In ons collectief ervaringsbeleven zien wij Griekenland als zon- en zeebestemming en als het kan met liefst nog een bezoek aan een van de exotische eilanden. Daarbij willen we tussendoor ook graag enkele van de archeologische sites bezoeken. Dankzij de Akropolis van Athene, het theater van Epidauros en de site van Olympia komen we zeker aan onze trekken. Bij de antieke stad Delphi wanen we ons even in het centrum van de wereld.
Kuieren door kleurrijke bergdorpjes, luieren op afgelegen stranden en genieten van het landschap maken Griekenland tot een topbestemming.
We maken ons graag wijs dat we in de bakermat van de democratie rondtrekken. Het woord hebben we geleend maar de antieke Grieken zouden raar opkijken van hoe wij democratie ervaren en beleven.
Persoonlijk wil ik ook aandacht besteden aan de natuur. Een bezoek aan en of een trektocht in één van de nationale parken. De Vikos kloof spreekt tot de verbeelding. Op Mount Olympus wil ik op zoek naar de troon van Zeus. Ik wil mij verwonderen bij de drang naar afgelegen stilte bij de kloosters van Meteora.
Tussendoor laat ik mij graag verwennen met de uitgelezen keuken. Alhoewel, de interpretatie verschilt nogal tussen mijn generatie en de Millennials. 't Is van alle tijden, denken we dan maar.
Nieuwe pareltjes ontdekken en de gekoesterde herinneringen aan plaatsen die ik veertig jaar geleden bezocht heb herbeleven. Tijdens het tijdloos zwerven heb ik leren genieten van de contacten onderweg. Ik ben zeer benieuwd naar wie ik op deze rondrit zal ontmoeten.
De mogelijkheden onderzoeken voor een overwintering, blijft in mijn achterhoofd. Griekenland lijkt mij daar een uitgelezen plaats voor met een eventuele verkenning van de vele eilanden. Kreta staat onder andere op mijn verlanglijstje.
Binnenkomen
Dag 1 - Do 1 september
Ksamil - Sagiada - 50 km
Naast afscheid van Mia, Dirk en Damien - zie Shqipëria 2022; neem ik ook afscheid van Albanië. Nog 40 km over de SH 81, 98 en 97 resten mij op Albanees grondgebied. Op deze goede wegen is het zeer vlot doorrijden. Aan de grens is het opnieuw een oefening in geduld. Waar is de goeie ouwe tijd dat we dit bij alle grenzen in Europa hadden? En neen, ik word niet nostalgisch naar dat verleden.
Na de intense voorbije dagen mag het wat rustiger. Met een boek in de schaduw, afgewisseld met een duik in zee. Heerlijk op deze kalme plaats. Een paradijs voor camperaars.
Dagen 2&3 - Vr 2 en za 3 september
Sagiada
Het zachte kabbelen van de zee wiegt me in slaap. Midden in de nacht worden we gewekt door een hels kabaal. De aan oorlogsgeweld aandoende donderslagen en bliksemschichten maken een abrupt einde aan de idyllische stilte. Onder de NATO paraplu kan oprukkend oorlogsgeweld uitgesloten worden. Het besef van onweer, maakt me net op tijd wakker om mijn luifel in te draaien. Het is nog een tijdje genieten van dit ontketend geweld der natuur. Ik kan me zo indenken dat de antieken, zich niet bewust van de werking van de natuurwetten, wel moesten denken dat Poseidon af en toe woedend werd.
Zwerveraars hebben te aanvaarden dat een uur ingeleverd moet worden. Griekenland volgt een andere tijdzone. De technische hulpmiddelen moeten aangepast worden. Mijn bioritme vraagt om bijstelling. Gelukkig zijn daar mijn boek en enkele koppen koffie om me er doorheen te helpen. Onvoorstelbaar hoe snel de tijd gaat bij al dit ledig nietsdoen.
Bij het afnemen van de hitte maak ik een wandeling in de omgeving. Ondanks dat luieren probeer ik toch mijn 10.000 stappen te halen. Sagiada is een doorrij stadje in het grensgebied. Er is enige activiteit rond het kleine haventje. Deze rustige plek aan zee wordt vooral gevonden door camperaars.Voor de verandering maken we eens een bijna doordeweekse alledaagse zonsondergang mee. Bijna. Er zijn enkele wolkjes te bespeuren.
Za 3 september
Het onweer van gisteren heeft de klamme zwoelheid weggeveegd. We staan op bij een lekker aanvoelende 25°. Zelfs in de camper is het goed te verdragen. Daar steekt de afkoelende wind van over de Ionische zee voor een belangrijk deel voor iets tussen.
Ik begin een vakantiegevoel te krijgen. Na de gebruikelijke ochtendrituelen raak ik aan de praat met mijn Franse buren. Ze wonen, als ze thuis zijn ten minste, ergens tussen Marseille en Nice. Ze zijn Mediterrane temperaturen en strandzichten wel gewoon denk je dan. Nu ja, ik begrijp wel dat ze de drukte van 'hun' kust willen ontvluchten om te genieten van stilte en rust. Ze zijn liefhebbers van Griekenland. De ideale bron voor weetjes en tips. Ik krijg de Michelin kaart 'Grèce - 300 aires Gratuites' cadeau. Ze hebben ondertussen een nieuwe. Ik mag hun Michelin gids lenen als voorbereidingsliteratuur. Kortom tussen de zwempartijtjes in wordt het meer dan tijd om 'iets' van een planning op te stellen.
Bij het toenemen van de duisternis gaan de lichten aan de overkant aan. Wat zou er daar te beleven zijn?
Dag 4 - Zo 4 september
Sagiada - Igouminitsa - 20 km
Het is 16 u als ik op de parking aan de baai van Igouminitsa aankom - gps N 39.51918; O 20.23845. Dit is een ruime baanparking aan een niet zo drukke weg. Er zijn op een vuilbak na, geen voorzieningen. Van hieruit heb je een prachtig zicht op Igouminitsa.
Ik maak een wandeling naar Drepano Beach. Bij de in de lagune gelegen camping informeer ik naar de mogelijkheden. De buitenbudgettaire prijs besluit mij te blijven waar ik ben. De plaats is zeer in trek, vooral bij locals. Het is er zondags druk. Te druk naar mijn goesting.
Noordwest Griekenland
Dag 5 - Ma 5 september
Igouminitsa - Voutsaras - 60 km
Ik moet tanken. Bij Kosmas Oil vind ik een redelijke prijs van € 1,804 per liter. Dat scheelt toch € 0,38 op mijn laatste tankbeurt, of € 35 voor een volle tank. Met het verschil kan ik al eens gaan eten.
Op de E 92 passeer ik een Super Lidl. Het is nog vroeg en ik kan mij eens uitleven in een herkenbaarder assortiment.
Google heeft een schilderachtige 'kortere' route voor mij in gedachten. Ik word langs de heuvels van het grensgebied gevoerd. De kleine dorpjes rijgen zich aaneen en op sommige stukken wordt de weg wel heel erg smal. Het is een rustige route met weinig verkeer. Maar wat een zichten! De gids spreekt over de Gouden Bergen. Ik weet niet wie dergelijke prozaïsche omschrijvingen verzint. Misschien werd de schrijver geïnspireerd door de kleur van de uitgehouwen rotsen? 
Dit is een vrije plaats. Een parking zeg maar. Men mag gebruik maken van de faciliteiten. Het wordt op prijs gesteld om te blijven eten al is dit geen verplichting. Het onthaal is zeer vriendelijk en ik word enthousiast verwelkomd. Een batterij talen wordt op mij afgevuurd. Neen, ik ben niet Grieks, maar kom uit het 'vage' noorden. De gastvrouw doet er alles aan om je 'thuis' te laten voelen. Het is nog vroeg en we keuvelen er gezellig op los. Af en toe wordt er in een pot geroerd en worden andere voorbereidingen getroffen. Er wordt een hoop volk verwacht. Ik laat mijn gastvrouw rustig verder kokkerellen want op den duur loopt de pottenkijker toch maar in de weg.
Bij mijn terugkeer van een verkennende wandeling tref ik enkele buren aan. De gebruikelijke koppels. Nederlands en Duits. Het voelt toch prettiger aan een beetje gezelschap te hebben.
Ik ben klaar voor een verwennerij. Een feestfestijn Griekse stijl. De hoofdschotel - grilgerechten - diverse vleessoorten. Af en toe ben ik een beetje carnivoor - zoals de 'ouden' zouden zeggen : 'van alles met mate'. Dat met mate mag ruim, zeer ruim begrepen worden. Naarmate de avond voortschrijdt, wordt het steeds drukker. Nog enkele camperaars vinden de weg - opmerkelijk veel Duitsers. Als ook de vaste stamgasten toestromen - vrij letterlijk - moet onze gastvrouw meer dan een tandje bijsteken. Dat de prijzen zeer scherp gehouden kunnen worden, is mede door het feit dat ze alles zelf en alleen wil doen.
Tijdens het wachten beginnen mijn buren voor en naast een spelletje te spelen. Voor mij zeer herkenbaar - wat we in familiekringen 'baksje' noemen, officieel backgammon.
De ideale gespreksopener met Suzanne en Reinhold die aan een fietstrektocht met tent bezig zijn. Met deze kranige 50 plussers kan ik herinneringen ophalen, suggesties en tips uitwisselen. Op reis mag het naast ernstige onderwerpen ook over koetjes en kalfjes gaan. Kortom een zeer geslaagde avond. Ich wünsche ihnen eine gute Farht.
Dag 6 - Di 6 september
Voutsaras - Papigo - 68 km
Het lijkt wel alsof de meesten moeilijk op gang komen. Als ik mij buitenzet met mijn eerste koffie heerst er nog diepe rust. Alleen Suzanne en Reinhold zijn vertrokken.
De aangename verkoeling van de nacht wordt geleidelijk verdreven door een toenemende hitte. Het kwik gaat vlotjes 30°.
Om 13 u schakel ik mijn motor uit op de Parking Rock Pools Papigo - gps N 39.97250; O 20.72603. Dit is een gemengde parking zonder faciliteiten. Bij aankomst staan er nog twee andere campers.
De weg ernaar toe biedt de nodige uitdaging. Van goed doorrijden kan geen sprake zijn. In de dorpjes is het doorgaans stapvoets. Aan de rand van het park wordt de weg beter.
In de middag zet ik uit voor de wandeling naar Micro Papigo. Er is een infopunt voor het Nationaal Park en ik wordt zeer uitgebreid geïnformeerd over het wandeltraject in de kloof. De gids geeft ook suggesties over eventuele bezienswaardigheden onderweg. Het kleine plaatsje bestaat vooral uit hotels die hoofdzakelijk op wandelaars georiënteerd zijn. Het Towers Hotel heeft voldoende schoorstenen om het gezellig warm te houden in de winter.
Desondanks is het toch een trekpleister bij vooral Grieken. Het blijft een constant komen en gaan door alle leeftijdsgroepen.
Rond 20 u wordt het dan volkomen rustig en hebben mijn Duitse buren en ikzelf de parking (eindelijk) voor ons alleen.
Op een hoogte van 915 m koelt het af tot een aangename 23 °. De warmte blijft nog een beetje in de camper hangen maar dat zal tijdens de nacht beslist verder dalen. Ik kijk er naar uit!
Dag 7 - Wo 7 september
Papigo
Dit op de UNESCO werelderfgoedlijst geplaatste park beslaat ongeveer 2.000 km². Het is uitermate geschikt voor meerdaagse (trek)tochten.
Mijn interesse gaat vooral uit naar de Vikos Gorge. Ook in dat kleine stukje van het park met de steilste canyon ter wereld (Guinness World Record-volgens de gids) is het niet zo evident om een wandeling uit te zetten. Openbaar vervoer is niet aanwezig en het wegennet volgt niet de richting van de gorge. Afhankelijk zijn/worden van autostop is hoogst onzeker. Er zit niets anders op dan een op en af wandeling in gelukkig het meest gorgeous deel van de gorge. Vertrekpunt is Mikro Papigo.
Wandelend in de schaduw, ik ben om 9:30 u vertrokken, begrijp ik de uitdrukking Gouden Bergen. De door de zon beschenen bergflank aan de overkant van de gorge geeft de bergen een mooie gloed.
Het gaat gestaag op en af. Route # 3 is zeer goed begaanbaar en biedt geen bijzondere uitdagingen. De uitzichten, helaas moeilijk op foto vast te leggen, zijn van zo'n bijzonder spectaculaire schoonheid dat het het wauw gevoel overstijgt. Bij deze ademafsnijdende zichten probeer ik een indruk vast te leggen met een filmpje.
Zoals het 'Good Visitors Handbook' stelt, wil ik als natuurliefhebber ook aandacht besteden aan de flora. De grote ver-scheidenheid aan loofbomen valt op. De struiken hebben soms venijnige doorns. Zonder schaafwonden kom ik er niet vanaf. De teerheid van de bloempjes, die niet mogen geplukt worden, kan mij wel charmeren. Veel dieren heb ik niet gezien. Beren had ik niet verwacht. Rond de bedding van de rivier word ik even begeleidt door een roedel honden.
Ik steek de droogstaande Voïdomátis Potamós over en zoek een schaduwplekje om iets te eten. Ik wil dolgraag de kloof verder verkennen maar het volgende richtpunt, Monodendri ligt op 5:30 u stappen. Ik doe een schuchtere poging tot mijn verstand zegt dat dit geen al te goed idee is. Ik keer om en volg de scala naar Vikos Village. Van hieraf heb ik een mooi zicht op een gedeelte van de rivier wat wel nog water heeft.
In Vikos vind ik geen vervoer. Het hele stuk langs de weg lopen is geen optie. Dan maar op mijn stappen terugkeren. Vanaf het uitzichtpunt werp ik een blik op het zuidelijk gedeelte van de Vikos kloof. De woeste schoonheid spreekt mij wel aan. Misschien voor één van de volgende dagen?
Op de terugweg is het nog even genieten van het fantastische zicht op wat ik de naalden noem. Duidelijk herkenbare punten in het landschap. In Vikos staat een bordje met de aanwijzing dat het 2 u stappen is naar Metas Papigo. Meer heb ik als uitdaging niet nodig.
Om mij op deze tocht te begeleiden kon ik een beroep doen op Mapy.cz. Ik ben zo dicht bij Albanië dat de kaartdekking nog werkt. Zeer handige app die ik kan aanbevelen. Bij de splitsing kies ik voor het traject naar Metas Panigo. De extra sportievelingen worden voor de keuze gesteld om de marathon van 40 km of 80 km te lopen, wandelen of fietsen. Ik ben vandaag hoop en al 20 wandelaars tegengekomen. Dat maakt de wandeling lekker ontspannend. In precies twee uur sta ik in het centrum van Metas Panigo. Buiten enkele afspanningen om iets te eten of te drinken, valt er niet veel te zien of te beleven.
Mij rest nog een 15 min. wandeling langs de weg naar de camper. Onderweg kan ik mij even opfrissen bij een bron.
Ik had graag nog wat meer genoten van de kloof maar ben toch blij dat ik mij na 6 u wandelen kan zetten en genieten van een koel drankje.
Voor veel kokkerellen heb ik niet veel goesting. Ik val terug op een panklare maaltijd. Tijdens het blogggen, krijg ik er vijf buren bij. Het geschrijf wordt even onderbroken voor een kennismaking. Ik altijd benieuwd waar mensen vandaan komen, hun achtergrond en drijfveren. Gelukkig spreken veel Grieken Engels.
Dag 8 - Do 8 september
Papigo
Na het wandelexploot van gisteren mag het vandaag iets kalmer aan. De plaats waar ik sta leent zich uitstekend voor een touristique, in miniversie.
Wandelen in de omgeving krijgt hier wel een zeer bijzondere betekenis. De opeenvolging van Natural Rock Pools vormen geleidelijk aan een zijriviertje van de Voïdomάtis. (gele stippellijn). De kloof die daardoor onstond scheidde de twee Papigo's. Daardoor was Mikro Papigo alleen in de zomer bereikbaar bij zeer lage waterstand.
Om dat euvel te verhelpen werd in de 18 de eeuw een brug aangelegd, waarschijnlijk door een welvarende koopman die er alle belang bij had dat beide dorpen het gehele jaar door bereikbaar bleven.
De brug is net breed genoeg om een man met lastdier(en) overheen te laten passeren.
In de hoogzomer staat de bedding droog en kan er een verkennende wandeling in gemaakt worden. Ook voor kinderen te doen die het klauteren over de gladgesleten stenen zeker leuk zullen vinden.
Het verval van dit riviertje is best wel indrukwekkend. Ik kan me voorstellen dat het in de winter hier wild te keer gaat.
Dit iets oudere kind wil ook graag verder op verkenning. Onder de nieuwe brug door komen we in een kleine kloof waar het afgevoerde water van de bovenliggende poelen opgevangen en vastgehouden wordt in nieuwe poelen. Het water is niet bijzonder koud, zeer uitnodigend en ik stoor niemand. De uitgelezen plek om te baden. Heerlijk.
Om het gevoel van de ouden helemaal te beleven loop ik de 'oude steenweg' af. In vroegere tijden moet het een hele opgave geweest zijn. Niet verwonderlijk dat mensen lange tijd geïsoleerd leefden en weinig of niets van de wereld afwisten. Zelfs in de 21 ste eeuw zijn veel van die bergdorpjes niet zo simpel te bereiken.
De rest van de middag gaat op in platte rust. Morgen wil ik één van de reuzen aanvallen. De top van de Astraka - 2.436 m zal ik misschien niet bereiken maar ik wil toch een serieuze poging wagen.
Dag 9 - Vr 9 september
Papigo
Een wandeling in het Aoos National Park als onderdeel van het Northern Pindos National Park staat op het programma.
Ik slaag erin om tegen 9 u op pad te zijn. Voor mijn doel om één van de pieken te beklimmen is dat in feite te laat. Of hoe dit tijdstip kan uitdraaien op een fantastische dag.
Ik ben nog maar hoop en al een half uur onderweg of ik ontmoet een alleen wandelende man. Mo, afkorting voor Mordicai is Israëli en mag met toestemming van zijn vrouw rondtoeren in Griekenland. De Balkan blijkt voor Israëli's een geliefkoosde vakantiebestemming te zijn. Dat zal vandaag meer dan duidelijk worden. Tijdens het wandelen leg ik uit dat mijn belangstelling voor Israël onder meer is aangewakkerd door de boeken van respectievelijk Leon Uris 'Exodus' en James Mitchener 'De Bron'. We zijn het er over eens dat bij de stichting van de staat Israël in 1948 men had moeten beslissen tot een twee staten oplossing. Een gemiste kans. Politieke keuzes gemaakt op basis van sentimenten in plaats van realistische oplossingen. We zijn het er ook over eens dat mensen, overal ter wereld, uiteindelijk hetzelfde willen. Hoe dat te bereiken, is een andere zaak.
Tijdens al dat gebabbel blijven we gelukkig aandacht houden voor het landschap. Het pad is niet bijzonder zwaar maar gaat gestaag bergopwaarts. Op regelmatige afstanden zijn rusthutten ingericht, meestal in de buurt van een bron met heerlijk helder water. Vooral koud! Bij zo'n rustplaats ontmoeten we nog enkele Israëli's. Het is prettig kennis maken met David en zijn zoon Asscher. Van het andere koppel ben ik helaas de naam vergeten. Vandaag wordt zo wie zo een Israël Dag. Samen met een Grieks koppel zijn we de vreemde eend in de bijt op deze wandeling.
Mo en ik laten de anderen voorgaan en wij volgen met een gezapig tempo dat de hartslag niet te fel de hoogte in jaagt. Voor de tweede keer in de streek wordt mijn aandacht getrokken door het op een edelweiss lijkend bloempje. Bloemen en planten zijn beschermd in het ecopark. Het valt op dat er weinig rommel langs het pad te zien is. Waarschijnlijk omdat dit vooral door buitenlanders belopen wordt?
Het landschap is vrij open. Naarmate we stijgen voelt het steeds meer Alpijns aan. We wandelen hier in het middengebergte in de schaduw van enkele pieken die tot het hooggebergte behoren. De diversiteit van de flora valt in het oog. Veel dieren hebben we niet gezien, ook geen roofvogels. De kleinere zangvogels die in de regio voorkomen, hebben waarschijnlijk de bescherming van de schaduw in het bos gezocht. Wij tweevoeters zijn blij met het verfrissend windje die de hitte draaglijk maakt.
Tegen 13:30u bereiken Mo en ik de Astraka Refuge. Voor mij is dat een stijging van 1007 m over een afstand van ongeveer 7 km. Voor mijn tochtgenoten is dit hun eindbestemming. Zij zullen hier overnachten. Ik ben daar helaas niet op voorzien. Spijtig. Rond de refuge wordt er hoofdzakelijk Hebreeuws gepraat. Twee Israëlische jongens die in Nederland wonen herkennen mijn accent en prompt kunnen we even op het Nederlands overschakelen. Sorry jongens, maar met de beste wil van de wereld kan ik jullie namen niet herinneren.
Mijn overgebleven grijze hersencel neemt de beslissing om dit ook voor mij als het haltepunt te houden. Tegen 14:30 u zetten mijn nieuwe vrienden uit voor de beklimming van de piek. Heen en terug 3 u stappen. Tien jaar geleden zou ik niet eens hebben moeten nadenken en gewoon zijn meegegaan. Van 14:30 u + 3 u heen en weer wordt 17:30 u en dan zou ik nog terug moeten. Het verstand komt met de jaren, zegt men. Met spijt in het hart neem ik afscheid. Wie kon nu op voorhand voorzien dat ik op dit fantastische wandelgezelschap zou stoten. Veel plezier op jullie verdere trekking.
Het wordt nog extra hartverwarmend als Mo me laat weten dat dit voor hem de mooiste dag in Griekenland was.
Wat hebben we vandaag als zwerver geleerd? Wees voorbereid op je weet maar nooit.
Op de terugweg niet getreuzeld ende geaarzeld. Ik kan een mooi tempo aanhouden wat iets gemakkelijker lukt bergafwaarts. Ik heb toch twee uur nodig om tegen 16:30 u de camper te bereiken. Met enig weemoed kijk ik vanaf de parking richting waar ik vandaan kom en mijn nieuwe vrienden heb achtergelaten. Verscholen achter het zadel ligt de refuge.
Tegen 17 u zoek ik mijn privé badplaats op. Samen met mijn lichaam koelt ook mijn verstand af. Mijn stappenteller duidt over de 30.000 stappen aan en eindelijk kan ik vrede nemen met mijn sportieve prestatie. Ik zal ongetwijfeld met veel genoegen terugblikken op deze dag. Eens te meer maakte het gezelschap onderweg het verschil.
Dag 10 - Za 10 september
Papigo - Aristis Bridge (Papigo) - 9 km
Ik ben vroeg wakker. Heerlijk slapen bij een temperatuur van rond de 15°. Bij het ochtendritueel besef ik nog maar eens welk een gelukzak ik in feite ben. Wat een zicht!
Op de heenweg moest ik de brug bij Aristis oversteken. Opzij ligt een ruime parking. Zeer uitnodigend voor een dagje aan de boord van de Voïdomátis. De ideale tussenstop.
De haarspeldbochten voorbij Papigo zouden in een etappe van een wielerwedstrijd niet mis staan. Helaas heb ik geen fotograaf/bijrijder/partner aan boord. Ik kan de beelden alleen im Augen mitnehmen.
Om 9:30 u rij ik de parking bij Aristis Bridge op - gps N 39.94494; O 20.68859. Zoals gezegd, zeer ruime parking zonder voorzieningen - buiten een vuilcontainer. De gebruikelijke ochtenddrukte is volop aan de gang. Tegen mijn gewoonte ben ik vroeg, te vroeg. De enkele camperaars maken zich op om te vertrekken. Rond 10:30 u kan ik mij installeren aan de waterkant.
Het infobord heeft 2 wandelingen in de aanbieding. Het ene stroomopwaarts en het andere, een gemakkelijker te belopen pad stroomafwaarts. Stroomopwaarts vermoed ik de 'mooiere' zichten omdat die richting Papigo gaat en min of meer de haarspeldbochten volgt. Op het kaartje wandeling 1.
Om 11 u kan ik vertrekken voor die verkenning.
Aanvankelijk voelt het een beetje Ardens aan. We volgen op een vlot beloopbaar pad de loop van de rivier. Voorlopig nog in het middengebergte.
Geleidelijk wordt dit ** pad een **+. Met dank aan het 'sportieve uitdagende' traject. Dit is niet meer voor de 'gewone' wandelaar. Er moet af en toe geklauterd worden waarbij het drie steunpunten principe (twee handen, één voet of twee voeten één hand) van toepassing is. Bij een zeer moeilijke passage is een 'hulpbruggetje met hulptouw' voorzien.
Dit tegen de rotswand aan 'wandelen' is best wel uitdagend. Zo gaat het nog enkele honderden meters door tot we plots voor een wand staan en we de rivier moeten oversteken om verder te wandelen. Op rivier traverses ben ik niet voorzien. Met een beetje zin voor avontuur zou het misschien te doen zijn maar de 'rustige bedaardheid' krijgt de overhand.
Ik ben ongeveer een uur onderweg en beslis om terug te keren. In deze woeste, bijna ondoordringbare wildernis spreken de beelden voor zich.
Bij een op een strand lijkend stukje rivier waag ik mij aan een duik in het water. De kou kruipt vanaf mijn tenen richting hoofd maar na een kleine aanpassing voelt het zalig aan. Eenmaal uit het water is het aan de zon om de opwarming over te nemen.
Tegen 13 u ben ik terug op de parking. Ik beslis gelijk door te wandelen richting stroomafwaarts - wandeling 2. Deze wandeling wordt geadverteerd als een 'reis op afstand door de prehistorie'. Om je daarbij te helpen zijn op belangrijke plaatsen 14 infoborden opgesteld die je wegwijs maken in het hoe en waarom van de regio. Mijn uiteindelijk einddoel is de Stone Bridge van Gafira.
Minder prehistorisch zijn de bloembedjes die ik onderweg tegenkom. De felle kleuren vormen een scherp contrast met de woestheid van het omliggende landschap.
Het pad is minder sportief uitdagend en gemakkelijker voor de doorsnee wandelaar.
Ook voldoende afwisselend om de aandacht van kinderen vast te houden.
De zichten zijn in werkelijkheid indrukwekkender dan een foto kan weergeven. De canyon komt volledig tot zijn recht.
In iets over 2 uur stappen bereik ik de stenen brug. Dit is ook de eindbestemming voor de raftingtochten. De stenen brug van Gavira is in een prachtige idyllische setting geplaatst. Waarschijnlijk hebben de bouwers zich door andere motieven laten leiden.
Ik heb nog een kleine 2 uur terugtocht voor de boeg. Tijdens de wandeling kijk ik met verlangen uit naar een duik in de rivier. Om iets over 16:30 u kom ik op de parking toe. Net op tijd om een vloot (3 stuks) campers over de brug te zien rijden. Twee Belgen en een Nederlander. Het is prettig kennismaken en zeer aangenaam om eens de eigen taal te kunnen spreken. Op deze tussenstop voor hen worden er enkele weetjes en suggesties uitgewisseld. Ik raad hen aan te wachten tot 18:30 u alvorens door te rijden naar de parking bij Papigo Rock Pools. De frisse duik wordt even uitgesteld en vervangen door een frisse pint.
De drie families vertrekken in konvooi naar hun volgende bestemming. Mij wacht de uitgestelde duik. Zeer verfrissend, maar dat moet met snel in en uit.
Ik zie mijn camperkompanen niet terug. Ze zullen zich gerieflijk hebben kunnen installeren op de kleine parking. Prettig weekeinde en een mooie wandeltocht gewenst.
Aan de oever van de rivier is het zachte geraas van de stroming rustgevend. Hopelijk straks ook slaap bevorderend. Als de rust over de parking neerdaalt, worden we vergast op een mooie zonsondergang.
O ja, ik had een rustig dagje in gedachten. Het is een wandeltocht van 5:30 u geworden goed voor 29.300 stappen.
Dag 11 - Zo 11 september
Aristis Bridge (Papigo)
Zou het vandaag lukken om het wat kalmer aan te doen? Het begint in elk geval veelbelovend. Mijn nieuwe Nederlandse kennis, Gerrit, blijkt ook een schrijver van reisverhalen te zijn. Ik Google hem even : gerritmichielsen.nl. Tijdens de koffie en het ontbijt raak ik verdiept in het zeer herkenbare verhaal. Prettig te lezen hoe anderen de streken en plaatsen ervaren. Grappig te zien dat we bijna identieke foto's maken. Interessant verhaal, goed geschreven en vlot leesbaar.
Tegen de middag begint het toch te kriebelen. Ook mijn nieuwe roman kan mij niet thuishouden. Tijdens de afdaling moest ik noodgedwongen de vieuwpoints links laten liggen. Het beeld op mijn netvlies vraagt om bevestiging. Ik zet uit langs de weg om extra te genieten van de schitterende zichten.
In een bocht word ik herkend door David en Jeffrey, de twee Nederlandse Israëli's. Of de Hebreeuws sprekende Nederlanders? David heeft een eigen bedrijfje in recycleerbare inlegzolen en ik krijg prompt het paar dat hij eenmaal gebruikt heeft. Alvast bedankt David. Ik laat mijn lezers weten hoe dat aanvoelt.
In een bocht 'herken' ik de plaats waar ik gisteren vastgelopen ben.
Het valt me op hoe groen de heuvels van het laag- en middengebergte zijn.
De zichten zijn spectaculairder dan ik mij herinner. Ik heb nu ook meer tijd om te genieten.
Geniet samen met mij.
In nog maar eens een schuchtere poging om het gevoel en mijn enthousiasme over te brengen een filmpje :
Voor het laatste stukje naar Papigo word ik opgepikt door een plaatselijke bewoner. Op de parking bij de ingang van het dorp herken ik de drie campers van mijn nieuwe kennissen. Ik slenter een beetje rond en word toegeroepen vanaf een terrasje. Mijn kompanen zijn hier blijven 'hangen', hebben een prachtige tocht in de canyon gemaakt en plannen hun volgende traject. Ik krijg een lift in een Variomobil waar ik alleen maar van kan dromen. Ik word netjes op de parking afgezet.
Het groepje vrienden is nog niet uitgekeken in dit schitterende park. Over het brugje oogsten ze veel bekijks. In konvooi rijden ze naar hun volgende bestemming. Goeie reis en wie weet...
En ik? Ik maak me op voor een duik in de ondertussen in de schaduw gedompelde rivier. Met de warmte heb ik leren leven. Aan de koude van het water moet ik nog wennen.
Hoe is het uiteindelijk afgelopen met mijn rustdagje? De activiteiten waren goed gespreid en met 22.500 stappen kwam ik ruimschoots aan mijn sportieve gading.
Dag 12 - Ma 12 september
Aristis Bridge (Papigo) - Pades - 54 km
Het is hier prettig staan maar nieuwe horizonten wenken. Om 11 u kan ik vertrekken voor een rit in het noordelijk gelegen gebergte van het park. Ik zou voorraad moeten indoen. In de kleine dorpjes lukt dat niet. In de enige 'grote' stad die ik tegenkom Konitsa, gaat het zo steil bergop op een niet al te brede weg. Google wil me tegen heug en meug in straten sturen die onmogelijk te doen zijn. Van de constante herberekening van de route word ik tureluurs. Uitkijken naar en eventueel stoppen bij een supermarkt zit er ook niet in.
De weg in het middengebergte, ik passeer de 1300 m, voert me langs enkele van de hoogste pieken in Griekenland. Mount Timfi met de Gamila - 2497 m en de Stoma - 2466 m ten zuiden van de route. Ten noorden kijkt de Smolika - 2637 m op me neer. De zeer kronkelige weg heeft twee gezichten. Mooi en breed aangelegd asfalt en smalle stukken onverhard.
In de kleine bergdorpjes is het stapvoets verkeer.
Na anderhalf uur rijden draai ik te Pades de CP Arrenagogeio op - gps N 40.03985; O 20.91063. Het terrein ligt naast het Hotel-Restaurant. Ook kampeerders zijn welkom. Buiten elektriciteit zijn alle voorzieningen aanwezig. Basic maar functioneel en netjes. De CP kan gebruikt worden voor de wandeling naar de Smolika via een goed aangegeven pad.
Op de hond na is de plaats volledig verlaten. De bewoners van de enige andere camper zijn niet thuis. Ik heb de indruk dat het plaatsje reeds in najaarsmodus is. Alles goed afgesloten.
Het is nog vroeg in de middag en ik zet me aan een taak die ik al enkele keren heb uitgesteld - de was. Bij gebrek aan een wasmachine wordt het een handwasje. Daarbij komt mijn extra grote emmer goed van pas. In de zon kan ik alles te week zetten.
Rond 16:30 u komen de bewoners van de camper toe. Tijdens een praatje kom ik te weten dat de wagen 42 jaar oud is en 500.000 km heeft. Oerdegelijk vakmanschap door Mercedes.
Tegen 17 u komt de beheerder aan. Net terug van een tochtje met de motor. Op de vraag als ik kan blijven staan, krijg ik laconiek te horen : we zijn gesloten en daarmee is de kous af.
Mijn Duitse buren - duidelijk ervaren buitenmensen die al zeven jaar in de camper wonen, depanneren me met een stuk brood. Eens de zon onder is, koelt het snel af op deze hoogte van 1105 m. Laatste controle om 22 u - 19° buiten en een aangename 23° binnen.
Dag 13 - Di 13 september
Pades - Kalampaka - 140 km
Ook het vrije zwerversleven kent zijn ups en downs. Waar de nacht een heerlijke verkoeling bracht, was een aanhoudend irritant hondengeblaf de spelbreker die voor een slechte nachtrust zorgde. De locatie was nochtans veelbelovend.
De door de ochtendzon mooi in het licht gezette Smolika lacht me vriendelijk uitnodigend toe. De beklimming van deze op een na hoogste bergtop van Griekenland zou een mooie sportieve onderneming kunnen zijn. Kunnen. Ik hap niet toe. Ik ben door mijn voorraden heen en wil verder.
De schilderachtige verbindingsweg Konitsas-Distratou blijft hangen tussen de 1100 en 1300 m. Dat zorgt voor indrukwekkende beelden, diepte- en vergezichten. Het is prettig rijden op deze verlaten weg waar het iets gemakkelijker stoppen is om van het landschap te genieten. In dit golvende terrein zijn de kleine dorpjes soms goed verscholen.
In Distrato word ik de Samarinas-Distratou opgestuurd en brengt me na 33 km bij het skicentrum Vasilitsa op 1775 m. Griekenland is misschien niet het eerste land wat je met skiën associeert maar hier liggen wel degelijk enkele uitdagende hellingen.
De afdaling is duidelijk de betere weg. Ongetwijfeld de toegangsweg naar het skiresort. Er kan al eens meer vaart gemaakt worden. Toch voorzichtig blijven. Na een bocht steekt een kudde geiten de weg over en is het afremmen. Als dan ook nog eens twee mannetjes elkaar in de horens vliegen is het geduldig wachten tot de geitentestosteron is uitgewerkt.
De rest van de afdaling verloopt probleemloos en na twee uur gedraai en gekeer zet ik mij even aan de kant om een kleinigheid te eten.
Eens de aansluiting met de E 96 is het goed doorrijden.
Een stop bij de Lidl in Kalampaka brengt mijn voorraad weer op peil. Ik kan er weer een paar dagen tegen.
Zo kom ik bij Guesthouse Arsenis aan - gps N 39.70850; O 21.65446.
Deze kleine CP ligt aan de voet van de Meteora. Men kan er gratis staan. Voor elektra aansluiting betaal je € 5. In het grillrestaurant wordt een maaltijd van € 12 aangeboden. De enthousiaste zoon van de eigenaar(es) laat je zeer welkom voelen in een stortvloed van talen.
Mijn nieuwe buren zijn leeftijdsgenoten uit Duitsland. Zij zijn ook wel te vinden voor de grill aanbieding. We trekken samen naar het restaurant waar onze eetlust wordt gewekt door de grill.
Als we gedacht hadden van samen aan één tafel te kunnen zitten, was dit buiten de waard gerekend. Onze suggestie vond hij maar niets en hij was niet zinnens zijn tafelorde voor ons te verstoren. Dit tot ons groot jolijt.
Na de maaltijd is het dan tijd voor de geadverteerde 'Insiders tips'. We worden uitvoerig onderhouden over de familie en Kostas bewierookt in alle talen de kookkunsten van zijn moeder. Op overtuigende wijze wordt ons verteld dat we ons op de beste plek bevinden voor een bezoek aan de Meteora. Je mag natuurlijk niets minder verwachten van het beste restaurant in de wijde omgeving.
Als de ondergaande zon dat alles bekrachtigd met gloedvolle stralen, wie zijn wij dan om dat tegen te spreken? Bij een natje in de gloed van mijn buitenlicht leer ik Sabine en Wolfram beter kennen. Deze 'Ossies' zijn geen Australiërs maar wonen in het oosten van Duitsland het voormalige Oost-Duitsland.
Sabine heeft gewerkt in het Sozialambt, zeer herkenbaar. Wolfram heeft aan de universiteit van Moskou bouwkunde gestudeerd. Als bouwkundig ingenieur heeft hij de laatste jaren (van zijn beroepsloopbaan) als professor aan de universiteit gedoceerd.
In de herfst van hun leven doen ze als ik. Rondreizend genieten en dankbaar zijn voor de kleine dingen op hun pad. We wisselen nog wat ideetjes uit om onze beider tochten aangenamer te maken.
Es hat mir eine Freude bereitet, sie kennenzulernen. Viel Spaß unterwegs und auch mit den Enkelkindern.
Dag 14 - Wo 14 september
Kalampaka
Het was vannacht zeer rustig en stil. Ideaal om goed te kunnen slapen. Ik ben vroeg wakker en om 7 u komt Kostas met : special gift from mother. Spritsels Griekse stijl en zelfgebakken brood.
Mijn buren maken hun wagen reisklaar terwijl ik geniet van een ontbijt met vers brood en almonspread. Voor mij iets nieuws maar zeker naar mijn tand. Ondertussen overwint de kat steeds duidelijker zijn/haar? schroom bij het bedelen om lekkers.
De buren zijn zover. Gute farht und vorsichtig. We beloven contact te blijven houden. Ze zijn nog geen tien minuten onderweg of ik krijg gelijk een hele resem foto's toegestuurd.
Mijn rit van gisteren is nog niet verteerd en ik heb geen zin in een verplaatsing, of om rond te rijden.
Ik heb vooral een verkenning van het natuurfenomeen Meteora in gedachten. Te voet naar het eerste uitzichtpunt zou het ongeveer 30 min zijn. Toch maar mijn wandelschoenen aangetrokken.
De Meteora is een rotsformatie van unieke en enorme rotskolommen die meters hoog uit de grond reizen. Maar hun ongewone vorm is niet gemakkelijk geologisch te verklaren. Het zijn geen vulkanische pluggen zoals die elders voorkomen maar de rotsen zijn samengesteld uit een mengsel van zandsteen en conglomeraat. Dat conglomeraat werd gevormd uit afzettingen van steen, zand en modder uit beken die in een delta aan de rand van een meer stroomden, gedurende miljoenen jaren.
Ongeveer 60 miljoen jaar geleden tijdens het Paleoceen duwde een reeks aardebewegingen de zeebodem omhoog, waardoor een hoogplateau ontstond en veel verticale breuklijnen in de dikke laag zandsteen ontstonden. De enorme rotspilaren werden vervolgens gevormd door erosie van water, wind en extreme temperaturen op de verticale breuken.
Het is ongebruikelijk dat deze conglomeraatvorming en het type verwering beperkt zijn tot een relatief klein gebied binnen de omliggende bergformaties.
Dit type rotsvorming en verweringsproces is op veel andere plaatsen lokaal en over de hele wereld gebeurd, maar wat Meteora's uiterlijk speciaal maakt, is de uniformiteit van de sedimentaire gesteentebestanddelen die gedurende miljoenen jaren zijn afgezet. Daardoor zijn er weinig tekenen van verticale gelaagdheid en verticale verwering overgebleven. Dit unieke karakter, samen met de bouw van kloosters maakt dit gebied tot beschermd UNESCO werelderfgoed.
Tussen de 13e en 14e eeuw werden vierentwintig kloosters bovenop de rotsen gevestigd. Daardoor omstond een van de grootste en meest snel gebouwde complexen van de oosters-orthodoxe kerk, de tweede in belang na de berg Athos. Zes kloosters zijn te bezoeken en vormen een trekpleister voor toeristen van over de gehele wereld.
Het vernuftig gebruik maken van de natuurlijke gesteldheid van het terrein heeft de diverse kloosters net dat tikkeltje iets andere uitstraling.
In de late middag ben ik terug bij de camper. Ik heb nog altijd geen zin in een verplaatsing. Om de tijd te vullen tot het avondeten moet ik wat studiewerk verrichten en foto's selecteren voor het blogverhaal.
Ik haal even een frisse neus en ben getuige van een speciaal lichtspektakel.
Dag 15 - Do 15 september
Kalampaka - Kastraki - 10 km
Ik wil graag naar een camping maar toch in de streek blijven. Camping Vrachos spreekt mij wel aan. Onderweg wil ik nog een poging wagen om een van de kloosters te bezoeken. Bij Varlaam is het gemakkelijk parkeren. Zaak is vroeg vertrekken. Om 10:30 u ben ik boven. Veel te laat om de massa medetoeristen voor te blijven.
Het klooster van St. Varlaam bevindt zich op de top van een rotsachtige afgrond die 373 meter boven de valleibodem uitsteekt.Het wordt geassocieerd met De Drakengrot ten zuiden, onder het klooster. In het oosten liggen de ruïnes van Kelarakia. Aangenomen wordt dat de Cel van de Apostel Paulus waarschijnlijk Kelarakia is.
Tijdens mijn bezoek aan Meteora ben ik een illusie armer geworden. De drang naar afgelegen stilte voor meditatie en gebed van de monniken gaat in de 21 ste eeuw niet meer op. Gisteren telde ik rond het Stefanos klooster 15 bussen. Vandaag is het niet veel minder. Ook op de uitzichtpunten is het bijzonder druk. Ik kan het de bezoekers natuurlijk niet kwalijk nemen. Ik hoor een Babylonische taalverwarring. Het valt op dat vooral Oost Europese talen gesproken worden. En dan moet de 'Grijze Golf' nog op gang komen. Misschien wordt het in het echte najaar wat kalmer?
Om 12 u ben ik geïnstalleerd op Camping Vrachos - gps N 39.71329; O 21.61440. Als alleenstaande betaal ik € 15 cash of anders € 18 met kaart. Alle faciliteiten zijn voorhanden, ook een zwembad. Het sanitaire blok is wat verouderd maar kraaknet. De camping wordt druk bezocht. Gelegen aan de voet van de Meteora tussen Kalampaka (1,5 km) en Kastraki (1 km). Er is een grillrestaurant.Na een meer dan noodzakelijk middagslaapje ga ik op verkenning naar Kalampaka. Alles staat hier in het teken van het toerisme. Buiten enkele gezellige terrasjes valt er niets te beleven.
Dag 16 - Vr 16 september
Kastraki
Het voelt een beetje als weekeinde aan en dan mag er al eens uitgeslapen worden. Alhoewel. Het is een komen en gaan op de camping en dat gaat met het nodige 'geluid' gepaard. Toch nog even blijven liggen in gezelschap van mijn boek. Dat gaat naar de ontknoping en ik ben hooked.
Zondag of niet, ik ben op een UNESCO werelderfgoed site en wil daarvan genieten. Een wandeling in en tussen de formaties zie ik wel zitten.
Een hele verademing om het terrein voor mij alleen te hebben. Na ongeveer een uur sta ik aan de voet van de 'naald'. Ik mag er niet aan denken wat er zou kunnen gebeuren bij een kleine beving. Een apart gevoel zo tussen de formaties.
Het zondagsgevoel blijft aanhouden wat uitgebreid koken met zich brengt. Smakelijk.
In de late avond is er een kennismakingssessie van de plaatselijke bergbeklimmersvereniging. Alle grote merken zijn vertegenwoordigd om hun uitrusting te slijten aan een jong en sportief doelpubliek. Ik laat me vertellen dat de bergsport in de lift zit. De kandidaten in spe zullen zeker aan hun trekken kunnen komen in de vooralsnog ongerepte natuur.
Dag 17 - Za 17 september
Kastraki - Metsova - 79 km
Ondertussen neemt het landschap weer een bergkarakter aan. Op de Katara Pas - 1687 m, neem ik de tijd om van het landschap te genieten.
Dit gedeelte van het landschap doet zeer Alpijns aan. Je zou je zo in Zwitserland of Oostenrijk kunnen wanen. Het geklingel van de koebellen versterkt dat gevoel alleen maar.
Om 14:30 u na een rit van twee uur kan ik mijn motor afzetten op de kleine CP bij het Lake Aoou. Deze in een schitterende natuurlijke omgeving aangelegde CP biedt plaats aan tien wagens. Er zijn geen voorzieningen, zelfs geen vuilbak. Als je van stilte en rust houdt, vindt je hier een pareltje. We bevinden ons op de rand van het Noordelijk Pindas Nationaal Park op een hoogte van 1345 m.
Een wandeling in de omgeving langs dit kunstmatig aangelegde meer doet me dromen van het inrichten van een optrekje. Ik ben reeds zeer tevreden met een kortstondig verblijf. Ik kijk nu reeds uit naar een verdere verkenning van de streek.
Tijdens de maaltijd geniet ik van het schitterende zicht voor mijn deur. Spijtig van de toenemende bewolking en de snel intredende duisternis.
Het hing in de lucht. Tegen 21 u begint het te regenen en dat gaat over in een flink onweer. Uit ervaring weten we dat dit nooit lang duurt.
Er zijn bruine beren gespot in het gebied en misschien kan ik nog een kleine wandeling maken in de hoop...
Dag 18 - Zo 18 september
Metsova
Gisterennacht was het hellesteke donker en het bleef spetteren. Van een kleine wandeling maken is niets in huis gekomen. Nadat de kleinzoon van Neptunus zijn lolletje heeft gehad, beleefden we een zeer rustige nacht en mocht het dekbed al eens bovengehaald worden.
De overgebleven camperaar is vroeg vertrokken en ik heb de plaats voor mij alleen. Vandaag is het echt zondag en ik gedraag me daar ook naar.
Ideaal om het wereldkampioenschap tijdrijden te volgen. Sneuvelen op een luttele 9 seconden voor onze Remco maar met brons, houdt de belofte in voor volgende week.
Het is zalig genieten in alle stilte en rust bij een aangename buitentemperatuur van 17°. Eens de opgedane indrukken laten bezinken in dergelijke sfeer is net wat ik nodig heb.
In de middag is het een komen en gaan van vooral lokale bezoekers. De plaats is blijkbaar een geliefd zondagstripje.
Bij een stralende zon wordt een boek bovengehaald en kunnen we nog een beetje bijkleuren of eerder de reeds mediterrane kleur onderhouden. Enkele andere camperaars hebben ook de weg naar deze plek gevonden en doen precies hetzelfde.
Vorige bezoekers hadden de voorbereidingen getroffen. Alles lag klaar. Het kampvuur is zo aangemaakt. Een ideale afsluiter voor deze kalme rustdag. Ondertussen ben ik oud genoeg om daarbij van een biertje te genieten. Vanavond heb ik het vuur aanschouwd! Enkele kompanen met eventueel een gitaar zou het beeld compleet gemaakt hebben.
Dag 19 - Ma 19 september
Metsova - Ioannina - 71 km
In de nacht ervaren we een nieuw gegeven. De temperatuur is gedaald tot onder de 10°. Ik blijf nog een beetje onder mijn dekbed tot de zon er door komt.
Om 10:15 u vertrek ik richting Ioannina. Ik kies voor de 'zekere' optie. Het traject over Mestova. Ik had gehoopt nog een glimp op te vangen van dit alpijns dorp maar mijn aandacht moet op de weg blijven. Voor de verandering nemen we een stukje autostrade. Eens kunnen doorrijden zal mijn motor goed doen.
Terug op de E 92 herneemt de weg het landschappelijk karakter. De rit loopt via de noordzijde van het Ioannina meer.
Om 11:45 u ben ik geïnstalleerd op een leuke plaats met zicht op het meer op camping Limnopoule - gps N 39.67720; O 20.84330. De camping wordt beheerd door de roeiclub. Alle voorzieningen zijn aanwezig. Het sanitaire gedeelte is wat verouderd maar zeer net. Een gedeelte om de afwas te doen heb ik niet gevonden. Bij de administratie zijn ze zeer easy going.
De geur van mijn bushavontuur is nog niet helemaal verdwenen. Zo kan ik niet in de beschaafde wereld rondlopen. Een deugddoende hete douche spoelt de laatste rookresten uit mijn haar en maakt me weer toonbaar. Een verkennende wandeling brengt me langs de sportaccommodatie in de buurt. Er mag al eens geshopt worden. Bij een zeer ruim gesorteerde groenten- en fruitmarkt sla ik de ingrediënten in voor een uitgebreide salade.
De roeisport is blijkbaar populair in Ioannina zeker bij de jeugd. In de late middag trekken ze massaal het water op. Een babbel met één van de trainers leert me dat het vooral een lokaal gebeuren is op clubniveau. De hoop is dat één van de pupillen doorbreekt op nationaal niveau. Aan enthousiasme en sportplezier zal het niet liggen!
In de loop van de avond stroomt de camping langzaam vol en raak ik in gesprek met de nieuw aangekomenen. Prompt word ik om suggesties gevraagd. Ik weet niet welk aura er rond mij hangt maar het is wel grappig die uitstraling als ervaringsdeskundige. Misschien moet ik het gidsen toch eens serieus overwegen.
Dag 20 - Di 20 september
Ioannina
Ioannina kan mij wel bekoren. Dit levendig provinciestadje is voor veel buitenlandse toeristen 'slechts' een tussenstop. Zeer ten onrechte volgens mij. Het heeft geen uitgesproken belangrijke monumenten en wordt daardoor aan de lokale bewoners overgelaten.
Ik wandel vanaf de camping naar de ommuurde binnenstad. Onderweg loop ik enkele winkels binnen die duidelijk op de lokale inwoners georiënteerd zijn. Geen overdreven toeristen getierlantijn. Net daarin ligt de charme. Met pittoreske cafeetjes waar de plaatselijke opa's hun koffie komen drinken en de laatste nieuwtjes bespreken. Binnen de omwalling neemt het fort een centrale plaats in. Hier bevinden zich enkele musea (op dinsdag gesloten). Deze versterking die teruggaat tot de Hellenistische tijd werd vooral tijdens het bestuur van Ali Pascha 1740-1822 enorm versterkt.
Op het terrein vallen twee monumenten op : het graf van Ali Pascha (R).De toren van Bohemund (L).
Deze Bohemund ook wel Bohemund van Taranto genoemd, heb ik leren kennen door de jeugdboekenreeks van Leopold Vermeiren over de eerste kruistocht.
Zijn troepen veroveren daarin op vrij onorthodoxe wijze de stad Antiochië. Wat ik vandaag leer is dat de aanvoerders van de kruisvaarders trouw moesten zweren aan de keizer van Constantinopel, Alexios. Dat zat Bohemund niet helemaal lekker en na zijn exploten in het 'heilig land' ondernam hij een campagne tegen het Byzantijnse rijk in Griekenland. Het centraal gelegen Ioannina was een uitgelezen uitvalsbasis daarvoor, vandaar de versterkingen. Al die inspanningen mochten niet baten en Bohemund werd een vazal van Alexios. Een stukje geschiedenis die ik niet had verwacht in Griekenland. Hoe luidt het gezegde alweer? We reizen om te leren!
Anno 2022 ligt de kasteelruïne er vredig bij. Naast de museums kan de dorstige toerist terecht op een terrasje.
Na dit historisch geopolitiek geharrewar ben ik aan verademing toe. Ik wandel langs de oever van het meer rond de omwalling terug naar de camping. Een geliefkoosde wandelboulevard van de plaatselijke bewoners. Ik hoor alleen Grieks. De occasionele toerist kun je op de vingers van één hand tellen. Een prettige ervaring.
Rond acht uur worden we vergast met een schilderachtig zicht bij afnemend licht.
Dag 21 - Wo 21 september
Ioannina - Arta - 79 km
Ik word gewekt door de koortsige bedrijvigheid van mijn medecamperaars. Ik laat me daardoor niet opjagen. Rustig ontbijten en de wagen klaarmaken om tegen 10:30 u te kunnen vertrekken.
Ik ben nog maar net van de camping af of mijn oog valt op de dieselprijs bij het Shell tankstation. € 1,769/l is een scherpere prijs dan ik gisteren gezien heb - € 1,808/l. Ik ben aan brandstof toe en aarzel niet. De huidige olieprijzen vergen ook een aanpassing voor de pompbediendes. Om mijn tank volte krijgen - slechts 77 l, moet dat in twee keer gebeuren. Totale prijs € 137,20. Ik kan hier ook mijn bandenspanning checken en dat is handig meegenomen. Mijn gps stuurt mij door Ioannina tot de aansluiting met de E 951. Het is beginnen miezeren, ideaal voor een verplaatsing.
Na een kleine pauze trek ik richting binnenstad. Op weg naar het kasteel wandel ik door het centrum. Wat direct opvalt is de grote leegstand van veel winkelpanden. De concurrentie met de grote ketens is duidelijk iets wat de plaatselijke middenstand voelt. Arta is niet bepaald een toeristenmekka. Voor sfeer en gezelligheid moet je hier niet zijn.
Ook in het centrum is het rustig en kalm. Arta blijkt net als Ionannina het vooral van de plaatselijke bevolking te moeten hebben. Door de week hebben die waarschijnlijk wel wat anders aan hun hoofd dan op terrasjes zitten.
Voor toeristen is de trekpleister onge-twijfeld de oude stenen brug. Best indrukwekkend met een lengte van 145 m, 3,75 m breed en 12 m hoog.
De bouw van de brug is in duistere mysterieuze nevelen gehuld. En zoals dat dan gaat ontstaan er legenden en verhalen rond.In de 20 ste eeuw vormde de hoogste boog de grens tussen het Ottomaanse rijk en het koninkrijk Griekenland.
De brug is landschappelijk schitterend gelegen. Op de terrasjes aan beide oevers is er dan ook meer bedrijvigheid.
Deze uithoek van Pirus eert de roemruchte koning - die van de Pyrrus overwinningen op de Romeinen, met een ruiterstandbeeld.
Op weg naar de camper neem ik het pad langs het meer. Op het voetbalveld is een wedstrijd aan de gang en ik blijf even kijken. Als je niemand kent is er voor ons superverwende liefhebbers niet veel aan. Niet elke match kan champions league niveau zijn natuurlijk.
In de vooravond wordt het drukker langs het meer. Joggers, wandelaars en families komen nog even van de zon genieten. Een late camperaar vindt eveneens de weg.
Ik ben getuige van het begrip 'Gouden dorpen van Epirus' bij een unieke zonsondergang.
Dag 22 - Do 22 september
Arta - Krioneri - 143 km
De plaats leent zich niet tot campergedrag. Heel vroeg in de morgen is het reeds een komen en gaan. Ik besluit af te zakken richting Peloponnesos en nog een dagje aan zee door te brengen. Om er geen eentonige rit van te maken, worden de stukken autostrade afgewisseld met stukken binnendoor. Dit gedeelte van Griekenland wordt vooral gedomineerd door landbouw. Veel toeristische bezienswaardigheden vallen er niet te bespeuren.
Het laatste stukje naar de CP wordt nog spannend als een wegomleiding moet worden genomen wegens een deels ingestorte brug. Google helpt mij daar feilloos doorheen.
Op de kleine CP even voorbij de haven - gps N 38.34387; O 21.59844 heb ik maar een ideale plaats uit te zoeken. Buiten een vuilcontainer zijn er geen voorzieningen. Maar wat een schitterende ligging. Direct aan zee in de bescherming van een enorme rotswand. Eventueel kan er gebruik gemaakt worden van een stranddouche op 200 m. Rond het piepkleine vissershaventje is er niet veel te beleven. Nog één restaurant is open.
Tijdens mijn verkennende wandeling rond de baai krijg ik een eerste indruk van het tegenoverliggende Patras met de verbindingsbrug.
Je kunt niet naast de dominant aanwezige rotswand die het landschap beheerst. Bij de majesteit van de natuur valt de creatie van de mens bijna in het niets. Je moet zoeken om de camper terug te vinden.
De plaats is ook een geliefkoosde plek voor bergbeklimmers. Bij mijn terugkeer kan ik de exploten van een echtpaar bewonderen die diverse routes naar de top uit proberen.
Ik zet me nog een uurtje buiten met mijn gezicht naar de zon. Een stevige bries zorgt voor de nodige afkoeling. Ik voel even de temperatuur van het water maar dat is me te fris voor een duik.
Vanaf 17 u is het dan het gestaag arriveren van andere camperaars. Tegen de avond zijn we met ons zessen volledig geïnstalleerd met onze deur naar de zee. Met de snel invallende duisternis komt er van enig buurten niets in huis. We houden het op een beleefde groet.
In de avond heeft het geluid van het zachte kabbelen van de golven helaas plaats gemaakt voor het huilen van een aanwakkerende wind.
Van luifel uitdraaien kan geen sprake zijn en ik zorg ervoor dat alle ramen goed dicht zijn. Mijn dakkoepel heeft een minimale opening om toch enige luchtcirculatie te hebben. De ligzetel wordt opgeborgen. Was al eens gaan vliegen en om hem uit zee op te vissen voel ik weinig voor. Enig voordeel van dit alles - we hebben geen last van insecten. Als de wind gaat liggen neemt de zachte branding het weer over. Voor mij mag dat zo blijven.
Dag 23 - Vr 23 september
Krioneri
Uitzonderlijk zeer goed geslapen. Het zachte kabbelen van de golfslag is blijkbaar slaapbevorderend. Ik profiteer ervan om eens uit te slapen. Ontbijt om 10 u met mijn gezicht naar de zee. Het lijkt wel vakantie.
Dat zwervend onderweg zijn is goed en wel, maar af en toe moet er toch iets van een plan opgemaakt worden. Vandaag bekijk ik wat ik op de Peloponnesos wil doen. We beginnen bij de westkust.
Eerst nog een beetje genieten van deze geweldige plek. Als tijdelijk afscheid van het Griekse vasteland wuiven we de zon uit.
West Peloponnesos
Dag 24 - Za 24 september
Krioneri - Kastro - 124 km
Als ik eens kom overwinteren in Griekenland heb ik alvast enkele leuke stekjes gevonden. Waar ik nu sta is er eentje. Waar ik heen ga zou er ook eentje zijn, wordt mij verteld. Ik ben benieuwd.
Om er te geraken beslis ik de autostrade en de brug naar Patras te nemen. Prijskaartje = € 28,60. Als je eenmaal aan de tolpoort staat heb je weinig keuze dan betalen. Dan maar hopen dat het een beetje opschiet. Ook dit is relatief. Door de overwegend stedelijke agglomeratie en aansluitend landbouwgebied heb ik toch twee uur nodig om de 124 km te overbruggen. In Kastro passeer ik de Frankische burcht Hlemoutsi. Geen mogelijkheid om even te stoppen. Nog 5 km te gaan.
Om 12:15 u kom ik op de Beach Parking Metouchi aan - gps N 37.87459; O 21.10759. Ik vind een mooi schaduwplekje op deze ruime zandparking met grasstroken. Buiten vuilcontainers zijn er geen voorzieningen. De parking is van het strand gescheiden door lage duinen. Op het bewaakte strand zijn douches beschikbaar en tijdens de openingsuren kan voor € 1 gebruik gemaakt worden van het toilet. Op het strand is een kleine bar. De plaats is vooral in trek bij Grieken.
Dit is ongetwijfeld het beste strand van de afgelopen maanden. Op deze zaterdagmiddag is het niet druk. Een strandwandeling naar het nabijgelegen resort met de voetjes in het water is gewoon zalig. Ter hoogte van het resort wordt het drukker. Een zeiltochtje op zee kan geboekt worden.
Dit strand met zeer fijnkorrelig zand, fijner dan bij ons zou in heel korte tijd van mij een strandmens kunnen maken. Genieten van de zon in mijn ligzetel met een boek weg van alle drukte is ook leuk meegenomen.
Tegen de avond raak ik in gesprek met een Duitse camperaar die hier al 30 jaar komt. Met enig weemoed blikt hij terug op tijd de van weleer toen dit gebied nog maagdelijk was. Ze hebben de Grieken aangespoord 'iets' met de mogelijkheden te doen. Dat hebben ze duidelijk gedaan!
Gelukkig is de begroeiing in de duinen nog niet verwoest en kunnen er nog bloempjes gevonden worden. Laat ons hopen dat mens en natuur met elkaar in harmonie kunnen blijven leven.
De snel ondergaande zon aan een wolkeloze hemel is een streling voor het oog. Naar het eind van september wordt het rond 20 u donker. Na het verdwijnen van de dagjesmensen hebben wij vier camperaars de plek voor ons alleen.
Dag 25 - Zo 25 september
Kastro - Olympia - 66 km
Ik heb niet zoveel geslapen vannacht. Er stond een WK op het programma. Bij nog 250 km op de teller en na een zeer spannende opening begonnen mijn oogleden door te wegen. Ik nog een beetje horizontaal maar niet echt meer geslapen. Ik wilde de finale onder geen beding missen. En wat voor een finale! Sorry aan mijn Belgische lezers die de wedstrijd ongetwijfeld zullen gevolgd hebben. Mijn blog is ondertussen internationaal en elders in de wereld mogen ze ook horen dat aan het Nederlands een nieuwe uitdrukking is toegevoegd : Remcoiaans. Ons supertalent met anderen vergelijken zou niet fair zijn ten aanzien van hem. Vier jaar na zijn wereldtitel bij de junioren pakt hij op meesterlijke wijze de kroon bij de 'grote jongens'. Een wereldkampioenschap is niet altijd de echte weerspiegeling van de beste renner in het peloton. Niet deze keer! Mo joeng toch, wuk a goei coureur zie je gie! Proficiat ook aan de Belgische ploeg die zeer volwassen hebben gewerkt. Ik had Wout de derde plek gegund in plaats van de vierde. Maar ja, kampioenen willen winnen en zijn niet gauw tevreden met lagere schavotjes.
Al die emoties moeten weggewerkt worden. Niets beters dan een duik in zee. Wat een heerlijke rustige plek daarvoor.
Griekenland heeft nog zoveel te bieden en ik beslis me te verplaatsen naar één van de archeologische toplocaties – Olympia. Kwestie van in de sportgeest te blijven.
Na een rit van 1:15 u kom ik om 13:45 u op de Camping Alphios aan – gps N 37.64336; O 21.61930. Deze op een heuvel boven de stad gelegen camping heeft alle faciliteiten, waaronder een zwembad. Het sanitair is wat verouderd maar kraaknet. Er is een restaurant en kampwinkeltje. Zeer vriendelijke ontvangst door de iets oudere eigenaresse. Ik word gedirigeerd naar een schaduwrijke plek en kom te midden van een contingent Nederlanders terecht. Voor één keer is Duits niet de overheersende taal.
Na een hazenslaapje trek ik richting Olympia – de hedendaagse stad. Er hangt een gemoedelijke toeristensfeer duidelijk afgestemd op de grijze golf. Niet overdreven druk voor een zondagmiddag. De weg terug is best wel pittig zo steil bergop.
Bij de zonsondergang word ik even op het verkeerde been gezet door een groepje Nederlanders die van het schouwspel staan te genieten, maar niet op zo'n goede plaats voor een foto.
We geraken aan de praat en wisselen nog enkele ideeën en tips uit. En o ja, ik word eraan herinnerd dat er ook voetbal is vanavond, de clasico der lage landen. Wat zullen onze Duivels doen? Duimen maar!
Dag 26 - Ma 26 september
Olympia
Ik word wakker onder een goed gesternte. De prestaties van vooral Remco en de mannenploeg op het WK hebben mij geïnspireerd tot een zinvol bezoek aan Olympia. Deze tot de verbeelding sprekende site als bakermat van de Olympische Spelen prikkelt de sportman in mij. Na 25 dagen rondtrekken in Griekenland is het meer dan tijd om een 'antieke' site te bezoeken.
 |
| Geleende foto |
Vanaf de camping is het ongeveer 900 m tot de ingang.
Dat het oude Olympia op de UNESCO werelderfgoedlijst staat is niet verwonderlijk en helpt natuurlijk. De ontstaansgeschiedenis gaat terug tot de 7 de - 6 de eeuw v. Chr. Het voortschrijdende archeologisch onderzoek maakt de plaats alleen maar interessanter. Als Europees gepensioneerde geniet ik van de kortingstoegangsprijs van € 6. Voor de site en het museum.
Het vergt enig inlevingsvermogen om in de schaarse overblijfselen een tempelcomplex te onderscheiden waarin sport centraal stond.
Voortgezet minutieus archeologisch onderzoek in bv. het gymnasium, maakt de plaats alleen maar interessanter.
De leergierige onderzoeker in mij zou dolgraag een praatje maken met de onderzoekers. Dat is helaas in 2022 niet meer mogelijk.
Zonder het te willen forceren schuif ik langzaam maar zeker richting 'stadium!. Ik kan onmogelijk ontsnappen aan de lokroep in het 'originele' olympische stadium mezelf te meten in een loop over de 192 m lange piste.
De lay-out doet een heel klein beetje aan Götzis denken. Een eerder zeer kleine tribune voor de hoogwaardigheidsbekleders en de rest een vrije zit op de lichte sloop. De capaciteit wordt geschat op 45.000 toeschouwers. Wat bij mij de vraag doet rijzen waar al deze kijklustigen verbleven.
Wat zouden de 'antieken' gedacht hebben bij de loop van deze overjarige zestiger? Mijn enthousiasme stimuleert wel de 21 ste eeuwse bezoekers. Schoorvoetend wagen steeds meer toeristen zich op de looppiste. Mijn eerste loop tegen de chrono (aan de voet van de Chronos berg!) levert een tijd van 58''17 (handgeklokt). 192 m is vanuit het camerastandpunt best wel een eind.
Een Nederlands echtpaar wordt bereidt gevonden om een filmpje te maken. Onder luide aanmoediging onderneem ik voor de camera een tweede poging. Applaus helpt wel degelijk. Terwijl anderen met mij meelopen wordt mijn tijd scherper. 54''13. Echte sporters zullen deze tijd waarschijnlijk weglachen, maar leeftijdgenoten hebben wel bewondering. De realiteit van de dag : morgen word ik 67.
Na deze spielerei heb ik even aandacht voor het oudste bouwwerk op de site. De tempel van Hera uit het einde van de 7 de eeuw v.Chr. Dat is ruim 2.600 jaar geleden!
Bij dit vernieuwd bezoek, ik was hier 40 jaar geleden, ben ik onder de indruk van de professionele uitbouw over de jaren. Aan de gesproken talen te horen, kan ik mij niet aan de indruk ontdoen dat het vooral 'westerse' toeristen zijn die geïnteresseerd zijn in de site.
Mijn duo ticket is ook geldig voor het museum. Wat een prachtig pareltje met enkele topstukken die in situ gevonden zijn.
Het beschadigde beeld van de Nike van Paeonios geeft toch een schitterend idee van de beeldhouwkunst uit 400 v. Chr.
Tijdens het bezoek dringt de kwestie van de West Europese museums weer op de voorgrond. Moeten de artefacten die eertijds werden meegenomen teruggegeven worden of niet?
Ook op de Olympia site hebben zich vreemde situaties voorgedaan. Na de Christianisering werden veel 'antieke' tempels verwoest. Ook de plaatselijke bevolking heeft zijn bijdrage gehad in de verdere teleurgang. Recyclage, het opgraven van 'hernieuwbare' metalen en een algehele desinteresse hebben geen goed gedaan aan de instandhouding van het patrimonium. Nu plots moord en brand schreeuwen is wel een beetje kort door de bocht.
Enkele museums, waaronder het Pergamom museum uit Berlijn hebben een paar stukken teruggegeven onder andere voor het Philipeon.
Volgens mij is het net door de interesse in de 'antieke' geschiedenis gevolgd op de Franse Revolutie dat veel van de historische kunstschatten 'gered' en bewaard zijn gebleven.
De recente geschiedenis heeft aangetoond dat historisch kunstpatrimonium niet immuun is voor fundamentalistisch fanatisme. Laat ons vooral goede afspraken maken. De UNESCO biedt alvast enige waarborg.
Het topstuk uit het museum : de Hermes van Praxiteles (340-330 v.Chr) gevonden bij de tempel van Hera in 1877.
Het beeld van Pariaans marmer is 2,13 m hoog.
Van een bijzondere schoonheid zijn de fronton beeldgroepen van de tempel van Zeus. De strijd met de centaurs.
De wagenrennen.
Tijdens de expansie van het Romeinse rijk richting Griekenland lieten deze zich niet onbetuigd om hun accenten te plaatsen op de site. Vooral aan de Echo hall werden beelden van diverse keizers toegevoegd.
Naast Augustus, Trajanus, en Hadrianus werd ook het beeld van Titus gevonden. De laatste is vooral bekend wegens zijn verovering van Judea waarbij de tempel in 70 n. Chr. werd verwoest.
Na deze onderdompeling in vergane era's, wordt het tijd om tot de hedendaagse realiteit terug te keren. Daarbij toch één vraagje. Waar zouden de 'ouden' van het tempelcomplex geleefd hebben? Zeer waarschijnlijk in wat nu het 'moderne' Olympia is.
Met zijn op het toerisme afgestemde instelling doet het weinig Hellenistisch aan. Het is zich wel bewust van de historische uitstraling. Kwestie van vraag en aanbod in evenwicht te houden. Zo werkt dat nu eenmaal in de nieuwe tijd. Tot grote tevredenheid van de plaatselijke middenstand heb ik de indruk.
Ik ben pas in de late middag terug en moet een beetje broeden op het blogverhaal. Voor je het weet is het plots avond. Zo gaat dat op topdagen.
Dag 27 - Di 27 september
Olympia - Zacharo - 23 km
De druilregen gaat over in gietende regen. De weer app wordt geraadpleegd. Het ziet er niet goed uit. De hele dag buien en in de middag zelfs slagregen. Volgens de uitbaatster is de streek rond Olympia de meest regengevoelige. Het zou er meer regenen dan elders in Griekenland. Geen plaats om te blijven hangen.
Ik beslis me te verplaatsen om het mindere weer op een kleine parking uit te zitten. In de regen rijden is geen pretje en ik kies mij een rustig plaatsje uit. Na de spielerei van gisteren voel ik mijn spieren. Fietsen en wandelen gaan mij blijkbaar beter af dan (hard)lopen.
Om 12:15 u kom ik aan op de kleine CP Kaiafas Thermal Springs - gps N 37.51919; O 21.60301. Een gedeelte van de parking voorzien voor campers staat blank maar ik vind een geschikte rustige plek. Buiten een vuilcontainer zijn er geen voorzieningen. De zwavelhoudende thermaalbaden zijn open tot 17 u. Die baden zouden goed zijn tegen rimpels en ouderdom wordt mij gezegd. Van beide heb ik op mijn 67 ste verjaardag gelukkig nog geen last.
De CP ligt aan het Kaiafas Meer. Het klaart even uit en ik besluit tot een verkennende wandeling. Als het weer begint te spetteren ben ik blij terug thuis te zijn. Mijn nat T-shirt even te drogen hangen. Bij een temperatuur van 32° mag dat geen probleem zijn.
De CP wordt ook Turtle Place genoemd. Als de drukte afneemt en ik heel stil geduldig afwacht, word ik beloond. Enkele dapperen komen aan de oppervlakte. Schildpadden worden heel oud, misschien schuilt er wel enige waarheid in dat het zwavelhoudende water leeftijd bevorderend werkt.
In de late middag klaart het voldoende op om een wandeling langs de rotsformaties te maken. Een natuurlijke tunnel in de rotswand kom je ook niet veel tegen.
Ik stuit op een grot waar het water uit de grond komt. Enkele lokalen zweren bij de helende werking van dat water. Eén glas per dag gedurende een maand zou goed zijn tegen een aandoening die ik met geen mogelijkheid kan thuisbrengen. Ik wil de believers niet tegenspreken maar hou een gezonde, misschien onterechte? scepsis. Drinken van water waar jan en alleman in pootje baadt, ook al is er een duidelijke stroming lijkt mij niet helemaal veilig. De lokalen zullen waarschijnlijk een aangepast immuun systeem hebben. Met een meewarige blik van - je weet niet wat je mist, word ik verder genegeerd.
Na het ondergaan van de zon en het invallen van de duisternis, nemen de kikkers en krekels het over. Het zal even wennen worden. Gelukkig hebben we geen last van muggen.
Een occasionele passerende auto herinnert mij eraan dat ik niet alleen op de wereld ben.
Dag 28 - Wo 28 september
Zacharo - Pylos - 92 km
Aan rust en stilte geen gebrek. Zelfs voor deze solist een ietsje te verlaten. Tegen de tijd dat de thermaalbaden open gaan, ben ik gereed om te vertrekken. Pylos werd me aangeraden. Een beetje vertoeven in de bewoonde wereld kan ik wel gebruiken.
Door wegenwerken op de belangrijke toegangsweg 9 is het omrijden via een omleiding door enkele kleine stadjes. Daarbij helpt het als een vrachtwagen net voor je de baan ruimt.
Om 11 u draai ik de parking bij de jachthaven op - gps N 36.91429; O 21.61697. Bij de ingang van de parking is een toilet. Helaas niet al te proper. Buiten is er een waterkraan.
Dit is een gemengde parking. De campers staan bij elkaar, waarschijnlijk de vorige avond aangekomen. Het centrale plein met diverse horecazaken ligt op een paar minuten wandelen. Pylos is zeer campervriendelijk en helemaal op het toerisme ingesteld.
In de middag maak ik een wandeling naar het Niokastro - het fort van Pylos. Gebouwd door de Ottomanen in 1573. Tijdens 1686-1715 viel het ksateel onder Venetiaans bestuur. Na de nederlaag van Ibrahim in 1827 verloor het kasteel geleidelijk aan belang. In 1830 werd de nieuwe stad buiten de muren gesticht en werd de site verlaten. Het is nu een museumcomplex. Van de twee belangrijkste bastions bezoek ik Santa Maria met een prachtig zicht op de baai.
Het binnen terrein is een klassiek fort. Ik blijf vooral oog hebben voor de buitenkant. Dat is veel fotogenieker.
Het nieuwe Pylos met vooral het centrale plein is nu het gebied van toeristen in plaats van veroveraars. Op het einde van september voelt het als overaanbod aan. Wat niet wegneemt dat het aangenaam slenteren is en even verpozen op de niet afgeladen terrasjes.
Bij het invallen van de duisternis komt een ander koppel zich tussen ons plaatsen. Met het stuur aan de 'verkeerde' kant. Een gemengd koppel uit Groot-Brittannië. De kennismaking zal voor morgen zijn. Ze trekken richting centrum.
Hé, hé. Nu ga ik me nog even buiten zetten met mijn gezicht naar de baai en een koel windje rond mijn hoofd.
Dag 29 - Do 29 september
Pylos
Na een zwoele nacht komt de dag moeizaam op gang voor ons camperaars. Om de opgeslagen dufheid uit onze voertuigen te verdrijven, zetten we alles open en onszelf buiten.
Ik beslis nog een dagje te blijven om het 12 km zuidelijker gelegen Methoni te bezoeken. Daarvoor wordt de fiets nog eens bovengehaald. Een Waals echtpaar dat daar vandaan komt waarschuwt me voor de klimmeters. Gelukkig is het niet zover. Het constante op en af in een heuvellandschap ligt me niet zo. Zeker al niet bij een temperatuur van rond de 35° C. Met dank aan de verfrissende zeebries die de rit draaglijk maakt.
Methoni is niet bijster interessant ware het niet dat het imposante kasteel de inspanning van een bezoek waard is. Dit van oorsprong Byzantijns fort werd eerst door de Venetianen grondig versterkt. 
Daarna ging het over op de Ottomanen die er een zeevesting van maakten door het aanleggen van een natuurlijke gracht. Dit door een aardbeving getroffen monument ziet er nog altijd zeer imposant uit. Zoals eerder in Pylos zijn het de versterkte omwallingen die de meeste aandacht naar zich toe trekken. Dat komt vooral omdat het Franse leger de meeste van de binnengebouwen heeft vernietigd.
De strategisch zeer gunstige ligging maakte deze vesting niet alleen militair belangrijk maar vooral economisch. Het bleek een ideale tussenstop te zijn voor reizigers naar en van het 'heilig land'. Ook nu nog heeft het fort een zekere uitstraling. Het doet mede dienst als decor voor de nabijgelegen camping. 
Op de terugweg doe ik een klein bergdorpje aan. Buiten zeer steil op en af valt er niet veel te zien en te beleven. Richting parking gaat vanaf hier zeer vlotjes. Vooral bergafwaarts.
Statistiek : tijd 01:29:50 - 25 km - G 16,80 - M 57,10 - Cad. 58/111 - stijging 329 m - daling 329 m
Het hoeft waarschijnlijk geen betoog dat ik wat blij ben mijn hoofd onder de koude waterkraan te kunnen steken. Een duik vanaf de kademuur in de haven is ondanks het zeer heldere water geen goed idee.
Bij een klein hapje is het prettig buiten zitten. Ik krijg er enkele 'grote neven' bij. Naast hen lijkt mijn camper maar een klein ukkie. De Duitse en Zwitserse bestuurders zijn zeer vriendelijk maar spreken een dialect waar ik met mijn schoolduits niet tegenop kan.
Naar de avond toe is het best wel aandoenlijk hoe iedereen aan turtle spotting doet. Heel af en toe steekt er eentje een kopje boven water maar nooit lang genoeg voor een foto.
Tegen de zonsondergang hebben we met z'n allen onze toestellen in de aanslag om het juiste moment vast te leggen.
Dag 30 - Vr 30 september
Pylos - Kalamata - 59 km
Ik ben vroeg wakker. Gewekt door nevengeluiden op de parking. De vuilophaaldienst doet haar werk met het nodige kabaal. Om zes uur begint een tourbus warm te draaien. Dat maakt het staan op deze anders fantastische plek minder rustig. Ik ben aan rust toe waar campinggedrag is toegestaan.
Ik passeer langs de opgegeven parking in Missine. Inderdaad een doodlopende straat met parkeermogelijkheden. Er zijn geen faciliteiten en aan de rand van de woonwijk waar ook truckers en opleggers geparkeerd staan is sfeer en gezelligheid ver zoek.
Park4Night heeft een suggestie met het nabijgelegen Kalamata. De kleine aan zee gelegen familiecamping Fare - gps N 37.02111; O 22.14373 heeft alle voorzieningen. Ik word zeer vriendelijk en behulpzaam ontvangen. De capaciteit wordt optimaal benut waardoor de bezetting een beetje rommelig overkomt. Niemand schijnt daar problemen mee te hebben dank zij de gemoedelijke sfeer. Er is nogal een groot groep permanente bewoners maar die zijn goed verspreid over het terrein waardoor een prettige mix ontstaat. 
Kalamata is een toeristenstad die zeer duidelijk op West-Europeanen georiënteerd is. Mijn wandeling langs de zeeboulevard doet me aan de Côte d'Azur of de Riviera terugdenken. Niet in het minst in de namen van de talrijke bars en restaurants. Een wandeling van 3 km brengt me bij de haven. Het strand ziet er niet echt een zandstrand uit. Het is er niet overmatig druk en het is bewaakt.Ik ben aan rust en vakantie toe. Misschien is dit de uitgelezen plaats. Aan het aantal leeftijdsgenoten te zien, zou dat best wel kunnen. Ik ben benieuwd.
Dagen 31&32 - Za 1 oktober - zo 02 oktober
Kalamata
Ik moet een beetje bekomen van een lichte zonneslag. Ik probeer niet te lang in de zon te zitten maar tijdens mijn activiteiten kun je dat niet altijd vermijden.
Gelukkig biedt mijn airco de nodige verkoeling.
In de avond is een wandeling mooi meegenomen bij een aangename temperatuur. Voor een zaterdagavond is er in de omgeving weinig te beleven. Waarschijnlijk wordt dat later iets anders.
Ook op de camping komt de 'grijze golf' volledig tot rust. Om 22 u is het doodstil.
zo 02 oktober
In geen tijd zou Griekenland me overreden een strandmens van mij te maken. Maar wat wil je in zo'n setting. Als ook de temperatuur en de zon meewerken, kan ik niet weerstaan. Voor een zondag is het daarenboven helemaal niet druk. Ik moet alleen uitkijken dat de Ionische Zee mijn Mediterrane kleur niet wegwast. Voor de zekerheid struin ik een beetje langs de waterlijn.
Als ik ooit kom overwinteren in Griekenland is dit zeker een plek om in het achterhoofd te houden.
Voor je het goed en wel beseft sta je plots foto's van de zonsondergang te maken.
Dag 33 - Ma 03 oktober
Kalamata - Kokkingia - 119 km
Een rondrit op het schiereiland Mani mag bij een bezoek aan de Peloponnesos niet overgeslagen worden werd mij gezegd. De Michelin gids stipt Kaap Tainaro met drie sterren aan. Onderweg passeren we Vatheia.
Voldoende aanmoediging om de verplaatsing te maken. Op de zeer landschappelijke route worden we met prachtige zichten beloond. Voor de verandering kan wel eens onderweg gestopt worden om daarvan te genieten. Die tussenstoppen zijn leuk meegenomen op deze schitterende maar vermoeiende weg. De rit duurt ongeveer 3 u en de hoogste gehaalde snelheid was 70 km/u. Op dit uiterst bochtige parcours in dit toch dorre heuvellandschap rijgen we de kleine dorpjes aaneen.
Het hoog boven de zee uittorende Vatheia is een bezoek meer dan waard. Met een camper is er helaas geen mogelijkheid tot parkeren. Het wordt vanop afstand genieten van dit unieke dorp.
Het wordt nog spannend met tegemoetkomend verkeer naar de iets verder gelegen eindbestemming. Om 13 u draai ik de parking bij Kokkingia op – gps N 36.40299; O 22.48630. Deze gemengde parking staat afgeladen vol. Er vertrekt net een personenauto vanaf een iets vlakker gedeelte van deze onverharde, rotsachtige parking. Op een vuilcontainer na, zijn er geen voorzieningen. Enkele tientallen meters terug zijn een paar restaurantjes.
Deze plaats is zeer geliefd onder wandelaars en zoekers van mooie baaitjes. In de onmiddellijke omgeving liggen een paar tot de verbeelding sprekende archeologische sites met bijbehorende namen als Dead Oracle site en Cave of Hades. Op het wandelpad naar de vuurtoren liggen de Romeinse baden met enkele mozaïeken.
Bij het constante komen en gaan, vang ik een reactie op van een Nederlands echtpaar die vinden dat het landschap sterk op Schotland lijkt. De lage aan zee gelegen heuvels met weinig begroeiing heeft er inderdaad wel iets van weg. Alleen kan ik mij een temperatuur van dik door de 30° C niet herinneren.
Op de rotsachtige ondergrond voor de wandeling naar de vuurtoren draag je best stevige schoenen. Over de ongeveer 2 km doe je gemakkelijk 40 min. Ik word ingehaald door voornamelijk jonge mensen die om één of andere reden zo snel mogelijk bij de toren willen zijn. Ik neem mijn tijd om van het uitzicht te genieten en sta toch weer verbaasd over de uitgestrektheid van de Ionische Zee als deel van de Middellandse Zee, die in wezen een binnen zee is.
De vuurtoren ligt op het meest zuidelijke punt van het Griekse vaste land en is een belangrijk lichtbaken voor zeelieden.
Ik ben rond 17 u terug bij de camper ruim op tijd voor een welverdiend aperitief – dit keer een deugddoend pintje.
Eén voor één komen mijn medecamperaars terug. Omdat we op een parking staan, houdt iedereen zich aan de regel om geen campinggedrag te tonen. Rond 20:30 u hebben we dan met z'n tienen de plaats voor ons alleen. Er is een felle wind opgestoken en dat maakt het moeilijk om iets open te zetten. Mijn deur is (nog) niet weggewaaid en ik kan de verkoeling best wel waarderen.
Dag 34 - Di 04 oktober
Kokkingia
Er wacht een piek om verkend te worden. Een leuke uitdaging binnen wandelafstand. Ik ben zeer benieuwd naar de zichten. Terwijl de parking langzaam volstroomt met bezoekers voor de vuurtoren, maak ik mij op voor mijn zwerftocht.
Het begint met een afdaling naar de Cave of Hades. Blijkt een doodgewone grot te zijn maar de historische setting vraagt om een bijzondere naam. Ik volg de contouren van de baai naar een eerste heuveltje. Daar ontdek ik een wandelpad die richting mijn berg loopt. Op een pad heb je altijd minder kans op verrassingen en weet je dat anderen je voor zijn geweest. 
Boven geniet ik van het verhoopte schitterende uitzicht. De beloning voor de beslissing nog een dagje te blijven. Er staat een strakke wind wat de temperatuur draaglijk maakt. Ik probeer nog maar eens een behoorlijke selfie te maken bij de namaak betonnen zuil op het hoogste punt. Ik vind geen aanduiding van de hoogte maar een plaquette met de datum van plaatsing : 1966.
De korte afdaling vergt enige concentratie. Het gaat vrij steil omlaag en ondanks het duidelijk aanwezige pad is het goed uitkijken. Zo heel intensief belopen lijkt het nu ook weer niet. Vandaag was ik de enige in de weidse omgeving, precies zoals ik het graag heb.Ik blijf het pad volgen en kom bij een nederzetting waar ik langs de omheining aansluiting op de parking vind. Een prachtige wandeling die vlotjes het predicaat GR pad verdient.
De middag gaat op aan zalig nietsdoen. Ik probeer nog eens te bloggen, maar het signaal is zodanig zwak dat ik geen verbinding krijg. Dan maar de proefversie in OpenOffice.
Rond 19 u vertrekken de laatste bezoekers. Er komen geen nieuwe camperaars opdagen. Waarschijnlijk heb ik de plaats voor mij alleen vannacht.
Dag 35 - Wo 05 oktober
Kokkingia - Mavrovouni - 70 km
Op weg naar hier hoorde ik een schurend ijzeren geluid. Dat deed niet goeds vermoeden over de staat van de remmen. At Greece's end, ver van de bewoonde wereld is er geen garage te bespeuren. Op de parking kon ik er niets aan verhelpen en heb ik toch van de twee dagen genoten.
Ik vertrek om 7:45 u in de hoop rond mijn bestemming een garage te vinden. Zeer, zeer spijtig dat mijn aandacht naar mijn wagen afgeleid wordt. Dit oostelijk stukje van het Mani schiereiland is van uitzonderlijke lieflijke schoonheid. De aan zee gelegen dorpjes baden in de zon en nodigen uit tot een tussenstop. Helaas zal dat niet voor vandaag zijn. Aan een zeer laag tempo rond ik de heuveltjes om zoveel mogelijk mijn remmen te ontzien. Deze weg is beslist een aanrader voor een bezoek aan Griekenland. Wegens het toenemende toerisme is de weg zeer goed, buiten het kronkelende draaien in de dorpjes.
Op ongeveer een km van de camping vandaan vind ik een garage uitgebaat door twee broers. Rond 10 u is het niet te druk en één van hen wil het probleem wel eens bekijken. Mijn voorste remblokken zijn aan vervanging toe. Dat vooral in de bergen rijden van de laatste twee jaar heeft zijn tol geëist. Vervangen na 11.800 km lijkt niet ongewoon volgens de garagist. Alleen de juiste stukken zijn niet in voorraad en pa wordt naar Sparta gestuurd om nieuwe remblokken op te halen. Binnen twee uur zal de klus geklaard zijn. Ga gerust 'even' wandelen. Waar heb ik dat nog gehoord?
Ik naar de camping om een plaats te reserveren. Aansluitend een bergwandeling naar een verlaten dorpje. Het kerkje zou een bezienswaardigheid zijn. Na een stevige klim bergop sta ik voor een gesloten ende geketende poort. Ik ben halsoverkop vertrokken en heb geen gsm mee om een foto te maken. Het uitzicht blijft boeien ook al heb ik ondertussen al vele mooie zichten gehad.
Iets voor 13 u kom ik bij de garage en zie mijn wagen buiten staan. Euvel opgelost. Bleek vooral een probleem aan de rechterkant te zijn geweest. Vastgelopen of zoiets. Enfin, met te betalen ben ik ervan af. Efcharisto.
Het bezoek aan het strand stel ik uit tot morgen. Ik leg mij in mijn zetel met een boek en val prompt in slaap.
De plaats nodigt uit tot uitgebreid kokkerellen. Dat is ook weer even geleden.
Bij een goed werkende internetverbinding kan er volop geblogd worden. Veel leesplezier.
Dag 36 - Do 06 oktober
Mavrovouni
De temperatuur tijdens de nacht daalt tot een aangename 15° C (buitentemperatuur). Precies wat ik nodig heb om goed te slapen. Om mij te pesten komt een mug rond mijn hoofd zoeven. Waarschijnlijk zullen ze wel een doel dienen (mensen ambeteren?), maar ik heb er geen probleem mee hem dood te meppen. Rust hersteld.
Ik trakteer mezelf op een stranddagje. Nog even geduld en ik word een echte BB (beach boy). Ik kijk uit naar enkele liefhebbers voor een partijtje volleybal. Tevergeefs. Mijn mede strandbezoekers zijn eerder ijdel dan sportief. Een gelijkmatige diepbruine kleur is blijkbaar zeer belangrijk. Het water is helder en bij een aangename temperatuur duiken we in zee. Tussen de zwempartijtjes door is het lekker struinen langs de waterlijn. Vandaag wordt een twee woorden dag : kalimera en efcharisto. Gesproken bedoel ik. Tussendoor is dat wel eens leuk maar dat moet toch niet te lang duren. Geef mij maar een uitgebreidere conversatie.
Mijn x'ste boek wordt te lezen gelegd. Iemand anders kan er maar plezier aan beleven.
Er zijn nog enthousiastelingen voor het genieten van het schitterend lichtspektakel. Het geklik van de ontspanners klinkt als een persvoorstelling.
Waarom vermelden dat ik nog een strandwandeling maak? Ik heb mijn dagdoel van 10.000 stappen nog niet bereikt. Daarnaast hebben recente studies aangetoond dat het belangrijk is je ogen te blijven oefenen. Te lang met je neus in een boek of met je gezicht naar een scherm staren, zou nefast zijn voor je ogen.
Ik dus braaf afwisselend dichtbij en veraf focussen. Twee vliegen in één klap zeg maar.
Oost Peloponnesos
Dag 37 - Vr 07 oktober
Mavrovouni - Gytheio - 12 km
Voor het tweede deel van de rondrit op de Peloponnesos maak ik een korte verplaatsing. Het havenstadje Gytheio is een levendig plaatsje voor een tussenstop. Een wandeling langs de kaden is een aanrader. Ik tref het met een levendige kleine markt.
Voor een bezoek - allee bezichtiging - van het antieke theater is dat niet nodig. Ik ben de enige met een mate van belangstelling. In het geheel van een impressie van Gytheio is het leuk meegenomen. Ik moest er passeren maar zou er niet voor rondrijden.
Vanaf het uitzichtpunt op het gestrande schip 'Dimitrios' zie ik een leuke camperplaats liggen. Dat wil ik wel even bekijken. Om er te geraken moet er een zeer scherpe bocht naar rechts genomen worden. Komende uit de richting van Gytheio gaat dat niet in één keer, toch niet met mijn wagen.
Tijdens de lunch is het een constant komen en gaan. De meesten als tussenstop voor een duik in zee. Ik sluit me aan bij de blijvers. Het strand en de omgeving kan mij wel bekoren.
Tegen beter weten in onderneem ik in de late avond een poging om er een paar aan land te zien komen. Helaas. Een speurtocht op het net levert geen resultaat op over een eventuele periode waarin de dieren aan land komen om te broeden. Spijtig. Op de Peloponnesos komen ze wel degelijk voor. Ik heb er al een paar gezien.
Nu de dagen weer korter worden, trekken de meesten zich vroeg in de camper terug. Het wordt muisstil op het geblaf van een hond en het breken van de branding op het strand na.
Dag 38 - Za 08 oktober
Gytheio - Monemvasia - 62 km
De Michelin Gids raadt me aan vooral een bezoek aan Monemvasia niet over te slaan. Prachtige vergezichten worden me beloofd. Ik ben ondertussen al wel één en ander gewoon maar sta toch open voor een verrassing. Eens terug onder de mensen te zijn, zie ik wel zitten.
Rond het havenstadje Monemvasia zijn er enkele mogelijkheden om de camper te parkeren. Ik rij over de brug naar de oude stad en proef even de sfeer op de parking. Het waait er nogal stevig en ik krijg opspattend buiswater in het gezicht. Een tweede stop is bij de haven. Beschermd door de wallen ben je nogal omringd door veel beton. Lijkt mij ook niet zo gezellig.
In de middag maak ik mij op voor een bezoek aan de 'oude' stad en aansluitend de bovenliggende vesting - in Griekenland Acropolis genoemd.
Na wat rondneuzen bij de diverse 'interessante' restanten begeef ik mij richting Akropolis. Dit is werkelijk een 'stad in de hoogte'.
Tijdens de geleidelijk nogal steil opgaande beklimming volg ik het spoor van een jonge wandelaar.Bovengekomen - bij de vesting (of wat ervan overblijft) op een hoogte van 190 m, word ik spontaan gefeliciteerd door Francesco een Italiaanse student die zijn vriendin in de benedenstad heeft achtergelaten. Zoals dat gaat raken we aan de praat. Hij voelt zich comfortabeler bij het Frans en tijdens de afdaling kom ik te weten dat hij de ambitie heeft om verder te studeren in Brussel. Tijdens al dat gebabbel vergeten we niet te genieten van het schitterende uitzicht. Zelfs een jonge Italiaan uit Firenze is onder de indruk van al dat schoons.
Ik daal verder af. Hij gaat zijn vriendin ophalen. Opmerkelijk dat ook Grieken het specifieke karakter van de site kunnen waarderen. De Griekse geschiedenis is natuurlijk meer dan de Hellenistische periode.
Ik ben net op tijd bij de camper om de belichting van de ondergaande zon op de heuvel mee te maken.
Ik kan een bezoek aan Nomenvasia beslist aanbevelen. Het is het ommetje meer dan waard! Het havengedeelte van de nieuwe stad is er volledig op voorzien om je welkom te laten voelen.
Dag 39 - Zo 09 oktober
Monemvasia - Mystras - 103 km
Het is zondag en dan mag er al eens uitgeslapen worden. Het breken van de branding op de rotsen is rustgevend. Heerlijk genieten van het opkomen van de zon. Ik begin toch stilaan te overwegen eens te komen overwinteren.
Op weg naar het noorden wil ik de site van Mystras bezoeken. Voor mij volkomen nieuw maar volgens kenners een must see in Griekenland. Met een site op de UNESCO werelderfgoedlijst kun je niet missen.
Ik doe er ruim twee uur over om Mystras te bereiken. Dan haalt mijn gps begeleiding bij monde van Google een geintje met mij uit. Het lijkt wel een kermiskoers rond de kerktoren. Op een pleintje hebben enkele buurtbewoners zoveel compassie met mij dat de Ouzofles tot bij mijn raam gebracht wordt. Ik ben al een beetje tureluurs en mag dat niet verergeren. Ik word wel op de juiste weg gezet.
In afwachting van een betere plek maak ik een verkennende wandeling richting bovenpoort.
Onderweg word ik beloond met schitterende zichten op de bergen van Lakonia.
Beneden in het dal tekent zich het silhouet af van de moderne stad Sparta. 
De kasteel-stad Mystras verrijst in het midden van de 13 de eeuw als gevolg van de veranderde politieke situatie na de 4 de kruistocht. In 1249 bouwt de Frankische vorst William II Villhardouin een kasteelfort op de top van de Mystras heuvel. Zeer indrukwekkend allemaal en ik kijk uit naar het uitgebreide bezoek morgen.
Vandaag wordt ook het WK gravel gereden. Ik installeer me in mijn zetel (binnen - campinggedrag is niet toegestaan) om de slot kms te volgen. We wisten al van zijn exploot in Paris-Robaays dat Gianni Vermeersch een uniek talent is. Vandaag bekroont hij dat met een wereldtitel. Proficiat!
Als bevestiging van mijn eerder uitgangspunt komen enkele camperaars in de vooravond de parking opgereden. Met ons zevenen gaan we de nacht in.
Dag 40 - Ma 10 oktober
Mystras - bezoek site - Sparta - 7 km
De overblijfselen van de belangrijkste Byzantijnse stad op de Peloponnesos wil ik eens grondig verkennen.
Omdat ik niet gehinderd wil worden door hitte sta ik om 9 u aan de kassa om met mijn bijdrage van € 6 (halve prijs als Europees gepensioneerde) vrij rond te zwerven in deze labyrintachtige stenen woestenij. Bij de ingang wordt elke bezoeker aangeraden om stevige wandelschoenen te dragen, water te voorzien en een hoofddeksel op te hebben. Geen overbodige suggestie!De Griekse overheid heeft na de laatste onteigeningen in 1953 de site als nationaal erfgoed verklaard. Sinds 1989 is het geheel van 9 kloosters/kerken, het paleizencomplex en de citadel op de UNESCO werelderfgoedlijst geplaatst.
De talrijke infoborden (Grieks en Engels) geven een goed inzicht in het leven in een omwalde stad op een berghelling. De belangrijkste reden voor het de keuze van de plaats was de aanwezigheid van water en het goed verdedigbaar maken van de stad. Met een oppervlakte van 54,43 ha is er veel te bewandelen.
We starten ons bezoek bij het Hagios Demetrios klooster en museum. Er worden inspanningen gedaan om de originele elementen zoveel mogelijk in de restauraties op te nemen. De eerder beperkte oppervlakte van de onderdelen valt op. 
Er is op de eerste etage een klein museum ingericht die enkele waardevolle manuscripten bevat. Zoals dit Nieuwe Testament uit 1432
Naast de diverse kloosters en kerkjes is het paleis een andere belangrijke blikvanger. Wegens herstelwerkzaamheden is het complex niet te bezoeken. Op afstand ziet het er behoorlijk indrukwekkend uit. We kunnen de verscheidene toevoegingen uit latere periodes duidelijk onderscheiden.
Het kasteel, fort, burcht, citadel dat Guillaume II de Villehardouin in 1249 liet bouwen en waarmee een aanzet tot de urbanisatie van de heuvel in gang werd gezet, wil ik maar al te graag bezoeken. Een gestage klim van 260 m door de lage- en middenstad brengt me bij deze typische middeleeuwse versterking. Geen kunstzinnige verfraaiingen maar doeltreffende verdedigingswerken (voor die tijd) om eventuele vijanden af te slaan.Bij gebrek aan gegadigden moet ik een selfie maken. Op het hoogste punt van de vesting maar daar is helaas niets van te merken.
Het uitzicht op de benedenstad is spectaculair en moet in de tijd voor een levendig schouwspel gezorgd hebben.
Veel zorg wordt besteed aan het behouden van het religieus patrimonium uit de Byzantijnse periode. Het mooi gelegen Hagioi Theodoroi is daar een schitterend voorbeeld van. De kloosters werden gesteund door plaatselijke edelen die graag hun wapenschild in de structuur lieten opnemen.
Bij de ingang krijg je een mooi overzichtsbeeld van deze stad die op haar hoogtepunt ongeveer 40.000 inwoners telde.
Om 13 u ben ik terug bij de camper. Na een kleine snackpauze beslis ik mij te verplaatsen naar Sparta.
Dit is de historische plaats waar Spartaanse jongeren in wapengebruik werden getraind. De ingang van de archeologische site ligt op 800 m. In het zuidoosten ligt de moderne stad.
Tijdens mijn verkennende wandeling naar de 'nieuwe' stad stoot ik regelmatig op overblijfselen uit de antieke periode. Sedert kort worden er ernstige pogingen ondernomen om een gedeelte van het patrimonium aan de vergetelheid te onttrekken.
Het huidige Sparta - gesticht rond 1830 - is een levendige stad met een vooral jonge dynamische bevolking die zich niet al te zeer bekommerd om dat historische erfgoed. Ik stoot op een groepje jongeren dat duidelijk bezig is met een 21 ste eeuwse bezigheid en zich weinig aantrekt van de 'Spartaanse' traditie. Zoals de 'ouden' al verzuchten : O tempora, o mores.
In de vooravond krijg ik er buren uit Frankrijk bij. Uit de Landes die voor de eerste keer in Griekenland zijn. Grappig dat ze automatisch aannemen dat elke Belg Frans spreekt. We hebben een leuke babbel en kunnen wat ideetjes delen. Voor je het goed en wel beseft is het plotseling donker.
Dag 41 - Di 11 oktober
Sparta - Nafplio - 107 km
Ik ben speciaal gekomen om de restanten van de militaire stadstaat Sparta te bekijken.
Ik maak me geen illusies. Veel overblijfselen uit de tijd van Leonidas zal ik niet vinden. Na de teloorgang van de stadstaten onder Filippos II van Macedonië (vader van Alexander) werd de invloed van Sparta steeds minder. Een kleine opleving onder de Romeinen kon de luister van weleer niet herstellen. De doodsteek werd in 396 n. Chr. door de Visigoten onder Alarik I toegebracht die de stad plunderde, vernietigde en de inwoners als slaaf verkocht. Sparta werd volkomen vergeten en in de middeleeuwen zelfs verward met het nabijgelegen Mystras.
Wat is er wel te zien? Met dank aan diverse archeologische teams die diep in de grond moesten graven zijn overblijfselen van enkele gebouwen gevonden.
Het Ronde Gebouw. Een constructie uit de tijd van de Romeinen opgetrokken rond de Acropolis.
De Romeinse Stoa. Uitgebreid op eerdere Hellenistische fundamenten.
De 'oude' Hellenistische stoa. Samen met enkele restanten van de tempel van Athena. Deze grondplannen gaan terug tot de glorietijd van Sparta zelfs voor de tijd van Leonidas die hier naar alle waarschijnlijkheid gewandeld heeft.
Het meest tot de verbeelding sprekend historisch monument is het theater. Sparta moet toch een belangrijke stad geweest zijn want het kon plaats bieden aan 17.000 toeschouwers. Dit gedeelte is voor het publiek afgesloten wegens verder doorgevoerd archeologisch onderzoek.
Is de site het bezoeken waard? Als je geen hoge verwachtingen hebt en je kunt het combineren met een bezoek aan Mystras, zou ik zeggen ja. De duidingsborden zijn zeer gedetailleerd en helpen je begrijpen waar je naar kijkt. Een rustige site voor de liefhebbers.
Na deze getuigenis over vergankelijkheid van roem en belangrijkheid, maak ik mij op voor een verplaatsing naar de volgende bestemming.
Tijdens de rit valt het weinige verkeer op. Ook Grieken kreunen onder de toenemende brandstofprijs. Diesel gaat makkelijk over de € 2.
Op enkele minuten wandelen ben je in de binnenstad. Sfeer en gezelligheid zijn iets minder.
De stad compenseert het gebrek daaraan ruimschoots. In tegenstelling tot het 'nieuwe' Sparta draait alles rond het toerisme en de toerist. Om dat in goede banen te leiden, waakt het fort over de baai.Bij het ondergaan van de zon komen mijn nieuwe kennissen van gisteren, het Franse koppel uit de Landes, de parking opgereden. De beeldkwaliteit van mijn gsm is minder dan van mijn camera. Dit bijna impressionistisch resultaat kan mij wel bekoren.
Dag 42 - Wo 12 oktober
Nafplio - Ermioni - 73 km
Een bezoek aan het meest oostelijk gelegen schiereiland op de Peloponnesos mag op deze uitgebreide Griekenland trip niet ontbreken.
De eerste helft van het traject loopt langs agrarisch gebied. Voor het tweede landschappelijke deel trekken we terug de heuvels in. De weginfrastructuur is grondig aangepakt en dan kun je goed doorrijden. De niet te vermijden kleine dorpjes zijn daarbij echte snelheidsremmers. Voorlopig is dat niet te vermijden.
Op sommige plaatsen heb je een thuiskomen gevoel. Dit is zo'n plek. Ik heb daar niet direct een verklaring voor maar de kleinschaligheid straalt een zekere vredige rust uit. Naast een paar gezellige terrasjes is dit vooral de thuisbasis voor de kleine vissersvloot en voor de pleziervaartuigen die de charme van dit stadje wel kunnen smaken.
Een korte verkennende wandeling naar het archeologische park waar de 'oude' stad gevestigd was, is zo'n beetje de enige bezienswaardigheid. Zelfs dat doet 'Spartaans' aan. Naast het grondplan van de tempel van Poseidon zijn er nog een paar summiere stukken van de oude omwalling over. Op het hoogste punt is er de 18 de eeuwse windmolen waarbij het bijzonderste kenmerk de verwerking van het lokaal gevonden porfiergesteente is. Om een mooi zicht op de stad te krijgen, maak ik een wandeling op de tegenoverliggende heuvel.
Een mens zou hier oud kunnen worden!
De ondergaande zon brengt de kleuren van het stadje tot gloed. Wat bijdraagt aan het idyllische beeld.
Dag 43 - Do 13 oktober
Ermioni - Galatas - 43 km
We worden vroeg gewekt. Donderdag is marktdag en om halfzes is er reeds bedrijvigheid. Niet storend.
Ik sta helemaal achteraan op de parking en in niemands weg. Bij het ontwaken vind ik een briefje onder mijn ruitenwissers van de Nederlandse buren Wilma en Johan - goede reis verder! Zeer attent. Bedankt.
Iets zeer atypisch voor mij, ik begeef me in de gezellige drukte van de markt. Voldoende veilig de afstand in de gaten houden. De groenten en fruit uitstallingen samen met de kleding lopen met het leeuwendeel van de aanbiedingen weg. Ik had gehoopt iets meer lokale producten te vinden maar het is duidelijk dat deze markt volledig in het teken van de lokale bevolking staat. Ik heb mijn groenten en fruit voorraad weer kunnen aanvullen aan scherpe marktprijzen.
Het is even wachten tot de drukte rond mijn camper is verdwenen voor ik mij kan verplaatsen naar mijn volgende bestemming.
De bochtige kustweg met af en toe een schitterend zicht op zee, brengt me 45 min verder bij het prachtig gelegen Galatas.
Dit broertje van Ermioni heeft grotere toeristen allures. Voornamelijk wegens de ligging van het eiland Poros aan de overkant. Een ferry brengt je voor € 1 (enkele rit) naar de overkant.
Het is prettig flaneren langs de zeeboulevard waar de diverse terrasjes vooral leeftijdsgenoten verwelkomen - lokaal als buitenlands. De sfeer voelt ontspannen en gemoedelijk aan. Ik volg nog even de ernstige voetbaltraining van de plaatselijke club.
Terug bij de camper haal ik mijn zetel buiten om te genieten van het prachtige zicht aan de andere kant van t'water.
Dag 44 - Vr 14 oktober
Galatas
O jazeker, het kan de hele dag regenen in Griekenland. Vandaag is zo'n dag. Het doet bijna Belgische aan. Bijna. Bij een temperatuur van 25° is dat een unfaire vergelijking. Bij raadpleging van de meteo blijkt het voor de gehele regio te zijn. Ik heb weinig zin om de archeologische site van Epidauros in de regen te bezoeken. Het wordt een camperdagje zoals dat heet. Ik zie dat mijn buren ook 'thuis' blijven. Eens een dagje op adem komen kan geen kwaad.
Dat wil zeggen. Rond 2 u dient er zich een window of opportunity aan. Buienradar toont een pauze in de neerslag. Ik maak mij met veel plezier op voor een bezoek aan de overkant. Een beetje slenteren aan de rede van Poros zie ik wel zitten.
De ferry brengt je voor de aangepaste prijs van € 1,30 in ongeveer tien minuten naar de overkant. Voldoende tijd om van het opperdek een paar herfstachtige foto's te maken. Boven Poros steekt de uurwerktoren er zichtbaar boven uit. De uitgestrekte haven ziet er best indrukwekkend uit met de talrijke pleziervaartuigen die aangemeerd liggen.Dit typische havenstadje heeft alles om het de bezoeker naar de zin te maken zonder te overdrijven. Langs de kade vallen vooral de talrijke zeiljachten op. Overwegend de middenklasse heb ik de indruk. Poros zal waarschijnlijk te weinig mondain zijn om als haven voor de superjachten te fungeren.
Ik wandel terug langs de rede van Galatas, passeer het voetbalveld met opnieuw een doorgevoerde training. De coach lijkt me een no nonsens man.
Nog wat lekkers bijgehaald uit de plaatselijke COOP en ik ben klaar voor een rustige avond en nacht. Ik ben enkele tellen thuis als het opnieuw begint te regenen.
Ik hoop later op de avond nog een frisse neus te kunnen halen.
Dag 45 - Za 15 oktober
Galatas
Gedurende de nacht hebben de regenbuien zich ontwikkeld tot een kleine storm die aanhoudt tot diep in de morgen. In de middag klaart het wat uit maar er blijft een strakke wind staan. Om maar te zeggen dat ik een reden zoek om mij in mijn zetel te nestelen met een boek. Wegraken zou zo wie zo moeilijk zijn. Gisteren zijn enkele vrachtladingen grind aangevoerd en vandaag zijn ze de parking aan het nivelleren. Ik kan niet opmaken als het gemeentewerkers zijn of als het een privé initiatief betreft. Samen met mijn twee buren staan we niet in de weg.
Terwijl ik mij aan het klaarmaken ben om te vertrekken, begint het opnieuw te regenen. Ik heb geen zin om in de regen te rijden.
Als alternatief ben ik aan de 'Duin' saga begonnen. Dit sciencefiction verhaal heeft een zeer sterke filosofische inslag en het hoofd moet er bijgehouden worden.
Laat het onweer buiten maar uitrazen. Mijn wagen wordt regelmatig heen en weer geschud maar dat houdt me binnen.
Dag 46 - Zo 16 oktober
Galatas - Epidauros - 55 km
Op deze rustige parking met het zachte kabbelen van de zee nu de storm is gaan liggen, blijf ik lekker liggen. Niet echt uitslapen, eerder het nieuws volgen. Ik ben een fan van de afspraak op vrijdag en dan overloop ik graag met Ivan Devadder de politieke week. De moderne technologieën maken het mogelijk om dat in uitgesteld relais te doen. Handig. Een mens moet toch een klein beetje op de hoogte blijven van het reilen en zeilen in het thuisland.
Alles mag rustig aan. Op mijn volgende locatie moet ik niet te vroeg aankomen. De wagen een beetje op orde brengen. Van het uitzicht genieten, een beetje lezen...
Om 15 u is het tijd om te vertrekken. Ondanks het noodweer was het prettig verblijven op deze handige plaats. Ik blijf de kustweg volgen ondertussen uitkijkend naar een tankstation met de goedkoopste aanbieding. In Kalloni vind ik een station met € 2,147/l in de aanbieding, dat is € 0,36 duurder dan mijn laatste tankbeurt 12 dagen geleden! In de hoop een betere prijs rond Korinthe te vinden doe ik mijn tank niet vol. De eigenaar raakt ook een beetje aan het eind van zijn Grieks. De schommelingen zijn dermate dat een planning haast niet meer mogelijk is. Ik hou het op een veilige 23 l (€ 50) om de komende dagen rond te komen. Voor die prijs mag ik mijn watertank vullen. Efharisto daarvoor.
De plaats is groot genoeg om een aparte ruimte te voorzien voor campers. De mogelijkheden zijn aanwezig voor aansluiting van de nutsvoorzieningen. Een gemiste kans volgens mij.
Om in de sfeer te komen, maak ik alvast een verkennende wandeling op het terrein. Na sluitingstijd = 18 u wordt het zeer stil op de site. Bij het invallen van de duisternis hebben we de plaats voor ons alleen.
Dag 47 - Ma 17 oktober
Epidauros - Mykines - 47 km
Vandaag vangt het 'klassieke' luik in de Hellas rondrit aan. Met het bezoek aan het Asclepieia van Epidauros. Van het tempelcomplex gewijd aan Asclepius blijft niet veel meer over. In de Griekse mythologie en religie was Asclepius de God van de Geneeskunde. Hij zou een sterfelijke afstammeling zijn van Apollo en Coronis. Zijn naam betekent 'opensnijden' een verwijzing naar de manier waarop hij ter wereld zou zijn gekomen.
Kenmerkend voor asclepische geneeskunde was de holistische benadering van patiëntenzorg. Het benadrukte therapie door de natuurlijke omgeving. Van de 300 asclepieia die zijn ontdekt in het oude Griekenland is deze van Epidauros de meest bekende. Er werd veel aandacht besteed aan de inplanting van deze tempelcomplexen. Deze bevonden zich vaak op afgelegen locaties in een schitterende omgeving, omringd door modern aandoende kuuroorden of bergsanatoria. De aanwezigheid van water was essentieel bij de behandeling.
Ik verplaats me in de geest van een pelgrim/bezoeker/zieke en volg de weg die hij of zij aflegde om in het complex te komen.
Dit atypische bezoek brengt me bij de 'oorspronkelijke' ingang van het complex bij de propylaia. Denkbeeldig kom ik uit het noorden via de weg uit het stadje Epidauros. Er wordt enorm veel verbeeldingskracht van de hedendaagse bezoeker gevergd op deze processieweg. Met op de voorgrond de fundamenten van het propylaia (monumentale toegangspoort). Eens voorbij de poort stond de bezoeker in bewondering of verwondering naar de tempel van Asclepius te kijken. De hedendaagse bezoeker is op een archeologische site en het begrip opgraving is vrij letterlijk op te vatten. De overgebleven fundamenten werden blootgelegd.
Ik vervolg mijn weg en kom bij het voor geleerden raadselachtige Tholos.
Deze ronde tempel werd in 365-335 v. Chr. gebouwd. Het is één van de projecten van het Archeologische comité van Epidauros om dit gedeeltelijk te herstellen. Als je ziet wat daar tegenwoordig voor nodig is, kun je alleen maar bewondering hebben voor de oorspronkelijke bouwers.
Ten noorden van de Tholos bevind zich de Abadon.
Op deze plek werden de 'patienten' in een soort trancetoestand gebracht waarbij Asclepius in een droom vertelde hoe ze 'genezen' konden worden.
Om de sceptici te overtuigen zijn er twee getuigenissen te bewonderen.
De onvruchtbare vrouw werd aangeraakt en raakte daarna zwanger van haar man.Een andere patiënt werd aan de voet genezen door tussenkomst van de 'slang' één van de symbolen van Asclepius.
Helaas kan ik niet proberen mijn tijd van in het Olympia stadium scherper te stellen. Dit stadium mag alleen van op afstand bewonderd worden.
Om de toeschouwer te helpen bij waar hij naar kijkt is een zeer gedetailleerd infobord aan-gebracht. Daarvan valt te leren dat de drie pilaren behoren tot de ceremoniële feestzaal.Tegen de 4e eeuw v. Chr. genoot het Asklepieion van Epidaurus zo'n, grote bekendheid dat het zijn eigen theater kreeg. Zeer belangrijk in die tijd maar in minder aanzien dan de Tempel van Asclepius met zijn marmeren zuilen, en in goud en ivoor ingelegde wanden om van het indrukwekkende beeld van zijne godheid maar te zwijgen.
De meeste toeristen weten de fundamenten van de tempel niet eens te vinden.
De hedendaagse publiekslieveling die terecht op de UNESCO werelderfgoedlijst is opgenomen kan bogen op een meer dan gewone belangstelling.
Veel scholen zijn op bezoek. En dan mag er al eens gedeclameerd worden of zelfs een klein toneelstukje opgevoerd. De akoestiek is werkelijk zeer indrukwekkend. Ook van het applaus.
Dit theater bood en biedt plaats aan ten minste 14.000 toeschouwers. Na al die eeuwen wordt het nog steeds gebruikt!
Rond 12 u ben ik terug bij de camper. Na een klein hapje maak ik mij op voor de verplaatsing naar een andere zeer belangrijke historische plaats - Mykenes.
Om 14 u draai ik de parking op bij de archeologische site van Mykines - gps N 37.73031; O 22.75423. Dit is een gemengde parking en wordt vooral gebruikt door bussen. Bij aankomst tel ik er 14. Campinggedrag is niet toegestaan. Er zijn geen voorzieningen. Door het constante komen en gaan voelt de plaats veilig aan. Ideaal voor een bezoek aan de site.
Na installatie maak ik een verkennende wandeling in de omgeving. De citrus- en olijfbomen geven de plaats een aangenaam karakter.
Rond 17:30 u wordt het stil op de parking. Ik krijg er nog twee Franse echtparen bij. Het wordt een prettige uitwisseling van ideeën en ervaringen. Bij een stralend blauwe hemel is de zonsondergang weinig spectaculair. Misschien ben ik op tijd wakker voor de zonsopkomst?
Dag 48 - Di 18 oktober
Mykines - Korinthos - 39 km
We hebben vannacht een onvervalste storm over ons heen gekregen. De felle rukwinden die mijn wagen troffen hebben mij ruw wakker geschud. Een aparte sensatie.
Bij het krieken van de dag is de storm uitgeraasd maar er staat nog altijd een stevige wind. Geen T-shirt weer. Gelukkig is de zon wel van de partij.
De archeologen hebben moeite gedaan om het geheel van ruïnes 'leesbaar' te maken. We weten dat de stad tot twee maal toe werd verbrand en ten minste één keer het slachtoffer was van een aardbeving. Met dank aan Homerus weten we veel over de invloed van Mykenes tijdens de Trojaanse oorlog.
In de klassieke periode kende de stad een kleine opleving. Zo vocht er een contigent uit Mykenes mee bij Thermopylae tijdens de Griekse oorlogen (499 v. Chr.). Daarna werd de site verlaten en tegen de Romeinse tijd waren de ruïnes een toeristische attractie geworden. De schrijver Pausanias uit de tweede eeuw na Chr. bezocht de site en beschreef kort de prominente vestingwerken en de Leeuwenpoort. Hij schrijft dat hij door herders naar de plaats werd geleid wat erop duidt dat de omgeving nooit volledig verlaten werd.
Het gelijke religieuze denken en de begrafenisrituelen daaraan verbonden was blijkbaar wijdverspreid in het Mediterraans gebied.
Buiten de citadel is de grafheuvel gevonden van Clytemnestra, de vrouw van Agamemnon gebouwd tussen 1300-1220 v. Chr. In de klassieke tijd helemaal vergeten want er werd zowaar een klein theater boven de grafheuvel gebouwd.
Vergeten worden in de eigen tijd heeft z'n voordelen voor latere onderzoekers. Op weg naar het andere grafmonument bezoek ik het kleine museum die vooral artefacten uit de grafheuvels ten toon stelt. Waaronder zeer kunstig vervaardigde gouden voorwerpen. Het vele aardewerk is prachtig studiemateriaal voor archeologen die op grond daarvan een tijdsbepaling kunnen opstellen.
Enkele honderden meters verder ligt de tholos van Atreus uit 1350-1250 v. Chr.
Een prachtig staaltje van Myceense bouwkunst. In tegenstelling met het graf van Clytemnestra is dit wel altijd zichtbaar gebleven en werd zo een geliefkoosde plaats voor grafrovers door de eeuwen heen. Vandaar waarschijnlijk de populaire naam 'Treasury of Atreus'. Terug bij de camper moeten al die historische indrukken even verwerkt worden. Deze site kan de geschiedenisliefhebber in mij zeer bekoren. De schitterende ligging draagt daar zeker toe bij.
Tegen 13 u zijn veel van de bussen vertrokken en wordt het ook voor mij tijd om op te krassen.
Ik ben nog maar goed en wel geïnstalleerd en het gevoel van de rit zit nog in mijn lichaam als ik in gesprek raak met mijn nieuwe Britse buren Peter en Ann. Zij hebben met de eigenaar een afspraak gemaakt om hen naar de citadel en Acrokorinthos te brengen. Ik mag hen vergezellen. Even mijn gemakkelijke reiskleren vervangen voor mijn bezoekersoutfit en weg zijn wij.
Een modern mozaïek kunstwerk dat de bekering van Paulus moet voorstellen, kan mij wel bekoren.
Onze gids is zeer trots op de prediking van de apostel in 'zijn' Korinthe.
Hij weet ons te vertellen dat alle steentjes plaatselijk gevonden zijn. De stralen van de zon geven het een extra dimensie.
We worden keurig afgezet bij de ingang tot de kasteelstad. Mijn Engelse vrienden zijn gekomen voor een impressie. We hebben tijd tot 15 u om enkele indrukken op te doen.
De aantrekkingskracht van de Frankische Toren is zo groot en sterker dan mezelf. Ik ben hier nu toch en de toren ligt in al zijn grandeur gewoon op mij te wachten en ligt natuurlijk op het hoogste punt. Het even op en neer is waarschijnlijk één van de snelste bezichtigingen die ik ooit gedaan heb.
Onderweg vinden we sporen van bewoning. De stad werd tot laat in de middeleeuwen bewoond en diende regelmatig als toevluchtsoord bij overvallen van piraten op het kustgebied.
De versterkte omwalling bleek meer dan nodig te zijn.
Ik kom boven met een Griekse man. Terwijl we van het landschap en de schitterende zichten genieten is hij zeer benieuwd naar wie die Franken waren. Een korte historische duiding rond de geopolitieke situatie als gevolg van de 4 de kruistocht wil ik graag geven. Spijtig dat de tijd dringt. Mijn Engelse buren staan beneden op mij te wachten.
Maar wat een zichten!
Via een alleen voor plaatselijke bewoners doenbaar parcours worden we langs de belangrijkste bezienswaardigheden teruggebracht naar de campercamping.
Na deze zeer intense dag moet ik nu echt bekomen. Ik strek me 'even' horizontaal uit en val prompt in slaap. Het begint zowaar te schemeren als ik mijn neus weer buitensteek. Wat een dag!
Dag 49 - Wo 19 oktober
Korinthos
Na die paar zeer intensieve dagen moet mijn geest toch een beetje bekomen. De zon is volop van de partij en op deze camperstop is campinggedrag natuurlijk wel toegestaan.
Het gekende rustdagstramien. Grote pot koffie een boek en languit in de zetel.
Ann en Peter vertrekken vandaag richting Patras, inschepen en afwachten hoe de situatie in Frankrijk zich ontwikkeld. Na de Brexit worden ze geconfronteerd met een nieuwe werkelijkheid, hun reisvisa voor Europa zijn maar drie maanden geldig. Voor de meesten die tegen de uittreding hebben gestemd is dat balen en een flinke knauw in hun zelfbewustzijn al geven ze dat niet (graag) toe. De keerzijde van de medaille waar ze niet bij stilstaan, is dat de dezelfde wetgeving geldt voor Europeanen van het vaste land.
Op de vraag als ik gelukkig ben in mijn zwerversleven komen we bij een zeer interessant onderwerp. Voor mij bestaat geluk uit momentopnamen en is niet zozeer een constante. Ik beschouw mezelf eerder als tevreden en kan genieten van piekmomenten die geluk bevorderen. Wat ik zou veranderen? Met een partner die momenten delen zou aangenaam zijn. Ik moet bekennen dat ik niet op zoek ben. Wat dat betreft ben ik een romanticus. Ik geloof ooit de juiste persoon te treffen en dan zien we wel.
Het moet gezegd, ik word niet meewarig behandeld door mijn medecamperaars. Bij gesprekken tussen pot en pint word ik aanvaard als wie ik ben en wordt me een aangename verderzetting van mijn zwerversbestaan gewenst. Soms heb ik de indruk dat enkelen in mijn schoenen zouden willen staan. Ik kan iedereen maar aanmoedigen haar of zijn droom te volgen.
Ik ben blij dat mijn blog internationaal gelezen wordt. Bij de huidige telling (ik hou dat nog maar enkele maanden bij) is dat in 77 landen. Het zou me plezier doen meer reacties te krijgen maar ik ben al dik tevreden als mijn ervaringen een bron van inspiratie kunnen zijn. Een dikke mercie aan mijn trouwe lezers en volgers!
Zoals dat gaat op een rustdag wordt er tijd gemaakt voor een verkennende wandeling. Het is prettig bommelen in het kleine Oud Korinthe. In gesprek met een plaatselijke bewoner hoor ik de verzuchting dat ze graag 'wat' regen zouden willen hebben. Als ik het goed begrijp hebben ze al acht maanden geen druppel gehad en dat is niet goed voor de olijfteelt. Al wordt er met een knipoog aan toegevoegd dat zo'n lange zomer ook wel meegenomen is.
Dag 50 - Do 20 oktober
Korinthos
Tijdens het klaarmaken voor een bezoek aan Arhaia Korinthos voel ik mij als een 21 ste eeuwse Pausanias. Ik ben zeer benieuwd naar wat ik zal aantreffen en wat ik er over kan vertellen. Zouden mijn verslagen binnen 800 jaar nog gelezen worden?
Waar nu de camperstop ligt was enkele duizenden jaren geleden de woonplaats van de 'oud' Korintiërs. Over de 800 m die het neemt om de ingang van de site te bereiken passeren we sporen van die vroege bewoning.
Een bezoek aan het oude Korinthe is zeer interessant omdat de layout van de stad goed gelezen kan worden in de zeer grondige opgravingen. Hoewel de Dorische tempel van Apollo de site beheerst, zijn er sporen van ononderbroken menselijke aanwezigheid vanaf de Neolithische (8 ste eeuw v. Chr.) tot de Byzantijnse periode (6 de eeuw n. Chr.).
Er is een enorme portie verbeeldingskracht nodig om beide te kunnen combineren. Er zijn technische hulpmiddelen die daarbij kunnen helpen. Op de site in Olympia bv. heb ik diverse toeristen gezien met een 3-d bril.
Enkele in het oog springende hoogtepunten :
Direct bij de ingang ligt de zogenoemde Glauke bron. Voor mij de belangrijkste archeologische vondst vanwege het unieke karakter. Het is niet echt een bron maar eerder een reservoir dat gevoed werd. Dit uit de rotsen gehouwen stukje vakmanschap getuigt van bouwkundig inzicht. Spijtig dat we het niet van nabij mogen bekijken. 
Aan de uitgestrekte agora ligt de Bema. Voor christenen een belangrijke plaats uit het leven van de apostel Paulus. Volgens Handelingen 18:1-17 werd Paulus op instigatie van de Joden voor het Tribunaal gebracht - in Korinthe de bema - omdat hij een niet 'wettelijke' godsdienst zou prediken. De proconsul Gallio weigerde op hun eisen in te gaan.
Voor de bema is een Orthodoxe gebedsdienst aan de gang. Iets naar rechts een joodse herdenking en uiterst rechts een Latijnse mis. Ik miste een beetje een hellenistische processie maar dat zal wellicht 'wettelijk' niet mogen.
Met Korinthe als bakermat van het Korintisch kapiteel is het moeilijk zo'n kunststuk te vinden. Voor de invoering van deze nieuwigheid is het wachten op de romeinen. In de uitgegraven strata zijn niet verwonderlijk hoofdzakelijk Dorische elementen gevonden.
Als je tijdens je bezoek aan de diverse Europese museums bij de talrijke 'antieke' koppen afvraagt waar de rest van de lichamen gebleven zijn, zou het wel eens kunnen dat vele hiervandaan komen.
Ik ben vooral geïnteresseerd in een koppel 'kuroi' - jonge mannenbeelden, die bij een graf zijn gevonden. Helaas mag ik daarvan geen foto maken.
Het koppel beelden werd gevonden bij 'criminele' handelaren die tijdens een 'onwettige' opgraving de beelden probeerden op de zwarte markt te brengen. De onverlaten werden in de kraag gegrepen en opgesloten. Hoeveel historisch erfgoed zou er over de jaren - zelfs eeuwen op dergelijke manier verloren zijn gegaan? We hebben er helaas het raden naar.
De vele bustoeristen zijn inmiddels op weg naar hun eetafspraak. Ik moet een beetje geduldig wachten op een bereidwillige vrijwilliger voor het maken van de foto. Muchos gracias. Mexicanen eten waarschijnlijk iets later.
Ik hou een zeer prettig gevoel over aan dit bezoek. De zeer esthetisch ingestelde Grieken wisten hun plekjes te kiezen voor de inplanting van hun stad. Zowel de benedenstad als de later gebouwde Akropolis - de stad in de hoogte.
De rest van de middag wordt gevuld met de gekende middagactiviteiten. Waaronder een klein wasje. Plots hoor ik gerommel aan mijn wagen. De nieuwe buur die met een bijna identieke Hymer rijdt, had zich van wagen vergist. Ik zou de schoonmaak van mijn voorruit niet erg gevonden hebben.
Rond 18 u is het gedaan om met het gezicht naar de zon te zitten. Zo ver in de herfst wordt het opvallend snel donker.
Noordoost Griekenland
Dag 51 - Vr 21 oktober
Korinthos - Kaap Ireon - 38 km
Om daar te komen moeten we de natuurlijke grens tussen de Peloponnesos en het Griekse vasteland bij het Kanaal van Korinthe oversteken. Deze kunstmatige waterweg werd in het laatste decennium van de 19 de eeuw aangelegd op de plaats waar de Landengte van Korinthe het smalst is, namelijk 6343 m. Het lijnrechte kanaal is circa 6,3 km lang, 23 m breed en zo’n 8 m diep. De wens om een kanaal te graven gaat terug tot in de Hellenistische tijd maar het bleef bij een idee. Tijdens het bewind van de Romeinse keizer Nero werd er een begin gemaakt met graafwerkzaamheden maar ook die werden gestaakt.Het kanaal verbindt de Korinthische golf met de golf van Egina. De hoogte van 70 m tot de waterspiegel is best indrukwekkend.
Het zicht op het Vauliameni Meer verzacht een beetje de financiële kater.
Deze rustig gelegen gemengde parking biedt schitterende zichten. Er is een watertap en een vuilcontainer. Dit is een pareltje voor zelfvoorzienende voertuigen. Het ligt nogal geïsoleerd. Kom met voldoende voorraad hierheen.
De archeologische site Heraion - tempelcomplex gewijd aan Hera is vrij te bezoeken.Opgravingen hebben restanten die teruggaan tot de 8 ste eeuw voor Chr. blootgelegd. De meeste overblijfselen worden gedateerd tussen de 6 de en 4 de eeuw v. Chr.
Het opmerkelijkste 'gebouw' is de zogenaamde dubbele waterput. Dergelijke constructie heb ik nog op geen andere site gezien. Het kon ongeveer 300 m³ water bevatten. De bouw van dit merkwaardig stukje vakmanschap gaat terug tot de 6 de eeuw v. Chr.
Een korte wandeling brengt me bij de vuurtoren. Deze wordt beheerd door de Griekse Zeemacht.
Je moet niet naar hier komen voor het gebouw maar voor de schitterende zichten op de Golf van Korinthe.
Het azuurblauw van het water wordt afgewisseld met tinten turkoois.
Deze rustgevende adembenemende schoonheid is om stil van te worden.
Ik wandel een 2 km terug naar het LIDO Margetis Beach.
Op een paar gasten na, is het zeer rustig en stil. Waarschijnlijk wordt dit in het weekeinde wel anders.
Om 19 u met het invallen van de duisternis komt er een einde aan het komen en gaan. Het enige geluid wat nog te horen is, is het zachte bruisen van de zee en het ruisen van de wind. Geen andere camperaars zijn me komen vervoegen. Buiten een 6 tal katten ben ik helemaal alleen. Zalig!
Dag 52 - Za 22 oktober
Kaap Ireon - Athene - 101 km
Ik heb vredig en rustig geslapen. Een uitstekende plaats daarvoor. Ik ben vroeg wakker en ben getuige van het ontwaken van de natuur. Langzaam worden de sluiers van de duisternis opgetrokken door een aan kracht winnende zon. Schitterend dat overgaan van diverse tinten grijs naar de kleur van de dag.
De kaap is een geliefde plek voor vissers. Even overweeg ik nog een beetje te blijven. Een blik in mijn koelkast spoort mij aan toch maar verder te rijden.
De rit naar Athene is grotendeels vlak. Ik opteer om niet de snelweg te nemen en kan zo onderweg nog genieten van de zichten op de Golf van Elefsina. Naarmate we Athene naderen neemt de industriële activiteit toe en is het gedaan met mooie zichten.
In de buurt van de camping stuurt mijn gps mij in de meest onmogelijke straatjes. Na even rondje rijden kies ik voor de Griekse aanpak. Ik zet mij in het midden van de weg, vier knipperlichten aan, stoor me niet aan het getoeter en probeer uit te vinden hoe ik op een gemakkelijke manier op de camping kan komen.
Een bejaarde Griek op een overjaarse bromfiets wil voorrijden en houdt mij goed in de gaten dat ik de juiste 'maneuvers' - Griekse stijl uitvoer om op mijn plaats van bestemming te komen. Efharisto 👍
Het geeft een apart gevoel te beseffen in de stad te zijn genoemd naar de godin Athena. Pallas Athena om precies te zijn. Zeer pragmatische godin overigens - ze had diverse functies: ze was godin van de beheerste oorlogvoering en vrede. Ze was ook godin van de wijsheid, beschaving, de politieke gemeenschap van de stad en beschermster van verschillende Griekse steden, waaronder Athene. Haar populariteit had ze ook te danken als beschermgodin van handwerklieden zoals de stedelijke ambachtelijke arbeid waaronder de weefkunst. Om haar takenpakket compleet te maken was ze ook de beschermgodin van de kunstenaars. Een lichtend voorbeeld voor de ultieme politicus uit de 21 ste eeuw.
Ik wandel 'even' op en af naar de 2 km richting centrum gelegen Lidl - kwestie om aan mijn doel van 10.000 stappen te komen.
Mijn verkenning van de camping brengt me bij mijn buren. Bij een Belgische nummerplaat spreek ik de eigenaars eerst in het Nederlands aan. Daarbij is het altijd prettig het 'accent' te herkennen. De West-Vlamingen Lieve en Philippe zijn op bezoek bij hun in Athene studerende zoon. Ze vinden het bijzonder handig hun persoonlijke gids te hebben die hen wegwijs maakt bij een gevarieerd bezoek aan de stad. Van quality time gesproken!Om in de juiste sfeer te komen schrijf ik mijn blogverhaal met op de achtergrond de muziek van één van mijn favoriete hedendaagse componisten : Yanni op de Akropolis.
Dag 53 - Zo 23 oktober
Athene
Waarschijnlijk het belangrijkste en meest bezochte historische monument van Europa mag aan een bezoek aan Griekenland niet ontbreken. Ik maak me op voor een herbeleving van de Akropolis van Athene.
Om er te komen zijn de uitgeprinte instructies over het openbaar vervoer zeer handig en accuraat. Ik kies voor een dagticket (€ 3,40). Bij Busstop Camping brengt bus A 15 je naar het Centrale Station Larissa. Daar neem je lijn twee - rood richting Akropolis.
De functie van de Akropolis is over de eeuwen nogal veranderd. Oorspronkelijk een versterkte vesting met bewoning. Na interventie van het Orakel van Delphi werd beslist dat de heuvel niet langer geschikt was voor menselijke bewoning. Het werd de woonplaats van de goden.
Van mijn vorige bezoek herinner ik mij het merkwaardige Erechtheum dat toen volledig in de stijgers stond voor een renovatie. Een zeer geslaagde restauratie laat het Balkon van de Maagden gedragen door acht Kariatiden volledig tot zijn recht komen. Het geheel kan mij bijzonder charmeren.In de Gouden Eeuw van Athena werd in de 5 de eeuw v. Chr. onder impuls van de staatsman en generaal Pericles na de overwinning op de Perzen, beslist de Akropolis her in te richten. Waaronder een nieuw heiligdom voor Athena op te richten. In 447 v.Chr. begon de bouw. Het bouwkundig ontwerp was van de architecten Ictinus en Kallikrates, onder het waakzame oog van de beeldhouwer Phidias. De tempel werd ingewijd in 437 v.Chr., al werd er daarna nog vijf jaar aan de frontonsculpturen gewerkt. Dat gebouw kennen we nu als het Parthenon.
In haar 2500 jarig bestaan heeft het heiligdom het een en ander meegemaakt. Brand, verwoestingen, plundering en ontheiliging. Als klap op de vuurpijl de ontploffing van het munitiedepot door een welgericht schot van de Venetianen nota bene. Sinds die tijd zijn er diverse restauraties uitgevoerd, enkele met bijkomende structurele schade. In 2025 hoopt men klaar te zijn met de nu wetenschappelijk uitgevoerde herstellingen. Nieuw marmer wordt gecombineerd met oorspronkelijke delen om de authenticiteit te bewaren. Op deze zondag is het nogal druk en dat maakt het moeilijk om een mooie overzichtsfoto te maken. Ik ben vooral gekomen voor de sfeer. Op het WWW zijn voldoende foto's en beschrijvingen te vinden. Het is een zeer indrukwekkend monument, zelfs in de ruïneuze toestand.
Vanaf deze 'Hoge Stad' heb je een 360° prachtig overzicht op het zich naar alle kanten uitbreidende Athene. Volgens de officiële telling 4 miljoen inwoners. Het werkelijke cijfer is waarschijnlijk eerder 5 miljoen.
Pogingen worden in het werk gesteld om een archeologische buffer te creëren door de antieke stad verder uit te graven en te behouden. Een Romeins forum en de Griekse agora zijn nu te bezoeken.
Vanaf de Areopagus heb je een prachtig zicht op de vestingstructuur van de Akropolis. Deze heuvel wordt door christenen van alle denominaties in verband gebracht met de prediking van de apostel Paulus.
Liefhebbers kunnen deelnemen aan wisselende erediensten.
Om een idee te krijgen van de antieke grandeur is een bezoek aan de Stoa van Attalus de moeite waard. Volledig herbouwd naar het oorspronkelijke ontwerp en gefinancierd door de Amerikaanse familie Rockefeller.
Ik zwerf nog een beetje door de wijken Monastiraki en Plaka. Ik probeer dat zo veilig mogelijk te doen. Sociale afstand behouden in de smalle straatjes? Geen evidentie.
De terugrit met metro en bus brengt me tegen 17 u moe en voldaan op de camping.
Dag 54 - Ma 24 oktober
Athene - Delphi - 161 km
Er heerst een sfeer van ontspannen bedrijvigheid op de camping. De meesten maken zich op om verder te trekken. Er ontstaat nog net geen file op de serviceplaats. Ik laat die drukte aan mij voorbijgaan en ben om 11:45 klaar om te vertrekken.
Navraag leert dat het moeilijk wordt een geschikte parking te vinden in Delphi. Braafjes dan maar de coördinaten van Camping Delphi ingegeven. De recensies op Park4Night zijn zeer lovend. Ik ben benieuwd.
Het wordt een beetje wennen. Ik ben zo'n 'lange' ritten niet meer gewoon. Na één uur rijden ben ik nog niet halfweg al is het goed doorrijden op de secondaire weg. In het skidorp Arahova (936 m) wordt het even link als in de zeer smalle straatjes eerst een vrachtwagen en daarna een bus moet gepasseerd worden. De infrastructuur is daar duidelijk niet op voorzien maar iedereen behoud zijn cool en alles raakt weer vlot op gang.
De rest van de middag gaat op in rustig genieten van het uitzicht. Een kleine wandeling in de omgeving brengt me midden in de olijfboomgaarden. Mijn buren hebben tafeltje en stoeltjes buitengezet en genieten van een intiem diner tête-à-tête au balcon. Dat zijn van die momenten dat ik een partner mis.
Het wordt steeds vroeger donker en voor je goed en wel beseft is de zon plots onder. Op deze wolkeloze dag helaas weinig spectaculair.Dag 55 - Di 25 oktober
Delphi
Tijdens de nacht en de vroege morgen moet ik het hoofd bieden aan een lichte aanval van tourista. Niets ernstigs maar wel ongemakkelijk. Voldoende water drinken en een beetje rust helpen me erdoorheen.
Tegen de middag voel ik me voldoende goed voor het bezoek aan Delphi. Een drie km lang wandelpad brengt me bergop in Delphi te midden van gezellige drukte.
Ik heb nog drie uur voor het bezoeken van de site. Omdat het museum een uur eerder sluit (17 u) wordt me aangeraden dat eerst te bezoeken.
Enkele unieke stukken uit het museum :
De prachtige zuil met bladmotieven enig in zijn soort. Deze vrijstaande zuil moest niets ondersteunen en beeldt dansende meisjes uit.
De vermoedelijke voorlopers van de cheerleaders bij hedendaagse sport evenementen?
De 'Tweeling van Argos'. Dit koppel kuroi beelden is honderd jaar ouder dan hun tweelingbroers gevonden in Korinthe.
Deze mag je wel fotograferen.
Een goed bewaard gebleven beeld van Antinoös de 'gunsteling' van Keizer Hadrianus. Na zijn verdrinkingsdood in de Nijl op 19 jarige leeftijd kreeg hij goddelijke status.
Een Romeinse voorloper van onze 'idolen'.
Het topstuk van het museum is ongetwijfeld het bronzen beeld van de wagenmenner (rechts).Het beeld werd gemaakt in het begin van de klassieke periode (500 v.Chr. - 300 v.Chr.) en behoort tot de strenge stijl (500 v. Chr.- 450 v.Chr.). Zelfde periode als de kuroi.
Na deze interessante opwarmer bezoek ik de archeologische site waar deze artefacten gevonden zijn.
Dit tegen een steile wand aangebouwd complex had een unieke functie in het oude Griekenland. Het was stadstaat overstijgend en een eerste aanzet tot Griekse eenheid. Het is gebouwd op de navel van de wereld. Twee adelaars door Apollo uitgestuurd één oost en de ander west moesten het centrum van de aarde vinden. Juist ja, ze ontmoeten elkaar in Delphi. Een orakel complex was het resultaat gewijd aan Apollo en de Python.
In concurrentie met Olympia werden er om de vier jaar Pythische spelen georganiseerd.
Een bezoek aan de archeologische site vergt enige verbeeldingskracht om in de restanten van dit ooit indrukwekkend heiligdom de luister van weleer terug te vinden. Daarbij helpen de duidingsbordjes in 4 talen. Blinden en slechtzienden worden geholpen met braille. Anderen hebben de keuze uit Grieks, Engels en Frans. Die laatste taal is ongetwijfeld als eerbetoon aan de Franse archeologen die in het begin van de vorige eeuw het grootste gedeelte van de opgravingen hebben geleid.
De hedendaagse bezoeker betreedt het complex bij het romeinse forum. In de oudheid lag het begin van de via sacra lager bij de tempel van Athena Pronoia met daarnaast de Delphische Tholos onder route 48.
Iets verderop ligt het gymnasium.
Aan de via sacra lagen de diverse votief tempels. Die van Athene is herbouwd. Hier etaleerden de diverse stadstaten hun rijkdom.
Het centrum van de wereld in Delphi, werd gemarkeerd door het stenen monument dat bekend staat als de omphalos - de navel.
Een sterk staaltje van Hellenistische bouwkunst is de ondersteuningsmuur van de tempel van Apollo. Na meer dan 2500 jaar behoedt de muur nog steeds het wegzakken van de tempelvloer.
De voor mij belangrijkste blikvanger is het hooggelegen stadium. De tribunes zijn goed bewaard gebleven evenals de zetels (met leuningen) voor de scheidsrechters.
Het wordt stilaan 18 u en ik heb nog een flinke terugwandeling voor de boeg. Ik zou graag thuis zijn voor het donker. Onderweg maak ik de zonsondergang mee.
Dit zeer intensieve bezoek waar ongeveer 24.500 stappen voor nodig waren, moet toch even verwerkt worden. Veel animo om nog iets te doen zit er niet meer in.
Dag 56 - Wo 26 oktober
Delphi
Bij het opstaan voelen mijn spieren een beetje stijfjes aan. Een grote pot thee helpt me bij het ontwaken. Als ik mijn hoofd buitensteek, wordt mijn oog getroffen door een prachtig zicht. De plek spoort tot het nemen van een rustdag aan.
Af en toe een beetje luieren mag ook wel eens. Aan rustig lezen komt een eind met de aankomst van mijn Duitse buren. Ze zien er best wel iets afgepeigerd uit. Ze hebben een gelijkaardig exploot achter de rug en ik kan gemakkelijk met ze meevoelen. Als vanzelf raken we aan de praat. Door regen achtervolgd zijn ze steeds zuidelijker afgezakt en staan nu naast mij in Griekenland. Improvisorisch reizen Duitse stijl.
Een van mijn buren heeft de aankomst van een andere campervan ontdekt en meent dat het Belgen zijn.
Het jonge echtpaar Tamara en Johan komen inderdaad uit Vlaanderen en we raken aan de praat over opgedane ervaringen. Ik blijk niet de enige te zijn die 'wat' pech gehad heeft onderweg. Materiële schade oplopen is onderdeel van het vrije zwerversleven. Frustrerend op het moment zelf maar er zijn ergere dingen in het leven. Als psychologe is Tamara gelukkig in staat om ook op afstand en online raad en hulp te verlenen. We zijn het erover eens dat zaken benoemen zeker een voordeel heeft maar dat gezond boerenverstand kan bijdragen tot het desetiketteren van de maatschappij. In een snel veranderende wereld mag het voor mij gerust iets minder ingewikkeld.
Dag 57 - Do 27 oktober
Delphi
Bij een eerste pot thee ga ik mijn buren groeten. Zij reizen verder richting Athene. Ik ga ook even langs bij Tamara en Johan. Daar hun hondje Cooper niet op de site en in het museum mag, kunnen ze deze maar elk om beurt bezoeken. Tamara is er helemaal klaar voor en vertrekt vroeg.
Ik blijf nog een beetje praten en overtuig mezelf tot een experiment. De nuchtere Johan heeft het niet zo voor ruïneachtige sites en ik stel voor om het bezoek samen te doen. Een test voor mij : zou ik een goede gids zijn? Ik probeer me gematigd enthousiast op te stellen.
Gisteren hadden we het al uitgebreid met elkaar over de achtergrond van het oude Delphi. Ik moet dus dubbele en overtollige informatie proberen te vermijden. Op weg langs de via sacra hebben we het over votief-offers en de schathuizen van de diverse stadstaten - waaronder dat van Athene herbouwd is.
De functie van het theater hoeft niet veel uitleg. We wandelen door naar het stadium wat Johan het belangrijkste monument vindt. Daar zijn we het roerend over eens.
Op de terugweg worden we getroffen door de schitterende ligging van dit tempelcomplex.
Mijn aandacht gaat vooral uit naar de originele omphalos. Omphalos stenen werden verondersteld om directe communicatie met de goden mogelijk te maken. Door de vernietiging van de site in de 4 de eeuw n. Chr. is de oorspronkelijke functie verloren gegaan.
De drie grote monotheïstische godsdiensten kennen ook zo'n belangrijke 'eerste' steen.
Voor de verdere hoogtepunten zie het verslag van eergisteren.
Na het bezoek aan de site is het tijd voor een terrasje en wat bijpraten. We gaan op zoek naar ingrediënten voor onze avondmaaltijd en zakken naar de camping af.
Johan blijkt hobbykok te zijn en leeft zich helemaal uit in de bereiding van 'onze' maaltijd. Naadloos passeren tal van onderwerpen de revue en leren we elkaar meer persoonlijk kennen. Het voelt alsof we reeds langere tijd kennissen zijn.
Dit is ongetwijfeld een topdag voor mij in Griekenland. Het is van Albanië geleden dat ik dit nog meegemaakt heb. Een dag om te koesteren.
Dag 58 - Vr 28 oktober
Delphi - Larisa - 200 km
Ik heb er een nieuwe buur(vrouw) bijgekregen. Een alleenreizende Française die kampeert. We hebben het even over de archeologische site. Maar om nu nog eens een derde bezoek te maken, is wel teveel van het goede.
Ik wil graag naar de Olympus om er te wandelen. Nu de dagen korter worden en de temperatuur op de 'berg' waarschijnlijk daalt, moet ik daar niet al te lang meer mee wachten. De zichten schijnen schitterend te zijn. Ik laat mij graag aangenaam verrassen.
Nu ik nog alle faciliteiten heb, neem ik de tijd om de wagen een beetje te fatsoeneren. Om 12:30 u draai ik onherroepelijk richting noorden. In een wisselend landschap is het goed doorrijden op deze voor Griekenland belangrijke 28 ste Oktober. Het is Óchi-dag. De dag waarop Griekenland neen zei tegen het ultimatum van Italië en zo bij WO II betrokken raakte. Op deze feestdag is er niets open. Ik ben door mijn voorraad heen en moet dringend inkopen doen. Noodgedwongen wordt een tussenstop te Larisa ingelast.
De parking die ik had uitgekozen staat afgeladen vol en het wordt nog moeilijk manoeuvreren. Bij het wegrijden doe ik even aan spookrijden. Groot toeter en zwaaiconcert vergezeld van de nodige onbegrijpelijke aanwijzingen. Maar met een gedienstig 'follow me' word ik 2 km verder keurig afgezet op Parking Pornithos - gps N 39.64697; O 22.41225. Deze zeer ruime gemengde vrije parking ligt tussen het voetbalstadium en het park. De verharde ondergrond is vlak genoeg om zonder wielkeggen te kunnen staan. Ik ben zelfvoorzienend maar er is een eettentje waar eventueel het toilet gebruikt kan worden.
Aanvankelijk plaats ik mij naast twee Griekse camperaars maar die staan in volle zon en na even rondkijken, verplaats ik mij naar de parkzijde in de schaduw van een boom.
Het is feestdag en dat is te merken aan de bedrijvigheid. Het is een komen en gaan op de parking vooral van families met kleine kinderen (er is een grote speeltuin in de buurt) en hondenbaasjes.
Het centrum ligt vlakbij maar naast horecazaken is er niets open, zelfs geen kleine kruidenier. Mij wordt verzekerd dat de warenhuizen morgen wel open zijn.
Na een ontspannende wandeling - spijtig dat de plantentuin afgesloten is, wordt het behelpen met restjes uit de stalen voorraad.
Ik heb nog geen honger of dorst moeten lijden. Er is altijd wel 'iets'.
Rond 21 u wordt het bijna stil op de parking. Ik hoop dat ook de brommerboys dat zo houden.
Dag 59 - Za 29 oktober
Larisa - Prionia - 131 km
Ik kreeg de tip om niet te vroeg aan te komen bij Prionia de parking in het NP Mount Olympos. Voldoende tijd om de dag nuttig te besteden denken we dan. Uitgebreid inkopen bij de Lidl, LPG tanken een kleine sightseeing moeten van mijn lijst afgevinkt worden.
De winkels zouden open zijn op deze tweede dag van het verlengde weekeinde. En of ze open zijn. Op weg naar de Lidl passeer ik een Eko station met LPG in de aanbieding aan € 0,999/l. Een lagere prijs dan bij de meeste. Met wat gemanoeuvreer raak ik getankt en weer van het station weg. Bij de Lidl is het andere koek, veel te kleine parking, overbezet Griekse stijl (lees parkeren waar we de auto kwijtraken – reglementair of niet). Een constant komen en gaan. Resultaat we staan blokvast. Boze blikken mijn richting, zo van wat komt dezen hier doen met zijn camion. Nergens in de buurt de wagen kunnen kwijtraken, in rondjes gestuurd worden en zo voort. Na een tijdje heb ik het gehad en ben blij het overdrukke Larisa achter mij te kunnen laten. Misschien moeten we eens één van onze ministers van milieu deze kant uitsturen om een circulatieplan uit te werken. Enfin, eens op weg is het weer vrolijk en vrij.
Ik doe een kleine sightseeing en probeer eens de kwaliteit van de tolwegen. Valt reuze mee. Goede kwaliteit en signalisatie. Wil ik op Mount Olympos geraken moet ik eraf.
In het gezellige kustplaatsje Platamon kan ik dan eindelijk de noodzakelijke inkopen doen.
Het heeft een Byzantijns kasteel in de aanbieding. Het is nog maar 14:30 u en ik ben eens benieuwd naar de eventuele verschillen met onze 'westerse' vestingen. Veel Griekse gezinnen met kinderen willen ook wel eens de middeleeuwen beleven.
Wat al gelijk opvalt zijn de overblijfselen van 4 kerken. Zeer uitzonderlijk ook de fundamenten van enkele 'huizen', een bakkerij en een smederij.
Binnen de vesting is de kasteeltoren het best bewaard. De toegang mocht ook een ietsje uitstraling hebben. Marmeren zuilen, waarschijnlijk gerecycleerd uit één of ander tempel, moesten het belang van de bewoner onderstrepen.Maar wat een zichten!
Met nog een kleine 30 km voor de boeg waar ik ongeveer een uur voor reken, waag ik mij op weg naar de parking bij Prionia.
Het gaat geleidelijk aan bergopwaarts en veelbelovend lijkt het aantal wagens dat bergafwaarts komt. Probleemloos kom ik tot 3 km van mijn eindbestemming. Langzaam maar zeker, maar zeker langzaam rij ik mij compleet klem. Elke cm² parkeermogelijkheid is benut daarbij geen rekening houdend met eventueel opkomend verkeer. Te laat besef ik dat ik veel te vroeg boven ben. De meeste bezoekers zijn sportieve dagjes- of weekendmensen. Iemand met klare kijk begrijpt dat complete stilstand geen optie is. Dalende automobilisten worden tegengehouden. Links en rechts achteruitkijkspiegels ingeklapt en met duidelijke handgebaren word ik meter per meter verder bergopwaarts geholpen. Ha,Ha, efcharisto vriend. Op de kleine parking moet ik mij noodgedwongen ook dubbel parkeren wachtend op een vrije plaats.
Wat blijkt de reden van deze overdrukte? Niet alleen het verlengde weekeinde maar vooral de weersomstandigheden. Normaal is de top van Olympos in nevelen gehuld. Nu hebben we drie dagen van helder open weer. De reden dat ik wilde doorzetten trouwens. Ik kan het de sportieve Grieken niet kwalijk nemen dat ze gebruik maken van die opportuniteit. De politie die één en ander in banen zou kunnen leiden was nergens te bespeuren. Ik moet uiteindelijk niet te lang wachten en met behulp van een medecamperaar geraak ik netjes tussen de lijntjes. Rond 17:30 u zijn er voldoende plaatsen vrij om de andere camperaars die vlot omhoog gekomen zijn, hun plekjes te kiezen. Het wordt een zeer interessant allegaartje. Een koppel uit België dat hier al een dag staat en ons wegwijs kan maken. Een jong stel Engelsen dat in Frankrijk woont. Een jong trio uit Letland, uiteraard een Duits koppel, direct naast mij een ander Engels zwervend koppel. Kortom een leuke bende. De mythische berg heeft een internationale aantrekkingskracht, zoveel is duidelijk. We kijken met z'n allen uit naar de wandeling van morgen.
Een atypische dag in het leven van een zwervende camperaar.
Dag 60 - Z0 30 oktober
Op zoek naar de troon van Zeus
Rond 7 u ben ik op pad. Om mij heen stilte en aanwijzingen dat anderen reeds vertrokken zijn. Het is frisjes in het bos en over mijn T-shirt toch maar een fleece jasje aangetrokken. Van inwandelen is er absoluut geen sprake, vanaf het begin gaat het stevig bergop. Het pad is niet bijzonder moeilijk maar wel zwaar. Een goed tempo aanhouden, de hartslag in de gaten houden en af en toe eens achteromkijken, schenkt voldoening. Het doel ligt bergop, eindeloos ver lijkt het. Zeus wist zijn troonzaal te kiezen. Het is bijna constant trappenlopen. Na ongeveer een uur bereik ik de eerste shelter. Om mij uit de illusie te helpen dat ik de enige op pad ben, waaien flarden gesprek mij toe, een occasioneel vallende steen benadrukt het feit om het veilig te houden. Het tweede deel tot aan de chalet lijkt wel eindeloos. Gelukkig zijn er enkele stroken waar een beetje getemporiseerd kan worden. Ik blijf mijn hartslag in het oog houden en loop enkele keren tegen de limiet aan. Veel van het landschap genieten zit er voorlopig niet in. We blijven in het bos. Af en toe is hoefgetrappel te horen en een glimp op te vangen van een gestaag omhoogkomend paardentransport. De bevoorradingstrein haalt mij in en laat mij onverbiddelijk achter. Hogerop kijken ze waarschijnlijk uit naar al dat aangevoerd lekkers.Bij de refuge Agapitos is het een drukte van jewelste. Veel pro ingestelde jongeren, twintigers, dertigers, veertigers één enkele vijftiger. Ik zie geen enkele leeftijdgenoot. Ik ben ondertussen kletsnat. Mijn fleecejasje gaat in de rugtas en ik zet mij met mijn rug naar de zon. Deze draaischijf in het Olympos massief ligt op een hoogte van 2.100 m. Dagdromen neemt het over van het gezonde verstand, daartoe psychologisch aangezet door de wegwijzers die allemaal naar de top wijzen. Naar die Mytikastop is het nog ongeveer 900 m stijgen. Dat er op het laatste gedeelte moet geklauterd worden schrikt niet echt af. Stap over stap haalt de realiteit mij in en stel ik mijn doel bij. De magische 2.500 m bereiken wordt mijn nieuwe richtpunt.
Daardoor daalt mijn tempo van sportief naar sightseeing snelheid. In die bijgestelde modus is er plaats voor een praatje met diverse groepjes en genieten van de schitterende uitzichten.
Bij 2.600 m hou ik het voor bekeken. O was ik maar een uur eerder vertrokken en misschien met ietsje langer licht. Jullie begrijpen dat de goesting om de top van de Mytikas te bereiken zeker aanwezig is. Dit is nog 400 m hoger en ondanks een innerlijke strijd, wint het gezond verstand.
Want zoals dat gaat in het bergwandelen, ben je op de top maar halfweg. 1.900 m dalen is dan misschien teveel van het goede.
Vanaf mijn uitzichtpunt zie ik niemand meer bergopwaarts bewegen. Maar wat een zichten en wat een schitterend T-shirt weer. Toch wel een zekere voldoening!
Ik kan mij troosten met de gedachte dat ik aan de trappen naar de troon heb gestaan. Die Troon van Zeus ligt bij Portes (2690 m) : zie het kaartje. Ik had bij mijn oorspronkelijk haalbaar plan moeten blijven en niet beginnen dromen over de piek. De ijlere lucht vertroebelt het denken of zoals een Vlaams spreekwoord het stelt : de ogen zijn groter dan de buik. Nu ja, met als en indien koop je niets. Wijsheid achteraf hé.
Na een kleine pauze bij de refuge, waar velen verblijven die er een tweedaagse van maken, begin ik aan de afdaling in het bos. Bij een open plek werp ik nog een blik op de piek der pieken.
Het bezoek aan de troon van Zeus zal hopelijk voor een andere keer zijn, maar ik vrees eerder voor een gemiste kans.
Proficiat aan al diegenen die de top bereikt hebben. Het hoogste, verste, diepste bereiken, heeft altijd een bepaalde aantrekkingskracht gehad.
Maar er liggen nog mooie uitdagingen op jullie te wachten. Ook in Griekenland. Met misschien een iets mindere mythische uitstraling maar daarom niet minder mooi.
Halfweg de afdaling krijg ik het gezelschap van de jonge Bretoen Efe uit Rennes. Hij is zo vriendelijk zijn tempo aan dat van mij aan te passen en de 'eentonigheid' van de afdaling wordt een beetje gebroken door interessant gekeuvel. Hij is bij de gelukkigen die de top gehaald hebben. Volgens hem zeker te doen zonder speciale uitrusting al is het laatste gedeelte wel degelijk klauteren.
De inspanning begint door te wegen en een onoplettende stap op een rolkei doet mij wat rondtollen. De sterke arm van Efe behoedt me voor een val. Mercie.
Om 17:30 u komen we bij nog voldoende licht op de parking aan. Bij een hete thee hebben we een gezellige babbel. Efe rijdt verder naar zijn hotel. Ik blijf wijselijk hier. Te midden van nieuwe campers met bewoners aangetrokken door de berg van Zeus. Succes.
Na 34.900 stappen is het voor mij welletjes geweest. Tevreden mag ik terugkijken op een sportieve verkenning van dit stukje werelderfgoed.
Dag 61 - Ma 31 oktober
Prionia - Vergina - 93 km
In Litochoro zet ik mij even op een parking om terug in de 'gewone' modus te komen. Ik heb internet en kan wat aan de blog werken. Water- en oliepeil nazien. Kleine schoonmaak. De normale routine. De temperatuur gaat vlotjes 30° terwijl de bewolking rond de Olympos pieken toeneemt.
Als afsluiter van het 'klassieke' luik vertrek ik naar Vergina en doe een kleine cruise door het lage heuvellandschap van Macedonië, het hartland van Filippos II.
Om 14:30 u kom ik op de CP Vergina toe - gps N 40.48497; O 22.32021. Op deze kleine parking word ik door de eigenaar hartelijk ontvangen : in het Duits - natuurlijk spreek je Duits, je komt uit België. Voor € 7,50 heb ik de beschikking over elektriciteit en water. De CP wordt bewaakt en ligt op 300 m van het museum met de grafmonumenten.
Dit maakt het monument tot een absolute topper en het zou bijzonder spijtig zijn een bezoek aan Griekenland te maken zonder een bezoek aan de koningsgraven te Aigai (Vergina).
Naar mijn mening minder imposant dan de koningsgraven te Mykene maar verfijnder in afwerking en met meer oog voor het decoratieve.
De gevonden artefacten getuigen van een zeer ontwikkelde kunstzin.
Het rustbed waarop de verbrande overblijfsel werden gelegd.De wapenrusting van Filippos II.
De man moest een sterke arm hebben gehad om het schild gedurende lange tijd vast te houden.
Uniek is de antieke wereld is het complete zilver servies.
 |
| Maquette |
De dodenkrans van Filippos II.
Dit schitterende museum is een prachtige afsluiter van mijn 'klassiek' bezoek.
Mijn aanraders voor een 'klassieke' impressie :
Athene : Acropolis en Erchtheion
Delphi : inplanting van de site en goed bewaard gebleven stadium
Epidauros : beleefmoment in het theater
Mykene : de Leeuwenpoort, omwalling en koningsgraven
Olympia : beleefmoment in het 'Olympisch' stadium - methopen in het museum
Vergina : bezoek aan de koninklijke tumulusgraven en museum
Dag 62 - Di 1 november
Vergina
Na die enkele zeer intensieve dagen moet het iets rustiger. Ik ben daarvoor op de ideale plaats. Op het einde van het seizoen zijn er niet zoveel toeristen. Daarbij is op dinsdag het museum gesloten. Het landelijke Vergina baadt in het zonlicht bij een aangename temperatuur.
Ik moet stilaan mijn terugreis beginnen plannen. Spijtig dat de technische controle niet Europees geregeld is. Op de plaats waar je het langst verblijft en het meest rondreist zou dat logisch zijn. Ook het klimaat zou ons dankbaar zijn. Enfin, op de 2.500 km huiswaarts liggen diverse plaatsen op een bezoek te wachten.
In de middag maak ik een wandeling langs de overgebleven bezienswaardigheden van de Macedonische stad Aegae.
Op deze open plek vlak naast de Temidische koningsgraven werd de Xandika gevierd.Vanaf hier vertrok Alexander in 334 v. Chr. met zijn 30.000 infanteristen en 5.000 ruiters naar de Hellespont voor een veroveringstocht die het aanzien van de wereld voorgoed veranderde.
Een flink stuk wandelen bergopwaarts brengt me bij de summiere restanten van het theater.
De vermoedelijke plaats waar in 336 v. Chr. Philippus II, koning van Macedonië en vader van Alexander de Grote, op 47 jarige leeftijd neergestoken werd op een bruiloft. Na een korte achtervolging vatten de lijfwachten van Philippus de dader Pausanias bij de lurven. Over diens betrokkenheid heerst weinig twijfel. Over zijn motieven is druk gespeculeerd, ook nu nog.
Grappig dat de aanwezige beheerder zijn naam met enige minachting uitspreekt.
Enkele honderden meters verder kom ik op de bouwplaats waar de zeer uitvoerige herstellingen aan het zogenaamde paleis aan de gang zijn. Wanneer dit zal klaar zijn is een groot vraagteken. Dat het een publiekstrekker zal worden is nu al duidelijk.Het heeft een apart gevoel dat rondwandelen op een site die het aanzien van Griekenland voorgoed veranderde. De oorlogen tegen en de onderwerping van de diverse stadstaten onder Philippus II maakten dat die nieuwe eenheid een bedreiging vormde voor de machtsverhoudingen in het oosten. Het Perzische Rijk bleef druk uitoefenen op de zuidflank van Europa. Daar kwam voorgoed een eind aan door de tocht van Alexander III die voortaan in de geschiedenis bekend staat als de Grote. Een stichtend voorbeeld voor toekomstige veldheren die ijverden om ook dat predicaat te krijgen.
Ik mag hopen dat tegenwoordige en toekomstige staatsvrouwen en mannen zich door andere motieven laten leiden. Helaas is de huidige werkelijkheid nog altijd in bloed gedrenkt.
Dat zou nu toch het echt definitieve slotstuk van het antieke Griekenland moeten zijn. Ik beloof mezelf om in Thessaloniki in de gezellige drukte van de tegenwoordige tijd te duiken.
Dag 63 - Wo 2 november
Vergina - Veroia - Thessaloniki - 102 km
Ik zie het helemaal zitten om een beetje rond te slenteren in de stad van de 1.000 cafés en eethuizen. Daarvoor ben ik vroeg uit de veren. Water tanken en weg zijn wij.
Ik ben nog maar een paar km onderweg of ik hoor het bekende akelige geluid van ijzer op ijzer, ditmaal achteraan. Er zit niets anders op dan naar een garage te gaan. Ik heb een goede ervaring met een kleine garage en probeer dat opnieuw. Deze keer gaat de vlieger niet op. Ik word wel doorverwezen naar een Fiat garage in Veroia. Zeer voorzichtig aan een lage snelheid om niet teveel te moeten remmen kom ik bij de Fiat garage aan. De gerant spreekt vloeiend Duits en na enige tijd kan hij een medewerker vrijmaken die de remmen wil checken en vervangen. Niets te vroeg. Volledig op. De wisselstukken zijn aanwezig en de monteur offert zijn lunchpauze op om het euvel te verhelpen. Om 13 u kan ik na betaling van € 166 mijn weg veilig en met gerust gemoed verder zetten.
De snelste route is via de snelweg en ik heb er € 3 voor over om eens onbezorgd te kunnen doorrijden. Alhoewel. Er zijn noodzakelijke wegenwerken aan de gang.
Ik rij vlot de stad in en op weg naar mijn aanvankelijke parkplaats kom ik hopeloos vast te zitten in veel te nauwe straatjes, afgeladen met nogal nonchalant geparkeerde wagens. Een onmogelijkheid. Ik zet me even aan de kant op Griekse wijze. Vier pinkers op om plan B in de gps in te geven.
Een verkennende wandeling brengt me bij enkele gezellige eethuisjes en een hip café. Ik slenter nog wat door het park om wat sfeer op te snuiven. De wijk Vougari ligt in het zuiden op de rand van de stad.
Een beetje onbegrijpelijk en vooral een gemiste kans om een praktische camperplaats in te richten. Dat camperaars afgeschrikt worden voor de bijna chaotische verkeerssituatie kan ik best begrijpen. Mijn stelregel voor steden is : waar bussen en trucks kunnen rijden, kan ik rijden. Helaas stuurt mijn gps mij soms in quasi onmogelijke situaties.
Ik ben benieuwd naar de toestand tijdens de nacht.
Het slotstuk van de Balkan trip is te volgen op de post : Noordwest thuisroute 2022
Overdenkingen
De temperatuur in september en oktober vallen best mee. Alleen in Athene was het rond de middag drukkend warm maar te doen.
Griekenland lijkt mij een schitterend land om te overwinteren. De vriendelijke ongedwongen sfeer bevalt me wel.
De omgang met medecamperaars is tweedelig. De enthousiaste camaraderie tussen buitensporters maakt contactleggen iets vlotter dan op de plaatsen met vooral leeftijdsgenoten. De laatste groep is overwegend langer onderweg en valt gemakkelijker op zichzelf terug. Ik prefereer (voorlopig?) de eerste groep.
Vrij camperen wordt moeilijker maar buiten het seizoen nog zeker mogelijk mits enkele grondregels rond camperen in gedachte te houden : geen luifel uitdraaien, geen tafeltje en stoeltjes buiten, niet bbq-en afval meenemen. Helaas maken enkelingen het moeilijk voor allen.
De inplanting van camperplaatsen is op bepaalde plekken best haalbaar. Een redelijke prijs (€ 10 - 15) voor veiligheid en diensten zijn de meeste camperaars bereid te betalen. Buiten het seizoen kan men aan die prijs ook terecht bij de traditionele campings maar de meesten sluiten tegen eind oktober.
Zoals overal is het gebruik van de algemene beleefdheden in de lokale taal een opener naar sociaal contact en spontane aanvaarding.
De paar keren dat ik technische hulp nodig had, was die correct en deskundig.
Zijn twee maanden genoeg voor een grondig bezoek? Spijtig genoeg niet. Ik ben aangenaam verrast geworden door het natuurschoon en had, mits iets betere voorbereiding, daar langer van willen genieten.
Meer genieten in de kleine gezellige dorpjes had ook gemogen.
Redenen genoeg om terug te komen. Oost Griekenland wacht op een grondige verkenning bijvoorbeeld.
Super om dit terug te lezen! Groetjes van David en Jeremy - twee Hollandse broers geboren in Oegstgeest ;)
BeantwoordenVerwijderenHey, boeiende blog. Fantastische info. We wensen je verder een fantastische reis terug naar Bredene (en een goede afloop bij de keuring 😉). Philippe Gouwy & Lieve (je buren in Athene)
BeantwoordenVerwijderenFijn om je te volgen, je verhaal te lezen en foto’s te bekijken en inspiratie op te doen.
BeantwoordenVerwijderen1 november ben ik zelf vertrokken naar Spanje voor 4 maand dus heel wat in te halen om je terug bij te benen. Groetjes Ann