Noord Italië - Povlakte 2022

Dag 1 – Za 09 april 2022

          San Lorenzo al Mare - Cuneo - 138 km

Na het bezoek aan de Côte d'Azur en bij uitbreiding een stukje Riviera draai ik het binnenland in. Door wegenwerken was het niet mogelijk Cuneo te bereiken vanuit Sospel langs de N 204/E 74 (zie Post Côte d'Azur 2022). Het tijdelijk alternatief over San Lorenzo al Mare was meer dan leuk meegenomen.

Ik had afgesproken om vroeg te vertrekken en om 09:30 u kan ik de leuke Campeggio Il Pozzo verlaten. Op de 15 km richting Imperia langs de SS 1 krijg ik af en toe een blik op de Middellandse Zee. Helaas, geen mogelijkheid om even te stoppen om van het uitzicht te genieten. Ook Italianen hebben in de loop der jaren bredere auto's gemaakt en aangeschaft. Daardoor moe(s)t de infrastructuur aangepast worden, vaak ten koste van mogelijke parkeerruimte.

In Imperia verlaten we de kust en draaien we de SS 28 op. Op deze mooie brede weg die enkel in de dorpjes versmalt, is het aangenaam rijden. Dit traject is ook geliefd bij wielerliefhebbers en weekendmensen. Op deze drukke zaterdag is het zaak je hoofd erbij te houden. Geleidelijk aan stijgt de weg naar Colle de Nava – 934 m. Eens in de vallei is het vlot doorrijden naar Cuneo.

Om 12:30 u draai ik de nieuw aangelegde CP op – gps N 44.38561; O 07.55194. Deze kleine CP (8 plaatsen) ligt te midden van de sportvelden en aan de rand van het Parco fluviale Gesso e Stura. Het servicepunt ligt net buiten de CP. Op de CP zijn alle mooi afgescheiden plaatsen voorzien van een elektra aansluiting (4 A). Dit is een betalende CP (€ 5,00) te betreden via een afsluitboom. Men mag maximum 72 u parkeren. Tegenover het zwembad ligt een lift waarmee de bovenliggende binnenstad kan bereikt worden.

Na een klein hapje is het tijd voor wat boodschappen doen. Ik kies voor de Carrefour op ongeveer anderhalve km dwars door de binnenstad. Een ideale gelegenheid om een eerste impressie op te doen. Het voelt een beetje Spaans aan.

Na de inkopen maak ik een verkennende wandeling in de omgeving om inspiratie op te doen voor morgen.

Dag 2 – Zo 10 april 2022

          Cuneo

Ik ben uitgeslapen en voel me fris en monter. Tijdens de avond en nacht is de kleine CP toch vol geraakt. Bij het ontwaken is het één en al activiteit. De nieuw aangekomenen hebben er blijkbaar ook zin in.

Het Parco fluviale Gesso e Stura leent zich voortreffelijk voor wandelen en fietsen. Ik trek mijn wandelschoenen aan voor een verkenning van de samenvloeiing. Op dit gedeelte van het pad is het vrij rustig. Geen noemenswaardige hindernissen en een gemakkelijk beloopbaar pad.

Mij valt vooral de lage waterstand op. In het voorjaar zou je een 'wilder' water verwachten. Men is wel voorzien op elke eventualiteit. Overtollig water kan gemakkelijk opgevangen worden in dit Parco fluviale. Ook de samenvloeiing ligt er eerder droogjes bij. Geen enkel probleem om de bedding over te steken.

Op de terugweg kies ik voor een verkenning van de binnenstad. Ik kom via het westen langs het politiekantoor in de stad. Het begin van de Via Roma tot op het centrale plein is autovrij en het is er gezellig flaneren. 

Deze brede winkel-wandelstraat herbergt enkele merkwaardige gebouwen. Zoals het Casa Basso uit de 14-15 de eeuw. Dank aan de infoborden die je helpen de 'oorspronkelijke' gedeelten te herkennen.  

De 'oude' panden vallen niet uit de toon bij de nieuwe. Dit maakt deze boulevard bijzonder sfeervol.

Voor de façade van de eerder recentelijk gebouwde kathedraal is men te rade gegaan bij de klassieke oudheid. De gevel kan zo doorgaan voor een Grieks-Romeinse tempel.

Het enorme centrale plein ligt er door zijn afmetingen een beetje verlaten bij. Op deze zondag lijkt niemand gehaast en ook ik schakel automatisch over op slentermodus. Er wordt al eens een etalage en een gevel bekeken en ik zet me zowaar eventjes op een bankje genietend van de onthaasting van de medemens.

Bij de afdaling naar de CP kom ik één van de buren tegen. De Duitse mevrouw is met haar jongste zoon een koffie wezen drinken. We geraken aan de babbel en ik moet mijn beste schoolduits – auf, bei, mit, von, nach zu, dir – bovenhalen. De tienerzoon krijgt Frans op school. We raken aan de praat in het Frans. De ogen van de mama stralen van trots haar telg met enthousiasme te horen converseren.  Zo kom ik te weten dat ze uit Zwitserland afkomstig zijn en onderweg naar de Côte d'Azur. Als dat nu eens niet toevallig is waar ik juist vandaan kom. Ik kan hen voor veel omrijden behoeden door mijn opgedane ervaring op de E 74. Zij waren van plan om over Sospel naar het zuiden te rijden. Een beetje mondreclame voor mijn blog doet hen enkele suggesties aan de hand. Mede daarvoor is die blog er. Een extra stimulans om vol te houden!

Het is prachtig weer. Geen weer om binnen te zitten en ik besluit de andere kant van de rivier te verkennen. Het is ondertussen merkwaardig drukker geworden. Veel dagjes mensen die er als koppel of als familie op uit zijn getrokken. Die drukte is niet zo aan mij besteed en ik zoek een alternatief pad. Door de lage waterstand zijn er diverse mogelijkheden. Ik wandel tot aan de brug over de snelweg en maak dan rechtsomkeer. Veel te druk naar mijn doen.

Bij de camper de zetel buitengehaald om met het gezicht naar de zon met een boek en een koel drankje nog een beetje te genieten. Hoe prettig kan het leven zijn.

Dag 3 – Ma 11 april 2022

          Cuneo - Castellar - 44 km

Ik word gewekt door gestommel aan mijn rechterkant. Meine Nachbarn gehen heute. Ich wünsche ihnen eine guten farht und viel spass auf der Côte.

Ook ik maak mij op om verder te trekken. Tegen betaling van € 10 kan ik deze nette CP verlaten. Nog even servicen en weg zijn wij.

Bij het verlaten van Cuneo valt mijn oog op een Dis Car pompstation. Nooit eerder van gehoord of gezien maar met een zeer scherpe prijs. Voor € 1,719 per liter kan ik tanken. Deze buitenkans kan ik niet laten schieten. De P 589 en vervolgens de P 581 brengen me naar Saluzzo. Vandaar een kleine hup naar Castellar. Bij het opdraaien naar de CP word ik gehinderd door infrastructuurwerken. Het lijkt op glasvezelkabels leggen. Enfin, ik kan niet door en moet een 'blokje' omrijden. Dat brengt me op zeer smalle wegen maar gelukkig geasfalteerd.

Zo bereik ik de aan de voet van het castello gelegen kleine CP – gps N 44.62331; O 07.44141. Er is plaats voor 8 wagens met alle nutsvoorzieningen. Overwegend vlakke grindondergrond. Bij navraag voor betaling blijkt het gratis te zijn? Bij aankomst staan er twee wagens. Ik installeer me aan de graskant met mijn deur naar de zon.

In de middag waag ik mij aan een kleine verkenning. Het stille dorpje heeft niet veel te bieden. Bij het enige café staan enkele stamgasten druk gesticulerend op z'n Italiaans het belangrijkste nieuws van de dag te bespreken.

Ik draai de helling op richting castello. Het blijkt in particuliere handen te zijn en ik heb de indruk dat sommige delen onderverhuurd worden. 

Het wordt een impressie van de buitenkant. Diverse bouwstijlen door de eeuwen heen hebben er toch min of meer een samenhangend geheel van gemaakt.

Op de terugweg passeer ik het hondenkerkhof. Van zeer eenvoudig tot enkele heuse mausoleums. De hond is waarschijnlijk het eerste gedomesticeerde dier en terecht een vriend van de mens.

Er wordt nogal wat reclame gemaakt voor de Capella San Ponzio. Gelegen tussen de vruchtenbomen is het wel even zoeken. Enkele locals helpen me graag op weg. Deze kapel uit de 13 de eeuw straalt waardige ouderdom uit. Door de eeuwen heen en ondanks vermoedelijke restauraties, is er niet veel recht aan het kleine gebouw. Helaas gesloten.

In het gebied wordt er intensief aan vruchtkweek gedaan. Ik heb niet kunnen achterhalen wat het resultaat van de tot ontwikkeling gekomen bloesem zal zijn. Aan de zeer enthousiaste uitleg in het plaatselijke dialect geraak ik niet wijs. Vast staat het zijn geen druiven, wijnbouw kunnen we dus afvinken.

Bij de camper kan ik nog een beetje genieten van de zon. Ik zoek een plaatsje uit de wind en geef me over aan het plattelandsgevoel.

In de avond zorgen de warme oranje lampen dat de CP in een sfeervol licht gebaad wordt. Dit diffuse licht zorgt voor een indirecte verlichting in de badkamer. Heel speciaal effect. 

Dag 4 – Di 12 april 2022

          Castellar

Mijn gids moedigt mij aan tot een verkenning van de Valle Varaita richting Colle d'Agnello – 2744 m. Het volledige traject is enkele richting 65 km. Dat is te hoog gegrepen.

Ik plan een rit tot aan het vakantiedorp Sampèyre. Omdat ik geen zin heb om om te rijden via Saluzzo kies ik voor de 'shortcut' via Brondello.

Tot aan Pagno gaat het vlotjes.  Richting Brondello gaat het over de Colletta di Brondello – 821 m en wordt het zeer pittig. Over een afstand van ongeveer 8 km moeten er 481 hoogtemeters overwonnen worden. Het is een mooi traject, rustige weg met een redelijk wegdek. Heel bijzonder zijn de met nieuw asfalt heraangelegde haarspeldbochten.

In de 5 km afdaling naar de SP 8 moet er regelmatig diep in de remmen gegaan worden om niet uit de bochten te vliegen. Volgens mijn gps zijn sommige stukken 20%!

Op de SP 8 is het veel drukker. De 17 km tot Sampèyre gaan geleidelijk bergop. Ik kan een mooi tempo aanhouden met dank aan een strakke 3 beaufort rugwind. Op een hoogte van 950 m zet ik me aan de kant voor een kleine snack. Ik ben dan 2:15 u onderweg.

Sampèyre is duidelijk een vakantiedorp. Veel huizen zijn volledig potdicht afgesloten en wachten op de zomergasten. De streek is gekend voor zijn huizen met platte stenen op de daken. De 'nieuwe' huizen hebben de meer 'gewone' dakbedekking.

Op de terugweg, een bijtrapafdaling met tegenwind, mis ik de afslag naar Brondello. Na enkele km is het duidelijk dat ik niets herken van de heenweg. Ik heb geen zin om door te rijden op de steeds drukker wordende SP 8 en rij terug tot de afslag. Ik neem de Coletta di Brondello in noordelijke richting en weet wat me te wachten staat. Op de colletta kom ik even op adem om mij dan in duikvlucht op de afdaling te storten. Een kleine wagen speelt (zonder het te weten) voor leadout wat het aansnijden van de bochten ietsje gemakkelijker maakt.

In Castellar is het nog 1,5 km uitbollen.

Statistiek : 04:49:21u – 75 km – G 15,55 – M 63,45 – Cad. 65/118 stijging 1.237 m - daling 1.237 m

Onder invloed van de nawerking van de adrenaline werk ik alle noodzakelijke bezigheden af. Het is 16:30 u geworden en de lichte maaltijd gaat over in aperitieven. Mijn boiler raakt opgewarmd en voor één keer moet er bij het douchen eens niet op de tijd gelet worden. Ik heb nog energie over om enkele boodschappen te doen en een maaltijd in elkaar te flansen.

Dag 5 – Wo 13 april 2022

          Castellar

Het beloofd mooi weer te worden. Ideaal om een rustdag in te plannen. Net als mijn buren zet ik mij een beetje buiten met geleidelijke blootstelling aan de zon.

Tussen het zonnekloppen door maak ik tijd voor een wandeling in de omgeving.

Naast de CP ligt de recreatieruimte annex kleedkamer van de voetbalvereniging. Daarnaast  het speelplein met picknick ruimte. Kleintjes en groten worden welkom geheten in Castellar. 

Chapeau aan de gemeente voor het verschaffen van deze faciliteiten. Castellar is niet zo groot, in feite één straat met wat vertakkingen.

Zoals eerder vertelt is het een fruitteelt gemeenschap. Het slenteren langs de boomgaarden is rustgevend. Ook aangenaam om naar te kijken nu alles in bloei staat. De zorg schijnt mij arbeidsintensief te zijn. Niets wordt aan het toeval overgelaten, van druppelbewatering tot netten die waarschijnlijk tegen de vogels moeten beschermen. Ik ben er nog altijd niet achter gekomen wat er precies geteeld wordt. 

Maar vandaag is vooral een rustdag en wordt er al eens nagedacht over de planning van de komende dagen. Nu de werken zich verplaatst hebben is de rust en de stilte weergekeerd.

Dag 6 – Do 14 april 2022

          Castellar

De zon is vroeg van de partij en het beloofd een zomerse dag te worden (naar Belgische begrippen) + 25°. Het is van vorige zomer geleden dat ik nog dergelijk fietsweer heb gehad. Ik zet me in bijna volledig zomertenue. Bijna, in de bergen weet je maar nooit.

Ik heb een mooi ritje in gedachten. Stroomopwaarts naar de bron van de Po. Vanaf de CP is het maar een kleine 30 km. Via San Pietro en de SP 26 en op de terugweg via Martiniana Po langs de SP 117. 

Een eerste kennismaking met de Po op 5 km van de CP doet mij een beetje vrezen voor het vervolg. Een brede maar vooral uitgedroogde bedding. 

Ik heb wel het decor mee met de alpenreuzen op de achtergrond.

De eerste 20 km tot Paesana gaan geleidelijk bergop. Een stijging van 330 m. Ik toer even door dit stadje en zet dan koers richting bron. Vanaf nu wordt het andere koek. Over de laatste 6 km moet een hoogteverschil van ook 300 m overwonnen worden. 

Bij de bron - volgens Google, onderneem ik een expeditie op z'n Livingstone's. Het wordt een steile afdaling door bosschages. In geen tijd draag ik de sporen van deze onderneming op mijn lichaam. Her en der schrammen en kleine snijwondjes aan venijnige doornstruiken. Dat alles om een glimp op te vangen van de bron. Tussen het struikgewas door ontwaar ik een pietluttig stroompje en dito waterval. 

Terug op de weg (SP 26), beslis ik nog een eindje door te rijden om te 'onderzoeken' wat dat stroompje precies inhoud. Ik rij nog een kleine km door naar de Fascia Fluviale. 

Ik begrijp dat dit één van de bergstroompjes betreft die uiteindelijk de Po vormen.

Ik ben ondertussen 2:30 u onderweg. Om 11 u vertrokken =  14 u. Tijd om terug te keren. In de afdaling word ik aan eergisteren herinnerd, strakke tegenwind. De eerste zes km is dat geen probleem. De laatste km gaat zelfs bijzonder goed met een snelheid van boven de 66 km/u. In Paesana wordt ik voorbijgestoken door een blonde (stevig gebouwde) fietsster. Ik probeer haar te overtuigen om rond te draaien om de snelheid er in te houden. Dat gaat enkele km zeer goed tot ze het niet kan laten mij er terug af te rijden op een stukje bergop. In de volgende afdaling heb ik mezelf goed gelanceerd en nu kan zij mijn wiel niet houden. Bij de splitsing naar Martiniana Po heeft zij waarschijnlijk de andere kant genomen. Ik zie haar niet meer terug. De SP 117 is minder druk dan de SP 26 en ik kan goed doorrijden zonder veel gehinderd te worden door het verkeer.

In Castellar is het nog even uitbollen om het melkzuur uit mijn spieren te krijgen. Ik ben zeer tevreden over deze rit. Voldaan kan ik met een brede smile de CP opdraaien waar ik met plezier mijn hoofd onder de waterkraan hou.

Statistiek : 03:13:34 u - 55 km - G 17,06 - M 66,37 - Cad. 70/122 - stijging 653 m - daling 653 m

Mijn overbuur komt me zeggen dat ik niet mag vergeten te eten. Nu, ja, dat is niet zo'n groot probleem voor mij.

De rest van de middag wordt het lekker genieten van de zon.

Het wordt drukker op de CP. Tegen de avond staan we met 5 geïnstalleerd. 4 Italianen en 1 Belg. De taalbarrière ervaar ik toch wel een beetje als een probleem. Geen van de Italianen spreekt iets anders dan een vorm van hun moedertaal. Niet bevorderlijk voor de integratie maar dat is vooral mijn probleem. 

Dagen 7–10  Vr 15 - ma 18 april 2022

          Castellar

De lente lijkt definitief in het land. Op een hoogte van 340 m zakt de temperatuur 's nachts niet meer onder de 10 graden. Bij het opkomen van de zon over de horizon warmt het goed op. Tegen de middag hebben we zelfs zomertemperaturen. Dat vraagt om enige aanpassing en ik ga in acclimatisatiemodus.

In de praktijk komt dat neer op zetel buitenzetten op het grasperkje voor mijn deur, al of niet in de schaduw van een boom, afhankelijk van de intensiteit van de zon. Ik ben geen zo'n verwoede zonneklopper. Een beetje bijkleuren is mooi meegenomen maar geen doel op zich. 

Als de vakantiestemming je eenmaal te pakken heeft, is het merkwaardig hoe snel de dagen voorbijvliegen. Te midden van mijn Italiaanse soortgenoten kost het geen enkele moeite om mij aan te passen aan de Mediterrane sfeer. 

Wat doet een mens zoal? Om af te kicken besluit ik boodschappen te voet te doen. Op 4.5 km is een Lidl. Door en langs velden. Op de rand van Saluzzo passeer ik een nieuwbouwproject. 45 min na vertrek sta ik in de Lidl. Om 12 u en ruim 15.000 stappen verder ben ik terug 'thuis'. Niet echt vakantie zul je zeggen? Waarschijnlijk heb je gelijk. De middag gaat op aan zalig nietsdoen, enfin, met een boek uiteraard.

Saluzzo is de dichts bijgelegen stad. Wil ik wel eens verkennen. Geen zottigheden deze keer. De fiets wordt buitengehaald voor een klein toertje. Echt maar 15 km. Een klein gezellig provinciestadje opgebouwd rond een historisch centrum met een verkeersvrije winkelwandelstraat. Ik ga even kijken bij de CP maar kan geen verbetering met mijn huidige standplaats vinden. Een pitstop bij de Lidl en dan rustig tussen de velden camperwaarts.

Zondag 17 april staat in mijn agenda aangestipt. Niet zozeer omdat het Pasen is, mijn buren komen me een prettige feestdag wensen, maar de helleklassieker voor mannen wordt vandaag gereden. Paris-Robaais is één van mijn favoriete koersen. Een droge, stoffige editie. Eentje om duimen en vingers bij af te likken. Links en rechts hoor ik dat mijn buren ook de koers volgen. De ontknoping valt op ongeveer 30 km van de meet. Dylan Van Baarle steekt er met kop en schouders bovenuit en moet een euforisch moment meemaken als hij alleen de wielerbaan opdraait. Proficiat! Dikke chapeau voor Wout van Aert als verdiende tweede. Zijn vriend Mathieu zal zo langzaam aan beginnen balen met deze koers. Eén troost : er komen nog kansen.

Het groepje Italianen rond mij is druk bezig de koers te becommentariëren. Ik weet niet wat hun conclusies zijn maar vang de namen van de protagonisten op. Dit jaar geen Italianen in een rol van betekenis. Hun gekeuvel boet aan intensiteit in en waarschijnlijk gaan ze weer over tot de orde van de dag in een iets Italiaansere setting. 

Als voorbereiding op mijn Balkanverkenning herlees ik nog eens het magistrale werk van Geert Mak : In Europa. Een vlot leesbaar relaas over de Europese geschiedenis in de 20 ste eeuw. 

Vandaag - 18 april, wilde ik graag doorrijden. Maar sinds gisterenavond is het steeds drukker geworden op de CP. Op paasmaandag van standplaats wisselen lijkt me geen goed idee.

Tijdens de dag wordt het zelfs nog drukker. Er is een waar familiefeest aan de gang juist voor mijn deur. Op het hele terrein lijkt het wel een ontspannen volksfeest. Ongewild word ik ondergedompeld in een Italiaans taalbad. De mensen voor mijn deur spreken duidelijk en goed gearticuleerd. Zeer geanimeerd en ik kan bepaalde gedeelten redelijk volgen en af en toe een opmerking plaatsen. De hoofdinteresse blijft toch mijn boek.

Rond 18 u is het afgelopen en stroomt de CP langzaam leeg. Ik heb nog één overbuur. 

Dag 11 -  Di 19 april 2022

          Castellar - Torino - 61 km

Ik neem afscheid van mijn enige overgebleven buren. Een echtpaar uit Torino dat hier op 'het platte land' geniet van de stilte en de rust, weg van de drukte van de 'grootstad'.

Ik laat hen weten : “vado a Torino” – ik ga naar Turijn. Met handen en voeten probeert hij mij duidelijk te maken vooral op te passen. Blijkbaar veel criminaliteit en inbraken... Ik toon hem dat ik naar een bewaakte CP ga en hij is duidelijk opgelucht enne vol lof over de bezoekmogelijkheden in 'zijn' stad.

Voor de zekerheid service ik mijn wagen, je weet maar nooit. Onderweg passeer ik de Lidl van Saluzzo. Het moment om de voorraad weer op peil te brengen.

Op weg naar, waan ik mij even in West-Vlaanderen. Uitgestrekte landerijen afgewisseld met kleine ondernemingen, vooral in de dienstverlening.

Ik ben nooit eerder in Torino geweest – Turijn zoals wij zeggen. Ook niet op doorreis. Deze tweede grootste stad van noord Italië – na Milano, ligt wel aan onder andere de Po. Reden voor mijn stop en bezoek.

Ik vind de Parcheggio Caio Mario maar ben abusievelijk te vroeg afgedraaid. Na de 'gewone' parking weer verlaten te hebben rij ik de CP Caio Mario op. Gps N 45.02793; O 07.63886. Deze onder camerabewaking gestelde parking heeft alle voorzieningen met ruime plaatsen op verharde ondergrond. Een oplaadkaart voor deze voorzieningen moet wel worden aangeschaft. Men rekent na de dagprijs van € 18 parkeerkosten ook € 0,50 aan voor 4 u elektriciteit. Zeer handig ligt de CP aan de tramhalte van lijn # 4 met directe toegang tot de binnenstad.

Op 850 m ligt een Carrefour Express en ik ben nog op zoek naar coffeepads voor mijn Senseo apparaat, niet gevonden. Ook Teiseire aanmaakdrank, niet gevonden.

Daarna meer dan tijd voor een verkenning van de omgeving. Te voet begeef ik mij richting Po. Een stevige oninteressante wandeling brengt me in de buurt van de Po.  Ik loop me vast op enkele UNO faciliteiten. Zie in de verte het ijsstadion van de Olympische spelen en kom uiteindelijk in het Parco delle Vallere. Na wat gekuier in het park kom ik bij de boorden van de Po. Het pad langs de rivier is een geliefde plek voor joggers en wandelaars. Op de terugweg het kruis ik het parcours van de Torino marathon.

Het pad ligt aan de  Italiaanse versie van GR waar aan de rood-witte streepjes een randje groen wordt toegevoegd.

De wandeling is een beetje uitgelopen, ik ben pas tegen 18:30 u 'thuis'. Maar ik heb mijn zicht op de Po waar ik voor gekomen ben.

Dag 12 -  Wo 20 april 2022

          Torino

Waar de Apennijnen de ruggengraat van Italië vormen, is de Po ongetwijfeld de slagader. Tot nu toe ben ik getuige geweest van de vruchtbaarheid van de Povlakte. Met Torino wordt daar industrie aan toegevoegd. Als bakermat van de Fiat fabrieken en de Martini belangrijk voor de economie van Italië. Voor de voetballiefhebbers is er altijd nog Juventus.

Ik heb wel niet het 'officiële' mondmasker voor het openbaar vervoer, maar ik zie anderen ook met het chirurgische masker. Ik heb geen zin om 5 km te wandelen door dichtbebouwd gebied en ik denk niet een groot risico te lopen op de tram. Voor € 1,40 moet je het ook niet laten. Keurig word ik op het kruispunt van de Via Bogino met de Via  Po bij de barokke arcades afgezet en kan mijn verkenning van de historische binnenstad beginnen.

Mijn focus ligt rond het Palazzo Reale. Een impressie : 

Het Palazzo Reale. 

Bij dit barokke paleis uit de 17 de eeuw geen imponerende aflossing van de wacht.

Het huis Savoye heeft geen politieke macht meer en Italië is intussen een republiek geworden.

Turijn was onder de Romeinen reeds een belangrijke stad. Getuige daarvan de imposante overblijfselen van de Porta Palentina uit de eerste eeuw met een stukje heraangelegde romeinse weg. Dit maakt deel uit van het vrij toegankelijke Parco Archelogico op een steenworp van het koninklijk paleis.

De Duomo di San Giovanni Battista, de kathedraal van Turijn, is wereldberoemd vanwege de Lijkwade van Turijn. Hier wordt het 'doodskleed van Christus' tentoongesteld. C 14 datering plaatst het artefact inderdaad in de eerste eeuw maar het is zeer de vraag of de zogenaamde afdruk werkelijk van Christus zou zijn.

Terug op het Piazza Castello sta ik grote bewondering voor de stellages rond het Palazzo Madama. Dit stukje werelderfgoed herbergt het Museo Civico d'Arte Antica. Na de opknapbeurt zal dit zeker terug één van de uithangborden van Turijn worden.

Het wordt steeds guurder en ik ben te licht gekleed maar er staat nog één monument op mijn lijstje. Het Mole Antonelliana waarin het Museo Nazionale del Cinema is ondergebracht. Dit monument wil de concurrentie met de Eifeltoren in Parijs aangaan. Het imposante gaat verloren wegens de ligging. Midden in een woonwijk en onmogelijk om in één beeld te vangen. De bouw begon in 1863 en was oorspronkelijk bedoeld als synagoge maar werd uiteindelijk een 167 m hoge blikvanger.

Het spetteren wordt intenser en ik hou het voor bekeken. Door scha en schande moest ik ervaren dat het tramtraject (tijdelijk door wegenwerken) gewijzigd is. Na enkele omzwervingen kom ik uiteindelijk bij het centraal station wat ik herken van de heenreis. Na check en dubbelcheck geraak ik in de juiste richting CP.

In deze 'linkse' stad wordt er nog een beetje nostalgisch geflirt met het verleden. Zowel het tramstation als de CP liggen aan de Corso Unione Sovietica. Ik ken geen andere 'westerse' stad met zo'n uitgesproken knipoog naar de Sovjetunie. 

Dag 13/14 -  Do 21 & vr 22 april 2022

          Torino - Valenza - 106 km

Het is betrokken en de geladenheid tot regen blijft aanwezig. Ik heb niet veel animo om het mindere weer hier uit te zitten. De goesting om veel kms te maken staat ook op een laag pitje. Als gemiddelde Belg kies ik voor het compromis. De afstand tot Piacenza wordt gehalveerd en ik vertrek om 10:45 u.

Torino is een uitgestrekte stad en het kost mij 11 km om van de agglomeratie los te komen en een stukje tolvrije autostrade A 4 onder de wielen te krijgen. Vervolgens goed kunnen doorrijden op de P 31 bis die de loop van de Po volgt. In Casale Mongerrato steken we de rivier over maar is er helaas geen mogelijkheid tot stoppen of het maken van een foto. Voor de laatste rechte lijn, vrij letterlijk, over een afstand van 21 km, gaat het bijzonder vlot.

Om 13 u ben ik geïnstalleerd op de P voor de kazerne van de Carabinieri – gps N 45.00912; O 08.64015. Op deze parking is er plaats voor 20 wagens. Buiten vuilbakken zijn er geen faciliteiten. Op het nabijgelegen kruispunt is er een Q8 tankstation en een McDonalds. Op 250 m sta je aan de ingang van Ipercoop supermarkt. Het historisch stadscentrum ligt op een km. Een aan te bevelen tussenstop als je op weg bent op de A21/E 70 richting oosten. Op 15 km van Alessandra.

De nabijheid van de supermarkt nodigt uit tot een kleine shopping trip – een mens kan altijd wel iets gebruiken, soms nodig, meestal alleen wenselijk.

Ik bevind me hier op een hoogte van 130 m in een vrij vlak landschap dat door de aanwezigheid van de Po bijzonder vruchtbaar is. De steden en gemeenten in de wijde omgeving moeten geen honger lijden.

Voor zo'n kleine stad heeft Valenza gekozen voor knusse gezelligheid. Om het flaneren en het winkelen in alle rust te kunnen doen, is de belangrijkste winkel-wandelstraat volledig autovrij gemaakt. De diverse panden opgetrokken in verscheidene bouwstijlen geven de binnenstad iets authentieks.  

Ik ben gekomen om de loop van de Po te ervaren. Daarvoor moet ik dwars door de stad en dan afzakken naar de boorden van de rivier. Bij mijn dichterbij sluipen maak ik toch teveel lawaai. Ik wilde graag de reigers fotograferen maar die kozen het zekere voor het onzekere en met een kwieke veugelslag maakten ze dat ze weg kwamen.

De lokale overheid doet enorme inspanningen tot natuurbehoud. Ik kom in de (her)aanplant van een bos. Daardoor kan er sprake zijn van een Parco Naturale Fluviale. Het is er heerlijk wandelen. Vooral voorlopig zeer rustig. Een occasioneel baasje die zijn of haar hond uitlaat, een niet zo jong echtpaar gearmd kuierend en een met een camera gewapende zwerver uit het noorden.

De Po wordt steeds breder en onverstoord stroomt hij verder richting Adriatische Zee. Leven en welvaart verschaffend aan de vallei en de steden aan zijn boorden.

Dag 15 -  Za 23 april 2022

          Valenza - Piacenza - 100 km

Volgens de weersverwachtingen zou april de minst gunstige maand zijn om noord Italië te bezoeken. De bijgehouden statistieken tonen een piek in regen. Ik kan alleen maar deze waarnemingen bevestigen. Veel schitterende dagen heb ik tot nu toe nog niet mogen beleven. Gisteren en vandaag is dat niet anders. Gelukkig is het vooral 's avonds en 's nachts dat de regen valt.

Vandaag wil ik mij verplaatsen naar Piacenza. Zonder de geschiedenis van de stad onrecht te willen aandoen, komt bij mij spontaan het huis Farnese in gedachte. Ik heb de stad nog niet eerder bezocht.

Ik blijf de loop van de Po volgen. Mijn gps ingesteld op : tolwegen vermijden. Ik heb het geweten. De dorpjes en steden die het vooral van de landbouw moeten hebben, rijgen zich aaneen. Van 'vlot' doorrijden kan dan ook geen sprake zijn. In mijn nieuw zwerverbestaan ondervind ik is dat nu ook weer niet als een nadeel. 

Om 09:45 u vertrokken. 100 km verder ben ik om 11:45 u geïnstalleerd op de CP van Piancenza. Deze gunstig gelegen CP - gps N 45.05636; O 09.70224 zal waarschijnlijk nooit een prijs voor gezelligheid krijgen. Aan de rand van de historische stad gelegen, begrensd met aan de ene kant de spoorweg en de andere kant een drukke verkeersader en daar bovenop, vrij letterlijk nog een brug; heeft het wel alle faciliteiten voor de prijs van € 14,40 diensten inbegrepen.

Ik ben niet voor sfeer en gezelligheid gekomen. Toch niet op de CP. 

Om van een eerste zicht op de PO te genieten, moet ik maar een kleine km stappen. De brug van de S 9 overspant de Po en het onderliggende wandelpark. Het is een aangename vaststelling dat ik mij op de Italiaanse variant van de GR bevind - de Via Francigena. De Italianen maken steeds meer werk van het uitbouwen van trage wegen. De aanduidingen voor de diverse fiets- en wandelpaden kunnen beter, maar daar wordt aan gewerkt. 

Terug bij de CP merk ik dat het drukker is geworden. In de vooravond als de beheerster langs komt om te innen staan we ondertussen met 12 wagens. 

En dan begint het opnieuw te regenen. Van een avondwandeling naar de binnenstad zal niet veel in huis komen.

Dag 16 -  Zo 24 april 2022

         Piacenza

De regen is uitgevallen en de zon doet schuchtere pogingen om door te breken. Daardoor voelt het ietsje frisser aan en voor de zekerheid trek ik een pullover aan.

De historische binnenstad ligt op een zucht van de CP en alles is netjes bewandelbaar. Ik start mijn verkenning van de binnenstad bij het Piazzale Milano.

Aan de Viale Risorgimento kun je niet naast het Pallazo Farnese kijken. Dit statige waardigheid ademende paleis werd onder impuls van Marghareta van Oostenrijk, vrouw van Ottavio Farnese in de tweede helft van de 16 de eeuw gebouwd. Het moest concurrentie aangaan met het Palazzo Farnese in Rome waar het zeer goed op gelijkt. Het gebouw geeft een onafgewerkte indruk en heeft een bewogen geschiedenis achter de rug. Sinds het onder bestuur van de stad staat, worden er pogingen gedaan om iets van de voorbije grandeur te herstellen. 

Ik vervolg mijn weg door de Via Cavour een winkelwandelstraat (gedeeltelijk autovrij)  tot op het Piazza dei Cavalli. Ik kijk recht op het Palazzo Comunale beter bekend onder de naam Pallazo Gotico vanwege de Gotisch-Lombardische stijl. In 1281 werd een begin gemaakt met de bouw maar het is nooit voltooid volgens het oorspronkelijke plan. Het blijft een schitterend voorbeeld van Lombardische civiele architectuur. Het doel van dergelijke bouwwerken kun je een beetje vergelijken met onze lakenhallen.

Het plein is genoemd naar de twee ruiterstandbeelden uit het geslacht Farnese. Rechts Rannicio I (de initiatiefnemer) en zijn vader links Alessendro Farnese.

De twee beelden rusten op marmeren sokkels,  waarvan het ene werk begon in 1612 en  het andere tussen 1620 en 1625.

Ik laat me meevoeren op de stroom zondagsmensen die me feilloos naar de Duomo di Piacenza leiden. Het huidige gebouw werd opgetrokken tussen 1122 en 1233. Het staat bekend als een van de waardevolste voorbeelden van een Romaanse kathedraal in noord Italië.

De kathedraal ligt aan het gezellige Piazza Duomo. Er heerst een ontspannen sfeer, net niet te druk.

Ik ben hier op de grens tussen Piemonte en Lombardije en het valt op dat de meesten hun mondmasker ophouden, ook in de open lucht. Lombardije is één van de regio's die zwaar te lijden hebben gehad onder covid 19 en het motto is duidelijk - better safe than sorry. Wie kan ze ongelijk geven?

Nog wat rondslenterend stoot ik op een in het oog springende gevel. Het lijkt op iets tussen Art Nouveau en Art Deco Italiaanse stijl. Een plaquette leert dat het pand uit 1914 stamt. 

Ik begin een opkomend hongertje te krijgen en wandel langzaam terug richting camper. 

Tijdens het eten werp ik al eens een blik op de vorderingen in Liège-Bastogne-Liège. Het is nog 150 km, te vroeg om reeds aan het kleine scherm gekluisterd te zitten. Tijd om een luchtje te scheppen in het Giardini Margherita.

Op 50 km van de streep (in de koers) ben ik toch benieuwd naar de ontknoping. Op La Redoute lanceert Remco een aanval en de vogel is gaan vliegen. Oneigen aan deze wedstrijd komt hij met een kwart minuut voorsprong solo aan. In een sprint van stervende zwanen klopt  Quinten Herremans nog in extremis Wout van Aert. Hoe schoon kan zo'n wielerwedstrijd zijn!

Het is te warm in de camper - 28° en ik wil nog wel eens een wandeling maken naar de boorden van de Po. Het is zondag en familiemensen als ze zijn, trekken de Italianen dan graag naar buiten om een feestje op te zetten. Het enige jammere is het tegen elkaar opbotsen van diverse om het luidst gespeelde muziekstijlen. 

Ik ben meer een stilte mens. Het is genieten van de schitterende zichten in een speciaal decor.

De dreiging van onweer levert wel mooie beelden op.

Dag 17 -  Ma 25 april 2022

         Piacenza - Stagno (Parma) - 51 km

Wat al een trend leek, is vandaag zeker bevestigd. Er is een wezenlijk verschil in CP gebruik tijdens het weekeinde met doordeweeks. Na het ontbijt kan ik rustig de wagen servicen. Om 10:30 u ben ik nog de enig aanwezige.

Om de verplaatsing van 51 km te maken heb ik welgeteld een uur nodig. Om 10:45 u vertrokken om 11:45 u aangekomen. 

Bij de opgegeven CP blijkt één of ander feest aan de gang te zijn. Ik vermoed een teambuilding of iets dergelijks. Geen kinderen, geen tieners, geen mama's, wel uitgelaten twintigers en dertigers.

Handig voor mij is er 50 m verder een grindparking waar een truck met oplegger geparkeerd staat. Gps N 45.01605; O 10.23205. Ik sta 100% vlak, wat zeer uitzonderlijk is zelfs op aangelegde CP's. Er zijn geen voorzieningen. Dit landelijk afgelegen dorpje ligt in de bescherming van de dijk van de Po. Ideaal voor het maken van fietstochten. Het is er zo rustig en stil dat de galm van de klok van de nabijgelegen kerk nog enkele seconden natrilt. Het is lang geleden dat ik nog zoveel en divers vogelgezang heb gehoord.

Dit is precies wat ik wilde ervaren. De verscheidene gezichten van de Povlakte in al zijn diversiteit. Na een klein hapje is het meer dan tijd om te onderzoeken hoe de Po erbij ligt.

Ik wandel een stukje op de verhoogde dijk en omdat het maandag is, kan ik in alle rust genieten van de uitgebouwde picknickplaats met ruim zicht op de traag stromende Po. Men is hier op elke eventualiteit voorzien. In het spaarbekken of overstromingsgebied zijn nu bomen aangeplant of akkers aangelegd. Geen bebouwing. Italië is België niet natuurlijk. Er is veel meer ruimte maar toch houdt men rekening met de mogelijke grilligheid van de natuur. Geen woonwijken die onder water kunnen komen te staan.

Na een hazenslaapje trek ik in de late middag de andere richting uit. Op ongeveer 1,5 km ligt het dorpje Roccobainca (waar Stagno een deelgehucht van is). Dit dorp is opgebouwd rond het 15 de eeuwse kasteel Roccobianca. Graaf Pier Maria II de Rossi van San Secondo nam in 1465 zijn intrek. Het kasteel heet sindsdien Roccabianca, waarschijnlijk ter ere van Bianca Pellegrini, minnares van voornoemde graaf, die het in 1467 als een geschenk ontving, hoewel sommige historici geloven dat de naam is afgeleid van de kleuring van het gips dat de gevels al bedekte.

Het is nu in particuliere handen waar een wijnhuis is ondergebracht. Sedert 2003 opengesteld voor publiek. 

Denk de auto's weg en beeldt je koetsen en karren in en het Piazza Giuseppe Garbaldi met zijn buitenmuren van de burcht en het Piazza Minozzi waar de kooplieden markt hielden en je bent zo weer in de in de 17 de en 18 de eeuw. Een gezellig dorp om even in rond te toeren.

Om 18 u valt het feest bij de buren geleidelijk aan stil en wordt de stilte alleen onderbroken door de klokken van de kerk die elk half uur slaan. Even wennen maar niet echt storend.

Als toetje worden we vandaag getrakteerd met een wel zeer mooie zonsondergang.

  

Dag 18 -  Di 26 april 2022

         Stagno - Parma - 28 km

Het was de bedoeling om Parma vanuit Stagno te bezoeken. Uiteindelijk vond ik het praktischer om me te verplaatsen. Vreemd genoeg voelt vandaag om één of andere reden als een zondag aan. Het zal waarschijnlijk aan de eenzame bezetting van de parking gelegen hebben.

Binnendoor gaat het vlot maar niet snel richting Parma. Om een idee te geven : vertrokken om 09:30, aangekomen om 10:15 u.

De zeer bereikbare CP is in trek bij camperaars op doorreis. Gelegen aan diverse invalswegen - gps N 44.80880; O 10.24844. Zeer netjes en pro ingericht. Alle voorzieningen zijn voorhanden, zelfs een douche kan genomen worden. Als toemaatje, vlak naast de Lidl gelegen. Altijd handig. Enig nadeel, ongeveer 4 km van het centrum maar eventueel bereikbaar met de bus. Dat alles aan de prijs van € 20/24 u. De beheerder is zeer behulpzaam. Hij komt mij begroeten op de melodie van Marina. Het is niet de eerste keer dat ik merk dat Rocco Granata zeer geliefd is in Italië.

Het is vroeg en ik heb tijd. De fiets wordt binnengelaten en van hieruit lijkt de busverbinding iets voor ingewijden. Ik dus stapsgewijs richting binnenstad.

Op het Piazza Garibaldi is het een prettig weerzien met één van de founding fathers van het verenigd Italië - allee zijn standbeeld toch.

Passend staat hij voor het Palazzo Governatore. In een mooi historisch pand is het Officio del Tourismo ondergebracht waar ik zeer attent enkele nuttige suggesties krijg. Naar mijn gevoel mag het dan zondag zijn, volgens de kalender is het dinsdag en dan zijn enkele bezienswaardigheden enkel van de buitenkant te bewonderen.

Mijn bezoek lijstje is zo wie zo kort. Deze zeer uitgestrekte stad - 200.000 inwoners, is bekend als industriestad vooral van belang voor de voedingswarenindustrie. Aan de stad zijn de bij ons zeer bekende producten als de Parmezaanse kaas en parmaham verbonden.

Historisch vormde Parma samen met Piacenza eeuwenlang een hertogdom waaraan namen verbonden zijn als Margaretha van Parma - halfzus van Filips II van Spanje, die als landvoogdes optrad in de Habsburgse Nederlanden en hertog Alva bij ons lelijk huis kon houden.

Mijn kort lijstje omvat een bezoek aan de kathedraal - officieel Duomo di Parma; Cattedrale di Santa Maria Assunta. Met de bouw van deze belangrijke Italiaanse romaanse kathedraal werd in 1059 begonnen en werd ingewijd in 1106. De kerk werd zwaar beschadigd door een aardbeving in 1117 en moest worden gerestaureerd. Van het oorspronkelijke gebouw zijn overblijfselen te zien in de pastorie, het transept, het koor en de apsis, en in enkele beeldhouwfragmenten. De brede gevel werd voltooid in 1178. Deze vroegmiddeleeuwse architectuur kan mij wel bekoren. 

In het interieur ben ik vooral geïnteresseerd in de koepel met de illusionistische fresco's van de renaissanceschilder Antonio da Correggio - laat 16 de eeuw. Ik ben hier samen met een Frans koppel. Het foto enthousiasme van de vrouw doet mij denken aan mijn ervaring in de Sixtijnse kapel - op de rug liggend proberen een algemeen beeld te krijgen. In tegenstelling tot mijn exploot mag zij ongehinderd haar gang gaan.

Het gotische belfort werd later, in 1284-1294, toegevoegd: een dubbele constructie aan de linkerkant was bedacht, maar er werd nooit aan begonnen.

Naast de kathedraal ligt het achthoekige Baptisterium van Parma - mijn tweede monument op mijn lijstje. Architectonisch gezien markeert de doopkapel een overgang tussen de romaanse en gotische stijlen. Volgens mijn gids wordt het beschouwd als een van de belangrijkste middeleeuwse monumenten in Europa. Architect Bebedetto Antelami kreeg in 1196 de opdracht om de doopkapel te bouwen. De buitenkant van roze Verona marmer is achthoekig.

Bij het Casa della Musica stoot ik wel op een zeer imposant wrijfbeeld - Guiseppe Verdi.

Op de terugweg wandel ik door het Parco Ducale en kom te weten dat het Palazzo Ducale nu het commando van de carabinieri huisvest. Van hieraf is het nog een flink half uur stappen naar de CP.

Ik ben blij dat ik de wandeling gemaakt heb, maar even blij thuis te komen.

Dag 19 - Wo 27 april 2022

         Parma - Boretto - 31 km

Na het kleine cultuur intermezzo ben ik toe aan stilte en rust. Ik moet zorgen om voor 10 u van de CP af te zijn want ik heb geen zin om een extra dag te betalen. Zo vroeg op de dag is het bijzonder druk bij de serviceplaats. Nog net geen file. Ik geraak om iets over 9 u buiten en verplaats me naar de parking van de Lidl voor wat inkopen.

De korte verplaatsing volgt een beetje het scenario van gisteren. Rustig bollen van dorp naar dorp en de maximum snelheid in het ook houden. Dat valt niet altijd mee. Daar waar de toerist zich netjes aan de wet (probeert) te houden, zijn het net de Italianen die dikwijls voor 'gevaarlijke' toestanden zorgen.

Om 10:45 u draai ik de aan de Po gelegen Area sosta Camper River Passion op - gps N 44.90518; O 10.56076. Bij aankomst is er geen kat te bespeuren maar een vriendelijke buurtbewoner verwittigt de beheerder en ik word op weg geholpen in het Engels. Door ervaring wijs geworden, heb ik geleerd dergelijke plaatsen in het weekeinde te vermijden. Zo ook hier. Volgens de beheerder heb ik geluk van tijdens de week toe te komen. Ik heb mijn plaats maar uit te kiezen. Ik krijg de sleutels van de faciliteiten en kan gebruik maken van de kraaknette douches en toiletten.

Voor de middag trek ik nog even op verkenning naar het dorp. Dit kleine dorp is gezegend met een een buiten proporties basiliek. Bij navraag blijkt er een samenwerkingsverband met Venetië te bestaan. De kerk draagt volgens de verwantschap de naam San Marco. Het gebouw is solide afgesloten en ik heb er geen idee van als het interieur even ronkend is als dat van de groten broer in Venetië.

In de middag is de zon er in alle glorie doorgekomen en kan ik een bijkleursessie inlassen. Rond 3 u worden de wandelschoenen aangetrokken voor een wandeling langs de Po.

Op sommige plaatsen doet het zo Vlaams aan dat het er als een brede IJzer uitziet. 

Het liefelijke landschap wordt af en toe onderbroken door enige industriële activiteit. Er wordt aan grindwinning gedaan. Sommige installaties kunnen het predicaat industrieel erfgoed krijgen.  

Boretto beroemt zich ook op een Lido met dito haven. Er ligt zelfs een rivierrondvaart schip afgemeerd. De afspanningen zijn helaas gesloten maar dat schijnt de fietsers en wandelaars niet te deren. De lokale oudjes die zoals overal elders, gezellig keuvelen ook niet.

Al bij al een ontspannend dagje aan de Po.

Rond 22 u valt alle buitenactiviteit stil en wordt het doods.

Dag 20 -  Do 28 april 2022

         Boretto - Occhiobello - 104 km

Ik heb goed geslapen en ben vroeg wakker. Voor de verandering maak ik eens een zonsopgang mee.

Het beloofd een mooie dag te worden. Ik heb een jeton voor de douche. Er is een tijdslimiet van 3 min, maar en dat is uitzonderlijk, de klok kan stopgezet worden met een schakelaar. Erg handig.

Ik kan om 09:00 u vertrekken voor een binnendoor traject met af en toe zicht op de PO.

Om 11:00 u ben ik geïnstalleerd op de CP de Ochiobello - gps N 44.91878; O 11.57836. De richting waaruit ik kom vraagt een beetje gemanoeuvreer om de steile toegang tot de CP te krijgen. Deze deels onverharde parking vlak aan de oever van de Po, heeft enkele schaduwplaatsen maar die waren reeds ingenomen. Ik sluit achteraan in de rij aan om optimaal van de zon te kunnen genieten. Er zijn geen faciliteiten op vuilbakken na. 

Ook Occhiobello ligt in de bescherming van de dijk van de Po. Dit nette dorpje heeft een interessante historische kern. Prettig om eens door te wandelen maar verder is er niet veel te beleven. 

Ik ben vooral naar hier gekomen voor het maken van een fietstocht. Op de verhoogde dijk kun je km lang fietsen - in beide richtingen.

Ik kies voor de richting waaruit ik gekomen ben en plots valt mijn zwevende Eurocent dat het wel heel vlotjes gaat. Ik zie dat de bermbegroeiing stevig doorbuigt in de rijrichting. Later merk ik dat dit door een 3 Bft rugwind komt.

Weer bekruipt mij het gevoel dat ik langs een uit de kluiten gewassen grote broer van de IJzer rij. De weg is overwegend goed tot redelijk met geen te overdreven verkeer en tamelijk vlak. Na 20 km beslis ik om terug te rijden en moet nu tegen de oostelijke kopwind opboksen.

Statistiek : 40 km - G 23,10  - M 30,47 - Cad. 76/96 - stijging 18 m - daling 18 m.

Ik ben rond 16 u terug thuis. De zetel wordt buitengehaald. Een versnapering klaargemaakt. Een boek erbij gehaald en voor de rest heerlijk genieten van een relatieve stilte. Ik moet wel alle ramen openzetten om een beetje tocht te krijgen en de 33° warmte uit de camper te krijgen.

Voor je het goed en wel beseft is het dan plots avond.

Dag 21 -  Vr 29 april 2022

         Occhiobello - Gorino - 78 km

Ik word wakker gemaakt door het gebrom van een tractor. Een medewerker van de gemeente is bezig met het maaien van het gras op de aangrenzende speelweide. Wordt waarschijnlijk klaargemaakt voor het komende weekeinde. Ik ben dus wakker en kan zowel opstaan en mij klaarmaken om eventueel vroeg te vertrekken. Met het oog op het weekeinde wil ik op tijd op mijn volgende standplaats zijn.

Om 09:00 u vertrokken voor een rit door landbouwgebied. Met zekerheid één van de voedselschuren van Italië. Eindeloos uitgestrekte landbouwvelden afgewisseld met no nonsens dorpen en af en toe een vleugje industrie. Het voelt zeer Vlaams aan. Een bevestiging dat de Povlakte wel degelijk de slagader van Italië is. Na 652 km mondt de Po uit in de Adriatische Zee via een delta vertakking.

Mijn eindbestemming is Gorino in het zuiden van het Parco Regionale Veneto del Delta del Po. Richting de delta wordt het duidelijk dat toerisme weer een vinger in de pap heeft.

Om 10:30 krijg ik een plaatsje toegewezen op de CP Circolo ANMI Gorino gps N 44.81917; O 12.35041. Sono il benvenuto tra gli italiani. Ik ben hier niet alleen de enige Belg maar ook de enige niet Italiaan. Dat alles na wat overleg. Deze gedeeltelijk op gras en gravel uitgebouwde CP vlak naast de vissershaven is zeer in trek bij Italianen. Alle voorzieningen zijn aanwezig maar je kunt best volledig bevoorraad toekomen. In Gorino zijn niet veel mogelijkheden. 

Om in de sfeer te komen, maak ik alvast een wandeling in de buurt. Ik loop een stukje langs de Po di Goro tot aan de pontonbrug. Fietsers en voetgangers moeten geen tol betalen (voorlopig?) en ik wandel een stukje op de andere oever. 

Terug over het ponton ontdek ik dat ik mij op een lange afstand fietspad bevind. De FE 20 loopt van Venetië naar Ravenna. Dat voelt heel speciaal zelfs een ietsje onwezenlijk. Proficiat aan Italië dat inspanningen doet om het fietstoerisme te bevorderen.

Terug bij de camper plaats ik mij met mijn gezicht naar de zon voor een middagje ontspanning. Nu, ja, het getetter van mijn buren krijg ik er gratis bij. Mijn pogingen om enige conversatie op gang te brengen, mondt alleen maar uit in Italiaanse platitudes waarvan het meeste aan mij voorbijgaat. Polyglottisch zijn de meeste Italianen niet die ik tot dusver heb ontmoet. Mijn spontane gevoel om Spaanse uitdrukkingen ertussen te gooien, blijkt ook weinig te werken. Ik word aanvaard als volwaardige Europeaan en dat het meeste wat ze zeggen niet begrepen wordt, ligt niet aan hen.

Naar de avond toe kan ik mijn hart ophalen met een prachtig kleurenpallet bij de zonsondergang. Mijn buren die steeds talrijker worden, vinden het heel toeristisch van hun noorderbuur die met zijn camera in aanslag geniet van schitterende zichten. Tot mijn grote genoegdoening wordt hier en daar een schuchtere poging ondernomen om mijn voorbeeld te volgen. 

Geleidelijk aan stroomt de CP vol. Mijn laatste telling bracht mij op 42 wagens en ik heb sterk het gevoel van ons kent ons. Misschien zijn ze wel blij met de 'internationale' uitstraling van de eenzame Belg. Wie zal het zeggen. 

Rond 10:30 u wordt het stil. Tegen 23 u is het doodstil. Dat heb je natuurlijk met overwegend leeftijdsgenoten.

Dag 22 -  Za 30 april 2022

         Gorino

Met mijn leeftijd ben ik duidelijk nog in the twighligt zone. Daar waar mijn leeftijdsgenoten gisteren rond 23 u al onder zeil lagen, zijn ze vandaag springlevend vroeg uit de veren. Gezellig gekeuvel en andere ontwaakgeluiden maken mij wakker en ik voeg mij bij de schare ochtendmensen.

Voor vandaag heb ik een uitgebreide verkennende fietstocht van de Po delta in gedachten. Met een oppervlakte van 54 km² moet ik mij tevreden stellen met een fietstocht in het zuidelijk deel. Er staat een stevige oostenwind maar met een temperatuur van rond de 25° is het best wel prettig fietsweer. In het natuurgebied zouden herten en flamingo's te spotten zijn. Ik heb me ingesteld op een ontspannend ritje en hou mijn oog gericht op de natuur. Samen met mij vele tientallen anderen. Wat mij opvalt is de afwezigheid van jongeren - waarschijnlijk te weinig uitdagend, denk ik dan maar.

Een eerste lusje brengt me bij de phare.

Over de Po di Goro (waar ik gisteren te voet was) en de Po della Donzella, liggen pontonbruggen. Als ik het goed begrijp is dit pas sedert de tweede helft van de 20 ste eeuw. Een fascinerend gevoel om deze beweegbare bruggen over te steken. Er is tolheffing maar fietsers en wandelaars zijn daarvan vrijgesteld.

De hele regio staat in het teken van de landbouw en visvangst. De uitgestrekte landerijen reiken zover als het oog kan zien. Aan de waterkant zijn er de talrijke meerplaatsen van kleine vissersscheepjes. Net als bij ons blijkt de wind nogal veranderlijk te zijn. Ik heb niet het gevoel veel rugwind te krijgen. 

Om het Vlaanderengevoel helemaal te beleven, vind ik op diverse plaatsen klaprozen. In Italian fields where poppy's grow...

Om 13 u zet ik mij even aan de kant om iets te eten en de spieren wat te ontspannen. Ik ben dan halfweg.

Op het stuk langs de Po di Venezia liggen grotere dorpen en is de herbebossing van de Po delta overtuigender aanwezig. 

Ik heb dringend cash nodig. Weer zo iets Italiaans. Daar waar de centrale overheid het gebruik van de bankkaart aanmoedigt, moet er toch op veel plaatsen met courant geld betaald worden, ook op de CP. Er zit niets anders op dan een ommetje te maken over Goro waar het aanschuiven is bij de pinautomaat. 

Een meevaller van dit ommetje brengt mij oog in oog met de beloofde pelikanen, zij het van op ruime afstand. Dat van de herten zullen we maar geloven en denken dat ze te vinden zijn in het noordelijk gedeelte van het park.

Het is ruim over 16 u als ik mijn fiets tegen de camper parkeer. Op het eerste zicht zijn de meeste fietsliefhebbers ondertussen ook aangekomen. Er heerst een pre-zomer sfeer op de ondertussen afgeladen CP, zelfs de omringende ruimten zijn ingenomen. Een natte vinger telling brengt me op een extra 20 wagens. Zou de plaats geliefd zijn onder Italianen?

Statistiek : 05:32:48 u - 100 km - G 18,03 - M 35,81 - cadans 69/105 - stijging 68 m - daling 71 m

Ik bemerk bij mezelf een zeer rode neus en nee niet van de drank. Het buitenzitten met het gezicht naar de zon wordt geschrapt. Het is aanschuiven in rijen van twee bij de douches en ik zet mijn boiler aan om in de wagen te douchen.

Zonder veel erg wordt het 20 u en tijd om van de zonsondergang te genieten.  

   

Dag 23 -  Zo 1 mei 2022

         Gorino

Mijn exploot van gisteren heeft zijn sporen nagelaten, ook op mijn poep. Vandaag blijft de fiets op stal. Om optimaal te genieten van dit natuurgebied worden de wandelschoenen aangetrokken. 

Ik ben nog maar een paar honderd meters ver of mijn oog valt op een school reigers in rust. Alleen een beetje ver voor mijn camera. Ik vierklauwens terug naar de camper om mijn telelens op te halen. Gelukkig zijn ze blijven zitten. Ik hoop dat er een paar opvliegen. Tevergeefs. Ze blijven lekker op hun stek.

Op deze zondag zijn de Italianen in grote getale aanwezig. Te voet, met de fiets, als koppel of in groep. Het is geen overrompeling, het gebied is zeer uitgestrekt en algauw verlies je jezelf in de onmetelijkheid. Een mooi pad maakt het vlot bewandelbaar. 

Mijn dagdoel is de Spiaggia dell'Isola dell'Amore voorbij de Lanterna vecchia. Ik geraak vlotjes tot bij de oude vuurtoren, die er helemaal niet als vuurtoren uitziet en er verlaten en verwaarloosd bij ligt. Ondanks verwoede pogingen om door het dichte struikgewas mijn weg te vervolgen, heeft de natuur het laatste woord. 

De kaartjes over het gebied zijn een beetje misleidend. Het Isola is blijkbaar echt wat het zegt - een eilandje dat alleen per boot bereikbaar is. Er is een aanlegsteiger met eventueel een veerdienst, netjes gefinancierd door Europa. Helaas geen bootjes te bespeuren. Misschien in het hoogseizoen? Om een beetje met mij te lachen, passeert op twee waterarmen verder een toeristenboot.

Op de terugweg vraagt een verliefd koppeltje naar de mogelijkheid om het strand te bereiken. Ik kan ze alleen maar verwijzen naar de lanterna vecchia. Het onbereikbare strand met vuurtoren kan alleen gevangen worden via mijn telelens. Een magere troost.

De rest van het feest van de arbeid wordt in de uitgelaten sfeer op de cp tussen de Italianen doorgebracht. Naast mij is in de tussentijd een Duits echtpaar komen te staan. Het is prettig om weer eens iets meer dan de gebruikelijke beleefdheden uit te wisselen. Ik praat nu eenmaal graag. De frustratie om niet aan de babbelgekte deel te kunnen nemen is groter bij mij dan bij de Italiaanse buren.

Gelukkig kan ik mij totaal verliezen in mijn boek en bij het ondergaan van de zon ben ik blij binnen te kunnen kruipen.

Dag 24 -  Ma 2 mei 2022

         Gorino   

Ik beslis om nog een dagje te blijven. Ik weet niet zeker hoe ik 2 mei in Italië moet inschatten. Rond zon- en feestdagen zijn de meeste cp afgeladen vol. Ik heb een goede stek, alle voorzieningen en een rustdagje is mooi meegenomen. 

Mijn ondertussen nieuwe buur blijkt een echte natuurliefhebber te zijn. Met het oog van de kenner helpt hij mij aan een prachtig shot. Ideaal om mijn bezoek aan de Povlakte af te sluiten. Volg me verder op de page : Balkan 2022

Samengevat :

De Povlakte mag dan niet de meest aantrekkelijke toeristische trekpleister zijn maar heeft toch diverse troeven.

In dit dichtbevolkt deel van Italië leeft 44% van de totale bevolking. Vanaf de oorsprong in het westen op 2022 m hoogte, slingert de rivier zich over een afstand van 652 km richting Adriatische Zee. Onderweg zijn er naast de plattelandsdorpjes ook enkele belangrijke historische en culturele steden die een bezoek meer dan waard zijn : Torino, Piacenza, Cremona, Parma en Ferrara. Om tot rust te komen en van de natuur te genieten is er de delta met het 54 km² uitgestrekte Parco Regionale Veneto del Delta del Po.

Het weer in april viel meer dan behoorlijk mee, met iets minder goed weer in Torino. April is uitstekend voor een bezoek aan de delta. Geen overlast van muskieten of drukkende hitte. Heel vroeg in de morgen kan het nog vrij fris zijn. Een felle oostenwind was altijd aanwezig.

Het valt niet altijd mee geschikte camperplaatsen te vinden. Vooral in de weekenden kun je maar beter vermijden te moeten aankomen.