Juli 2025
Het was fijn om terug te keren naar de camperplaats in Assenede – gps N 51.23065; O 03.75026. Door de lage bezetting kon ik mij installeren op de 'ruimste' plaats. Er waren wel uitgebreide werken aan de gang. De bomen langs het open riool werden gerooid, tot groot ongenoegen van de vogels die druk bezig waren met hun nesten. Ook de vloer van de sporthal werd volledig uitgebroken, blijkbaar om een 'professionelere' uitstraling te krijgen. Veel succes gewenst aan de verschillende sportclubs!
Mijn bezoek aan Assenede had uiteraard een culinair tintje. Ik had me opgegeven voor het feestmaal met konijn, kroketten en pruimensaus. Vooral de tweede gang was een groot succes. Het was fijn om de 'Vrienden van Assenede', die inmiddels 'Fans van Assenede' of 'Mobilhomers' worden genoemd, weer te zien. Tijdens het smikkelen en smullen was er volop tijd om bij te praten.
Een aantal praktische zaken kon worden afgehandeld. Mijn bloedonderzoek was uitzonderlijk goed. Linda was opgelucht dat ze geholpen werd in haar nood. Tijdens een fietstocht met Noël en Jean genoten we van wilde braambessen. Bij een momentje buiten zitten werden we getrakteerd op zelfgebakken droge koekjes. Sommige camperaars zijn ongelooflijk vindingrijk!
'Chez Lydie' was pure verwennerij. Na mijn fietsexploten mocht er unaniem weer wat 'vlees' aan de body. Alas, ik was net op de 'goede' weg.
Onder begeleiding van een plaatselijke kunstenares kregen leerlingen van het lager onderwijs de kans om hun visie te geven op de geschiedenis van Assenede in de afgelopen 1300 jaar. De geschreven geschiedenis begint met de 'inval' van de Noormannen in de 8 ste eeuw. Met de zwervende wandelaar uit de 10 de eeuw voel ik een zekere verwantschap. In de 21ste eeuw neem ik tijdelijk afscheid van Assenede, terwijl een kleurrijke zonsondergang de hemel siert.
Do 17 juli
Assenede - Oostende - 74 km
Als ouders of grootouders op zoek zijn naar een geschenk voor hun ondernemende kroost kunnen ze terecht bij : info@jonkoboardcompany.com.
Met dank aan mijn provider Proximus, met 100 GB op mijn datakaart, kon ik zonder beperkingen genieten van het grootste wielerfestijn, de Ronde van Frankrijk. Hoewel we het verwachte duel tussen de twee tenoren misten, hebben we toch genoten van enkele prachtige momenten uit de wielergeschiedenis. De 170 km koppeltijdrit waarin Mathieu zijn ploegmaat Jonas Rickaert een podiummoment gunde met de strijd om de strijdlust. Beloftevolle jonge renners die zich in de kijker reden. De flamboyante Amerikaanse kampioen Quinn Simmons die met zijn aanvalslust kleur gaf aan de tour. De zes overwinningen van de Belgen op alle terreinen. Met als kers op de taart de magistrale zege van Wout in Parijs, waarin zelfs de oppermachtige Pogačar even moest buigen. Proficiat aan alle mannen, ook aan iedereen die de tour heeft uitgereden.
Bij een vakantie aan zee is er, naast het genieten van het strand en het waterplezier, voor wandelaars ook de GR 5a die langsloopt. Op de route ligt ook de veerboot die je in een mum van tijd naar het centrum van Oostende brengt. Ik heb een dinerafspraak met Lucas, waar mijn referentieadres gevestigd is. Bij het ziekenfonds vernieuw ik mijn Europese Ziekteverzekeringskaart, iets waarvan je hoopt het nooit nodig te hebben tot het zover is. Een update van de verzekeringsagent leert me dat ik zorgeloos kan vertrekken.
Op 27 juli werden we wakker met de klanken van oosterse muziek. Wij, dat zijn de nieuwe buren. Soms is de wereld echt klein. Naast Brian, die tijdelijk in zijn omgebouwde van woont, ontmoet ik Marie-Roos en Roger. Zij waren op hun beurt vrienden van Maria en Cor, die zij samen met Linda in Assenede hebben leren kennen. Buurten kan ook prima onder de achterklep.De nieuwsgierige Brian ging op onderzoek uit en ontdekte dat er een Nepalees volksfeest gaande was. Met z'n allen gingen wij op bezoek.
En wat kan ik nog meer zeggen? Op het gevaar af iemand te vergeten, was er het weerzien met Elsy en Rob, die volop bezig zijn met het inrichten van hun nieuwe stek. Een bijzonder geslaagde avond loopt wat uit met als gevolg dat ik de laatste tram aan mij zie voorbijgaan. Er ziet niets anders op dan het stuk te lopen. Goed voor het aantal stappen denken we dan maar. Dit jaar slaagde ik erin quality time door te brengen met mijn zussen.
Ma 28 juli
Oostende - Gistel - 17 km
Als voorbereiding op de technische controle was er de praktische tussenstop in Gistel, met een aangenaam weerzien bij CP Zomerloos - gps N 51.16446; O 02.26840. Vooral de beschikbaarheid van water en elektriciteit maakt deze plek tot een vaste waarde in het circuit.
Naast schoonmaken en opruimen was het vooral uitkijken naar een zenwandeling langs de Groene 62, een terugkerend vast ritueel.
Di 29 juli
Gistel - Boezinge - Ieper -Zwevezele - 103 km
Tussendoor bezocht ik Gregory, waar mijn 'reservespullen' wachten op een nieuwe bestemming. Ik had nog niet veel spullen die achtergelaten konden worden. Een voornemen voor volgend jaar : mijn bagage beperken. Alas, ook een terugkerend item op mijn to-do list.
Na het bijpraten en de innerlijke mens versterken, was er de verplaatsing naar Ieper. Na overleg met Dirk bleek het praktischer te zijn door te rijden naar Zwevezele waar ik juist op tijd was om te genieten van de zonsondergang.
Wo 30 & do 31 juli
Zwevezele - Oostende - Zwevezele - 87 km
Het bezoek aan Rosa en Dirk draaide om het lossen en laden van de wagen. Geduldig werden een paar kleine verbeteringen en reparaties uitgevoerd. Rosa hielp met de was en een 'kleine' opruiming van overtollige kleding. De autokeuring verliep zonder problemen, en met een groene kaart kan ik weer zorgeloos de Europese wegen op.
Vr 1 Augustus 2025
Zwevezele - Oostende - 42 km
Ik keer terug naar Oostende om verder op te ruimen en de camper rijklaar te maken. Als bonus is er het weerzien met Brian, die nog steeds niet heeft besloten of hij terugkeert naar een appartement of kiest voor de vrijheid van het camperleven.
Ik kan ondertussen wel een paar dagen vakantie gebruiken.
Hoewel mijn ogen beter lijken te zijn geworden voor het verzien, vind ik het toch verstandig om mijn bril te laten herstellen. Om de stress van de afgelopen dagen kwijt te raken, maak ik een stevige wandeling over de dijk. Uitgebreide oogmetingen bevestigen mijn gevoel van verbeterd zicht. Ik heb nieuwe glazen nodig en omdat sommige Europese landen een reservebril verplichten, laat ik nieuwe glazen in mijn oude bril zetten en kies ik voor een nieuwe look met een nieuwe bril. Zo hoop ik weer enkele jaren vooruit te kunnen. Tijdelijk zonder bril blijf ik een paar dagen aan Oostende gebonden.
Zoals dat gaat met jonge mensen is hun agenda druk bezet. Een nieuwe gelegenheid om mijn zus Vera te bezoeken. Driemaal is scheepsrecht en vandaag schijnt het te lukken. Van een lekkere maaltijd over bijpraten tot het nieuws volgen en voor je het weet is het tijd om op te breken. Ditmaal wil ik de tram niet missen en na een zeer geslaagde dag vlij ik mij met plezier neer.
Za 2 & zon 3 - Augustus 2025
Mensen komen vanuit heel Europa om van ons strand en de zee te genieten. In het zuiden zouden ze flink betalen voor de kwaliteit van ons zand. Het wat wisselvallige weer houdt misschien de echte zonaanbidders tegen, maar de sportievelingen kunnen hier volop aan hun trekken komen. Het zou jammer zijn om hier te staan en niet van die troeven te profiteren. Aan deze kant van Oostende is het strand gelukkig niet te druk en kan ik genieten van een paar dagen aan zee.
Het hart van een zonsondergangliefhebber slaat sneller bij een vrij uitzicht op de horizon. Zittend in de duinen kun je genieten van het kleurenspel dat elke dag weer uniek is.
Ik krijg Brian zover dat hij mee wil op een wandeling. De zee en de strekdam heeft hij inmiddels gezien, dus besluiten we het havengebied uitgebreid te verkennen. Ik kom op voor mij onbekende plekken, we bewonderen een afgemeerde catamaran, raken in gesprek met iemand van het onderhoudsteam van het Thornbank-windmolenpark, bezoeken de capitainerie en sluiten onze wandeling af met een frisse pint in de O.666. Arme Brian is na meer dan 11.000 stappen uitgeput. Hij zal goed slapen.
Een dag aan zee heet maar geslaagd als die kan afgesloten worden onder het genot van een zonsondergang. Het ter kimme gaan van de zon inspireert tot slapen gaan.
Ma 4 - di 12 Augustus 2025
Het wachten op mijn nieuwe en reservebril gebeurt niet in ledigheid. De opgestapelde indrukken willen neergeschreven worden. Geleidelijk ontvouwt zich een enigszins samenhangend verhaal. Tijdens een stevige storm die over ons heen raast, kan ik me gemakkelijker concentreren. Wanneer de zon in al haar glorie verschijnt, nemen de wandelkriebels toe en kan ik de roep van de zee niet langer weerstaan. Tijdens het wandelen ontvouwen zich verhaallijnen en lijkt de Muze van schrijvers mij goedgezind. Ik maak een mentale notitie van enkele gedachten die nog uitgewerkt moeten worden.
Bij het bekijken van de blogstatistieken, zo ijdel ben ik wel, merk ik op dat ik een nieuw land aan de leeslijst mag toevoegen. Welcome to the reader from Singapore! I hope this blog brings you inspiration, and who knows, maybe we'll cross paths somewhere in Europe someday. You're always welcome for a chat and a drink.
Brian had nog wat klusjes te doen aan de geleende camper, maar was ruim op tijd voor de aperotijd. Een oude bekende van hem kwam langs, en we kregen een kijkje in zijn inmiddels als oldtimer geregistreerde camper. Ik herken meteen een gemoedelijke medecamperaar die het genieten van kleine dingen volledig onder de knie heeft.
Tijdens de avondwandeling door de duinen ontvouwde zich een indrukwekkend luchtschouwspel. Het leek alsof er vanuit de Duitse uitkijkpost uit de Tweede Wereldoorlog lichtflitsen van een tijdreiziger werden afgevuurd richting de radartoren in de haven.
...
Het volgen van een gezonde ochtendroutine brengt soms onverwachte verrassingen. Tijdens mijn eerste kop koffie en ademhalingsoefeningen raak ik aan de praat met mijn nieuwe buren. Op weg naar Nederland besluiten Ida en Luc uit Lier een paar dagen te genieten van het zomerweer aan de kust. Oorspronkelijk wilden ze naar Denemarken reizen, maar het minder gunstige weer daar zorgde voor een verandering in hun plannen. Een perfect voorbeeld van het aanpassingsvermogen dat het vrije camperleven biedt.
Terwijl mijn nieuwe buren eropuit trekken voor een fietstocht, wacht ik in hoopvolle spanning op nieuws van de opticien. Ik neem alvast afscheid van Ida en Luc, je weet tenslotte maar nooit.
Ik begin zowaar een strandmens te worden. Bij genieten in zee moet het niet altijd zwemmen zijn. De watersportschool biedt talrijke mogelijkheden waaronder zeezeilen. De nieuwe generatie surfliefhebbers worden ook de in en outs van de zee en het surfen geleerd. 
(*) Jay Moriarty was een Californische surfer, geboren in 1978 en overleden bij een duikongeval in de Malediven in 2001. Zijn levensverhaal werd verfilmd in 'Chasing Mavericks', met Jonny Weston en Richard Butler in de hoofdrollen.
...
Mijn buren maken zich klaar voor een fietstocht en wensen mij alvast een goede reis. Ze hopen me vanmiddag niet terug te zien en ik hoop hetzelfde. Alleen zal ik nog even geduld moeten hebben, want mijn bril is nog niet binnen.
Het weer is wat minder, met een strakke wind en grotendeels bewolkte lucht. Ik heb een boek gevonden en dan vliegt de tijd voorbij. Mijn ogen moeten even wennen aan de verte en mijn longen snakken naar wat jodium in de lucht. Gelukkig is het niet koud en in short en T-shirt kan er een stevige wandeling gemaakt worden tussen de leessessies door.
...
Geduld is een mooie eigenschap, zeggen ze. Ik heb me erbij neergelegd dat mijn nieuwe bril pas na het weekend klaar zal zijn. Gelukkig is de parking een favoriete plek met een wisselend publiek. Mijn nieuwe buren zijn een ouder echtpaar uit Hertsberge die even van de zeelucht willen genieten. Als fietsliefhebbers komen ze volledig aan hun trekken in de polders.
We genieten van stralend weer en aan de Noordzee nemen we het stevige briesje er graag bij. Lezen kan prima op het strand. Ik houd het een uur vol door afwisselend op mijn rug en buik wat bij te kleuren. Op de strekdam staan banken die perfect geschikt zijn om mij verder in mijn boek te verdiepen.
Bij thuiskomst blijken Pia en Johan al thuis te zijn. We delen de belevenissen van de dag en praten uitgebreid over 'onze' reiservaringen. Ze hebben een vergelijkbare insteek: de grote, verre reizen liggen achter hen, en nu genieten ze van kleine uitstapjes dichter bij huis. Met veel trots vertellen ze over hun kleindochter, een geneeskundestudent die zich inzet voor vrijwilligerswerk in Benin. Daar wil ze de lokale bevolking helpen met schildklieroperaties. Ondertussen steunen ma en pa het project door confituurpakketjes te maken. Helaas hebben ze geen reserve bij zich maar daar wordt aan gewerkt.
...
Als dagen copy paste worden loert het gevaar te sedimenteren. Bij gebrek aan een andere hobby wordt het uitgestrekt op het strand genieten van het prachtige weer en een boek. Dat zachtjes sudderen in de zon is niet echt aan mij besteed. Ik heb inmiddels de omgeving goed verkend en kan enkele handige tips geven aan bezoekers.
Een van de mooiste momenten van de dag is rustig de tijd nemen om te genieten van de prachtige zonsondergang. Om me heen merk ik dat steeds meer mensen deze vorm van ontspanning hebben ontdekt. Alleen, met familie of vrienden, zacht keuvelend terwijl ze af en toe een foto maken.
...
Wakker worden van het zachte getik van een frisse regen terwijl een paar meeuwen vrolijk op mijn dak rondstappen, is weer eens wat anders. Nog half in dromenland schrik ik op van de beltoon van mijn telefoon. In de stille hoop dat het de opticien is met nieuws over mijn bril, blijkt het mijn broer Dirk te zijn die vraagt hoe het ervoor staat. Ik kijk vol verwachting uit naar mijn elektrische fiets, die bij hem staat te wachten. We zullen allebei nog even geduld moeten hebben. Voor hoelang? Vraagteken.
Tijdens een verlaat ontbijt terwijl ik de hoogtepunten van het nieuws doorneem, wordt mijn ochtendroutine onderbroken door een zacht geklop. Een breedlachende Pia komt even hallo zeggen. Ze zijn net gearriveerd en hebben mijn auto herkend. Ma en pa zijn druk bezig geweest met het samenstellen van nieuwe pakketjes voor het Benin project. Als liefhebber van confituur zal ik me moeten beheersen om niet meteen te gaan lepelen. Het is mooi om te zien dat er nog steeds jonge mensen zijn die zich willen inzetten voor anderen. Bedankt en proficiat, Luka.
Terwijl ik mij klaarmaak voor een nieuwe stranddag, krijg ik bericht dat mijn bril klaar is om op te halen. Ik plan een afspraak voor de middag en besluit een wandeling te maken langs de zeedijk in Oostende, aan de stadskant. Gezellig kuieren is het niet echt, want er is enorm veel volk, maar de duidelijk in ontspannen vakantiesfeer. Het wordt een wandeling heen en terug. Bij dergelijke drukte varen en twee veerboten en verloopt de overtocht vlotjes.
Tijdens een wandeling naar de parking word ik met wijd zwaaiende armen uitgenodigd door een groepje camperaars. ’s Ochtends had ik Christine en Daniël al herkend, maar nu waren zij het die mij als eerste opmerkten. Gezellig bijpraten met dit trouwe lezerskoppel dat ik ooit in Assenede leerde kennen. Pia en Johan zijn inmiddels ook thuisgekomen, en het buurten gaat gezellig verder bij hen. We praten over de valkuilen van stereotypen, waarbij 'de jeugd' vaak gemakshalve wordt neergezet als spilziek, gemakzuchtig en egocentrisch. We zijn het erover eens dat dergelijke trends ook in onze eigen jeugd onder leeftijdsgenoten voorkwamen. Hun kleindochter Luka, samen met duizenden anderen, bewijst dat maatschappelijk engagement zeker niet verloren is.
...
Met mijn verbeterde zicht dankzij mijn nieuwe bril schijn ik er niet alleen jonger uit te zien, maar voel ik ook een opluchting nu ik mijn ogen niet meer halfdicht hoef te knijpen. De bevrijding na een lange onzekere wachtperiode zorgt voor meer spraakzaamheid. Bij zowel nieuwe als bekende campervrienden wordt er gezellig bijgepraat, waarbij de tijd volledig uit het oog wordt verloren. Hierdoor heb ik helaas geen afscheid kunnen nemen van Pia en Johan. Het was een genoegen jullie te leren kennen, en jullie spontaneïteit zal me zeker bijblijven.
Later op de avond arriveert Brian in zijn geleende camper en met uitzicht op de lege jachthaven genieten we van een vallende avond.
Do 14- za 16 Augustus 2025
Oostende - Gistel - 16 km
Ik lijk een vaste waarde te worden in het Belgische campercircuit, wat ook duidelijk wordt aan het groeiende aantal volgers. Mijn verhalen lijken steeds meer mensen aan te spreken, wat een geweldige motivatie geeft om verder te gaan. Helaas moet ik ook van steeds meer mensen afscheid nemen. Tijdens de verplaatsing kwam ik de wagen van Bart tegen. Hij werd verwacht, jammer genoeg heb ik hem gemist.
Tanken is een belangrijk onderdeel van het servicen. LPG kun je alleen tanken bij het Total Energies Station aan de Torhoutsesteenweg. Via de afrit oprijden maakt het tanken makkelijker (mijn tankdop zit aan de bestuurderskant). Diesel is dan weer scherp geprijsd bij het tegenoverliggende station Gabriels. Voor boodschappen kun je terecht bij het Jumbo grootwarenhuis met ruime parkeergelegenheid.
De ontspannen campingsfeer vind ik ook buiten, met mijn gezicht naar de zon, in de luie zetel met een boek. Ik ben tenslotte op vakantie.
Zo 17 Augustus 2025
Gistel - Boezinge - Ieper - 46 km
Bij de doorreisstop in Gistel was het tijdens het weekend behoorlijk druk. De acht beschikbare plaatsen waren snel vol en afgelopen nacht stonden er zelfs 11 wagens. Toen ik om 10:15u vertrok, liet ik de locatie achter met nog drie vrije plaatsen.
Enkele vaste ijkpunten die tijdens een terugkerend bezoek aan Ieper worden aangedaan :
Het Polygon Wood Vredesbos
Het natuurgebied is iets meer dan 40 ha groot en herbergt heel wat vogels, te bekijken vanuit de vogelkijkhut. Het gebied wordt beheerd door natuur en bos. De site van het Vredesbos werd tijdens de Derde Slag bij Ieper pas op 26 september 1917, tijdens de Slag bij het Polygoonbos, door de geallieerden bereikt. Het Vredesbos is een plek die ons herinnert aan de gruwelijke gebeurtenissen van WO I. De 519 hoogstammen in het bos herdenken elk een gesneuvelde militair.
Tijdens een wandeling rond de vijver loop ik altijd even langs de camperparking. Deze is van eigenaar veranderd, maar met een huidige prijs van € 19 per 24 uur helaas boven mijn budget. Blijkbaar denken anderen er ook zo over, want ondanks een topweekend stonden er slechts drie campers.
De Lakenhalle is een van Europa's grootste burgerlijke gebouwen in gotische stijl. De oorspronkelijke lakenhal werd gebouwd tussen ongeveer 1230 en 1304 en vormde een van de vroegste grote gebouwen ten noorden van de Alpen. Het 70 meter hoge belfort werd gebouwd vanaf 1250 als teken van de macht der burgerij. Aan de oostzijde werd in 1360 het Gulden Halleke aangebouwd tegen het hallencomplex, in 1620 vervangen door het Nieuwwerck.
Het gebouw werd tijdens WO I volledig vernield en is later weer opgebouwd. De gerestaureerde lakenhal werd in 1967 voltooid. De architecten, waaronder Jules Coomans, opteerden voor een getrouwe reconstructie van de vooroorlogse toestand. Onder aan de lakenhallen zijn de originele stenen nog zichtbaar, deze zijn de grootste. Hoe meer men naar boven gaat, hoe kleiner de stenen worden.
De lakenhallen werden vroeger gebruikt als verhandelingsplaats van laken. In elke deuropening onder aan het belfort werd het laken verkocht. Ieper was in de middeleeuwen zeer beroemd vanwege de goede kwaliteit van het laken.
Volgens een eeuwenoude traditie werden tijdens de Ieperse jaarmarkt een drietal katten levend van de belforttoren gegooid. Dit gebruik doofde uit in 1817 maar werd in 1938 hernomen tijdens de Kattenstoet, zij het dat de stadsnar sindsdien speelgoedkatten werpt.
Tegenwoordig is de Lakenhalle een door UNESCO beschermd monument als onderdeel van de gezamenlijke inschrijving van een groep belforten in België en Frankrijk.
Op de torenspits van het belfort staat een windwijzer in de vorm van een gouden draak die de naam Margriet draagt. Bij de restauratie van de stadsdraak in 2021 werd in haar buik een boodschap gestoken voor de toekomstige Ieperlingen, die luidt: "Ieperling daar, op de schubben van mijn lijf voel je de eelt van tijd, klauwen en krassen, verhalen van vechten en pijn. In mijn blik lees je herstel en hoop, veerkracht van generaties, heropbouw, pijn en kracht, trotse tentakels van strijd. Samen koesteren we elke steen van onze stad."
In de hallen zijn twee musea gevestigd: het In Flanders Field Museum, sinds 1998 en het Yper Museum, sinds 2018.
De Menenpoort is sedert 14 september 2009 opgenomen in de Inventaris van het Bouwkundig erfgoed en staat sinds 2023 op de UNESCO-Werelderfgoedlijst als onderdeel van inschrijving Begraafplaatsen en herdenkingssites van de Eerste Wereldoorlog (Westelijk Front). Na de recente restauratiewerken tussen 2023 en 2025 ziet het monument er weer fris uit.
Met het invallen van de duisternis wordt het stil in deze levendige stad.
Ma 18 Augustus 2025
Ieper - Hille - Assenede - 108 km
Ik ben duidelijk nog geen aangepaste buurtbewoner. Met de aanvang van de nieuwe week is er meer en vroeger treinverkeer. Het geluid van een voorbijdenderde trein maakt een eind aan het rustige weekeinde en in tegenstelling tot een wekker kan deze niet afgezet worden. Klaarwakker zit er niets anders op dan vroeg op te staan. Op zich helemaal niet erg want ik heb een drukke dag voor de boeg. Mijn broer Dirk verwacht me een dag eerder waardoor het geplande bezoek aan het In Flanders Field Museum komt te vervallen.
Een lang gekoesterd idee dat al een tijdje aan het rijpen was, wordt eindelijk werkelijkheid. De verplaatsing naar Hille draait helemaal om het ophalen van mijn elektrische fiets.
De dag begint goed met een tankbeurt bij station Heites voor de scherpe prijs van € 1,506, gevolgd door een vlotte rit. De geslaagde testrit met de nieuwe fiets doet me verlangen naar meer. Rosa doet de was, terwijl Dirk en Daniël nog wat kleine klusjes afronden. Voor je het weet is het tijd om afscheid te nemen en mijn weg te vervolgen naar de volgende stopplaats.
Een hongertje moet gestild, het inmiddels 19 u, en een ruime portie van onze bekende afhaalzaak verhelpt met plezier dat euvel.
Di 19 - augustus tot zo 24 Augustus 2025
Assenede
De drukte van de afgelopen dagen wordt ingelopen met een ontspannen camperdagje. Ik vind moeiteloos mijn weg terug in Assenede: boodschappen doen bij de vertrouwde supermarkt, de voortgang van de rioleringswerken bekijken en een beetje rondzwerven in de buurt.
Samen eten is altijd gezelliger dan alleen en bijpraten gaat makkelijker met een aperitiefje erbij. Ik ben niet rabiaat tegen alcohol tijdens de week, maar als evenwichtig persoon houd ik de balans. Gesmaakt heeft het allenzins.
De ligging van de camperplaats maakt het een uitdaging om een geschikte plek te vinden om de zonsondergang vast te leggen. Helaas is er geen open uitzicht over de vlakte, maar ook dat heeft zijn charme. Met wat inventiviteit en geduld word je beloond.
...
De 'iets' jongere fietsvrienden Jean en Noël zijn ondertussen neergestreken. Zoals het hun 'jongere' leeftijd betaamt vertrekken ze zeer vroeg voor een ochtendtocht. Ik ben dan 's ochtends nog volop bezig met mijn routine, maar in de middag is het eindelijk zover. De maidentrip met de nieuwe elektrische fiets door een landelijke omgeving mag als een succes worden beschouwd. Ondanks wat mijn T-shirt suggereert, is het niet het licht glooiende Vlaanderen, maar het winderige Zeeland dat me uiteindelijk overtuigt om volledig elektrisch te gaan. Dirk informeert even van hoe het is gegaan. Het is wennen aan de nieuwe houding en het idee van een druk op de knop voor extra ondersteuning. Ik zie mezelf nu al lange tochten maken zonder uitgeput te raken.
...
Sommige van de zeereuzen moeten door sleepboten op koers worden gehouden. Eén daarvan zag er behoorlijk angstaanjagend uit, misschien om haaien of andere piraten op afstand te houden.
Een fietstocht van 'slechts' 40 km houdt me niet tegen om mijn stappendoel te halen. Een idyllisch plekje vinden om van de zonsondergang te genieten helpt daar enorm bij.
...
Vandaag staat in het teken van een noodzakelijke herstelling.
Tijdens het showen van mijn elektrische fiets, keurig gestald in de garage, wees een oplettende medecamperaar op een opvallende spleet in de vloer. Inspectie aan de onderkant onthulde een grote rotte plek in het hout. Jammer dat ze dit bij de technische controle niet opgemerkt of iets over gezegd hadden. Gelukkig kwam de handige buurman Teun te hulp om het probleem te verhelpen. Na een paar uur zweten, het zou maar eens moeten regenen en onder de plakkerige lijm ben ik opgelucht dat het opgelost is.Na alle doorstane emoties vind ik troost in een zonsondergang vanaf de parkeerplaats, die de belofte van zorgeloos verder reizen inhoudt.
...
We zijn uitgenodigd bij 'Chez Lydie' voor een 'eenvoudige' maaltijd. Ik was bijna geneigd om het een galgenmaal te noemen, maar het zwervende camperleven is toch niet van die aard dat het die titel verdient. Dank zij de warme gezelligheid wordt het eerder een oprecht gemeend 'Goodbeye Meall'.
Met de komst van Patricia werd er een jeugdig tintje toegevoegd. Toen Marie-Rose en François ook binnenkwamen, werd het dolle pret. Onder het genot van koffie en gebak werden wist-je-datjes uitgewisseld, kalenders vergeleken en plannen voor de nabije toekomst gemaakt. Voor mij zal dat waarschijnlijk pas volgend jaar zijn. 
Het was fijn vertoeven in de kring van de harde kern van de Vrienden van Assenede. Enkelen werden gemist, maar met de huidige 'moderne' communicatiemiddelen werd ook daar een mouw aan gepast. Bedankt voor de leuke tijd!
We komen op tijd thuis om op een passende manier afscheid te nemen van Assenede. Jean, Noël en Benny zwaaien me uit en ik wil nog even een frisse neus halen terwijl ik geniet van de zonsondergang.
Ma 25 en di 26 augustus 2025
Assenede - Lummen - 133 km
Voor de 'Grand Départ' wachten mij nog enkele belangrijke afspraken in Limburg.
In de middag komt Leslie mij vervoegen voor een wandeling in één van de grootste natuurgebieden van Vlaanderen. Het Schulensbroek.
De naam 'Schulensbroek' is afgeleid van het 'broek van Schulen' en staat voor een drassig, moerassig, langs rivieren of beken gelegen groenland in Schulen dat 's winters onder water staat. Eeuwenlang was het Schulensbroek één groot natuurlijk overstromingsgebied dat meerdere maanden per jaar blank stond. Het broek was erg vruchtbaar, tot plezier van de landbouwers. Hooi van het Schulensbroek was erg gegeerd. Halfweg de jaren '70 probeerde de mens het water van de Demer en haar vele bijrivieren binnen de perken te houden met de aanleg van een wachtbekken. Het Schulensmeer werd een feit.
Wij kiezen voor de oranje bewegwijzering van 8.3 km die ons in ongeveer 2 u over vooral de dijk laat genieten van dit uitzonderlijk natuurpark. Veel planten- en diersoorten hebben hier hun thuis gevonden. Een meer, uitgestrekte gras- en weilanden, poelen en diverse landschapselementen, zoals knotwilgen, meidoorn- en sleedoornhagen, bieden voldoende nestgelegenheid en voedsel. Het is dan ook geen verrassing dat talloze vogels en andere dieren zich hier helemaal op hun gemak voelen. Voor vogelliefhebbers is dit echt een paradijs. Een verrekijker op de tocht is handing.
Op onze wandeling spotten we een kleurrijke vlinder die vrolijk fladderend zich niet op beeld wil laten vastleggen. Een teer bloempje trekt mijn aandacht waarbij ik spontaan aan het liedje 'laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is' (*). (*) Ludwig Adèle Maria Jozef (Louis) Neefs (Gierle, 8 augustus 1937 - Lier, 25 december 1980) was een Belgische zanger en een voorvechter van het Vlaamse lied en de Vlaamse kleinkunst. Fragment uit het lied 'Laat ons een bloem' uit 1970.
...
De ochtend begroet me badend in het zonlicht. Een rustige nacht werd slechts af en toe onderbroken door een vallende eikel op mijn dak. Hoewel de eikenbomen voor schaduw zorgen, is het met de komst van een vroege herfst maar beter om er niet onder te staan.
De ligstoel wordt naar buiten gehaald, een boek erbij gepakt en met een zacht briesje is het heerlijk genieten van vakantie. Eén oog blijft afwisselend gericht op de lucht en op de klok, want ik wil de zonsondergang langs en over het meer niet missen.
Ruim op tijd trek ik erop uit om getuige te zijn van alle fasen van de ondergaande zon. De bewolking helpt mee om een schitterend spektakel aan het firmament te ontvouwen. Na wat heen en weer geloop op zoek naar de juiste 'spot' installeer ik mij aan de oostkant (# 2 op het kaartje) van het meer. Ik laat jullie mee genieten van een greep uit de beelden. 
Joggers en wandelaars houden even in om te zien wat er gaande is. Een enkeling neemt een foto. Voor mij is dit genieten.
Zodra de zon volledig onder is, wordt het snel donker. Ik ben even vergeten hoe lang de wandellus precies is en kom in het pikkedonker terug bij de camper.
Wo 27 en do 28 augustus
Officieel mag je hier maar 48 uur staan en hoewel we maar met z'n tweeën zijn, wil ik me aan het reglement houden. Daarom verplaats ik me een paar kilometer verder naar huize Simonne en Marcel, waar ik op de oprit kan staan. Ik ben daar altijd welkom voor een babbel en een koffie en Marcel helpt graag met kleine klusjes zoals het lijmen van mijn schoenzool en het verder afwerken van de herstelde garagehoek.
In de middag om de lijmdampen uit mijn hoofd te krijgen, wordt een wandeling naar de Willekensberg aanbevolen. Tot mijn grote verrassing beland ik in een echt bos, het natuurreservaat Willekensberg. Als nieuwsgierige zwerver volg ik kriskras een paar paden en stuit tot mijn verbazing op een GR-pad, dat ik een tijdje volg. Uiteindelijk moet Mapy.CZ me helpen om de weg terug te vinden. ...
Voor het samenzijn met Lizzy en Leslie rijd ik terug naar de rustig gelegen camperplaats aan het meer. Uit voorzorg toch maar naast de eikenboom geplaatst.
We hebben een klein feestje georganiseerd en tussendoor ontstaat er een diepgaand gesprek, zoals dat onder vrienden gaat. Terwijl de mond en hersenen in overdrive raken, wordt er weleens vergeten een foto te maken. We nemen afscheid met het vaste voornemen om tegen de volgende keer iets concretere plannen te maken.
Vr 29 - zo 31 augustus 2025
Lummen - Beverlo - 27 km
Van rustig uitslapen kwam niets terecht. Rond 6:30 uur had een groepje wielerliefhebbers de naastgelegen parkeerplaats gekozen als verzamel- en vertrekpunt voor hun tocht. Uitbundige begroetingen, semiprofessionele adviezen en uitgebreide verhalen over campers en camperplekken waren genoeg reden om op te staan en mijn hoofd naar buiten te steken. Niet dat de enthousiastelingen zich daar iets van aantrokken. Zij vroeg op, iedereen vroeg op.
Leslie had wel zin in een fietstochtje en samen maakten we een geïmproviseerde rit via knooppunten rond het meer. Met een stevige bries hoopten we het droog te houden. Een deel van de route loopt langs de Demer, maar die kunnen we niet volledig volgen.
Voor de gelegenheid werd de mechanische fiets nog eens van stal gehaald. Tijdens een ritje van 25 km nam ik afscheid van een trouwe metgezel. 'Old Faithfull' heeft me sinds 2008 aan tal van sportieve momenten geholpen. Met mijn nieuwe elektrische fiets hoop ik daar nog veel mooie herinneringen aan toe te voegen. Het is ook een tijdelijk afscheid van een van mijn oudste vrienden. We hopen volgend jaar wat meer tijd samen door te brengen.Terwijl ik mij klaarmaak voor de verplaatsing naar de volgende stop, worden we overvallen door een flinke regenbui. Leslie is op de terugweg helemaal nat geworden. Met de herfst in aantocht en het wisselvallige weer kunnen we zeker meer buien verwachten.
Ik was uitgenodigd bij Naomi en Nathan, maar gelukkig kwam zoon Lukas me ophalen, waardoor ik droog bleef. Tijdens een heerlijke maaltijd was het leuk om bij te praten en nieuwtjes uit te wisselen. Een paar oude koeien werden uit de sloot gehaald, en het was soms hilarisch om die herinneringen op te halen.
Nathan voelde zich goed, dus besloten we een korte wandeling te maken in het bos tegenover de camperplaats. Nathan kent hier alle paadjes en wijst de plekken aan waar hertjes zijn gezien. Tijdens deze wandeling moest ik het doen met een paard in de wei, een paar koeien, schapen en geiten, maar helaas geen herten.
Een deel van de wandeling voert langs het oude spoorwegtracé. Het lawaai van voorbijrazende treinen heeft plaatsgemaakt voor serene stilte en rust. Terwijl we proberen herten te spotten, luisteren we om vogelgeluiden te horen, al blijft dat misschien ook iets voor een volgende keer.
Ik loop nog een stukje met Nathan mee. We komen langs het kerkhof en hij wijst me het graf van een jonge verzetsstrijder aan. Het verhaal doet me een beetje aan mijn vader denken. Ook hij ontsnapte toen ze hem probeerden mee te nemen voor dwangarbeid in Duitsland. Hij sloot zich aan bij het verzet, en gelukkig voor ons houdt de vergelijking daar op. Tijdens een vermeende bijeenkomst met medeverzetsstrijders werd de jonge Hubertus (Albert) Huybrechts verraden door een collaborateur en tijdens een vluchtpoging door de Duitsers neergeschoten. Een bewogen dag eindigt met het afspoelen van mijn voeten en sandalen in ontstane plassen.
...
Afwijkend van de gebruikelijke routine wordt eerst het weerbericht bekeken. Wisselvallig, maar overwegend zonnig, met slechts 5% kans op een bui rond 15.00 uur. Dat klinkt in ieder geval redelijk.
In plaats van te wachten tot 20 uur om met schrijven te beginnen, wordt de ochtend benut om de blog bij te werken. De activiteiten volgen elkaar zo snel op dat de herinneringen soms door elkaar lopen. Af en toe een frisse neus halen helpt om alles weer op een rijtje te krijgen.
Net voor vertrek worden we verrast door een flinke stortbui, maar gelukkig kunnen we schuilen onder een afdakje. De voorspellingen van de verschillende weerapps zijn positief, dus wachten we tot de bui voorbij is. Het pad is goed aangegeven, we hoeven alleen de rode driehoekjes te volgen. Soms willen we precies weten waar we zijn, en mijn Mapy.CZ-app blijkt daarbij erg handig te zijn. 
In een afwisselend landschap met stukken weide, heide en moerassen, wandel je vooral door een heringericht bos waar loofbomen domineren. Het pad is aangepast aan het landschap en zo lopen we over het langste vlondergedeelte van Limburg. Het weer komt helemaal goed en er kan al eens een jasje uitgedaan worden. 
Bij het bezoekerscentrum kunnen we naar aanleiding van het vijftigjarig bestaan van de uitkijktoren deze gratis bezoeken.
Boven bedenken een paar kinderen, die zoals het kinderen betaamt ver voor de ouders uit lopen, waar ze zouden springen als de toren zou omvallen.
Op de CP aan de Schansvijverstraat loop ik nog even langs bij het feestje van de jeugdclub. Het clubhuis staat midden op de voormalige 'schans', een versterkt toevluchtsoord dat in de woelige 17 de eeuw werd gebouwd om de lokale bewoners te beschermen tegen moordende en plunderende bendes.
Vandaag is de sfeer een stuk gemoedelijker. Een groep voormalige leden van de giro en scouts, voornamelijk oud-studiegenoten, hebben samen een vzw opgericht die evenementen organiseert. Ik word meteen herkend van de kennismaking eerder deze middag en de barman van dienst herinnert zich mijn afspraak om het lokale bier te proeven.
...
De geluiden van het evenement waren helemaal niet storend. De zachte achtergrondmuziek hielp bij het slapen. Toen de muziek om 4 u werd afgezet werd ik daardoor wakker maar viel prompt weer in slaap. Bij een eerste koffie vond ik de site volledig opgeruimd.
Als afsluiter van deze intensieve wandelweek kiezen we voor een aangepaste versie van de terrilwandeling bij Beringen mijn - de rode lijn op het kaartje. Het is opmerkelijk hoe snel de natuur zich herstelt wanneer industriële activiteiten stoppen. We lopen niet helemaal naar de top, maar rondom de Grote Terril.
Met een ietwat bezwaard hart neem ik afscheid van mijn wandelvriend. Tot volgend jaar, en hopelijk zien we dan wél herten!
Ma 1 - wo 3 september 2025
Beverlo - Hamoir - 114 km
Na een bijzonder intense week is het fijn om weer terug te keren naar de normale routine. De ademhalingsoefeningen met in de hand de vertrouwde koffiekop, die door jaren van gebruik bijna een verlengstuk van de hand lijkt. De rek- en strekoefeningen om de stijfheid te verlichten. De oogbewegingen waarbij afwisselend ver en dichtbij wordt gekeken. Kortom, mijn lichaam en geest zijn helemaal voorbereid op de Grand Départ.
Een verkennende wandeling in de buurt leidt me naar de oever van de Ourthe, waar het pad overgaat in een smal sluipweggetje.De CP bevindt zich aan de GR 57, wat garant staat voor wandelplezier. Het Ravelpad zal op zijn beurt fietsers aanspreken.
...
Bij het ontwaken is de enige activiteit die de rust mogelijk verstoort het vroege vertrek van camperaars. Langzaam pak ik de routine van het onderweg zijn weer op, zoals schoonmaken en de was doen. Het druppelt een beetje, en als het opklaart beginnen de onderhoudsmannen met het maaien van het gras. Dat is het signaal om de activiteiten te verplaatsen.
Een stuk van de GR 57 wandelen langs de Ourthe lijkt me ideaal. In een lokaal café proberen ze de burger moed in te laten drinken, maar dat sla ik over. Bij de wandelboom zijn de keuzemogelijkheden legio. Ik ga voor de rood-witte markeringen.
Terwijl de Ourthe rustig kabbelend stroomafwaarts vloeit, is het genieten van de warmte van de zon. Het T-shirt kan zelfs even uit, terwijl andere wandelaars, sommigen goed ingepakt, soms vreemd opkijken. Net voorbij Hamoir toont de Ourthe een wat ruiger karakter.
Eenmaal de spoorwegbrug over wordt het pad een GR waardig. Een van de redenen waarom het zo heerlijk wandelen is in de Ardennen.Het enige spijtige is dat ik ook terug moet. Mapy.CZ leidt me moeiteloos via een landelijke route, zodat ik de weg kan vermijden.
De onderhoudsmannen hebben hun werk afgerond, waardoor de stilte en rust op de aire is teruggekeerd. De perfecte sfeer om uitgebreid te kokkerellen en de noodzakelijke was verder af te werken.
...
Dankzij het ruisen van de wind is het net niet te stil bij het ontwaken. Misschien heeft de terugkeer naar school er iets mee te maken dat de nachten zo stil zijn. Met de komst van de herfst neemt het geplaag van insecten af, terwijl de temperatuur toch rond de 20° blijft. Mijn ochtendroutine omvat wat uitgebreidere workout-oefeningen. De rest van de was wordt afgehandeld en verder wordt het een camperdagje.
Do 4 en Vr 5 september 2025
Hamoir - Bouillon - 110 km
Vandaag is zo'n dag waarop je je afvraagt wat je ermee aan moet. Voorlopig is het zwaar bewolkt en gaat het over in wisselvallig weer. Een blik naar boven belooft weinig goeds en je weet meteen dat er regen zal vallen. De weerapp blijft cryptisch over de hoeveelheid en het tijdstip.
Na de Ourthe verlang ik naar mijn Semois. Bij het binnenrijden van de provincie Luxemburg worden de plaatsnamen steeds bekender en komen flarden van herinneringen aan eerdere exploten naar boven.
Boven een rotsmassa van 340 m x 40 m torent de burcht 50 meter boven de Semois. De gebouwen uit de 11 de eeuw, zoals de slottoren (donjon) en twee bijhorende torens, zijn verdwenen. Uit dat tijdperk zijn er nog onderaardse gangen. Een uit de 13 de eeuw stammende Godfried-van-Bouillon-zaal is uitgehakt in de rotsen. Ook is er een 65 m diepe waterput, waardoor er tijdens belegeringen steeds drinkwater was.
De burcht veranderde meermaals van uitzicht door extra vestigingswerken en transformaties, onder meer op het einde van de middeleeuwen en in de 16 de en 17 de eeuw. De gebouwen die momenteel zichtbaar zijn, zijn allemaal van in en na de 16 de eeuw. De dominante Oostenrijkse toren stamt uit 1551.
Hoewel er weinig overgebleven is uit de tijd van Godfried van Bouillon, blijft de versterking een indrukwekkend voorbeeld van militaire architectuur. Het was voor potentiële aanvallers bijzonder lastig om de vesting te nemen. Twee ophaalbruggen beschermden het binnenste deel van het fort.
Mijn eerste indruk is dat ik in een rustig provinciestadje ben beland. Geen opvallende groepen toeristen, maar lokale bewoners die bezig zijn met hun dagelijkse bezigheden, scholieren onderweg van of naar school, een bouwwerf.
Alles voelt vertrouwd en toch anders, waarschijnlijk door het gebrek aan zon. Na een tijdje komen herinneringen boven van lang vervlogen tijden. Een doortocht met fietsvrienden waarbij we in de JHB overnachtten en ons amuseerden met een Nederlander die een hilarische improvisatie van Godfried in het Frans opvoerde. Ik vind het bankje terug waar we tijdens een andere tocht een snack aten en de wandelkaart nauwkeurig bestudeerden. Tja, ik heb de tijd voor de gsm en allerlei apps nog meegemaakt. Of die keer dat slecht weer ons de cinema injoeg, een bioscoop die nog steeds bestaat. Ik herinner me zelfs de naam van de film: 'Chariots de Feu', al begrepen we niet veel van de dialogen terwijl we tegen de slaap vochten. Twee rivaliserende groepen gingen elkaar te lijf met messen en bijlen. Het restaurantje van een ander bezoek heb ik helaas niet meer kunnen vinden.
Nostalgie heeft zijn charme. Het verleden is voorbij, de toekomst blijft onzeker. De kunst is om van het heden te genieten. Met het huidige weer zit een wandeling in de buurt er vandaag niet in. Glibberige bergpaden op en af door het bos lijkt me geen goed plan. Als een regenbui in de vroege avond roet in het eten gooit, is er zelfs geen kans om van de zonsondergang te genieten.
...
Aanhoudende regenbuien tikken onophoudelijk op mijn dak, het enige geluid op deze verder stille plek. 's Ochtends probeert de zon hardnekkig door het wolkendek heen te breken. Samen met een andere camperaar kijken we naar de mist die langzaam optrekt boven de rivier. Tegen de middag zou de zon doorbreken en tegen de avond volledig zichtbaar zijn.
Bij veranderende omstandigheden kunnen prioriteiten nogal eens veranderen. De Colruyt-supermarkt in Bouillon biedt een uitgebreide selectie en de mogelijkheid om je voorraad aan te vullen tegen scherpe prijzen.
Bouillon biedt de juiste mix tussen een ontspannend culinair stadsbezoek, een historische toplocatie en uitgebreide fiets- en wandelmogelijkheden. Voor dat laatste zijn we uiteindelijk hierheen gekomen. In de omgeving zijn verschillende wandelpaden aangelegd, afgestemd op de mogelijkheden van elke natuurliefhebber. Ik ga voor een wandeling over diverse paden langs de oevers van de Semois.
Een meander van de Semois wordt gedomineerd door het Château Fort. Zodra je de bebouwing achter je laat, bevind je je in een rustige, ongerepte natuur waar je je nauwelijks kunt voorstellen dat je nog in België bent. Dit is een van de redenen waarom ik zo van deze streek houd.
Op de linker oever, stroomafwaarts richting Corbion, wordt het pad onderbroken door bouwwerkzaamheden. Er wordt hard gewerkt aan een vrijetijdspark met houten chalets en vrij uitzicht op de Semois, waarschijnlijk bedoeld voor het volgende seizoen. Naar mijn smaak staan de chalets iets te dicht op elkaar. De toekomstige vakantiegangers moeten een wandeling van 20 minuten maken om de tunnel van Bouillon te bereiken.
Het is heerlijk om stevig door te stappen in een rustgevend landschap, waar de zon niet alleen is doorgebroken, maar ook aangename warmte biedt. Een klein hongertje versnelt mijn pas, zodat ik me kan overgeven aan het kokkerellen, wat bij uitzondering eens eerder als een plezier dan als een taak voelt.
Za 6 - ma 8 september 2025
Bouillon - Herbeumont - 25 km
Bij de eerste koffie en de gebruikelijke routine kon ik enkele mede-vroege vogels begroeten en constateren dat de tijden van ongestoord alleen staan op afgelegen plekjes definitief voorbij zijn. Met pijn in het hart moest de vrijbuiter in mij vaststellen dat de voorziene tien plaatsen allemaal bezet zijn. Enkele campers staan op het gras, en de bovenliggende parkeerplaats voor personenwagens staat ook helemaal vol. Praktisch is het wel, maar gezellig is anders. Sommigen nemen niet eens de moeite om hun afval naar de container te brengen. Jammer, maar helaas een triest gevolg van het gratis aanbieden van een plek. Soms schieten we in onze eigen voet en boeten allen voor de nonchalance van anderen. Ik hoor bij de vroege vertrekkers, maar ook bij de serviceplaats wordt er flink gedrongen om voorrang, zonder oog voor het geduld van anderen. Laten we het maar op weekendkoorts houden.
Ik had gehoord en gelezen over de vernieuwde camperplaats in Herbeumont, nu beheerd door CampingCar Park. Bij aankomst was ik aangenaam verrast door het resultaat - gps N 49.77687; 05.23713. Een nette en goed aangelegde plek met 33 staanplaatsen op grind naast een grasstrook. Pas geplante bomen zullen in de toekomst voor schaduw zorgen. Alle voorzieningen zijn aanwezig. De locatie ligt aan de oude spoorlijn en het verdwenen station, met de GR 16 pal voor de deur. Het is een ideale uitvalsbasis voor fietsers en wandelaars, op een steenworp afstand van het kleine centrum met gezellige terrasjes en restaurants. Een oase van rust midden in de natuur van Nederweert.
Ik ben al vaak op mijn favoriete plek in de Ardennen geweest. De afgelopen 50 jaar (zucht, zucht) kwam ik hier met de fiets (mijn eerste koersfiets inmiddels gerecycled), ging ik op trektocht met tent en rugzak, reed ik met de auto met vrienden, deed ik teambuildings met mijn werk, bezocht ik het met mijn eerste camper, en kwam ik diverse keren met mijn huidige voertuig. Een geliefde plek waar ik graag steeds weer terugkeer.
Een geplande korte wandeling veranderde in een tocht van 2,5 uur. Het was een vlakke route van tunnel naar tunnel. Met temperaturen in de hoge 20 graden was de beschutting van het bos zeer welkom. Beide tunnels waren afgesloten vanwege instortingsgevaar, waardoor de GR 16 een aangepast traject kreeg.
Een aangename verrassing was de heraanleg van het bovengedeelte van het Viaduc de Conques. De vogelkooistructuur is verdwenen en vervangen door een fietssnelweg met roestvrijstalen brugleuningen. Een investering van € 1.260.704 die het zeker waard is. Een vrijwilliger, bezig met het aanbrengen van routemarkeringen voor de sportloop van morgen, vertelde me dat er verderop ook een indrukwekkende hangbrug over de Semois is geplaatst. Alleen al om dat te verkennen, is het de moeite waard om nog eens terug te keren.
Niet alleen fietsers en wandelaars genieten volop van deze schitterende nazomerdag. Aan de boorden van de Semois is er volop activiteit op de camping. Van bovenaf ben ik naarstig op zoek naar de plaatsen waar ik gestaan heb bij eerdere gelegenheden.
Op de camperplaats volg ik het voorbeeld van de anderen. De zetel wordt naar buiten gehaald om te genieten van de zon. Wanneer het boek tijdens een poging om te lezen tot twee keer toe uit mijn handen valt, geef ik me over aan de kunst van het nietsdoen.
...
Opvallend hoeveel camperaars eropuit trekken met hun hond of honden. De plek is daar echt perfect voor. Hondeneigenaren behoren tot de vroege vogels. Met een kop koffie in de hand heb ik menig opgewekt gesprek. Een blauwe hemel en stralende zon dragen daar waarschijnlijk ook aan bij.
Een van de belangrijkste redenen waarom ik hierheen ben gekomen, is om mijn elektrische fiets uit te testen op een terrein dat uitdagender is dan het vlakke Vlaanderen. Een echte lakmoesproef dus. Het traject dat ik voor ogen heb, zal zowel voor de rijder als de fiets een uitdaging zijn, over landelijke en boswegen in behoorlijk heuvelachtig terrein, heen en terug naar de Abdij van Orval.
Oudere campers zijn niet ontworpen om elektrische fietsen in de garage mee te nemen, dus moet ik bijvoorbeeld mijn stuur verwijderen. Gelukkig is dat met een schroef snel geregeld.
Na minder dan vijf kilometer wordt al snel duidelijk dat er nog veel te leren valt over de mogelijkheden van de fiets. Op een steil stuk bosweg zit er niets anders op dan afstappen. Het schakelen is ook heel anders dan bij een mechanische fiets. Een leerproces dat veel zweet kost, maar gelukkig geen bloed of tranen. Eenmaal op het plateau kan ik eindelijk de verschillende standen van de elektrische ondersteuning uitproberen. Er is zelfs tijd om van de omgeving te genieten.
Orval
Aan de abdij van Orval is de legende verbonden van gravin Mathilde van Toscane. Zij zou omstreeks 1073 gerust hebben bij de bron in het dal. Terwijl zij met haar handen door het water gleed, verloor ze haar trouwring. De ring was een aandenken aan haar overleden echtgenoot, Gotfried met de Bult, en ze smeekte en bad tot God om hulp. Na haar gebeden keerde ze terug naar de bron. Een forel kwam boven met de trouwring in de bek. Daarop riep zij uit: "Dit is werkelijk een gouden dal!" (Latijn: aurea vallis, vandaar Orval).
Uit dankbaarheid besloot ze op deze gezegende plaats een klooster te stichten. De bron heet tegenwoordig de Mathildebron. De plaatselijke traditie wil dat elk meisje dat een geldstuk in de bron werpt, binnen het jaar zal trouwen. Het hoeven niet altijd wrijfbeelden te zijn om de voorzienigheid een handje te helpen.
De forel met de ring in de bek staat afgebeeld op het etiket van de flesjes, de glazen en reclamepanelen van het Orval-bier.
Geschiedenis
Het oude Orval
In 1070 vestigden Italiaanse monniken zich in het graafschap Chiny, waar kort daarvoor de bouw van een kerk en een klein dorpje was begonnen. Tien jaar later pasten de monniken hun gemeenschap aan volgens de regels van de kartuizers.
Rond 1252 werd het klooster door brand verwoest, en de heropbouw duurde ongeveer een eeuw.
Tijdens de 15 de en 16 de eeuw hadden de oorlogen tussen Frankrijk en de naburige regio's Bourgondië en Spanje gevolgen voor Orval. In 1637 werd de abdij vernietigd, maar later herbouwd. Vanaf 1759 begon abt dom Menne Effleur met een volledige vernieuwing van de abdij. Architect Laurent-Benoit Dewez ontwierp grootse plannen, waarvan slechts een deel werd uitgevoerd. In 1793 werd de abdij definitief verwoest door Franse revolutionaire troepen, waarna de site werd verkocht als nationaal goed en een eeuw lang als steengroeve diende.
(*) Abbaye des Trois-Fontaines - voor een beschrijving : zie Bourgondië 2018 - dag 5
In 1926 schonken de toenmalige eigenaars de site aan de nieuwe vzw l'abbaye de Notre Dame d'Orval, met het doel er een nieuw trappistenklooster te stichten als dochterhuis van La Grande Trappe. De eerste monniken kwamen echter niet van La Grande Trappe, maar van de Abdij van Sept-Fons. Zij keerden terug naar Europa na een mislukte poging om een klooster in Brazilië te stichten.
Op 20 augustus 1929 werd de eerste steen gelegd in aanwezigheid van prins Leopold (de latere koning Leopold III) en kardinaal Van Roey. In 1948 was de nieuwe abdij voltooid. Op 5 juni 1939 werd de abdijkerk gewijd en verheven tot Basilica minor door paus Pius XII. Op 8 september 1948 werden de abdijkerk en het voltooide klooster plechtig ingewijd door kardinaal Micara.
De talrijke bezoekers op deze prachtige nazomerdag worden vooral de verlokt door voor het bier en de kaas.
Mijn lichaam moet wennen aan de nieuwe houding op de fiets. Ook de vermoeidheid in de been- en rugspieren voelt anders aan. Niets beters om te ontspannen dan languit in de luie zetel.
Dat duurt tot zonsondergangstijd. Daarvoor heb ik gekozen voor de setting van de burcht. Gebouwd in 1268 door Jehan van Rochefort werd de van oorsprong middeleeuwse trapeziumachtige burcht meermaals aangepast om ten slotte vernietigd te worden onder het bewind van Lodewijk XIV in 1657. 
De burchtruïne is nog steeds vrij toegankelijk en de plaatselijke heemkundige kring heeft moeite gedaan om een bezoek te verrijken met QR-codes. Vooral jonge koppels kiezen deze idyllische plek graag uit voor een romantisch moment.
Rondstruinend zoek ik naar de perfecte plek op het ideale moment. Ik luister naar een vader die aanspoort tot geduld en zijn enthousiasme probeert over te brengen op zijn kinderen.
Af en toe lacht het het geluk je toe.
Met een gevoel voor dramatiek helpt de zon me afscheid nemen van deze intensieve dag.
...
Ik had gepland om vandaag te vertrekken. Maar toen ik gisteren mijn bed in dook, sluimerde al in mijn achterhoofd de gedachte dat ik nog niet klaar was met Herbeumont.
Wat mij als tiener aan deze plek bond, was het gevoel van ongerepte natuur. Een wandeling die steeds weer als een magneet op me werkt, is de route rond de Tombeau du Chévalier. Dit stukje Ardennen, ontstaan uit middeleeuwse legenden over een ridder die uit de hemel zou zijn gevallen, heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op velen.
Di 9 en wo 10 september 2025
Herbeumont - Arlon - 60 km
De nacht heeft voor de weersomslag gezorgd. We hebben de voorspelde regen overvloedig over ons gekregen. Tijdens de wandeling met mijn eerste koffie in de hand, soms in beide handen om van de warmte te genieten, word ik door mijn Nederlandse overbuurman begroet met "Perfect". Daarbij zijn beide handpalmen naar de met zware wolken bezwangerde lucht houdend. Ik begrijp zijn sentiment, als het moet regenen dan liefst 's nachts.
Een kleine uittocht komt op gang. Er ontstaat een file bij het servicepunt en ik wacht geduldig mijn beurt af, ruim op tijd om voor het verlopen van mijn parkeertijd te vertrekken. Voor ik aan mijn geplande Europese avontuur begin, wil ik de laatste overgebleven provinciehoofdstad op mijn lijst bezoeken: Arlon.
Ik ben net geïnstalleerd als de hemelsluizen ongenadig opengaan. Een gietende regen zoals we die in lange tijd niet hebben meegemaakt. Het perfecte weer om wat achterstallig schrijfwerk in te halen of juist onder het dekbed te kruipen met een goed boek.
Wanneer de zon in de late middag doorbreekt, is het tijd voor een wandeling. Een korte ontdekkingstocht door een omgeving waar weinig te zien of te doen is. Een bezoek aan de binnenstad wordt uitgesteld tot morgen.
De vertrekkende camperaars hebben plaatsgemaakt voor nieuwkomers. Bij Daniël wordt er uitgebreid gekookt en rustig van de avond genoten.
...
Ik wacht tot het wisselvallige weer met af en toe een regenbui overgaat in breder wordende opklaringen. Zodra de zon eenmaal doorbreekt, is dat het sein voor een impressie van de stad.
Arlon (Aarlen in het Nederlands) is de hoofdstad van de Belgische provincie Luxemburg. De stad telt ruim 31.000 inwoners (die Aarlenaars worden genoemd) en is daarmee de kleinste en meest zuidelijke Belgische provinciehoofdstad. Met Tongeren en Doornik wordt Aarlen beschouwd als de oudste stad van België.
In Arlon bevindt zich de bron van de Semois en de GR 16 loopt dwars door de stad. Het stadsplannetje verdwijnt in mijn achterzak terwijl mijn ogen zoeken naar de rood-witte markeringen die me niet alleen langs de belangrijkste bezienswaardigheden leiden, maar ook door een paar wijken voeren.
Reeds vóór de Romeinse verovering was er een Keltische nederzetting. Het Romeinse stadje Orolaunum bevond zich op het kruispunt van wegen die Reims,Trier en Keulen met elkaar verbonden. Bij opgravingen zijn er veel voorwerpen uit de Gallo-Romeinse periode gevonden, waarvan er de nodige in het Archeologisch Museum worden tentoongesteld.
Door het huwelijk van hertog HendrikI van Limburg met de erfdochter van de graaf van Aarlen kwam het graafschap Aarlen in het bezit van het hertogdom Limburg. Na de dood van Walram III van Limburg in 1226 kwam Aarlen aan zijn jongste zoon, Hendrik V van Luxemburg.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog speelde de stad een cruciale rol in de bevrijding van de Ardennen, bekend bij de Amerikanen als The Battle of the Bulge. Vanuit deze locatie lanceerde Generaal Patton met het Derde Leger de beslissende aanval die een einde maakte aan de Duitse plannen om een wig te drijven tussen de Amerikaanse en Engelse legers met als doel Antwerpen te bereiken.
Tijdens werkzaamheden in 1972 werd een groot fragment van een religieus monument ontdekt, gewijd aan Jupiter. De zuil aan de Grand-Rue is een reconstructie gebaseerd op kopieën en benadrukt het Gallo-Romeinse verleden van de stad. Oorspronkelijk had de Montée Royale zeven platformen. Onder de bezetting van Lodewijk XIV werd de trap teruggebracht tot negen stations. In 1830 werd de huidige trap aangelegd, bestaande uit 14 kruisen van identieke stenen.
Arlon heeft nog veel meer te bieden. Een bezoek daaraan bewaren we voor een volgende keer.
Aan de vooravond van mijn grote Europese avontuur laat ik me inspireren door Victor Tedesco. Victor Tedesco (Luxemburg, 28 juni 1821 - Aarlen, 29 mei 1897) was een Belgisch advocaat en politicus, eerst communist en later liberaal. De muurschildering van Fonzy.B uit 2025, 'Vivre libre ensemble', is een prachtige gedachte om verder uit te dragen.
Het begin van mijn Groot Europees Avontuur is te volgen in de post : Centraal Europa 2025.
Reacties
Een reactie posten