan de kade was ook al gesloten. Zo op het eerste zicht lopen er in deze stad niet al te veel toeristen rond.

Als de duisternis haar steentje bijdraagt aan de toenemende ongezelligheid, is het ruim tijd om de camper op te zoeken. Een verdere verkenning van deze best aardige stad zal voor morgen zijn.

Dag 9  -  Vr 11 november

     Novi Sad - Osijek - 152 km

Ik ben vroeg wakker en de zon is van de partij.  De zichten over de stad vanaf het fort zouden indrukwekkend zijn. Het fort ligt op een boogscheut van de parking en ik heb wel zin in een wandeling.

Op een kleine parking binnen de omwalling vind ik een Duits echtpaar dat daar staat te genieten van het uitzicht over de Donau vanuit hun van. Buiten het seizoen is dit dus mogelijk. De toegang en de onverharde ondergrond lijken mij niet zo geschikt voor grotere wagens.

De zichten zijn best oké maar niet uitermate speciaal. Of ben ik nu te streng? Kom gerust een kijkje nemen ik kan het zeker aanbevelen. 

Ik wilde het stadsmuseum bezoeken. Helaas dicht en afgesloten met een groot hangslot. 

De stad heeft ongetwijfeld meer te bieden dan wat ik ervan gezien heb. Diverse kloosters in de directe omgeving zouden zeer de moeite zijn. Ook de wijnroute wordt aanbevolen. Ik hou een prettig gevoel over aan dit korte bezoek.

Ik heb nog een lange weg voor de boeg voor ik 'thuis' ben. Er is nog zoveel interessants te ontdekken onderweg. Daarom wil ik nog een stukje noordwesten opschuiven.

Google heeft de kortste en meest economische route voor mij berekend. Alleen is na ongeveer 25 km de route afgesloten wegens wegenwerken. Hardnekkig stuurt Google mij steeds terug naar de afgesloten weg. Geen vermurwen aan bij de wegenwerkers. Ik mag niet door. Niemand spreekt iets anders dan een lokaal dialect en op mijn vraag hoe ik moet rijden worden de schouders opgehaald. Na nog maar eens een rondje vastrijden doet de plaatselijke drinkebroer een poging om met handen en voeten uit te leggen hoe ik moet rijden. Na zijn uitleg ben ik licht beneveld maar zijn overtuigend armengezwaai zet mij op de goede weg. Ik hou het kompas van mijn gps in de gaten, alles richting noordwest is goed. Plots komt Google dan toch met een alternatief. Ik rij door landbouwgebied waar de percelen tot aan de horizon reiken. Geen sprake van kleinschaligheid maar ook geen Amerikaanse toestanden. De voedselvoorziening lijkt verzekerd.

Bij de kleine grenspost wordt er een beetje argwanend naar mijn nieuwe look gekeken. Tot twee keer toe moet ik tonen dat ik geen verstekelingen aan boord heb. De laatste 30 km verlopen zeer vlot tot we opnieuw op wegenwerken stoten. Het is beter georganiseerd en met alternerend rijden geraken we weer op weg. In Osijek (spreek uit osiejek) probeer ik tevergeefs de opgegeven parking te vinden. 

Er ligt een prachtig aangelegd parkingpark vlakbij de sportvelden gps N 45.56564; O 18.69788, tegenover de binnenstad aan de rivier. De verharde ondergrond is biljartlaken vlak. Er zijn geen voorzieningen. Er moet niet getwijfeld ende geaarzeld worden. Dit is de stek.

De ligging is schitterend en zo laat op het jaar is het niet druk. De lokale bewoners komen voor een wandeling langs de rivier of om de hond uit te laten. 

Sommigen komen speciaal om van de zonsondergang te genieten.

Tijdens mijn avondwandeling valt het mij op dat er geen enkele heuvel laat staan berg te bespeuren valt. Lang geleden dat ik nog op de laagvlakte ben geweest. 

Ik hoop op een rustige nacht en kijk uit naar de verkenning van dit aangenaam aanvoelend stadje.

Dag 10  -  Za 12 november

     Osijek

De dag begint grijs, grauw en kil. Volgens de meteo zou dat in de loop van de dag moeten overgaan in blauw, zonnig en aangenaam. 

Osijek heeft, hoe kan het ook anders, een bewogen geschiedenis achter de rug. Het huidige aanzien van de stad is vooral bepaald door Oostenrijk-Hongarije. Iets ten oosten van de 'nieuwe' stad ligt het barokke geheel van de voormalige Oostenrijkse citadel.  

 

Ik wandel langs de Drava, steek de voetgangersbrug over en proef de charme van de binnenstad. Het grootste gedeelte is autovrij en je merkt gelijk de stilte en de ontspannen sfeer.

In het Tourist Office word ik bijna academisch ontvangen. De jonge medewerkster geeft maar wat graag tekst en uitleg bij enkele van de gebouwen en een beknopt historisch overzicht. 

Dergelijk enthousiast professionalisme is eerder uitzonderlijk. 

Spijtig dat veel van de art-nouveau gebouwen er verwaarloosd uitzien. Hopelijk kan noodzakelijk herstelwerk de panden weer in de oude luister herstellen. Toch maakt het geheel, vooral langs de Europa Avenue, een statige indruk.

Het monumentaal driehoekig Postgebouw is een creatie van de Hongaarse architect Ivan Ley. Dit art-nouveau pareltje stamt uit 1912.

Ik was gewaarschuwd voor de werken in het voormalige fort.

Het grootste gedeelte is één grote bouwwerf. Wat reeds afgewerkt is, houdt de belofte van een gezellige toeristische trekpleister in. 

Dit is de studentenbuurt. Grote delen van de voormalige 'kazerne' wordt nu bewoond door studenten. Er zijn enkele faculteiten van de universiteit ondergebracht. 

Ik herken het barokke gebouw van het Archeologisch Departement met het museum van Slavonië. Gebouwd volgens de militaire traditie met een observatietoren. Heel speciaal is de Moors-Venetiaanse koepel. Het museum stelt vooral plaatselijk gevonden artefacten ten toon. Infoborden vertellen het belang van de opeenvolgende ontwikkelingsfasen.

Op deze herfstdag is het prettig wandelen langs de promenade aan de Drava. In de zomer moet het hier ontzettend druk zijn. Het openluchtzwembad en het waterpretpark zijn gesloten. Het strand aan de oever ligt er verlaten bij. Rond de overblijfselen van het fort aan deze kant van de rivier zijn er enkele wandelaars.  

Dit is de ligging van de parking. 

Ik ben net op tijd terug om de zon te zien ondergaan boven het fort.

Met mijn ruim 30.000 stappen ben ik zeer tevreden over de kennismaking met deze charmante stad. Een aanrader.

Dag 11  -  Zo 13 november

     Osijek - Zagreb - 278 km

Nu we steeds minder daglicht krijgen, is de uitdaging vroeg te beginnen. Om 08:15 u ben ik op pad. Een eerste stop is om te tanken. Ik heb uitgerekend dat ik met 30 l aan de Sloveense grens moet geraken. Tanken is daar € 0,20 goedkoper. Op deze lange terugweg helpen alle beetjes.

Langzaam cruisen brengt me in het hart van het landbouwgebied van Slavonië. Enkele zichten doen sterk aan West-Vlaanderen denken. In Našice passeer ik de twee meren die geliefd zijn bij lijnvissers.  Opmerkelijk is de diversiteit aan bouwstijlen. Boerenhuisjes met rieten daken staan broederlijk naast elkaar, oude huizen van leem en baksteen worden afgewisseld met houten schuren en meer hedendaagse woningen. Wederom spijtig dat je niet overal kunt stoppen, maar we zijn blij met een redelijke rijweg. De kwaliteit van die weg noopt wel om de snelheid aan te passen.

Voor de laatste klm naar Zagreb gebruik ik de snelweg. Een brede toegangsweg brengt me tot op een km van mijn bestemming. Parking Trnjanski nasip - gps N 45.79044; O 15.98590 ligt aan de linkeroever van de Sava. Ik sta bewust iets verder van de brug waar het stukken rustiger is. Er zijn geen voorzieningen. 100 m verder staan sorteercontainers. De parking ligt op ongeveer 3 km van het stadscentrum. Praktisch, maar voor sfeer en gezelligheid moet je hier niet zijn.

Het valt opnieuw op hoe uitgestrekt en groen veel van de steden zijn. Het voordeel van de ruimte waarschijnlijk. Toch is er aandacht voor de inplanting van parken en recreatiegebieden. Langs de oever van de Sava is het op deze zondag bijzonder druk. Van wandelen met de hond, als paartje hand in hand, als vriendengroepje of als bejaard koppel je treft het allemaal. Tussendoor de joggers, hardlopers en fietsers van allerlei pluimage. En de eenzame toerist die van de gezellige drukte en van het landschap geniet. 

Helaas niet voor lang. Rond 17 u is het donker en wordt het stil op de dam.

Ik kan eens uitgebreid koken. Dat is alweer effe geleden. 

Dag 12  -  Ma 14 november

     Zagreb

Zagreb heeft niet dezelfde reputatie als de andere Balkanhoofdsteden. Als hoofdstad van het voormalige Joegoslavië met 709.000 inwoners, heeft het een centralistische uitstraling met bijbehorende gebouwen. Als hoofdstad van Kroatië heeft het de aansluiting met het Europa van de 21 ste eeuw gevonden.

Een half uur wandelen brengt me van de Most slobode - de Vrijheidsbrug via diverse parken naar de benedenstad. De voetgangerstunnel onder het centraal station is een hippe en druk bezochte shoppingsmall.

maquette

Drie parken verder sta ik in het hart van de stad bij Trg bana Josipa Jelačića genoemd naar de landvoogd van Kroatië en een bekend Oostenrijks generaal. Dit plein ligt aan de voet van de Kaptol en Gradecheuvels de 'oude' wijken van Zagreb. De levendige boerenmarkt Dolac ligt tussen de beide in. Hier begint een gezellige kris kras wandeling door de authentieke rommelige binnenstad waarvan vele gebouwen in de stijgers staan.

Slenteren door ulica Opatovina kan mij zeker bekoren. 

Dit terrasjesstraatje heeft alles wat de toerist kan wensen. Café Carpe Diem weet wat de 'echte' bierkenner nodig heeft. Helaas is dit een nachtcafé.

Wat bommelen in de kleine steegjes en smalle straatjes brengt je bij pittoreske hoekjes. 

Op een klein pleintje vind ik het lokale wrijfbeeld. Voor de verandering eens een vrouw. Ik kan niet achterhalen wie het geweest is maar ik heb de indruk dat het een doelbewuste matrone was.

Vanaf de heuvel Gradec die je kunt bereiken via een spoorlift of te voet voor de sportievelingen, heb je mooi zicht op de wijk Kaptol met de kathedraal.

De monumentale katholieke Sint Markuskerk uit de 13 de eeuw heeft in de dakbedekking het wapenschild van de stad Zagreb. De scheiding tussen kerk en staat is in Kroatië nog een dunne lijn. 

Op de heuvel moet ook één of ander belangrijk politiek gebouw liggen. De straten rond de kerk zijn met dranghekken afgesloten en er is een aanzienlijke politiemacht op de been.

De museum liefhebbers komen zeker aan hun trekken met de 42 museums en kunstgalerijen. Waaronder het tot het verbeelding sprekende Museum of Broken Relationships.

Deze ondergewaardeerde stad verdient zeker een bezoek. Ondanks het iets guurdere weer ben ik tevreden met de kennismaking.

Een fikse wandeling via ongeveer de zelfde weg brengt me een stuk in de middag terug bij de camper. Ik ben net op tijd voor het begint te regenen.

                                       Deel II - Zagreb - Bredene

Dag 13  -  Di 15 november

     Zagreb - Ljubljana - 145 km

Op deze 'korte' verplaatsing wil ik de sfeer van noord Slovenië opsnuiven. Daarvoor rij ik over de secondaire weg die min of meer parallel loopt aan de autosnelweg. Ik proef iets landelijks Oostenrijks. Opvallend daarbij zijn de inspanningen die geleverd worden om de infrastructuur te verbeteren. Een hele verademing om de netheid in de dorpjes te kunnen ervaren. De ongeveer 2 miljoen inwoners van dit kleine land willen duidelijk een hoge standaard handhaven. 

Op deze secondaire weg valt het ook op hoe weinig tankstations je onderweg tegenkomt in tegenstelling met pakweg Albanië. In het landelijke Konstanjevica na Krki gooi ik mijn tank vol aan € 1,718/l de scherpste prijs in de Balkan.

Google brengt me probleemloos bij PC Livada - gps N 46.03490; O 14.50910. Deze kleine CP aan de rivier en de toegangsweg gelegen biedt plaats aan 20 wagens. Er zijn geen voorzieningen op vuiltonnen na. De deels verharde ondergrond is grotendeels vlak. Het stadscentrum ligt op 2,5 km.

In de middag wandel ik naar het E.Leclerc warenhuis. Zoals je van het Franse huis mag verwachten is er zo'n beetje van alles in de aanbieding. Ik struin wat rond om ideetjes op te doen maar beperk mijn inkopen tot wat ik echt nodig heb. Alhoewel.

De rest van de middag gaat op aan platte rust en lezen. Ik heb eindelijk mijn gegrilde kip gevonden waar ik zo lang naar uitgekeken heb en heb het mij laten smaken.  

Dag 14  -  Wo 16 november

    Ljubljana

November is niet de meest geschikte maand om deze elegante metropool met ongeveer 285.000 inwoners te bezoeken. De gemiddelde neerslag is hoog, ook vandaag. Het blijft constant regenen, geen watergieten maar een hardnekkig aanhoudend miezeren. Dat blijft duren tot rond de middag.

Tegen 14 u is het voldoende uitgeklaard om een poging te wagen de binnenstad te bezoeken. 25 min. stappen brengt me bij het Tourist Office waar ik suggesties krijg voor mijn korte bezoek.

In de kraaknette binnenstad, ik heb mijn best gedaan om een papiertje op de grond te vinden, vindt je vooral Jugendstil, barokke en neoklassieke herenhuizen. In vergelijking met de hoofdsteden in de buurlanden is Ljubljana een vrij jonge stad.

Onder de Romeinen werd de nederzetting van de 1 ste eeuw voor Chr tot de 5 de eeuw de na Chr. 'Emona' genoemd. 

De expansie is vooral op gang gebracht in de 12 de eeuw toen de heren van Carniola op de heuvel die de bocht van Ljublancica beheerst, hun kasteel bouwden.

Deze oorspronkelijk middeleeuwse vesting heeft in de loop der eeuwen heel wat veranderingen en toevoegingen ondergaan. 

In 1335 kwam ze onder Habsburgs gezag en dat zou zo blijven tot 1919. Dat verklaard voor een deel de Oostenrijkse uitstraling van de stad.

Het kasteel domineert de omgeving en bij mooi weer moeten de beelden schitterend zijn. Vandaag moet ik mij tevreden stellen met grauwe en grijze tinten.

De bruggen zorgen voor de pittoreske toets en bieden de mogelijkheid om rond de rivier te wandelen.

Ik steek even mijn hoofd binnen in de barokke Sint-Niklaaskathedraal uit 1701. De overdadige versieringen en fresco's eigen aan die stijl zijn niet zo mijn ding.

Slenteren over de diverse pleinen en langs de boord van de rivier geeft een prachtige inkijk in het samengaan van de verschillende bouwstijlen. De stad maakt op mij een gepolijste indruk. Ik mis een beetje de gemoedelijke, ongedwongen sfeer. Dat kan waarschijnlijk voor een groot gedeelte aan het weer liggen natuurlijk.

Ruime brede straten en pleinen vergroten de grandeur van de stad.

Bij het invallen van de duisternis begint het weer te regenen. Ik dan maar vierklauwens terug naar de camper. Een tijdje geleden dat ik nog buren had. Ljubljana is een terechte trekpleister onder camperaars. Ik raak in gesprek met mijn Spaanse buur. Hij is zeer blij met deze plek die vlak aan een hondenweide ligt. Mij werd al een paar keer aangeraden een hond mee te nemen. Als zwervend camperaar is dat niet zo evident. Het dier langere tijd in de camper achter laten zie ik niet zitten. Helaas zijn ze (nog) niet overal welkom. Het schijnt vooral een kwestie van instelling te zijn. Je activiteiten aanpassen in functie van het dier. Ik ben er nog niet helemaal uit. Voorlopig moet ik alleen voor mezelf zorgen. Dat geeft een bijzonder gevoel van vrijheid.

Dag 15  -  Do 17 november

    Ljubljana - München - 463 km

Door omstandigheden moet ik eerder naar huis maar niet zo hals over kop dat er geen tijd overblijft om te genieten. Om op mijn volgende bestemming te geraken heb ik ongeveer acht uur rijden nodig. Het is een hele tijd geleden dat ik dit nog gedaan heb. Vroeg opstaan en vroeg vertrekken als ik niet in het donker wil rijden.

Ik kies voor de landschapsroute over de secondaire wegen 95 - 99 en 159 dwars door Oostenrijk. Eens in het middengebergte - ik blijf rond de 1000 m, komt de zon er helemaal door. Dat levert spectaculaire beelden op die je op zomervakantie ziet. Bij de Turracher höhe (1763 m) midden in het UNESCO biosfeer gebied moet ik mijn motor op adem laten komen. Zeer steile stukken moeten overwonnen worden. Maar wat een beloning! Een plek voor een toekomstige nadere kennismaking. 

In het skidorp Obertaurn bereik ik het dak van deze rit op een hoogte van 1862 m. Er zijn uitgebreide infrastructuur- en wegenwerken aan de gang. Onmogelijk om even te stoppen. Ik krijg een wintersportgevoel als ik de sneeuwhopen langs de kant van de weg zie liggen. Nog heel even geduld.

Rond Salzburg stuurt mijn gps mij in een pirouette rond de stad. Voor ik de grens met Duitsland oversteek gaat de tank nog eens vol. Hopelijk kan ik daarmee een dure tankbeurt in Duitsland overslaan. Ik wilde graag voor het donker in München zijn en voeg me in de stroom druk autoverkeer op de snelweg. Eens gezellig vlot gas geven.

Zeer gemakkelijk vind ik de CP Allianz Arena - gps N 48.12127; O 11.56956. Zeer handig dicht bij de snelweg waarvan de geluidshinder al bij al meevalt. Met dank aan fuβball verein FC Bayern kunnen camperaars hier voor € 15 de nacht doorbrengen; op dagen dat er geen wedstrijd gespeeld wordt wel te verstaan. In die prijs is het gebruik van de voorzieningen inbegrepen. De toiletruimte nodigt daar niet direct toe uit. Handig dat aan boord te hebben.

Ik ben blij dat ik mijn deadline gehaald heb. Er is toch een merkbaar verschil met de zomer waar alles iets rustiger kan. Om 16:15 u schakel ik moe maar voldaan mijn motor af. Nog even de tijd genomen om wat rond te neuzen op het terrein. Voor veel sightseeing in de omgeving heb ik geen energie meer en de invallende duisternis is een handig excuus tot ontspannend nietsdoen.

Dag 16  -  Vr 18 november

    München - Saarbrücken - 451 km

Het zachte gekletter op mijn dak houdt niet veel goeds in voor enige buitenactiviteit. De strategisch gunstig gelegen CP dicht bij de ring, is ideaal als doorgangsstopplaats. Minder gunstig voor een bezoek aan de stad. In de directe omgeving valt ook niet veel te beleven. Je kunt natuurlijk bommen vol geld kwijt in de fan shop van FC Bayern. Ik kan de sportieve prestaties van de individuele sporter en ook van een ploeg wel smaken. Meegaan in de idolatrie van het individu is voor mij een brug te ver.

Ik maak mij en de wagen op voor ons volgende traject. Saarbrücken ligt op de Frans-Duitse grens in een natuurgebied. Na al het citytrippen van de voorbije dagen ben ik wel aan een streepje natuur toe.

Aan de verplaatsing op de autostrade is er weinig plezier te beleven. Sinds mensenheugenis zijn de Duitsers bezig om hun weginfrastructuur te verbeteren. Ik heb het gevoel dat het een vechten tegen de bierkaai wordt. We rijden ons diverse keren vast in een stau en het is niet eens een feestdag of hoogseizoen. Het verder betonneren van de overgebleven ruimte lijkt mij niet de oplossing. Maar wie ben ik. Ik toer hier toch maar lekker rond in mijn mobiel. Tja, hoe moet het dan verder? 

Persoonlijk denk ik dat er weinig reden tot juichen is om de 8 miljardste wereldburger welkom te heten. We zijn reeds met teveel en we leven steeds langer. Ik zie de resultaten van overconsumptie om van nutteloze verspilling maar te zwijgen. Gelukkig begint de noodzaak (en het economisch voordeel) van het recycleren ook in steeds meer Zuid-Europese landen opgang te vinden en wint aan momentum.  De natuurlijke hulpbronnen zijn niet oneindig. In veel Europese landen kun je aan industriële archeologie doen. Ik voel het zuchten en het kreunen van de planeet. Zouden de politieke leiders het ook voelen op de COP 27 in Egypte? Ik ben zeer benieuwd naar hun oplossingsmodellen. Een steunfonds opzetten voor de 'armere' landen die nu reeds de gevolgen van de klimaatverandering ondergaan is een lovend initiatief maar een pleister op een gewond been.  Misschien moet ik meer muziek opzetten tijdens het rijden in plaats van te denken. Lekker mijn hersenen spoelen met popsongs en luchtig gebabbel. Enfin.

Ik ervaar het urenlang rijden op een autosnelweg als vermoeiender dan trajecten op secondaire wegen. Een psychologisch gevolg van alleen reizen? Ik ben goed murw bij aankomst. Ongetwijfeld mede door de aanhoudende regenbuien onderweg. 

Net voor het donker draai ik de CP te Saarbrücken op - gps N 49.22994; O 06.96267. Met dank aan de gemeente die in deze plaats heeft voorzien. De onverharde ondergrond is grotendeels vlak. Op het parking gedeelte voor auto's is een sanizuil. Grijs en zwart water kan geleegd worden en water getankt. Er zijn geen elektra voorzieningen. Gelegen aan de rand van een wandelgebied. Op 10 min. stappen liggen een supermarkt en enkele restaurants.  

Bij mijn aankopen ga ik voor de gemakkelijkste optie. Ik kies een kant en klare maaltijd, aangevuld met restjes en op smaak gebracht met mijn favoriete kruiden.

Ik moet mij op gang trekken om te bloggen. Eens de vaart erin, vinden mijn vingers de juiste toetsen en wordt het, mag ik hopen, een interessant stukje. 

Dag 17  -  Za 19 november

    Saarbrücken

Na de twee intense rijdagen mag het wat rustiger. Ik heb hier goed geslapen tot ongeveer 7 u op het moment dat de eerste trein voorbijdendert niet echt storend maar ik ben er wel wakker door geworden.
Ik wilde graag wat rondwandelen in de Frans-Duitse grensstreek. De camping die ik in gedachte had om van daaruit de streek te verkennen is van eind oktober gesloten. Dat zal voor een andere keer zijn.
Hoor ik toch weer niet een licht gekletter op mijn dak zeker. Zeer licht getik weliswaar maar reden genoeg om mij nog eens te draaien.

Tijdens het langzamere ochtendritueel houdt het zacht gekletter op en klaart het uit. Voldoende voor een wandeling langs de Saar. Een prettige wandeling waarop ik enkel joggers ontmoet. Ik wandel richting binnenstad. Het mag een beetje doorstappen zijn. Zo beland ik bij de 'oude' brug van Saarbrücken die de rivier verbindt met de binnenstad. 

En kom terecht in een levendige stadskern. Een ontdekking! Ik ben aangenaam verrast door de gezellige, zij het wat drukke sfeer op deze zaterdag. 

'Die Deutsche Gemütlichkeit' op zijn best, zeker nu de kerstmarkt ingericht wordt.

Het is me toch te druk en ik trek me op de rivier terug voor een stevige wandeling in alle kalmte en rust. 

Vlak naast de CP ligt de Deutsch-Franzosischer Garten. Oorspronkelijk was dit een strijdgebied tijdens de Frans-Pruisische oorlog uit 1870. Twee wereldoorlogen verder hebben de beide volkeren zich gevonden in een cultureel samengaan. November is niet de meest geschikte maand om van 'bloemen' te genieten. Maar de herfstkleuren hebben een rustgevend effect op het gemoed en het is er rustig wandelen. 

Ik ben net bij de camper of het begint opnieuw te spetteren. De streken die gebukt gaan onder extreme droogte zullen waarschijnlijk de wenkbrauwen fronsen bij al dat gerefereer aan regen en neerslag. Van mijn schooltijd herinner ik mij dat wij in de 'gematigde' zone leven. Helaas is dat ook aan het veranderen.  

Bij het schrijven van mijn dagverhaal realiseer ik mij dat ik met niemand gebabbeld heb. Mijn conversatie heeft zich beperkt tot het knikken naar voorbijgangers en een occasionele groet. Ben ik als solist bezig een kluizenaar camperaar te worden? Gelukkig zijn periodes van alleen zijn geen indicatie van eenzaamheid. Integendeel. Tijd voor jezelf vrijmaken in een hectische omgeving en maatschappij werkt verruimend. Ik ken mensen die veel geld neertellen voor retraites en periodes van reflectie. Ik kan mijn manier van leven aanbevelen al besef ik dat dit niet voor iedereen is weggelegd. Durf de sprong te wagen.

Dag 18  -  Zo 20 november

    Saarbrücken - Mariakerke bij Oostende - 436 km

Ik heb nog even getwijfeld om een tussenstop te Herbeumont te maken, mijn favoriete wandelstek in de Ardennen. Meteo heeft uiteindelijk de knoop doorgehakt. Er wordt regen verwacht.

En regen heb ik gekregen. De gehele dag. Rond het Gentse komt de zon erdoor en wordt het wennen aan de lage stand die soms verblindt. Naarmate de kust nadert, wakkert de wind aan. 

Ik heb een afspraak bij familie in Mariakerke. Op deze zondag is het bijzonder druk op de parking aan de Zeedijk. Ik vind een min of meer redelijke plek - gps N 51.21125; O 02.86823. Er zijn geen voorzieningen maar vlak aan zee en honderd meter verder een halte voor de tramlijn.

Het ruisen van de wind krijgt een bijzondere betekenis bij 4 Bft met rukwinden tot 36 km per uur. Gelukkig krijg ik wat bescherming van de duinen. Hopelijk helpt het wiegen van de camper door het beuken van de wind bij het slapen.

Dag 19  -  Ma 21 november

    Mariakerke bij Oostende - Bredene - 10 km

Buiten verwachting heb ik goed geslapen met geen last van verkeer of de wind. Dat verkeer komt vroeg op gang en vanaf 7:30 u moet je rekening houden met voorbijrazende auto's. Het veiligste is je cabinedeur naar de duinen te plaatsen (=aanbevolen rijrichting trouwens) en die ook te gebruiken.

De laatste verplaatsing is naar mijn vertrouwde strandparking P 3 - gps N 51.23683; O 02.93912. Op deze ruime gemengde parking staan een paar 'vaste bewoners'. Er is de mogelijkheid om grijs en zwart water af te laten. Rustig gelegen op wandelafstand van fort Napoleon en de ferry naar de binnenstad. Op 100 m een tramverbinding. Aan de overzijde van de N 34 liggen een wasserette en een supermarkt. 

De GR 5 - Noordzee-Riviera ligt aan de parking. 

Ik had graag iets meer tijd gehad om van de natuur te genieten op de terugweg. Ik beleef weinig plezier aan afstanden van over de 400 km, zeker langs de autostrade. Het positieve is, de ideeën die onderweg zijn opgedaan over streken die ik uitgebreider wil verkennen. Ik heb een redelijke indruk gekregen van enkele van de Zuid-Europese hoofdsteden. In de meeste van die landen wordt uitgekeken naar een verdere integratie met Europa en daar wordt veel van verwacht.

Op mijn beurt kijk ik dan weer uit naar nieuwe ontdekkingen in enkele Oost-Europese landen. Ik hoor positieve klanken over Bulgarije en Roemenië. Moldavië prikkelt mijn verbeelding. 

Dag 20  -  Di 22 november

    Bredene

Om aan het 'thuisgevoel' te wennen wandel ik via het centrum naar het gemeentehuis van Bredene om mijn verblijfgegevens bij te werken. Het is best wel aanpassen aan mijn 'nieuwe' gemeente.

Ik ga zo snel mogelijk richting zeedijk.
De rijke jodiumlucht aan zee is goed voor de gezondheid, schijnt het. Bij een flinke wandeling worden de longen helemaal opengezet. 

Er zijn maar enkele wandelaars die dezelfde gedachte hebben. De meesten onder hen moeten naar buiten om de hond uit te laten.

De gavengeul zorgt voor een flink contrast tussen de skyline van Oostende en Bredene.
 

Om de beide werelden te verbinden, heeft de toerist enkele mogelijkheden.

Er is een regelmatige gratis pendeldienst met de ferry of er is de langste tramlijn van Europa die Knokke met De Panne verbindt, met Oostende in het midden.

Hoe zou het in de zomer zijn? Het is zeer lang geleden dat ik nog eens in de zomer aan deze kant ben geweest. Afgaande op de drukte die ik ken van in 'de Stad aan Zee' zal het aan deze zijde niet anders zijn. Van drukte heb ik in de herfst geen last.

De Vuurtorenwijk aan de rand van de parking is na de heraanleg van het havenhoofd in volle ontwikkeling. Projectontwikkelaars kunnen zich volledig uitleven. 

Op  weg naar het havenhoofd passeer ik enkele lokale vissers en doe ik mijn uiterste best onvervalst Oostends te praten.

Bij het opwaarderen van de wijk wordt er gelukkig rekening gehouden met het historisch patrimonium. In het fort Napoleon is een hippe horecazaak ingeplant. Vanaf het dak heb je een prachtig zicht op de omgeving en de zee.

Het WO II erfgoed staat onder beheer van het leger en is niet toegankelijk voor het publiek.

Mooi aangelegde wandelpaden maken dat het gezellig kuieren is.

Een ideale stek om te herbronnen en op adem te komen. Zeer geschikt als uitvalsbasis. Na een roadtrip van 336 dagen en 11.088 km, zijn wagen en chauffeur aan een pauze toe. Ik kan al eens beginnen nadenken over mijn volgende roadtrip. Maar eerst de wagen op orde brengen en de andere noodzakelijke geplogenheden afwerken. 

Daarbij genietend van een schitterende zonsondergang als passend orgelpunt om deze rondreis af te sluiten. Ik hou wel van een beetje dramatiek, dat 'kleurt' het leven.

Benieuwd waar de volgende naar toe gaat? Ik ook!