Wie als Vlaming Vaucluse zegt, denkt vooral aan de Mont Ventoux. Deze West-Vlaming heeft zijn zinnen gezet op een laatste fietsbeklimming met een mechanische fiets. De aantrekkingskracht van de mythische berg is onweerstaanbaar. Bédoin, Malaucène en Sault zijn huishoud namen onder wielerliefhebbers.
Gelegen in het hart van de Provence heeft de Vaucluse meer moois in petto. Ruige natuur met prachtige vergezichten, adembenemende pittoreske dorpjes, als Apt en Pernes-les-Fontaines. Vermaarde steden als Avignon en Vaison-la-Romaine prikkelen de verbeelding. Een resem verborgen pareltjes wachten op ontdekking, te voet of met de fiets.
Cavaillon, Châteauneuf-du-Pape en Roussillon zijn bekend in de oren klinkende namen. Ik wil graag het geheim achter de naam ontdekken.
De streek à l'aise verkennen en een brug slaan tussen heden en verleden.
Dag 1 - ma 5 mei
Nyons - Vaison-la-Romaine - 19 km
Het is geen 'orgage avec crève' (nieuw woord geleerd van buur = hagel) geworden. Wel vervelende aanhoudende regen wisselend in intensiteit. Een beetje gelaten kijk ik het aan met koffie in de hand maar achter glas. De verwachting is meer van hetzelfde en ik besluit mijn geluk te beproeven in de Vaucluse. De korte verplaatsing in de regen noopt de aandacht op de weg te houden. Ah, tijdloos zwerven houdt onder meer de belofte van betere tijden in.
Als vanzelf raak ik in het centrum en kom zo uit bij de Pont Romain. Deze is niet alleen qua vorm Romeins maar met een eerbiedwaardig bouwjaar uit de eerste eeuw een sterk staaltje van Romeinse ingeniositeit en bouw vakmanschap. Vooral de breedte verbaasd me. Een blijk van vooruitziendheid? De brug overspant de Ouvèze een 93 km lange zijrivier van de Rhône.
Zo kom ik vanzelf aan de voet van de 'Cité Medievale'. Nu ik hier toch eenmaal ben, dompel ik mij graag onder in het kronkelige parcours van een middeleeuwse stad die hoofdzakelijk ontstaan is door een twist over grondrechten tussen bisschoppen en de graven van Toulouse. Zo onstond een interessante mix van bouwstijlen tussen de 8 ste en 18 de eeuw.
Interessante aanpassingen aan de moderne tijd door gebruik te maken van middeleeuwse restanten.
Of teruggrijpen op een eeuwenoud gebruik. Recycleren van bouwmateriaal om een authentiek beeld te creëren.
Sommige delen zijn met de auto bereikbaar maar veel steegjes en trappartijen zijn enkel te voet te doen. waardoor veel van de delen van de stad niet bereikbaar zijn voor de minder mobile medemens.
Op de top van de heuvel werd in 1180 eersteen houten toren - donjon opgericht die tussen 1193 en 1195 werd vervangen door een stenen constructie. Dit werd het symbool van de macht van Raymond V Comte de Toulouse. In de 13 de eeuw deed het dienst als kazerne voor enkele soldaten terwijl hun kapitein in de stad verbleef. Het vergt een een serieuze inspanning om er te geraken.
Het kasteel is niet te bezoeken maar het loont de moeite om de inspanning te leveren vanwege het prachtig uitzicht op de stad en de streek.
Als zetel van een bisschop was de stad belangrijk genoeg om een kathedraal te hebben. Op de beperkte ruimte geen zo'n evidentie. In 4 fasen tussen 1464 en 1776 verrees het gebouw zoals we het nu zien. De noordgevel met portaal uit 1776 is te bezichtigen vanaf het 'kerkplein'.
Vanaf de Avenue César Geoffray krijg je een prachtig zicht op de westelijke gevel van de Cathédrale Saint-Marie-de-l'Assomption. Het demonstreert de strategische ligging tot de toegang van de Pont Romain en de toegang tot de stad. Het gebouw werd van verval gered door 'Les amis de l'église de la cité medievale' in 2009 opgericht en is enkel toegankelijk tijdens culturele evenementen. Met een hoofd barstenvol indrukken die verwerkt moeten worden en een knorrende maag die naar voedsel verlangt, kom ik op een volledig bezette aire toe. Enkele laatkomers moeten onverrichter zake doorrijden naar een andere bestemming. Dit is blijkbaar een bijzonder geliefkoosde bestemming.
Dag 2 - di 6 mei
Vaison-la-Romaine
Volgens alle parameters zou vandaag een geslaagde dag moeten zijn. Een goede mix tussen sightseeing en fietsen.
Dan volgt een gedeelte improvisatie en volgt de weg het traject van de GR 4. Als die mij dan verleidt om het bos in te duiken is dat toch te veel van het goede. Op gravel gaat nog, maar mountainbiken zie ik echt niet zitten. Een aanwijzing naar Vaison-la-Romaine brengt me dan weer in de stad waar de markt ondertussen afgelopen is.
Via St-Marcellin-les -Vaison geraak ik toch in Crestet. Als ik tegen de heuvel aankijk, vind ik het een mooie foto maar blijf lekker in de vallei en peddel dapper tegen de wind richting thuis.
Wat hebben we vandaag geleerd? Het is misschien toch het beste de aanwijzingen van de plaatselijke toeristendienst op te volgen. Achteraf, ik had helaas het kaartje niet bij, bleek ik toch het uitgetekende parcours grotendeels gevolgd te hebben.
Statistiek : tijd 02:00:09 - afstand 40 km - snelheid G 20,0 - M 35,24 - hoogtemeters 284 m
Een mooie rit, zeker het gedeelte in het bos maar ik ben toch even aan platte rust toe.
Vaison-la-Romaine heeft nog een uitdaging in petto. Ik heb de bewegwijzering van de GR 4 'ontdekt' en die smeekt om een verkenning. Al is het maar een kleintje en niets te gek.
Na de Romeinse verovering werd Vasio een gefedereerde stad en geen kolonie, en behield dus een zekere autonomie. De stad breidde zich uit over de rechteroever van de Ouvèze. Aanvankelijk gebeurde dit op organische wijze vanuit al bestaande hoeven en pas vanaf de tweede helft van de eerste eeuw zijn er sporen van Romeinse stadsplanning. Dan kwamen er Romeinse wegen en openbare gebouwen: een theater, thermen, een brug, een aquaduct en een waterkasteel (castellum aquae). De stad kende haar hoogtepunt in de 2 de eeuw toen ze zich uitstrekte over 70 tot 75 ha en tussen 7.000 en 8.000 inwoners telde. De stad werd niet ommuurd en had necropolissen aan de stadsranden.
De archeologische site is opgedeeld in twee delen. Het Puymin en het theater. Grote delen van het Puymin zijn vanaf de straatkant gemakkelijk te bekijken. Enkele onderdelen zijn goed herkenbaar. Vooral de contouren van de huizen van de rijke patriciërs zijn bewaard gebleven. 
Zoals afgesproken met mezelf, weersta ik aan de rood-witte verleiding en rond braafjes de heuvel tot in de benedenstad. Waarbij we slenterend langs boetiekjes en terrasjes geleidelijk aan de aire naderen.
Dag 3 - wo 7 mei
Vaison-la-Romaine
Het aanhoudend zacht getik op mijn dak blijft aanhouden. In die mate dat ik mij geeuwend uitstrek en mij terug nestel in de warmte van mijn dekbed. Een van de bevrijdende voordelen van niet meer op het ritme van de klok te moeten leven. Alhoewel. De klokken van de kerk geven aan de ongeveer 8000 inwoners het verstrijken van de tijd onverbiddelijk aan. Vaison-la-Romaine heeft een bruisende dynamische gemeenschap waar het spreekwoord 'waar de tijd bleef stille staan' niet opgaat.
Mijn Franse buur, die zich in de krappe ruimte tussen twee campers heeft gewurmd, is vroeg vertrokken. De ruimte die daardoor vrijkomt is voor mijn nieuwe naaste buur en mij zeer welkom. Belgen. Zoals gebruikelijk ga ik even groeten eerst in het Nederlands dan in het Frans. De reactie die ik krijg, klinkt als Duits in mijn oren en de verwarring is compleet. Het blijken Antwerpenaren te zijn. Tja, in de vroege morgen bij een eerste koffie met de kobbewebben van de slaap nog niet helemaal verdreven, is Antwerps voor deze West-Vlaming soms een exotische taal. Dat zal ongetwijfeld wederkerig zijn.
Anne-Marie en Edwin zijn overtuigde francofielen, in die mate dat ze in de streek een optrekje aan het inrichten zijn om zich uiteindelijk in Frankrijk te vestigen. In afwachting wonen ze in hun camper en zijn een vat vol informatie over het plaatselijk reilen en zeilen met tal van praktische tips over bezoeksmogelijkheden.
De late middagszon geeft nog voldoende kracht om tafel en stoeltjes buiten te halen en bij een natje en een droogje de kennismaking met Anne-Marie en Edwin te verdiepen. Als doorwinterde camperaars kennen ze ook de klappen van de reizigerszweep met dito ervaringen, anekdotes en belevenissen maar vooral het leren kennen van andere mensen. Van één ding moeten we niet overtuigd worden : Frankrijk is het camperland bij uitstek met talrijke facetten voor elk wat wils.
Als de ondergaande zon de avondkilte met zich brengt, wordt het gezellig onder onsje opgebroken en probeer ik een mooi kiekje te nemen. Niet zo evident in een woonwijk.
Dag 4 - do 8 mei
Vaison-la-Romaine - Malaucène - 9 km
Terwijl de aire langzaam ontwaakt, badend in overvloedige zon, wordt de kilte van de nacht langzaam verdreven. Met een eerste koffie in de hand gaat de blik als vanzelf naar de Mont Ventoux. De mythische heerser over dit deel van de Vaucluse laat zich aanschouwen in al zijn verlokkelijke aantrekkingskracht. Met het verstrijken van de ochtend neemt de bewolking rond de top toe waarmee de ongenaakbaarheid nog uitdagender wordt.
Bij mijn bezoek aan het Office du Tourisme was ik uit het oog verloren dat 8 mei voor Fransen een belangrijke feestdag is. Dit vrijheidlievende volk herdenkt vandaag het einde van de Tweede Wereldoorlog. Vooral leden van de hulpdiensten zoals pompiers, ambulanciers, politie en de gendarmerie worden tijdens een optocht met fanfare geëerd.
Je kunt er niet rond. Malaucène is één van de centra, samen met Bédoin waar de fiets en het fietstoerisme centraal staat. Er wacht niet alleen de uitdaging van de Mont Ventoux, maar de streek heeft veel moois te bieden. Voor mij de ideale omgeving om voorbereidingskilometers in de benen te krijgen.Er mag ook een beetje vakantie gevierd worden. Voor de verandering eens zonder boek met het gezicht naar de zon kwestie van de kunst van het nietsdoen niet af te leren.
Dag 5 - vr 9 mei
Malaucène
Met de koffie in de hand, uit de schaduw van de camper, aanschouw ik de semiprofessionele voorbereidingen van het wielercontigent. De één al ambitieuzer dan de ander. Het zijn vooral de 'echten' die vroeg op pad zijn.
Op de beklimming naar de Col de la Chaine word ik voorbijgestoken door het mannelijke deel van een jong koppel. Bij de col voegt vrouwlief zich bij hem en beiden storten zich in de afdaling. Op elke leeftijd blijft een man toch altijd een beetje kind en ik volg hun gezwinde spoor waarbij we flirten met de 60 km/u. Dan nemen ze een shortcut en moet ik hen laten gaan. Ik rij door om de 25 km rond te maken en bol dan langzaam uit richting CP.
Ik ben tevreden over het opgebouwde vormpeil en heb geen enkele keer moeten schakelen naar mijn kleinste binnenblad (ik heb er drie). Onderweg was mijn hoogste hartslag 145. Een geslaagde oefenrit.
Statistiek : tijd 01:43:37 - afstand 25 km - snelheid G 14,48 - M 62,95 - hoogtemeters 547 m
Mijn Engelse buur is ook tevreden over zijn rit. Hij heeft de top van de Ventoux gehaald maar vond het er erg koud tussen de nog altijd aanwezige sneeuw. Ik heb geen tijdsdruk en bouw mijn conditie verder op. Streefdoel is ten minste 1.000 km in de benen te hebben met voldoende hoogtemeters. Mijn teller staat ondertussen op 720 km met 4.195 hoogtemeters. Onderwijl probeer ik mijn gewicht naar beneden te krijgen wat aardig lukt. Dat cijfer hou ik nog even voor mezelf.😉
Het weer is omgeslaan en tussen de regenbuien in, informeer ik mij bij het Office du Tourisme over de andere mogelijkheden in de streek. Toegerust met de nodige folders kan ik gaan plannen.
Dag 6 - za 10 mei
Malaucène
Om één of andere reden is de bedrijvigheid op en rond de aire minder intensief als gisteren. Met de koffie in de hand hier en daar groetend, voelt het bijna als een vakantiebestemming aan. Tafeltjes en stoeltjes worden buitengehaald en in alle gemoedelijkheid wordt er ontbeten. Waarschijnlijk is het wielercontigent verhuisd naar de andere uitvalsbasis in de streek - Bédoin.
Ik moet dringend wat inkopen doen en kies voor de ALDI in Vaison-la-Romaine. Dat mag gerust via een 'ommetje' in de vallei van de Toulorenc. Stiekem even een kleine verkenning van het Circuit Principal wat ik in gedachten heb voor één van de komende dagen.
Op de goed berijdbare D 242 wisselen de zichten op het landschap vrij drastisch. Van geleidelijk oplopend door bossen en velden, langs steile ravijnen en een steeds ruwer wordend landschap. Bij het uitzichtpunt met zicht op Mollans raak ik in gesprek met een vriendelijke 'nieuwe' bewoonster van de streek. Ze wijst me de dorpjes en uitdagingen voor de fietser aan. Zelf heeft ze daar geen al te vele hinder van met de elektrische ondersteuning.
Het keerpunt op de route is de brug over de Toulourenc - een wildwaterzijrivier van de Ouvèze die over 39 km voor water- en wandelplezier zorgt. De speeltuin van de GR 93. Een steeds zeldzamer wordend stukje ongerepte natuur. De D 242 gaat over in de D 40 en een nieuwe steile klim ligt voor de boeg.
Op papier zien de cijfers er niet indrukwekkend uit. Op het terrein is het constante op en af wel even iets anders. Aan de lichaamstaal van de medefietsers te zien denken zij er net zo over. We ronden Col de Veaux - 386 m. Op de aansluiting van de D 40 op de D 5 bij Mollans bij de Pas de Ventoux blijkt die op gelijke hoogte te liggen van Malaucène (313 m). 
Het vervolg van de route is over gekend terrein. Nog even voet aan de grond voor een foto van de kasteelruïne van Entrechaux en in gestrekte draf, alweer tegen wind richting Vaison en inkopen. De verleiding is groot maar de opbergmogelijkheden zijn beperkt. Ik hou me zo strikt mogelijk aan mijn lijstje. Maar met een goedgevulde rugzak en fietstas gaat het dan zonder omwegen richting Malaucène via de D 938. En hoera, ik kan eens een medefietser voorbijsteken. In Malaucène is het dan even uitbollen.
Statistiek : tijd 02:04:55 - afstand 40 km - snelheid - G 18,88 - M 53,31 - hoogtemeters 465 m
Dag 7 - zo 11 mei
Malaucène
Het vrolijke gekwetter van vogeltjes, zonnestralen die door kieren en openingen binnendringen en een toenemend komen en gaan op de aire, vormen de ingrediënten van een langzaam terugkerend bewustzijn. Eenmaal wakker neem ik mij voor er een 'rustdag' van te maken.
Er wordt al eens een app open gedaan. Blijkt dat de GR 4 dwars door Malaucène loopt. De beste remedie tegen 'onweerstaanbare drang', is de wandelschoenen aantrekken en je laten leiden door de rood-witte streepjes. Bij een tuintje is het genieten van de ontluikende lente bij orchideeën die je niet mag plukken.
Zo vroeg in het wandelseizoen is het goed opletten de markeringen niet te missen. Bij de wandelboom wordt het iets makkelijker. De kunst is de verleiding niet de overhand te laten krijgen en een blik op het uurwerk te houden. Het is ten slotte rustdag.
Na ongeveer een uur is het bij een uitzichtpunt genieten van de vergezichten. Uit de tegengestelde richting komt een Duits echtpaar mij vervoegen. De man is even de oriëntatie aan het zoeken op zijn app waarbij hij vraagt wat ik gebruik. Reden om de gebruiksvriendelijkheid en de accuratesse van Mapy.CZ te bewieroken. Europa is wel degelijk in staat kwaliteitsproducten te maken. Met veel plezier gebruik ik de app sedert Montenegro 2022. 
Het begint te druppelen en er wordt een tandje bijgestoken. Dat druppelen gaat over, de zon komt er even door maar de bewolking wint het. Bij de camper krijgen we na een tijdje de volle laag over ons heen en wordt het voornemen van de dag opgepikt met voor de verandering horizontale rust.
Om mijn buur, een plaatselijke bewoner die ook in zijn camper woont, te citeren : "tu aimes la France".
Dat zal wel zijn. Ik raak helemaal ingeburgerd volgens het gezegde - 'du pain, du vin en du boursin', meer moet dat af en toe niet zijn om te genieten.
Mijn buur rijdt door naar Carpentras en wenst mij succes met de poging de Mont Ventoux te bedwingen.
Dag 8 - ma 12 mei
Malaucène
Geduld is een mooi talent voor wie het karakter heeft er de tijd voor uit te trekken. MeteoFrance beloofd een luik van enkele dagen schitterend weer waarvan de enkelen, een zestal, die niet weggelopen zijn van het iets mindere weer volop kunnen genieten.
Een circuit met 7 hellingen is niet zo mijn ding. Geef mij maar een geleidelijk oplopende beklimming. Een eerste test over een afstand van 6 km met een stijgingspercentage van 5,2% of van 267 m hoogte naar 581 m voelt al als een echte klim. Een spielerei van 2 km aan 7,6% wacht in Brantes waar de bergwand van 484 m naar 620 m moet overwonnen worden. Maar wat een zichten! Ik mis dronebegeleiding. 
De dalers komen ook aan hun trekken met 12 km van 634 m (het hoogste punt op het circuit) naar 329 m. Dit is ongeveer de hoogte van de vallei - Malaucène ligt op 313 m hoogte. Onderweg krijgen we, eindelijk zou ik haast zeggen, een blik op de Mont Ventoux waar het weerstation duidelijk te zien is. Het richtpunt voor een van de komende dagen. Het is echt genieten op dit goed onderhouden parcours, waarvan op sommige plaatsen nieuw asfalt. Ook de fietsgedeelten worden regelmatig gebezemd. De automobilisten zijn fietsers gewoon en gedragen zich hoffelijk. Een schitterende toer!
Statistiek : tijd 03:09:57 - afstand 60 km - snelheid G 19,40 - M 56,53 - hoogtemeters 790
Hoe is de test verlopen? Goed eigenlijk. 3 u wordt mijn richttijd op de Ventoux (Bédoin kant). Ik streef naar 7 km/u over een afstand van 21 km. De warmte viel best mee. Op de tocht moest ik ook niet naar het kleinste blad schakelen, maar ja 6 km of 2 km zijn natuurlijk geen 21. Het vertrouwen groeit.
Dag 9 - di 13 mei
Malaucène
Als het buiten warmer is dan binnen is het tijd om op te staan. Het prachtige weer en de aanmaning van mijn body battery zetten mij aan tot een snipperdag. Een echte. Alhoewel. De fiets krijgt een beurt en ik loop even bij de reparateur langs. Al dat op en af in de bergen, vooral het af heeft mijn remblokken geen goed gedaan. Met het oog op wat komen gaat, laat ik mijn 'Old Fathfull' nazien.
Dan de zetel buiten, een boek erbij, voetjes in de lucht en de body battery opladen. Naarmate de zon feller schijnt, wordt de schaduw opgezocht. Ik ben nu eenmaal geen zonneklopper. Bij al dat nietsdoen vang ik flarden onvervalst West-Vlaams op die mijn richting uitdrijven en ga ik kennismaken met de buren. Uitgebreid proberen zij uit leggen waar Koekelare ligt tot ze ontdekken dat ik uit de streek ben. Dit ouder echtpaar heeft de kunst van het à laise in Frankrijk helemaal onder de knie. Ze komen hier al jaren en vinden de nabijheid van Malaucène met alles wat ze wensen, zeer handig.
By the way, als je ooit in de buurt bent aarzel niet je inkopen te doen in de U Express. Met een zeer uitgebreid assortiment aan scherpe prijzen.
Dag 10 - wo 14 mei
Malaucène
Ik heb me mentaal opgeladen en alle parameters zijn positief om de generale repetitie te doen slagen.
Doel - Mont Serien en een eerste keer over de 1000 hoogtemeters. De aanmoedigingen van de medecamperaars vormen een riem onder het hart. Dit is een geleidelijke klim en beantwoordt volledig aan mijn voorkeur.
De opgegeven afstand is tot de Mont Ventoux en ik mag bij elke opgave 5 km aftrekken, tenzij...
Op vijf km van de top, dat is voor mij een tussentop, begint het te regenen. Dat houdt ongeveer een km aan en ik laat mij daardoor niet ontmoedigen. Aan de zuidflank van de Ventoux komt de zon er weer door en de verfrissing heeft ervoor gezorgd dat de laatste km vlot verlopen.
De Mont Serien wordt een beetje stiefmoederlijk behandeld. Geen officieel bord maar op de rotonde een aanduiding naar de summit en het skistation Serien. Bij km O op de D 164 A staat laconiek alt. 1427 m. Ik rij nog door tot het 'station' en bespeur daar niemand. Terug bij de rotonde wordt een kleine pauze ingelast. Een blik op de mythische ongenaakbare, doet de moed in de schoenen zinken bij de mysterieuze mistnevels waaruit opnieuw regen valt. Ik troost me bij de gedachte : Tomorow is another day. Het doel is in elk geval bereikt. Proficiat Daniël! De eenzame fietser, krom gebogen over zijn stuur die zichzelf een weg naar boven baant, doet dit om van het landschap te genieten.
En uiteraard van de afdaling. De zekerheid van de nieuwe remblokken geeft een speels gevoel. Oh, wat zou ik graag eens zonder de zorg van tegenliggers de ideale lijn willen rijden. Af en toe, bij goed overzicht, is dit mogelijk. Het gefladder van mijn windjack klinkt als de symfonie van de daler. Spijtig dat mijn baard de snelheid afremt. In een vierde van de klimtijd is het dan gedaan met de pret.
Statistiek : stijgen - 18,5 km - snelheid G 7,35 - M 17,74 - hoogtemeters 1.110
dalen - 16.5 km - snelheid G 34,27 - M 71,85 - hoogtemeters 20
Ik mag gewagen van een zeer geslaagde test. Het vertrouwen groeit samen met de conditie en de recuperatie.
Waarschijnlijk om mij te sarren, begint het in de late middag te bliksemen en te donderen boven de Mont Ventoux en krijgen we onweer over ons heen. Of is het een verderzetting van het onstabiele weer wat Frankrijk voorlopig in de greep heeft. Berichten over een orage in Avignon bereiken ons maar als bij ons de zon er dan doorkomt en de zetel buitengezet kan worden, voelen we ons toch gezegend.
Dag 11 - do 15 mei
Malaucène - Bédoin - 15 km
De omgang met mijn West-Vlaamse campervrienden ten spijt, beslis ik om door te rijden. Bij een verplaatsing, hoe kort ook, spelen noodzakelijke bezigheden. De wagen sevicen, enkele belangrijke inkopen doen en afscheid nemen.
Om praktische redenen heb ik mij gps ingesteld op 4.500 kg om zo bepaalde 'onmogelijke' of 'moeilijke' passages te vermijden. Soms, zoals vandaag, wordt je een alternatief opgestuurd zonder dat dit echt nodig is. Het wordt een ommetje via de D938 om via de D90 op de D19 uit te komen. Op deze populaire fietsweg over de Col de la Madeleine (niet te verwarren met de bergpas in de Franse Alpen) is het goed uitkijken naar fietsers in de beide richtingen. Om vervolgens dwars door Bédoin gestuurd te worden.
Zo kom ik op de Aire de CC Park aan - gps N 44.12493; O 05.17242. Op het terrein zijn de duidelijke sporen zichtbaar van het passeren van de orage. Gelegen naast de Camping Municipal (waarvan de diensten NIET mogen gebruikt worden). Een klassieke aire van het CC Park netwerk met alle voorzieningen en waarvan enkele plaatsen in de schaduw. Maar helaas een traag werkend internet. Een uitvalbasis voor fietsers en wandelaars op ongeveer 1 km van het centrum.
Tijdens de verkennende wandeling met bezoek aan het Office du Tourisme vind ik het aanvangspunt van de vermaarde beklimming. Hier worden dromen geboren of begraven. Om de moed niet helemaal te verliezen, wordt aangegeven dat de eerste km aan 'slechts' 2,5% is. Een stukje de weg op laat de 'ongenaakbare' zich in alle majesteit aanschouwen. Hoor ik hoongelach met de wind van de flanken meedrijven of neemt mijn fantasie een loopje met mij? 
Wielerminnende Vlamingen hebben aan het begin van de beklimming, of zo je wilt aan het eind van de afdaling, een toepasselijke horecazaak ingericht. De tot de verbeelding sprekende naam Le Flandrien - Foodbar, vraagt om enige duiding. De wereldwijd erkende geuzennaam is een eretitel die velen ambiëren. Naar het schijnt vertoon ik wel enkele trekjes.
Terug op de aire is het tijd om de body battery op te laden. Niets geschikter daarvoor dan in de ligzetel met een boek en in de zon. Als die te fel wordt, vlucht ik naar de schaduw.
Na een paar hoofdstukken, gaat het boek opzij om het komen en gaan van medecamperaars mee te maken. Zo wordt een echtpaar uit Vlaanderen mijn overburen en het is interessant de interactie te zien bij het opzetten van hun 'kamp'. Duidelijk een koppel met ervaring, elk met de eigen taak die bijna op hetzelfde ogenblik zich kunnen zetten en van de middag genieten. Ik moet even de benen strekken en natuurlijk hebben ze gezien dat ik uit België kom en bij de bevestiging dat het Vlaanderen is, moet de stoel erbij en wordt het buurten. Een echtpaar met de nodige gezondheidsproblemen die er het beste van maken en hebben leren genieten. Familiemensen waar kinderen en kleinkinderen centraal staan.
Met het ondergaan van de zon is de wind aangetrokken. Met felle stoten die fluiten rond de camper. Ook dit is een realiteit van de Vaucluse in deze tijd van het jaar.
Dag 12 - vr 16 mei
Bédoin
Ontwaken in de Vaucluse op z'n best. Windstil, een stralend blauwe hemel en een aan kracht winnende zon. Een prachtige lentedag bij een draaglijke temperatuur. Omstandigheden om oud in te worden.
Mijn body battery geeft een prikkelende aanmoediging : 'Uw Body Battery is 58 punten omhoog gegaan tijdens het slapen. Gaaf! Vandaag wordt een actieve dag.'
De verkenning van de Gorge de la Nesque zal zeker aan dat criterium voldoen. Gelegen in het zuiden van het Parc Naturel Régional du Mont-Ventoux, erkend als UNESCO Réserve du biosphère du Mont Ventoux doet het hart van deze natuurliefhebber alvast zwellen van verwachting.
Tijdens de bijtrapafdaling wil ik een foto van de gorges. Bij een uitsparing staat een camper met Belgische nummerplaat en de bestuurder is bereid om mij op beeld vast te leggen. En plotseling krijgt de beleving een nieuwe dimensie. De pas weduwnaar geworden bestuurder is als verwerking van het rouwproces, de laatste roadtrip aan het overdoen ter herdenking aan zijn vrouw die hij aan kanker heeft moeten afgeven. Genieten krijgt zo een smak realiteitssaus erover heen. Onze wegen scheiden terwijl we verschillend de schoonheid van de natuur beleven. Mijn gevecht is voorlopig tegen de mistral die een groot gedeelte van de vaart uit de afdaling haalt. In Villes-sur-Auzon wachten mij nog 12,5 vervelende km tot Bédoin.Statistiek : tijd 03:20:50 - afstand 70 km - snelheid G20,44 - M 43,64 - hoogtemeters 827 m
Op de aire is mijn buur Philippe al een tijdje terug van zijn fietstocht. Voor een deel gelijklopend maar met de lus Sault - Chalet de Renard aan toegevoegd. Proficiat!
Bij een wandeling in buurt raak ik met andere camperaars in gesprek, de bevestiging van de gemoedelijke campingsfeer die er op de aire heerst. Vermoedelijk mede door de inplanting aan de voet van de camping municipal en ongetwijfeld door het prachtige weer. De meesten komen hier al jaren en vinden de bezetting best wel meevallen.
Van schitterend weer gesproken. Daardoor is de aaibaarheid van de 'ongenaakbare' toegenomen en stijgt de goesting om een poging te wagen om de beklimming in gunstige omstandigheden te ondernemen.
De avondwandeling wordt een zoektocht naar het juiste moment van de zonsondergang als perfecte afsluiter van een mooie dag.
Dag 13 - za 17 mei
Bédoin
Bij het ontwaken voelen de benen toch zwaarder aan dan verhoopt. De aansporing van de body battery 'neem u in acht dat u zichzelf niet uitput' vallen daardoor niet in dovenmans oren.
Zo wie zo wilde ik vandaag aansluiten bij diegenen in vakantiestemming. Met de koffiekop in de hand bij de morgenbegroeting van Angelika en Stephan, komt een bekende camper het terrein opgereden. De Belgische nummerplaat doet nog geen belletje rinkelen maar eens geïnstalleerd komt de chauffeur ons groeten en herken ik Luc, mijn buur uit Malaucène. Van een onverwacht blij weerzien gesproken. Zo maken we met ons drieën de Vlaamse hoek op de aire.
Ik krijg de tip de 'rode rotsen' te bezoeken. Een korte wandeling van ongeveer 2 km vanaf de aire langs de plaatselijke wandeling. Een wingebied voor stenen en zand.
Een gedeelte wat niet commercieel rendabel is, is vrij toegankelijk. Een korte verkenning tussen de rotsen levert leuke beelden op. Plots sta je oog in oog met een minikloof.
Het kruispunt van de wandelwegen verklaart de betekenis van de naam - le sablière, de zandbank. De overgang tussen de rode steenformaties en de poreuzere okergele zandafzetting is duidelijk te zien. Regen en wind hebben de erosie veroorzaakt waardoor de zandvlakte is ontstaan. Een leuk tussendoortje de moeite waard.
Ter hoogte van restaurant Favolsa Pizza bij het Office du Tourisme en bij de aanvang van de Mont Ventoux beklimming is er een optreden van een plaatselijke troubadour 'l'Aristokat'. Hij brengt afwisselend ballades in het Engels en Frans. Best goed, al mocht het enthousiasme van de aanwezigen wat warmer zijn.
Bij het ondergaan van de zon wordt het frisjes en we trekken huiswaarts. Ik moet vroeg naar bed om 'er' morgen klaar voor te zijn.
Dag 14 - zo 18 mei
Bédoin
Na een iet of wat onrustige nacht vol verwachting maar met een zekere dosis realiteitszin, is het vroeg uit de veren voor een 'aanval' op de tijdens de voorbije dagen toch enigszins ongenaakbare. Het aanhoudende mooie weer doet mij besluiten tot een 'vroege' beklimming.
Op fietsgebied heb ik naar dit sportieve hoogtepunt toegewerkt en geleefd. Niet met twijfel over de haalbaarheid maar vooral op de wijze waarop. Deze prille zeventiger is geen eenentwintig meer, wel in geest maar niet meer in fysieke mogelijkheden; of toch?
Even heb ik overwogen een fiets te huren, maar uiteindelijk kon ik dat mijn compagnon sinds 2008, 'Old Faithfull' niet aandoen.
Na een beetje inrijden, wordt bij de D975 de gps ingedrukt om een 'nauwkeurig' beeld van de beklimming te krijgen. Tijdens de aanvangskilometers vermijd ik de val van in overdrive te gaan en wacht het bos af. Tot aan Chalet Renard over een afstand van 11 km is het een strijd tegen een helling van 9 tot 9,5% of het overwinnen van 870 hoogtemeters.
Zoals gewaarschuwd door mijn arts hou ik mijn hartslag in de gaten. Bij 164 ga ik in het rood, wat op zich geen ramp is, maar ik zet toch even voet aan de grond. In minder dan een minuut zakt dit tot 130 en ik trap dapper verder. Een prettige ervaring onderweg, ik word niet enkel voorbijgestoken maar kan ook enkele andere dapperen achter mij laten. Een opsteker!
Bij Chalet Renard ben ik één minuut achter op mijn vooropgezette schema. De ideale plaats om jezelf op te laden voor de laatste zes km. Een cola en wat snelle suikers moeten mij wapenen voor de ultieme sprong naar de top. Ik raak in gesprek met een groepje 'toeristen' die onder leiding van een gids de streek 'ontdekken'. Een bont gemengd gezelschap waarbij de 'gids' niet op laatste leden wil wachten en zegt "ik zie jullie wel in Bédoin".
Het gedeelte tussen Chalet Renard en de top is minder zwaar in stijgingspercentage met uitzondering van de laatste 500 m aan 12%. De ongenaakbare van de laatste weken komt steeds dichter bij. Mijn goede indeling werpt haar vruchten af en met uitzondering voor het maken van een foto leg ik de laatste 6 km in één ruk af. Op het steile eindstuk raap ik in een sprintje nog een paar dapperen op.
Op het plateau heerst een gezellige camaraderie met het uitblijven van bravoure. Oprechte felicitaties worden uitgewisseld en iedereen wordt zijn of haar 'moment de gloire' gegund. Opvallend veel koppeltjes maar op een uitzondering na weinig leeftijdgenoten. Een divers gezelschap met een veelheid van talen.
Deze (bijna) zeventiger is dolblij met de geleverde inspanning en wordt beloond met een schitterend zicht.
De afdaling is kinderspel. Ook oudvolwassenen blijven altijd een beetje kind, zij het dat gerijpte ervaring ervoor zorgt dat geen onbezonnenheden worden begaan. Op stukken met een goed overzicht is het puur plezier de knie te kunnen uitdraaien in het aansnijden van de bocht op de ideale lijn.
Nog met de nawerking van de adrenaline en grijnzend van oor tot oor, wordt ik door de buren Luc en Denise op de aire verwelkomd.
Statistiek : stijgen tijd - 03:02:11 - afstand 21,2 km - snelheid G 6,98 - M 19,05 - hoogtemeters 1612 m
dalen 31:42 - afstand 22,5 km - snelheid G 42,39 - M 67,42Als Angelika en Stephan van hun uitstap terugkomen, wordt het een enthousiaste uitwisseling van ervaringen en belevenissen. Het is voor iedereen in de Vlaamse hoek een meer dan geslaagde zondag geworden.
Dag 15 - ma 19 mei
Bédoin
Ik hoor Pol goeiemorgen zeggen. Het signaal om buiten te komen en de groep te vervoegen. Het exploot van gisteren is zeer goed verteerd maar vandaag wordt toch een kalm aan dag.
Het is marktdag in Bédoin en ik heb wel enkele zaken nodig. De anderen vertrekken reeds terwijl ik probeer de ontstane hiaten in het blogverhaal op te vullen. Rond 11 u vertrek ik ook richting markt. Eerst kom ik Angelika en Stephan tegen. We wikken en wegen de lokale producten aan elkaar af en kunnen af en toe een goede deal maken. We pauzeren bij de troubadour, we ontmoeten Denise en Luc en spreken af in onze ondertussen favoriete plaats.
Het succes van de Mont Ventoux onderneming moet gevierd worden. Met al dat gepraat hebben we ook een klein hongertje gekregen en daar weet de patron wel weg mee.
Dag 16 - di 20 mei
Bédoin
Zacht getik op het dak bevestigd de weersvoorspelling. Gedurende de nacht hebben we de beloofde regen gehad. Als het moet regenen dan liever 's nachts zoals de optimisten zeggen.
De grijze grauwheid doet me weer onder de donsdeken belanden in de behaaglijke warmte van uitgestrekt nietsdoen.
Bij het opstaan struikel ik over de opgestapelde was. Tijdens de omzwervingen heb ik een wasserette gevonden en als Angelika zich opmaakt om hun was te doen, kan ik geen enkel excuus meer verzinnen om uit te stellen wat toch gedaan moet worden. Whoeps, daar gaat de snipperdag of toch een deel ervan. Voor € 6,50 kan ik niet sukkelen door 10 kg was met de hand te moeten doen. 30 minuten op 40° volgens de dame die me helpt de instructies te verstaan.
Terwijl Angelika boodschappen doet wandel ik wat rond in de omgeving en ben getuige van de grilligheid van de berg. Wie vandaag de ongenaakbare wil bedwingen, zal moeten afrekenen met koude nattigheid en proberen de mysterieuze nevelen te ontrafelen. Er zijn enkele dapperen. Bon chance.
Terwijl de Vlaamse hoek op de aire wordt omgebouwd tot één groot droogrek worden we door Denise en Luc vergast op een portie frieten. Dank jullie wel voor de attentie. De wind afgewisseld met een soms felle zon zorgen dat alles droogt. Tot een regenbui ons vierklauwens aanzet de boel binnen te halen. Een bui is nooit lang maar fel genoeg om alles weer te doorweken. Het meeste is droog en kan opgeborgen worden.
Afwisselend met de ligzetel in de zon en in de schaduw met tussendoor buurten, zetten we de toon om de campingsfeer te verhogen.
De kaarten worden erbij gehaald, plannen worden gesmeed en gewijzigd en bij de kompanen bemerk ik een toegenomen stijging van het zwerversbloed.
Om niet helemaal stroef en stram te worden, ga ik de schapen en geiten in de weide groeten. De herdershond houdt mij goed in de gaten en zorgt ervoor dat de dieren bijeen blijven en de curieuze tweevoeter geen bedreiging vormt.
Dag 17 - wo 21 mei
Bédoin
Geruchten over noodweer doen ons de meteo goed in de gaten houden. Voorlopig hebben we te maken gehad met bewolking en regenbuien terwijl aan de randen van het zwerfgebied het noodweer een paar keer zwaar heeft toegeslagen. Je gemakkelijk kunnen verplaatsen is een bijkomend voordeel van camperen. De weerspoorspelling voor onze streek ziet er gunstig uit en moedigen aan tot een activiteit.
De inspanning van zondag is goed verteerd maar mijn spieren beginnen tekenen van stramheid te vertonen. Om dat tegen te gaan, kies ik voor een korte fietstocht naar de dorpjes in de omgeving met als slot een beklimming van de Col de la Madeleine. Vooral naar het middeleeuwse Le Barroux kijk ik uit. Het voornemen is er een ontspannen 'touristique' van te maken en mij te laten bekoren door de charme van de stille dorpjes in dit deel van de Vaucluse.
Met open oog voor de omgeving fiets ik voorbij een mooi uitzicht. Keer terug en kom Angelika en Stephan tegen die ongeveer het zelfde traject in gedachten hebben. Bergop moet ik hen laten gaan, mechanische arbeid moet het afleggen tegen elektrische ondersteuning. Zo rijden we Crillon-leBrave binnen.
Bij één van de toegangspoorten worden we verwend met een prachtig vergezicht helemaal tot aan de Mont Ventoux. Tussendoor helpen we nog enkele wandelaars op weg met praktische tips om hun tocht aangenamer te maken.
Mijn kompanen willen het stadje verder verkennen en ik duik de vallei in. Doorkuis het stille Saint-Pierre-de-Vassols door het piepkleine Modène om bedachtzaam Caromb te benaderen.
Dit stadje met ongeveer 3.200 inwoners kijkt uit op de Collines de Paty. Kris kras rondrijdend ontdek je historische pareltjes zoals de Porte de Rieu en de beschermde Église Saint Maurice die de skyline van de stad beheerst. Het is in Provençaalse gotische stijl gebouwd en is een van de grootste in de Vaucluse, 50 meter lang, 18 meter breed en even hoog.
Er was al een eerste kerk in Caromb, vóór de kerk die we vandaag de dag kennen. In sommige huizen zijn nog kelders aanwezig waarin archeologische resten van deze oude gebedshuizen bewaard zijn gebleven. Hoewel er geen archief is waarin de exacte datum van de bouw of de naam van de architect wordt vermeld, maakt een document uit 1335 melding van een bijeenkomst die plaatsvond "in de nieuwe kerk".
Vanaf het portaal van de kerk kijk je neer op een nieuwe wijk. Een uitzonderlijk zicht omdat de historische kerk oorspronkelijk buiten de stadsmuren is gebouwd.
Ik verlaat dit bruisende stadje via de Avenue Charles de Gaulle. De generaal en oud president wordt in zowat elke stad en elk dorpje geëerd.
Het plaatsje waar ik naar uitkijk is Le Barroux. Om er te komen moet Le Gourédon, een zijriviertje van een zijrivier die ten slotte in de Rhône uitmondt, overgestoken worden. Ik neem de 'ring' om aan de voet van het kasteel een eerste impressie op te doen.
Het charmante dorpje met ongeveer 600 inwoners is vooral bekend wegens zijn kasteel. De huidige naam van het dorp is afgeleid van het Latijnse Albaruffum.In de 12 de eeuw werd er een militair fort gebouwd om de vlakte van Comtat te beschermen tegen invallen van Saracenen en Italianen. Het behoorde toe aan de heren van Baux en later aan andere adellijke families.
In 1274 werd het graafschap Venaisin, dat door de Franse koning werd afgestaan, pauselijk bezit. In de 16 de eeuw (1538) werd het fort door Henri de Revillasc omgebouwd tot een renaissancekasteel. Hij werd er eigenaar van nadat hij een schuld had afgelost. Van 1680 tot 1690 werd het versterkt volgens plannen van Vauban.
Het Château du Barroux raakte beschadigd tijdens de Franse Revolutie en werd pas in 1929 herbouwd dankzij de privéfinanciering van André Vaysan de Pradenne.Tijdens WO II was hier een klein verzetscentrum gevestigd. Dat werd verantwoordelijk geacht voor de dood van een Duitse soldaat in het kasteel in 1944, waarop het gebouw door Duitse troepen in brand werd gestoken.
Vanaf 1960 werden er nieuwe restauratiewerkzaamheden uitgevoerd.
Vanaf het terras krijg je niet alleen een mooi zicht op het kasteel maar wordt alle moeite die je getroost om er te komen, beloond met een schitterend zicht.Terug op de fiets verander ik van modus. Van 'touristique' naar 'sportive'.
Mij wacht de beklimming van de Col de la Madeleine. Over een afstand van 6 km moeten 160 hoogtemeters overwonnen worden. Kinderspel zegt u na het het exploot naar de Mont Ventoux. In zekere zin. Voor de verandering wil ik wel eens voorbij steken in plaats van steeds ingehaald te worden. Met een gemiddelde van 12 km/u slaag ik daar wonder wel in. Op de col bij 457 m hoogte de gebruikelijke foto en bij de belvédère een mooi zicht op Bédoin.Ik ben dan reeds enkele uren onderweg en ga in vliegende vaart richting aire met een hongergevoel. En maak een klassieke beginnersfout. Niet uitrijden om het melkzuur in de spieren weg te werken en dat heb ik geweten. Pour la petite histoire :
Statistiek : rijtijd 01:49:25 - 35 km - snelheid G 18,02 - M 53,37 - hoogtemeters 405 m
Als Angelika en Stephan, uren na mij ltoekomen, hoor ik wat ik op de 'touristique' zoal gemist heb. Le Barroux is niet alleen gekend voor het kasteel maar ook voor een goede whisky en zelf geperste olijfolie. Als koppel is daarmee het evenwicht behouden.
Al een paar dagen loopt Stephan met een peinzende blik richting zuiden. Avonturiers laten zich niet te lang kluisteren aan één plek. Er is maar een remedie tegen het reizenvirus : nieuwe horizonten opzoeken, bekende plaatsen her aandoen en uitkijken naar nieuwe belevenissen.
We laten hen niet zomaar gaan. In de Vlaamse hoek wordt een klein 'tot ziens' feestje georganiseerd waarbij we nieuwe smaken leren kennen, ons laten verwennen met bekende gerechten waarbij het verhemelte, bij sommigen toch, mag gestreeld worden met het product van de plaatselijke wijnstokken. En zoals dat gaat bij meifeesten worden we de camper ingedreven door een toenemende kilte. Een schitterende avond waar we met plezier aan zullen terugdenken.
Dag 18 - do 22 mei
Bédoin
Ik wordt wakker met één teen die kou vat. Met het dekbed over me heen doezel ik nog wat door in afwachting van het verschijnen van de zon.
Angelika en Stephan raken stilaan in doorreismodus. De enkele dagen dat we buren waren zijn zeer goed meegevallen maar hebben een aanslag op mijn schrijversritme gepleegd. Terwijl zij richting Middellandse Zee cruisen, trek ik een dagje uit om te schrijven, indrukken te verwerken en mijn blik ook op andere horizonten te richten. Zo gaat dat onder 'Reizende Avonturiers'. Goeie reis, hou het veilig en tot de volgende samenkomst.😋
In gesprek met mijn Franse buurman hebben we het over de mogelijkheden van rondritten in de omgeving nu de ongenaakbare zich opnieuw in nevelen heeft gehuld. Ik kan hem de Gorges de la Nesque warm aanbevelen. Bij terugkomst blijkt hij een rondrit van 80 km te hebben gemaakt. Ik zie hem af toe kijken richting Mont Ventoux. Tja, de mythische blijft liefhebbers aantrekken.
Bij al die bezigheden worden we geteisterd door een bij wijlen fel tekeer gaande mistral. Geen van de camperaars heeft de luifel uitgedraaid of de stoelen lang buiten gezet.
Dag 19 - vr 23 mei
Bédoin - Pernes-les-Fontaines - 28 km
De mistral is gaan liggen en heeft de bewolking rond de Mont Ventoux weggeveegd. De nieuwaangekomenen zullen het graag zien. Ik begin in vakantie stemming te geraken en wil enkele van de dorpjes in de omgeving van Carpentras bezoeken. Daarvoor heb ik een reservatie gemaakt met de camping in Pernes-les-Fontaines waar nog één plaats beschikbaar was. Volgens de Michelin gids 'Les 100 plus Beaux Détours de France' editie 2025 een ommetje meer dan waard.
Ik moet uitchecken voor 10:45u en kan maar inchecken om 14u. Gelegenheid om 'noodzakelijke' inkopen te doen in Carpentras. Het is geen goed idee om boodschappen te doen op een lege maag, maar het is eveneens geen goed idee om dat te doen om tijd te overbruggen. Alle items op mijn lijstje raken afgevinkt maar het oog valt op 'goesjes' zoals we in West-Vlaanderen zeggen. Afgeprijsde producten, aanbiedingen en andere niet hoofdzakelijk 'gezonde' artikelen. Enfin, mijn kar raakt gevuld en we kunnen weer weg voor een tijdje. Of dat maken we onszelf graag wijs.
Goed voorzien kom ik bij Camping municipal Coucourelle aan - gps N 43.99969; O 05.06779. Ik heb een positief gevoel met de plaats en besluit enkele dagen te blijven. Even buiten de stad gelegen naast de sportvelden met duidelijk afgebakende percelen die meer dan voldoende privacy bieden. Zeer goed onderhouden terrein en kraaknette faciliteiten - zelfs een wasmachine voor € 5. Elektra en waterpunt bij elke plaats. Grijs- en zwart water moeten buiten het terrein geloosd worden bij de FlotBleu sanizuil. Zeer vriendelijke en professionele ontvangst. Op 800 m van het centrum. Dit alles aan een concurrerende prijs met CC Park.
Op mijn verkennende wandeling stoot ik op twee gedenkplaten van bijzonder interessante personen. René Cassin, de bezieler van het mensenrechtenverdrag en de Zanger Georges Brassin, die spoorloos verdween en nooit werd teruggevonden.
Bij de tonen van een rockmuzikant dwaal ik af richting sportvelden en sta een tijdje beteuterd te kijken naar een alleen spelende basketter. Op zijn vraag "tu veux jouer avec mois"? ga ik graag in. Terwijl ik langzaam mijn tenen moet uitkuisen, verschijnt er niet eens een zweetdruppel op zijn bovenlip. Zeer respectvol laat hij mij genieten van het spel. Merci.Een bijzonder aangename eerste kennismaking, ook met de medecamperaars in de directe omgeving.
Dag 20 - za 24 mei
Pernes-les-Fontaines
Dank zij de hoge afscheidingen is het bij het ontwaken eerder een horen dan een voelen van de wind. Mede daardoor duurt het even voor de zon wat warmte in en rond de camper kan brengen. Het is wat wennen op de nieuwe plaats bij het ochtendritueel. Ik heb één van de smalste plaatsen maar liever dit dan helemaal geen plaats.
Geschiedenis
In 968 werd Pernes de hoofdstad van de Comtat Venaissin. Tussen 1125 en 1274 was Pernes een bezit van de graven van Toulouse. De plaats is ontstaan op de rechteroever van de Nesque maar breidde zich in de loop van de middeleeuwen uit op de linkeroever. De graaf van Toulouse liet een kasteel bouwen op een heuvel op de linkeroever en dit werd het nieuwe stadscentrum. Pernes was een ommuurde stad.
In 1274 werd Pernes een pauselijk bezit en een pauselijke rector bestuurde de Comtat Venaissin vanuit Pernes. In de 14 de eeuw bracht paus Johannes XXIII de hoofdstad van de Comtat Venaissin over naar Carpentras. Toch profiteerde Pernes van de nabijheid van het pauselijke hof in Avignon. Ook in de 16 de en 17 de eeuw kende Pernes nog welvaart en de lokale adel en rijke burgers bouwden er hun stadspaleizen.
Al in de 12 de eeuw had de stad een kleine Joodse gemeenschap. Vanaf 1504 werden zij verplicht te wonen in een aparte wijk rond het huidige Place de Juiverie.
Bezoek binnenstad
Wegens de ligging van de camping ten oosten van de stad kom ik binnen via de Porte Saint Gilles (P) uit de 14 de eeuw. Dit is de oudste versterkte poort van de stad. Aan de binnenkant zijn nog duidelijk enkele muurschilderingen uit de 17 de eeuw zichtbaar. Door de kronkelende straatjes op zoek naar het Office de Tourisme beland ik midden op de markt langs de Quai de Verdun. Ik wil mij informeren voor ze dichtgaan en laat me niet afleiden.
Toegerust met de nodige informatie kan ik aan de verkenning van dit sfeervol aanvoelend stadje met ongeveer 11.000 inwoners beginnen. Het blazoen van de stad 'een stralende zon op een blauw veld' lijkt een afspiegeling van de vrolijke inslag van de bewoners. Het blazoen is ook een hulp bij het Circuit Touristique al zou een richting aanwijzing bij sommige kruispunten wel handig zijn. 
Een greep uit de in het oog springende historische gebouwen vergezeld van de letter of het cijfer weergegeven op het plan.
De Porte de Villeneuve (A) uit de 16 de eeuw bevindt zich tussen twee ronde torens met een borstwering waarin de gaten om eventueel kokende olie op aanvallers te kunnen gieten. De Fontaine de Villeneuve (5) is één van de weinig werkende fonteinen. Tegen de wallen aangebouwd de Crèche Provençale de Lou Soulèe Pernen (f). Een blik in een zijstraatje met de druk bezochte warme bakker.
De ongetwijfelde blikvanger en waarschijnlijk het meest gefotografeerde gebouw is de Porte Notre-Dame (F) opgericht in 1548 en bestaat uit twee semi-circulaire torens. Aan de binnen zijde is de stenen borstwering duidelijk herkenbaar. De kapel Notre-Dame des Grâces is op de brug gebouwd tussen 1510 en 1516. 
Een beeld van de poort vanaf de noordzijde (F) geeft een mooi zicht op de donjon. Het imposante La Halle Couverte (I) gebouwd tussen 1622 en 1627 getuigd van een levendige handel en is nog altijd een plaats van uitwisseling, samenkomst en cultureel leven. Tegen de vestingmuur het lavoir de Cormoran (16) met op de voorgrond de Fontaine de Cormoran (15).
Wie van vergezichten houdt mag de beklimming van de Tour de l'Horloge (K) niet links laten liggen. Oorspronkelijk de donjon van het kasteel van de graven van Toulouse. Vanaf 1274 werd het de zetel van de rectors van de pausen. In de 15 de eeuw werd een horloge geïnstalleerd en een deel van de donjon werd als gevangenis ingericht.
Boven op de toren is in de 18 de eeuw een campanile uit smeedijzer geplaatst.
De beloofde vergezichten reiken helemaal tot aan de top van de Mont Ventoux. Wat zou de ambitie geweest zijn van de graven bij dergelijk zicht? Waarschijnlijk geen fietsbeklimming.
Dag 21 - zo 25 mei
Pernes-les-Fontaines
Het is al weer een hele tijd geleden dat het gekrakeel van de vogeltjes niet overstemt wordt door regen of wind. Spontaan komt een kinderliedje in mij op : 'oh meneer Merlijn een vogel zou ik willen zijn'. Nou ja, eigenlijk ben ik best tevreden mens te zijn.
Na de inspanningen van de voorbije dagen zijn lichaam en geest aan rust toe. Het bekende snipperdagje zeg maar. Alhoewel, deze keer gaat de pees er wel degelijk af.
Op weg naar de toiletruimte passeer ik een camper met Belgische nummerplaat en zoals gebruikelijk groet ik in de beide landstalen. Nu ik er zo over denk zou dat drie moeten zijn. Ik word teruggegroet in het Vlaams. Prettig op de afgeladen camping streekgenoten te ontmoeten. De enige. Wat we duidelijk gemeen hebben is een liefde voor zwerven in Frankrijk. Campermogelijkheden in België passeren de revue en we wisselen ideeën uit voor een verdere verkenning van de streek.
In de ligzetel in de zon hou ik de tijd in de gaten. Ik ben niet het type van bakken en braden en wil liever geen zonnebrand oplopen. De plot in mijn boek nadert de ontknoping maar af en toe moeten de ledematen gestrekt worden. Mijn Nederlandse overburen zijn thuisgekomen en we gaan even buurten.
De Jazzvereniging organiseert een concert in de tot cultureel centrum omgebouwde Augustijner kerk. Als liefhebber ben ik benieuwd en laat mij aangenaam verrassen. Bij het vooral Amerikaanse repertoire klinken enkele composities bekend en de band die zich duidelijk amuseert is best wel van niveau. Als tussendoor een paar beroepsmuzikanten het podium overnemen raakt het publiek helemaal opgewarmd. Ik heb een aangename 2:30u durende muziekavond beleefd in onvervalste Jazzstijl. Volgende week zondag is een vervolgconcert maar dan zou ik reeds moeten weg zijn. 
Zoals het een snipperdag past, wordt de avond afgesloten met buurten. Bij de Vlaamse campervrienden die verder reizen, wordt het een prettige verderzetting en wie weet tot waar en wanneer. De Nederlandse overburen Nettie en Filip, wordt goedenacht gewenst en tot morgen.
Dag 22 - ma 26 mei
Pernes-les-Fontaines
Bij het ochtendritueel met koffie in de hand begin ik een herkenbare figuur te worden op de camping. Al moet gezegd dat de meeste Fransen eenmaal in vakantiestemming amicaler zijn dan wij in het 'koude' noorden gewoon zijn.
Ik wil er een rustige wandeldag van maken en kies voor het plaatselijke parcours langs het Canal de Carpentras. Dit is de gele route op het kaartje. 'Toevallig' valt die samen met de VTT route 11. Grotendeels vlak en goed begaanbaar.
Na ongeveer een uur de contouren van het kanaal te hebben gevolgd, enkele oude en minder oude bruggetjes te zijn gepasseerd; sta ik op een kruispunt van mogelijkheden. Langs dezelfde weg terugkeren tot ik de gele markeringen weer kan volgen of kiezen voor het sportieve alternatief via de VTT route 11. 
Het traject die de schildjes aangeven ziet er veelbelovend uit en ik kies voor het avontuur. Het moeten niet altijd rood-witte streepjes zijn. Gele driehoekjes zijn voor de verandering evenwaardig. Dit is het traject in de zuidoostelijke hoek van het kaartje in rood aangegeven. 
Om mij te oriënteren wordt Mapy.CZ regelmatig geraadpleegd om toch min of meer de juiste windrichting te volgen. Gelukkig heb ik mijn wandelschoenen aangetrokken. Voorzienigheid? Of begin ik mezelf een beetje te kennen. Ook de bijkomende ondersteuning van mijn wandelstock was zeer welkom. Dan kom je het bos uit en kijk je recht op de 'Ver verwijderde'. Ook vandaag in een begenadigde bui zijn majestueuze soevereiniteit uitstralend. Ik ben wel eens benieuwd naar de cijfers. GoogleMaps wordt geraadpleegd en de top van de Mont Ventoux blijkt via de korstte route over Malaucène 40 km ver te liggen en 1874 m de hoogte in. 'Ietsje' later dan voorzien kom ik na ongeveer 22.000 stappen de camping op. Mijn Body Battery maant mij aan 'voldoende rustpauzes in te lassen'. Prompt wordt de zetel buitengezet en kan er een beetje bijgekleurd worden.
Mijn overburen vergasten mij met een portie kersen die als dessert aansluiten op mijn steak champignons met gefrituurde aardappelen. En of het gesmaakt heeft! Dank jullie wel.
Dag 23 - di 27 mei
Pernes-les-Fontaines
Zou het rekening houden met de Body Battery enig psychologisch effect hebben? Ik word aangemaand het 'kalm aan te doen' en dacht aan een ritje naar Venasque. Met toch rond de 400 hoogtemeters is dat misschien niet helemaal 'kalm aan'.
De meteo doet ook haar duid in het zakje. Een hevige mistral wordt voorspeld. Deze vooral in de Rhônevallei actieve koude wind boezemde zelfs de Romeinen ontzag in. Zij noemden de soms wel krachtige wind 'magistralis' wat in de plaatselijke langue d'oc 'mistral' is geworden en in het Nederlands zoveel betekend als 'meesterlijk'.
Bij de toiletten vind ik bij de ruilbibliotheek een triller met de hoofding 'Jason Bourne meets Indiana Jones' waarbij mijn belangstelling is getriggerd. Reeds als kleuter was ik gefascineerd door de rijen lettertekens die woorden vormden en toen ik eenmaal de betekenis begreep en leerde lezen, opende zich een heel nieuwe wonderbaarlijke wereld. De verwondering en bewondering voor het geschreven woord is alleen maar gegroeid. De combinatie van al die factoren leidt onvermijdelijk tot een snipperdag.
In mijn zetel beschermd tegen de wind en af en toe de zon ontwijkend, ga ik helemaal op in het verhaal en beleef ik een werkelijke snipperdag.
Dag 24 - wo 28 mei
Pernes-les-Fontaines
Door het wegvallen van de mistral ontstaat er een zwoelheid die je het bed uit jaagt om zo snel mogelijk deuren en vensters open te zetten. De zomer lijkt definitief op komst.
Hettie en Filip zijn na een ontspannende vakantie helemaal opgeladen om de volgende uitdaging onder ogen te zien. Ik kan zien aan de ogen van Filip dat hij uitkijkt naar een nieuw camperavontuur.
Op weg naar de 'hooggelegen dorpen' kijkt de Beheerser van de streek goedgunstig op mij neer. Op de D28 valt het verkeer al bij al goed mee alleen is het in Saint Didier uitkijken voor leveranciers die niet altijd even attent zijn voor fietsers. Met 'slechts' 73 m stijgen kun je nog niet van hooggelegen spreken.
Op weg naar Venasque wordt het landschap ruwer en met een stijging van 160 m over een kleine 5 km kun je al spreken van hooggelegen.
Wie beter dan de burgemeester kan de ideale spreekbuis zijn voor dit dorp met ongeveer 1000 inwoners en behorende tot 'les plus beaux villages de France'.
Welkom op de officiële website van Venasque.
Venasque behoort tot de mooiste dorpen van Frankrijk en kent een eeuwenoude geschiedenis. Het uitzonderlijke erfgoed getuigt nog steeds van een rijk en bewogen verleden. Het dorp ligt op een steile rots en kijkt uit over de vallei van de Nesque en de vlakte van de Comtadine. Tegenwoordig maakt het deel uit van het Regionaal Natuurpark Ventoux. Venasque is niet alleen een land van landbouw, maar ook van kersen, de echte rode diamant van de Provence. In het voorjaar kunt u genieten van een prachtig landschap vol bloeiende kersenbomen. Ons dorp staat bekend om zijn pittoreske en authentieke karakter, gecombineerd met een vleugje levensvreugde. Jaarlijks trekt het veel bezoekers en wandelaars.
Dominique PLANCHER
Burgemeester van Venasque
De geschiedenis gaat helemaal terug tot de Merovingische tijd getuige het baptisterium. Venasque is de oude hoofdstad van de pauselijke staat, het graafschap Venaissin en gaf daaraan ook zijn naam. In 1320 nam de bisschopsstad Carpentras de rol van hoofdstad over.
Het dorp straalt charmante authenticiteit uit en kan bogen op enkele historische monumenten. Naast de Notre-Dame de Vie heeft het ook een mairie die teruggaat tot 1227. Op de hoek is een klokkentoren in de 18 de eeuw toegevoegd om het belang van de stad te benadrukken. 
We dalen af naar de vallei om de beklimming naar de twee volgende dorpen aan te vangen een stijging van 185 m. Het kleine Le Beaucet zijn we zo gepasseerd maar het wordt een echte kuitenbijter naar La Roque-sur-Pernes. Beide dorpen hebben niet de uitstraling van Venasque maar laten je wel van het landschap genieten.
De D121 leent zich uitstekend voor een mooie 200 m afdaling over een afstand van 5 km tot de camping. Ik werk nog even het melkzuur af en na een douche wordt het ligzeteltijd.
Statistiek : rijtijd 01:19:04 - afstand 25 km - snelheid G 18,05 - M 54,32 - hoogtemeters 438 m
De rest van de middag is het zaak uit de zon te blijven. Bij een maximum temperatuur van 29° C is er geen reden om te verbranden.
Dag 25 - do 29 mei
Pernes-les-Fontaines
Alles valt samen om zoals onze Nederlandse vrienden zeggen vakantie te vieren. Lekker met het gezicht in de zon en afgewisseld met schaduw verdiept in een boek. Af en toe een praatje, niet vergeten te drinken, water hé. Regelmatig de benen strekken.
Bij dit alles vergeten we de doelstelling van 10.000 stappen niet. Om die te halen is een wandeling in de buurt ideaal. Ik ben zeer benieuwd wat er te ontdekken valt op de 'Balade nature et découverte'. Het eerste deel komt bekend voor met het Canal du Cartpentras. Met vooral plaatselijke bewoners die de hond uitlaten, kan een praatje gemaakt worden.
We draaien de landbouwpercelen in en passeren vijgenbomen, druivenvelden en aardbeienbedden. Hebben we reeds verscheidene keren gezien.
En dan vinden we de Rode Diamant van de Provence zoals de burgemeester van Venasque zo poëtisch omschrijft. Kersenbomen in bloei.
Later op de avond ga ik op jacht naar de ideale zonsondergang als afscheid van dit gezellige stadje.
Dag 26 - vr 30 mei
Pernes-les-Fontaines - Goult - 38 km
Met plezier zal ik aan mijn verblijf in dit pareltje van de Vaucluse terugdenken. De vriendelijke ontvangst, de stilte en rust en het zonnige Pernes-les-Fontaines. De ontspannen sfeer onder de camperaars en kampeerders en de nieuwe vrienden die gemaakt zijn, beslist dingen om te koesteren.
Ondertussen maak ik mij op voor de verplaatsing naar mijn volgende bestemming. Nieuwe horizonten opzoeken en me laten verrassen door het onbekende, de motor van de zwerver.
Maar die zwerver moet wel rekening houden met feestdagen en verlengde weekenden. Af en toe een blik op de kalender werpen kan nuttig zijn. Zoals vandaag had gemoeten. De verplaatsing naar Fontaine-de-Vaucluse is net geen ramp. Bij aankomst op de CC Park bleek deze volzet en ontstond er een opstopping. Doorrijden naar de aangegeven parking bleek ook geen oplossing. Overvol, geïrriteerd gedrag van dagjesmensen; kortom ik moest daar zo vlug mogelijk weg. Ik heb het niet zo begrepen op onder de voet gelopen sites. Dan maar onvoorbereid doorrijden naar alternatief B - Goult.
Om 11 u draai ik de CC Park te Goult op - gps N 43.85875; O 05.22745. Er is plaats voor 32 wagens met alle noodzakelijke voorzieningen. Een zelfreinigend toilet ligt bij de ingang alsook vuilsorteerbakken. In het dorpje vindt je een apotheek en kleine kruidenier. Ideaal gelegen voor een verkenning van de streek. Het lawaai van de hoger gelegen D900 is verwaarloosbaar. Bevoorraad toekomen is een pluspunt.
Deze goed gelegen aire ligt aan de de oude spoorverbinding Apt-Gordes. Een beetje zoals de groene 62 Oostende-Torhout in West-Vlaanderen.
Even belangrijk maar dan voor de wandelliefhebber is het GR pad Via Domitia. Bij een toenemende hitte, in de camper hebben we een meting van 38,7° C, het moment om de wandelschoenen aan te trekken voor een verkenning. Enkele honderden meters verder komen we bij de Dolmen de l'Ubac. In de noordelijke landen spreken we van Hunebedden. Een hunebed of dolmen is een Megalitissche (Oudgreiks: μέγας megas: groot, λίθος lithos: steen) grafkamer uit het neolithicum (4000-3000 v.Chr.) die bestaat uit ten minste drie, maar vaak (veel) meer staande draagstenen, overdekt door een of meer dekstenen.
Hunebedden zijn volgens de gangbare theorie resten van prehistorische grafkamers. Ze zijn echter niet te beschouwen als graven in de gewone betekenis, maar eerder als Knekelhuizen. Het is niet met zekerheid te zeggen dat grafsignalisatie de oorspronkelijke functie van al deze bouwwerken is geweest. Op mijn omzwervingen door Europa ben ik van Denemarken tot Griekenland op dergelijke grafmonumenten gestoten, wat doet vermoeden dat in het neolithicum een Pan Europese dodencultus aanwezig was.
Verder via de Via Domitia is het genieten van prachtige vergezichten vooral bij het terugkeren naar de aire.
De Dominante blijft de skyline van de Vaucluse beheersen.
Bemoedigend voor Frankrijk dit twee keer op een dag te mogen meemaken.
Dag 27 - za 31 mei
Goult
Het is even wennen aan dit onvoorziene alternatief maar in feite valt het best mee. Strategisch goed gelegen voor een bezoek aan de dorpjes in de Luberon, het zuidelijke deel van de Vaucluse.
Gezien de hitte van gisteren en verwacht aanhoudend goed weer voor vandaag plan ik mijn bezoek aan Ménerbes vroeg in de morgen. Dat is buiten Riet en Guy gerekend mijn tijdelijke buren uit Antwerpen. Van groeten komt een babbel. Als ik er uiteindelijk bij ga zitten, ontspint zich een gesprek over de streek die zij goed kennen. Zij zijn tijdelijk neergestreken omdat hun bestemming in Apt door de feestdagen onbereikbaar was. Alhoewel we niet in het verleden leven, is het leuk anekdotes uit de oude doos boven te halen met dit fietsminnend paar. Verhalen over beklimmingen en afdalingen van de Mont Ventoux maar ook over nieuwe haalbare doelen. Ik kan hen warm maken voor een tocht langs de Gorges de la Nesque. Zij weten mij te charmeren over dorpjes uit de streek. Langzaam rijpt het plan om de aire als uitvalsbasis te gebruiken.
Bij de wandelboom blijken we op een kruispunt van de Rome route en de Chemin de Compostlle op de GR 353D te zitten. 
Als het pad het bos induikt, is het net een thuiskomen voor deze GR wandelaar. Onderweg wordt je beloond met zichten op de kloof die door de Calavon is ontstaan. Dit is een 88 km lange zijrivier van de Durance die in de streek vele gezichten heeft.
Eenmaal de D218 opgedraaid wordt je beloond met een steeds beter wordend beeld van het in de hoogte liggend Ménerbes. Dit dorpje met ongeveer 1000 inwoners dankt haar faam aan het label Plus beaux village de France. Een status die gedeeld wordt met nog enkele andere dorpjes die ik zou willen aandoen.
Engelse toeristen worden aangetrokken door zijn bekendste voormalige inwoner, de Britse schrijver Peter Mayle (1939-2018), bekend van zijn boek 'A Year in Provence' (1989), waarin hij schrijft over zijn lotgevallen in het eerste jaar waarin hij Londen inruilde voor een boerderij in de Provence.
In het voormalige huis van de fotografe en schilderes Dora Maar, ook bekend als muze van Picasso, is nu een residentie ondergebracht voor kunstenaars van over heel de wereld.
Tijdens de rond-zwervingen in dit kraaknette dorpje stoot je regelmatig op overblijfselen uit het middeleeuwse verleden. Toevoegingen, verbouwingen en aanpassingen door de eeuwen heen geven een mengelmoes van stijlen. 
Een belangrijk onderdeel van de verdedigingswerken is de Porte Saint Sauveur uit de 16 de eeuw. Tijdens de godsdienstoorlogen trokken de protestantse troepen via deze poort binnen om de stad gedurende 5 jaar bezet te houden. De openingen om geweerlopen door te steken zijn duidelijk herkenbaar.
Op weg naar het laatste monument wordt je vanaf de omwalling aan de zuidkant beloond met een schitterend zicht op de heuvels van de Petit Luberon.
De noordelijkste punt van Ménerbes wordt beheerst door de Ѐglise Saint Luc en het Vieux Cimitière, beide gesloten voor het publiek. De huidige kerk werd gebouwd in de 16 de eeuw na de godsdienstoorlogen op een oudere site.
Vanaf de noordelijke borst-wering een prachtig zicht op de vlakte gedomineerd door de Alom-tegenwoordige.
Na dit interessante bezoek wordt het steeds drukker en wacht mij een 5 km wandeling terug naar de aire.
Ik ben ruim op tijd terug om uitgebreid afscheid te nemen van Riet en Guy die langzaam in feeststemming raken. Na een kort verblijf in Apt zijn ze van plan nog enkele dagen in de Luberon te blijven. Wie weet komen we elkaar wel eens tegen in één van de pittoreske dorpjes die ze me warm hebben aanbevolen.
Ondertussen zijn Marianne en Gerard terug van hun bezoek aan de groeven van Roussillon waar ze zeer enthousiast over zijn. We hebben het over de reismogelijkheden in de noordelijke provincies van Nederland. Tijdens het buurten verliezen we een beetje de tijd uit het oog en maken de wisseling tussen het grote licht van de dag en het kleine licht van de nacht mee.
Dag 28 - zo 1 juni
Goult
Aan de broeierige hitte bij de aanvang van de kalenderzomer moet ik wennen. Bij temperaturen tot 39° C in de camper is het zaak om buiten te leven. En zoals vandaag, geplande activiteiten vroeg uit te voeren. Het is heerlijk fietsen langs het prachtig aangelegde fietspad. Voor de verandering mag het eens volledig vlak zijn.
Ter hoogte van Coustelette ligt de Aldi vlak aan het fietspad en blijkt de zondagmorgen open te zijn. Bijzonder handig om inkopen te doen. Tegen 10:30u ben ik terug en bij een toenemende hitte begint de stoelendans met mijn Franse buren rond de boom tussen onze campers die voor schaduw zorgt.
Voor veel van de Franse campervrienden zit het lange weekeinde erop en begint er een ware uittocht. Geleidelijk aan worden de ontstane leegten opgevuld met nieuw aangekomenen.
Mijn nieuwe buren zijn een goedlachs zeer spontaan koppel veertigers uit de Kempen. Tijdens de kennismaking springt de vonk van de klik gelijk over. Een magisch moment dat zich moeilijk laat verklaren. Het gebeurt of het gebeurt niet. Met beide heb ik vrede maar als ik mag kiezen is de keuze vlug gemaakt. De spontane intermenselijke reactie leidt tot een middag die in de analen wordt opgenomen. Sophie en Nick zijn familiemensen die naar de verhalen te horen een goede band hebben met hun drie zonen. Dat Sophie hoopt op een kleindochter in een huis met alleen maar mannen kan ik volledig inkomen. Ik wenste dat mijn vader met ons de dingen deed die zij nu doen. Een andere tijd, net wat u zegt.
De middag ontwikkeld tot een waar feest niet in de laatste plaats door het lekkers wat overal 'gevonden' wordt. De luchtigheid van de gesprekken moet niet bij een 'Jamberske'(*) blijven zo van 'wat drijft mensen' maar gaat ook de literaire toer op. Met een naam als Sophie kan het bijna niet anders dan dat we bij Dan Brown uitkomen en aansluitend bij Ken Follett. Kortom, een middag tussen droom en werkelijkheid. (*) Paul Jean-Marie Jambers (Antwerpen, 15 augustus 1945) is een Belgisch voormalig journalist en televisieprogrammamaker.
Dag 29 - ma 2 juni
Goult
De drukkende zwoelte is tijdens de nacht uit de lucht weggespoeld met een niet verontrustende regenbui. Na een uitstekende nachtrust ben ik vroeg uit de veren en tijdens het ochtendritueel op zoek naar mijn muze die orde moet brengen in de door elkaar lopende verhaallijnen. Onder de beschutting van de luifel instaleer ik mij in de koele ochtend en laat de ideeën een samenhangend geheel vormen.
Er begint orde in de chaos te komen en er ontstaat een samenhangend verhaal.
Om het traject zo recht en vlak mogelijk te houden, mocht er onderweg al eens gedynamiteerd worden wat voor een gorges effect zorgt.
Zoals dat gaat hebben de oude stationnetjes een andere bestemming gekregen. In Apt is er het Office de Tourisme in ondergebracht. Met passie word ik wegwijs gemaakt in de fietsmogelijkheden van de streek. Het deel wat ik van Apt heb gezien, kan me niet echt bekoren en ik kies voor de terugweg.
Bij Le Pont Julien wordt een korte sightseeing ingelast. De Romeinse brug in 118 gebouwd vormde een belangrijke schakel op de Via Domitia. De Via Domitia was de eerste heirbaan die in Gallië aangelegd werd door de proconsul Gnaeus Domitius Ahenobarbus, samen met de eerste Romeinse kolonie in Gallië, het hedendaagse Narbonne. De via Domitia verbond Italië met Spanje. De baan kruiste de Via Aquitania, die naar de Atlantische Oceaan leidde, in Narbonne.
Het is sterker dan mezelf. Onderweg hou ik er goed de vaart in en ik heb de indruk dat het beter bolt. De weg gaat lichtjes bergaf voldoende om het verschil te voelen. Als toetje krijgen we nog een zicht op het kasteel van Lacoste. Elke heuvel lijkt wel een dorp te hebben.
Statistiek : tijd 01:36:53 - afstand 35 km - snelheid G 21,75 - M 40,74 - hoogtemeters 151 m
De CP is ondertussen toch volgeraakt en ik kan verschillende Belgen groeten. Een gelijk aantal Duitsers, enkele Nederlanders, voor de verandering eens sterk in de minderheid en verder Fransen. Aan de opgebonden fietsen te zien, voornamelijk wielerliefhebbers.
Dagen 30&31 - di 3 - wo 4 juni
Goult
Goede voornemens worden niet alleen met nieuwjaar gemaakt. Ook het begin van de zomer is daar een goed moment voor. Voor mijn touristique neem ik mij voor, het echt rustig aan te doen, recht naar mijn bestemming en terug. Zoals dat met voornemens gaat is de start goed.
Op de groene fietsroute is het 2,5 km inrijden tot Beaumettes waarna de D103 wordt opgedraaid. Zoals voorgenomen, overbrug ik de 230 hoogtemeters over een afstand van 7,5 km naar Gordes aan een rustig tempo. Onderweg genietend van schitterende zichten, waarbij ik aan mijn Roemeense vrienden denk om een foto waar ikzelf op sta te laten maken. 
In Gordes is het een drukte van jewelste. Het is marktdag en alle toeristen uit de nabije omgeving hebben verzamelen geblazen rond de standjes, pleintjes en horecazaken. Ik hoor een mengelmoes van Europese talen waarbij het Frans vooral gesproken wordt tussen de marktkramers onderling.
Het dorp met ongeveer 2.500 inwoners wordt beheerst door het kasteel, dat gebouwd werd rond 1525. Het verving een eerdere burcht uit de 11 de eeuw. Het is gebouwd in een overgangsstijl tussen een middeleeuwse weerbare burcht en de sierlijkere renaissance.
In dit op de lijst van Plus Beaux Villages de France opgenomen dorp komt men vooral voor de sfeer waarbij men lekker kan verdwalen in de op en af lopende steegjes.
Als je de moeite getroost om de platgetreden paden te verlaten kun je pareltjes ontdekken.
Op een uitzichtplateau worden we vergast op wel een zeer bijzonder fundament van de stad. Uitgeholde ruimtes afgewisseld met gangen en een soort tunnels. De blik even van de stad af over de vlakte waakt de 'Eenzame van de Vaucluse' over de omgeving. Een lieftallige Française die samen met manlief en baby de drukte van Paris is ontvlucht, is bereid gevonden tot het maken van een foto. Ze maakt er zowaar een fotoshoot van en ik koos voor deze. Ik bemerk bij mezelf dat de fascinatie, bijna mystieke aantrekkingskracht voor dit mythische natuurfenomeen niet afneemt. Integendeel. Broedt mijn geest op één of ander plan? 
Enfin, even weer tot de werkelijkheid. Via een onderliggende weg, die een mooie weerspiegeling is van de merkwaardige opbouw van dit dorp, meng ik mij weer in de drukte rond het centrale plein om afscheid te nemen van dit gezellige dorp.
Met de streekkaart op de schoot sterft het goede voornemen een vroegtijdige dood. De korstte weg naar de aire en genieten van de zon lijkt plots niet meer zo aantrekkelijk. Ik kies voor de 'verbindingsweg' richting Roussillon om dan via de D104 richting Saint Pantaléon af te dalen via de schilderachtige route richting Lumières en zo naar de aire. Dan galmt het enthousiaste verslag van Nick door mijn hoofd over het interessante Lacoste en het goede voornemen wordt definitief ten grave gedragen. Een kilometertje inrijden op de groene fietsweg om de D106 op te draaien voor een beklimming van 160 hoogtemeters over 5 km.
Lacoste met zijn ongeveer 500 inwoners heeft een geschiedenis die teruggaat tot de vroege middeleeuwen. Er is bewoning aangetoond vanaf de val van het west romeinse rijk en er is een vermelding van een castrum in 1038. Zijn bekendheid is gedeeltelijk te danken aan de bijzondere kwaliteit van de zachte, lichte kalksteen die uit de open mijnen wordt gewonnen. Het dorpje wordt gekenmerkt door het kasteel van de Markies de Sade (Louis-Alfonse Donatien de Sade), die het in de 18 de eeuw bewoonde. Als de naam je niets zegt, ben je misschien meer bekend met het zelfstandige naamwoord 'sadist' wat van zijn naam is afgeleid.
Het kasteel werd in 1792 tijdens een oproer verwoest. De ruïnes werden in 2000 gekocht door de bekende modeontwerper Pierre Cardin, die er sindsdien in de zomer een muziekfestival laat plaatsvinden. Cardin kocht ook diverse huizen in het dorp en liet die opknappen. Het schilderachtige aspect van Lacoste is vooral te danken aan het behoud van het middeleeuwse karakter. De geplaveide straten en de in de oorspronkelijke staat herstelde huizen. Een beetje meer groen en wat bloemen zouden de plaats wat kleur geven.Tijdens de fotoshoot van de gekooide markies hoor ik een taal die volledig nieuw is voor mij. Bij navraag blijkt het Farsi te zijn, de oorspronkelijke taal van Perzië het huidige Iran. Op mijn vraag als het haalbaar is het land met de camper te bezoeken, ben ik meer dan welkom, zal vriendelijk ontvangen worden maar is er onduidelijkheid over de infrastructuur.
Uiteraard reikt de blik van de Waakzame tot ver in het zuiden. En wederom wordt duidelijk hoe groen de Vaucluse is, terwijl dit scherp afsteekt tegen de kale pracht van de Mont Ventoux.
Met plezier vang ik de afdaling aan onderweg zwaaiend naar de dapperen die tegen de heuvel opzwoegen.
Voor de analen :
Statistiek : tijd 02:04:08 - afstand 35 km - snelheid G 16,73 - M 52,47 - hoogtemeters 435 m
Ik begin stilaan uit te zien naar mijn bestelde elektrische fiets om echte toeristische rondritten te maken.
Terwijl wij onze ervaringen delen en langzaam afscheid nemen, valt mijn blik op een kleurrijke zonsondergang en begint de zoektocht naar een geschikte plek voor een foto.
...
Sophie en Nick, die dankzij hun kleine motor een grotere actieradius hebben dan ik met de fiets, besluiten om zich te verplaatsen voor een verdere verkenning van de Luberon. Van het aangekondigde onweer willen ze vertrekken voordat het losbarst. Hartelijk dank voor de prachtige dagen in jullie gezelschap; ik kijk uit naar een weerzien, wie weet ergens in de Kempen.
Door het aangekondigde onweer, wat op zich laat wachten, wordt het een snipperdag. Een wandeling in de omgeving om de spieren soepel te houden. Buurten en nieuw aangekomenen verwelkomen. Het in en uit halen van de zetel voor de enkele druppels die uitvallen en dat alles voor een onweer wat niet is losgebarsten.
Dag 32 - do 5 juni
Goult - Roussillon - 18 km
Ik ben bijzonder warm gemaakt voor de fietsroute 'Les Ocres à vélo'. Maar met een lengte van 68 km en 966 hoogtemeters, zie ik de extra 30 km van en naar Lumières (Goult) niet zitten. Ik vind een kleine camperparking ten noorden van Roussillon en besluit tot de verplaatsing.
De aire moet vanuit het oosten benaderd worden wegens beperkingen in Roussillon. Campers mogen niet door de dorpskern en er ook niet parkeren. Op de D990 tot Le Chêne verloopt alles vlekkeloos tot we op een bord 'route barrée' stoten. Zo'n afgesloten weg brengt een rondje 'déviation' met zich mee waar mijn gps tilt van slaat maar uiteindelijk wordt de juiste plek gevonden.
Bezoek Roussillon
Roussillon is beroemd vanwege haar rijkdom aan okers, gele en rode verfstoffen die worden gewonnen uit ijzerhoudende klei.
Via het Sentiers des Ocres krijg je een goede indruk van het belang van de okerwinning voor de gemeente. De echte liefhebbers kunnen het Écomusée de l'Ocre bezoeken op anderhalve km ten zuiden van het dorp richting Goult.
Doordat in de 18 de eeuw de vraag toenam naar verfstoffen voor textiel, steeg in Roussillon de exploitatie van oker. De grote okergroeves van Roussillon werden geëxploiteerd sinds het einde van de 18 de eeuw onder invloed van Jean-Etienne Astier. Tot aan 1930 vonden hier duizenden mensen werk. Een voorbeeld van zo'n bedrijf is de voormalige okerfabriek Mathieu, die nu is ingericht als 'Conservatoire': een werkplaats met een museum functie. De groeven en fabrieken lagen verspreid over verschillende gemeenten. Behalve in Roussillon, waren deze ook te vinden in Villars, Gargas, Rustel (met zijn Colorado provençal) en Gignac. Plaatsen die op de route Les Ocre à vélo liggen.
Dus de toerist heeft het dorp 'overgenomen'. Dat hebben we vandaag geweten mede met dank aan de markt. De bereidwillige medewerkster in het Office du Tourisme heeft me op enkele hoogtepunten gewezen.
Het Place de l'Abbé Avon is een rustig hoekje. Genoemd naar de abt die de inwoners verzorgde gedurende de pestuitbraak in 1720.
Prominent in het straatbeeld is Le Beffroi, de oude toegang tot het castrum en in de 19 de eeuw omgevormd tot klokkentoren annex horloge. De smalle trap die toegang gaf tot de uitkijkpost is duidelijk zichtbaar maar goed afgesloten. De Mairie met aanpalende Médiathèque mag slechts van op afstand gefotografeerd worden. De tentoongestelde werken zijn auteursrechtelijk beschermd.
De sobere Église Saint-Michel uit de 12 de eeuw kan mij wel bekoren. Verscheidene keren gerestaureerd zoals de façade in de 17 de eeuw en de klokkentoren in de 18 de eeuw (na de instorting verplaatst naar het belfort). Verscheidene werken van Poitevin in het interieur. 
Terug bij de camper wordt het een beetje bijkleuren, nieuwe camperaars verwelkomen en wachten op de zonsondergang. Met geduld wordt dit beloond met een schitterend schouwspel, alsof de zon weet dat het in okerland ondergaat.
Dag 33 - vr 6 juni
Zeer goed geslapen op deze kleine aire aan de D227. Van het weinige verkeer geen last gehad en van de vroeg vertrekkende camperaars ook niet.
Mij werd door een super enthousiaste medewerkster in het Office du Tourisme in Apt de fietsroute 'Autour du Luberon' aanbevolen. Met 240 km, zelfs gespreid over enkele dagen is dit voorlopig te hoog gegrepen.
De temperatuur zit goed, de weersvoorspelling is gunstig, al is de luchtvochtigheid aan de hoge kant. Zoals geleerd van een beroepssportman vertrek ik op een goed ontbijt en een voorbereidende hydratatie. Ik heb de klik in mijn hoofd gemaakt om er een touristique van te maken. Kwestie om het goede voornemen een tweede kans te geven. De meegenomen voorraad zou mij zonder problemen over de kaap van 4 uur moeten kunnen loodsen.
Net voorbij Gignac overschrijden we het dak van de route met 657 m en rijden we het Réserve Naturelle Géoloque binnen. Het hooggelegen dorp telt enkele huizen. Het dorp was één van de wingebieden van de oker.
De beklimming naar Viens loont beslist de moeite. Het grondgebied van bijna 35 km² schommelt van 332 tot 784 m boven de zeespiegel, gelegen in het zuidelijke deel van de Vaucluse-bergen, het hoogplateau waarop het dorp zich heeft ontwikkeld, wordt begrensd door twee valleien. Het maakt deel uit van het Parc Naturel Régional du Luberon in beschermd UNESCO natuurgebied. Prachtig wandelgebied.
Grenzend aan het oosten van de Alpes-de-Haute-Provence, is de plaats nog steeds voor 57% bedekt met bossen en natuurlijke omgevingen, evenals met landbouwgebieden : fruit- en groentegewassen, productie en distillatie van lavendel, wijngaarden en de vervaardiging van geitenkaas.
In de eerste plaats is het ansichtkaartvormige uitzicht op het typische heuveldorp dat de bezoeker aantrekt! Viens met 640 inwoners, gesticht in de 12 de eeuw rond een priorij verbonden aan de abdij van Villeneuve-lès-Avignon, heeft zijn authenticiteit behouden met oude huizen en steegjes.
Vanuit het dorp zijn de panoramische uitzichten fantastisch.
De afdaling naar St-Martin-de-Castillon is genieten over de D190. De gestage beklimming over de D35 naar Caseneuve wordt beloond met een mooi zicht op het dorp.
Vervolgens sluit de D35 aan op de Fietsroute en wordt het in Apt zoeken naar de bordjes met route # 13. Zo komen we in het zeer modern aanvoelend Gargas. Rijden we door het bos naar Roussillon en dalen we af naar de Aire.
Ik ben blij thuis te komen na deze prachtige rondrit. Het moet een zegen zijn dit met elektrische ondersteuning te kunnen doen. Ik kijk er naar uit!
Statistiek : tijd 04:00:39 - afstand 75 km - snelheid G 18,87 - M 58,55 - hoogtemeters 970 m
Leuke bijkomstigheid : ik ben 700 gram afgevallen bij 2726 calorieverbruik.
Dagen 34&35 - za 7 en zo 8 juni
Voor de verdere verkenning van de streek kies ik voor de verplaatsing naar Lourmarin. Ik ben aan rust en opladen toe en denk dat te vinden in dit kleine dorp.
Eens we in Apt de D943 opdraaien, komen we in het schilderachtige Combe de Lourmarin. Onderweg wordt snel duidelijk dat het misschien geen zo'n goed idee was me op een zaterdag te verplaatsen. De weg is ontzettend druk in beide rijrichtingen dit tot grote zorg van de fietsers die graag van het landschap wilden genieten.
In het dorp blijkt elke m² parkeeroppervlak in genomen te zijn. Op de voorziene kleine parking op grindondergrond is nog net plaats voor een camper - gps N 43.76630; O 05.35954. Er zijn geen voorzieningen. Het centrum ligt op wandelafstand met een kleine supermarkt op 290 m en het Office du Tourisme 50 m verder. Op 100 m ligt de déchetrie.
Ik heb de juiste dag uitgekozen voor de verplaatsing. Eén van de parkings is ingenomen voor een petanquecompetitie. Dit weekeinde vindt er ook een concert op twee locaties plaats : naast het sportveld en in het kasteel. Voor de liefhebbers is er ook een brocanteweekeinde. Bij dit alles is er net geen gevoel van overrompeling. De bezoekers zijn geconcentreerd in de ruimtes van hun belangstelling.
Een verkennende wandeling brengt me bij het kasteel. Dat bestaat uit twee delen : het ene dateert uit de middeleeuwen en is gebouwd door Foulques III d'Agoult tussen 1475 en 1526 met een binnenhof omringd door galerijen over drie verdiepingen. Het andere deel is in renaissancestijl gebouwd door de nakomelingen van Foulques tussen 1526 en 1560 en is daarmee het eerste renaissancekasteel in de Provence. Vandaag is het een verblijfplaats voor jonge kunstenaars en een belangrijk cultureel centrum waar het hele jaar door evenementen plaatsvinden.Het is even zoeken om een geschikte plek te vinden voor een overzichtsfoto van dit toch wel gezellige dorp.
Mijn overburen hebben vrijwel alle resterende ruimte op de kleine parkeerplaats ingenomen met een camper, een busje en zelfs een tentje. Het lijkt erop dat ze hier zijn voor het concert. Hopelijk blijft het grootste deel van de decibels binnen de muren van het kasteel.
Er kan niet echt van geluidsoverlast gesproken worden. Als rond 22 u het ritmisch lawaai overgaat in rockmuziek kan ik op veilige afstand luisteren en genieten van het lichtspektakel.
...
Wanneer mijn buren thuiskomen, zetten ze het feestje voort. Ik ben niet gewend om met muziek in slaap te vallen en als ik mag kiezen tussen het ruisen van de wind of het klateren van een kabbelend beekje, is de keuze snel gemaakt. Helaas heb je in toeristische plaatsen niet altijd een keuze. Tegen de tijd dat ik opsta, gaan zij slapen. Dat zal wel de invloed zijn van het mediterrane weer met overdag broeierige hitte, denk ik dan maar.
Bezoek Lourmarin
Lourmarin telt 1000 inwoners (2009) en is lid van Les Plus Beaux Villages de France. Rond de dorpskern in typisch middeleeuwse stijl, liggen een heleboel straatjes, steegjes en doorsteken. De karaktervolle huizen worden afgewisseld met winkels, galerieën en restaurants die in hoge mate de sfeer bepalen. Het asfalteren van veel straten in de dorpskern doet afbreuk aan de authentieke uitstraling. De juiste mix tussen toeristisch, sfeervol en interessant geven dat Lourmarin terecht tot één van de mooiste dorpen gerekend wordt.
De schrijvers Albert Camus en Henri Bosco liggen hier begraven.
Zoals zoveel van de dorpen in de streek was ook Lourmarin afhankelijk van fonteinen voor de watervoorziening.
De Parochiekerk van Saint-André en Saint-Trohime. Het oorspronkelijk gebouw dateert uit de 12 de eeuw. Tussen de 16 de en 18 de eeuw bleven de familie van de heer d'Agoult Montouban en later de diocesane gezagsdragers de kerk uitbreiden. De klokkentoren werd in 1839 gebouwd als tegenhanger van die van de tempel. 
Het barokke altaar staat in schril contrast met het sobere interieur van de kerk. In een zijkapel is een anachronistisch geboorte tafereel uitgebeeld. In de eerste eeuw zullen ze in Judea geen middeleeuwse kleding hebben gedragen. In een andere zijkapel staat een doopvont waarop een dier staat afgebeeld. Een kruipende wolf die op zijn achterpoten staat is het symbool van de familie d'Agoult.
Om de drukte van de tweede festivaldag en een ludieke voetbalmatch op de tonen van veel te luide muziek te ontlopen, trek ik mij terug in de natuur. De CP ligt aan de GR 97 en dat vraagt om verkend te worden. Ik start bij de Parking de jeu de Boule en word meteen opgewarmd door een grillig beeld van de natuur. Terwijl ik een 'juiste' foto probeer te maken, draaien verschillende hoofden nieuwsgierig mijn richting uit.
De Wandeling op het Pierrouetpad loopt voor een deel gelijk aan de GR 97. De lus van 3,7 km in hoofdzaak rond het kasteel beloofd een ontdekking van een typisch Provençaals landschap te worden met weiden, olijf- en wijngaarden, heuvels en valleitjes. Het pad lost de verwachting helemaal in.
Er is geen reden om schrik te hebben verloren te lopen. De muziek en het enthousiasme van de festivalgangers vormen een even betrouwbaar baken als een kompas. De omgeving inspireert tot een verdere verkenning van de streek. Ook van drukte was er absoluut geen sprake. Welgeteld twee wandelkoppels en tweemaal een solofietser mogen begroeten.
Ik pik de draad van de dorpstouristique weer op bij de fontein met de drie maskers. Deze fontein met bespottelijke maskers dateert uit 1937 en werd aan het dorp geschonken door de stichting Laurent Vibert. Volgens de schrijver Henri Bosco symboliseren de hoofden de belangrijke natuurelementen van de streek : de Rhône, de Durance en de Luberon.
Terwijl ik mijn kaartje aandachtig aan het bestuderen ben, biedt een jonge bewoner spontaan zijn hulp aan.
Hij wijst me op de Chemin Touristique en waarschuwt me voor de Passage étroit. Of hoe het leven er in de middeleeuwen moet hebben uitgezien voor degenen die zich geen 'herenhuis' konden veroorloven. Een aanrader!
Via de Rue Albert Camus keer ik terug naar het dorp. Camus had een passie voor Lourmarin, een gevoel dat ik volledig met hem deel. Ik kom aan op een klein pleintje, een serene oase in het dorp voordat ik mij begeef in de zondagsdrukte van het meer 'bekende' deel van het dorp.
Op de uitdijende klanken van het concert tokkel ik ritmisch op mijn klavier, om een levendig beeld te schetsen van mijn bezoek aan dit charmante dorp.
Dagen 36&37 - ma 9 en di 10 juni
Afgelopen nacht geen hinder ondervonden van mijn overburen. Ik heb hen niet horen thuiskomen en er werd ook geen muziek meer afgespeeld. Tegen de tijd dat ik vertrek, komen zij naar buiten met kleine oogjes na een geslaagd, maar vermoeiend concert.
Wat een verademing na de hectiek van het weekend. De kalmte is in Lourmarin wedergekeerd. Aanvankelijk was het mijn bedoeling om Ansouis per fiets te bezoeken, maar ik heb gehoord dat er een prachtige camperparkeerplaats bij de ingang van het dorp te vinden is.
De korte verplaatsing verloopt probleemloos en ik tref de opgegeven camperplaats geheel voor mezelf aan - gps N 43.73899; O 05.46113. Deze is verdeeld in twee vlakke, schaduwrijke plaatsen met een grindondergrond. Buiten vuilcontainers zijn er geen voorzieningen. Op 650 meter (500 meter door het bos) bevindt zich de ingang van het dorp, waar een Vival-supermarkt ligt. Een ideale uitvalsbasis voor fietstochten.
Tijdens een eerste verkenning, heimelijk op zoek naar een 'dichtere' parkeerplaats, hoor ik Nederlands spreken. Het eveneens bezoekende echtpaar doet mij de vriendelijke suggestie om het pad in het weiland te volgen, waar enkele cactusbloembedden in volle bloei staan. 
Bezoek
Het openbare leven concentreert zich rondom het Place Saint Elzear, met enkele charmante terrasjes vlak bij de toegang tot het dorp via de Rue du Petit Portail. Deze kleine poort is de enige overgeblevene van de oorspronkelijke drie poorten. De poort biedt toegang tot het hogere deel van het dorp. Oorspronkelijk uit de 14 de eeuw, maar sindsdien meerdere malen 'verbouwd'. 
Een prachtig voorbeeld van middeleeuwse bouwstijl is het zogenaamde Maison des Consuls uit de 15 de eeuw. Het heeft lange tijd dienst gedaan als raadszaal van het dorp.
De Église Saint-Martin, die eruitziet als een burcht, wordt voor het eerst in de 11 de eeuw vermeld. De huidige structuur dateert uit 13 de eeuw en maakte deel uit van de versterkingen van het kasteel.
Het portaal met negen halfronde treden geeft het gebouw het aanzien van een kerk. Het sobere interieur heeft decoraties uit de 17 de eeuw en een doopvont uit de 13 de eeuw.
Het dorp wordt gedomineerd door het imposant oud kasteel, een historisch monument, dat zich moeilijk laat fotograferen. Het is particulier bezit en enkel toegankelijk op zondag tijdens rondleidingen. De eerste vermelding dateert uit 961. Het deed dienst als de residentie van Elzéar II de Sabran. Aan de zuidzijde werd het kasteel versterkt in de 12 de eeuw waar de kerk een onderdeel van was. In de 16 de eeuw werd een verdedigingstoren gebouwd die de toegang moest beschermen. Vanaf de 18 de eeuw werd het een residentie.
Zoals overal in de middeleeuwse stadjes en dorpjes werd de toenemende invloed van de burgerij gesymboliseerd door het Beffroi. Vanaf 1540 vergaderde er de dorpsraad en vanaf de 17 de eeuw deed het dienst als opslagplaats en klokkentoren met uurwerk.
In smalle straatjes en kronkelende steegjes liggen prachtig gerestaureerde huizen uit de 15 de en 17 de eeuw. De overblijfselen van oude muren en de gebeeldhouwde fonteinen maken het een aangename plek om te wandelen.
Wassen en hygiëne moeten tot het midden van de 20 ste eeuw een hele uitdaging zijn geweest. Bij de toegang tot het dorp (de poort met beperkte hoogte) ligt de Vieille Ontaine et Lavoir. Gebouwd in de 19 de eeuw wordt het water betrokken uit de Pierrefeu bron.Vanop de Chemin de Sanne krijg je een mooi beeld van het bovengedeelte van het kasteel.
Petanque of Jeu de boule wordt in Frankrijk zeer ernstig genomen. Bij mijn terugkeer op de parking is een spelletje tussen twee koppels twintigers aan de gang. Op een onregelmatige grindondergrond durven de ballen nogal eens rare sprongen maken. Bij een hevige discussie wordt de rolmeter erbij gehaald en mag ik optreden als scheidsrechter.
...
Mijn geest is gevuld met schilderachtige beelden van talloze charmante dorpjes. Mijn blik hunkert naar de uitgestrekte vlakten.
Bij dit drukkende zwoele zomerweer heeft mijn lichaam geen zin in een fietsinspanning en wordt er gekozen voor een wandeling langs de Route des Châteaux du sud Luberon. Wijnkastelen voor de goede orde. Met als einddoel het Étang de la Bonde.
Sommige van de domeinen hebben wel zeer imposante toegangspoorten, een kasteel waardig. Zoals de non profit organisatie Elzéar. Of het na een half uur flink doorstappen Château Turcan met het Musée des Arts des Métiers du vin.
Een degustatie op mijn alleentje zie ik niet zitten want mijn voorgenomen doel is mijn hoofd leeg te maken en het niet te benevelen met het product van de wijnstok. Dat dit deel van de Luberon in het teken van de wijnbouw staat, moge duidelijk zijn. Veel sluipwegen of wandelpaden zijn er niet. De tocht is in feite zeer geschikt voor de fiets.
Het hoeft niet te verbazen dat met de hitte het bijzonder druk is rond het Étang de la Bonde en niet alleen rond de camping. Het is bijzonder mooi gelegen met de omliggende bergen maar vandaag is het geen oase van kalmte en rust.
Bij Château de Sanne en Luberon valt het op dat er naast wijnbouw ook een groot perceel lavendel aanwezig is. Ik vraag me af of lavendel gebruikt wordt om extra smaakgeving aan de wijn toe te voegen.
Bij de nadering van Ansouis staat de zon eens gunstig om een mooie overzichtsfoto te maken.
Dagen 38&39 - wo 11 en do 12 juni
Na een heerlijke nacht slapen, gewekt worden door het gekwetter van vogeltjes geeft de zwerver moed. Het enige mispuntje aan de aire is het gebrek aan faciliteiten maar misschien wil de gemeente liever geen langverblijvers. Toch bedankt om in deze schitterende plek te voorzien.
Recht tegenover de Caveaux Ansouis Cooperative vincole 1925 een ideale plaats om wijn te proeven en aan te kopen aan een schappelijke prijs. Ik heb gisteren mijn laatste glas gedronken en ben aan een nieuw vrac toe. Verstandig als ik ben, ga ik niet op de proeverijtoer. Ik wil nog rijden.
Aan dergelijke temperaturen moet mijn lichaam nog wennen. Het zweet, 'luizweet' zoals een vriend het zou uitdrukken, breekt door al mijn poriën en mijn pogingen om het vochtverlies te compenseren met water schieten tekort. Helaas val ik tussendoor terug op bier, gelukkig met laag alcohol gehalte. Ik heb in Frankrijk nog geen bier met 0,0° gevonden. Ah, de levensgenieters!
Cavaillon ligt aan de Durance, een 320 km lange bergrivier die ontspringt in Brinançon en iets ten zuiden van Avignon in de Rhône uitmondt. Het opvangbekken van smeltwater uit de Alpen schijnt toereikend. We hebben nog geen 'ramprapporten' gehoord over overstromingen in het gebied. ...
Tijdens mijn koffiewandeling raak ik in gesprek met Vlaamse buren. Bruno en zijn vrouw Leen zijn zich aan het klaarmaken voor een verdere verkenning van de Vaucluse. Deze medeliefhebbers van Frankrijk doen een beetje zoals ik. Van enkele vaste locaties de streek met de fiets verkennen. Als jonge vijftigers is hun actieradius opmerkelijk groter dan de mijne en kunnen ze meer bezoeken op een kortere tijd. Veel plezier op de rit.
Ik maak me op voor een bezoek aan het Office du Tourisme. Gelegen entre ville et colline wordt ik vriendelijk ontvangen en uitgebreid geïnformeerd over de mogelijkheden aan deze zijde van de Durance. De overzijde is niet meer de Luberon en eventuele info over interessante plekken wordt tactvol vermeden. Het bordje met de verwijzing naar de GR 653D zet mij op weg richting aire. Met een directe wateraansluiting bij de camper en een stapel wasgoed, wordt het naast een bezoek het Office du Tourisme een wasdag. Denkend aan de kleine dorpjes van vroeger, waar de wasplaats vaak aan de rand van het dorp te vinden was, maak ik er een solidariteitsactie van. Terwijl er gespoeld en gewrongen wordt, overdenk ik hoe vrouwen van weleer met verwondering zouden opkijken naar de moderne gemakken van onze tijd.
Terwijl de was droogt, is er gelegenheid om te lezen en te ontspannen. Volgens mijn Body Battery moet ik het vandaag rustig aan doen en stressmomenten vermijden. Uit respect voor de vrouwen van vroeger heb ik mijn stressniveau tijdens het wassen niet gemeten en overigens heb ik deze taak als niet stressvol ervaren.
Bij thuiskomst van mijn Vlaamse fietsvrienden is het wat bijpraten en leuke ideeën uitwisselen.
Dagen 40&41 - vr 13 en za 14 juni
Na een onrustige nacht ben ik toch enigszins uitgerust ontwaakt. Zelfs op dit vroege ochtenduur is de hitte al onverbiddelijk. Terwijl ik mijn eerste kop koffie drink, valt het me op dat de zomerse temperatuur mijn medecamperaars ook vroeg uit hun slaap heeft gehaald. Of zou er een praktische reden achter schuilen, namelijk dat het buiten aangenamer vertoeven is dan binnen?
Dit weekend vinden de Europese Dagen van de Archeologie plaats. Voor mij de ideale gelegenheid om een stadsverkenning te combineren met een museumbezoek en zo de hitte even in te ruilen voor een koelere omgeving.
Wanneer ik om 10 uur naar de stad vertrek, merk ik dat Leen en Bruno al vertrokken zijn. Ach, de 'jongere generaties' hebben hun eigen ritme, of zijn het de zeventigers die zich aanpassen aan een onomkeerbare realiteit? Ik troost mezelf met de gedachte dat het van beide iets zal zijn.
Cavaillon is vooral bekend voor de kweek van de meloen charentais of cavaillon. De stad telde op 1 januari 2022 25.890 inwoners.
De naam Cavaillon vindt haar oorsprong bij de Cavares, een Keltisch volk dat leefde in de Rhônevallei. Gedurende circa 1.200 jaar was het de zetel van het bisdom Cavaillon tot 1801.
Geschiedenis
De Provençaalse Joden, die in 1306 door koning Filips de Schone uit het koninkrijk Frankrijk werden verbannen, vestigden zich in het Comtat Venaissin. De gastvrijheid van de paus was relatief. Er werden hun allerlei beperkingen opgelegd: zij konden enkel bepaalde beroepen uitoefenen en moesten in afgebakende wijken wonen. Het getto van Cavaillon werd opgericht in 1453.
In 1562 werd Cavaillon veroverd door de protestantse troepen van François de Beaumont, baron van Adrets. Zij staken de kathedraal en het dominicanenklooster in brand.
Tot aan de 19 de eeuw was de stad ommuurd en had ze een donjon. Tegen het einde van de 19 de eeuw breidde de stad fors uit, tot buiten haar vroegere muren. Een nieuw stadscentrum werd gevormd rond de Place du Clos. De Romeinse boog, de Arc Marius, werd daarheen verplaatst.
Al zeker in de 15 de eeuw worden in Cavaillon meloenen geteeld. Vooral vanaf het midden van de 19 de eeuw kende deze teelt een hoge vlucht.
Monumenten
De Romeinse triomfboog Arc Marius stamt uit het begin van de 1 ste eeuw. Opgericht in het hart van de stad aan het begin van het Forum Romanum. In de middeleeuwen maakte het deel uit van de muren van het bisschoppelijk paleis dat op haar beurt in 1820 werd verwoest. In 1840 opgenomen in de lijst van historische monumenten en in 1880 verplaatst naar de huidige site. Ondanks de bewogen geschiedenis zijn de rijke decoraties nog goed zichtbaar.
L'Hôtel d'Agar. Gebouwd op de ruïnes van de Romeinse stad heeft het zijn gotische uitstraling uit de 12 de eeuw weten te behouden. Het herbergt zalen uit de 16 de en 17 de eeuw. Tegenwoordig is het een rariteitenkabinet met verschillende kunstvoorwerpen. De Italiaanse invloed is te wijten aan de immigratie uit Italië tijdens de periode van de Pausen in de streek. Cathédrale Notre-Dame et Saint-Véran.
Volgens sommige bronnen bestond het bisdom Cavaillon sinds de 4 de eeuw. Sint Véran zou de eerste kathedraal gebouwd hebben op de ruïnes van een oudere kerk. Deze werd verwoest door een brand in de 11 de eeuw. Gedeelten van deze eerste kathedraal zijn in het huidige gebouw terug te vinden. Gedurende de volgende eeuwen werden er voortdurend veranderingen en uitbreidingen aan toegevoegd. Tijdens de godsdienstoorlogen werd Cavaillon ingenomen door de protestanten die in 1562 grote gedeelten hebben vernietigd. 
In de volgende eeuwen won de katholieke cultus terug aan invloed en werden er restauratiewerken uitgevoerd. Na het uitwoedden van de excessen van de godsdienstoorlogen en de revolutie, hebben de Fransen een consensus van tolerantie naar religie ontwikkeld. De inscriptie boven het portaal, vind ik bijzonder interessant.
Tijdens recente werken werden diverse artefacten teruggevonden en staan nu ten toon. Mijn belangstelling gaat voornamelijk uit naar het kloostergedeelte. Helaas voorlopig voor het publiek gesloten wegens restauratiewerken.De Romaanse robuustheid van het gebouw staat in schril contrast met de het interieur dat barokke en neoklassieke elementen vertoond.
Dan valt mijn oog plotseling op de Cénotaphe de Mgr de Sade. Dit praalgraf werd opgericht om de bisschop te eren die veel voor Cavaillon heeft gedaan. Navraag bij de medewerkster bevestigd de verwantschap met de beruchte Markies de Sade. Zo blijkt de ene de Sade de andere niet te zijn.
Een gebouw dat mijn bijzondere aandacht trekt is de Synagoge van Cavaillon, gebouwd door de Joden uit het Comtat Venaissin. Het is een van de oudste synagogen op Frans grondgebied. In het gebouw, dat eigendom is van de stad, zijn het Musées Jouve & Juif Comtadin gevestigd. Er worden rondleidingen door een stadsgids gegeven.
De Joodse aanwezigheid in Cavaillon is geattesteerd sinds de 13 de eeuw. In 1494 gaf de bisschop toestemming aan de lokale "Joden van de paus" om er een synagoge te bouwen, wat alleen maar kon omdat de stad niet tot het koninkrijk Frankrijk behoorde. Daar waren de Joden vanaf 1307 verdreven en moesten ze in 1495 ook het graafschap Provence verlaten. Naar Italiaans voorbeeld leefden de Joden van Cavaillon in een getto, genaamd carrière, dat 's nachts werd afgesloten. Ze moesten een gele hoed dragen.De synagoge was discreet in het stadsweefsel opgenomen, maar stond niettemin centraal in het Joodse leven. Behalve om te bidden diende ze ook als lokaal waar de rabbijn les gaf en waar de baylon (bestuurders) vergaderden. De taal van de gemeenschap was het Judeo-Provençaals. In de carrière beschikten ze ook over een mikwe (rituele badplaats), die bewaard is (in privébezit).
In 1772-1774 is de synagoge herbouwd. Beneden was de bakkerij en de vrouwenruimte, boven de mannenruimte. De laatmiddeleeuwse toren en de lusters zijn het enige wat van de oude synagoge werd bewaard. In 1791 kende de Franse Revolutie een beter statuut toe aan de Joden en begonnen ze de carrière te verlaten. Tegen eind 19 de eeuw was de gemeenschap teruggevallen van tweehonderd naar dertig personen.
Het gebouw is in 1924 beschermd. Een restauratie vond plaats in 1985-1987.
Interieur
De synagoge op de bovenverdieping heeft een interieur in Lodewijk XV-stijl. Tegen de roosgekalkte muren zijn lichtgrijze lambriseringen aangebracht met gele en blauwe accenten. Twee trappen leiden naar de tribune met een smeedijzeren balustrade, waarin twee bladgouden menora's zijn verwerkt. Bijzonder is dat de bima zich op de tribune bevindt tegenover het schrijn waarin de Thorarollen worden bewaard, wat liturgische verplaatsingen van niet nader bekende aard impliceerde. Op een wolk in de hoek is een stoel van Elia ingericht.Tijdens de Europese Dagen van de Archeologie is ook het archeologisch museum gratis te bezoeken.
Uiteraard wordt er veel aandacht besteed aan de lokale geschiedenis. Vooral infoborden helpen je wegwijs te worden in de historische lagen die moeilijk zijn af te bakenen of te definiëren.
Een museum voor de liefhebbers.
Aan de drukke Cours Léon Gambetta liggen veel restaurants. Dit is de hippe buurt waar jonge mensen elkaar ontmoeten. Aan het Place L. Gambetta ligt het imposante Caisse d'Epargne. Gebouwd in het begin van de 20 ste eeuw wordt het bekroond met een koepel. In de volksmond 'Grand Hôtel Moderne' genoemd en is het meest prestigieuze hotel van de stad.
Het huidige stadhuis, L'Hôtel de Ville in een U vorm is in 1750 gebouwd door J. Abel Mottard een architect uit Avignon. Het vervangt het gemeenschapshuis uit de middeleeuwen. Tegen het einde van de 19 de eeuw was het klassieke gebouw te krap voor de behoeften van een snel groeiende stad: de gevel werd daarom identiek naar het westen verlengd.
Tegelijkertijd (1895-1897) werd de binnenplaats overdekt met een groot glazen dak.
Het bezoek aan de stad rond ik af met een suggestie van Jeroen. De muurschildering aan het station geeft een goed beeld van Cavaillon.
Dag 42 zo 15 juni
Ik word wakker door een onregelmatig getik op mijn luifel. Uit een toenemende bewolking valt af en toe een spetter. Daardoor is de temperatuur lichtjes gedaald maar de luchtvochtigheid gestegen. Wat mij betreft is de ontstane gevoelstemperatuur geen verbetering.
Op de slotdag van Les Journées Européennes de l'Archéologie wil ik tijdens de wandeling op de Colline Saint-Jacques op zoek naar de sporen van het oppidum van de Cavares.
Ik had me braafjes voorgenomen om de wandeling Entre ville et colline (#2) te doen en dan eventueel één van de lezingen in het museum mee te pikken. Eenmaal op de colline wordt ik getriggerd tot een spielerei op de oefenmuur van de Via Ferrata, ga ik op zoek naar de sporen van het oppidum, bewonder de Chapelle Saint-Jacques en laat mij verleiden tot een wandeling op de Voie romaine et colline Saint-Jacques (#3) om uiteindelijk bij Le jardin du Grenouillet (#1) uit te komen. Daniël en goede voornemens durven nogal eens in conflict met elkaar komen.
De beklimming van de heuvel voert langs gepolijste treden naar de top. Een zwerfkat komt mij tonen dat haar/zijn drinkbakje leeg is, iets waar ik helaas niets kan aan doen. Onderweg zijn verscheidene zitbankjes geplaatst om de onthaaste toerist een mooi zicht op de stad en omgeving te geven.
Ondanks de gesluierde bewolking is het waakzame oog van de Heerser van de Vaucluse (L) toch te zien.
Waar het oorspronkelijke oppidum lag, is nu een wijk met bewoners die zich waarschijnlijk niet als Cavaren beschouwen. Deze herbewoning van het plateau heeft zich vanaf 1960 voltrokken. Daarvoor was het onherbergzaam herdersgebied. Sinds de jaren 2000 is er aan herbebossing gedaan.
De Chapelle Saint-Jacques, waarschijnlijk gebouwd op de restanten van een constructie uit de Gallo-Romeinse periode, of anders met gerecycleerd materiaal uit die tijd, dateert uit de 12 de eeuw. Het is een prachtig voorbeeld van eenvoudige Romaanse bouwkunst uit de Provence. Vanaf de 14 de eeuw werd de kapel bewoond door heremieten. Onder invloed van César de Bus werd de kapel omgevormd tot wat we vandaag de dag zien.
De bordjes met Via Ferrata trekken mijn aandacht. Het tweedelig parcours werd in 2013 aangelegd en is vrij toegankelijk voor sportievelingen met de juiste uitrusting. Deel 1 - La Via Natura is bestemd voor mensen groter dan 1,30 m die geen last hebben van hoogtevrees. Deel 2 - La Via Souteterrata is voor de meer sportievelingen en leiden langs grotten en kloven in hun natuurlijke staat.
Helaas beschik ik niet over de 'juiste' uitrusting en moet me tevreden stellen met de 'oefenmuur'.
Op de zoektocht naar restanten van het Gallische oppidum zou het handig zijn enkele verwijsbordjes te hebben. De Romeinse weg gaat geleidelijk over in een wandeling over de heuvel (#3) waar het pad vaak zoek is. Eenmaal op de juiste lus gaat het langzaam bergafwaarts op een goed beloopbaar pad. 
Eenmaal in de 'vallei' vind ik de aansluiting met het pad Le Jardinn Grenouillet (#1). Dit is een beschermd gebied voor vogels. Indrukwekkende zichten op de wanden van de colline begeleiden je langs de sportvelden en een gedeelte met grotten die vooral kinderen aanzetten tot verkenning.Voorbij de sportvelden betreed ik bekend terrein, volg de rood-witte markeringen van het GR-pad, vervolgens langs de tennisvelden tot de aire en neem plaats in mijn zetel om de indrukken te verwerken.
Dag 43 ma 16 juni
Net als de aanhoudende hitte me doet verlangen naar de koele frisheid van het noorden, steekt de mistral opnieuw met volle kracht op. In combinatie met het wegvallen van de stilte en rust van het weekend; de hinder wordt alleen maar erger zodra je eenmaal begint te luisteren naar het geluid van voorbijrazende vrachtwagens; doet me besluiten tot een verplaatsing.
Onderweg zijn de windstoten dermate krachtig dat het stuur stevig vastgehouden moet worden. Eens voorbij Carpentras is het een aangenaam weerzien met de kleine dorpjes die eerder tijdens fietstochten zijn bezocht.
De CCPark aire te Malaucène - gps N 44.17721; O 05.13034 is gekend en ik kan mij op bijna dezelfde plaats installeren als de vorige keer. Leuke bijkomstigheid: met open deur en gedraaide zetel kijk ik recht op de Uitnodigende. Voorlopig staan we met drie Belgen, 1 Vlaming en 2 Walen en een Fransman. Ondanks de verkoeling van de mistral is het toch prettig toeven in de schaduw van een boom.
Tijdens de wandeling raak ik in gesprek met een jonge Nederlandse fietser die op zijn vader wacht. We bespreken onze respectieve bergen in Frankrijk. Wat voor hen Alpe d'Huez is, is voor ons de Mont Ventoux. Het verschil tussen de Alpen en de Pyreneeën komt ter sprake. Voor mij zijn het dierbare herinneringen, voor hem toekomstige sportieve uitdagingen. Hij weet me zelfs te motiveren om 'onze berg' nog eens te beklimmen, want het weer is goed, ik ben hier toch al, in vorm en ik weet wat me te wachten staat. Van een peptalk gesproken!
Bij zonsondergang wordt de Verwachtingsvolle in al haar pracht verlicht en het valt me opeens op dat Malaucène een van de weinige plekken in de Vaucluse is waar de toren niet zichtbaar is.
Als de zon eenmaal onder is, trekt de mistral zich terug en daalt er een aangename koelte over de aire. Rest nog het dilemma: zou ik of zou ik niet? Een nachtje slapen zal antwoord bieden.
Dagen 44&45 - di 17 en wo 18 juni
Met beelden voor ogen en een aanmoediging in het hart slaap ik de slaap van de avonturiers. In wezen is de beslissing al genomen, alleen zijn nog niet alle delen van mijn lichaam hiervan op de hoogte.
Vroeg uit de veren, een stevig ontbijt de fiets nakijken, vooral de banden en de remmen. Mijn Body Battery moedigt mij aan : u bent klaar voor een grote uitdaging, ga ervoor. De wind is gaan liggen en bij een wolkeloze hemel is de temperatuur voorlopig dragelijk.
Na rek en strek oefeningen, rij ik enkele opwarming rondjes. De benen voelen goed en bij de aanvang van de beklimming wordt de fietscomputer aangezet.
Zoals mijn Nederlandse bondgenoot terecht opmerkte : ik weet wat mij te wachten staat. Ten minste tot aan Mont Serien. De open vraag is, hoe zal het lichaam reageren op toenemende hitte, niet mijn grootste bondgenoot.
Er zijn opmerkelijk veel fietsers onderweg. In de aanvangskilometers word ik zo'n beetje door iedereen ingehaald. Met een duidelijk onderscheid tussen de goedwillende liefhebber en sportieve amateur. De eersten durven zich nogal eens vergalopperen en blazen zich vroegtijdig op terwijl de laatsten en zichzelf en hen materiaal kennen. Halverwege de beklimming kan ik al enkelen oprapen. Het blijft sportief en iedereen groet elkaar met af en toe een duimpje. Een Engels gezelschap is onder begeleiding van een busje dat op strategische punten stopt om te bevoorraden of als bezemwagen te dienen.
Dit gedeelte is best wel pittig met stijgingspercentages tussen 7,5 en 12%.
De laatste 3 km krijgen we voor het eerst zicht op de toren. Dankzij het verkeer krijgen we een idee van het resterende parcours. Op de wat eenvoudigere stukken kan ik beginnen met het inhalen en achterlaten van enkele van mijn fietskompanen.
Op het plateau bevindt zich een groepje enthousiastelingen die elke nieuwe bovenkomer met applaus verwelkomt. Er wordt in rijen van drie aangesloten voor de gebruikelijke foto bij het paneel. Het lijkt erop dat enkele stickers zijn verwijderd om duidelijk te benadrukken dat we op de Summit van de Mont Ventoux staan, op een hoogte van 1910 meter. Ik raak in gesprek met een veteraan, waarvan ik aanvankelijk aannam dat hij een leeftijdgenoot was. Niets is minder waar. De kloeke tachtiger overziet het geheel met een welwillende glimlach en gaat volledig op in de anonimiteit van het moment. Als mijn rijwiel al uit de toon valt, dan is dat van hem een echte 'klassieker'. Het materiaal is door de jaren heen met sprongen verbeterd, en zeker de elektrische ondersteuning heeft het voor velen mogelijk gemaakt dergelijke momenten te beleven, maar de mens moet nog altijd zelf de inspanning leveren. Sta ik hier over tien jaar opnieuw? Zeg nooit, nooit.Onder andere daarvoor doet een mens dit!
Statistiek stijging : tijd 02:56:48 - 20,5 km - snelheid G 7,02 - M 24,45 - hoogtemeters 1584 m
Tijdens de afdaling heb ik het geluk van een ideale lead-out. Ik kan een auto volgen met een bestuurder die duidelijk bekend is met de streek. Het is puur genieten om in de slipstream mee te gaan, de bochten perfect aan te snijden en precies op het juiste moment te remmen. Op het onderste stuk moet ik de auto uiteindelijk laten gaan. Bij de stukken waar ik moet bijtrappen, heb ik het nadeel van de mistral tegen, en moet de fietser het afleggen tegen de automobilist. Tijdens de afdaling heb ik in volle vaart enkele anderen ingehaald, terwijl niemand mij heeft ingehaald. Alleen al om die reden zijn de inspanningen van een beklimming de moeite waard.
Statistiek daling : tijd 00:27:49 - 20,7 km - snelheid G 44,55 - M 73,60
Het is jammer dat mijn jonge Nederlandse motivator waarschijnlijk nooit zal weten dat ik een prachtige dag heb beleefd op de flanken van de Mont Ventoux.
Bij het oprijden van de aire kijk ik recht in het gezicht van Denise. Mijn West-Vlaamse kennissen zijn gearriveerd. In de schaduw van een boom is het aangenaam bijpraten over wederzijdse ervaringen en belevenissen.
Een dagje vakantie tussendoor moet kunnen. Markten, zweten, wandelen, buurten ...
Tijdens dat buurten word ik geplaagd om de 'De Alomtegenwoordige' niet te vermijden en te kiezen voor de kers op de taart. Het idee van een alternatief begint steeds meer vorm te krijgen...
Dag 46 - do 19 juni
De airco laten draaien om de luchtvochtigheid in de camper te laten dalen, geeft een heerlijk gevoel bij het slapengaan. Goed uitgerust ben ik klaar voor mijn fantasietje.
Als afscheid van de Vaucluse en misschien van mijn hybride fiets, heb ik een tochtje in gedachten op de flanken van de Ventoux naar Beaumont-du-Ventoux en dan door naar Mont Serein om via de D974 naar Malaucène terug te keren.
Een schitterend idee... op de computer voor een scherm. In realiteit rij ik mij een paar keer vast. Met de verkeerde fiets op het verkeerde parcours. Bij het pijltje op de kaart zou ik het bos moeten induiken op een duidelijk mountainbike terrein. Tegen beter weten in probeer ik alvast nog. Geen goed idee. Plan B is aanvankelijk 'gemakkelijker' berijdbaar maar ook hier word ik met de werkelijkheid geconfronteerd. Nog 3 km naar Mont Serein maar met 600 hoogtemeters. Echt, ik overweeg nog even om de fiets op de schouder te nemen maar bij de gedachte breekt extra zweet uit en het wordt rechtsomkeer genietend van de afdaling. Voor de analen. Statistiek : tijd 01:55:15 - 30 km - snelheid G 15,62 - M 57,81 - hoogtemeters 554 m
Met Nadine en Luc wordt een afscheidsfeest georganiseerd. Een aperitiefje, een stukje vlees op de grill, een salade. Alles soepel weggespoeld met een gekoeld wijntje, bij voorkeur wijnen uit de streek om de Ventoux eer aan te doen. Genietend van de frisse avondlucht, gezellig pratend - small talk - zoals men in het Engels zegt. Als nuchtere Vlamingen beseffen we dat het niet aan ons is om de wereld te verbeteren. We dragen graag ons steentje bij waar het kan en proberen een goede verstandhouding te hebben met medecamperaars. Op onze seniore leeftijd gaat het om van wat nog mogelijk is, dankbaar zijn voor wat geweest is en met een realistische blik uitkijken naar wat komen zal.
Terwijl het feestje rustig verder kabbelt, is het een genot om van de zondergang te genieten.
Voor mij een geslaagd afscheid van de Vaucluse waar ik een stukje van mijn hart verloren heb.
Opmerking :
Helaas gebeuren er nog teveel ongevallen op de flanken van de Mont Ventoux. Daarom is het belangrijk goed voorbereid aan de beklimming te beginnen. Er wordt aangemoedigd voldoende klimkilometers op te bouwen waarvan een groot deel ter plaatste om te acclimatiseren. De berg is zoals de zee : een prachtig stuk natuur om van te genieten maar met het juiste ontzag, aangepast materiaal en goede voorbereiding.
Het verhaal pikt de draad weer op bij pagina Rondrit Frankrijk 2025 - deel twee.
Proficiat ! Vanwege Edwin & Anne-Marie
BeantwoordenVerwijderenHallo Daniel wat leuk om je hier te ontmoeten in het mooie Pernes je bent een interessante man en doet nog interessantere dingen wij zullen je niet vergeten het was fijn om een praatje met je te maken en wensen je veel geluk toe met alle leuke dingen die je doet groetjes de overburen op de camping ui Holland
VerwijderenDag Daniel nog even een korte reactie op het feit dat jij in mijn ogen kunt zien waar ik naar op zoek ben nou in dit geval klopt dat niet even tot rust komen in ons chaletje maar dat jij over die gave beschikt dat betwijfel ik niet het gaat je goed Daniel misschien tot ziens
BeantwoordenVerwijderen