Côte d'Azur - Riviera 2022
Dag 1 – Wo 02 maart 2022
Draguignan - Sainte-Maxime - 35 km
De parking
in Draguignan – gedoogbeleid wegens geen andere mogelijkheid –
gps N 43.53842; O 06.44708, is aan te bevelen als een stopover. Het
voelt en ziet er al een beetje 'zuiders' uit. Bij het ontwaken is
het volop een af- en aanvoeren van kinderen voor vermoedelijk
een sportactiviteit. Ik wacht tot de drukte wat wegebt en besluit uit
te voeren waarvoor ik gekomen ben. Dat is voor 'noodzakelijke' aankopen. Op weg naar de Côte d'Azur is het de
enige plaats met LPG in de aanbieding. Ik vermoed dat de algemene
prijzen aan de Côte iets 'toeristischer' zullen zijn. Een
vergelijking van de dieselprijs bv. leert dat Intermarché ook de
beste prijs heeft (€ 1,764/L) – als gevolg van de Oekraïne crisis
schijnt het. De tijd van tanken voor minder dan € 100 is voltooid
verleden tijd vrees ik.
Mijn
wandelschoenen hebben hun beste tijd gehad. Ik voel dat ik grip
verlies op iets uitdagendere stukken. Er is een Intersport in
Draguignan. Ik dus op zoek naar nieuwe schoenen, en en passant ook maar
nieuwe sokken en een broek. Niet te geloven hoe alles snel verslijt
bij iets intensiever gebruik. Ik word vriendelijk geholpen door een
mannelijke medewerker die feilloos de juiste schoenen en sokken
vindt. We beleven een hilarisch moment bij de maat van de broek. Ik
vermoed dat hij meer oog heeft voor vrouwenmaten en dat beter kan
inschatten. Enfin, na wat vergelijk en gepas vind ik ook de 'juiste'
broek. Iedereen vrolijk en blij, ik € 300 lichter.
Om 13 u kan ik vertrekken richting Sainte-Maxime. Het aanloopstuk is om tureluurs van te worden. Om de km een rondpunt. Daarna kunnen we vlot 20 km doorrijden tot Sainte-Maxime waar de kermis van rondpunten draaien herbegint.
De aire de CC is niet te missen – gps N 43.31726; O
06.62996. Gelegen aan het zelfde ronde punt als de McDonald's. Niet
missen van afrit tenzij je een hongertje te stillen hebt. Dit is
duidelijk ook een topbestemming voor Fransen. Bij aankomst tel ik 24
wagens. De ondergrond is grind en voornamelijk vlak. Er is een sanizuil vlak bij het binnenrijden. De ligging aan
het rondpunt maakt het iets rumoeriger maar ik hoop dat dit tegen de
avond wel zal meevallen.
Na installeren en een kleinigheid te eten is het tijd om mijn 'nieuwe' spullen wat praktijkervaring te laten opdoen. Het wandelen met hoge instap vergt wat aanpassing maar biedt duidelijk meer steun. Voor mijn geliefkoosde rotstukken met rolkeien – here I come with new shoes.
Ik trakteer mezelf op een klein feestje als afsluiter op de bijzonder geslaagde Verdon verkenning en als aanzet naar de vernieuwde kennismaking met de Côte.
Dag 2 – Do 03 maart 2022
Sainte-Maxime
Iets rond 6 u word ik wakker gemaakt door toenemend verkeerslawaai. Merkwaardig hoe onze geconditioneerde (gespoelde?) hersenen gemakkelijk terugvallen op de gewenning van een in wezen onnatuurlijk geluid. Ik doezel weer weg. Rond 9:30u start het ontwakingsritueel. De lucht wordt al eens gecheckt. Het mooie weer liedje is uitgezongen. Een gesluierde bewolking met een frisse temperatuur.
De binnenstad met haven is niet zo veraf en rond 11 u vertrek ik op verkenning. Na 50 m is het weer vlug naar de camper om iets warmers aan te trekken.
Na een bezoek aan het Office du Tourisme zak ik af naar het centrum. Vandaag is er markt en ondanks het gure weer is het prettig flaneren langs de kraampjes.
Ik had mijn eerste contact met de Middellandse Zee zonniger voorgesteld. Samen met mij de reeds talrijker aanwezige toeristen. Iedereen goed ingeduffeld. Er hangt een ontspannen sfeer maar ik mis de gemoedelijkheid van de bergdorpjes waar men spontaan 'Bonjour' zegt. Het zal wennen worden weer op te gaan in de anonimiteit van de massa.
De wind wakkert aan en mijn hongergevoel neemt toe. De restaurants doen goede zaken. Voldoende motivatie om camperwaarts te keren. Maar goed ook. Het begint te regenen. Niets overdrevens, net voldoende om de stoflaag weg te spoelen en mij gezellig te nestelen in mijn zetel met mijn boek.
Dag 3 – Vr 04 maart 2022
Sainte-Maxime
Het weer op deze vrijdag hebben het echt tot een vrije dag gemaakt. Bewolking met buien hebben me binnen gehouden. Deze door omstandigheden opgelegde rustdag heeft me goed gedaan. Periodes van lezen afgewisseld met platte rust komen op een goed moment.
Dag 4 – Za 05 maart 2022
Sainte-Maxime
De weersverwachting voor vandaag ziet er een stuk gunstiger uit. Aanvankelijk nog wat buien maar vanaf 11u toenemende opklaringen.
Na een kalme aanvang van de dag maak ik mij op voor 'de' wandeling in de omgeving. Op 50 m van de aire begint de wandeling 'Sentiers du Quilladou' opgebouwd uit het sportieve Sentier du Deffend en de prettige boswandeling Sentier de la Baumette. Ik heb een combinatie van de beide in gedachten.
Over ongeveer 2 km volgen we de chemin communal des Saquèdes. Hier hebben de beter gegoeden hun optrekjes. Mooi verspreidt in het bois communal. Ik laat me vertellen dat het bovenste gedeelte van de wandeling enkel toegankelijk zou zijn in de winter. Afgesloten in de zomer wegens brandgevaar.
Bij een wandelboom verlaten we de berijdbare bosweg en worden mijn nieuwe wandelschoenen voor het eerst echt op de proef gesteld. Ik ben zeer tevreden van mijn halfhoge Merrells.
De afdaling tot 200 m hoogte krijgt volgens de wandelbrochure het predicaat 'Passages délicats et techniques' met andere woorden als je je voeten niet wilt folteren kun je maar beter stevig schoeisel aantrekken en ook een beetje in conditie zijn.
Bij een verwoede poging van de zon om door te breken, word ik beloond met een open zicht op de Golf van St Tropez met onderaan Sainte-Maxime en in de verte St Tropez.
De rest van de afdaling volgt het Sentier de la Baumette en vindt aansluiting op de D 25 ter hoogte van de Carrefour. 20 min flink doorstappen brengt me na 4 uur wandelen terug op de aire.
Ondanks het niet optimale weer heb ik toch genoten van deze sportieve wandeling.
Dag 5 – Zo 06 maart 2022
Sainte-Maxime
De weersverwachting wordt alsmaar beter. Na de ochtendbewolking, breder wordende opklaringen met in de middag het doorbreken van de zon. Dat klinkt al meer als Côte d'Azur weer. Het mag weer kalm aan. Geleidelijk aan stroomt mijn kant van de aire langzaam leeg. Weekend mensen of zij die genoeg hebben van de grijze grauwheid. Er moet wat geserviced worden en bij de sanizuil ontstaat net geen file.
Sainte-Maxime lijkt mij een patriottische stad. Maar hoe kan het anders met een oorlogsverleden. Hier landen op 15 augustus 1944 100.000 man die deel uitmaakten van Operation Anvil Dragoon met de bedoeling om via de Rhône aansluiting te krijgen met de troepen die op Normandië geland waren. Volgens de plaatselijke geschiedschrijving had de lokale weerstand een belangrijk aandeel. Dit vertaalt zich in diverse straatnamen en pleinen die naar verzetslieden zijn genoemd, naast de boulevards die de ronkende namen dragen van vermaarde Franse generaals als Charles de Gaulle, Leclercq en de Lattre de Tassigny. 
Een opgegraven tank (deel) domineert de toegang tot het strand als een stille getuige dat het verwerven van vrijheid niet gratis is. Het siert de Fransen dat de herdenkingsstèles sober gehouden zijn. Je moet ze haast zoeken.
Naast de herinnering aan dat oorlogsgeweld is het vooral genieten van de onstuitbare kracht van de zee.
Vanaf het strand is het nog een kwartiertje doorstappen tot aan de aire. Door me bezig te houden ben ik bijna te laat voor de zonsondergang.
Dag 6 – Ma 07 maart 2022
Sainte-Maxime
We worden wakker onder een stralend blauwe hemel. Daarom is het nog even wachten op een lekkere temperatuur tot de zon op volle sterkte komt.
Dit lijkt me het ideale weer voor een uitgebreide wandeling langs eerst het Sentier du Litttoral met aansluitend via de D 559 naar Pointe des Sardinaux.
Langs de littoral is het veel rustiger dan gisteren. Wat opvalt is de toegenomen drukte rond het seizoen klaar maken op en rond het strand. Het is ook al iets voller op de terrasjes. Van een winterslaap is er absoluut geen sprake meer.
Prominent aanwezig in de streek zijn de grote bomen die er als paraplus uitzien en een welkome schaduw verschaffen op bloedhete dagen. Vandaag hebben we daar nog geen behoefte aan. Integendeel. In de schaduw voelt het zelfs frisjes aan, versterkt door een stevige zeebries.
Van hieruit heb je een mooi zicht op het Plage de Nartelle (waar de landing plaatsvond) en het tegenoverliggende Fréjus.
De terugweg is tegenlichts waardoor de lucht er diffuus uitziet. Niet zo geschikt voor het schieten van leuke plaatjes, maar die heb ik gelukkig reeds.
Terug in het centrum wandel ik nog een stukje door om een mooi zicht op Sainte-Maxime te kunnen vastleggen. Ik neem de alternatieve route langs de Préconil tot ik mij hopeloos vastloop in wat een privéterrein blijkt te zijn. Er zit niets anders op dan de 'bevrijdingsroute', Avenue du 8 Mai 1945, te nemen tot aan de aire. Gelukkig is dat maar een paar honderd meters.
Mede dank zij het mooie weer heerst er ook een iets ontspannener en vriendelijker sfeer op de aire en is het prettig thuiskomen. Moe maar voldaan kan ik mij na over de 20.000 stappen en vier uur wandelen, comfortabel nestelen in mijn zetel met mijn boek en een drankje bij de hand. Het leven kan best aangenaam zijn. Laat ons dat tenminste elkaar gunnen voor de tijd dat we op aarde mogen doorbrengen. Of vivre et laisser vivre zoals ze hier zeggen.
Dagen 7&8 – Di 08 & wo 09 maart 2022
Sainte-Maxime
Ik ben met verlof.
Dag 9 – Do 10 maart 2022
Sainte-Maxime - La Gaillarde - 19 km
Tijdens mijn 'verlof' eens beginnen met plannen. Om in deze tijd van het jaar een toegankelijke CP of een open camping te vinden, is niet evident. De enige CP op dit gedeelte van de Côte is te La Gaillarde. De commentaren zien er goed uit en ik beslis de korte verplaatsing te maken. Voor de zekerheid toch maar eerst servicen en daarna inkopen doen voor enkele dagen in de Carrefour.
Ik volg mijn gps die mij rond Sainte-Maxime op de de D 559 richting Saint-Raphaël naar de campering Chez Marcel brengt – gps – N 43.36561; O 06.71247. Het is even voor 13 u en volgens de openingsuren 1 u te vroeg. Geen nood, ik word geholpen door een dame die duidelijk van wanten weet. Goed in het zicht van mijn spiegel dirigeert ze me feilloos op mijn plaats. Een compliment is op zijn plaats maar dat wordt weggelachen met een : je suis une pro. Deze CP heeft alles wat men nodig heeft, zij het dat de plaatsen ietsje benepen zijn. We kunnen douchen, de afwas doen, de was doen, enfin zo'n beetje alles.
Een kleine verkenning van de buurt leert mij dat dit een uitgelezen stek is voor strandbezoek. In het hoogseizoen zal het hier ongetwijfeld zeer druk zijn. Op de CP geraak je waarschijnlijk niet binnen zonder reserveren. Ik schat de bezetting nu reeds op 90% van voornamelijk leeftijdgenoten. Wat dat betreft heb ik het getroffen. Ik sta naast een Duits echtpaar en het is best wel schattig en hartverwarmend te zien hoe een echtelijke 'onenigheid' wordt aangepakt en 'ontmijnd' zelfs op of juist door vakantie.
Ik ben net in een spannend gedeelte van mijn boek. Om mijn hoofd wat leeg te maken is het meer dan tijd voor een kleine verkenning van de buurt. Het is snel duidelijk dat dit een echte zomerbestemming is. Het levert wel leuke beelden op.
Dag 10 – Vr 11 maart 2022
La Gaillarde
De dag begint niet onder een goed gesternte. De voortvliedende wolkensluiers door een aanwakkerende wind voortgestuwd, houden de belofte in van een maartse dag aan de Côte d'Azur. Ik moet mij er regelmatig aan herinneren dat het nog altijd winter is, ook in het zuiden. Gelukkig blijft de regen achterwege en het kan alleen maar beter worden. Geduldig afwachten.
Tegen de middag doet de zon een schuchtere poging om door te breken en ik zoek de juiste uitrusting bij elkaar voor een verdere verkenning van de Côte.
Na enkele dagen van rustige vastheid kom ik op dit pad volledig aan mijn trekken. Zelfs meer dan dat. Ondanks en dank zij de inspanningen van het lokale bestuur om het pad min of meer bewandelbaar te maken, biedt het voldoende sportieve uitdagingen. Soms moet het opkomende water goed in de gaten worden gehouden om niet tot aan de knieën in het buiswater komen te staan. Bij een bepaalde passage is enig acrobatiewerk nodig in wat een soort tunnel lijkt. Hopelijk wordt hier tegen de zomer duchtig gesnoeid. Ik zie zeventig plussers niet direct op handen en voeten door het dichte bladerdek kruipen.
Het laatste half uur naar de Plage de Saint-Aygulf is het pad beter begaanbaar. Dat is ook te merken aan de toegenomen stroom tegenliggers. Ik heb er anderhalf uur over gedaan om hier te geraken en daar ik geen zin heb om langs de drukke D 559 terug te keren heb ik zeker ook anderhalf uur nodig voor de terugtocht. Nog even genieten van de skyline van Fréjus en Saint-Raphaël en dan is het van herkenningspunt naar herkenningspunt op de terugweg. Op sommige plaatsen is het spel met de zee ernstiger geworden door een toenemende onstuimigheid. Maar ik laat mij niet kennen. Helaas kan ik het niet helemaal droog houden, maar doorweekt is het nu ook weer niet geworden.
Voor een plaatselijke wandeling – gele markeringen – is het best wel pittig en niet binnen ieders bereik. Ik heb op het douaniers pad mijn hart volledig kunnen ophalen. Het is nog geen zomer maar de maartse omstandigheden kunnen me zeker bekoren.
Terwijl ik het verhaal aan het schrijven ben, word ik op de achtergrond begeleid door het gebulder van de zee. Daardoor word ik doordrongen van de realiteit dat de Romeinse Mare Nostrum geen onschuldige kalme binnenzee is. Zeker in de winter niet!
Dag 11 – Za 12 maart 2022
La Gaillarde
Is Poseidon kwaad op mij? Een woedende Poseidon wil je echt niet meemaken. Maar gematigd? Ik denk dat hij mij uitdaagt tot een spelletje. Ik heb er wel zin in en neem graag de handschoen op.
Het Sentier Littoral wenkt mij. Het wordt vrij snel duidelijk dat het geen zomerse wandeling aan het strand wordt. Een eerste kennismaking levert al direct een douche op. In de aanstormende golven hoor ik het uitdagende gelach van een wel erg speelzieke Poseidon.Met de bescherming van een stevige rots in de rug experimenteer ik eens met een filmpje. De plaats uitkiezen en de opname maken zijn waarschijnlijk spectaculairder dan de opname zelf. (Kan helaas niet opladen)
Sommige stukken zijn te doen als je goed timet en de inkomende golven in de gaten houdt. Ik doe mijn uiterste best maar moet mij gewonnen geven op delen die vandaag niet haalbaar zijn.
Als alternatief is er nog altijd de D 559 waar je de onmogelijke gedeelten kunt omzeilen. Omzeilen, dat is een goeie. Bij dit weer met een verraderlijke kustlijn kan er onmogelijk sprake zijn van zeilen.
Bij een parking ontmoet ik een koppel dertigers met surfplanken in de auto. Nog niet in wet- of drysuit. Eerst maar eens verkennen denken ze. Ik laat hen rustig delibereren maar ben er wel gerust in dat het gezond verstand zal zegevieren. Spectaculaire mooie golven dat wel, maar ik kan me niet indenken dat je wil ondervinden hoe het voelt op de rotsige kust gesmeten te worden. Toen ik een half uurtje later weer langs de parking passeerde zag ik dat hun auto weg was.
Als je de hoogte van de golven ziet (ik weet het, het is moeilijk op foto vast te leggen) kan ik hun enthousiasme wel enigszins begrijpen.Plots zie ik de aanwijzing naar het Vivier Gallo-Romain. Wat zou dat zijn? Ik ben benieuwd en een goed begaanbaar pad brengt me bij de 'kweekvijver'.
Door de onstuimigheid van de zee en de hoge waterspiegel is er helaas niet veel te zien van deze ingenieus aangelegde broedplaats. Er zou eventueel bij andere weersomstandigheden een mooi mozaïek te bewonderen zijn. Toch wel knap gezien. De natuurlijke stroming gebruiken om enkele bassins te overspoelen.Op de terugweg hou ik het neutraal. Het grootste gedeelte van de weg blijf ik de D 559 volgen met af en toe een kleine zwenking naar zee om te vergapen aan de kracht van de natuur.
Na 14.500 stappen neem ik mijn pet af en moet ik mijn meerdere erkennen in de machtige demonstratie van de natuur.
Dag 12 – Zo 13 maart 2022
La Gaillarde
Vandaag waan ik mij even aan de Noordzee in plaats van de Côte d'Azur. Tijdens de nacht heeft de storm gezelschap gekregen van regenbuien. Volgens de meteo is dit voor de gehele dag. Het wordt een camperdagje. Om de temperatuur aangenaam te houden wordt het elektrisch bijzetkacheltje uit de verpakking gehaald.
Lekker in de zetel met mijn voetjes omhoog en mijn boek bij de hand. Een camperdagje.
Rond 16 u houdt de regen er even mee op en ik ben aan een frisse neus toe. Een beetje stappen aan de waterkant.
De zee blijft ruw en meedogenloos op de kust inbeuken. Dat brengt een allegaartje van rommel op de stranden.
Tijdens mijn wandeling word ik overvallen door de zoveelste regenbui en ben ik blij mij op de camper te kunnen terugtrekken.
Dag 13 – Ma 14 maart 2022
La Gaillarde
De niet aflatende regenbuien hebben een nieuw euvel blootgelegd. Via mijn dakairco druppelt er water binnen. Er zit niets anders op dan terug te vallen op de oplossing uit de komische stripreeksen : het opvangpannetje.
Jacky, de beheerder van Chez Marcel heeft een uitschuifladder. Zeer handig om te onderzoeken wat het probleem juist is. Er is een stuk van dichting weg. Ik heb allerhande lijmen en kan een nieuwe dichting aanbrengen. Ik ben benieuwd naar het resultaat bij een volgende regenbui.
Bij een praatje aan de receptie met Jacky valt mijn oog op de sticker : Pas de Carte Bleu, seulement cash. Ik moet op zoek naar een terminal waar ik geld kan afhalen – 5x€18= € 90 - om mijn verblijf te kunnen betalen.
Na de herstelling en enkele schoonmaakactiviteiten = regengoot bij luifel zit vol boomafval, zonnepaneel krijgt opfrisbeurt en dak een beetje schoonmaken, hijs ik mij in wandelkledij om de benodigde liquide middelen te vinden.
In het op het voorspelbare op het zomertoerisme afgestelde dorp, valt er niet veel te beleven. Ik dus snel richting zee en het Sentier des Douaniers voor de terugtocht.
Rond de haven waait het zo stevig dat ik mijn pet met twee handen moet vasthouden.
Een medewandelaar, bloothoofds, vindt het wel prettig. Ik weet niet goed hoe ik zijn 'le vent est un peu fort' moet opvatten.
Ik loop de 'gemakkelijker' stukken. Waar het te acrobatisch wordt, kies ik voor de veilige oplossing langs de D 559.
We zijn ondertussen half maart en meerdere faciliteiten schakelen naar lentemodus. Mijn volgende bestemming, Montauroux zou open moeten zijn.
Dag 14 – Di 15 maart 2022
La Gaillarde - Montauroux - 38 km
De eerste kms langs de D 559 zijn gekend en bieden nog een zicht op de Côte. Eens voorbij St-Aygulf is het gedaan met de pret. Van rotonde naar rotonde over een afstand van 10 Km. We verlaten de kust voor het laaggebergte. Het gebrek aan CP's langs de Côte noopt me tot het uitwijken richting hinterland. Op de bochtige alternatieve route is het terug even wennen aan rijden in het gebergte. Deze rustige weg is een kolfje naar de hand van menig fietsliefhebber. Best wel uitkijken bij het inhalen.
Eens op de Route du Lac (D 37) is het prettig rijden met een mooi zicht op de Lac de Saint-Cassien. Dit gedeelte van de Var is een paradijs voor fietser en wandelaars. Voor watersport zal het nog een ietsje te vroeg zijn vrees ik. Ik ben benieuwd.
Het mooi aangelegde CC Park te Montauroux - gps N 43.59913; O 06.78283 ligt in de vallei aan de voet van Montauroux langs de D 562. Ruime plaatsen met voldoende elektra aansluitingen en een sanizuil. De grindondergrond is niet helemaal vlak maar dat kan verholpen worden met wielkeggen. Dit is een faciliteit van het CC Park net en een pasje is vereist (eenmaal aanschaffen en levenslang geldig - ik heb er eentje). Er zijn enkele scholen in de buurt en dat zorgt voor wat beweging en leven in de brouwerij. Als je geen extra verplaatsing van 2 km wilt doen, is het aan te raden op voorhand te bevoorraden. 
Na installatie trek ik er op uit voor een verkenning in de omgeving. De enkele kleine neringdoeners zijn volop bezig hun zaken op orde te brengen. Zuid Frankrijk voelt de lentekriebels. Nu ik toch eenmaal op weg ben, wil ik wel eens het assortiment in de aanbieding van de plaatselijke Leclerc vestiging bekijken en en passant ook wat voorraad inslaan.Dag 15 – Wo 16 maart 2022
Montauroux
Na wat rustig op gang komen, wordt het meer dan tijd voor een verkenning van Montauroux centrum. 
Een wandeling van ongeveer 3,5 km brengt me aanvankelijk langs de D 37 waar ik als bij toeval op de rood-witte markeringen van een GR pad stoot. Ik heb nog niet kunnen achterhalen welk pad het juist is maar in elk geval een dikke merci en chapeau voor de plaatselijke vrijwilligers die het seizoensklaar aan het maken zijn. Netjes gesnoeid en toegankelijk gemaakt. Dat vraagt om een verdere verkenning.
Er hangt een gemoedelijke en ontspannen sfeer rond het dorpsplein. De rustige bediening aan de terrasjes doet je zo de tijd vergeten.
Bij het Office du Tourisme word ik uitgebreid gebriefd over de mogelijkheden in de streek. Ik word doorverwezen naar de plaatselijke website waar je ideeën kunt opdoen en wandel- en fietsroutes kunt downloaden. Zo gaat dat nu vaker in de 21 ste eeuw. Alles zeer pro.
Dag 16 – Do 17 maart 2022
Montauroux
Het leven met al zijn perikelen en onvoorziene omstandigheden gaat gewoon door. Mijn laptop heeft het begeven en ik moet op zoek naar een nieuwe. Vandaag staat in het teken van computershoppen. Na veel rondgewandel, kom ik uiteindelijk bij de dichtbijgelegen elektronicazaak. Ik ben voor de rest van de dag zoet met installeren, opstarten, downloaden en mijn nieuwe machine een beetje leren kennen.
Van een plotse onverwachte hap uit het budget gesproken. Het belangrijkste is dat ik met lieve lust weer aan de slag kan.
Dag 17 – Vr 18 maart 2022
Montauroux
De streek is onder meer een wandelparadijs. Ik kies voor een verkenning van het Lac de Saint-Cassien. Gisteren had ik uitgebreid tijd om me goed voor te bereiden. Het traject uitstippelen en downloaden naar mijn (opgeladen) IPhone is zo gefikst.
Natuurliefhebbers komen bij de aanvang van de wandeling volledig aan hun trekken in de Biotope du Fondurane. Zeer uitzonderlijk voor Frankrijk zou de kurkeik hier voorkomen. Helaas niet gevonden, al moet ik bekennen dat ik niet overijverig op zoek ben gegaan. Voor de hele echten zijn er zelfs infozuilen met gps coördinaten geplaatst.
U zoekt een niet al te moeilijke uitdaging in alle kalmte en rust, waarbij het gefluit, getjirp, gekwaak en gezang van de vogels niet stoort? Dan is dit een aanrader. U fietst liever? Geen enkel probleem op dit pad. Halverwege, voor mij althans, wordt de stilte onderbroken door het onnatuurlijke geluid van het verkeer over de brug op de D 37. Gelukkig is dat maar even.
Een klein minpuntje vind ik het gebrek aan bankjes en of picknick ruimtes.Na twee uur stevig doorstappen is het tijd voor een pauze. Een comfortabele plek vinden is geen sinecure. Als je dan min of meer een steen hebt gevonden, is neerzitten niet het grootste probleem. Ondanks mijn dagelijkse rek- en strekoefeningen is het weer rechtkomen een steeds pijnlijker zaak aan het worden. Misschien moet ik mijn klein driepoot stoeltje beginnen meenemen?
Het mocht iets sportiever vandaag. Dat is het zeker geworden met 29.500 stappen en 4:30 u onderweg zijn.
Dag 18 – Za 19 maart 2022
Montauroux
De
inspanning van gisteren laat zich gevoelen. Een beetje kalmer aan
doen dringt zich vanzelf op. Het begint al goed. Plots merk ik dat ik
in alle ernst tegen mijn spiegelbeeld sta te praten. Niet een echt
nieuw fenomeen, ik sta bekend om tegen mezelf te praten, schijnt het.
Oké. Maar een dialoog aangaan met mijn spiegelbeeld? In twee talen nota bene! Gelukkig ben ik
niet zo'n ijdeltuit die lange tijd aan zijn uiterlijk besteed,
schijnt het. De monoloog is dus eerder kort, gelukkig.
Maar wat doet een uitbollende zestig plusser dan precies op zo'n kalmaandag? Het nieuws wordt iets ernstiger opgevolgd. De Europese ontwikkelingen worden gevolgd. De situatie in Oekraïne begint echt onrustwekkend te worden. Ik volg een reportage van Rudi Vranckx over de begrafenis van gesneuvelde soldaten. Een oudere man getuigd over de dood van een 21 jarige soldaat. Een Nazi die een chemische uitroeiing van de Russische bevolking in gedachten had? Werkelijk meneer Poetin?
De CP is langzaam volgelopen en ik wil wel kennis maken met mijn nieuwe buren en de actualiteit even met hen aftoetsen.
Mijn buur links blijkt een inwijkeling te zijn uit Ierland. Na wat algemeen gebabbel, kan het niet anders dan op de huidige situatie uitdraaien. Schouderophalend zegt hij dat de verjongingsmedicatie die Dhr. Poetin neemt, blijkbaar nefaste neveneffecten heeft. Zijn letterlijke woorden : 'the man is becoming mad'. Volgens mij is dat een hele troost voor de Oekraïense bevolking en voor de Russen zelf trouwens. Anderen, bij het horen van mijn reisplannen, hebben dan meer directe financiële opmerkingen. De stijgende prijzen van vooral brandstof. Maar de algemene teneur onder leeftijdsgenoten is toch wel : hoe is dit mogelijk in de 21 ste eeuw in uitgerekend Europa. Heeft het vredesdividend ons na het instorten van de Sovjet Unie ons in slaap gewiegd? Het siert de moeders en grootmoeders dat hun gedachten uitgaan naar de gedode jonge mensen, aan beide zijden wel te verstaan, in dit geopolitieke conflict.
Er is nog afleiding. Opvallend dat bijna 80% van de nieuwsgaring sport betreft. Het 'Nieuwe Opium voor het Volk' zeg maar. Sorry meneer Marx maar een beetje opium werkt toch wel een ietsje zinnend verzettend. Met Milano-San-Remo bijvoorbeeld en een Sloveense overwinnaar. Proficiat Mohorić!
Op deze rustige plek blijf ik trouw aan mezelf door naar de lucht te kijken en te genieten van de steeds wisselende zichten.
Dag 19 – Zo 20 maart 2022
Montauroux
Ik heb een mooi ritje voorbereid en heb er wel zin in. Alleen, het weer wil niet meewerken. De meteo is ook niet veel belovend. Toenemende bewolking met kans op regenbuien. Ik verwacht geen perfectie maar een aangenaam lentezonnetje zou welkom zijn.
In plaats van fietskledij worden de wandelspullen aangetrokken. Ik ben benieuwd hoe de GR 49 me naar Montauroux voert. Enkele stukken heb ik reeds gedaan. Nu ben ik klaar voor het volledige traject.
Op de hoofdplaats met Hotel de Ville en Office du Tourisme was ik reeds eerder deze week. Vanaf de campanile heb je een prachtig zicht op de vallei met de inplanting van het CC Park (midden op de foto). Sfeer en gezelligheid zijn een pak minder door de iets guurdere omstandigheden.Vandaag slenter ik wat rond in dit rustig maar kraaknet stadje.
De blikvanger is la Chapelle Saint-Barthélemy met zijn klein kerkhofje gebouwd op en met de stenen van het nu verdwenen kasteel. Vanaf het terras een mooi zicht op het iets verder gelegen Callian.
Op de terugweg langs de RD 562 ter hoogte van Château de Colle Noir stop ik nog even bij de plaats waar een verzetsstrijder gedood is. In de hele regio is er opvallend veel aandacht om de herinnering aan het verzet tijdens de laatste wereldoorlog levend te houden.
Het is toch weer een flinke wandeling geworden en gelukkig zijn de voorspelde regenbuien achterwege gebleven.
Dag 20 – Ma 21 maart 2022
Montauroux
Daar is de lente, daar is de zon. De afgelopen 14 dagen liet ze nogal verstek gaan. Nu is het zover. De beloofde schitterende dag is aangebroken. Het lentefietsensemble wordt bij elkaar gezocht, kleine snack klaargemaakt, banden gepompt en weg zijn wij.
Het is al een tijdje geleden dat ik nog gefietst heb en daarom wil ik het niet te bont maken. Een tocht van 40 km maar met over de 800 hoogtemeters. Langs de D 562 loopt alles vlotjes. Bij een eerste brug over de Siange heb ik vooral oog voor een 'vredesuitstalling'. Aan de onschuldige eenvoud is duidelijk een kinderhand te herkennen met hier en daar een toets van waarschijnlijk oma. In de streek is de solidariteit met Oekraïne zeer aanwezig. Zoals gisteren al opviel, is het sentiment tot verzet tegen een agressor deel van de volksaard.
We draaien de D 413 op en reeds na enkele honderden meters begint de dolle pret. Aanvankelijk goed berijdbaar. Gaat geleidelijk over naar onverhard om uiteindelijk in feite een wandelpad te worden. Diverse keren wordt Google geraadpleegd en die blijft hardnekkig vasthouden aan het voorgestelde traject. Bij een wandelboom wordt het pas avontuurlijk als we zonder verpinken de GR 51 opgestuurd worden. Even sta ik in beraad om rechtsomkeer te maken. Bergafwaarts op een wandelpad met de fiets aan de hand? Veiliger om door te zetten met het laconieke advies van Google – korste route. Gelukkig heb ik geen filmploeg in mijn zog en kom ik onderweg ook niemand tegen. Mathieu en Tom (Van der Poel en Pidcock) zouden hier dolle pret beleven. Deze zestig plusser zwoegt gestaag naar omhoog met onderwijl genieten van de adembenemende zichten.
Na deze steile shortcut door het Fôret du Defens, waar ik ongeveer een uur zoet mee ben, kom ik boven in Saint-Cézaire-sur-Siange. Even de D 13 op, afdraaien op de D 501 en in duikvlucht naar het Pont de Mons en de Gorges de la Siange. Tijd om te genieten, en van het zicht en van de snack. 
Om toch een beetje een gorge gevoel te krijgen, daal ik naar de Siange af en wandel enkele meters stroomopwaarts. Voorlopig heb ik genoeg gewandeld en het wordt een heel kort stukje.
Deze tocht is een constant geflirt met de Var en de Alpes Maritimes met de Siange als scheidsrechter.
Ik keer terug naar de Pont (de feitelijke) neem de D 96 richting Callian en ben zoet voor een zes km klim naar dat bergdorp. Hier neem ik terug de D 31 richting Montauroux en de CP. Dat wordt nog flink doortrappen met een stevige tegenwind uit het oosten.Statistiek : tijd 03:58:52 – 40 km – G 10,06 – M 54,78 – Cad. 54/114 – stijging 810 m – daling 818 m
Op deze eerste lentedag is de zon nog altijd van de partij bij aankomst om 16:00 u. Ik kan nog zeker twee uur genieten van de warmmakende stralen. Vandaag neem ik alle tijd om de zonsondergang te beleven.
Dag 21 – Di 22 maart 2022
Montauroux
Waarom eens niet genieten van een lentedag? Het blijft mooi weer. De wind is gaan liggen. Ideaal voor enige activiteit... alleen ik heb zin in een camperdagje. Waarom zijn sommige boeken zo spannend en goed geschreven? Waarschijnlijk voor dagen als deze.
Er waren wat problemen met de afvoer van zwart water (= wc cassette). De buitengebruikstelling heeft niet zolang geduurd. Normaal plakt men dat af en wordt het stilletjes vergeten. Niet zo bij CC Park. Het wordt aangepakt en verholpen. Waarvoor dank.
Op zo'n camperdagje is er natuurlijk altijd wel tijd voor kleine noodzakelijkheden zoals het bijvullen van water, inkopen doen, een klein wasje slaan...
Plots is de dag voorbij en is de zon definitief ondergegaan.
Dag 22 – Wo 23 maart 2022
Montauroux
Het verhaal zou over de avonturen aan de Côte moeten gaan. Bij uitbreiding kunnen we daar natuurlijk het hinterland van de Alpes Maritimes bijnemen. Maar de roep van de zee klinkt steeds luider en ik heb een mooi circuit in gedachten met Cannes in een hoofdrol.
Bij het opdraaien op de DN 7 krijgen we een eerste blik op de Middellandse Zee. Het is even zoeken in Mandelieu-la-Napoule naar de Tour de Napoule. Een (gesloten) blikvanger aan de kust. Na wat draai en keerwerk geraak ik uiteindelijk op de Bd du Midi-Louise-Moreau die volledig gevolgd kan worden tot in het centrum.
De aantrekkingskracht van Cannes zijn ongetwijfeld de witte stranden die zich km uitstrekken tot in en voorbij het centrum.
Enkele dapperen zijn reeds in zomeroutfit en trotseren - of doen alsof - het toch nog frisse water.
De meesten slenteren langs de boulevard of nippen aan een drankje bij één van de vele reeds open strandbars.
Het is niet altijd even duidelijk waar fietsers wel of niet mogen rijden maar de arm der wet is nogal coulant.
Het wordt 14:30 u en ik moet stilaan aan de terugweg beginnen denken. Langs de boulevard met een zicht op de skyline van Cannes.
Ik kies voor de D 109 over Grasse en Peymeinade. O had ik maar voorkennis gehad, dan was ik over dezelfde weg als de heenrit teruggekeerd. Gedaan met de stilte en rust over deze drukke weg. Van veel genieten komt er niets in huis. Ik speel hier haasje over met een bejaarde fietser op een elektrische minifiets. Eens uit de agglomeratie doet hij teken om even te stoppen. We slaan aan de babbel en hij is vol lof over mijn 'sportiviteit' op een gewone 'mechanische' fiets. Als hij eenmaal hoort dat ik 'nog' naar Montauroux moet trekt hij grote ogen en neemt zijn bewondering alleen maar toe. Ha, ja, een prettige opsteker. Ik opgeladen voor de volgende 25 km. Eens voorbij Peymainade kom ik op 'gekend' terrein. Eerst de afdaling naar de brug oven de Siange en dan de slotklim naar Montauroux. Dat alles om even de lucht van de zee te kunnen opsnuiven. Om 17 u kan ik dan mijn verhitte hoofd eindelijk onder de verfrissende koude waterkraan steken.
Statistiek : tijd 04:51:36 – 70 km – G 14,40 – M 51,63 – Cad. 66/139 – stijging 778 m – daling 773 m
Bij dit aanhoudende mooie weer kan ik nog een uurtje van de zon genieten. Eens onder, koelt het snel af. Ik moet niet uitgebreid koken want ik heb een pizza klaarliggen...
Dag 23 – Do 24 maart 2022
Montauroux
De geest is gewillig maar het vlees is zwak. Ik krijg signalen van mijn lichaam om het kalmer aan te doen en waarom ook niet.
Er wordt al eens uitgeslapen, het nieuws gevolgd. Een eerste koffie, rustig ontbijten, een tweede koffie. Wat lezen. Een elfuurtje met thee en beschuitje wat vlotjes uitloopt tot over één uur.
Broodjes smeren en verder in de zetel met mijn boek.
Ik word even onderbroken door een medecamperaar die niet binnengeraakt. Hij is Oostenrijker en vindt de hele procedure maar ingewikkeld. Hij is nieuw bij het CC Park net en de hulplijn moet gebeld worden om zijn toegangskaartje te krijgen. Ik ken het gevoel, stond in zijn schoenen twee jaar geleden (zie pagina Italië-Sicilië 2020). Betaling geregeld, kaartje ontvangen – bareel blijft beneden. Opnieuw hulplijn gebeld et voilà, hij kan binnen.
Voor je het weet is het 16 u, en wordt het meer dan tijd om toch enige fysieke activiteit te ontplooien. De voorraad moet wat aangevuld worden. Ik heb geen zin om mijn fiets boven te halen. Dan maar te voet naar de supermarkt = 4 km heen en terug.
Om deze rustdag af te sluiten wordt het nog gezond. Een slaatje met veel olijfolie en 'zuiderse' groenten.
Dag 24 – Vr 25 maart 2022
Montauroux - Col de Braus - 86 km
Het is meer dan tijd om nieuwe oorden op te zoeken. Het blijft moeilijk om een 'geschikte' plaats te vinden langs de kust en er moet landinwaarts gezocht worden. Ik vind een aanbeveling voor het CC Park Sospel. Gelijkaardige plaats als waar ik nu sta met eenzelfde faciliteiten.
Voor alle zekerheid de wagen toch maar servicen, je weet maar nooit...
Onderweg even inkopen doen in de Lidl te Le Tignet, je weet maar nooit...
Ik rij door Nice, we zijn ten slotte aan de Côte d'Azur. Prachtig zicht op het strand en de luchthaven. Alleen, juist ja de Nicois hebben de mentaliteit van de Parijzenaars. Vreemdeling of niet, ik krijg de vinger, getoeter, geschreeuw, enfin prettig is anders en geen enkele mogelijkheid om even te stoppen. Er zit niets anders op dan door te rijden om zo snel mogelijk uit dit gekkenhuis weg te zijn. Een heel andere sfeer dan Cannes om maar iets te zeggen.
Bij Nice Oost beland ik op de D 2204 en wat je op een kaart niet direct ziet, ondervindt je wel onderweg. Ik wist wel dat de Var definitief achter mij ligt en dat de Alpes Maritimes tot het middengebergte behoren maar ben toch verrast door de steilte die ik onder de wielen krijg op weg naar Sospel. Gelukkig heeft mijn drie liter machine geen problemen met de stijgingsgraad en valt het tegenliggend verkeer nogal mee. De opeenvolgende haarspeldbochten vallen onder de categorie zeer serieus.
Op de Col Braus (spreek uit Brasse) 1002 m op 29 km van Nice moeten camper en chauffeur even op adem komen. Ik kijk wat rond en de plaats bevalt me wel. Er is een kleine aire, genoemd naar een overleden Franse wielerheld (gele trui drager Tour de France) – René Vieto. 
Na wat overleg met mezelf beslis ik hier te blijven – gps N 43.87272; O 07.39913. Er zijn geen voorzieningen maar enkele wandel- en fietsmogelijkheden. Ook de afspanning in nog gesloten al bemerk ik een summiere bedrijvigheid. De beklimming van de col is blijkbaar erg in trek bij lokale en aan de tongval te horen ook minder lokale fietsliefhebbers. Wat mij voorlopig vooral intrigeert is de ligging aan de GR 510. Van de rood-witte streepjes gaat een bepaalde hypnotische aantrekkingskracht op mij uit. Dit smeekt om een nadere verkenning.
Er zijn ook enkele plaatselijke wandelingen uitgezet. Het is nog vroeg 'pas' 15:30 u. Om het gedraai en gekeer uit mijn ledematen te krijgen, is er niets beters dan een fikse wandeling.Vlak naast mijn deur begint de wandeling naar Pas de l'Agrée en de Cime de Ventabren.
Ik controleer van waar de wind komt en plaats me strategisch geduldig wachtend op een beter 'shot'.
Mijn kleine omzwerving brengt me steeds verder en hoger. Wat een verschil met het slechts 30 km lager gelegen veel te drukke Nice. Ik weet wat ik prefereer.Terug bij de camper ga ik even op onderzoek om het begin van het GR 510 pad te lokaliseren. Dat is voor morgen.
Ik kan wel nog de zonsondergang meepikken. Spijtig is van hieruit de Middellandse Zee niet meer te zien.
Dag 25 – Za 26 maart 2022
Col de Braus
Ik maak me op voor een verdere verkenning van mijn nieuwe speeltuin. Gisteren had ik de bewegwijzering van de GR 510 reeds verkend.
Vandaag heb ik wel zin in een 'langere' wandeling. Ik ben benieuwd waar de GR 510 me zal brengen.
Ik volg de contour van de heuvel en dat brengt me op een ander klein plateau – Baisse du Pape. Hier hebben enkele dapperen hun wagen geparkeerd om dichter bij de actie te zijn. Ik ben nu een uur onderweg en opteer voor een kleine variant. Een rondtrekkende beweging naar de Col du Farquet. De wandeling loopt door een bos in een glooiende beweging. Waar het pad weer een onverharde weg kruist, bots ik op twee meiden die de streek blijkbaar goed kennen. Op dit kruispunt heb ik twee mogelijkheden – rechts wandelen met het gezicht in de zon of rechtdoor in de schaduw. Ze weten mij te vertellen dat de zonkant 'iets' langer is. Er wordt een jasje uitgedaan en gekozen voor de zonzijde. Een min of meer vlak goed begaanbare weg. 
Op de col zoek ik een mooi plaatsje in de zon om de kleine snack naar binnen te werken. Op deze hoogte van 1083 m wordt je beloond met een schitterend zicht op de verder gelegen Alpenreuzen.
Aan deze kant van de D 2204 is er opmerkelijk meer menselijke activiteit. Geen enkel spoor van steenbokken of herten. Het regelmatig terugkerend gebrul van crossmotoren doet er natuurlijk geen goed aan.
Na ongeveer 4 uur wandelen is het bij de camper vooral een komen en gaan van fietsers van allerlei pluimage. Onopvallend op de achtergrond ben ik getuige van diverse taferelen. De iets oudere solist waarin ik mezelf herken, het jonge klimveulen met een brede grijns. Een echtpaar per tandem die er duidelijk plezier in heeft. De zelfverklaarde profs die allerlei data met elkaar vergelijken. De echte profs die weten dat trainen belangrijk is. Ik mis een beetje de uitgelaten sfeer van welbehagen om de top te hebben bereikt zoals ik dat heb ervaren in de Pyreneeën. Misschien is het daarvoor nog te vroeg in het seizoen, of misschien is de beklimming wel zeer zwaar – 29 km van 0 naar 1002 m is natuurlijk niet om te lachen.
Rond de tijd van de zonsondergang wordt het stil op de col en naar de avond toe wordt het bijna doods.
Na ongeveer 4 uur wandelen is het bij de camper vooral een komen en gaan van fietsers van allerlei pluimage. Onopvallend op de achtergrond ben ik getuige van diverse taferelen. De iets oudere solist waarin ik mezelf herken, het jonge klimveulen met een brede grijns. Een echtpaar per tandem die er duidelijk plezier in heeft. De zelfverklaarde profs die allerlei data met elkaar vergelijken. De echte profs die weten dat trainen belangrijk is. Ik mis een beetje de uitgelaten sfeer van welbehagen om de top te hebben bereikt zoals ik dat heb ervaren in de Pyreneeën. Misschien is het daarvoor nog te vroeg in het seizoen, of misschien is de beklimming wel zeer zwaar – 29 km van 0 naar 1002 m is natuurlijk niet om te lachen.
Rond de tijd van de zonsondergang wordt het stil op de col en naar de avond toe wordt het bijna doods.
Dag 26 – Zo 27 maart 2022
Col de Braus - Sospel - 13 km
Even overweeg ik om met de fiets naar Nice heen en terug te rijden over Col de Braus. Dan herinner ik mij de wel zeer steile haarspeldbochten. De afstand van 29 km maar vooral de 1000 hoogtemeters. De wens sterft een stille dood en wordt vervangen met een verplaatsing naar Sospel. Ik troost me met de gedachte dat een eventuele beklimming ook vandaar kan uitgevoerd worden.
De korte verplaatsing voert me verder over de D 2204. Ik blijf de hoogte in de gaten houden maar vooral de weg. Het haarspeldbochtenwerk gaat gewoon door. Af en toe kan ook een blik geworpen worden op het schitterende landschap. De afdaling naar Sospel brengt me midden in de Mercantour.
Na installeren en een kleinigheid eten, is het tijd voor een eerste verkenning van de omgeving en het dorp. Ik wil op tijd terug zijn voor de finale van Gent-Wevelgem.
Dit kleurrijk charmant bergdorp kan mij wel bekoren. Op deze zonnige zondag is het zeer levendig met vooral lokale families. Ook de gezellige sfeer op de terrasjes nodigt uit tot ontspannen. Onderweg 'ontdek' ik de aanwijzingen van een GR pad en maak daar een mentale notitie van voor een onderzoek één van de komende dagen. Ik zie ook de wegwijzer naar Menton en misschien is dat een mooi alternatief om nog eens naar de Middellandse Zee af te zakken. Dit centraal gelegen dorp biedt mogelijkheden tot wandelen en fietsen. Vandaag is het Office du Tourisme gesloten.
Na dat rondslenteren is het meer dan tijd om mij op de camper terug te trekken voor de finale van de koers. De gedoodverfde favoriet Wout van Aert is niet mee met het kopgroepje maar zijn ploegmaat Laporte wel. Ook in de kopgroep de revelatie van het voorjaar Biniam Girmay die zonder parcourskennis en ervaring op Vlaamse wegen op de valreep aan de selectie van zijn ploeg werd toegevoegd. Zeer intelligent en met koel koersinzicht gaat hij de sprint aan en wint als eerste zwarte Afrikaan dit wielermonument. Proficiat! Ik ben blij getuige te mogen zijn van dit prachtstaaltje wielergeschiedenis. Nu nog wachten op Arabische revelaties en dan is de mondialisering van de wielersport echt op gang getrokken.
Met het ingaan van de zomertijd is het langer licht en kan er al eens uitgebreid gekookt worden zonder dat ondertussen het donker op ons dak valt.
Dag 27 – Ma 28 maart 2022
Sospel
Ik neem eens echt vakantie.
Dag 28 – Di 29 maart 2022
Sospel
Ik sta op onder een goed gesternte. Het verlofdagje heeft me deugd gedaan. Ik heb er wel zin in ... alleen sta ik in beraad wordt het een wandeling of een fietstocht. Na wat getreuzel, eens naar de lucht kijken, een blik op meteo France en de benen voelen, slaat de balans over naar wandelen.
Bij de wandelboom pik ik het GR pad op dat door de stad loopt. Bij de lavoir, omgeven door arcades uit de 18 de eeuw, mijmer ik over de eentonige werklast van waarschijnlijk overwegend vrouwen. Alhoewel, even waarschijnlijk dè plek om de nieuwste roddels te verspreiden en op te pikken. De facebook groepen voor het digitale tijdperk zeg maar. Ik vraag me af hoeveel vrouwelijk talent er door de eeuwen heen verloren is gegaan door dat steeds weerkerende eentonige werk. Wat zouden de vrouwen van toen denken over het gebruik van wasmachine en droogkast? 
De rood-witte streepjes leiden me verder over de oude brug. Alleen het centrale deel stamt nog uit de 13 de eeuw. De beide bogen werden door de Duitsers tijdens hun terugtrekking in oktober 1944 opgeblazen en in hun oorspronkelijke staat herbouwd in 1951. Verder langs de kleurrijke gevels van de Rives de la Bévéra richting Office du Tourisme. De medewerkster is maar wat blij even een praatje te kunnen maken en me wegwijs te maken in de diverse wandel- en fietsmogelijkheden. 
Ik vervolg mijn trip door de Rue Saint-Pierre naar de Cathédrale Saint-Michel. Ik werp even een blik in deze barokke kerk met het gerestaureerde interieur uit 2014. Vanaf de trappen van de kerk heb je een mooi overzicht op de Place Saint-Michel met zijn barokke uitstraling.De rood-witte streepjes voeren me het dorp uit langs de spoorweg over de D 2204. We laten het kerkhof links liggen. Via een vervelend pad met rolkeien trekken we heuvelopwaarts. Het is niet de bedoeling om helemaal via deze weg naar Col de Braus te wandelen. Na een uurtje en het genieten van een mooi uitzicht, vang ik de terugweg aan.
Naar het einde van de dag toe komt de zon er helemaal door en kunnen we nog een beetje genieten. Eén van de camperaars vertrekt en ik ben er als de kippen bij om hun mooie stek in te nemen.
Dag 29 – Wo 30 maart 2022
Sospel
Voorlopig heb ik aan de Côte nog niet het weer dat ik had aan de Verdon. Het is langer licht maar het weer blijft wisselvallig. Vandaag overtrokken met regen. Geen gietende regen, eerder een gestaag aanhoudend rotding. Binnenblijf weer. Gelukkig is er nog altijd een boek.
Dag 30 – Do 31 maart 2022
Sospel
Ik wil dit Côte d'Azur luik afsluiten met een bezoek aan Menton. Niet teveel wind, geen overdreven zon, ideaal fietsweer.
Het belooft best wel pittig te worden. Bij de voorbereiding kom ik in de buurt van de 1000 hoogtemeters!Gelukkig is mijn conditie goed en ik neem mij voor het op het gemak te doen. Na een km inrijden moet er al teruggeschakeld worden naar het binnenblad. De aanduidingen zijn niet geheel duidelijk en ik sta voor een dilemma aan de tunnel de Casstillon. Je mag hier met de fiets niet door. Bovendien is er maar één pijp beschikbaar. Er is geen alternatief en ik heb geen zin om 5 km terug te rijden. Door die ene pijp is er alternerend verkeer en ik laat alle wagens voor om dan een 850 m sprint te trekken.
Eens uit de tunnel wacht een spectaculaire 15 km afdaling naar Menton.
Recht voor het Casino vind ik een vrij bankje en is het genieten met het gezicht naar zee en in de zon.Hier geen zandstranden maar grote kiezels. De zonnekloppers kunnen maar beter een matrasje meebrengen me dunkt.
Tijd om iets te eten. Ik denk niet dat ik in mijn fietstenue zeer welkom zou zijn in het restaurant van het Casino. Ik blijf lekker op mijn bankje.
Veel fietsers in het straatbeeld. Een ontspannen niet gestreste sfeer. Geen getoeter en geschreeuw. Het is leuk struien langs de zeeboulevard in dit grensstadje.
Hier zou ik mij best wel jeunen. Dit is nu eens een stad aan zee naar mijn hart.
Het is een prettige middag geweest maar ik heb nog minstens twee uur terugweg voor de boeg. Het is ondertussen 14 u en het lastigste stuk ligt nog voor mij. Tijd om afscheid te nemen van de Côte. De volgende dagen zal dat misschien Riviera worden.
Ik hou een mooi strak tempo aan richting Col de Castillon. Over de 17 km bergop zijn er diverse haarspeldbochten en sommige stukken hebben een stijgingspercentage van 10%. Deze keer neem ik braafjes de richting van de Col in plaats van de tunnel. Eens over de col is het nog ongeveer 5 km bergafwaarts. De weg is goed, weinig verkeer, overzichtelijke linkse bochten waar we kunnen spelen met de ideale lijn. Voorzichtiger in de rechtse bochten (bergkant) je weet maar nooit. In tien minuten sta ik beneden. Het is 16:15 u als ik bij de camper de fiets kan parkeren.Statistiek : 03:55:57 u - 50 km - G 12.72 - M 49.19 - Cad. 59/127 - stijging 1080 m - daling 963 m
Een mooie afsluiter me dunkt.
Dagen 31-33 – Vr 01 - zo 03 april 2022
Sospel
Het is er eindelijk van gekomen. Lekker vakantie nemen in een ontspannende omgeving. Ik heb me in een hoekje van de CP geplaatst waar ik optimaal van de zon kan genieten. Geleidelijk stroomt de CP leeg en blijf ik alleen over.
Ik trek me in mijn zetel terug met de Millennium Trilogie van Stig Larson. Mijn leessessies worden enkel onderbroken voor af en toe een kleine wandeling in de omgeving. Een boodschap, wat kokkerellen en natuurlijk wat slapen.
Dag 34 – Ma 04 april 2022
Sospel - Olivetta San Michele - 70 km
De einder wenkt en het wordt tijd om de horizon te verleggen. Het is de bedoeling om via de D 2204 richting Cuneo in Italië te rijden.
Dat is dus de bedoeling. De eerste 25 km gaan zeer vlot. De volgende 10 km is het slalommen tussen de wegenwerken om uiteindelijk in Tende volledig vast te rijden. Ik doe nog een verwoede poging maar tevergeefs. Op de grote werf mag ik niet door. Google biedt mij een alternatief via de D 91 maar helaas, ook hier wegenwerken. Er zit niets anders op dan terug te rijden. Op de splitsing met de N 204 kies ik voor de richting Ventigmiglia. In San Michele stoot ik op de aanduiding van een camperparking.
Deze in terrassen opgebouwde camping biedt plaatsen tussen de olijfbomen waaronder een 1000 jarige. Op de bovenste gedeelten zijn elektra aansluitingen. Water kun je beter tanken voor je binnenrijdt. Het geheel doet zeer rudimentair aan maar is zeer schitterend gelegen met bergen rondom. Bij aankomst staan er enkele campers en caravans van waarschijnlijk blijvende bewoners. Ik word zeer vriendelijk en behulpzaam ontvangen door de beheerder. Wanneer ik mijn motor afzet, valt de stilte als een zacht fluwelen deken over me heen.
Het is 15:30 u geworden en ik ben aan een hapje toe. Gelukkig is mijn ijskast ruim voorzien en kan ik nog een tijdje weg.
De zetel wordt buitengehaald en het wordt nog genieten van de zon. Dit is echt een plaats om volledig tot rust te komen.
Dagen 35&36 – Di 05 - wo 06 april 2022
Olivetta San Michele
Het is nog lang tot december. Ik heb wel nog even tijd en beslis nog een beetje te blijven. De ongedwongen sfeer houdt me aan de plek gekluisterd. Het weer werkt mee en ik heb de gehele dag zon. Heel af en toe wordt de stilte onderbroken door het occasionele geluid van een passerende auto.
De middag wordt gebruikt voor een verkenning van het dorp. In feite valt er niets te beleven en ben je zo uitgeslenterd. Ik wandel nog naar het uitzichtpunt vanwaar je een mooi zicht krijgt op het dorp. Ik heb niet veel animo in een 'lange' wandeling en bezwijk voor de lokroep van mijn boek.
wo 06 april
Ik heb er buren bijgekregen. Volledig uitgerust en uitgedost trekken ze er vroeg op uit. Ondertussen neem ik rustig de tijd voor een koffie, gevolgd door een ontbijt. Rond 11 u tijd voor een thee en een biscuit.
Tegen 12 u komt de beheerder eens poolshoogte nemen en informeren als ik zin heb om hem te vergezellen om een hapje te gaan eten in een plaatselijk eethuis. Ik heb ook cash vandoen en wil hem wel vergezellen bij een uitgebreidere kennismaking van de streek. Zeer handig in zijn zijn 4x4. Dit grensgebied is een pareltje van ongerepte natuur met gezellige dorpjes die ondanks de 21 ste eeuw toch hun charme en eigenheid hebben weten te behouden. De fietsliefhebber moet hier niet verlegen zijn om aan de nodige hoogtemeters te komen. Sommige stukken zijn best wel steil.
Tegen de tijd dat we in het eethuis aankomen is het afgeladen vol met een ongedwongen sfeer van ons kent ons. Het vrolijke gebabbel is een dooreenhaspelen van Frans en Italiaans waarbij het Italiaans toch de boventoon voert.
Mijn gids is de zoon van een Italiaanse gastarbeider die in de Borinage heeft gewerkt. Een deel van de familie woont nog in het Brusselse. Angelo, zo heet hij, heeft vele jaren zijn vakanties bij 'ons' aan zee doorgebracht – in Bredene nota bene.
Het wordt een gezellige middag die uiteraard wat uitgelopen is.
Dag 37 – Do 07 april 2022
Olivetta San Michele - San Lorenzo al Mare - 52 km
De voormiddag wordt gebruikt om de camper in zomermodus te brengen. De winterspullen worden netjes opgeborgen, de wagen wordt geserviced en we zijn klaar voor een nieuw avontuur.
De verplaatsing naar de volgende bestemming brengt me eerst in Ventimiglia met een aaneenrijgen van kustplaatjes op de SS 1 door San Remo naar San Lorenzo al Mare. Over deze relatief korte verplaatsing heb ik toch 1:45 u nodig gehad. Een lange lintbebouwing met af en toe een glimp op de Riviera.
Ik raak aan de babbel met mijn Italiaanse overbuur. Hij en zijn vrouw komen net terug van een rondrit over de Cipressa. We hebben het even over de afstand en winnaars van de afgelopen jaren. Als hij hoort dat ik ook fiets lichten zijn ogen helemaal op als hij met bewondering over Mathieu en Wout spreekt.
Van hieruit stelt de Cipressa niet zo veel voor. Een foto bedriegt natuurlijk. Ik begin kriebels te krijgen en bekijk het profiel al eens op Google.
Een idee begint langzaam vorm te krijgen.
Dag 38 – Vr 08 april 2022
San Lorenzo al Mare
De 5,5 km beklimming van de Cipressa is best wel pittig. Op elke km staat er een overzichtsbord van het traject. Veel genieten van een zicht op de Middellandse Zee zit er niet in. In de afdaling kan ik het spoor volgen van een lokale liefhebber. Dan een stuk op de drukke SS 1 alvorens we afdraaien naar de Poggio. Deze klim lijkt me minder zwaar dan de Cipressa. Ik kan op mijn middelste blad blijven rijden (ik heb er vooraan drie). Ik kan begrijpen dat het niet zo eenvoudig is weg te rijden maar dat het zeer belangrijk is vooraan in een eventuele kopgroep te zitten bij het opdraaien. Voor de durvers kan er misschien iets geforceerd worden in de afdaling. Zeer begrijpelijk dat het meestal uitdraait op een (massa)sprint. Ik heb de finishlijn niet gevonden.
De terugweg over de SS 1 is verre van aangenaam. Het aanleggen van afgescheiden fiets/wandelweg is gezien de krappe beschikbare 'smalle' ruimte niet zo eenvoudig. Koning auto 'eist' steeds meer plaats op. Gelukkig is het maar 15 km.
Statistiek : 02:28:07 – 45 km – G 18,20 – M 47,43 – Cad. 66/125 – stijging 480 m daling 480 m
Deze onvoorziene meevaller is een mooi sluitstuk voor het bezoek aan de Côte en de Riviera.
Het vervolg van mijn Zuidoost Europa avontuur is te lezen in de post : Noord Italië - Povlakte - 2022
Zalig hoe het weer toch altijd opnieuw zon belooft na regen! Eindelijk is het hier in België ook zover! Af en toe nog winters fris maar zowel bij ons als bij hondje Boris begint de lente te kriebelen. Zo te zien aan de foto's en te lezen in het altijd leuke verslag is bij jou de zomer dichter dan de lente! Geniet van het mooie weer en de nieuwe outfit!! Wij hebben alvast onze regenoutfit aangekocht voor Noorwegen deze zomer! Groetjes, Mieke & Jeroen en Boris
BeantwoordenVerwijderenNoorwegen is een prachtbestemming voor jullie. Regen en sneeuw schrikken jullie niet af. Toch ook maar warme kleren voorzien. Zie mijn pagina Noorwegen 2015. Succes bij de voorbereiding en natuurlijk ook de uitvoering.
BeantwoordenVerwijderen