Joyeux anniversaire Citroën 2 CV

Joyeux anniversaire Citroën 2 CV

Net als honderdduizenden anderen heb ik ook in een Deux Chevaux gereden. Op zich is dat niet opmerkelijk, het zou dus een kort eerbetoon kunnen zijn aan de zeventigste verjaardag van dit unieke autootje, als mijn exemplaar niet iets bijzonders had gehad.

Tuning

Ik heb de mijne tweedehands kunnen kopen van iemand die er al wat 'aanpassingen' aan had gedaan. Je zou het tuning avant-la-lettre kunnen noemen.

Laten we bij het uiterlijk beginnen. De voorste stoelen waren vervangen door pilotenstoelen. Daarbij hoorde natuurlijk een pilotenstuur. Het klassieke oprol dak werd vervangen door een vast dak. De laadkoffer was uitgebouwd met de pelikaanbek. Dat alles in een zachte crèmekleur.

Op zich nog altijd niet heel speciaal. Dat begon met de brandstof. In de koffer was een zestig liter lpg tank ingebouwd – vandaar de noodzaak voor de pelikaanbek. Een klassieke lpg installatie biedt de mogelijkheid tot het omschakelen tussen benzine en lpg, dat is te zeggen, in normale omstandigheden. Daar het wagentje voorzien was als tweede rijtuig voor zeer plaatselijke toepassing was de noodzaak tot omschakeling niet zo belangrijk. Vandaar de volgende ingenieuze aanpassing. De ontspanner bij lpg gebruik heeft noodzaak aan warmte, daar lpg een gas onder druk, bij vrijkomen vervriest. Om de goede werking te verzekeren is een warmwatercircuit noodzakelijk. Om die circulatie op gang te brengen, werd de benzinepomp gebruikt die aangesloten was met een ingenieus buizensysteem rond de uitlaat. Een gesloten watercircuit zeg maar. Bijgevolg kon er dus niet op de 'normale' manier op benzine gereden worden. Bij eventuele gebeurlijkheid kon dit verholpen worden door een in tweeën gesneden waterfles omgekeerd rechtstreeks op de carburator te plaatsen in een speciaal voorziene houder. Zoals gezegd, alleen nodig bij eventuele gebeurlijkheid. Het bereik met een volle lpg tank lag immers rond de 1000 km. Lekker goedkoop en zorgeloos rijden. Dat is tot de beslissing valt om dat goedkoop en zorgeloos rijden uit te breiden tot een roadtrip naar Italië.

Roadtrip

In juli 1987 zetten Leslie en ik koers daarheen. Perfect geladen voor een kampeertocht (pre- campertijdperk) langs de mooiste streken en belangrijkste kunststeden. Een avontuur dat we niet licht zullen vergeten. Maar men is jong, wil wel eens wat zien en ook wel eens wat beleven.

Een kleine bloemlezing uit enkele van onze on the road ervaringen.

Op één van de oplopende stukken op de Deutsche Bundesbahn, werden we terwijl we zeer braaf uiterst rechts reden, nauw ja eerder voorwaarts kropen, door een voorbijstekende vrachtwagen op de pechstrook geduwd. We reden natuurlijk 'ietsje' onder de verplichte minimum snelheid van 60 km per uur...

Op ons gemak geraken we in en door Oostenrijk zij het ook met een beetje zin voor improvisatie en enig stuntwerk. Over de Brennerpas ging dat als volgt. We hadden er ons al bij neergelegd dat het met een slakkengangetje bergopwaarts zou gaan. Wij met onze luchtgekoelde motor hadden dan weer het voordeel dat we weinig gevaar liepen voor oververhitting. We zijn menige snelheidsduivel gepasseerd die met open motorkap aan de kant van de weg stond te dampen.

Maar naarmate we hoger klommen, nam de snelheid af. Dat werd zo drastisch dat we elk aan een kant ons 'eendje' over de top moesten duwen. Voldoende snelheid halen en dan vlug inspringen. De afdaling ging dan weer zeer vlot. Ondertussen moesten we al eens beginnen uitkijken naar een servicestation waar ze lpg hadden. In de jaren 80 van de vorige eeuw geen sinecure. We vinden een station en zijn weer gerust voor 1000 km.

Op naar Rome

De gehele dag rusteloos uitgekeken naar een servicestation die ons lpg kan leveren. Daarbij maar de juiste koers aangehouden.

Natuurlijk vallen we tegen de avond dan toch zonder lpg en moet er getankt worden – bij gebrek aan dan maar benzine. De niets vermoedende pompbediende wil natuurlijk de benzine tanken op de 'normale' manier en begrijpt niets van ons gegesticuleer dat dit niet kan. Toen de motorkap naar omhoog ging en we teken deden dat ons kleine flesje boven de carburateur moest opgevuld worden trok dit zeer nieuwsgierige blikken van andere tankgebruikers. Leslie kon dit allemaal niet zo goed meer aan en verwijderde zich zo onopvallend mogelijk van het hele gebeuren. Natuurlijk kom je met anderhalve liter niet zo ver en moest er een alternatief voorzien worden. De was die lag te schommelen in een afgesloten tien liter emmer, werd even in iets anders gedaan. Het moet gezegd, de pompbediende had er geen enkel probleem mee om onze emmer tot de rand te vullen. Stoïcijns als zijn Romeinse voorvaderen vond hij het hele experiment de normaalste zaak van de wereld.

Wij dus voldoende brandstof voor x aantal km. Natuurlijk moest het verbruik goed in de gaten gehouden worden. We hadden uitgerekend dat we ongeveer 25 km konden rijden met anderhalve liter.

De afgelegde km in de gaten houden was Leslie’s werkje. Hij heeft dat zeer keurig gedaan. Wij dus elke 25 km langs de kant om ons kleine reservoir op te vullen. Zo zijn we uiteindelijk in de vroege uurtjes in Rome geraakt. We besloten een hotelletje te zoeken en vonden iets geschikt bijna in de achtertuin van het Vaticaan.

Pech

Met een beetje improvisatie hebben we toch onze rondreis kunnen doen. 't Is te zeggen. Tot we in het noorden van het Como Meer ter hoogte van Colico weer bijna door onze lpg zijn en we uitkijken naar een tankstation. Ik rij keurig het stankstation op maar had niet gezien dat van rechts op een landweggetje dat ter hoogte van het tankstation op de baan uitkomt, een vrachtwagen komt aangestormd. De botsing is niet te vermijden, ondanks mijn verwoede poging om op het laatste moment mijn stuur om te gooien. Resultaat – onherstelbare schade aan de rechterkant van de auto met zelfs een gebroken vooras. Gelukkig zijn we er met de schrik vanaf gekomen maar de 2 pk is daar ter ziele gegaan. De vrachtwagen had niets. Niemand van de omstaanders die iets anders verstaat dan Italiaans natuurlijk en zoals dat dan gaat, ons kent ons, ook bij de plaatselijke politie en dus is er niet veel verhaal te halen. Gelukkig zijn we allebei bij EuropAssistance verzekerd en worden er gelijk regelingen getroffen om ons thuis te krijgen.

Ons 2 pktje kunnen we van de hand doen als schroot en ik krijg er zelfs nog 3000 lire voor. 1 EUR = 1.935 lire aan de huidige koers zou dat € 1,55 zijn. We mogen eruit meenemen wat we willen en hebben er verder ook geen kopzorgen over. Ik weet dat de ontspanner nogal waardevol is, dus deze gaat eruit en ook al het ander wat niet vast zit. Ondertussen komt een taxi ons ophalen en naar Milaan brengen. Dat is toch een kleine 100 km. We worden ondergebracht in een hotelletje en krijgen de afhaalcodes voor onze vliegtickets naar Zaventem. We moeten ons nergens zorgen over maken en als we extra kosten maken, moeten we zorgen dat we daar betaalbewijsjes voor hebben. Nog een beetje nazinderend op adrenaline herinner ik mij niets van het avondeten. Maar het uitgebreide ontbijt dan weer wel. Het inpakken van al onze spullen was ook niet zo simpel, gelukkig hadden we genoeg stevige plastiek zakken en enkele kartonnen dozen waar ons campinggerief in zat.

Terugreis

Een taxi bracht ons netjes naar de luchthaven en na het ophalen van onze tickets, die zoals afgesproken voor ons klaar lagen, kon het inchecken beginnen.

Bij het scannen van onze spullen begonnen direct bij elk stuk bagage de toeters en bellen af te gaan. Onder de huidige omstandigheden zouden we direct aan de kant worden gezet. Niet toen. De wereld had nog iets onschuldigs over zich. Na wat wenkbrauwgefrons werden zelfs onze reserve gaspatronen en ander 'gevaarlijk' spul uiteindelijk doorgelaten. Wij spraken natuurlijk geen woord Italiaans, verstonden ook niets en zetten onze meest wanhopige pokerface op. De gestrande onfortuinlijke toeristen mochten huiswaarts keren. De boarding was ook nogal apart. Wij nog altijd in onze vakantiekleren, en als ik mij goed herinner ook nog eens in korte broek, maar wel keurig verzorgd. Zo stappen we binnen in een surrealistisch decor. Het vliegtuig is afgeladen vol met overwegend mannen in driedelige businesssuits. Stel je voor, je stapt een topvergadering binnen in kleren recht van het strand. Even vielen alle gesprekken stel en werden we net niet aangestaard. Natuurlijk hadden we geen plaatsen naast elkaar. Maar met wat onderhandelen kon daar snel een mouw aangepast worden. Een alleen zittende man wilde wel zijn plaats afstaan en zo konden wij ons naast elkaar installeren en de terugreis aanvatten. Onze Les had zijn eerste vliegreis waarschijnlijk anders voorgesteld. Ik kon hem geruststellen door te vertellen dan we een atypisch ervaring aan het beleven waren. Milaan – Brussel is natuurlijk een zeer korte trip en in geen tijd komen we op Zaventem aan.

De verpakking van onze spullen was zo herkenbaar dat we er niet naar moesten zoeken. In geen tijd hadden we alles bij elkaar. Op naar de douanecontrole. Het moet een apart zicht geweest zijn, twee nozemachtige reizigers met een allegaartje van bagagestukken te zien aankomen. In een deken over mijn schouder had ik de gesloopte onderdelen van onze 2 cv. Op de indringende vraag : “jullie hebben niets aan te geven zeker?” zat er niets anders op dan de krik en de ontspanner te tonen. Dat hilarische zicht toverde een glimlach op het gezicht van de ambtenaren. Ze waren er blijkbaar van overtuigd dat we geen contrabande meehadden en mochten het grondgebied binnen.

In de aankomsthal stond de vader van Leslie ons op te wachten. Alle spullen werden ingeladen en we konden richting Lummen.

Wij hebben een unieke ervaring achter de rug. Gelukkig zijn we er alleen met de schrik vanaf gekomen. Vanaf dit tijdstip ben ik ook een true believer geworden in de service van EuropAssistance. Een bloemlezing van mijn verdere reiservaringen toont dat dit een verstandige keuze is. 

De trip was ook een voorproefje van het 'comfortabeler' reizen met een camper. In die tijd enkel weggelegd voor de happy few.

 

Met spijt in het hart kijk ik terug op mijn trouwe vriend die ik heb moeten achterlaten. Het heeft ons naar alle plekken in Italië gebracht die we wilden zien, zij het op een speciale manier. In totaal hebben we toch 4219 km afgelegd. Een troost – we waren op de terugweg...

Nu de productie van de 2 Cv gestopt is, is het een gewild verzamelobject geworden. Nog vele jaren plezier gewenst aan alle bezitters!