Central USA - 2010

Met Cruise America op verkenning 

Wie zou er niet dromen van een roadtrip langs enkele van de meest indrukwekkende natuurwonderen ter wereld? Of van een bezoek aan steden die de verbeelding prikkelen?

Op deze trip bezoeken we er enkele - opgedeeld in National Parks, National Monuments, State Parks, National Landmarks, etc.

Door Monument Valley, bekend van vele westerns. De Grand Canyon in al zijn grandeur ondergaan.  Een trektocht door de Canyon staat bijvoorbeeld al een tijdje op mijn bucketlist. De fantasie prikkelende rotsformaties van Capital Reef. Zion National Park met zijn verkoelende watervallen en poelen.  Het feeërieke Bryce met z'n delicate erosie.  

Tussendoor de niet zo gewone steden Las Vegas, met zijn beruchte Strip en Salt Lake City als spiritueel centrum van de mormonen. Het interessante Escalante State Park met zijn versteende bomen.  Het aparte Coral Pink Sand Dunes en de Sunset Crater als stille getuigen van een dynamische natuur.  

Het aan de Alpen aandoend Grand Teton en natuurlijk het Yellowstone National park met z'n geo-thermische natuurfenomenen. Als afsluiter het Rocky Mountains National Park.

Het cruisen met een op Amerika afgestemde camper op zich is al een avontuur.  De infrastructuur is duidelijk voor koning auto uitgebouwd, wat we o.a. op de nostalgische Route 66 konden ondervinden. 

Het steeds wisselend landschap heeft een onuitwisbare aantrekkingskracht op ons gehad.

Naast de natuur hadden we ook oog voor de stille overblijfselen van de veelal verloren gegane cultuur van de oorspronkelijke bewoners.  Maar we vonden ook het bewijs van het doorzettingsvermogen van de vroege kolonisten.    

Het bezoek aan het op 1600 m hoog gelegen Denver geeft een goede inkijk in het leven in de grootsteden van de Verenigde Staten. 

Slotsom. Een veel omvattend land, dat zich niet in enkele zinnen laat omschrijven. Ik zou hier graag wat langer rondtoeren.

De voorbereiding 

We beginnen bij het aanleggen van een lijstje van dingen die we absoluut willen zien, bezoeken en ervaren. Elsy en Rob hebben al een klein voorproefje achter de rug. Zij zijn hier al eens eerder geweest en het smaakte naar meer.

Voor mij is het doelgebied volkomen nieuw – ik sta open voor alles.

De grote lijnen zijn vlug duidelijk. De Grand Canyon, Bryce, Zion, en Yellowstone zijn een must. Voor Rob was een tocht langs Route 66 belangrijk en wilde hij beslist de Hoover Dam bezoeken. Elsy vond dat we Salt Lake City zeker moesten aandoen.

We waren het vlug eens dat we ook Las Vegas niet links mochten laten liggen. Met dit lijstje voor handen kon het puzzelen, uitstippelen en plannen beginnen.

Na veel beraadslagen, overleggen en aanpassen - met de nodige natjes en droogjes bij de hand - hadden we dan uiteindelijk een Road Book waar we ons allemaal in konden vinden en waar we ons min of meer aan gehouden hebben. 

Zijn we een beetje overmoedig geweest? Misschien. Hebben we iets te veel willen doen. Waarschijnlijk. Wilden we op sommige plaatsen wat meer tijd doorbrengen? Zeker.

Eén ding staat vast. We hebben zonder twijfel een buitengewoon avontuur beleefd.

Roadtrip Centraal USA - september/oktober 2010

Dag 1 - Zaterdag 11 september 2010

                                     OOSTENDE - BRUSSEL - DENVER 

 

De voorbereidingen zijn eindelijk voorbij. Vandaag is het zo ver. USA here we come. We worden netjes op tijd op de luchthaven afgezet. Eerst het wachten en daarna  kan de check-in beginnen.

Reizen naar de States heeft door de gebeurtenissen rond 9/11 een heel specifiek karakter. Alles wordt gedubbelcheckt en we moeten een verklaring op eer afleggen dat we zelf de bagage hebben ingepakt en het sedertdien niet uit het oog is geweest. Hebben we geen pakketjes van 'onbekenden' aangenomen?

Een rustige vlucht brengt ons naar onze tussenstop : de Internationale luchthaven van Philadelphia. In deze bakermat van 'Broederlijke Genegenheid' worden we vriendelijk, doch ferm ontvangen. Op het bijna paranoïde af worden we hier geconfronteerd met de nieuwe werkelijkheid. We moeten net niet halfnaakt door diverse scanners. Bij de paspoort controle worden vingerafdrukken en irisscans gecontroleerd. Onze paspoorten worden met het vergrootglas bestudeerd.

Ik sta hier net achter de Belgische NBA basketspeler Didier Mbenga. Zwierig nonchalant met zijn Lois Vuitton tassen in de weer, wacht ook hij zijn beurt af. Een foto maken met deze Belgische sportberoemdheid is uit den boze. In deze uiterst gevoelige sfeer nemen liever het zekere voor het onzekere. Dan blijkt er iets niet in orde met zijn paspoort en moet hij even aan de kant. Een verantwoordelijke van de club komt hem dan uiteindelijk ophalen.  Of dat was alles reeds zo geregeld. Enfin, ook wij mogen binnen.

We hebben een kleine 2 u voor onze aansluitende vlucht naar Denver. Tijd om relaxt te genieten van een klein hapje. Deze tweede vlucht is een binnenlandse en omdat we de luchthaven niet hebben verlaten, verloopt de check-in vlot en 'normaler'. Na een vlucht van 2 u, die zonder problemen verloopt, komen we aan op de luchthaven van Denver. 

We worden afgehaald door Lieve, de dochter van Elsy en Rob die hier woont en werkt en ons samen met haar vriend enkele dagen onderdak zal geven. Een leuke eerste kennismaking.

                         

Dag 2 - Zondag 12 september 2010

                                                        DENVER

Van die eerste dag in Denver herinner ik mij niet zo heel veel. Vooral uitslapen en bijkomen van de jet-lag.

We hebben wat inkopen gedaan en tegen de avond zijn we klaar voor een terras - bbq. Amerikanen houden van hun bbq en er wordt al een beetje geëxperimenteerd.

Ik herinner me wel dat het lekker was.                            

Dag 3 -  Maandag 13 september 2010

                                                        DENVER     

We raken langzaam op onze plooi. We gaan op verkenning bij de verhuurmaatschappij om het papier werk af te ronden en afspraken te maken voor de ophaling. Alles is in orde en we worden morgen verwacht.

Op weg naar huis stoppen we even bij een motorhomedealer - Amerikaanse stijl. Coach uitvoeringen zijn hier eerder regel dan uitzondering.

Lieve en Dave hebben fietsen voor ons geregeld. In de middag testen we deze uit met een bezoek aan Denver City. We fietsen langs de Platte, die wel een heel erg laag waterpeil heeft. Blijkbaar is dat in het voorjaar anders. 

De stad Denver is sinds 1876 de hoofdstad van de staat Colorado en telt ongeveer 1 miljoen inwoners. Van oorsprong is het een stad van goudzoekers, een activiteit die sedertdien uitgestorven is. De toepasselijke bijnaam van de stad is 'The Mile High City' omdat de stad één mijl hoog ligt. Om precies te zijn 1609,34 m boven de zeespiegel. Prachtig gelegen aan de oostelijke voet van de Rocky Mountains.

Bij de rondwandeling in het historisch hart krijg ik de indruk dat Denver symbool staat voor de fictieve stad in het epische boek 'Centennial' van een van mijn favoriete schrijvers : James A. Michener. 

Het bezoek aan deze zeer modern aandoende stad sluiten we af met een ijsje bij Little Man.

Overnachting : Bij Lieve en Dave

Dag 4 - Dinsdag 14 september 2010 

                                              DENVER - MOAB
                                                        (362.2 m; 579.5 km - 7:00 u) 

                                              

Volgens afspraak halen we 'onze' moterhome tegen 11:00 u af.

De nodige inkopen worden gedaan en dan kan het laden en installeren beginnen. Er is ruim voldoende plaats in 'onze' negen meter lange RV. We vertrekken om 14:00 u.

We blijven op de I 70 W langs de Colorado River die ons tot Moab brengt.

Rond 21:00 u houden we het voor bekeken. Onze machine heeft brandstof nodig. We tanken hier voor $ 110,00 - 41.97 Gal (159 l), een eerste indicatie van het verbruik.

Het tankstation annex supermarkt heeft een ruime parking en we besluiten hier te overnachten.

Dag 5 - Woensdag 15 september 2010 

      
                             MOAB – ARCHES NATIONAL PARK - GRAND CANYON VILLAGE

                                                        (373.1 m; 597 km - 7:00 u)  

We hebben gisteren niet al te veel van het landschap kunnen genieten. Dat wordt vanaf vandaag helemaal anders. 

We vertrekken vroeg.

Elsy en Rob nemen me mee naar het voor hen gekende Arches National Park**.

De wandeling brengt ons naar Delicate Arch en naar Balanced Rock die over de eeuwen heen de zwaartekracht schijnt uit te dagen.

We verlaten de IS 163 ter hoogte van de Utah-Arizona grens en rijden de Monument Valley Rd** op.

Deze landschappelijke weg brengt ons bij de schilderachtige zichten van Monument Valley*** bekend uit verschillende filmdecors. Het is gelegen op het Colorado Plateau nabij Four Corners, het punt waar de staten Utah, Arizona, Colorado en New Mexico bij elkaar komen. Dit is het hartland van de Navajo Indian Nation, dat meer dan 150.000 indianen herbergt.

Deze oorspronkelijke bewoners werden steeds verder teruggedreven naar dit schijnbaar onherbergzame gebied. Nu wordt het door de toeristen 'ontdekt'. De Navajo hebben geleerd dat dit een interessante bron van inkomsten kan zijn. Bij diverse standjes met prullaria worden die aan gretige toeristen gesleten. Georganiseerde tours kunnen uiteraard ook gemaakt worden – tegen betaling. Toen ook wij moesten betalen om een village te bezoeken, vonden we dat er wel over.

We rijden door naar Grand Canyon Village in het hart van Arizona. We vinden een parkingsplaats op P lot B. De lokale parkwachters waren ons goedgezind en hebben ons hier laten staan. We hinderden niemand en op de iets verder gelegen trailerparking was er geen plaats meer. De enkele open ruimtes bleken gereserveerd te zijn. 

Dat de supermarkt aan de rand van de parking lag, was handig meegenomen.

                     

Dag 6 - Donderdag 16 september 2010     

                                             GRAND CANYON NATIONAL PARK   

Om een goede indruk op te doen en te weten wat we te zien zullen krijgen, starten we ons bezoek bij het Visitor Center. We vertrekken vroeg en na een wandeling van 1,5 km zijn we bij de eersten in het bezoekcentrum.

Geleende foto

Het Grand Canyon National Park***, is één van de oudste nationale parken in de Verenigde Staten. Het park omvat de Grand Canyon, een diepe en steile kloof uitgesneden door watererosie van de rivier de Colorado en haar zijrivieren. De Grand Canyon wordt beschouwd als een van de grootste natuurlijke wereldwonderen, iets wat wij zonder moeite onderschrijven. Het park is 4927 km² groot of 446 km lang, 29 km breed en 1,6 km diep. Zelfs met zulke afmetingen is het niet het grootste ter wereld. 

Het gebied werd een nationaal monument op 11 januari 1908 en een nationaal park op 26 februari 1919. In 1979 werd het park op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO geplaatst.

Het bijzondere ligt in de combinatie van uitgestrekt-heid, diepte en kleuren-rijkdom van de rotsen.  Deze formaties dateren uit het Precambrium. 

Het sleutelwoord voor een groot deel van de natuurfenomenen in het gebied is EROSIE. Dat maakt ze zeer kwetsbaar.

Om verkeersoverlast te vermijden staat een gratis shuttle dienst ter beschikking. Hiermee kun je alle plaatsen van de South Rim gemakkelijk bereiken.

Een enthousiaste chauffeur, die naar eigen zeggen het spectaculaire zicht nooit moe wordt, brengt ons naar Hermit's Rest.

Dit is ontworpen door de architecte Mary Colter. Hermit's Rest is de meest  westelijke halte van de pendelbus aan de West Rim Drive en bevat nu een snackbar en winkel. Het werd gebouwd als een rustgebied voor toeristen die op de weg waren naar Hermit Camp. Het gebouw is van natuursteen en werd een nationaal monument in 1987. 

Voor de wandeling langs de Rim kiezen we voor de West Rim Trail***. 

Waar je ook kijkt, de zichten blijven spectaculair.

 We hebben niet alleen oog voor de steeds wisselende kleuren in de rotsformaties maar blijven ook verwonderd over de diversiteit van de flora. 

Dit is alles behalve een dor gebied.

Naast genieten van het landschap hou ik mij ook aan een mantra uit mijn jeugd : we reizen om te leren.

Op de Trail of Time leer je niet alleen naar het landschap kijken maar krijg je ook inzicht in de geologische opbouw van het gebied.

Voorbij Hopi Point** komen we bij het Powell Memorial. Hopi Point is één van de favoriete fotoshoot plaatsen langs de Rim.

Colonel Powell was één van de eerste geologen om het gebied in kaart te brengen. 

We leren o.a. dat we ons op een hoogte van 2149 m bevinden.

Tussen Powell Memorial en Maracopa Point worden we plotseling geconfronteerd met een industriële werkelijkheid. We betreden het gebied van de Orphan Mine.

Samen met ongeveer jaarlijks 1,5 miljoenen bezoekers kijken we met verwondering naar deze site. Ernstige inspanningen werden gedaan om het geheel te saneren. 

Het voelt vreemd aan te weten dat hier effectief uranium werd (wordt?) gewonnen. We zijn blij dit a-typisch stukje park achter ons te kunnen laten.

We zijn het eens met President Roosevelt dat dit unieke natuurwonder voor toekomstige generaties moet bewaard blijven. 

Naast de flora hebben we ook oog voor de fauna.

Op diverse plaatsen worden we geconfronteerd met de altijd aanwezige 'chipmunks' – de wangzakeekhoorn. Hun gedrag komt zeer sterk overeen met de zeemeeuwen aan onze kust. Ze komen op alles af wat maar een beetje eetbaar lijkt.

Men tracht de bezoeker op te voeden met infoborden. Deze manen aan de dieren vooral niet te voederen.

We werden gewaarschuwd voor de aanwezigheid van tarantula's en ratelslangen. We waren bijna zeker dat we bij onze close encounter niet met deze 'gevaarlijke' soort te maken hadden. We misten het typische ratelgeluid. Ook de kleur was niet helemaal juist. Voor de zekerheid bleven we toch maar op veilige afstand.

Wat ons meer kon bekoren is de aanwezigheid van de California Condor en de Turkey Vulture. Deze enthousiaste vogelspotters wezen ze ons zeer graag aan. Hun geoefende oog was een welkome hulp bij onze ontdekking.

Deze leerrijke, boeiende maar ook vermoeiende wandeling bracht ons terug bij de camper waar we nieuwe energie opdeden voor één van de hoogtepunten van onze rondreis.

Met de bus naar het 6 km naar het oosten gelegen Yaki Point*** voor de beroemde Sun Set***. We installeren ons naast een fotograaf die voor National Geografic werkt en luisteren naar zijn tips.

Het spel van licht en schaduw is indrukwek-kend. Helaas doet een foto een beetje onrecht aan de beleving. Af en toe moet je het gewoon over je heen laten komen. Gelukkig hebben we Elsy bij ons die de 'juiste' momenten weet vast te leggen.

Onze beroeps laat zich niet opjagen. Op het moment dat de meesten beginnen weg te trekken, komt hij pas goed in actie. Het resultaat van geduldig afwachten wordt meer dan beloond.

Dit is werkelijk genieten!

                                     

Dag 7 - Vrijdag 17 september 2010  

          
                                  GRAND CANYON NATIONAL PARK                   
                      

Een hike die al heel lang op mijn bucketlist staat, maar nooit dacht die ooit te verwezenlijken, is een trektocht in de Grand Canyon. Om mezelf op te peppen zou ik mompelend in de camper gezegd hebben : “Ik kan dit, ik ga dit doen, ik kan dit zeker.” Elsy en Rob vonden die eigen peptalk best wel grappig. Ikzelf herinner mij daar niets van.

Vooral voldoende drinken mee nemen is belangrijk. De restjes van de maaltijd van gisteren worden ook ingepakt (extra gezouten).

Het plan in cijfers : 

Inwandelen vanaf de camper om 'opgewarmd' aan de Rim toe te komen. Om in redelijke temperaturen te beginnen, maar met voldoende licht, vertrek ik met de vroege dageraad. Het is 06:00 u.

De trektocht door de Grand Canyon : via de South Kaibab Trail :13,9 km tot de Colorado River : 1457 meter dalen; vertrek op een hoogte van 2511 meter naar de Colorado River op een hoogte van 731 meter, vervolgens via de River Trail :1 km vlak en het Bright Angel Trail terug naar boven : 14,6 km en 1300 meter stijgen; tot een hoogte van 2090 meter.

Aan de Rim ter hoogte van Pipe Creek Vista verlaat ik de Dessert Vieuw Drive en zak lichtjes de Canyon in via de Rim Trail die na een tijdje overgaat in de South Kaibab Trail***. Het woord 'Kaibab' betekent 'Diepliggende Berg' in de Paiute taal. Het steile pad verklaart de goed gekozen naam.

Ik passeer Yaki Point waar we gisteren de fotoshoot gemaakt hebben en kan dan aan de 'echte' uitdaging beginnen.

In vergelijking met de Bright Angel Trail (gebruikt op de terugweg), is de South Kaibab zeker de meer uitdagende. Het steile pad voert met korte serpentines recht naar beneden de Canyon in. Het pad kent weinig tot geen schaduw en er is onderweg geen water te krijgen.

De route biedt prachtige uitzichtpunten**, vooral de aanvang is daardoor een relatief drukke route. Een bont gezelschap begint met veel enthousiasme aan hun avontuur. We raken langzaam verspreid en uiteindelijk heb ik alleen mezelf om me aan te sporen. Het is geen wedstrijd, ook niet tegen mezelf al blijf ik een oplettend oog gericht houden op de tijd. Ik ben gekomen om te genieten van dit grandioze natuurfenomeen. Bij deze overweldigende grootsheid voelt een mens zich klein, nederig maar vooral bevoorrecht om dit te kunnen beleven. 

Het pad wordt ook gebruikt voor de bevoorrading van de Phantom Ranch aan de overkant van de Colorado. Dat hier inderdaad ook muilezel treinen passeren, bewijzen de her en der liggende verblekende ezels geraamten.

Tijdens een korte pauze, met de voetjes in de Colorado, is de mondvoorraad meer dan welkom. Flarden gesprekken zweven mijn richting uit. Ik ben zuinig geweest met water maar dat wordt voor alle zekerheid toch gerantsoeneerd.  Via een hangbrug kun je de rivier oversteken en het pad volgen tot de Phantom Ranch, het tussendoel van de meesten die ik ontmoet. 

Rob had me gevraagd een steentje vanuit de Colorado River mee te brengen. Ik zoek er eentje uit dat er 'zeer oud' uitziet. 

De aansluiting met de Bright Angel Trail***, gebeurt via de River Trail***. Deze korte afstand vergt veel energie wegens het wandelen door zand. Op dit gedeelte kom ik een groepje mannen van middelbare leeftijd tegen waarvan er eentje verdacht veel op Lance Amstrong lijkt. Tijdens mijn 'encounter' krijg ik noch bevestiging noch ontkenning over de identiteit van de mysterieuze figuur. We zijn het er wel over eens dat België een wielergek land is. Ik vraag me echt af of het inderdaad de 'gevallen' wielerheld is geweest.

Eenmaal het vervelende zandgedeelte achter de rug, ben  ik blij de 'terugweg' te kunnen aanvangen. Het begin van de Trail valt best mee. Het pad wordt pas echt uitdagend en steil tot aan het Tonto plateau***. De verzengende hitte vormt op dit deel van de tocht de belangrijkste uitdaging.

Psychologisch en landschappelijk is het interessanter een foto te maken van het gedeelte dat achter je ligt en daar van te genieten. Eénmaal op het plateau is het prettig wandelen tot aan Indian Garden*.

Dit is een ideale rustplek om op krachten te komen, water in te slaan en jezelf op te laden voor de laatste 7 km naar de Rim.

De temperatuur wijst nog 38° C aan. De temperatuur in de meer gesloten gedeelten en dichter tegen de middag zal zeker in de buurt van de 50° C gelegen hebben.

Waarschijnlijk ben ik behoorlijk achter op het afgesproken loopschema. Hier zijn geen Elsy en Rob te zien die mij tegemoet zouden komen.

Later bleek dat zij wel degelijk op de uitkijk hebben gestaan. Bij Three Mile Resthouse, hebben ze ook op mij gewacht, maar voor zekerheid gekozen en de terugweg begonnen. (Voor de jonge lezers : wij hadden nog geen iPhone of gsm en rooksignalen zouden waarschijnlijk niet veel uitgemaakt hebben).

De laatste kms zijn best wel pittig. Het gaat steil bergop maar gelukkig is de ergste hitte ondertussen achter de rug. Ik zou best graag per paard het laatste stukje hebben afgelegd. Helaas is dit alleen mogelijk in 'aangepaste' versie. 

Het geeft een subliem gevoel van voldoening je hoofd boven de Rim uit te steken en terug te kijken op een tocht door dit fantastisch wereldwonder. Ongetwijfeld een hoogtepunt uit mijn wandel carrière! 

Voor de laatste 2,5 km van Bright Angel Trailhaed*** tot aan de parking neem ik de shuttlebus. De chauffeur was benieuwd naar mijn ervaringen en wist te vertellen dat er lieden zijn die de volledige trekking op één dag doen. De intonatie in zijn stem liet vermoeden wat hij daarvan vond. Ik heb maar wijselijk mijn mond gehouden. Waarschijnlijk heeft hij wel een punt. Moe maar voldaan heb ik de 29,5 km in 12 u afgelegd. 

Met veel enthousiasme word ik door mijn reisgenoten om 18:00 u opgevangen. Het bier was meer dan welkom en de maaltijd heeft mij uitstekend gesmaakt. Waarvoor dank!

Dag 8 - Zaterdag 18 september 2010           

                             GRAND CANYON VILLAGE - WILLIAMS    

                                           (157 m; 251 km - 5:00 uur)


Bij het ontwaken wacht ons een aangename verrassing.

Op de parking hebben we gezelschap gekregen van andere gebruikers van Cruise America. Op de serviceplaats kunnen we ook water tanken en lozen. Het grijs water wordt opgeslagen in een tank, gezuiverd en gerecycleerd. Dat water kunnen we dan tanken. Je kunt niet naast de waarschuwingsborden die melden : This is NO drinking water. Amerikanen mogen dan misschien de reputatie hebben niet de eerste van de klas te zijn op ecologisch vlak, ze zijn zeker praktisch.

We verlaten de Grand Canyon via de East Entrance met een bezoek aan The Watchttower.

Deze Desert View Watch-tower* is een 21 m hoge stenen toren voltooid in 1932 en werd ontworpen door de Amerikaanse architecte Mary Colter. Het interieur bevat muurschilderingen van Fred Kabotie.

De onderste verdieping van de toren heeft een winkel, terwijl de bovenste verdieping een observatie dek is. Hier hebben bezoekers van het nationaal park een prachtig zicht op de oostelijke delen van de Grand Canyon.
Desert View Wachttoren werd op 28 mei 1987 een United States National Historic Landmark.

We verlaten dit schitterende natuurfenomeen met een beetje pijn in het hart en een prachtig panoramisch zicht. 

Onze volgende stop is een bezoek aan Wupatki NM**, een oud Native American dorp.

Wupatki, wat 'Groot huis' betekent in de Hopi taal, werd omstreeks 500 gesticht. Dit meer verdieping tellende bouwwerk bevat over de 100 kamers. 

De uitbarsting van de vulkaan die Sunset Crater deed ontstaan en zo een overvloed aan rijke landbouwgrond opleverde, bracht een toename in de bevolking. Tegen 1182 leefden ongeveer 85 tot 100 mensen in Wupatki Pueblo, maar rond 1225 werd de site voorgoed verlaten.

We vervolgen onze weg richting de eerder genoemde Sunset Crater**.

Recent geologisch en archeologisch onderzoek situeert de eruptie rond 1085. Deze bracht de Kana-a lava vloed op gang die een gebied van meer dan 2,100 km² bestreek. Aanvankelijk moesten de plaatselijke bewoners de streek verlaten, maar kwamen later terug naar dit vruchtbare gebied (zie boven).
De vulkaan werd opnieuw beplant met pijnbomen en wilde bloemen.
De diversiteit van het landschap blijft verbazen. Je moet je hier geen moment vervelen!

We rijden verder via Flagstaf naar de aan de historische Route 66 Exit 167 gelegen Circle Pines KOA camping***.

 We ervaren voor het eerst the American Way of camping met full hookup. Dat wil zeggen zowel vers water aansluiting als afvoer van grijs en zwart water. Elektriciteit tot 35 A en voor degenen die TV aan boord hebben, beschikbaarheid tot 20 zenders. Ruime plaatsen met picknick tafel.

Dag 9 – Zondag 19 september 2010

                                    WILLIAMS - LAS VEGAS 

                                                  (335.3 m ; 536.5 km ; 8:00 uur)

We verlaten bij Ash Fork de Interstate 40 voor een sightseeing op de W Historic Route 66**. 

Rob komt hier volledig aan zijn trekken. Om in de juiste sfeer te komen en te blijven is hij alvast voorbereid op dit nostalgisch stukje Amerika. Bij een in scene gezet filmdecor geen plaats om te parkeren, dus rijden we door in de overtuiging van ander en beter. Het voelt ook een beetje onecht aan. 

Op de weg krijgen we een paar zichten en besluiten we te stoppen. 

Dit voelt al een stuk au-authentieker aan.  

Gelukkig kun je voor de echte oldtimers nog de juiste wis-selstukken krijgen.

In Peach Springs (uitgestorven) beslissen we definitief om de Skywalk (een glazen walkway over de Colorado River aan de rand van de Grand Canyon) niet te doen.

In Hackburry beleven we de sfeer van weleer. 

Even werden we op het ver-keerde been gezet.

Maar we voelden ons toch niet aangesproken en zijn door de voordeur naar binnen gegaan.

 Een plaatsje gekend onder de kenners. Na een korte rustpauze met verfrissing uit de jaren zestig, kriebelt het pas goed. We willen meer, nog verder terug in de tijd. Na wat rondvragen krijgen we Johnny says : "You have to go to Oatman".

Wij in ons stalen ros op weg naar Oatman**.

Oatman ligt op een hoogte van 830 m en werd echt belangrijk toen prospectors er in 1915 goud voor een waarde van 10 miljoen dollar vonden. Door de ontstane goldrush groeide de bevolking in minder dan een jaar uit tot 3 500 inwoners. Oatman verkreeg definitief zijn naam als postume eer aan Olivie Oatman, een meisje uit Illinois, gekidnapt door (vermoedelijk)Yavapai en verplicht te werken als slavin. Ze werd later verkocht aan de Mohave en door hen in het gelaat getatoeëerd volgens het gebruik van de stam. Ze werd in 1855 vrijgelaten in de buurt van Oatman.
In 1921 verwoestte een brand veel van Oatmans kleinere gebouwen maar het Oatman Hotel bleef gespaard. Gebouwd in 1902 is dit het oudste tweeverdiepingen hoog gebouw in de stad. Het verkreeg bekendheid door de film 'How the West Was Won'.

In 1924 stopte de belangrijkste werkgever, United Eastern Mines, zijn activiteiten.

 De stad herleefde in de recente jaren door de wereldwijde interesse in Route 66.

Wilde burro's (kleine ezels) lopen er vrij door de straten van Oatman. Borden waarschuwen overal om toch voorzichtig te zijn met deze dieren en hen niet te voederen.

Er is een poging gedaan om een 'Wild West' sfeer te creëren, maar dat wordt door koning auto voor een groot deel tenietgedaan.


Verder door de bergen (nog altijd Route 66) via een hoekje Californië doorgereden naar Las Vegas. 

Over de Sitgreaves Pass** een 1113 m hoge bergpas, 7 km ten oosten van Oatman. De pas is genoemd naar kapitein Lorenzo Sitgreaves die deze streek in het midden van de 19 de eeuw verkende.

Op onze rondrit konden we bijna niet buiten Las Vegas.

We wilden wel eens zien what all the fuss is about. We komen in de late middag aan.

Het is wel niet de 'juiste' staat, maar we hebben wel eens trek in de beroemde t-bone steak. In een klein eethuis komen we volledig aan onze trekken.

Het is ondertussen donker geworden en we moeten op zoek naar onze overnachtings-plaats. We vroegen even de weg en voor $ 10 dollar wilde een chauffeur wel even voorrijden. We zijn maar niet op dat voorstel ingegaan. We vinden Hotel-Casino Circus-Circus. Het ligt in het centrum van de stad en heeft een camperplaats voorzien.

Bezoek aan De Strip

Kunnen we weerstaan?

Dat blijkt voor iedereen anders te zijn. Van ultra chique boetieks, over enorme speelhallen tot instant trouwen (en ook scheiden). Alles kan hier.

Ik maak mij op voor een avondverkenning.

Een wandeling langs De Strip** is echt wel een ervaring. Heen en weer geslingerd tussen gevoelens van ongeloof en bewondering. De kwistigheid waarmee met water wordt omgegaan in deze in wezen woestijnstad is onwezenlijk.

Sin City is inderdaad iets apart!

Dag 10 - Maandag 20 september 2010             

                           LAS VEGAS - HOOVER DAM - ZION NATIONAL PARK

                                                                             (246.3 m; 394 km - 6:00 uur)  

Vandaag staat vooral in het teken van een bezoek aan de Hoover Dam.

Het is nog even genieten van camperen American style. Tijdens de dag komt de infrastructuur van de plaats volledig tot zijn recht.

Om de dam te bereiken moeten we 60 km terug naar het zuidoosten.

De Hooverdam, ook wel Boulderdam genoemd, ligt op 12 km afstand van Boulder City en 48 km ten zuidoosten van Las Vegas. Het is een betonnen boogdam in de Colorado ter hoogte van de Black Canyon (op de grens tussen de staten Arizona en Nevada). De dam is genoemd naar Herbert Hoover die een sleutelrol speelde bij de bouw, eerst als Minister van Handel (Secretary of Commerce) en later als president. De Hooverdam werd gebouwd door Six Companies Inc. onder leiding van Frank Crowe. De bouw begon in 1930 en werd in 1936 opgeleverd.

De generatoren begonnen op 6 oktober 1936 stroom te leveren aan het 364 km verderop gelegen Los Angeles. Tot en met 1961 werden er gaandeweg meer opwek-kingseenheden geplaatst. De 17 hoofdturbines van deze centrale wekken nu 2.074 megawatt aan hydro-elektriciteit op. De dam en de centrale vallen onder het Bureau of Reclamation van het Amerikaanse Ministerie van Binnenlandse Zaken.

Omdat de brug nog in aanbouw is, moeten we over de dam. We worden aan strenge veilig-heidsmaatregelen onderworpen. Heel nauwkeurig wordt de camper op explosieven gecontroleerd. Dat heeft stapvoets aanschuiven tot gevolg. Op de parking aan de Kingman Wash Acces Rd hebben we vooral oog voor deze old timer.             

Om een eind te maken aan deze voortdurende verkeersopstoppingen op en rond de dam, alsook toenemende zorgen rond de beveiliging, naar aanleiding van de ontwikkelingen vanaf 11 september 2001, werd besloten tot de aanleg van een brug parallel aan de dam. De opening van deze in aanbouw zijnde brug, officieel de Mike O'Callaghan-Pat Tillman Memorial Bridge wordt voorzien tegen 19 oktober 2010.

Het stuwmeer dat achter de dam ontstaan is, heet Lake Mead, naar Elwood Mead die het toezicht had bij de aanleg van de dam.

Naast de economische waarde en bekendheid als staaltje van bouwkunde, is de dam ook een pronkstuk van Art Deco.

We rijden terug richting Las Vegas. Tijdens de dag ziet dat er minder indrukwekkend uit. We vervolgen onze weg richting noordoosten via de Interstate 15.

Doel voor vandaag : Zion National Park***

Het geluk dat we gekend hebben in Crand Canyon Village, zal hier geen waar zijn. We worden, vrij onbeleefd (we waren uitgebreid aan het aperitieven en dus onvoldoende geïntoxiceerd) door de parkwachters verwezen naar de camping aan de ingang van het Park. Op de valreep nog een plaatsje gevonden op de South Campground**, gelukkig met alle facili.

Dag 11 - Dinsdag 21 september 2010           

                                               ZION NATIONAL PARK                                                                  
   

Daar waar de Grand Canyon het beste inzicht verschaft van het oude geologische tijdperk, en Bryce Canyon van het jonge, verschaft Zion Canyon het duidelijkste bericht van het midden geologische tijdperk.

Het ontstaan van de canyon begon volgens geologen 13 miljoen jaar geleden toen het landschap omhooggestuwd werd. Deze stuwing was krachtiger in het zuiden, wat tot gevolg heeft dat het landschap daar nog hoger is komen te liggen dan in het noorden. Land dat eens op zeeniveau lag is ongeveer 3000 meter hoger komen te liggen!

Voor deze tijd hadden de rivieren weinig erosie veroorzaakt. Eenmaal het landschap echter omhoog werd gestuwd werden deze rivieren de krachtige werktuigen van erosie waardoor de Canyon werd gevormd.

We gebruiken de fiets voor de verkenning van de Emerald Pools**. Een vlakke rit langs de Vergin brengt ons tot aan de voet.

Hier laten we de fietsen achter en nemen het wandelpad. Ondanks het redelijk ge-makkelijke pad bevinden we ons te midden van de prachtige rotsformaties. We steken de Lower Pool over om de Middle Pool te verkennen. Het is hier al een stuk rustiger. We kunnen genieten van pootje baden.

Terug bij het Visitor Center nemen we de bus  naar Echo Canyon bus stop – een kleine 10 km (enkele rit) langs de Scenic Drive** voor de verdere verkenning van deze prachtige canyon. 

We maken een wandeling (gedeelte) langs de East Rim Trail richting Observation Point**

Terug bij de bus stop wandelen we richting Temple Of Sinawava** – een gigantische rotsformatie.

We hebben nog wat tijd over voor de verkenning van de Riverside Walk**, die hier en daar wat spelonkachtig aandoet.

De shuttle brengt ons moe maar voldaan weer terug bij het Visitor Center en de campingsite.

In een schilderachtige omgeving mag er al eens impressionistisch geëxperimenteerd worden met fotomateriaal.

Dag 12 - Woensdag 22 september 2010           

                              ZION NP - CORAL PINK SAND DUNES NP - BRYCE NP  

                                                  (148.3 m; 237 km - 5:00 uur)


We vertrekken om 09:30 u om de grote hitte voor te zijn voor ons bezoek aan ons volgende park.

Ons hoekje afsteken, brengt ons op een onverharde (lees) zand-erige weg waar het nodig is in beweging te blijven. Zo bereiken we het Coral Pink Sand Dunes State Park**.

Dit park valt het best te omschrijven als een een Oceaan van koraalkleurig zand over een oppervlakte 4000 acres = 16 km². En onderstreept de diversiteit aan natuurwonderen in de regio.

We hadden het hier  zeer naar onze zin, te meer daar we het park voor ons alleen hadden. 

                       

Dit zeer interes-sante natuurfenomeen, is uiterst geschikt voor een fotoshoot.

Naast het ondergaan van een woestijngevoel hebben we ook oog voor de taaie vegetatie.

Zo leren we dat de Kanab Yucca (die tot 2.5 m hoog kan worden) alleen hier voorkomt.

Doorrijden naar Bryce NP***.

Aangekomen om 17:30 u. waar we na enig aandringen op ons recht staan om in het park te kunnen kamperen. We mochten blijven als we een lege plaats vonden, die vonden we inderdaad maar de opzichter wilde ons wijsmaken dat de plek gereserveerd was. Uiteindelijk zonder problemen kunnen blijven.

Voldoende tijd voor een eerste impressie.

Dag 13 - Donderdag 23 september 2010           

                        BRYCE CANYON NATIONAL PARK    

Dit NP is bekend omwille van zijn zeer snelle erosie. Door de samenwerkende krachten van vriezen en dooien worden de kalk- en zandsteenformaties langzaam geërodeerd en vormen de zogenaamde hoodoos**.

Onderweg stuiten we op deze schitterende zandsteenroos**. Die moet natuurlijk van dichtbij op beeld worden vastgelegd.

De wandeling langs de Rim biedt unieke dieptezichten en toont de onstuitbare kracht van de erosie.

Via de Navjo Trail in een lus terug naar de Rim.

                     
                                           

Onderweg bewonderen we diverse tot de verbeelding sprekende uitdrukkingsvor-men. 

Power to the people

De hondekop

Thor's Hammer

De zonsondergang schept een extra feeërieke sfeer.

Dag 14 - Vrijdag 24 september 2010            

                           BRYCE CANYON NATIONAL PARK - CAPITAL REEF NATIONAL PARK                                                                (136.7 m; 219 km - 2:45 uur)

Na het servicen van de wagen verlaten we het park in oostelijke richting om na 59 mijl (een kleine 80 km) een bezoek te brengen aan Escalante Petriefied Forest State Park**.

Het Escalante Petrified Forest State Park is vooral bekend wegens de grootste concentratie versteend hout in Utah. Naast boomstammen zijn er ook (versteende) dinosaurusfossielen gevonden.

Zeer aanschouwelijk wordt uit-gelegd hoe dit proces in zijn werk gaat.

We wandelen op The Petrified Forest Trail**, een 1,6 km lange lus die ons naar de top van het plateau brengt. We vinden gefossiliseerd hout met een diameter van 60 cm en meer. 

Door de erosie op de top komen steeds meer fossielen bloot te liggen.

Het resultaat van dit miljoenen jaren durende proces levert een veelheid van kleuren op die te wijten zijn aan de inwerking van verschillende mineralen.

Een prachtig staaltje natuur!

Op weg naar Capitol Reef stoppen we nog even voor een bezoekje aan het Anasazi SP Museum** met een zeer interessante opgraving die inzicht heeft in de leefgewoonten van de Native Americans.

Het park is geconcentreerd rond de gereconstrueerde ruïne van een Anasazi dorp vlak achter het Museum gelegen. We volgens het bewegwijzerde pad waarbij infoborden ons een beeld geven over het leven en de cultuur van de mensen die hier eens woonden. Een L-vormig gebouw is herbouwd en kan bezocht worden. Zeer interessant is de ondergrondse verblijfplaats die tot zes bewoners kon bevatten.

Onderweg naar Capitol Reef NP** en 76 km verder, bezoek aan de Mormoonse Pendleton-Gifford schuur*.

De Capitol Reef Natural History Asscociation heeft het gebouw gerenoveerd en opnieuw ingericht.

 Het heeft inzicht in de vroeg Mormoonse vestiging in de vruchtbare Fruita vallei**. Het originele huis werd door Calvin Pendleton in 1908 gebouw.

De volgende bewoners, de Jorgensen's leefden hier van 1926 tot 1928. Hun dochter Nell trouwde met Dewey Gifford in 1923. De Gifford's woonden hier voor 41 jaar tot 1961. Diverse bijgebouwen werden toegevoegd.

We zijn nu officieel in het Capitol Reef National Park***.

Het is uitkijken naar een overnachtingsplaats. Helaas vinden we geen plaats op de Fruita Campground, maar vinden uiteindelijk een leuke parking naast andere lotgenoten in de vrije natuur aan de Senic Drive. 

Hier genieten we van de eerste indrukken bij schitterend licht van de ondergaande zon.

Dag 15 - Zaterdag 25 september 2010            

                          CAPITAL REEF NATINAL PARK - SALT LAKE CITY                              

                                       (271.8 m; 435 km - 4:00 uur)

Verdere verkenning van de Senic Drive. Torens, koepels en hoge kliffen in uiteenlopende kleuren met onderweg een impressie van :

 The Golden Throne

The Castle

Capitol Reef is onder andere vernoemd naar het beroemde Capitool in Washington. In het witte Navajo-zandsteen bevinden zich koepels die aan het gebouw zouden doen denken.

Als bij toeval op de Oyler Mine gestoten.

Gevaarlijke radioactieve straling zou nog altijd aanwezig zijn. Ik ben dan maar op 'veilige' afstand gebleven!

Als voorproefje op Salt Lake City en voor we het park definitief verlaten een bezoekje gebracht aan gebied het wat bekendstaat als Fruita.

We hebben geluk, het schooltje kan bezocht wor-den.

Even terug in de tijd. Ik kan het mij nog zo voorstellen.

Ik heb indertijd ook nog met griffel en lei leren schrijven.

De nieuwe generatie school-kinderen wordt nu met de bus opgehaald en teruggebracht.

Je zou in een slechtere setting school kunnen lopen.

We kunnen goed doorrijden op de Utah SR 24 en daarna, na te tanken in Scipio op de IS 15 tot Salt Lake City**. We vinden een parkeerplaats bij een supermarkt in de buurt van Main Street op wandelafstand van het centrum.

Salt Lake City werd in 1847 gesticht door 143 mannen, 3 vrouwen en 2 kinderen. De nederzetting werd gevestigd aan de oostkust van het Great Salt Lake – vandaar de naam. Die eerste bewoners waren Mormoonse pioniers die trachtten te ont-snappen aan geloofsvervolging. Brigham Young die de kleine groep Mormonen leidde zou op die bewuste dag gezegd hebben : “Dit is de plek”, daarbij verwijzend naar een visioen die hij gehad zou hebben dat hem vertelde waar de Mormonen zich moesten vestigen.

De stad is inmiddels uitgegroeid tot een metropool van 190.000 inwoners en de hoofdstad van de staat Utah.

Het centrum wordt ge-domineerd door het prachtig aangelegde Temple Square**. De belangrijkste gebouwen zijn hier de hoofdtempel** van The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints en hun administratieve hoofdkwartier van waaruit hun zendingswerk wordt gecoördineerd. 

We worden warm en vriendelijk, maar niet opdringerig ontvangen.  De grote internationale diversiteit valt hier sterk op. Wij worden rondgeleid door een Aziatische zendelinge die zeer goed Engels praat. Helaas mochten wij als niet mormonen niet binnen in de tempel om het interieur te bezichtigen. We krijgen wel een goed beeld van dit uit monzoniet (dat qua uiterlijk op graniet gelijkt) opgetrokken heiligdom.

We gebruiken de rustig gelegen parking ook als overnachtingsplaats.

Dag 16 - Zondag 26 september 2010              

                       SALT LAKE CITY - GRAND TETON NATIONAL PARK      

                                       (294.4 m; 471 km - 7:00 uur)

We verplaatsen ons naar de parking van een zeer bijzonder instituut.

En beginnen onze dag met een bezoek aan de Family History Library** de Genealogische bibliotheek beheerd door Family Search, de genealogische arm van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Deze bibliotheek werd opgericht in 1894 en bevat records van meer dan 4 miljard overleden voorouders, is gratis toegankelijk voor het publiek. Bijgestaan door enthousiaste medewerkers, ondernemen we een voorouderonderzoek. Helaas vind ik geen directe naaste verwanten die de laatste honderd jaar naar de USA zouden zijn verhuisd.

We verlaten Salt Lake City in noordelijke richting en kunnen goed doorrijden op de IS 15 en de WY-89 N.

Aan de speciale verkeersborden is te zien dat we N waarts rijden.

In Montpelier, Idaho aan het Bear Lake tanken we 25,6 gl en genieten van het zicht.

Ter hoogte van de Idaho-Wyoming staatsgrens stoppen we even bij het Lander Cut-Off gedenkteken, dat de pioniers die het westen onderwierpen, herinnert. Wij met onze gemotoriseerde machine op goed aangelegde wegen, kunnen ons maar een vage voorstelling maken van wat het voor de vroege settlers geweest moet zijn.

In de late middag arriveren we op de Camping Lake Jackson Grand Teton NP***.

Schitterend gelegen met alle voorzieningen. In de buurt van onze plaats spotten we een hertje. 

Grand Teton NP*** heeft de meest indrukwekkende bergen van de States. De Grand Teton is 4197 meter hoog. Dit park is ideaal om te fietsen. Ik maak een tochtje naar het Jenny Lake **.

Ik ben net op tijd terug om te genieten van het Jackson Lake (zonsondergang).

Dag 17 - Maandag 27 september 2010            

                      GRAND TETON NP - YELLOWSTONE NP - GARDINER        

                                       (130.1 m; 208 km - 3:30 uur)

Tegen 10:30 u maken we ons op voor het uitgebreide bezoek aan ons volgend hoogtepunt : Yellowstone National Park***.

President Ulysses S. Grant bekrachtigde op 1 maart 1872 de Yellowstone National Park Protection Act waarbij het eerste nationaal park ter wereld werd opgericht. In 1978 werd het park op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO geplaatst. 

Yellowstone heeft een oppervlakte van 8983 km² (= derde van België of ongeveer de Belgische Ardennen). Het park bevat ruim 800 kilometer verharde wegen en dubbel zoveel kilometers aan wandelpaden. Opmerkelijk is dat alhoewel 80 % van het NP bedekt is met bomen, er toch slechts 11 verschillende boomsoorten in het park voorkomen.

Wat maakt Yellowstone zo uniek?

Samengevat kunnen we stellen dat een magna uitbarsting zo'n 600.000 jaar geleden een caldera – dit is een dunne aardlaag boven een holte of leegte van 100 den meters diep, deed ontstaan; omlaag viel in de magnakuil en door volgende uitbarstingen geleidelijk weer gevuld werd. Er bleven spleten en holtes achter die zich met insijpelend water vullen dat daar opwarmt. Daardoor ontstaat druk en dat moet naar boven.

De wegen waarlangs dit water omhoog wordt gestuwd, bepalen de hydrothermische fenomena van Yellowstone. 

Vandaag verkennen we het westen van het park en maken kennis met twee van die natuurfenomenen. Geisers en heet water bronnen.

We krijgen een opwarmertje net voor we het park binnenrijden bij Lewis' Falls op de Lewis River.

We rijden gelijk door naar het Geyser Basin. In dit gebied van ongeveer anderhalve vierkante kilometer bevinden zich maar liefst 150 werkende geisers.

Wij stoppen bij het Visitor Center van Old Faithful Basin*** en bezoeken de beroemdste geiser van Yellowstone :

De Ouwe Getrouwe met een eruptie elke 55 - 120 minuten; spuit 38.000 liter stoom en water tot op 45 m hoogte.

We wandelen naar de Grand Geyser*** - 0,2 mijl verder met een eruptie van elke 24 à 30 uur met 60 m hoogte.

Volgens de aanwezige gei-serspotters (liefhebbers die elke rimpeling van de geiser op de voet volgen) mogen we ons aan een eruptie binnen de 15 minuten verwachten.

We hebben geluk en beleven dit 15 min durende natuurspektakel in gezelschap van een klas leerlingen op veldtrip.

We verplaatsen ons naar Artists Paint Pots** om enkele kleurrijke mudpots te bewonderen.

 Dit tweede fenomeen ontstaat door (langzaam) opborrelend heet water over een grotere oppervlakte waardoor kleine poelen ontstaan.

Om ze uit elkaar te houden krijgen ze kleurrijke namen.

Van pootjebaden kan echter geen sprake zijn. Deze poelen hebben een temperatuur van rond de 100° C.

We rijden door een wisselend landschap richting North Entrance waar we geen plaats vinden op de camping.

Verder naar Gardiner. We steken de staatsgrens met Montana over en staan plotseling oog in oog met een bizon. 

We rijden langzaam door en het gigantisch dier is zo vriendelijk baan te ruimen voor ons.

We vinden een leuke stek op de Rocky Mountain RV Park** en plaatsen ons naast een grote broer. Dit is ons meest noordelijke punt op deze trip – we bevinden ons op 45° NB. Dat is ongeveer de zelfde hoogte als Bordeaux dat dan wel 1.600 m lager ligt.

We bouwen een klein feestje, eentje heeft een nieuwe mijlpaal in zijn leven bereikt.

Het leven in zo'n ruime camper kan gezellig zijn. Dat is alleen mogelijk door het meer dan aangename reisgezelschap. Bedankt Elsy en Rob dat ik samen met jullie dit avontuur mag beleven.

Dag 18 - Dinsdag 28 september 2010

                       GARDINER - YELLOWSTONE NP - BUFFALO BILL STATE PARK                                                                                                                                   (127.9 m; 205 km - 4:30 uur)  

We nemen rustig de tijd om te ontbijten en te genieten van deze schitterende plek.

Het moet gezegd : het is een uitgestrekt land met veel ruimte maar ook op vakantie willen de Amerikanen in stijl kunnen ontspannen. En dan mag alles erop en eraan zijn!

We rijden terug voor een bezoek aan de noordoost zijde van het park. We nemen de tijd voor uitgebreid bezoek aan Mammoth Hot Springs***.

Hier maken we kennis met een derde natuurfenomeen uit het park – fumaroles**. Omdat het water niet genoeg kracht heeft om naar boven te komen doet het die modderpoelen ontstaan.

De sterk aanwezige zwavellucht inspireert tot het verzinnen van de verbeelding prikkelende namen.

Een neveneffect daarvan, zijn de 'opgedroogde' modder-poelen in de vorm van terrassen, die door de diverse mineralen uit de ondergrond verschillende kleuren kunnen aannemen.

Enkele van die terrassen zijn best uitgestrekt!

We verlaten Mammoth Hot Springs richting Tower Juction.

Hier mondt de Tower Creek via een prachtige waterval uit in de Yellowstone River. Ondertussen zijn we bevrijd van de typische zwavellucht zo kenmerkend voor het park.

Vervolgens via Canyon Village waar we de Upper en Lower Falls van de Yellowstone River kunnen bewonderen.

Verder naar Hayden Valley**. . Deze sub-alpiene vallei ligt tussen de Yellowstone River en Yellowstone Lake. Hier zijn grote kudden bizons en elanden te spotten.

Op naar Fishing Bridge*. 

We genieten van een laatste ont-spannende sightseeing op Yellowstone Lake** het grootste op hoge hoogte gelegen – 2.357 m – meer van Noord Amerika.

Bij de East Entrancy – waar alles in gereedheid wordt gebracht voor de winter - verlaten we het park richting Cody. 

We zijn nu in de uitgestrekte vlakte van  Wyoming.

We vinden een rustige camperplaats aan Buffalo Bill Reservoir* in het gelijknamige State Park*.

                       
Dag 19 -  Woensdag 29 september 2010          

                          BUFFALO BILL STATE PARK - DENVER     

                                   (499,4 m; 800 km - 9:15 uur)

Vandaag wordt een lange rit naar Denver.

We verlaten deze rustige camperplaats in alle vroegte en nemen de Interstate 25 richting Cody. Dit stadje staat echt in het teken van Buffalo Bill (met Cody als familienaam van de beruchte Bill).

We tanken in Casper en kunnen Elsy overtuigen ook eens het wiel te nemen. We vervolgen onze eindeloze weg op de Interstate 26. De grote leegtes worden afgewisseld met enkele bizons, elanden en vooral ja-knikkers.

Om 18:45 u zetten we de motor af. Na het uitladen en schoonmaken heeft Daniël dan de camper even een nachtje voor zichzelf - kwestie van de smaak volledig te pakken te krijgen.

Dag 20 - Donderdag 30 september 2010              
                          DENVER     
                                  (7.1 m; 11.4 km - 0:45 uur)

Laatste dingen uitladen en schoonmaak. Binnenbrengen motorhome tegen 11:00 uur.

In de middag een fietstocht naar het nabij gelegen Slaon Lake*.

We bezoeken een Mall en trakteren de lieve mensen die met plezier enkele fietsen uitgeleend hadden. We hebben er onderweg toch even gebruik van kunnen maken.

Dag 21- Vrijdag 01 oktober 2010 
            
                         DENVER     
                        

Even echt uitslapen hebben we wel verdiend. De administratie en het logboek moeten bijgewerkt worden. We doen inkopen voor een afsluitende bbq. 

In de middag nog wat rondneuzen in Denver. Op zoek naar een 'echte' Stetsonhoed. Een bezoek aan een bookstore mag niet ontbreken. Bij Tattered Cover Book Store vind ik het werk waarmee James A. Michener de prestigieuze Pulitzer Price gewonnen heeft : “Tales of the South Pacific”. Terecht is de bibliotheek van Denver naar deze meesterverteller genoemd.

Terwijl de anderen volop aan het voorbereiden zijn voor de bbq, gaan Dave en ik op zoek naar de bijhorende dranken.

   

Dag 22 - Zaterdag 02 oktober 2010           

                            DENVER - BEZOEK ROCKY MOUNTAINS NATIONAL PARK      

               

Een bezoek aan Colorado mag pas geslaagd heten met een bezoek aan het Rocky Moutains NP***. Het is weekeinde en Lieve en Dave nemen ons mee voor een bezoek aan het park dat slechts op 100 km van hun deur ligt. Voor begin oktober is het weer nog schitterend. Het enige nadeel : het is zeer druk.

Oppervlakte : 1.076 km². Nationaal park sinds 1915.

Een aantal van de hoogste bergen valt binnen het domein van het park. Met 4.346 m is de Longs Peak de hoogste van de meer dan 100 pieken boven de 3.000 m.

Dit biedt een verscheidenheid aan vergezichten, alpenweiden, valleien, bos-sen, meren en bergstromen.

We wandelen een gedeelte van de Bear Lake Trail** in de omgeving van de Alberta Falls**.

Ondanks de andere toeristen weten we toch de intieme stilte plekjes te vinden.

Moeder en dochter hebben het hier blijkbaar zeer naar de zin...

... de rest van het gezelschap duidelijk ook!

Een schitterende plek, waar we gemakkelijk meer tijd zouden willen doorbrengen.

Op weg naar de uitgang van het park worden we aangetrokken door de roep van de eland. Schijnbaar rustig grazend, maar het mannetje houdt toch een oogje in het zeil. De bronstijd is duidelijk ingezet.

Zo valt stilaan het doek over deze buitengewone on-derneming waar we met weemoed aan zullen terug-denken.

Als afsluiter vergasten Lieve en Dave ons op een etentje in historisch restaurant Gold Hill Inn**. Dit kan alleen gevonden worden met de GPS.

Gezellig bij babbelen zoals dat gaat bij dergelijke gelegen-heden.

Onze technisch ingestelde Rob blijft oog houden voor het 'speciale'.

De terugrit wordt nog spannend – halen we het of net niet (met onze brandstof). Geen probleem. We zijn veilig en voldaan thuis geraakt. Ik ben blij en dankbaar dit schitterend koppel te hebben mogen ontmoeten en leren kennen.

Dag 23 - Zondag 03 oktober 2010   

We nemen een binnenlandse vlucht naar de Internationale luchthaven Philadelphia. Ondertussen 'gewoon' aan de veiligheidsmaatregelen.

 Op de vlucht naar Brussel krijgen we een plaats toegewezen bij de nooduitgangen. Daar worden vrijwilligers voor gevraagd die eventueel, in geval van nood, willen assisteren bij een evacuatie.

Bijkomend voordeel - de extra beenruimte. Wij waren enthousiaste 'vrijwilligers'. Tijdens de vlucht laten we de gebeurtenissen en de indrukken van de laatste weken uitgebreid de revue passeren. Het nakaarten over gezamenlijke ervaringen levert heel wat stof voor het reisverhaal. Diepe indrukken die na jaren blijvend blijken te zijn.

Dag 24 - Maandag 04 oktober 2010   

We worden opgehaald aan de luchthaven van Zaventem. Vlotjes en veilig worden we thuis afgezet.  

        

                                                   Totaal rondrit : 3.089,6 mijl - 4.943 km

Appendix : reis- en bezoekschema bij berichten (posts)