Bloemlezing blogreflecties
Welkom op mijn blog
 |
| Or maybe not! |
OPMERKING
Met deze post is de lay-out gewijzigd. Voortaan zal elke nieuwe toevoeging bovenaan verschijnen, zodat men niet meer helemaal naar beneden hoeft te scrollen om de laatste updates te zien. Vooral mijn vaste lezers zullen dit eenvoudiger vinden.
Tijd heelt veel wonden. Hoe oud we zijn wanneer we met verlies worden geconfronteerd en hoe dicht we bij de overledene stonden, beïnvloedt sterk de intensiteit van ons verdriet. Laat de tijd de wonden helen, maar laten we vooral de herinneringen koesteren.
Met het besef dat sommige dingen onomkeerbaar zijn, moeten we de moed hebben om onszelf in de spiegel te bekijken en ons af te vragen: hoe verhouden we ons tot de mensen om ons heen? In hoeverre zijn we bereid, in staat, en durven we onszelf te betrekken bij de geliefden in onze omgeving? De hectische samenleving eist haar tol op onze tijd, energie, (financiële) middelen en emoties.
Er kan veel positiefs gezegd worden over de emancipatie en individualisering van de maatschappij, maar laten we 'het kind niet met het badwater weggooien'. Naarmate we ouder worden, worden we ons meer bewust van onze eigen 'sterfelijkheid'. We mogen de liberalisering van de maatschappij niet zo ver laten gaan dat het onze fundamentele menselijkheid schaadt; iets wat in de 'westerse' cultuur opnieuw ontdekt moet worden.
De balsem van mooie herinneringen verzacht de pijn, een pijn die niet volledig hoeft te verdwijnen. Laten we ervoor zorgen dat we tijdens ons leven de pijn niet verergeren door kleinigheden of negativiteit. Er is geen remedie voor spijt, slechts wroeging of geestdodende middelen. Het is aan ons om dit te voorkomen. Met tijd genezen vele wonden, waardoor we kunnen terugkijken op de mooie momenten waaraan we hebben bijgedragen.
Frankrijk 2024
Dag 31 – di 4 juni
Indrukken
Dag 20 – vr 24 mei
Voortrekker Frankrijk
Dag 17 – di 21 mei
Een zelfde kijk op geschiedenis
Stichtende voorbeelden
Westwaarts naar Frankrijk 2024
Dag 24 – di 30 april
Attentie van de buren
Dag 19 – do 25 april
Geen stress aan mijn lijf - inzet ouderen
Dag 1 – zo 7 april
Wijze raad
Roemenië 2023-2024
Dag 137 – vr 5 april
Aangename verrassing
Dag 125 – Zo 24 maart
Een nieuwe generatie lezers
Dag 121 – wo 20 maart
Het was verloren en werd gevonden
Dag 110 – za 9 maart
De vredeskus
Terug bij mijn 'tijdelijke' kampeerplaats wordt ik begroet door een vriendelijke bewoner die mijn nummerplaat herkend en zich afvraagt als ik Duits praat. Hij is geboren in de streek van Harman en ik begrijp de 'Duitse Connectie'. Wat hebben Peter en ik gemeen? We stammen alle twee uit een kroostrijk gezin, hij als verwekker van 11, ik als deel van 11. We hebben het even over de Duitse invloed in Roemenië - uit de tijd van de settlers - en de overgebleven religieuze traditie daarvan. Als spontane uiting van menslievendheid krijg ik een kus op de wang. De vredeskus bestaat nog! Bijzonder hartverwarmend in een maatschappij die steeds verder verdeeld geraakt, of laten wij ons dat aanpraten? Mijn ongedwongen contacten met de 'stille massa' laten mij vermoeden dat er meer is dat ons verbind dan dat ons verdeeld.
Quality time
Papa en dochter beleven een intens quality time moment. Deze ongedwongen speelsheid brengen lachrimpels op mijn gezicht en pretlichtjes in mijn ogen. Onderwijl keuvelen Mara en ik gezellig verder.
Dag 106 - di 4 maart
Bijtende hond die blaft
Het is helaas nog geen zomer en als de duisternis begint te vallen, is het oppassen geblazen met de honden. 't Is te zeggen vooral één hond. De teef Nessie (familie van het monster van Loch Ness?) wordt onvoorspelbaar als je te dicht in de buurt van één van de bewoners komt. In een onbewaakt moment wordt ik flink gebeten in mijn hand. De naar het schijnt lieve hond krijgt prompt een nieuwe naam : "Nessie de Manaeter". Normaal heb ik geen last van haar, zolang ze in het gezelschap van de andere honden is.
Mărțișor fericit
Het weer en de kalender zijn soms in tegenspraak met elkaar. Wat niet wegneemt dat dat 1 maart voor Roemenen een belangrijke datum is. In Roemenië en Moldavië (en door alle Roemenen wereldwijd) wordt jaarlijks op 1 maart 'Mărțișor' (letterlijk 'kleine maart') gevierd. Een rood-wit koord met hanger wordt cadeau gedaan en door vrouwen gedurende twee weken gedragen. Het symboliseert het begin van de lente. Ik heb niet direct in mijn omgeving een vrouw om dergelijk cadeau te geven, daarom aan iedereen - Mărțișor fericit!
Dag 89 - za 17 februari
Vroeg begonnen, half gewonnen
De volwassenen hebben bij een biertje 'grote mensen' gesprekken. Verhalen uit oude en nieuwe dozen worden bovengehaald terwijl Vlad het grillen nauwlettend in het oog houdt. BBQ-en is blijkbaar een geliefkoosde bezigheid, ook in de winter. Nadat al het lekkers op juiste wijze gegrild is, kan het gezelschap zich daar binnen aan tegoed doen. Dat het gesmaakt heeft, mag blijken uit de vergelijking van de volle ronde buiken. Een taart mag eventuele gaatjes vullen. Alweer een meer dan geslaagde avond in een land waar ik mij steeds beter in thuis voel.
Dag 89 – za 17 februari
Dobby is Free
In de voortuin van de familie vind ik regelmatig munten met een geringe waarde. In de campervan werk ik op grappige pantoffels : 'Dobby is Free'. Mijn levendige fantasie heeft niet veel nodig om de connectie te maken.
Dag 83 – Zo 11 februari
The mental and broader picture
Ten huize Dumistrescu worden gasten verwacht. Meer bepaald een jeugdvriend van Fab. Ik moet aanschuiven bij het ontbijt Roemeense stijl. Dat ziet er in grote trekken uit als een Engels ontbijt maar dan zonder worstjes. Ik maak kennis met Ana en Michi en tijdens het gezellig keuvelen, vergeet ik een foto te maken van het festijn. De uitstekend Engels sprekende Michi komt met mijn variant van Alles im Augen mitnemen - make a mental picture. Tijdens een interessante babbel over de plaats van Roemenië in het wereldgebeuren laten we ons nogal gaan in 'the broader picture', dit tot groot jolijt van de andere leden van het gezelschap. Voor mij een hele verruiming dat aftoetsen van diverse gedachten in een 'face to face' gesprek in tegenstelling tot monologen met mijn spiegelbeeld of het scherm van mijn laptop.
Dag 82 - za 10 februari
'Andere' gewoonten
De vader van Mara, Constatin, is voor het weekeinde op bezoek. Heel attent heeft hij voor iedereen een klein geschenkje mee. Het Belgische 'familielid' wordt getrakteerd met twee blikjes Stella Artois. Eens opgenomen in de schoot van de familie moet ik mijn 'broer' voortaan met Pui (kippetje) aanspreken. Wij Vlamingen zouden ons beledigd voelen met zo'n koosnaampje. Niet zo in Roemenië waar zijn roepnaam juist de speciale band tussen de naaste familieleden benadrukt. Een hele eer dat hij van mij verwacht dat ik hem met Pui aanspreek. Tot mijn grote frustratie is mijn niet bestaande beheersing van het Roemeens een grote belemmering tot een zinvolle communicatie. Pui schijn dat niet helemaal als een obstakel te beschouwen. Eenzelfde leeftijd, levensstijl en interesses overstijgt een taalbarrière.
Dag 79 – wo 5 februari
Aan Europa bouwen door dialoog
Neem bijvoorbeeld het boerenprotest in tal van 'West-Europese' landen. De onrust over bestaanszekerheid en de ver doorgevoerde regelgeving, komt in als een blikseminslag bij bureaucraten die te ver van de werkelijkheid staan. Als gevolg van deze protesten komt de toelevering van voedingswaren in het gedrang. Een van mijn lezers stuurde een foto van de gevolgen daarvan. De foto komt binnen terwijl ik inkopen doe. Het contrast kan haast niet groten zijn.
Van de wereld op zijn kop gesproken. Zonder een standpunt te willen innemen, komen enkele vragen spontaan bovendrijven. Terwijl het Oosten langzaam aan het bekomen is van ver doorgedreven regelgeving, wil het westen deze net invoeren. Waarom? In gesprekken met plaatselijke bewoners bemerk ik een zeker wantrouwen naar 'Europa' toe. Is het onbegrijpelijk dat zij zich 'ongemakkelijk' voelen bij 'doorgedreven' centraal 'opgelegde' regels? Is het westen daardoor niet de goodwill van het oosten aan het verliezen? Brussel dreigt beschouwd te worden als het nieuwe Moskou. In het 'westen' vinden we dan het 'dwarsliggen' van sommige 'Oostbloklanden' onbegrijpelijk remmend. De Europese gedachte verdedigen, begint veel speeksel te kosten. Het ontbreken van een congruente lange termijnvisie maakt er mijn duiding niet gemakkelijker op.
Dialoog en compromis is te verkiezen boven 'dwang' zonder daarbij enkele algemene principes op te geven. L'Union fait la Force, zoals we in België zeggen maar misschien is dat niet zo'n goed voorbeeld zoals ze naderhand 'hier' beginnen door te krijgen.
Dag 76 – Zo 4 februari
Terugkerende 'oude' concepten
Als deel van de familie ben ik uitgenodigd op een feestje. We gaan op bezoek bij de mama van Mara. We willen vroeg vertrekken want we hebben een rit van ongeveer 2 u of 125 km af te leggen naar het noordelijk gelegen Comarnic. Om even te situeren dat is 65 km ten zuiden van Braşov.
Vaste gewoonten worden ritueel – of niet?
Door de jaren heen goed ontwikkelde gewoonten onderhouden dragen bij tot stabiliteit in het bestaan, ook bij camperaars. Een van die gewoonten is het drinken van water. Ik probeer vast te houden aan 's morgens ten minste een glas te drinken nog voor ik aan het ochtendritueel van de eerste koffie begin. In de zomer gaat dit gemakkelijker dan in de winter. Meerdere glazen worden gespreid over de rest van de dag. Een andere gewoonte, eerder een afspraak met mezelf, is geen alcohol te drinken tijdens de week. Die regel is geen wet van Meden en Perzen, eerder een ernstig pogen. Om die water- en alcoholregel wat om te buigen probeer ik voor het eerst alcohol vrij bier. Om de omschakelshock niet te drastisch te maken kies ik voor het top Roemeense merk Urssus. Smaakervaring : laat het me zo stellen, het is wennen. Tot nog toe niet opgenomen onder de vaste gewoonten.
Dag 72 - di 31 januari
'Avontuurlijke' busrit
Waar de heenweg nog vrij normaal verliep, is de terugweg een ervaring die veel vergelijking vertoont met derdewereld landen. Bij de halte stopt een reeds overladen bus, ik wil de chauffeur vragen welke richting hij uitgaat maar voor ik mijn mond kan opendoen, gaat de deur dicht en vertrekken we. Een medereizigster stelt mij gerust dat we de juiste kant uitgaan. Afgeladen vol is een understatement. Maar er kan altijd wel nog iemand bij. Ik sta letterlijk op het randje van de opstap terwijl een passagier na mij echt op de trede moet staan. Verscheidene keren passeren we een politiepatrouille, maar de arm der wet ziet blijkbaar geen graten in een duidelijk overladen voertuig. Ik heb het gevoel dat mijn medereizigers de hele toestand 'gewoon' zijn. Geen drukte, geen gedoe of gemopper. Het ritgeld wordt keurig van hand tot hand tot bij de chauffeur doorgegeven. Gemoedelijk aan een gezapig tempo worden passagiers afgezet en opgeladen, al of niet bij een halte. Een hele beleving!
Dag 61 – za 20 januari
BBQ in de sneeuw – historische reflectie
In de avond organiseren we een gezellig samenzijn. Evenals wij Belgen houden Roemenen van een BBQ. Bij vriestemperaturen kunnen we moeilijk van een tuinfeestje gewagen maar dat belet ons niet de sfeer mee te pikken. De palinka wordt er bijgehaald, voor de gelegenheid opgewarmd en met peper gekruid. Heel apart. Na het grillen en roosteren, installeren we ons binnen om verder te genieten.
Dag 60 – vr 19 januari
Over ethiek in de geneeskunde
Bij een gezellige warmte van de houtkachel met een wijntje toont Fabian zich van zijn humoristische kant. Die luchtige insteek heeft aanleiding tot een gesprek over de ethiek in de praktijk van de geneeskunde. Fabian heeft een uitgesproken mening over de toepassing van de eed van Hippocrates : eerst de patiënt daarna de dokter. Die stelling doet me denken aan de strijd van het fictieve hoofdpersonage Dr. Manson in het magistrale boek The Citadel by A.J. Cronin. Zijn andere bestseller; The Keys of the Kingdom was dan weer een persoonlijke bron van inspiratie. Daarin belicht Croninn het veldwerk van missionarissen (in dit geval in China) in schril contrast met de machinaties van de hogere clerus.
Dag 48 – zo 7 januari
Over vroeger en nu – op bezoek bij de buren
In de avond zijn we uitgenodigd bij de buren. Bij Rodica en Lucian worden we met open armen ontvangen. Bij de palinka horen uiteraard een paar lokale lekkernijen. Dat wordt een uitdaging voor ons die net van tafel komen. Bij Roemeense volksmuziek die langzaam naar de achtergrond verdwijnt, ontspint een leerrijk gesprek over het wel en wee van het leven in Roemenië nu en in het verleden. Als de spreeksnelheid afneemt begin ik de draad van het gesprek te begrijpen. Zoals ik reeds eerder heb opgevangen, hoor ik ook vandaag dat vooral de kwaliteit van het onderwijs erop achteruit is gegaan. Het ontworstelen aan diep verankerde gewoonten, eigen aan economieën gestoeld op totalitaire regimes zal zijn tijd vragen. Mijn algehele indruk is dat de meeste Roemenen wel tevreden zijn deel uit te maken van de Europese familie.
Dag 42 – Ma 1 januari
Oud ontmoet jong in historisch kader
Bijzonder aan de kerk is de grote verzameling grafplaten en -stenen. Een aandachtige studie brengt me bij de oudste grafplaat. Die van Mathias Arbruster - burgemeester van Hermannstadt overleden in 1542. Zou er 480 jaar na mijn overlijden nog een herinnering aan mijn bestaan overblijven?
Bij de ingang bemerk ik een drietal studenten die even aandachtig als ik voordien, de platen bestuderen. Dat vraagt om een nadere kennismaking. Een geanimeerd gesprek ontstaat over achtergrond, interesses en studierichtingen. Een van de jongens praat Duits, de andere twee Engels. Een polyglotte interessante uitwisseling van indrukken volgt. Als we het over mijn reisdoelen hebben komt een bezoek aan Kreta ter sprake. De Duitsprekende jongen blijkt Joodse roots te hebben en is begrijpelijk met zijn gedachten bij zijn vader in Tel Aviv. Als ik laat blijken dat ik een bezoek aan Israël wel zie zitten, komt jeugdig enthousiasme boven : waarom niet de twee? Tja, waarom eigenlijk niet? Ik neem afscheid van dit stevig in de exacte wetenschappen geïnteresseerde trio. Later besef ik dat ik vergeten ben een foto te maken - sorry jongens. Ik begin echt oud te worden en kan mij maar twee namen herinneren - Adreas en André. Shame on me.
Dag 34 – wo 24 december (deel twee)
Roemeense culturele en hedendaagse ontmoeting
Ik ben om 16 u uitgenodigd voor wat koorgezangen in de kerk met aansluitend de koffietafel van de Saksische Zevenburgse gemeenschap. Men tracht de achthonderdjarige aanwezigheid in Transsylvanië levendig te houden. Met mijn schoolduits kan ik mij goed verstaanbaar maken. Vooral de ouderen hebben het zeer geanimeerd over de uitzwervingen van hun kinderen en kleinkinderen. Ik leer dat de gemeenschap van 1500 tot 127 teruggevallen is in enkele jaren tijd. Ik probeer een gesprek met enkele jongeren maar dat kan helaas enkel in het Roemeens of Engels. Spijtig dat een stukje cultureel erfgoed langzaam verdwijnt. Gelukkig houdt het koorgezelschap hen vooralsnog bijeen en zorgt voor een mate van geborgenheid.
Ik word uitgenodigd voor een drink bij mijn nieuwe buren. We hebben het over een paar opvallende eindejaarsgebruiken. Vooral de 'oudere' generaties die de tekorten onder het communistisch regime hebben meegemaakt, neigen nu naar overcompensatie. Overvloed of de toegang tot, blijkt niet altijd een zegen. Mijn aanvoelen is, geef ze wat tijd om een evenwicht te vinden.
Dag 11 – vr 1 december
Nostalgische kijk op het verleden en kritische blik op Europa
Een ander voorbeeld daarvan is de zwager (broer van de vrouw van) : Trajan. Bij enkele bekers glühwein word ik vergast op een masterclass Roemeense geschiedenis. Twee van zijn 'helden' springen eruit. Vlad de Impaler (bij ons beter bekend als graaf Dracula) en de 'vader des vaderlands' Nicolae Ceaușescu. Ik leer dat laatstgenoemde een zeer aparte en bevoorrechte plaats in het Oostblok innam. Een beetje zoals Tito in Joegoslavië. Hij heeft nooit de legering van Sovjettroepen toegestaan en ook de doortocht van troepen over Roemeense grondgebied geweigerd. Ik krijg te horen dat de kwaliteit van het onderwijs bijzonder hoog was (Johnny was daar ook lyrisch over). Ik krijg geen hoogte van waarom de bevolking zich uiteindelijk tegen hem keerde en zowel hem als zijn vrouw standrechtelijk werden geëxecuteerd (een gebeurtenis die ik mij nog goed herinner uit het nieuws). Ik heb niet de indruk dat hij zeer warme gevoelens ten opzichte van Europa koestert. De spreiding van migranten stuit op veel tegenstand. Dat was in Hongarije ook al zo. De mislukking van het 'Wir schaffen das' moeten 'we' nu ook maar zelf oplossen. Tja, wat moet je daar op zeggen? Ik krijg een 'gouden tip' : misschien moeten 'we' het voor migranten minder aantrekkelijk maken naar 'onze contreien' af te zakken. Net zoals in Hongarije kunnen Moslims op weinig sympathie rekenen. Wij kennen de zegeningen van een Islamitisch bestuur uit eerste hand, klinkt het. Merkwaardig dat na eeuwen van bevrijding van het Ottomaanse juk de 'schrik' er nog altijd inzit. Europa heeft nog veel werk en zal met de gevoeligheden van de diverse bevolkingsgroepen binnen de grenzen moeten leren rekening te houden. Het arbitrair 'opleggen' van 'regels' uit Brussel kan op weinig begrip rekenen bij mensen die zich nog ontworstelen aan een communistische dictatuur.
Gelukkig kunnen we terugvallen op 'luchtere' thema's als we reisverhalen kunnen uitwisselen en nieuwe gasten kunnen verwelkomen. Een jong echtpaar met twee kleintjes.
Hongarije 2023
Vr 17 november
Toenemende druk in het Midden-Oosten
Terwijl de Westhoek (streek in West-Vlaanderen - België) te kampen heeft met de ergste watersnood sinds WO I (toen de IJzervallei opzettelijk onder water werd gezet om de Duitse opmars tegen te houden), moet ik het hoofd bieden aan een ultra super lichte versie van aanhoudende regen. Als verstandige Vlaming op 1.750 km van het rampgebied, volg ik de raad op van de Gouverneur, ik blijf binnen!
Een tijd om uit te slapen. Alhoewel, een reisgezelschap in een tourbus uit Tsjechië komt abrupt mijn rust verstoren. Nu ik eenmaal wakker ben, struin ik door het nieuws. Met grijze grauwigheid buiten en een aanhoudend getik van de regen op mijn dak, word ik daar ook niet vrolijk van.
Muziek verlicht de zeden. Gelukkig maar. Waarom houden mensen in conflictgebieden zich niet bezig met verheffende zaken in plaats van dood en verderf? Uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde. Toch?
De naïeve ik, begin dan maar aan de planning van het vervolg van mijn zuidoostelijke georiënteerde omzwervingen. Roemenië zal wel nog lukken maar ik begin te twijfelen aan de verkenning van Cappadocië in Turkije. Op de drempel van mijn bezoek aan Roemenië, schuif ik de beslissing voorlopig voor mij uit.
Ik vraag mijn spiegelbeeld : ben ik bezig de nieuwe 'Multatuli' te worden? Ik doe hard mijn best om in de herfst van het leven te genieten maar de gebeurtenissen in de 'wereld' houden me nu eenmaal bezig.
Do 9 november (tweede deel)
Stille wake voor slachtoffers van (recente) Jodenvervolging
Ik blijf langs de boord van de Donau wandelen en stoot op een groepje ingetogen jonge mensen. Op dit stukje oever is een gedenkplaats ingericht voor de gedeporteerde Joden uit Hongarije die nooit zijn teruggekomen. De Joden uit Boedapest werden eerder ontzien en door de geringe lokale samenwerking zijn de meesten aan deportatie ontsnapt. De grootschalige Jodenvervolging kon slechts met de medewerking van de lokale bevolking en besturen. Boedapest is een voorbeeld van het tegenovergestelde. Verzet, onwil en weigering tot samenwerking heeft veel levens gered. Iets soortgelijks gebeurde ook in Denemarken.
Ma 30 oktober
Grootouderlijke bezorgdheid
Af en toe moet een noodzakelijke pauze worden ingelast om de fysieke en mentale batterijen op te laden. Er zijn slechtere plaatsen om een rustdag in te lassen. In de schoot van het internationaal gezelschap die de weg naar deze oase van kalmte en rust heeft gevonden, is het prettig keuvelen over koetjes en kalfjes of met grootouders over de bezorgdheden over kleinkinderen.
Dag 23 – di 23 oktober
Hoe jonge Hongaar situatie ervaart
Bij de afrekening raak ik in gesprek met Sándor (afgeleid van dé Alexander). Een hele resem aan onderwerpen passeert de revue. We hebben het over taalvaardigheid en opleiding. Enkele binnenlandse problemen blijven niet achter. Zo leer ik dat de prijspolitiek nogal afwijkt bij de rest van Europa. Dat het pensioenfonds sterk onder druk staat (1 werkende voor 1 gepensioneerde is niet houdbaar). Zeker in stedelijke gebieden valt het me op dat veel ouderen aan de rand van de maatschappij leven. Migratie is zeker een thema. Elk land heeft zijn absurditeiten. Dat het bv. voor de gemiddelde Hongaar goedkoper is naar Griekenland te reizen dan naar het Balatonmeer? We kloppen het af op een voorbeeld van de nieuwe Europese realiteit. Zoals het jonge mensen past, zijn er dromen, aspiraties en zorgen. Ze denken aan gezinsuitbreiding maar maken zich grote zorgen over de huidige ontwikkelingen in de wereld. Het siert hen dat ze de eventuele verantwoordelijkheid van de opvoeding bij zichzelf leggen en niet bij de maatschappij. Op een lichtere noot blijken we een zelfde liefde voor Jazz te hebben. Daarbij is het opzetten van een Jazzcafé door corona compleet ontspoord. We hebben eenzelfde passie maar geen budget voor een reis naar IJsland. Gelukkig kijken zijn vrouw en hij toch enigszins hoopvol naar de toekomst. Minden jót kívánok!
Dag 3 -wo 3 oktober
Vriendelijkheid kost niets
Terug op de CP raak ik in gesprek met mijn Nederlandse overburen. Alweer een tijd geleden dat ik nog eens van gedachten kan wisselen in de moedertaal. Met dit zeer bereisd echtpaar is het prettig enkele weetjes en tips uit te wisselen. Ook zij stellen vast dat niet alle camperaars even sociaal zijn. Dat er zelfs geen groet afkan, stoort hen duidelijk. Beleefdheid en vriendelijkheid kosten niets en maken de sfeer des te gezelliger.
Ma 2 oktober
Duitse ontkenning – kinderen van gezegende generatie
Later op de avond raak ik in gesprek met een Duitse buur. Die heeft mijn nummerplaat herkend en informeert waar ik vandaan kom. Bij Vlaanderen krijg ik een heel verhaal te horen over zijn opa die aan het front in Ieper heeft gevochten. Van WO I belanden we naadloos bij WO II en dat ligt merkbaar gevoeliger. Mijn buur blijkt geschiedenisleraar op rust te zijn en ontpopt zich als apologeet. Van : heel Duitsland Nazi te noemen is kort door de bocht, over : de aanzet tot de oorlog een gevolg van een onhoudbaar Verdrag van Versailles, tot : 'wir haben is nicht gewusst' bij de generatie van zijn ouders. Als ik het heb over de begeestering van veel Duitsers tijdens de jaren dertig (ik heb de Reichsparteitagsgelände bezocht) wordt dit verklaart door de economische bloei die welvaart bracht tot de oorlog uitbrak. Over de Jodenvervolging hangt hij een verhaal op over Theresienstadt, een kamp waar het Rode Kruis toegang tot had, een modelkamp. Er zouden nog brieven in de familie circuleren die ze van 'bevriende joden' uit het kamp ontvingen. Uiteindelijk komen we bij Auschwitz-Birkenau een plaats die hij ook heeft bezocht. Een onverklaarbare en onbegrijpbare misdaad - zijn woorden, waar hij stil bij wordt. Als we het over de verwoestingen tijdens bombardementen hebben waarbij naast onnoemlijk veel menselijk leed enorm veel (cultuur)patrimonium verloren is gegaan, kan ik hem bijtreden. De opzettelijke vernietiging van Dresden bijvoorbeeld, een stad zonder militair strategische waarde en gevuld met vluchtelingen door brandbommen, kan er bij mij ook niet in. Ik ben het met hem eens over het belang van geschiedenisonderwijs.
Naar Centraal Europa 2023
Dag 31 - Vr 28 september
Over gelukkig zijn
Onthaasten betekent ook de tijd nemen voor reflectie. Gezeten op een bankje aan de rivier stel ik de vraag aan de Donau – ben ik gelukkig? De rimpelingen op het water zetten zich door in mijn geest. Het voorspel tot geluk is tevredenheid. Over Belgen wordt gezegd dat we nogal gemakkelijk kankeren op alles en nog wat, een volkseigen naar men beweert. Volk? Welk volk? Hoe volkseigen? Dan ben ik geen 'gewone' Belg (ik zie mezelf trouwens eerder als een Europeaan, al ben ik praktisch genoeg om geen afstand te doen van mijn nationaliteit). Zoals kankeren een keuze is, is tevreden zijn een keuze. Ik zie tevredenheid als een bouwsteen tot geluk. Dus is gelukkig zijn een keuze door de beperkingen van je leefomstandigheden te aanvaarden. Is het dan überhaupt verkeerd om die omstandigheden te (willen) verbeteren? Neen, uiteraard niet. De natuurlijke ontwikkeling naar het optimaliseren van welzijn, is slechts een element. Moest het alleen mogelijk zijn gelukkig te zijn in een futuristische utopische ideale wereld, dan is volgens die stelling niemand echt gelukkig en nooit geweest. Niet alleen met mijn spiegelbeeld praat ik, sedert kort in meerdere talen, maar ook met de rivier. Zij het dan dat het een rimpelige conversatie is. De conclusie van deze 'reflectie', ik ben gelukkig omdat ik ervoor kies gelukkig te zijn. Elke eventuele uitwendige verbetering kan daar toe bijdragen maar zal daar niet van afhankelijk zijn.
Felicitaties aan moeder bij verjaardag
Tot voor kort kon ik ons moeder feliciteren met mijn geboorte. Helaas kan dit niet meer. Misschien had ik haar meer moeten bedanken met een bloemetje of een andere vorm van erkenning. Ik waardeer de blijken van sympathie naar mijn 'verjaardag' maar in feite heb ik bij mijn geboorte niet veel in de pap te brokken gehad. Ik ben blij dat de natuur zijn normale gang heeft gehad en dankbaar voor het resultaat. De geërfde goede genen van zowel vaderskant als van moeder maken het mogelijk dat ik in de herfst van mijn leven in goede gezondheid kan genieten.
Dag 6 - Zo 3 september
Teruggevonden banden opnieuw geweven
Dag 5 - Za 2 september
Een waar woord
In Edegem wacht een afspraak met vrienden. Goede vrienden behoor ik eigenlijk te zeggen.
Dag 3 - Do 31 augustus
Sociaal engagement ook onder ouderen
Auvergne 2023
Dag 116– do 8 juli
Een rondje België – Nederland
Dag 114 – do 6 juli
Gezagsdragers van weleer
Dag 109– za 1 juli
Lief en leed van wielrijders
Dag 102 – za 24 juni
Spiritualiteit bij de jeugd
Dag 80 – 2 juni
Klimaat versus milieu
Bij het uitzichtpunt is een klas middelbare studenten één en al aandacht voor de geologie les. Zo komen we te weten dat het specifieke landschap het resultaat is van een eeuwenoud in beweging zijn. De docent vertelt zijn pupillen dat de meren waarin zij zo vrolijk zwemmen het gevolg zijn van afsmeltende gletsjers.
Een prehistorische opwarming van de aarde zeg maar. Dit brengt de streek in een actueel licht. Is er 'iets' gaande met het klimaat? Ongetwijfeld! Over de impact van de mens daarop zijn de meningen nogal verdeeld. De invloed van de mens op het huidige 'uitzicht' van de streek zal zeer miniem tot niet bestaande zijn geweest. Zo is bijvoorbeeld zowel geologisch als historisch aangetoond dat de 'lage landen' in de 14 de eeuw een 'kleine ijstijd' kenden. Ook daar stelt zich de vraag over het aandeel van de mens op dat gebeuren. Kunnen we dan niets doen? Volgens mij, en daar pleit ik al jaren voor, is onze impact op het milieu vele malen groter. Laat ons daar beginnen. Frankrijk is een schitterend voorbeeld van hoe een bewustzijnsomslag kan gemaakt worden. Reizigers die Frankrijk aandeden in de jaren zeventig en tachtig kunnen bevestigen dat er nogal een loopje met de natuur werd genomen. Anno 2023 is dit gelukkig wel anders. Zorg dragen voor de natuur helpt het klimaat is mijn stelling.
Dag 77 – di 30 mei
Prettige ontmoeting(en)
Na een kleine rustpauze word ik uitgenodigd op een natje en een droogje bij mijn overburen Patricia en Jean-Michel. Met deze Noord-Fransen uit de buurt van Doornik klikt het direct. Bij de uitwisseling van ervaringen kan ik mij volledig vinden bij deze natuurliefhebbers die mij diverse suggesties aan de hand doen om mijn verblijf in Frankrijk nog aangenamer te maken. Mijn Frans hapert regelmatig. Maar zoals het spreekwoord zegt : c'est en forgeant qu'on devient forgeron, zeker na een tweede biertje. Merci pour un agréable après-midi. Het is nog geen zomer en de avondkilte jaagt ons naar binnen.
Ma 26 juni
Aan de voet van de Calvarie naar het Sanctuaire de Vassivière zie ik een van met Nederlandse nummerplaat staan. Meer is soms niet nodig om in gesprek te raken. Judith en Erwin nodigen me uit op een kopje thee waarbij we elkaars achtergrond leren kennen. Beide zijn werkzaam in de zorgsector. Voldoende raakvlakken om een zinvolle babbel te hebben. De gemoedelijkheid van dit goedlachse koppel werkt aanstekelijk. Bedankt voor het korte samenzijn en beterschap voor de hond.
Dag 68 – Zo 21 mei
Het lot van (vermeende) politieke tegenstanders in het verleden
Napoleon III was bijzonder geïnteresseerd in de Gallische geschiedenis. Onder zijn invloed werd een gedenkteken opgericht (zoals in Alesia - zie Bourgogne 2018). Bij lokalen staat het monument bekend als de 'casque' - een zeer vrije interpretatie van een Gallische helm. De droge mededeling op de sokkel luidt : Op deze plaats versloeg het Arverni stamhoofd / Vercingetorix / de indringer Gaius Caesar.
Dag 55 -Ma 8 mei
Jour de la Résistance
Hoe komt het toch dat onze generatie zo weinig afweet van onze ouders? De grootte van de gezinnen misschien en de beslommeringen van het dagdagelijkse? Bij huwelijken, maar vooral op begrafenissen kom je nogal eens iets te weten van tantes en nonkels. Op zo'n begrafenis krijg ik een verhaal uit WO II over mijn vader te horen. Toen ze hem thuis kwamen ophalen voor verplichte tewerkstelling in Duitsland is hij door een dakraam ontsnapt en via allerlei omwegen bij het verzet terechtgekomen. Hijzelf heeft daar tegen ons nooit iets over gezegd. Naar oorlogsfilms over WO II werd bij ons niet gekeken. Volgens ons vader gaf dat toch maar een vertekend beeld over de oorlog.
Dag 25 – za 8 april
Dag 24 – vr 7 april
Vive la France
Dag 16 – Do 30 maart
Een gemiste kans
Rond 19 u komt een alleenreizende toerfietser langs om te informeren over de campingmogelijkheden. Blijkbaar voor hem toch ietsje te dicht bij de openbare weg en hij beslist door te rijden richting Moulins. Hij is op weg van Bordeaux naar de Elzas. Te laat denk ik aan het concept couchsurfing. Ik heb nota bene een dubbel bed op overschot! Waardoor we een prachtige gelegenheid tot conversatie missen.
Naar Centraal Frankrijk en terug 2023
Dag 11 - Za 11 februari
Waanzin van WO I en mijn belangstelling daarvoor
Mijn belangstelling voor WO I werd op vrij jonge leeftijd gewekt door het op straat vinden van het magistrale boek : 'Van het Westen geen Nieuws' door Erich Maria Remarque. Ik was toen amper 10 jaar! Ik heb deze roman nog altijd. Als telg uit een vrij conservatief religieus gezin konden wij al lezen voor we naar het eerste studiejaar gingen. Ons pre radio en TV tijdperk (begin jaren 60) bestond elke avond uit één uur Bijbellezen (Statenvertaling grote letterdruk uitgave 1948 - heb ik ook nog altijd). Dat heeft ook de basis gelegd voor mijn passie voor geschiedenis. Mijn liefde voor het geprinte woord is gebleven. Ik hoop wel dat ik mijn archaïsch woordgebruik ondertussen wel een ietsje ontgroeid ben.
Noordwest thuisroute 2022
Dag 17 - Za 19 november
Solist kluizenaar?
Dag 10 - Za 12 november
Camperen met een huisdier
Dag 10 - Za 12 november
Enthousiast professionalisme
Dag 6 - Di 8 november
Ook met vragen komt men er
Dag 3 - Za 5 november
Bezoek Baltische staten warm aanbevolen
Dag 2 - Vr 4 november
Op afstand werken een nieuwe trend
Dag 1 - Do 3 november
Ik herken een beetje mijn oude zelf
Terwijl ik mij aan het instaleren ben, komt een overjarig Volkswagenbusje de parking opgereden. Aan boord een leeftijdgenoot uit Frankrijk met een zelfde visie op rustig zwerven. Hij heeft me een paar tips over eventuele bezoeken. Bij zijn planning heb ik een déjà-vue gevoel. In detail uitgewerkt roadbook zoals ik dat enkele jaren heb gedaan. Zeer herkenbaar en waarschijnlijk iets voor zestig plussers die zich langzaam maar zeker, maar zeker langzaam, aanpassen aan de 21 ste eeuw. Ik wijs hem op de vignetta plicht iets waar hij ontwijkend op reageert. Op z'n Japans neemt hij enkele foto's en vertrekt naar zijn volgende geplande bestemming. Spijtig. Ik zag ons al op een terrasje zitten aangenaam keuvelend.
Hellas 2022
Bestorming Acrokorinthos
Klein drama in theater van Epidauros
Genieten van schitterende zichten - met z'n tweeën
Dag 28 - Wo 28 september
Leuke ontmoetingen in Pylos
Dag 26 - Ma 26 september
Stichtend Olympisch voorbeeld
Dag 24 - Za 24 september
Aan het strand van Metouchi
Dag 19 - Ma 19 september
Wel of niet gids worden?
Dag 13 - Di 13 september
Je komt al eens een geit tegen
Ontmoeting met 'Ossies'
Dag 9 - Vr 9 september
Wandelavontuur in Northern Pindos NP
Dag 5 - Ma 5 september
Na festijn, babbelen en baksje spelen
Shqipëria 2022
Dag 22 - Di 23 augustus
Schrijvers als ontwikkelaars van de volksaard
Het tweede standbeeld is dat van de schrijver Kostadin Kristoforidhi (1827 - 1895). Hij ijverde vooral om de Albanese taal levendig te houden en zo bij te dragen aan het volkseigen van Albanië.
Hij doet daarmee een beetje denken aan zijn tijdgenoot uit onze contreien : Hendrik Conscience (1812 - 1883). Zouden zij elkaar gekend hebben?
Dag 18 - Vr 19 augustus
Smeltkroes Europa
Jonge mensen liggen niet wakker van het heldhaftige verleden en zijn meer bezig met hun eigen soms uitzichtloze situatie. Velen verlaten het land om ergens anders een bestaan op te bouwen. Ze kijken vooral naar het westen. Tijdens mijn contacten met de lokale bewoners heb ik geen enkele keer kunnen vaststellen dat er een gang is naar de 'goeie ouwe tijd'. Integendeel. Werkmigratie naar het 'oosten' ben ik niet tegengekomen. Er zal meer nodig zijn dan stichtende heroïek om hen te bezielen hun talenten te gebruiken voor de opbouw van het land. Inspirerend leiderschap wordt gemist.
Dag 13 - Zo 14 augustus
Albanese jeugdverzuchtigen
Dag 10 - Do 11 augustus
Internationale kruisbestuiving
Dag 6 - Zo 7 augustus
Blogverhalen als bedstory's (verslag 6 augustus)
Van Ruud, Bert en Otto durf ik geen afscheid meer nemen. Wie weet tot waar ergens onderweg...
Dag 1 - Di 2 augustus
Werkbalans hoger opgeleiden
Dag 70 ma 11 juli – dag 88 vr 29 juli
Balkan 2022
Dag 90 - Zo 31 juli
De uitdaging aangaan – sprong durven wagen
Dag 69 - Za 09 juli
Zorg voor anderen – meeste mensen deugen
Dag 58- Wo 29 juni 2022
Sabatical twintigers
Dag 53- Vr 24 juni 2022
Etnische gevoeligheden
Vr 10 juni 2022
Zwerven als levenstijl
Dag 9 – Wo 11 mei 2022
Het uiteenvallen van Joegoslavië
Noord-Italië – Povlakte 2022
Dag 23 - Zo 1 mei
De rest van het feest van de arbeid wordt in de uitgelaten sfeer op de cp tussen de Italianen doorgebracht. Naast mij is in de tussentijd een Duits echtpaar komen te staan. Het is prettig om weer eens iets meer dan de gebruikelijke beleefdheden uit te wisselen. Ik praat nu eenmaal graag. De frustratie om niet aan de babbelgekte deel te kunnen nemen is groter bij mij dan bij de Italiaanse buren.
Dag 6 – Do 14 april
De frustraties van een taalbarrière
Mijn overbuur komt me zeggen dat ik niet mag vergeten te eten. Nu, ja, dat is niet zo'n groot probleem voor mij.
De koers als bindmiddel
Zondag 17 april staat in mijn agenda aangestipt. Niet zozeer omdat het Pasen is, mijn buren komen me een prettige feestdag wensen, maar de helleklassieker voor mannen wordt vandaag gereden. Paris-Robaais is één van mijn favoriete koersen. Een droge, stoffige editie. Eentje om duimen en vingers bij af te likken. Links en rechts hoor ik dat mijn buren ook de koers volgen. De ontknoping valt op ongeveer 30 km van de meet. Dylan Van Baarle steekt er met kop en schouders bovenuit en moet een euforisch moment meemaken als hij alleen de wielerbaan opdraait. Proficiat! Dikke chapeau voor Wout van Aert als verdiende tweede. Zijn vriend Mathieu zal zo langzaam aan beginnen balen met deze koers. Eén troost : er komen nog kansen.
Het ene Italiaans is het andere niet
Vandaag - 18 april, wilde ik graag doorrijden. Maar sinds gisterenavond is het steeds drukker geworden op de CP. Op paasmaandag van standplaats wisselen lijkt me geen goed idee.
Rond 18 u is het afgelopen en stroomt de CP langzaam leeg. Ik heb nog één overbuur.
Dag 2 – Zo 10 april 2022
De voordelen van de blog
Bij de afdaling naar de CP kom ik één van de buren tegen. De Duitse mevrouw is met haar jongste zoon een koffie wezen drinken. We geraken aan de babbel en ik moet mijn beste schoolduits – auf, bei, mit, von, nach zu, dir – bovenhalen. De tienerzoon krijgt Frans op school. We raken aan de praat in het Frans. De ogen van de mama stralen van trots haar telg met enthousiasme te horen converseren. Zo kom ik te weten dat ze uit Zwitserland afkomstig zijn en onderweg naar de Côte d'Azur. Als dat nu eens niet toevallig is waar ik juist vandaan kom. Ik kan hen voor veel omrijden behoeden door mijn opgedane ervaring op de E 74. Zij waren van plan om over Sospel naar het zuiden te rijden. Een beetje mondreclame voor mijn blog doet hen enkele suggesties aan de hand. Mede daarvoor is die blog er. Een extra stimulans om vol te houden!
Côte d'Azur – Riviera 2022
Dag 36 – wo 06 april 2022
Zo kan het ook
Tegen 12 u komt de beheerder eens poolshoogte nemen en informeren als ik zin heb om hem te vergezellen om een hapje te gaan eten in een plaatselijk eethuis. Ik heb ook cash vandoen en wil hem wel vergezellen bij een uitgebreidere kennismaking van de streek. Zeer handig in zijn zijn 4x4. Dit grensgebied is een pareltje van ongerepte natuur met gezellige dorpjes die ondanks de 21 ste eeuw toch hun charme en eigenheid hebben weten te behouden. De fietsliefhebber moet hier niet verlegen zijn om aan de nodige hoogtemeters te komen. Sommige stukken zijn best wel steil.
Tegen de tijd dat we in het eethuis aankomen is het afgeladen vol met een ongedwongen sfeer van ons kent ons. Het vrolijke gebabbel is een dooreenhaspelen van Frans en Italiaans waarbij het Italiaans toch de boventoon voert.
Mijn gids is de zoon van een Italiaanse gastarbeider die in de Borinage heeft gewerkt. Een deel van de familie woont nog in het Brusselse. Angelo, zo heet hij, heeft vele jaren zijn vakanties bij 'ons' aan zee doorgebracht – in Bredene nota bene.
Het wordt een gezellige middag die uiteraard wat uitgelopen is.
Dag 20 – Ma 21 maart 2022
Fietsersdilema
We draaien de D 413 op en reeds na enkele honderden meters begint de dolle pret. Aanvankelijk goed berijdbaar. Gaat geleidelijk over naar onverhard om uiteindelijk in feite een wandelpad te worden. Diverse keren wordt Google geraadpleegd en die blijft hardnekkig vasthouden aan het voorgestelde traject. Bij een wandelboom wordt het pas avontuurlijk als we zonder verpinken de GR 51 opgestuurd worden. Even sta ik in beraad om rechtsomkeer te maken. Bergafwaarts op een wandelpad met de fiets aan de hand? Veiliger om door te zetten met het laconieke advies van Google – korste route. Gelukkig heb ik geen filmploeg in mijn zog en kom ik onderweg ook niemand tegen. Mathieu en Tom (Van der Poel en Pidcock) zouden hier dolle pret beleven. Deze zestig plusser zwoegt gestaag naar omhoog met onderwijl genieten van de adembenemende zichten.
Dag 18 – Za 19 maart 2022
Geopolitieke realiteit en sport als balsem
De inspanning van gisteren laat zich gevoelen. Een beetje kalmer aan doen dringt zich vanzelf op. Het begint al goed. Plots merk ik dat ik in alle ernst tegen mijn spiegelbeeld sta te praten. Niet een echt nieuw fenomeen, ik sta bekend om tegen mezelf te praten, schijnt het. Oké. Maar een dialoog aangaan met mijn spiegelbeeld? In twee talen nota bene! Gelukkig ben ik niet zo'n ijdeltuit die lange tijd aan zijn uiterlijk besteed, schijnt het. De monoloog is dus eerder kort, gelukkig.
De CP is langzaam volgelopen en ik wil wel kennis maken met mijn nieuwe buren en de actualiteit even met hen aftoetsen.
Er is nog afleiding. Opvallend dat bijna 80% van de nieuwsgaring sport betreft. Het 'Nieuwe Opium voor het Volk' zeg maar. Sorry meneer Marx maar een beetje opium werkt toch wel een ietsje zinnend verzettend. Met Milano-San-Remo bijvoorbeeld en een Sloveense overwinnaar. Proficiat Mohorić!
Le Verdon 2022
Dag 7 – Vr 04 februari
Jeu de boule – alleen is maar alleen
De Boulodrome Michel Tavernaro. Ik ben al een tijdje bezig als een bejaard echtpaar langswandelt. Ze houden even in en al lachend roept de man : “ha, c'est facile hé sans concurrence”. Hij laat de arm van zijn vrouw los en steekt quasi nonchalant het veld over. Hij vraagt niets en ik ook niet. Met een Fransman weet je maar nooit hoe ernstig zij het spelletje nemen. Nodeloos te vertellen dat ik gewonnen heb zeker? Maar hij had wel een punt. Zonder tegenstand is er niet zoveel aan.
Dag 11 – Di 08 februari
Altijd prettig te kunnen helpen
Gisteren een leuke kennismaking met een traject dat al een tijdje op mijn bucketlist staat. Een wandeling over het Sentier Blanc-Martel langs de GR 4 aan de Verdon. Het volledige traject wandelen zal niet lukken. Mijn dagdoel, zo dicht mogelijk bij de Brèche Imbert geraken.
Dag 13 – Do 10 februari
Ludiek natuuractivisme
Dag 15 – Za 12 februari
Attente buur
Tijdens het rijklaar maken van de wagen raak ik in gesprek met mijn overbuur. Zeer attente buur mag ik wel zeggen. Bij aankomst was hij zo vriendelijk zich niet pal voor mijn deur te plaatsen. Een ongeschreven camperregel stelt dat, als het mogelijk is we de vrije ruimte laten. Merci Cédric!
Dag 21 – Vr 18 februari
Geopolitieke realiteit – Romeinse stijl
Naast mooie zichten op Riez is de wandeling bijzonder informatief. Het gedeelte tot aan de kapel staat volledig in het teken van de olijf. Diverse panelen geven een inzicht in de verbouw, teelt en belang door de eeuwen heen. Waar ik bijvoorbeeld nooit bij stil heb gestaan is de geopolitieke impact op het Romeinse rijk en daarvoor Griekenland. Waar wij de olijf nu zien als aperitief hapje of onderdeel van een salade al of niet in vloeibare vorm, was het voor de Grieken en Romeinen van levensbelang. Daar waar onze hedendaagse maatschappij rond aardolie draait, was het voor hen olijfolie. Niet in de eerste plaats als voeding maar als belangrijkste energiebron. Voor verlichting en ook koken waren ze aangewezen op olijfolie.
Dag 25 – di 22 februari
Intellectueel experiment
Mijn avondwandeling brengt me langs de Verdon tot bij 'le village préhistorique'. Enige bouwsels zijn in een oorspronkelijke staat terug opgebouwd. Ik bedenk om een wetenschappelijk onderzoek uit te voeren in de vorm van een prehistorische beleving. Hoe zou het zijn om hier de nacht door te brengen? Mijn opblaasbaar slaapmatje en donzen slaapzak zijn nu niet echt prehistorisch te noemen. En bij gebrek aan dierenhuiden, blijft het eerder bij een intellectuele oefening dan een belevingservaring.
Dag 28 – Vr 25 februari
De troubadour
Ik ben nog maar net vertrokken of langs de kant van de weg staat een lifter. Waarom niet meenemen? Hij moet naar Digne-les-Bains. Ik kan hem helaas maar 15 km meenemen. Wat blijkt? Ik heb een heuse troubadour aan boord. Een rondtrekkende muzikant is geen relikwie uit de middeleeuwen. Eén van zijn uitrustingsstukken blijkt een accordeon te zijn. Mathieu, neen hij kent 'de' Mathieu niet. Bij Poulidor begint een klein lampje te branden wat flakkerend weer uitgaat als blijkt 'de' Mathieu een Nederlandse kleinzoon is van. Enfin, we hebben het dan maar over Franse kleinkunst. Iets wat blijkbaar vooral leeft in de kleinere gemeenschappen. Ik neem afscheid van Mathieu en vervolg mijn weg. Achteraf gezien kon een kleine 'omweg' een rijke ervaring geweest zijn. Tja, achteraf, als het kalf verdronken is. Als tijdloos zwerver moet ik nog veel leren.
Dag 30 – Zo 27 februari
Wankel evenwicht tussen meeleven en leven
Dit alles is maar bijzaak natuurlijk. Terwijl ik afweeg wat ik wel of niet zal/wil doen vandaag, sterven er tientallen mensen in gewapende conflicten wereldwijd. Eén van die oorlogen komt, met het conflict in Oekraïne, wel zeer dichtbij. Op mijn terugweg vanuit Griekenland is het de bedoeling om de oostflank van Europa te verkennen. Dat wordt afwachten en hopen dat de rede het haalt van de retoriek. Waarom blijft het voor ons mensen zo moeilijk om naast en met elkaar samen te leven? De strijd, helaas soms vrij letterlijk, om het Grote Gelijk is een enorme verspilling van zowel materiële, mentale als intellectuele bronnen. Het Grote Gelijk is volgens mij trouwens een illusie. Maar wie ben ik. Wat ik wel kan doen, is met wederzijds respect en aanvaarding van het anders kunnen en mogen zijn, met de mensen rond mij heen omgaan. Of is dit te naïef?
Proloog
Iets over mezelf
Was het een deur dichtdoen of eerder een nieuwe openen? Nu we min of meer corona onder controle hebben (in Europa voorlopig), opteer ik toch op een veilige manier voor het laatste. Het is altijd een droom geweest genietend op te gaan in het vrije verkennen van nieuwe en minder nieuwe horizonten. Mij volledig overgeven aan de Wanderlust.
Nooit een huisje en tuintje type geweest. Wat dat betreft geen echte Vlaming, niet geboren met een baksteen in de maag. Integendeel … turend naar de horizon in verwondering wat daarachter schuilgaat. Als peuter reeds gefascineerd door boeken, sleepte ik blijkbaar een gebonden bundel met me mee, nog voordat ik de ene letter van de andere kon onderscheiden. Eenmaal wel het geval, was het hek werkelijk van de dam. Wellicht met de welhaast mystieke aantrekkingskracht van het geschreven woord is ook de liefde voor geschiedenis erin geslepen. Vanaf dat moment was het slechts een kleine stap naar de wens om de plaatsen te verkennen waar die intrigerende mensen leefden, werkten, droomden en hun ideeën ontwikkelden, ondanks vallen en opstaan en helaas soms ook lijden en strijd.
Ondertussen al heel wat van de wereld gezien. Met een redelijk inzicht in de wandeling door de tijd die we als menselijk ras hebben afgelegd. Hetgeen we gedaan hebben en nagelaten met o.a. de natuurlijke omgeving waarin we leven.
Ter voorbereiding op deze nieuwe levensfase heb ik me zowel mentaal als fysiek goed voorbereid. De huidige omstandigheden vereisen dat we het veilig houden. Fietsen en wandelen zijn zeer veilige activiteiten. Vanwege de coronaproblematiek waren we genoodzaakt onze activiteiten dichter bij huis te houden - zoals te zien in mijn post 'Vlaanderen 2021'. Dankzij de vaccinaties is de deur naar meer vrijheid nu enigszins geopend.
Laat mij jullie meenemen voor de verdere verkenning van het Bokrijk van de Wereld.
Vlaanderen 2021
Za 10 juli
'Verplichte' bezinning voor politieke- en wereldleiders
Je kunt in de Westhoek niet buiten de kerkhoven waar de doden uit de Grote Oorlog hun laatste rustplaats hebben gekregen.
Zuid-Italië en Sicilië 2020
Dag 32 – di 6 oktober
Overwinteren Engelse stijl
Back on the campersite we got engaged with our English speaking neighbors. Very good humeored and enyoing life. I can connect with their vieuw on life : life must be lived, not talked about.
Dag 24 – ma 28 september
Ludieke klantenwerving
Wij dus even een ommetje naar de zeer drukke Via Roma. Gelukkig moeten we maar een klein trapje afdalen om in de gezellig rommelige sfeer van dit korte straatje terecht te komen.
Ondertussen hebben we een hongertje gekregen en we kiezen een gezellig terrasje in dit marktstraatje. Een levendige ober, later ontdekken we dat zijn naam Mohammed is, kan ons overtuigen om plaats te nemen. Hij kent iedereen in de buurt en prijst te zaak en de spijzen vlot in drie talen aan. Bij de diverse passerende groepjes zijn het vooral de vrouwen die zijn aandacht trekken. Ludiek en niet opdringerig probeert hij klanten te lokken. Wij hebben heerlijk gegeten en als digestief krijgt Dora, alleen zij! een limoncello van het huis aangeboden.
Les Menuires 2019
24 december
Wat is er leuk aan skiën?
Sardinië 2019
Dag 34 – vr 4 oktober
Pure verwennerij
Na de afwas word ik uitgenodigd door de familie van de opzichter. Hij heeft hen uitgebreid verteld hoe hij mij de vorige avond heeft aangetroffen en ik moet bij hen aansluiten voor wat er als een familiefeestje uitziet. Alle specialiteiten, lekkernijen en ander snoep worden bovengehaald. Ik moet er op staan dat ik geen alcohol kan gebruiken met het oog op de komende rit naar Olbia. Die lokale sterke dranken kunnen nogal koppig zijn. Een klein glaasje plaatselijke witte wijn bij een hapje kan nog wel.
Improvisatie en aanpassen
Het wordt stilaan tijd om de wagen te servicen. Om 16:30 u vertrek ik dan voor het laatste luik op Sardijnse bodem. De 120 km richting Olbia verloopt zonder incidenten. Het is vrijdagavond en vele truckers willen blijkbaar naar huis. Bij het Stazione Maritima kan ik geen passage naar Livorno vinden. Een alternatief naar Civitavecchia (de haven van Rome) wordt me voorgesteld. Als ik geen twee dagen wil wachten zit er niets anders op. Voor een extra € 15,00 en in dezelfde tijd kan ik de overtocht maken. De inscheping begint rond 22:30 u en het vertrek is gepland om 23:30 u.
Dag 33 – do 3 oktober
Barmhartige Samaritaan(se)
Dag 24 – zo 29 september
Oude versus nieuwe hulpmiddelen
Een goed begaanbaar pad voert tot de parking aan de voet van de Monte Oro. Tot nu ging alles goed. Op de licht omhooglopende route loop ik te ver. Ook anderen zijn de niet gemarkeerde afslag naar de Monte Oro voorbij gelopen. Ik ontmoet Tom uit Zwitserland die hier tijdens de zomer verblijft. Hij gebruikt dezelfde wandelgids maar dan in een versie van enkele jaren terug. Een sportief jong koppel uit Duitsland, dat samen met ons aan de voet van de Monte Oro staat – de bergbeklimmers route – gebruiken, naast de gids ook de nieuwste elektronische hulpmiddelen. De twee zestigers kunnen niet anders dan toegeven dat de jeugd daardoor het 'juiste' pad gevonden heeft.
Centraal Duitsland – maart 2019
Grondlegging westerse diplomatie
De Friedenssaal bevindt zich in het Gotische stadhuis van Münster en is zonder twijfel de belangrijkste historische ruimte in Münster. In deze zaal werd op 15 mei 1648 de Spaans-Nederlandse vrede getekend, bekend als de Vrede van Münster. Dit vredesverdrag maakte een einde aan de Tachtigjarige Oorlog en aan de Dertigjarige oorlog.
Ma 25 maart
Checkpoint Charlie
Een korte wandeling brengt me bij een ander bekend monument. Checkpoint Charlie was in de tijd van het verdeelde Berlijn een controlepost op de grens van de Amerikaanse en de Russische sector, bij een doorgang van de Berlijnse Muur op de Friedrichstraße.
Bretagne september 2018
Dag 24 - zo 30 september
Verloren Afrikaanse generatie
Bourgondië maart 2018
Dag 6 - za 17 maart
Het lot van Gallië
In zijn memoires zoals de Bello Gallico, beschrijft Caesar hoe hij door gebruik te maken van de dubbele circumvallatielinie uiteindelijk de bovenhand haalde.
Dag 3 - wo 14 maart
Een voorloper van Facebook en Twitter (X)
Daar wil ik vooral het Fosse Dionne bezichtigen. Dat cirkelvormige bassin wordt gevormd door een bron waarvan het water in het midden uitkomt. Het overtollige water wordt via een kanaal in de Armaçon geloosd. Het mooie blauwgroene water is zeer koud. Nu het nog regentijd is, valt ook de sterke stroming op.
Portugal 2017
Dag 18 – ma 18 september
De macht van moderne media
Do 14 september
Koning voetbal als bruggenbouwer
Reizen in gezelschap
Uiteindelijk is het bewonderen van de Torre de Belem van de buitenkant even spectaculair, zeker bij valavond. Voor hen die niet van drukte houden is dit misschien wel voldoende.
Lizzie en Les zijn de andere richting uitgegaan en hebben een even aangename avond beleefd flanerend langs de kade.
Het gezelschap van reisgenoten heeft haar meerwaarde. Je moet elkaar wel de ruimte laten om elk z'n 'ding' te doen. Het leven in een kleine ruimte heeft z'n uitdagingen. Elkaar goed kennen, goede afspraken maken en elkaars eigenheid aanvaarden zijn een must. Het belangrijkste gemis voor mij is de omgang met andere camperaars.
Marokko 2016
Dag 31 - Zondag 12 juni
Allochtonen en autochtonen
Marokkaanse gastvrijheid
Ik word per taxi afgehaald voor het diner bij huize Marzak waar een deel van de familie op een bruiloft blijkt te zijn. De 78-jarige papa is thuisgebleven om op de (klein)kinderen te passen. Uitgebreid in stijl ontvangen. Spijtig dat vader Marzak maar enkele woorden Frans spreekt en ik helaas maar enkele woorden Arabisch. Maar de inspanningen worden wederzijds gewaardeerd. Per petit taxi naar de camping teruggebracht.Het brood breken bij een Berberfamilie thuis, maakt dat je voor het leven deel uitmaakt van die familie en dat er voortaan de voornaam wordt gebruikt.
Van gastvrijheid gesproken !
Noorwegen 2015
Dag 30 - Za 13 juniJeugdsentiment
Wat nostalgische gevoelens voor mij in Oslo waren, is jeugdsentiment voor Rob op de Grimeton site bij Varberg**.
De radiozendinstallatie te Grimeton** is opgenomen in de UNESCO World Property Heritage lijst.
We krijgen een uitgebreide rondleiding en Rob kan meteen een afspraak maken voor de volgende dag (zondag) voor een treffen met de radiozendamateurs. Er blijken niet zoveel meer van deze installaties aanwezig te zijn op het vasteland van Europa.
Alles wordt binnenin in gereedheid gebracht voor een liveconcert. Wij zijn ook uitgenodigd. Een optreden van een modernistische groep die met speciale geluids- en lichttechnieken werkt.
Voor de liefhebbers zijn er ook cd's. Midarcondo is een groep die we na even wennen wel kunnen smaken.
Jeugdsentiment
Dag 28 - Do 11 juni
Ode aan de grootouders
Voor diegenen die geen volledige rondtrip kunnen maken, is een bezoek aan het Volksmuseet*** een aanrader.Hier en daar geven studenten, in kleurrijke traditionele klederdracht, enige toelichting. Welke beroepen op welke wijze werden uitgeoefend, dikwijls nog door hun grootouders. Van één van de jongens heb ik bijvoorbeeld het grote verschil in de traditionele houtbouw geleerd. Sacrale gebouwen - zeg maar de kerken, werden vooral verticaal gebouwd - vandaar de naam STAAFkerk. Terwijl de meer seculiere gebouwen eerder horizontaal worden opgetrokken - 't is maar dat je het weet. Het was me tot op dat ogenblik nog niet echt opgevallen.
Dag 24 - Zo 7 juni
Allemansretten op z'n best
Dag 6 - Di 19 mei
Samensmelting
Nog 150 km naar Preikestolen** waar we uitkijken naar de samensmelting met het echtpaar Elsy en Rob. Na het uitwisselen van ervaringen zijn we klaar voor het bezoek aan Preikestolen.
Dag 15 - Vr 29 mei
The loveboat
USA 2010
Dag 1 - Zaterdag 11 september 2010
Een nieuwe realiteit
Reis- en bezoekschema Schotland 2005
Nachtelijke verkenning
Dag 2
Een ludieke kijk op onafhankelijkheid
Reacties
Een reactie posten