Tijdens deze tocht ligt het zwaartepunt in de Pyreneeën. Fietsen in de Pyreneeën staat al enkele jaren op mijn bucket-list. Na de Alpen, de Jura en de Vogezen wil ik mezelf meten met dit tot de verbeelding sprekend gebergte. Dit gebied willen we eens uitgebreid verkennen.
De streek in het zuiden van Frankrijk tussen de Middellandse Zee en de Atlantische Oceaan vormt sinds 1659 de grens tussen Frankrijk en Spanje en wordt vooral beheerst door de Pyreneeën.
Dit gebergte is ontstaan door de botsing van het Iberisch Schiereiland met het Europese Continent tijdens het tertiair vanaf ca 50 miljoen jaar geleden tot op heden. Dit heeft een prachtig landschap gecreëerd, met o.a. 129 pieken met een hoogte van 3000 meter of meer en waarvan de hoogste de Aneto (3404 meter) is, doorsneden met lieflijke dalen en glooiende valleien.
Sinds 1903 het toneel van heroïsche duels tijdens de Tour de France. De legendarische Cols spreken ook de wielerliefhebber in mij aan. Enkele beklimmingen wachtten om bedwongen te worden. Liefhebbers van lange afstandswandelen vinden aan de Franse kant de uitnodigende GR 10 met schitterende vergezichten.
De menselijke bewoners houden van tradities en bieden tal van ambachtelijke producten aan die vragen om geproefd te worden. Ik hoop dat mijn Frans daar toereikend voor is en misschien pik ik onderweg wel een paar Baskische of Catalaanse uitdrukkingen op.
Prehistorische vindplaatsen worden afgewisseld met bekende kuuroorden. De burchten van de Katharen getuigen van een drang naar onafhankelijke godsdienstbeleving. Het sinds de Middeleeuwen bewandelde pad naar Santiago de Compostella snijdt dwars door het gebergte. Niet toevallig bevindt het wereldberoemde bedevaartsoord Lourdes zich aan de ingang van één op de UNESCO geplaatste landschappen.
De fauna en flora worden terecht beschermd en getuigen van een grote diversiteit. In dit land van levensgenieters met wijnvelden en boomgaarden en met een eigen keuken zal ik zeker aan mijn trekken komen voor een onvergetelijk avontuur. Vivre comme dieu en France is hier geen uitdrukking maar een levensstijl.
Om aan de voet van de Pyreneeën te komen moeten we eerst Frankrijk van noord naar zuid dwarsen.
Het
is daarna de bedoeling om van het westen in Hendaye, aan de Atlantische Oceaan naar het oosten te Cerbère aan de Middellandse Zee te trekken. Vooral wandelend en fietsend aan de
Franse kant willen we de pracht en de schoonheid van dit natuurfenomeen beleven en ondergaan.
Aansluitend een uitgebreide verkenning van de Côte d'Azur en verder noordwaarts richting België.
Corona bleef/blijft constant roet in het eten strooien. De plannen werden/worden bijgestuurd en deze roadtrip zal min of meer een Ronde van Frankrijk worden waarin de fiets een zeer centrale plaats inneemt.
Proloog
Met toch wel een klein beetje pijn in het hart afscheid genomen van het ouderlijke huis. Was het nu een deur dichtdoen of eerder een nieuwe opendoen? Nu we min of meer corona onder controle hebben (in Europa voorlopig), opteer ik toch op een veilige manier voor het laatste. Het is altijd een droom geweest genietend op te gaan in het vrije verkennen van nieuwe en minder nieuwe horizonten. Mij volledig overgeven aan de Wanderlust.
Nooit een huisje en tuintje type geweest. Wat dat betreft ben geen echte Vlaming, niet geboren met een baksteen in de maag. Integendeel … turend naar de horizon in verwondering wat daarachter schuilgaat. Als peuter reeds gefascineerd door boeken, daarbij een bijeengebonden bundel achter mij aanslepend, nog voor ik de ene letter van de andere kon onderscheiden. Eenmaal wel het geval, was het hek werkelijk van de dam. Wellicht met de welhaast mystieke aantrekkingskracht van het geschreven woord is ook de liefde voor geschiedenis erin geslepen. Vanaf dat moment een kleine stap naar het verlangen tot verkenning van de plaatsen waar die geheimzinnige mensen woonden, werkten, droomden en ideeën uitwerkten. Met vallen en opstaan en spijtig genoeg soms met lijden en strijd.
Ondertussen al heel wat van de wereld gezien. Met een redelijk inzicht in de wandeling door de tijd die we als menselijk ras hebben afgelegd. Hetgeen we gedaan hebben en nagelaten met o.a. de natuurlijke omgeving waarin we leven.
In de herfst van mijn leven is het tijd om te genieten van de verkregen verworvenheden. Verwezenlijkt door omgang met mensen die we geworden zijn en de natuur die we gekregen, geërfd, gevonden en bij tijd en wijle verprutst hebben maar trachten te herstellen.
Als voorbereiding op deze nieuwe levensfase heb ik mij mentaal en fysiek goed voorbereid. De huidige situatie noopt ons om het veilig te houden. Fietsen en wandelen zijn uiterst veilig. Door de coronaperikelen zijn we verplicht geweest het min of meer dicht bij huis te zoeken - zie mijn post Vlaanderen 2021. Dank zij de vaccinatie is de deur naar grotere vrijheid iets opengezet.
Vandaag kan daarom dag één van een nieuw tijdperk beginnen. Ik laat jullie weten hoe de reis verloopt en misschien, wat ik hoop, inspireert het tot hoe het ook kan … enne tot ergens onderweg?
Ik neem jullie graag mee voor de verdere verkenning van het Bokrijk van de Wereld.
Deel I - Langs de Atlantische kust
Dag 1 – Zon 18 juli 2021
Oostende – Honfleur – 368 km
De Grand départ voor het Frankrijk avontuur is echt aangebroken. Nog even genieten van een ontbijt met mijn buurvrouw, de camper vegen, water tanken, enkele kleine dingen regelen, uitwuiven - tot ziens, vaarwel, goodbeye.
Om 10:45 u vertrokken richting het zuiden, met een stralende zon en een opwekkend muziekje op de achtergrond. Nog even tanken om zeker diep in Frankrijk te geraken. Een uitgebreid bezoek aan het noorden van Frankrijk staat voor een volgende keer op het programma en dus kiezen we voor een snelle doorstart via de snelweg - kwestie van het gevoel van een langere rit weer in de vingers te krijgen.
Om 15:45 u aangekomen op de CP te Honfleur onder een stralende zon.
Deze prachtige CP is gelegen aan het Bassin Carnot, een deel van de jachthaven van Honfleur - gps N 49.41948; O 00.24187. Alle voorzieningen zijn voorhanden.
Op deze zondag zeer druk bezet met vooral Fransen, Belgen en Nederlanders. Iedereen is het er over eens, we zijn aan mooi weer toe. Maar misschien is een temperatuur van ver in de 30 graden een beetje teveel van het goede. Na het instaleren ontmoet ik hier een sympathiek koppel uit Poelkapelle en is het prettig keuvelen in het West-Vlaams.
We maken ons op voor een eerste impressie van dit kleurrijke stadje. Helaas kunnen we niet van een gezellige drukte spreken.
Het is er eerder overvol en spijtig genoeg worden de coronamaatregelen niet door iedereen opgevolgd. Het schitterende weer geeft een zekere virusmoeheid zullen we maar denken.
Wij proberen ten minste de afstandsregel enigszins te handhaven. We vinden een plaatje op een terras en doen ons tegoed aan een ijsje.
We maken verder uitgebreid kennis met Jean Paul en Reinhilde. Dit zeer gelovige echtpaar straalt een bepaalde vredige rust uit die aanstekelijk werkt.
Eén van de blikvangers is het zogenaamde La Lieutenance. Dit gebouw is een van de overblijfselen van de vestingwerken die in de 14 de eeuw door koning Karel V werden gebouwd. Deze gebouwen die deel uitmaken van de Porte de Caen, werden van 1684 tot de revolutie toegewezen aan de luitenant van de koning, vandaar de naam.
Een beetje kuieren door de binnenstad brengt ons niet alleen bij panden met mooie gevels maar ook bij dit smalle straatje. Zo leren we dat Venelle Saint Jean, de Sint Jans steeg is.
Na nog een terrasje aan één van de panden rond de Vieux Bassin, plooien we ons op de camper terug voor een kleine maaltijd.
Dag 2 – Ma 19 juli 2021
Verder bezoek Honfleur
Door het vertrek van de zondagsmensen kan ik mijn wagen verplaatsen naar een betere stek.
Van hieruit heb ik zicht op de haven. Na wat inkopen en een kleinigheid eten, is het tijd om afscheid te nemen van mijn nieuwe vrienden. Met enige trots poseren ze voor hun zelf ingerichte wagen. Paul zit nog boordevol ideeën om het nog gezelliger en vooral praktischer te maken. Ik zeg u geen vaarwel mijn vriend, dra zien welkander weer ...
Ik wel eens wat meer zien van Honfleur.
Er wordt veel ophef gemaakt over het strand en ik wil dat wel eens verkennen. Het kan mij wel charmeren die Plage du Butin. Een duinenrij in plaats van aaneengesloten appartementsblokken. Je moet wel even moeite doen om er te geraken. De inspanning loont.
Terug in de binnenstad valt mijn oog op de grootste houten kerk van Frankrijk, gebouwd in de 15 de eeuw en bekleed met kastanjehouten shingles. Het heeft een sterk Scandinavisch karakter waar-schijnlijk onder invloed van de houtimport uit die tijd.
Tegen de avond wil ik een sfeerbeeld vastleggen van dit pittoreske havenstadje.
Dag 3 – Di 20 juli 2021
Honfleur - Changé (Laval) - 227 km
Het is gezellig geweest in Honfleur maar het is tijd om minder drukke oorden op te sporen. Omdat ik geen zin meer heb in honderden kilometers rijden, en ook omdat het niet meer nodig is, beslis ik tot een korte rit.
Om 09:15 u vertrokken om meanderend langs D-wegen door Calvados, Orne en Mayenne te zwerven. Ik mis mijn fotograaf die al dat moois kan vastleggen.
De aangegeven coördinaten - N 48.07626; W -00.77127 brachten me wel op de juiste plaats in Laval, maar daar was met geen mogelijkheid de wagen geparkeerd te krijgen. Servicen zou nog net gaan met een piep klein campertje, misschien.
Voor de zekerheid had ik voor een alternatief gezorgd. Uitgeweken naar de iets verder gelegen prachtige CP te Changé - gps N 48.10197; W -01.77609. Bij een recreatiepark. Buiten elektriciteit zijn alle voorzieningen aanwezig. Op 500 m is er een supermarkt.
Ideale uitvalsbasis voor een wandeling of fietstocht rond het meer of langs de Mayenne. Tegen de avond wordt ik uitgenodigd bij een Frans echtpaar dat de enige schaduwplek op de CP heeft weten te versieren. Keuvelen bij een Pastis, meer moet dat niet zijn.
Dag 4 – Wo 21 juli 2021
Changé - St. Clément-des-Baleines - 333 km
Ware het niet zo warm geweest, ik zou een extra dag gebleven zijn op deze rustige CP. Spijtig dat er geen elektriciteit voorzien is. Mijn frigo en ook deze van de andere gebruikers, werkt niet optimaal op gas in deze temperaturen.
Om 09:30 u vertrokken richting Île de Ré. Vlot kunnen doorrijden en onderweg niet teveel van de route moeten afwijken om te tanken in een Leclerc supermarkt. Aan € 1,415 per liter is dat goedkoper dan bij ons.
Met het verlaten van La Rochelle en het oversteken van de brug naar Île de Ré komen we in vacantieland. Iedereen is voorkomend en op het gemak, soms te. Ik heb niets tegen sightseeing maar aan 45 km/u waar je 80 en 90 mag rijden is toch wel teveel van het goede. Gelukkig kunnen we dit gezellig babbelend paartje vlotjes voorbijsteken en zelf ook al eens genieten van de sfeer.
Deze CP ligt vlak naast een camping en wordt beheerd door de gemeente. Alle faciliteiten zijn voorhanden. De prijsaanduiding is wat obscuur. Na betaling kan ik volledig uit de doeken doen hoe het echt zit.
Na het installeren en wat knutselen aan de camper is het tijd om uitgebreid te aperitieven.
Een eerste verkenning brengt me in het charmante St.-Clément des Baleines. Dit rustige dorpje met witte huizen en stokrozen ademt warmte uit.
Een wandeling van 2 km brengt me bij het meest oostelijk punt van het eiland bij de Phare des Baleines. Hier is het wel een drukte van jewelste. De meeste verkopers zijn wat blij dat de toerist na alle coronaellende eindelijk is teruggekeerd.
Aan de voet van de toren hebben enkele berg-wandelaars al flink geoefend in het opzetten van steenmannen - om hun weg op het strand niet te verliezen.
Terug bij de camper heb ik er een jong paartje als buur bijgekregen. Niet met de camper maar gewoon met de auto. Na hun bezoek aan het strand hebben ze dan een tent opgezet. Ook dit kan in Frankrijk.
Ik hoop heerlijk te slapen in mijn geairconditioneerde camper. Ik moet zeggen dat ik wel blij ben met mijn luxe tent. Op een bepaalde leeftijd mag een mens al eens een beetje comfort hebben.
Dag 5 – Do 22 juli 2021
Île-de-Ré
Om het fietsgevoel niet te vergeten, plan ik vandaag een fietstocht op het eiland. We zijn aan de kust en als kustmens ben ik dus gewoon met de wind rekening te moeten houden. Een stevige 3 beaufort uit NO richting voert me met tegenwind richting Pont de Ré. Om te zeggen dat het eiland biljart vlak is zou het parcours geweld aan doen. Over de 70 km hadden we een stijging van 121 m en een daling van 140 m daarbij is de brug met een hoogte van 40 m boven zeeniveau inbegrepen.
Ile de Ré is zeer fietsvriendelijk met een goede infrastructuur die duidelijk voorzien is op veel gezinnen met kinderen. Op de goed aangegeven fietspaden is het moeilijk door te rijden juist vanwege die vele fietsende gezinnen en of groepen.
Om aan te zetten tot meer dan fietstoerisme, leiden veel van die paden door de drukke dorpjes waar het vandaag markten was.
Met de wind in de rug en op sommige minder drukke stukken waar wat vaart gemaakt kan worden, gaat de terugrit zeer vlot. Na 70 km kom ik ietsje over 13 u thuis.
Na een kleine knabbel en een hazenslaapje gaat het dan richting strand. Het moet gezegd, weinig stranden kunnen aan de kwaliteit van onze stranden tippen. Maar ik hou een local in de gaten en die kennen de juiste plekjes. Gelukkig is de golfslag van de Atlantische Oceaan ons gunstig gezind. Een frisse duik op deze 35 graden plus dag is meer dan welkom.
Rest ons nog te kokkerellen en wat aan het verhaal te schrijven, de afwas doen, ijsje lepelen in de schaduw van mijn luifel ...
Dag 6 – Vr 23 juli 2021
Île-de-Ré - Parentis en Born - 313 km
Om 9:00 u vertrokken voor een cruise op de D 137. Alles ging vlotjes tot we aansluiting kregen met de A 10 richting Bordeaux. Eerst werden we gewaarschuwd voor sterk vertraagd verkeer, dat ging geleidelijk over in filevorming tot we uiteindelijk bijna tot stilstand kwamen door een ongeval.
We kwamen weer geleidelijk op gang en belanden in de Landes. Deze van oorsprong moerasstreek werd door Napoleon III aangeplant met dennenbossen waardoor het een beetje aan onze Ardennen doet denken maar dan vlak(ker). Zeer interessante en miskende figuur die Napoléon III. Zijn oorlogvoerende oom Bonaparte mag dan bekender zijn, het is zeer twijfelachtig dat deze meer voor de 'gewone' Fransen heeft gedaan. Vooral de Parijzenaren zouden dankbaar moeten zijn voor de sanering van hun stad. Nog los van de algemene sociale verbeteringen.
Onderweg passeren we een Leclerc supermarkt met in de aanbieding een dieselprijs van € 1,410 per liter die we niet aan ons laten voorbijgaan.
Voor de verandering geniet ik eens van de schaduw van een boom.
Ik sta hier tussen zeer vriendelijke buren die me met tips wegwijs maken in het lokale doen en laten.
Fiets- en wandelmogelijkheden te over. De nabijheid van het meer op slechts 100 m nodigt uit tot een zwempartijtje. De omgeving is doorspekt met talrijke campings waar vooral gezinnen hun gading vinden. Een adventure park biedt dan weer de nodige uitdaging voor tieners. Kortom een ideale plek om tot rust te komen en te genieten van het vakantiegevoel.
De avondwandeling bij het meer gaf een dreigende lucht te zien. Het moet niet altijd straal blauw zijn om charme te hebben.
Tussen de bomen door een zicht - neen niet op een passerende onderzeeër, maar op een eilandje in het meer.
Heel soms waan je jezelf in een of ander exotisch oord.
Dag 7 – Zat 24 juli 2021
Parentis en Born
Vandaag doen we het rustig aan. Wakker worden, ontbijten, praatje met de buren : wat zal het weer worden? Ze hebben er een goed oog in. Ik dus ook.
De Olympische wegrit volgen om ten slotte Wout van Aert tweede te zien worden. Goed gedaan Wout! Geen sinecure in toch wel een zeer lastige in wezen bergrit. Natuurlijk hadden we hem liever zien winnen maar hij ongetwijfeld nog veel meer. Die zilveren medaille hebben we alvast. We gaan voor meer.
Om ons dit weekeinde eens te verwennen moeten er wel inkopen gedaan worden. Op wandelafstand - ongeveer 20 min - bevindt zich een Supermarché. Ik ben doelbewust te voet gegaan om er zeker van te zijn niet teveel mee te brengen. Uiteindelijk viel dat nog wel mee.
Wat kuieren in de omgeving bracht me bij deze idyllische waterpartij. Ik ben een buitenmens en hou van de natuur. Helaas moet ik toegeven dat mijn kennis van die natuur veel te summier is.
Tijdens dat rondslenteren stoot ik tussen de toeristische attracties en campings in op enkele petroleum jaknikkers. Blijkbaar pompen ze hier sedert 1954 olie op. Gelukkig zijn die installaties niet storend, noch voor het publiek, noch voor de natuur.
Dag 8 – Zon 25 juli 2021
Parentis en Born - Hendaye Plage - 162 km
Vandaag wil ik wel eens een fietstocht door deze dennenbossen maken. Voor vertrek maak ik de camper reisklaar. Net op tijd de luifel ingedraaid om de drie regenspetters voor te zijn.
Ook hier is de fietsinfrastructuur in orde.
Na aanvankelijk een stukje langs de D 652 te moeten rijden, draaien we dan het bos in. Volgens mijn gps doen we hier alle streken van de windroos aan. Wie denkt dat het vlak is, komt aardig bedrogen uit. Iedereen die al eens in de Landes heeft gefietst, weet dat niets hier vlak is. 
Op deze tocht van 60 km aan een gemiddelde van 21 km/u en een maximum van 46,83 moet je met 262 m stijging en 277 m daling rekening houden. Volgens mijn gps - die niet altijd kon volgen - zouden er stukken van 20 % tussen gezeten hebben. Dat zal waarschijnlijk overdreven geweest zijn, maar het zeer golvende parcours was best wel pittig.
De beloning wacht bij Bicarosse Plage aan de Atlantische Oceaan. Maar dan ben je pas half weg...
We moeten ons nog verplaatsen. Hardnekkig wil mijn gps mij op fietsroutes sturen tot ik eindelijk door heb dat ik de instellingen moet veranderen.
Ter hoogte van Bayonne steek ik de Adour over en stijgt mijn verwachtingsgevoel bij het binnenrijden van de Pyrnenées-Atlantique. De stukjes kust waarlangs ik rij, zien er al ruiger uit. Dit is een paradijs voor windsurfers. Wandelaars kunnen zich volledig laten gaan op de GR 34.
Om 14:45 u vertrokken om na goed te kunnen doorrijden om 17:00 u aangekomen op de CP te Hendaye-Plage. Deze bij het station gelegen CP - gps N 43.37022; W -01.76438 heeft enkel een servicezuil - tegen extra betaling en niet zo gunstig gelegen. Dit is een gegeerde stopplaats voor camperaars van divers pluimage. Vooral de plaatsen aan de boskant zijn in trek en alle bezet. Helaas.
Uiteindelijk valt het qua omgevingsdrukte en rust best wel mee.
Een eerste verkenning brengt me bij het toepasselijke Place du Palmier, waar kunstschilders hun werkstukken ten toon stellen en proberen te verkopen. Er zijn aardige dingetjes tussen maar ik weet niet direct een plaatsje in mijn camper voor een schilderij.
Bij het slenteren langs de zeeboulevard kan ik de zee opsnuiven, de plezierjachten bewonderen en me tussen de andere toeristen mengen. Hendaye is ook een geliefkoosde uitvalbasis voor surfers. Voor iets meer gevorderden, laat ik mij vertellen.
Het blijft me toch wat te druk. Terug bij de camper wacht mij een koude schotel. En of het gesmaakt heeft.
Dag 9 – Ma 26 juli 2021
Hendaye Plage
Ik ben bij de vroege vogels. Gelukkig zijn er reeds enkelen vertrokken van de gegeerde plaatsen aan de boskant.
Ik kan mij verplaatsen met als bijkomend voordeel een klein grasperkje voor de deur. Mogelijkheid om eens te genieten met luifel open, tafel en stoel buiten, een beetje schaduw.
Maar dat alles is voor na de fietstocht.
De volgende stop is het fort van Socoa. Dit fort was bedoeld om de binnenhaven van St.-Jean-de-Luz te beschermen en had dus strategische waarde. Het was dermate belangrijk dat Vauban er de nodige 'verbeteringen' moest aanbrengen.
Een kleine pauze om wat aan sightseeing te doen brengt me op de grens tussen Socoa en St.-Jean-de-Luz waar we vooral de gevels kunnen bewonderen.
Na een beetje zoeken vind ik de straat die me naar de crête brengt. Zoals de naam aangeeft is het van hoogte naar hoogte fietsen. Op een eerste 'helling' die ik niet zag aankomen moest ik even van de fiets wegens te zware versnelling. Dit doet me een beetje aan gisteren denken maar dan korter opeen en steiler. Dit korte ritje van 25 km bracht me toch 264 m stijging en 266 m daling. Best wel pittig maar een goede voorbereiding op het serieuze werk in de Pyreneeën denken we dan maar.
Na dit wielerexploot schenk ik mezelf een middagje camperrust. Je weet wel, onder de luifel languit uitgezakt in de luie stoel, drankje bij de hand. De kunst van het nietsdoen beoefenen.
Mijn naaste buren zijn een viertal Duitse jongeren die duidelijk voor de zon en het uitgaansleven gekomen zijn. Waarom ook niet. Het neemt zijn tijd om hen in het land van de levenden te voeren. Zelfs dan blijven ze weinig aanspreekbaar.
Deel II - Dwars door de Pyreneeën
West : Hendaye plage - Arette
Dag 10 – Di 27 juli 2021
Hendaye Plage - Sare - 29 km
We nemen afscheid van de Atlantische kust met een bezoek aan Chateau d'Abbadia.
Of dat is de bedoeling. Wegens verstrengde coronamaatregelen kan het bezoek slechts op afspraak en in beperkte kring.
Een leuk alternatief is een wandeling in het Domaine d'Abbadia - een natuurpark.
Vanop de wandelwegen krijg je een mooi zicht op de corniche en ook op het kasteel. Met mijn fototoestel in de aanslag moet ik er een beetje officieel uitgezien hebben. Ik wordt verscheidene keren aangesproken voor tips of de wegaanduiding.
Het is een fikse wandeling geworden en ik kom pas tegen 12 u terug bij de camper. Tijd om een kleinigheid te eten, de camper rijklaar maken - enfin de gewone bezigheden voor vertrek.
In mijn haast de Pyreneeën in te duiken, heb ik deze leuke badplaats te weinig eer aan gedaan.
We trekken die Pyreneeën in en ik besluit nog even te tanken en voorraad in te slaan. De bekende warenhuisketen heeft een filiaal en route en ik kan daar voor zo ongeveer alles terecht. Ik ben ruim 2 u zoet in de mega grote winkel en moet mezelf aanmanen om de dito winkelwagen niet vol te laden. Ik denk dat ik enkele dagen toekom.
Onderweg op de D 4 rond het vertrekpunt voor het treintje naar La Rhune is het af en toe centimeterwerk tussen enerzijds de geparkeerde auto's en anderzijds de tegenliggers. De plaats is duidelijk zeer in trek.
Gelegen aan de voet van het dorp - gps N 43.31202; W -01.58399. Betalen kan aan de betaalterminal. Er is een waterpunt voorzien en ook afvalwater kan geloosd worden. Helaas geen elektra aansluitingen. Ik ben omringd door alleen Fransen. De meeste andere buitenlanders zijn blijkbaar meer zon en zee georiënteerd.
De mythische GR 10 loopt door de CP. Ik loop een stukje richting La Rhune, maar kom op mijn passen terug en kies voor de richting Sare.
Er is een of ander evenement aan de gang. Mij niet onmiddellijk duidelijk wat precies. Het terrein in kwestie is heel vakkundig met reuze zeilen afgeschermd. Ze willen duidelijk geen niet betalende pottenkijkers. Het is er gezellig druk maar niet overdreven. Er is duidelijk aangegeven bij toegang tot de terrasjes dat de zaken om 18 u dicht gaan. Hierop wordt met de Franse slag soepel omgesprongen.
Ik kies voor zekerheid en trek me op de camper terug. Uiteindelijk heb ik voldoende voorraad om de avond door te komen.
Dag 11 – Wo 28 juli 2021
Sare
Ook voor mij staat er een sportieve uitdaging op het programma. Ik heb gekozen voor het circuit rond La Rhune en vertrek richting Bera om eerst de lastige Col de Ibardin te nemen. Op de hoek staat een groepje professioneel uitgedoste wielerliefhebbers wat vreemd te kijken naar mij en mijn voertuig. Ik versta geen woord Baskisch en kan dus niet opmaken of ze verwonderd of eerder curieus zijn. Ze doen in elk geval niet meewarig dus hou ik het op sportieve interesse. Ik doe alvast geen poging om hen in de afdaling bij te houden. Ik heb uiteindelijk 40 km afgelegd in een tijd van 02:08:03 u aan een gemiddelde van 18,75 km/u en een maximum van 51,73. Met 680 m klimmen en 680 dalen ben ik tevreden met mijn prestatie. Ik voel dat geleidelijke beklimmingen mij beter afgaan dan het op en af van de voorbije dagen.
Een bijkomend voordeel - het was bewolkt. De afgelopen nacht hebben we regen gehad. De temperatuur viel dus best mee. Toch goed bezweet toegekomen en het hoofd onder een koude waterkraan kunnen steken is dubbel zo aangenaam.
Na een kleine lunch me wat op bed gelegd en zowaar in slaap gevallen.
Deze omheiningen die wel een meter hoog zijn doen een beetje prehistorisch aan. Misschien heeft de eeuwenoude traditie zijn oorspronkelijke karakter bewaard?
Tijdens deze wandeling gaat mijn blik regelmatig naar de klok. Met het oog op morgen is er geen reden om ver af te dwalen. Net voldoende om van de stilte en rust te genieten. Op de CP is het ook vandaag een drukte van jewelste met vooral doorreis camperaars. Bonne voyage.
Dag 12 – Do 29 juli 2021
Sare - St.-Etienne-de-Baïgorry - 59 km
We volgen voor een groot gedeelte het traject van de GR 10. Het inloop gedeelte is nog over asfalt. Maar dat wordt snel een soort holle weg die steil omhoog voert.
Plots horen we een oneigen geratel uit de mist op ons afkomen. Dat moet het treintje zijn dat minder sportievelingen naar boven of naar beneden brengt. Het ziet er heel toeristisch uit. Het zou uit 1912 stammen. Hier kruist de GR 10 het spoor en lopen we min of meer op een plateau. Dan buigt het pad af naar de beklimming van de Rhune.
Hier is het verboden om steenmannen op te zetten. Dit zou het landschap en de biodiversiteit in het gedrang brengen. Het resultaat is dat iedereen een beetje zijn eigen weg naar de top zoekt en volgt.
Boven wacht ons een kleine anticlimax. Van hieruit zouden we een prachtig zicht op de Atlantische Oceaan moeten hebben. We zien niets dan mist rondom ons. Ik heb iets met verkeerde momenten. In 2005 was het van steenman naar steenman op de Ben Nevis en in 2015 was de mist ook al een spelbreker op de Dalsniba.
Gelukkig kan ik mij optrekken aan een geslaagde sportieve prestatie. Ik sta boven in 01:57 u. Echt gezellig is het er niet, ook al wegens het vele volk dat ondanks het tegenvallende weer toch ook de inspanning geleverd heeft om naar boven te komen.
De mist blijft blijkbaar rond de top hangen. Tijdens de afdaling klaart het een beetje uit. Ik kom onderweg een Maria vereniging tegen die met wapperende wimpels en ingetogen gezangen gestaag hun weg naar de top volgt.
Iedere bergwandelaar weet dat het dalen net zo inspannend en concentratie vereisend is als de beklimming. Ik doe er ook een kleine 2 u over om terug 'thuis' te komen.
Na een kleine knabbel en een hete douche leg ik mij voor een uurtje op bed. Ik wil een beetje uitgerust zijn voor de komende rit.
Vanwege de positieve reacties die ik krijg, beslis ik een stop in te lassen in St.-Etienne-de-Baïgorry.
Uitgerust als ik ben, zijn we klaar voor een hoekje Spanje. Via de schilderachtige N 121b voert het over de Puerto de Otxondo om de aansluiting op de NA 2600 naar de Col d'Ispéguy te nemen. Uitgerekend nu beslist mijn gps er de brui aan te geven en is het op de ouderwetse manier om de juiste bestemming vinden. Gelukkig heb ik altijd een kaart bij de hand. In Baïgorry vind ik een parkeerplaats bij de school en is het Office de Tourisme vlakbij.
Daar krijg ik de juiste aanwijzing om de Camping Municipal d'Irouleguy te vinden. Gelegen naast de vrijwillige brandweer kazerne - gps N 43.18439; W -01.33496.
Ik wordt hier zeer vriendelijk en behulpzaam ontvangen op deze familie- en mindervaliden toegankelijke camping. De prijs met alle faciliteiten inbegrepen valt ook goed mee. Ik betaal hier € 10,72 per dag. Kleine meevaller, op 100 m bevindt er zich een zeer ruim gesorteerde Intermarché.
Ik voel mij hier direct thuis.
Het is ondertussen 16:30u het uitgelezen moment om te aperitieven en uitgebreid te koken.
Dag 13 – Vr 30 juli 2021
St.-Etienne-de-Baïgorry
Die naar de lucht staart, zal noch wandelen noch fietsen. Wisselvallig luidt de weersvoorspelling. Een omschrijving waar je alle kanten mee op kunt. Veranderlijk, grillig, onvast, onvoorspelbaar zijn enkele synoniemen. Capricieus en wispelturig daar zullen we het mee moeten doen.
De Vallée des Aldudes krijgt van Michelin twee sterren. Reden genoeg om dat eens te verkennen en hopelijk ook iets van die schilderachtigheid mee te pikken. Aldudes betekent in het Baskisch 'Weg van de hoogten'. Dat beloofd.
Licht golvend over de D 948 tot Aldudes kunnen we goed tempo aanhouden. Er is nog voldoende honger en ik zet door naar Urepel. Daar zie ik een aanwijzing naar de Camino Sorogain en ik ben wel eens benieuwd.
Daar begint dus het serieuze werk. De hoogtemeters klimmen met elke trap omhoog.
Op sommige stukken zegt mijn gps doen we 17 %.
Het goede nieuws is dat ik nog altijd niet op de kleinste versnelling moet.
Bij 700 m hoogte ben ik dubbel zo hoog als eergisteren op de Ibardin. Het gaat nog altijd goed en de Spaanse grens lonkt. Wat zou capricieus in het Spaans zijn?
We zijn ondertussen op 815 m hoogte. Hier boven aan de Spaanse kant is de temperatuur goed. Lager in de vallei zie ik mistbanken. We moeten de onvoorspelbaarheid maar niet verder uitdagen en besluiten aan de afdaling te beginnen.
Ik haal niet meer dan 55 km/u op dit bochtig en smal parcours. Sneller gaan zou onverstandig en gevaarlijk zijn. Vanaf Aldudes kan ik nog ongeveer 30 km/u aanhouden. Dichter bij Baïgorry neemt de nattigheid door de uitvallende mist toe. Ik kijk nu al naar een verkwikkende hete douche uit.
Enkele statistieken : Rijtijd 02:42:12u - 50 km; G 18,53; M 54,75. Cadans 67/123 - stijging 711 m - daling 711 m.
Van 146 m aanvangshoogte tot 847 m hoogste punt = een stijging van 701 m.
Na de beloofde douche doe ik eerst nog even wat inkopen bij de Supermarché om de hoek. Lapin is in de aanbieding en ik wel dat wel eens proberen. Het wordt dus uitgebreid kokerellen en even uitgebreid genieten.
Dag 14 – Zat 31 juli 2021
St.-Etienne-de-Baïgorry
We worden wakker bij het getik van een zachte regen. Geen onduidelijkheid deze keer. Regen op het menu. Bij 20° is het best wel frisjes en bijna dikke truien dag. Gedaan (voorlopig?) met temperaturen boven de 30 graden. Het wordt een luilekker dagje.
Na het ontbijt leg ik mij weer op bed en val prompt in slaap. Beginnen de jaren door te wegen of, afgaande op mijn spieren, heeft de inspanning van de laatste dagen een zegje over mijn lichaam? Het zal van beide wel wat zijn. Ik beslis nog een dagje te blijven.
Het blijft miezeren maar ik moet er toch eens uit.
Wegens de structuur van de brug wordt die in de volksmond 'pont romaine' genoemd. In werkelijkheid dateert die uit 1661. Duidelijk zijn nog de sporen te zien die de koetsen indertijd hebben uitgesleten.
De regenachtige nattigheid blijft aanhouden en er zit niets anders op dan vierklauwens op de camper terug te plooien. Ik ben ondertussen goed nat en hou het sightseeing voor bekeken.
Gelukkig wacht een Baskische delicatesse in de vorm van een salade basque op mij. Best wel pittig maar daar hebben we de juiste drankjes voor om dat door te spoelen.
Dag 15 – Zon 01 augustus 2021
St.-Etienne-de-Baïgorry - St.-Jean-Pied-de-Port - 10 km
Een voor velen sedert de middeleeuwen belangrijke bestemming wacht op mij. Het verzamelpunt voor de Compostellagangers. Saint Jean-Pied-de-Port. De poort tot de Pyreneeën.
De strategisch goed gelegen CP - gps N 43.16531; W -01.23231 heeft geen zo'n goede recensies. Et alors? We zijn in Frankrijk en soms zijn sommige dingen met de Franse slag. Ik sta hier rustig in de schaduw van de bomen en vooral omringd door Fransen die de plaats ok vinden.
Op exact 650 m van het Office de Tourisme en de toegang tot de historische stad.
Ik moet leren dergelijke sites niet op een zondag te bezoeken. Het is er zondags druk net niet te. Gelukkig worden de coronamaatregelen hier ietsje strikter toegepast.
Om de drukte wat te vermijden kies ik voor de 'Tour du ramparts'.
Onder Louis XIV heeft Vauban de stad nog versterkt. Sedert de 19 de eeuw heeft het zijn militaire waarde verloren maar zijn toeristengehalte behouden.
De Citadel is nu een school. De Vijanden van weleer zijn ondertussen bondgenoten geworden.
Tijdens mijn blijde intrede door de Porte Saint Jacques geen klaroengeschal of juichende kinderen om mij te verwelkomen.
Ik zal niet de juiste uitrusting hebben gehad om als pelgrim herkend te worden.
De tijd en de gelegenheid nopen mij het gevoel toch te ondergaan.
Ik kan begrip opbrengen voor de mensen die om welke reden dan ook het pad lopen. Ik heb die extra stimulans niet nodig. Op gelijk welk wandelpad ondervind ik de innerlijke rust om één te zijn met de natuur en daarnaast de bevrediging van de fysieke inspanning te ervaren.
Na die korte wandeling kom ik opnieuw bij de Porte de Saint Jacques.
Ik moet er plots een beetje pelgrimachtig uitzien. Enkele bewonderende opmerkingen, nog net geen klein applaus. Wel spontaan de vraag om een foto te maken.
Het is ondertussen een stuk in de middag en merkelijk minder druk ook in de belangrijke winkel-wandelstraat. De verscheidene aan-biedingen voor logies aan eventuele pelgrims vallen op.
Vanop de brug bij de Spaanse Poort, waar de pelgrims normaal de stad verlaten, hebben we nog een zicht op hoe de huizen uit het water schijnen te groeien.
Het wordt stilaan tijd om camperwaarts te keren. Een aperitief en een uitgebreide maaltijd wachten deze pseudo pelgrim.
Dag 16 – Ma 02 augustus 2021
St.-Jean-Pied-de-Port
Ik beslis nog een dagje te blijven. Het weer nodigt uit tot fietsen.
Wegens het iets minder prettige weer vrijdag heb ik een gedeelte van het circuit Porte de Navarre moeten uitstellen.
Dit golvende parcours volgt voor een gedeelte de vallei van de Nive om dan een bocht te maken rond Jaxu en de Pic d' Arrodoy. Eens voorbij het dorp Ossès blijven we rond de 300 m hoogte 'hangen'.
Dit soort parcoursen ligt me minder. Het is moeilijk om een gestaag tempo aan te houden met dit constante op en af. Dit interval rijden is niet mijn favoriete ding.
Statistiek : Rijtijd 02:12:54 u - 45 km; G 20,32; M 58,89. Cadans 67/127 - stijging 401 m - daling 401 m.
Voor ik mijn gebruikelijke uiltje knap, doe ik nog enkele inkopen bij de GB om de hoek.
Daarna bon apero en iets uitgebreider koken. Op reis kan ik mij daar blijkbaar beter op toeleggen, meer in uitleven en van genieten.
Rond 20:30 u buldert dan Baskische muziek uit de luidsprekers als opwarming voor één of ander plaatselijk volksfeest dat doorgaat op een afgesloten terrein vlak naast de CP. Ik hoor veel gebabbel en af en toe handgeklap. Ik ga even piepen. Het blijkt iets met stieren te zijn. Het gaat een beetje aan mij voorbij en ik wacht geduldig op de intrede van stilte en rust.
Dag 17 – Di 03 augustus 2021
St.-Jean-Pied-de-Port - Bunus - 20 km
Ik ruil de toeristenmetropool in voor het 20 km verder gelegen landelijke Bunus.
Op Camping Inxauseta - gps N 43.20974, W -01.06794 wordt ik zeer vriendelijk ontvangen.
Bij de inrijpoort is het even uitkijken. Nogal smal. Deze kleine camping met uitstekend sanitair en aanduidingen in 4 talen (ook Nederlands), ademt stilte en rust uit. In het herstelde Baskisch pand is een gezellige recreatieruimte ingericht.
De beheerder staat je met raad en suggesties bij, bij het bepalen van eventuele uitstappen.
Ik kies voor de regionale wandeling # 20 aangeduid met gele streepjes. Vlak achter de kerk start het pad eerst op asfalt, gaat over op grind om uiteindelijk een 'gewoon' wandelpad te worden. Het volgt de flank van de heuvel waaraan Bunus ligt.
In feite is het één groot weiland. Hier en daar zijn de paaltjes met de gele streepjes verwijdert maar je kunt weinig verkeerd lopen.
Bij de top van de heuvel sta ik plots oog in oog met deze runderen. Niets vermoedend staan ze daar vredig te grazen en doen wat de natuur ze oplegt. Ik vraag me af of ik ze binnenkort in de vorm van steaks of ander lekkers via de supermarkt op mijn bord zal krijgen.
Boven volgt het pad de crètes en wordt het meer de speelweide voor schapen. Dan wordt het even zoeken naar het vervolg van het pad. Uiteindelijk stoten we weer op de gekende gele streepjes.
Het laatste gedeelte van het pad is het weer over goed begaanbaar asfalt. Van hoeken afsteken is er op dit steile stuk absoluut geen sprake.
Tijdens de afdaling kun je Bunus zien liggen (ongeveer in het midden van de foto). Goed herkenbaar is het fronton - de kaatsmuur waar de plaatselijke ongeveer 150 inwoners hun favoriete sport - pelote kunnen beoefenen.
De zon is er ondertussen volledig doorgekomen. Moe en bezweet kom ik na 2:30 u weer op de camping aan.
Na het aperitief en een lichte maaltijd verlies ik mij in een boek. Altijd een gevaarlijke bezigheid. Ik durf nogal eens de tijd volledig uit het oog verliezen...
Dag 18 – Wi 04 augustus 2021
Bunus
We worden wakker bij het kletteren van de regen op het dak. Met de weersvoorspelling gaat het alweer alle kanten uit. Buienradar met satelliet weergave laat een verbetering vanaf de middag zien. Het wordt ontspannen ontbijten, de geplande route downloaden, wat aan het blogverhaal werken... Vooral van het boek afblijven.
Tegen de middag wordt het weer inderdaad beter en ik waag het erop om mijn fietstocht waaraan ik de meeste voorbereiding heb besteed te ondernemen. Het uitgestippelde circuit Fôret des Arbailles is ongeveer 65 km en brengt mij over diverse cols.
Na een kleine infietsfase kom ik aan de voet van de Col d'Osquich. Een geleidelijke klim aan 5,5% brengt me op een hoogte van 495 m met een prachtig zicht op het onderliggende dal.Rond Ordiap begint mijn gps kuren te vertonen. Ik wordt eerst op de rand van het dorp een zeer steile helling opgestuurd om dan te lezen dat er geen ondersteunende kaartgegevens zijn voor de weg waarop ik mij bevind. Een eerste keer rondjes rijden voor de gps dan de 'juiste' route oppikt. In Aussuruq maak ik dan hetzelfde mee omdat ik niet goed opgelet heb. 
Het pelote fronton voor de kerk moet duidelijk de concurrentie aangaan met een 'nieuwe' sport. Koning voetbal eist zijn plaats op. Het zijn wel verplaatsbare doelen die als nodig kunnen weggenomen worden. Een vriendelijke oude man wijst de D 147 aan en zet mij op weg voor een geleidelijke klim van 14 km naar Col Ibarburia – 1040 m. Bon courage monsieur. Het blijft klimmen en op deze weg zijn er geen aanduidingen. Het wordt doseren en op tijd drinken.
Rond de col wacht een liefelijk tafereel. Het moeten niet altijd koeien zijn. De D 417 brengt me vervolgens over een afdaling van 13 km naar Mendive. Links van de weg ligt de afgrond en op deze niet al te goed geasfalteerde weg is het opletten geblazen. Diverse keren springt mijn voorwiel weg waardoor er niets anders opzit dan zeer voorzichtig te zijn. Het laatste stuk is rond de 10% in een donker bos. Bijkomstigheid, Section Glisante, nogal glibberig en ja hoor net op dat stuk komt er plots een tegenligger om de hoek. Al het gerem haalt weinig uit en het wordt een pracht van een schuiver tot net voor de bumper. Gelukkig alleen wat schaafwonden en een klein gekwetst ego. Ketting er weer op, wat slijk afgeveegd en met de goede raad voorzichtig te zijn, ben ik weer onderweg. Je komt van heel de dag niemand tegen en uitgerekend op het slechtste stuk weg moet Murphy zijn graantje meepikken. Door Mendive en Lecumberry kom ik aan de voet van de laatste klim, Col des Palombières. Op weg naar Hosta krijg je al gelijk een stijging van 15% voor de wielen. Net hier word ik achternagezeten door honden. Hun baas roept iets in het Baskisch maar dat heeft weinig effect, of hij moet ze juist aangemoedigd hebben. Enfin, om uit de situatie weg te komen trap ik volledig op mijn adem. Eens ik van de honden verlost ben, zet ik voet aan de grond om op adem te komen. Met puffen en blazen geraak ik over de col – 614 m en heb nog weinig animo om te genieten van het uitzicht op Hosta. Gelukkig brengt de afdaling op de D 168 me veilig en in geen tijd in Bunus. Goed afgepeigerd kom ik om 18:30 u weer op de camping toe.
Statistiek van de rit : 05:05:46 u – 75 km – G 14,72 – M 58,08 – Cadans 56/132 – Stijging 1717 m – Daling 1717 m. Drie beklimmingen – Col d'Osquich – 494 m; Col Ibarburia – 1040 m; Col des Palombières – 614 m.
Het is er niet meer zo verlaten als toen ik vertrok. De plaats is gekend onder kampeerders.
Net voor mijn deur heeft er zich een jong koppeltje geïnstalleerd. Het doet mij aan vroeger denken. Waar is de tijd dat wij er zo op uit trokken.
Ik hoop dat zij al hun dromen kunnen waarmaken. De volgende generatie zal talenten nodig hebben. Wie weet zorgen deze studenten voor een doorbraak op belangrijke terreinen.
Dag 19 – Do 05 augustus 2021
Bunus - Plateau Iratzordoky (Ste. Engrâce) - 54 km
We nemen afscheid van deze gezellige plaats. Ik leer ook nog de uitspraak en betekenis van Inxausete (spreek uit Inchauseta) wat walnoot zou willen zeggen.
Deze rit brengt me in het hooggebergte van de Pyreneeën. Van Bunus tot Tardets-Sourholus gaat het geleidelijk aan bergop. Dan voert de D 113 ons schilderachtig naar omhoog. In Ste.-Engrâce volgt de bevestiging. De Gorge de Kakuetta is wegens corona voor het publiek gesloten. Een streep door de rekening, maar begrijpelijk, het blijkt een echte trekpleister te zijn. 
Park4thenight heeft een geweldige suggestie. Op het plateau Iratzordoky (neen we zijn niet plotseling in Polen) – gps N 43.00223; W -00.77849 is een kleine grasweide net bij het water. Op deze 946 m hoogte houden we het voor bekeken en installeren we ons voor de rest van de middag. Het is ondertussen 12:30u – tijd om te zonnen, beetje lezen, wasje doen...
In de late middag krijg ik er bezoekers bij. Een jong paar met een 4x4 moet niet te lang nadenken alvorens zich bij het water te installeren. Dan volgt er nog een jong stel die een tentje opslaat, nog van de laatste zon geniet, kampvuurtje maakt...
Ten slotte komt er een camper naast mij staan. Die hadden wat moeite om naar omhoog te komen, iets met de waterkoeling van de radiator of zo. Mij wordt gevraagd om eventueel stand-by te zijn om in de ochtend mee te helpen duwen moest dat nodig zijn. Ik hoor de man met zijn zoontje in het Duits praten, maar met zijn vrouw in het Frans. Dit sympathieke echtpaar komt wel degelijk uit Duitsland. Hij Duitser zij Française, vandaar.
Tijdens de nacht koelt het snel af maar blijft de temperatuur toch aangenaam.
Dag 20 – Vr 06 augustus 2021
Plateau Iratzordoky (Ste. Engrâce) - Arette - 28 km
's Morgens worden we begroet met laaghangende mist. Het kampeerkoppel is reeds vertrokken, iets wat ik niet gehoord heb. Blijkbaar slaap ik toch vaster dan ik denk.
We hebben nog een praatje met onze Duitse vriend. En wisselen wat ideetjes uit. Tijdens de nacht is niet alleen de Wifi verbinding van mijn telefoon weggevallen, maar ook van mijn tablet. Terugvallen op de 'oude' manier van reizen dan maar. Gelukkig heb ik altijd een kaart bij de hand voor je weet maar nooit.
Arette is niet zo groot. Op 50 m links ben ik op het centrale plein voor de Mairie, 50 m rechts ben ik al aan de rand van het dorp.
We zijn hier in het hartland van Alexandre Dumas maar niets verwijst nog naar de zwierige musketiers tenzij het aangrenzende stadje Aramits. Waarschijnlijk heeft de flamboyante Aramis zijn naam aan dit stadje te danken. Nostalgisch als ik ben, wil ik Aramits wat slechts 3 km verder ligt eens bekijken. Heen en terug in 1:30 u heeft mij een flinke wandeling opgeleverd.'s Avonds is het hoogtijdag voor de plaatselijke middenstand. Het centrale plein wordt autovrij gemaakt voor de avondmarkt. Allerhande streekgerechten worden aangeboden onder aanmoediging van de plaatselijke troubadours. Ze brengen een heel repertoire Baskische volksliederen ten gehore. Aan elk lied gaat een uitvoerige uitleg vooraf. Het wordt een beetje te ingewikkeld voor mij dus laat ik mij meedeinen op de melodie.
De dorpsjeugd laat het allemaal aan zich voorbij gaan en doet wat dorpsjeugd overal ter wereld doet. Het wordt één vrolijke bende en men probeert de coronaregels min of meer in acht te nemen. Het wordt mij toch een beetje teveel drummen en wanneer de maskers afvallen, neem ik het zekere voor het onzekere en trek mij in mijn camper terug. Ik kan nog meegenieten van op afstand. Op een redelijk uur strek ik mij horizontaal uit en heb helemaal geen last van dit kleine volksfeest.
Dag 21 – Zat 07 augustus 2021
Arette
Minder zachtjes tikken de regendruppels tegen mijn dak aan. Ik sta onder een boom met een ontoereikend paraplugehalte. Ik vroeg gisteren nog aan een medecamperaar naar het weer. Hij was niet zo positief over de komende dagen. Afwachten maar.
Tijdens de ochtend blijft het zachtjes regenen. Hier en daar trekt het wolkendek zich terug en beloofd het toch nog redelijk te worden. Ondertussen probeer ik via Telenet, tevergeefs mijn verbindingsproblemen opgelost te krijgen. Ook hier, afwachten maar.
Ik heb een mooi ritje uitgedokterd wat ik Circuit d'Arette noem.
We passeren Aramits van een andere kant. Een kleine 20 min inrijden via de D 919 naar Oloron-Ste.-Marie. Hier pik ik de bordjes van het circuit # 16 op om op het schilderachtige traject te blijven. Op de D 238 rijgen de slapende dorpjes zich aaneen tot de aansluiting met de N 134/E 7.
We nemen even de tijd om van het viaduct en het landschap te genieten. We volgen de weg over 5 km tot aan Pont-Suzon en nemen daar de D 241. De aanvangshoogte is 369 m. 4 km verder zijn we op top van de Col d'Ichere – 680 m.
Onderweg word ik 1 achternagezeten door honden en gebeten deze keer, 2 ingehaald door een jonge fietser die net niet al fluitend naar boven peddelt en 3 nogmaals ingehaald door een andere liefhebber die mij in korte tijd op meters rijdt. Boven op de col blijken ze een drietal te zijn. Ze wachten op elkaar en ik krijg een aanmoedigend en sportief applaus. Er is nog tijd voor een foto en ditmaal mag ik erop.
De schitterende afdaling langs de D 241 brengt me bij Issor bij de aansluiting met de D 918 richting Arette. Ik doe mijn best om de gemiddelde snelheid weer boven de 20 km/u te krijgen, maar de diverse knikjes onderweg beslissen daar anders over.
Statistiek van de rit : tijd 03:01:02 u 60 km – G 19,89 – M 45,28 – cadans 69/122 – stijging 651 m – daling 651 m – beklimming Col D'Ichere 680 m
Even, heel even maar bekruipt mij de goesting om nog een stukje door te rijden op de D 132 richting Col de la Pierre St.-Martin. Maar ik ken mezelf, een beetje dan toch. Even de berg op voor een paar km zou waarschijnlijk toch de hele beklimming worden. Ik troost mij met de gedachte dat er nog veel moois komt.
Ik zet me nog wat buiten op een bankje met, net zoals alle bankjes in Arette met een bekend citaat, spreuk of zegswijze bedeeld zijn.
Ik laat het aan jullie over, beste lezers, wat het best bij al mijn geschrijf past. Wees mild, ik besteed er veel tijd aan.
Geleidelijk aan sijpelen andere camperaars op de parking toe. We maken ons op voor de nacht en kijken naar morgen uit.
Midden : Arette - Bagnères-de-Luchon
Dag 22 – Zon 08 augustus 2021
Arette - Laruns - 44 km
Ik heb er wel zin in. De camper helemaal op orde, klaar voor het 'echte' werk. Ik ben nog maar 50 m verder of de afdekplaat die vitale onderdelen van de motor beschermd, valt op de grond. Het is zondag en ik wil het probleem zelf wel eens bekijken. De rechterkant opgekrikt en het wiel vastgezet (om eventueel neerkomen van de krik te voorkomen). De depannage om het euvel te verhelpen kost algauw 1:15u. The window of opportunity om onder de vroege vogels op de Col de Marie-Blanche te zijn, valt in het water. Eenmaal op de col is het een en al massatoerisme. Zelfs geen plaats om even te stoppen. Spijtig. Het uitzicht is grandioos. Er zit niets anders op dan door te rijden naar Laruns.
Om 12 u toegekomen op de grote CP van Laruns op een zucht van het centrum. GPS N 42.98845; W -00.42510. Er is een sanizuil maar jammer genoeg zijn er maar enkele elektra aansluitingen die alle bezet zijn. Ik installeer me op het achterste gedeelte van de parking waar het iets rustiger en prettiger staan is.Een eerste verkenning van de omgeving brengt me bij een pizzeria en ik heb wel trek. Eens zelf geen werk aan de voorbereiding van een maaltijd.
Het bezoek aan het Office de Tourisme leert me dat er enkele interessante wandelingen in de buurt te maken zijn.
Ik kies voor de 4 km lange wandeling naar La Cascade de Séris, een 35 m hoge waterval. Dit ook voor families te bewandelen pad, biedt hier en daar wel een uitdaging. De steeds terugkerende uitdrukking is het woord van de week geworden - glisante. Op diverse plaatsen is het goed uitkijken.Na ongeveer een uur komen we dan bij de waterval terecht. Spijtig, het is er bijzonder druk. Vooral families met kinderen waarvan enkelen de tijd van hun leven hebben.
In de afdaling, dichter bij de stad zijn er enkele panden in de wijk Barthèque die aandacht verdienen.
Ik slenter nog even wat in het centrum rond. Gemondmaskerd, een verplichting door de lokale autoriteiten opgelegd.
In de camper wordt er serieus studiewerk gemaakt van de beklimming naar de Col d'Aubisque. Ik kan ook nog een beetje aan de blog werken, want plotseling heb ik weer toegang tot internet.
Ik ben benieuwd naar morgen.
Dag 23 – Ma 09 augustus 2021
Laruns
Tijd voor het ernstige werk. Vandaag wil ik de beklimming (en afdaling) van de Col d'Aubisque ondernemen, één van de monumenten van de 'echte' Tour de France.
Ik ben bijna een brave believer geworden in de 'moderne' technologie. Google stelt een alternatief voor via Col de la Cure.
De aanvangskilometers door het bos gaan vlot, zelfs bij stijgingspercentages van boven de 10. Dan krijg ik een eerste waarschuwing : Chemin des pâturages. Inderdaad een landbouwweg maar nog steeds verhard en berijdbaar tot aan een hek met de vermelding Col de la Cure 1200 m. Hier worden we dan over een wandelpad gestuurd richting Aubisque. Op sommige plaatsen zit er niets anders op dan op zijn veldrijders de fiets op de schouder te nemen. Ik blijf braaf de aanwijzingen volgen en kom weer op een beter berijdbaar stuk. Hier kom ik een groepje tegen met de 'juiste' fietsen voor dergelijk werk. Ze hebben er plezier in. Nog enkele vervelende kilometers bergop op dit verharde pad tot de aansluiting met de D 918.
Het zijn nog 2 km tot de top en ik hoor gehijg van achter mij. Ik probeer dat voor te blijven, maar tevergeefs. De bevallige fietsster weet mij in de laatste km toch nog in te halen. Ik zeg nog tegen haar : "A ja, elektrisch" maar krijg alleen een smile.
Boven is het een drukte van jewelste, of wat had je gedacht. Hier kun je de 'echten' van de 'liefhebbers' onderscheiden. De eersten doen alsof het allemaal niet zoveel voorstelt. De laatsten liggen puffend op de grond.
Op een rustig moment kan ik ook een foto maken met een voldaan gevoel, ondanks het stukje beklimming te voet.
In de afdaling moet je er zeker je hoofd bijhouden. regelmatig tegenliggers of enkele super voorzichtigen die aan 40/u naar beneden rijden. Eens deze gepasseerd, is het aangenaam zoeven. In Laruns rij ik nog een beetje uit.
Statistiek van de rit : tijd 02:58:06 - 35 km - G 11.79 - M 59.09. Cadans 48/130 - stijging 1348 m - daling 1348 m.
Col de la Cure - 1200m - Col d'Aubisque 1709 m. Aanvang Laruns 515 m - top Aubisque 1709 m.
Om 14 u toegekomen. Tijd voor een hazenslaapje om wat bij te komen. Daarna boodschappen om wat te kokkerellen en verder zalig nietsdoen.
Dag 24 – Di 10 augustus 2021
Laruns - Arrens-Marsous - 37 km
Er is één of ander evenement in Laruns. We werden gewaarschuwd om de parking te ontruimen voor 12 u. Tijd zat om de wagen in orde te brengen en te servicen om te vertrekken om 9:15 u.
We doen het rustig aan op de D 919 richting Aubisque. Door het vroege uur zijn we de grote toeristenstroom voor en kunnen we rustig genieten van een sightseeing rond de col.
Een kudde paarden heeft veel bewonderaars, maar daar trekken zij zich niets van aan.
Op de cols en op weg er naar toe moet je daar wel rekening mee houden. Het is tenslotte open natuur. Gelukkig maar.
Tijdens de afdaling, in de zelfde versnelling als waarin je je naar boven rijdt zoals aangeraden, is er weinig tijd voor sightseeing. De D 918 brengt me probleemloos naar Arrens-Marsous.
Het heeft camping faciliteiten - summier - maar is in feite ingericht voor groepen en families.
Er zijn op het ogenblik twee groepen kinderen aanwezig in het kader van mutualiteisactiviteiten.
Het zijn kinderen, nieuwsgierig, onderzoekend, maar verder heb ik er geen last van.
Een plaats om tot rust te komen in volle natuur en ideaal gelegen voor een verkenning van de omgeving.
Het wordt een middagje rust. Zalig, met het kabbelen van het beekje op de achtergrond. Meer moet dat niet zijn.
Dag 25 – Wo 11 augustus 2021
Arrens-Marsous
Voor vandaag heb ik een rondrit in het hooggebergte in gedachte. Mooi uitgewerkt via google maps. Geen offroad fantasietjes deze keer. Alleen, ik krijg het niet gedownload naar mijn gps. Ik zal dus op het geheugen aangewezen zijn.
De eerste 8 km naar Col de Soulor over de D 918 aan een stijgingspercentage van 8% vallen goed mee. Ik leg de afstand af in iets over een uur.
De afdaling naar Ferrières is ronduit schitterend. Ik probeer van het landschap en het uitzicht te genieten. Geen sinecure. Beelden die je tijdens de live-uitzending van de Tour de France te zien krijgt. Waarschijnlijk bij velen, net als bij mij een bron van inspiratie.
Met deze nieuwe snelle suikers in mijn lijf gaat het gestaag bergopwaarts richting Arrens-Marsous.
Statistiek : tijd 04:41:58 - 60 km - G 12,77 - M 55,46 - cadans 59/114 - stijging 1942 m daling 1942 m
Om 16:30 u op een bijna verlaten camping toegekomen. Alleen nog mijn doornatte kleding uitgespoeld en mij horizontaal geïnstalleerd.
Tegen de avond betrekt het dan een beetje. Ik neem het zekere voor het onzekere en begin met inpakken, allee de luifel indraaien om dat niet met een ietwat nat doek 's morgen te moeten doen.
Dag 26 – Do 12 augustus 2021
Arrens-Marsous - Cauterets - 40 km
Het wordt een beetje wachten op de beheerder om af te rekenen. Ondertussen me nuttig gemaakt met schoonmaken van de wagen e.d.
Ten slotte om 11:30 u vertrokken richting één van de hoogtepunten van de Pyreneeën - Pont d'Espagne. Het is zeer druk op de weg. Geduldig door Cauterets om op ongeveer drie km in de beklimming tegengehouden te worden door een parkwachter - desolé monsieur maar de parking is volzet. Ik had een leuk alternatiefje in gedachten met de camping GR 10. Bij de poort laconiek plaatje - COMPLET. Dan maar terugvallen op plan c.
Alles zeer verzorgd en ook alles voorzien. Ik voel mij hier al een beetje thuis.
Het in ondertussen 14 u geworden. Het is welletjes geweest. Ik instaleer mij met ligzetel en al en hou mij verder ledig met zalig nietsdoen.
Dag 27 – Vr 13 augustus 2021
Cauterets
Wat gisteren niet met de camper kon, doen we vandaag met de fiets. Na het optrekken van het ochtendgrijs komt de zon er helemaal door.
De D 920 voert me over een afstand van ongeveer 10 km en een stijgingspercentage van 9% naar de zeer grote parking bij het Pont d'Espagne. Het is bijna middag en het is er al bijzonder druk.
In mijn fietstenue val ik een beetje uit de toon tijdens de korte wandeling naar en rond de eigenlijke Pont.
De hele site staat in het teken van bos, bergen en water. Een bijzonder geliefde trekpleister ook voor Fransen.
Een zeer mooie rit door de Val de Jéret. Aanvangshoogte van 857 m naar 1489 m. Een stijging van 682 m. Niet slecht voor een touristique.
Dag 28 – Zat 14 augustus 2021
Cauterets
De kaarten en de gidsen worden er bijgehaald voor een verdere verkenning van de streek. Tijdens mijn rit van gisteren heb ik kunnen vaststellen dat alle mogelijke parkeerplaatsen bezet zijn. Ik ben opnieuw op de fiets aangewezen. De Vallée de Lutour trekt mijn aandacht. Dat wil ik wel eens bekijken.
Hoe geraak je daar? Ik citeer opnieuw : Laat de auto achter in La Fruitière en ga te voet verder. - einde citaten.
Wat de gids niet verteld is dat op het punt waar je de D 920 verlaat en afslaat naar La Fruitière je nog 2,5 km voor de wielen hebt aan 15% oftewel 223 m stijgen vanaf 1142 m naar 1365 m.
Wat de gids niet verteld is dat op het punt waar je de D 920 verlaat en afslaat naar La Fruitière je nog 2,5 km voor de wielen hebt aan 15% oftewel 223 m stijgen vanaf 1142 m naar 1365 m.
Het is een zeer smalle weg en verboden voor campers.
De spectaculaire zichten maken de inspanning meer dan waard. Het gebulder van de bergstroom begeleidt je helemaal tot boven. Wat meteen opvalt is dat elke beschikbare m² ingenomen wordt door geparkeerde wagens.
Bij de parking is het zicht van een idyllische schoonheid. Ondanks de niet zo gepaste outfit, fietsschoenen zijn nu niet bepaald gemaakt om te wandelen, loop ik toch een heel stuk de vallei in. Er zijn voldoende graspartijen die het stappen iets gemakkelijker maken. Op de terugweg moet ik enkele zielen teleurstellen. Neen, ik ben niet zo tot aan het meer gewandeld en terug. O had ik maar...
Opnieuw een schitterende touristique met 545 m klimmeter en aansluitend een prachtige wandeling. Een aanrader.
De middag wordt het gekende onder de luifel.
Dag 29 – Zon 15 augustus 2021
Cauterets - Gavarnie - 42 km
Vandaag verplaatsen we ons naar één van de hoogtepunten van deze tour. Het op de UNESCO werelderfgoedlijst geplaatste landschap van de Cirque de Gavarnie.
Ook de weg er naartoe is van een schilderachtige schoonheid. Eerst de afdaling op de D 920 tot Pierrefitte om vervolgens op de D 921 via het zeer drukke Luz-St-Sauveur de beklimming door de Gorge de St-Sauveur aan te vangen naar Gavarnie. Het is opletten geblazen niet alleen wegens het drukke verkeer maar vooral de talrijke fietsers.
Het is 11:30 u en nog ruim voldoende plaats. Over de middag is het hier zeer heet. Ik meet temperaturen tot 32° in de camper.
Het is eerst wat bekomen. Maar bij wat een zicht. Dit is echt genieten en ik beslis meteen een paar dagen te blijven.
Als de ergste hitte weggezinderd is, maak ik mij op voor een eerste verkenning van de omgeving. Geleidelijk aan stroomt de CP vol.
Opzij van de parking is er een wandelpad naar Gavarnie. Door het bos en aangenaam schaduwrijk. Het is een kwartiertje wandelen. Voor het Office du Tourisme bemerk ik dat ik geen mondkapje bijheb en wegens de verstrengde coronamaatregelen word ik straal genegeerd. Ik begeef me behoedzaam onder de andere toeristen voor een kleine sightseeing.
Ik kan/mag nergens binnen en er zit niets anders op dan terug te keren. Bij een aangename temperatuur, onderneem ik een nieuwe poging nu met mondkapje, rugzak en camera.
Nu wordt ik poeslief geholpen aan het toerismebureau en krijg uitgebreid uitleg en tips.
Een wandeling naar het Plateau de Belle Vue. En of het een mooi zicht is!
Onderweg kom ik één koppeltje tegen. Nederlanders die aan het rondtoeren zijn in het park. Het is eens wat anders, een gesprek in de eigen taal te kunnen voeren.
Ik sta vroeg op en word begroet met in nevelen gehulde bergtoppen. De weersvoorspelling is gunstig en ik hijs me in mijn fietstenue. De beklimming van de Col des Tentes wacht op mij.
Ik leef me uit in een fotoshoot en geniet van dit adembenemend landschap.
Terug in Gavarnie nog wat inkopen gedaan van lokale streekproducten om vanavond heerlijk te kunnen smullen.
Dag 30 – Ma 16 augustus 2021
Gavarnie
Met een stijgingspercentage van tussen de 7 en 8,8% zonder uitschieters tot boven de 10 kan ik een mooi tempo aanhouden.
Het is stil op de weg. Ik kan dus de enkele haarspeldbochten in economy modus nemen - (uitdraaien naar de buitenkant van de bocht om zo even op adem te komen).
Rond de 2000 m is het uitkijken voor de 'gewone' dieren - koeien, schapen, geiten en een paard - die zich van de mens niets aantrekken. Ook enkele zwaarstaartige marmotten wagen zich aan een oversteek.
Op de parking van de Col de Tentes wacht me een verrassing. Afgeladen vol. Tussen de auto's in is het zoeken naar het bordje met de officiële hoogte. ik heb de beklimming gedaan in 1u15.
Voor de zekerheid wordt het nog eens aangewezen - 2207 m.
Dit is mijn hoogste punt tot zover.
Ik had nog zin om door te rijden naar Port de Bucharo (de grens met Spanje) maar een zeer duidelijk verbodsteken gaf te kennen dat verder fietsen verboden is.
Jammer, dan maar een beetje rondwandelen op de col en genieten van het uitzicht - en vergeten foto's te maken.
De afdaling gaat vlot. Maar ik bemerk dat de snelheid die ik vroeger aandurfde toch wel weg is.
Statistiek : tijd 01:41:57 - 20 km - G 11,78-M 52,80 - cad. 54/85 - stijging 790 m - daling 797 m.
Beklimming Col de Tentes - van 1420 m tot 2207 m
De middag, wel wat moet ik zeggen. Opgaan in de stilte in de schaduw van een boom met een boek, een natje en een droogje.
Dag 31 – Di 17 augustus 2021
Gavarnie
Geleerd uit de voorbije dagen. Als de mist rond mijn hoofd is verdwenen, wordt het tijd om er op uit te trekken. Het is de bedoeling om met volle teugen het landschap in te drinken. Vroeg op pad om bij het juiste licht optimaal de woeste schoonheid van dit keteldal in mij op te nemen.
Ik neem de ondertussen gekende weg door het bos naar Gavarnie. Ik blijf op het bovenpad en vermijd zo de Boulevard du Cirque, zoals de Fransen het pad door het dorp noemen.Eens het bos achter ons gelaten, krijgen we een glimp voor wat ons nog wacht. Geleidelijk ontvouwdt zich dit prachtig natuurfenomeen.
Door de felle zon die net boven de formatie schijnt, is het moeilijk foto's maken.
Misschien symbolisch maar hier loopt de 0 meridiaan dwars doorheen als een scheiding tussen oost en west.
Eens voorbij het laatste restaurant komen we in een uitgestrekte steenvlakte terecht. In een constante stroom van kijklustigen is het een zoeken naar een 'goede' weg. De laatste paar honderd meter tot aan de voet van de Grande Cascade - 424 m hoog zijn best pittig wegens de natte firn. Met bulderend geraas stort het smeltwater zich over de rand en besproeit alles en iedereen. Aan de wand en in de schaduw is het toch wel frisjes maar we genieten met volle teugen van dit natuurfenomeen.
Zoals elke bergwandelaar kan bevestigen vergt de afdaling onder dergelijke condities oplettendheid. Veel van de dagjesmensen mispakken zich aan de gladheid en het schuiven. Menigeen komt zo op zijn achterste terecht. Ik spoed mij naar de zon en zoek een plaatsje uit om te verpozen, een kleine snak en genieten van de warmte.
Terug bij de camper, ik ben 5 uur onderweg geweest, is het een drukte van jewelste. De parking afgeladen vol. Rijen auto's die links en rechts van de weg geparkeerd staan en worden. Een paar van de 'ouden' die zich herinneren hoe het vroeger was, ondergaan met lede ogen dit nieuwe normaal. Mijmerend over wat voorbij is en niet meer zal terugkeren.
Van gezellig in de zon zitten kan geen sprake zijn. Ik leg mij horizontaal, val in slaap en wordt wakker als de drukte afgenomen is.
Dag 32 – Wo 18 augustus 2021
Gavarnie - Luz-St-Sauveur - 20 km
De vakantie voor veel Fransen loopt op zijn einde. Ik wil niet verzeild geraken in de Grote Uittocht en beslis in de middag te vertrekken richting Luz-Saint-Sauveur.
Maar niet alvorens een wandeling te maken langs de GR 10 die bij wijze van spreken langs de parking loopt.
Ik kies voor het stuk Refuge de Holle - Gîte d'étape de Saugué.
Een aangename wandeling door het bos brengt me eerst in dalende lijn naar een riviertje en dan bergop richting plateau. Ik ben vroeg vertrokken en kom niet veel wandelaars tegen. Eens bij de parking niet ver van de gîte wordt het drukker. Er valt niet veel te beleven in de gîte, in feite niets. Het is ondertussen 11 u en ik besluit terug te keren.
Langzaam trekt de mist rond de hoogste pieken weg en worden we vergast met een prachtig zicht op de Cirque. Ik bevind me hier op ongeveer 2000 m hoogte. De hoogste pieken van het keteldal steken daar nog eens meer dan 1000 m bovenuit.
Velen lieten zich inspireren door dit beeldhouwwerk van de natuur. Dit te kunnen aanschouwen brengt begrip op voor hun gevoelens van bewondering.
Deze stevige wandeling van 13 km brengt me rond 13 u bij de camper.
Na een hazenslaapje wordt het tijd om me te verplaatsen naar Luz-Saint-Sauveur. Dit voormalig kuuroord trekt nog altijd veel bezoekers. In de binnenstad is het dan ook zeer druk en stapvoets rijden richting overnachtingsplaats.
Het is manoeuvreren om geïnstalleerd te geraken.
Er is een serviceplaats aan de straatzijde - mits extra betaling. Voor de prijs van € 14,02 is er wel elektra aansluiting maar zou een waterpunt voor de bezoekers zeer welkom zijn.
Ik moet nog enkele inkopen doen en het wordt een fikse wandeling van 2,5 km naar het centrum.
Enfin, bij het Pont Napoleon worden we nog getrakteerd op het spektakel van het bungee-springen. Het is inderdaad een hele sprong in het ravijn waar de rivier stroomt.
Ik heb voor deze plek gekozen om de beklimming te ondernemen van de tot de verbeelding sprekende Col d'Ardiden in het skioord Luz-Ardiden.
Dag 33 – Do 19 augustus 2021
Luz-St-Sauveur
De uit de Tour de France gekende haarspeldbochten parcours naar het skistation Luz-d'Ardiden spreekt mij wel aan. Ik ben ietsje later vertrokken omdat de mist hardnekkig blijft hangen en bij verminderde zichtbaarheid is het niet zo prettig fietsen.
Het gaat er vrolijk en ontspannen aan toe. Opvallend weinig gemotoriseerd verkeer. Het is een plezier om naar beneden te bollen, des te meer daar de mist in de vallei ook helemaal opgelost is. Ik rij nog even door voorbij de Pont Napoleon om mijn 30 km rond te maken. Voorlopig geen bungee springen en geen opstoppingen op de brug. Ook op de camperparking is het rustig.
Statistiek : tijd 02:22:50 – 30 km – G 12,61 – M 60,63 – cadans 60/119 – stijging 1013 m – daling 1013. Aanvangshoogte 708 m – Col d'Ardiden 1715
Over de middag valt er niet veel te melden. Zalig luieren met het gezicht naar de zon is de belangrijkste activiteit.
Dag 34 – Vr 20 augustus 2021
Luz-St-Sauveur - Ste-Marie-de-Campan - 41 km
Vandaag verplaatsen we ons via de Col du Tourmalet naar Ste-Marie-de-Campan.
De foto hiernaast is genomen vanop de col de dag erna (zie dag 35). Het toont het traject waarop ik met de camper naar boven ben gekomen.
Alles is er netjes en verzorgd met mooie ruime plekken. Het is er rustig en stil. Klein mispuntje : ongeveer 3 km van het stadje verwijderd.
Daarna het terugkerend patroon van een beetje zonnen, lezen, in slaap vallen, lezen...
Op het menu een stoofpotje met konijn op Baskisch-Vlaamse wijze.
Dag 35 – Zat 21 augustus 2021
Ste-Marie-de-Campan
Ik sta vroeg op want het beloofd een schitterende warme dag te worden. Een extra stevig ontbijt en voldoende vocht op voorhand innemen is zo stilaan een ritueel geworden.
Om 09:45 u start ik vanop de camping gelegen aan de D 918. Vandaag kan er weinig mislopen ik ben gisteren langs deze weg naar beneden gekomen.
Tot aan de dorpskern is het een kleine drie kilometer inrijden en dan begint de 'officiële' beklimming, aangegeven door de bekende borden. De eerste 9 km verlopen vlot. We noteren de tijd 10:30. Dan komt de toeristenstroom op gang. We hebben nog 11 km te gaan. Is het een plezierige beklimming? Vandaag niet echt. Gelukkig is het een goed aangelegde en onderhouden, meestal brede weg. Met het delen van die weg houden spijtig genoeg niet alle automobilisten rekening. Enkelen scheuren rakelings langs je heen en als je dan het ongeluk hebt dat er dan net een tegenligger passeert wordt het soms echt link. Fietsen is gezond. Ben ik van overtuigd. Maar vandaag echt niet. In het skioord Mongie is het zelfs filerijden. De Groene Jongens zouden niet te spreken zijn over de koolmonoxide die sommige wagens uitbraken, om van de fijn stof deeltjes maar te zwijgen.
Gelukkig komt een stevige bries van over de kam ons ter hulp. 't Is te zeggen, hij blaast wel in de 'verkeerde' richting. De Tourmalet is een beest, een slang zeg maar. Juist ja, het venijn zit hem in de staart. De laatste 2 k zijn aan respectievelijk 10 en 9%. Onaangename bijkomstigheid - de weg versmalt en overal staan auto's geparkeerd.
Maar wat een gevoel om boven te komen – ik heb er 2:16 u over gedaan. Dat is gerekend vanaf de camping.
Het is een zadelcol, je hebt geen vrij rondom zicht en het nodigt niet uit tot een uitgebreide verkenning. Het is er vandaag zo wie zo overvol en het wordt overal een beetje drummen. Zelfs voor de fotoshoot is het aanschuiven in rijen van drie. Iedereen is geduldig, opgewekt en gunt de ander zijn moment de gloire.
De afdaling is bij momenten wel fun. Je hebt een goed overzicht en er zijn niet zoveel haarspeldbochten. Als ook nog eens een gemotoriseerde sportieve Fransman de rode loper voor je uitrolt en je in zijn kielzog wordt meegezogen, wordt het nog een leuk spelletje ook. Natuurlijk moet ik hem uiteindelijk laten gaan. Vier wielen zijn nog altijd stabieler dan twee. 17 km afdalen in het hooggebergte moet je niet onderschatten, anders dan in de koers, moet je rekening houden met tegenliggers, achteropkomend verkeer en andere onvoorziene hindernissen.
In Campan valt de terugweg samen met het begin van de beklimming van de Aspin. Vanaf de camping is het 'maar' 10 km meer en ongeveer 500 m stijgen. Juist, ja even heel even bekruipt me het gevoel van door te rijden. Mijn voorraden zijn op en ik beslis toch maar te stoppen. De Aspin staat voor overmorgen op het programma, dan wel van de andere kant.
Statistiek : tijd 02:56:50 40 km – G 13,68 – M 68,69 – cadans 61/113 – stijging 1308 – daling 1325 – beklimming van 852 m naar 2115 m
Statistiek : tijd 02:56:50 40 km – G 13,68 – M 68,69 – cadans 61/113 – stijging 1308 – daling 1325 – beklimming van 852 m naar 2115 m
In de middag ga ik weer over op vakantie modus.
Dag 36 – Zon 22 augustus 2021
Ste-Marie-de-Campan - Arreau - 25 km
De tocht van gisteren naar de Tourmalet is toch wel een beetje in de kleren blijven zitten. Een bezoek aan het uitnodigend dorpje zal moeten wachten. Het is vooral slaap wat ik dringend nodig heb.
Naast lezen is het dank zij de goede internetverbinding dat ik de blog kan bijwerken. Hoog nodig om alle avonturen bij te houden.
Dag 37 – Ma 23 augustus 2021
Arreau
De diverse meteo-sites spreken elkaar tegen wat de weersverwachting voor de komende uren zal zijn. Ik kijk noodgedwongen de kat uit de boom, af en toe naar de lucht turend. Ik had gisteren al nul zichtbaarheid op de Col d'Aspin en voel daar vandaag niet zoveel voor.
De laatste km is aan 10% maar ondertussen ben ik goed onder stoom. Rond de col blijven de dreigende wolken hangen en die geven het landschap een grimmig beeld. Ik ontmoet hier een bejaard echtpaar op Hinault fietsen. Als je naar de fietsen van de jongere generaties kijkt, is er toch wel veel veranderd.Ik blijf niet lang rond de col hangen en kom al zeer snel terug in de zon tijdens de afdaling naar Payolle.
Ik moet de foto maken zonder mezelf erop. Eventjes rondkijken, op adem komen en de 8,6 km afdaling aan 4,8 % aanvangen. Tijdens de afdaling kom ik wel verscheidene fietsers tegen. Sommige stukken zijn zeer overzichtelijk terwijl andere delen dan zeer bochtig zijn.
Ancizan is een typisch Baskisch bergdorpje met leuke huizen waarvan de daken bekleed zijn met leisteenpannen. Zoals het bergdorpjes betaamd is alles er zeer smal en niet berekend op 21ste eeuwse vervoersfaciliteiten. Ik ben blij dat ik hier niet met de camper door moet.
Op het vals plat naar Arreau verlaat ik de drukke D 929 voor de D 19 richting centrum. Ook in Arreau is er niet veel te beleven en ik rij door naar de CP waar ik om 14:15 u aankom.
Statistiek : tijd 03:16:08 - 45 km - G 13.77 - M 55.39 - Cadans 65/128 - stijging 1336 m - daling 1336 m. Beklimming Col D'Aspin - van 695 m naar 1489 m - Beklimming Hourquette'd Aniscan van 1084 m naar 1564 m
Alvorens in te dommelen doe ik gouw nog even boodschappen bij de buren van Carrefour Contact. Ik heb behoefte aan groenten en kies voor een salade.
Dag 38 – Di 24 augustus 2021
Arreau - Loudenvielle - 17 km
.
Bij een eerste wandeling rond het meer valt direct op dat alles hier in het teken van familie-ontspanning staat. Ouders met kinderen tot 12 jaar zullen begrijpen wat ik bedoel. Gelukkig komt de wandelaar ook ruimschoots aan zijn trekken. De weidsheid van het landschap laat zich niet zomaar op beeld vastleggen.
Op de terugweg wandel ik door het dorpje. Er is mondkapjesplicht waarbij het opvalt dat het vooral de lokale bevolking is die zich daaraan houdt terwijl de toerist doet alsof er geen corona meer is. Heel ongepast als je het mij vraagt. De Fransen hebben er alles aan gedaan om het reizen zo wie zo mogelijk te maken en te houden - waarvoor dank.
Naar de avond toe loopt de parking helemaal vol. Wat opvalt weer overwegend Fransen, waar het de voorbije dagen vooral Spanjaarden waren die de dienst uit maakten.
Al een paar dagen geleden dat we zijn opgestaan met stralend mooi weer. Na een stevig ontbijt kunnen we vertrekken om 09:30 u. Gelukkig dat de zon van de partij is. In de schaduw is het 'maar' 15 graden meer.
Dag 39 – Wo 25 augustus 2021
Loudenvielle
Voor vandaag heb ik iets speciaals in gedachte. Vanaf mijn standplaats kan ik geen volledige beklimming doen. Ik rij 5 km langs de D 25 terug richting Arreau om bij Avajan (914 m) aansluiting te krijgen op de D 618 over een afstand van 9 km richting Col de Peyresourde (1569 m).
Aansluitend een 2 km dalen en dan via de D 76 af te dalen naar Portet de Luchon en Garin (1113 m) vervolgens weer 6 km bergopwaarts voor een tweede keer Col de Peyresourde. Op die manier heb ik toch 15 klimkilometers naar de col. Het zijn wel de lastigste km met de hoogste stijgingspercentages maar dat is net de uitdaging.
Bij een eerste doortocht is een Deense fietsliefhebster zo vriendelijk een foto te maken. We wisselen nog enkele plaisanterieën uit waarbij taalbarrières geen enkel probleem vormen. Wij Europeanen staan immers bekend als polyglot en trekken overal onze plan.
Nog een beetje dollen met een groepje Spanjaarden die aan het bord op elkaar wachten.
Ik zie ze verwonderde blikken naar mijn fiets werpen en waarschijnlijk zijn ze blij met hun vederlichte rijwielen. Gelijk hebben ze.
Bij Estarvielle neem ik de D 25 terug richting camperplaats.
Hier kom ik weer het bejaarde echtpaar tegen op de Hinault fietsen. Beiden zwaaien enthousiast uit herkenning. Ik hoop dat ze nog lang samen van het fietsen mogen genieten.
Statistiek : tijd 02:56:39 - 40 km - G 13,59 - M 59,76 - cadans 63/131 - stijging 1171 - daling 1171. Beklimming Col de Peyresourde van 947 m naar 1569 m en van 1113 m naar 1569 m.
In de middag languit in de ligzetel met zicht op de speelweide en de lac.
Dag 40 – Do 26 augustus 2021
Loudenvielle - Parking Lac d'Oô - 23 km
Het wordt een kort ritje over een traject dat ik gisteren met de fiets gedaan heb.
Wegens de verscherpte coronamaatregelen in Frankrijk is het ontzettend druk. Elke mogelijkheid wordt benut om te parkeren. Ik zet me voorlopig op de kant om later een geschikte plaats te kunnen innemen - zie foto.
Ik laat de toeristenstroom voor wat ze is en maak een wandeling naar village d'Oô.
Al bij aanvang van de wandeling valt mijn oog op een zwerm kleine vlindertjes. De bovenkant van hun vleugels zijn wit en de onderkant blauw. Ze blijven rond elkaar fladderen alleen op die plek. Een merkwaardig fenomeen.
Een gemakkelijk be-wandelbaar pad brengt me na een dik uur in het slaperige dorpje Oô. Hier is werkelijk niets te beleven. Na wat rondslenteren, vat ik de terugweg aan.
Onderweg stuiten we op een miniboerderij met poort-gebouw en volledige omwalling. Spijtig dat het geheel wat overwoekerd lijkt.
Op het pad is het helemaal niet druk en ik ben al blij om enkele gezinnen tegen te komen. Na 2:30 u kom ik terug op de parking waar het ondertussen een stuk minder druk is.
Nog wat rondkuieren en genieten van de omgeving. Terwijl ik de camper op de 'nieuwe' plek installeer kom ik in gesprek met mijn gebuur. De gelijkenis met onze Antwerpse zanger met Congolese roots Ronny Mosuse is frappant. Niet alleen qua uiterlijk maar ook in gebaren en mimiek. Een zeer vriendelijke mens die met een Antwerpse getrouwd is.
Later op de avond gaan we nog wat drinken en leer ik Carine en Nicolas beter kennen. Het is natuurlijk wel handig dat Carine Nederlands praat en dat we de conversatie wat boeiender kunnen maken dan 'hoe gaat het?' en 'wat denk je van het weer?'.
We spreken af om morgen vroeg - 8u stipt te vertrekken. We willen de grote toestroom vermijden en kunnen genieten van het (stuw)meer bij het juiste licht. Ik kijk er alvast naar uit.
Dag 41 – Vr 27 augustus 2021
Parking Lac d'Oô
Om absoluut niet te laat op de afspraak te zijn, stel ik mijn wekker in. Ik start graag een sportieve uitdaging met een uitgebreid en stevig ontbijt en neem daar graag de tijd voor.
Het beloofd een mooie dag te worden. In de vallei is het nog frisjes en onder de goedkeurende lach van de maan vertrekken we richt Lac d'Oô. We bevinden ons op 1140 m en volgens de aanwijzing zouden we binnen 1:15 u op een gemakkelijk wandelpad - een beetje oneerbiedig 'autostrade' genoemd - bij het 1504 m hoog gelegen stuwmeer aankomen. Gezellig keuvelend gaat het gestaag bergop. We zijn bij de vroege vogels en ontmoeten onderweg een enkeling.
Het Lac d'Oô ligt in een schitterende omgeving. De blikvanger is de 275 m hoge waterval die uit het Lac d'Espingo stroomt.
We verlaten even het pad om de mensen te groeten in de refuge. Er heerst al een gezellige drukte van wandelaars die zich opmaken voor de verdere tocht, zich tegoed doen aan een ontbijt, of zoals wij de omgeving in zich op nemen.
We laten de refuge - we zijn op 1967 m - rechts liggen en dalen af naar het meer. We kijken uit naar een plekje om te picknicken vanwaar we een prachtig overzicht hebben op de omgeving.
We vinden onze 'rots' met een schitterend 360° zicht.
We verlaten even het pad om de mensen te groeten in de refuge. Er heerst al een gezellige drukte van wandelaars die zich opmaken voor de verdere tocht, zich tegoed doen aan een ontbijt, of zoals wij de omgeving in zich op nemen.Het is nog vroeg en Nicolas maakt ons warm voor de verkenning van de bovenmeren. We volgen nog altijd de GR 10 maar komen op een sportiever traject. Ruim anderhalf uur later steken we de bergpas over en komen in het keteldal beheerst door de Lac d'Espingo.
We laten de refuge - we zijn op 1967 m - rechts liggen en dalen af naar het meer. We kijken uit naar een plekje om te picknicken vanwaar we een prachtig overzicht hebben op de omgeving.Hier is het al wat drukker en de meesten doen zoals wij.
We vinden onze 'rots' met een schitterend 360° zicht. De stilte en de rust in de paradijselijke decor zijn moeilijk onder woorden te brengen. Dit is een ondergaan moment.
Bedoeld pad gaat gestaag omhoog. Aanvankelijk redelijk goed begaanbaar. Geleidelijk aan wordt het een beetje pyreneïsme. Onderweg komen we wandelaars en trekkers van allerlei pluimage tegen. Voor allen heeft Nicolas een bemoedigend woord, een kleine aanwijzing, een nuttige tip. We ontmoeten een bejaarde man. Duidelijk niet met de juiste uitrusting en zeker niet met het juiste schoeisel maar volop de juiste instelling en volharding. Bij de brêche wordt Nicolas toch een beetje ongerust over zijn tijdschema. We krijgen te horen dat we nog door het 'maanlandschap' moeten en dat het dan niet ver meer is. We komen op bedoeld gedeelte en begrijpen de uitdrukking. De laatste honderden meters komt er nog klimwerk aan te pas. De beloning voor al deze inspanningen spreekt boekdelen!
Het is 'nog maar' 12 u. We bevinden ons omringd door bergen en er zijn nog meertjes te verkennen. De montagnard in Nicolas komt boven en hij popelt om verder en weidser te trekken. Hij heeft een wandeling van één uur of zoiets in gedachten. Onzen Daniël is natuurlijk te vinden voor zo'n idee. Carine bedankt alvast. Zij zal op de rots passen tijdens onze afwezigheid.
De Refuge Jean Arlaud, is genoemd naar de pionier van de Pyreneeën die in 1938 op 42 jarige leeftijd om het leven kwam op de top van Gourg Blancs. Hier leren we dat al die meertjes die we onderweg zijn tegenkomen het resultaat zijn van het afsmelten van de gletsjer.
We hebben er 2:30u over gedaan om de laatste 600 m naar de hoogte van 2568 m te overbruggen. Om hier te geraken moesten we vanaf de parking 1429 m klimmen. Het is ondertussen 15:30 u en ons wacht een lange afdaling naar ons startpunt.
Tijdens de afdaling is het goed opletten. Een algemene stelling in het bergwandelen is dat de meeste ongevallen gebeuren net tijdens de afdaling. Veel aandacht voor het landschap zit er bij mij dus niet in. Goed uitkijken en zeker zijn van elke stap. Ik ben er mij van bewust dat Nicolas zowel de beklimming als de afdaling veel vlugger had kunnen doen. Het siert hem dat hij daar niets van heeft laten merken. Integendeel. Terug in het keteldal werp ik nog een blik op waar we vandaan komen.
Nicolas begint zich nu echt zorgen te maken over ons tijdschema. Geen Carine op de rots (hij is gaan kijken). Ook geen Carine in de Refuge d'Espigo (ik ben gaan kijken). Nog net geen paniek bij Nicolas, maar helaas ook geen gsm verbinding.
Wij dus verder afdalen.
Gelukkig blijft Nicolas oog voor detail hebben. Ter hoogte van de Lac d'Oô ontmoeten we een andere bewonderaar van dit natuur spektakel. Of misschien heeft de hagedis enkel een verwarmde steen gevonden en koestert hij zich in de zon?
Om 18 u vatten we het laatste luik aan van onze afdaling. We komen op eerder genoemde autostrade en Nicolas is het een beetje zat. Hij heeft een short cut in gedachte. Hij is hier eerder geweest met een VTT fiets en wij nemen dus die route door het bos. Volgens mij een vergissing (achteraf). We hebben het laatste stuk gedaald in onder een uur. We komen op de Parking aan om 19 u maar helaas geen Carine en noch steeds geen gsm verbinding. Terwijl Nicolas op zoek gaat naar zijn vrouw heeft mijn lichaam nood aan een douche. Ik heb geen pijn in de knieën of enkels maar mijn dijspieren zijn zwaar op de proef gesteld.
Ik denk dat we Carine zijn misgelopen daar waar wij het bos zijn ingedoken.
Dit is ongetwijfeld mijn 'koninginnenrit'. Sedert mijn exploot in de Grand Canyon heb ik geen dergelijke trektocht meer gedaan. Goed voor 31.708 stappen. Proficiat!
Bedankt Nicolas om mijn gids te zijn. Je opgewekte natuur zal mij bijblijven alsook je oog voor detail en je warme uitstraling naar anderen toe. Je bent gepokt en gemazeld voor dit soort werk. Ik hoop dat je je droom werkelijkheid zult kunnen maken.
Bedankt Carine dat je je wandelstokken wilde lenen voor het lastige karwij naar de Refuge Jean Arlaud. Op mijn leeftijd zijn ze meer dan welkom. Bedankt ook voor je geduld en het wachten. Ik met mijn natuur zou dat niet gekund hebben. Tenzij met een boek...
Dit is een dag die ik zal koesteren. Niet alleen vanwege de sportieve uitdaging gekoppeld aan een fenomenale natuur maar juist door de mensen waarmee ik dit mocht beleven.
Dag 42 – Zat 28 augustus 2021
Parking Lac d'Oô
Wakker worden bij het kabbelen van het riviertje en klingelen van koebellen. Hoe heerlijk kan het leven zijn. Het is 8:45 u als ik een eerste oog open trek. Ik heb 10:30 geslapen. Ik blijf nog een beetje dommelen en voel hier en daar een beetje spierpijn. Hoe zou dat komen?
Het is fris - 9° (buiten). Carine en Nicolas zijn reeds vertrokken. Zij hebben mij niet willen wakker maken. Ik hoop niet dat ze denken dat ik een half lijk ben. Integendeel!
Desondanks wordt vandaag een rustdag. Een beetje slapen, een beetje zonnen, een beetje lezen. Een beetje schuilen voor de zon. Mijn lichaam wil van de typische 'koerskleur' af. Opnieuw een beetje zonnen een beetje lezen. Wat afkoeling in de ijskoude bergbeek.
Een kleine wandeling in de omgeving brengt me bij een waterval. Als zilveren draden uit het spinwiel van de natuur slingert het water zich bergafwaarts.
Ik blijf in de buurt van het riviertje en geniet van de weidsheid van het landschap. Ik ben blij dat ik naar hier gekomen ben.
Het is een gunstig gelegen uitvalsbasis om de streek te verkennen, tot rust te komen en van de stilte te genieten (als de andere toeristen weg zijn).
Dag 43 – Zon 29 augustus 2021
Parking Lac d'Oô
Het beloofd opnieuw een schitterende dag te worden. De weekend drukte begint op gang te komen. Met mijn tocht voor vandaag zal ik daar geen last van hebben. Een studie van de streek heeft me op een fantastisch idee gebracht.
Binnendoor via een rustige weg naar Superbagnère. Vandaar de afdaling en verder de Valleé van de Lys volgen. Vervolgens via de D 125 naar Bagnère-de-Luchon. Aansluitend de beklimming via de D 618 richting Peyresourde om de afslag van de D 76 bij Cazaeux richting parking Lac d'Oô te nemen.
Tot zover de planning.
Nu de uitvoering. Na ongeveer 5 km in de afdaling, even voorbij Oô bemerkt ik dat ik mijn drinkfles vergeten ben. Terug naar de parking. Even bijtanken en een nieuwe start. In het piepkleine bergdorpje Castillon-de-Larboust begint de Hel naar het Zuiden. Aanvankelijk een goede, zij het eerder steile weg die uitloopt in een onverharde weg. Gelukkig is mijn hybride fiets daarop voorzien en ik ben wel te vinden voor een stukje avontuur. Onderweg kom ik een bejaard echtpaar tegen, met de auto en op de terugweg.
Zij weten mij haarfijn uit te leggen dat ik inderdaad via de gekozen weg Superbagnère kan bereiken. Maar. Ik moet wel 'even' een paar skipistes nemen om er te geraken. Onderweg kom ik verscheidene wandelaars tegen. 'Vous êtes très courageux monsieur. Pas un vélo electrique? Bon chance.' 'Merci'.
De onderste delen waarvan ik vermoed dat die in de winter groene en blauwe pistes zijn gaan nog wel. Ik zie in de hoogte Superbagnère liggen en dan is het uit met de pret. De kwaliteit van het pad wordt minder en het wordt ook steiler. Stukken tot 25 %. Voet aan de grond, fiets voortduwen, bergop op dergelijke pad. Geen lachertje. Enkele VVT jongens komen mij bergafwaarts voorbij gestoven, de kleine kiezeltjes vliegen mij om de oren en zij hebben alleen oog voor het pad.
Het gaat gestaag, rustig en met de nodige pauzes verder bergopwaarts. Dit alles in een prachtig decor. De ski infrastructuur doet niet echt afbreuk aan het landschappelijk zicht. Daar waar skiërs in de winter dolle pret hebben, grazen nu koeien.
Boven wacht mij de beloning. Niet alleen het fotomoment, de verpozing en de kleine snack maar vooral het prachtige zicht.
Voor de liefhebbers van hoogtezichten is dit een ideale plaats. Er is ruimte voorzien voor campers maar naast een waterpunt zijn er geen voorzieningen.
De 9,5 km afdaling gaat in een razendsnelle vaart over een goede en overzichtelijke weg. We hebben nog 2 km vals plat in de Valleé du Lys tot aan de Cascade d'Enfer.
Als sommige van mijn exploten al straf zijn, wel het kan nog straffer. De twee rode stipjes in het midden van de foto zijn twee pyreneïsten die bezig zijn met een afdaling langs de waterval.
Ik blijf nog een beetje genieten van het landschap, niet te uitgebreid want er wacht nog een heuse terugweg.
We bevinden ons op 1149 m hoogte en we hebben een bijtrapafdaling van 12 km voor de boeg tot Bagnères-de-Luchon op 625 m hoogte.
De gekende route naar Cazeaux op de D 618 en de D 76 naar de parking.
Statistiek : tijd 05:09:51 - 70 km - G 13,18 - M 60,56 - cad. 60/122 - stijging 1897 m daling 1997 m.
Om 15:30 u parkeer ik mijn fiets. De rest van de middag volgt het normale recept. Alleen een kleine bijkomstigheid, mijn woonbatterijen moeten dringend opgeladen worden. Bij te lage spanning schakelt mijn elektriciteit automatisch af. Mijn zonnepaneel kan het verbruik niet bijhouden - te lang schaduw in de vallei en tegen acht uur is het al donker. Ik zal mij moeten verplaatsen.
Dag 44 – Ma 30 augustus 2021
Parking Lac d'Oô - Bagnères-de-Luchon - 14 km
Na een kleine verkenning van de omgeving - de CP ligt vlak naast de aerodroom van Luchon, merk in de rood-witte streepjes van de GR 10. Voldoende motivatie om de wandelschoenen aan te trekken en te onderzoeken waar die streepjes mij brengen. Een trekking van ongeveer een uur brengt me bij het piepkleine gehucht Sode met smalle straatjes en dicht op elkaar gebouwde huizen. Ik volg het pad en kom op het uitzichtpunt Artige. Hier maak ik rechtsomkeer en hetzelfde pad door het bos brengt me terug bij het uitgangspunt.
Omdat de elektra problemen blijven aanhouden kruip ik vroeg in bed gelukkig met mijn e-reader die geen stroom nodig heeft.
Dag 45 – Di 31 augustus 2021
Bagnères-de-Luchon
Bagnères-de-Luchon is een uitgelezen plek om de streek te verkennen. Vandaag willen we de Vallée de Pique verkennen.
We beginnen hier de weg te kennen. De eerste 6 km volgen het traject van de Vallée de Lys tot aan de Pont de Ravi. Dan versmalt de D 125 en gaat het steil omhoog in een schitterend landschap. We volgen hoofdzakelijk de loop van de Pique. Tijdens de beklimming is er helaas niet veel mogelijkheid om van het decor te genieten. We krijgen toch af en toe een zicht op diepe kloven en enkele watervallen. Tijdens de 12,5 km beklimming is er geen enkel moment om even op adem te komen. Dit is echt wel een pittige beklimming. Op een km van de top word ik ingehaald door een medefietser die door de inspanning weinig van zegs is. Bij de Hospice feliciteren we elkaar en hebben we ons fotomoment.
Het Hospice, wat nu dienst doet als restaurant en hotel was oor-spronkelijk een toe-vluchtsoord voor reizigers en handelaren tussen Frankrijk en Spanje.Het beheerst de zomerweiden en is een geliefd vertrekpunt voor diverse wandelingen. In mijn fietstenue beperkt ik mij tot het genieten van het uitzicht.
Het interessantste gedeelte is toch de vallei waar we twee keer kunnen van genieten. Bergop- en bergafwaarts. De grote verscheidenheid van landschappen blijft mij fascineren. Ik heb mij nog geen moment verveeld.
In de 5 km vrij steile afdaling tot aan de Pont de Ravi haal ik snelheden tot boven de 60 km/u. Ik begin de swung terug te krijgen.
Vanaf de Pont de Ravi is het een bijtrapafdaling tot aan de CP.
Statistiek : tijd 01:52:05 u - 25 km - G 13,55 - M 61,24 - cadans 57/106 - stijging 782 m - daling 783 m aanvangshoogte 611 m naar Hospice de France 1384 m
Tijdens de avondwandeling is het nog genieten van de lucht die een speciale sfeer creëert.Eind augustus begin je al te merken dat de dagen korter worden. Rond 20:30 u begint het donker te worden. Het wordt ook merkbaar frisser. Van veel buiten zitten onder de luifel is geen sprake meer.
Midden : Bagnères-de-Luchon - Col de Puymorens
Dag 46 – Wo 1 september 2021
Bagnères-de-Luchon - Camping Pradelongue - 2 km
Het elektra probleem begint problematisch te worden. Ik kan aansluiten op de CP maar aan € 2,50/u lijkt mij dat toch een beetje duur. Door het vrij parkeren duikt er een bijkomende moeilijkheid op. Mijn gasvoorraad slinkt vervaarlijk. Ik moet dringend LPG tanken, of zoals ze hier zeggen GPL. Het bijna onmisbare Google reikt de oplossing aan. Op ongeveer 2,5 km bevindt zich een station dat LPG in de aanbieding heeft. Ik wil zekerheid en voer een verkenning per fiets uit. Ik kom bij het Intermarché servicestation en zie GPL € 0,858. Dit is uitzonderlijk in de Pyreneeën, een buitenkans die ik niet mag laten schieten. Praktische bijkomstigheden - een groot Intermarché supermarkt en aan de overkant een camping. Van drie vliegen in één klap gesproken!
Ik vierklauwens terug. Daarna tanken - gelukkig heb ik de aangepaste adapter. Aanmelden op de camping. GPS N 42.80818; O 00.59773. In september vallen we in de laagseizoens periode. € 15,00 met alles erop en eraan - er is zelfs een zwembad. De beslissing is vlug genomen. Ik word zeer vriendelijk en pro ontvangen. Suggesties voor fiets- en wandeltochten met een persoonlijke insteek. Ik voel mij zeer welkom.
Het weer is voor de natuur een meevaller - regen zal af en toe nodig zijn. Om te fietsen en te wandelen minder geschikt. Uitgebreid winkelen is nooit mijn ding geweest. In de gegeven omstandigheden is het lekker kuieren door de rekken een leerzame ervaring. Onverwachte items in de aanbieding, een zeer uitgebreid assortiment. We zijn in Frankrijk, een omvangrijk gedeelte wordt aan wijn gespendeerd. Ik ben geen kenner, verre van, zeker waar het rode wijn betreft. Na een tijdje begint het mij te duizelen - wie geraakt hier nog wijs uit? De afdeling bier dan. Wat had je gedacht. Een stimulerende aanbieding Vlaamse bieren. Ik ben niet chauvinistisch. In den vreemde ga ik voor het lokale. Na ongeveer een uur heb ik een mand met allerlei lekkers om te aperitieven, te lunchen en een beetje te kokkerellen.
Plots is een dag zo voorbij.
Dag 47 – Do 2 september 2021
Camping Pradelongue
De depressie boven Bagnère-de-Luchon blijft aanhouden. Ik blijf de weersontwikkelingen op de voet volgen. Meteo France laat in de middag een periode van zon zien. Inderdaad, rond 14 u komt de zon erdoor en wordt de fiets buitengehaald.
De beklimming van Col de Portillon wacht op mij. Anders dan eerdere beklimmingen heb ik nu wel de mogelijkheid tot inrijden. De eigenlijke beklimming is 'maar' 9 km en ik kan daar opgewarmd aan beginnen. Het beloofd een rustige klim te worden omdat de weg is afgesloten wegens wegenwerken. We verwachten weinig of geen verkeer. Het is een geleidelijke klim van rond de 6 % waarvan de laatste 4 km een stuk steiler zijn. Op ongeveer een km van de top is er een wegversperring in de vorm van een berg grint om het automobilisten onmogelijk te maken om verder te rijden. Met de fiets kun je gemakkelijk rond de hindernis heen.
Eenmaal boven is er niemand te bespeuren, ook geen wegenwerkers. Waarschijnlijk worden die noodzakelijke werken aan de Spaanse kant uitgevoerd.
De afdaling moet toch voorzichtiger worden aangepakt dan gehoopt. Ik probeer de perfecte lijn te volgen en dan is het bijzonder schrikken als er dan toch plots een auto opduikt. Eens terug in het dal is het bijtrappen en nog een beetje aan sightseeing doen.
Zoals op veel plaatsen in de Pyreneeën is het hier zeer groen. Onderweg stoppen we nog eens om een impressie van dit prachtige, bij wijlen woeste landschap vast te leggen.
Statistiek : tijd 02:10:37 - 35 km - G 16,67 - M 56,90 - cadans 67/117 - stijging 686 m - daling 704 m
aanvangshoogte 611 m - Col de Portillon 1293 m
Dag 48 – Vr 3 september 2021
Camping Pradelongue
De meteo voor vandaag ziet er niet gunstig uit voor de toerist. Het wordt een camping dagje. Op het gemak uitgebreid ontbijten. Lekker onderuit een beetje lezen.
Er is een wasserette bij de Supermarché. Praktisch, we moeten de opgestapelde was eens niet met de hand doen. Tijdens het wachten op een bankje een beetje lezen. Tussen de regenbuien door de was te drogen hangen en een praatje met de Nederlandse buren doen. Vriendelijke mensen die de streek kennen en al verscheidene keren de camping hebben aangedaan.Bij een aperitiefje nog een beetje buiten zitten onder de luifel met een boek.
Dag 49 – Zat 4 september 2021
Camping Pradelongue - Luchon - 2 km
Voor ik uit de streek vertrek, staan er nog enkele belangrijke punten op het programma. Ik heb een kortingsbon van € 20 voor de Casino winkelketen. Zonde om dat niet te gebruiken. Ik zou graag een impressie opdoen van Luchon. Maar ook de beklimming van Port de Balès ondernemen.
Daarvoor verplaats ik mij terug naar de CP van Luchon.De inkopen nemen meer tijd in beslag dan vermoed. Met rugzak en twee draagtassen terug naar de CP. Gelukkig is het maar een 500 m.
Het aangeschafte lekkers moet ook geproefd. Daar nemen we uiteraard de nodige tijd voor.
Ik ben nu al enkele dagen in Luchon. Langs alle kanten er met de fiets langs- en doorgereden. Hoog tijd om eens op het gemak een impressie op te doen.
Naast een lange winkel-wandelstraat, omzoomd met bomen en onderbroken met gezellige terrasjes, is er niet veel te beleven. Luchon verwierf vooral bekendheid in de 18 de en 19 de eeuw wegens de thermaalbaden. Het doet een beetje aan Oostende denken. De 19 de eeuw nog duidelijk aanwezig en zich daar ook aan vastklampen. Her en der verspreide villa's getuigen van de luister van weleer. Er worden inspanningen gedaan om dat erfgoed niet verloren te laten gaan maar gezien de staat van sommige van die panden is dat geen sinecure.
Elke zichzelf respecterende stad heeft zijn wrijfbeeldje. Ik heb een beetje moeten zoeken naar het plaatselijk exemplaar. Gelukkig was de jeugd me behulpzaam. Zij gebruiken het om op te klimmen en zich zo te laten fotograferen. De beer is niet bij iedereen even geliefd. In het gebergte vind je vaak slogans tegen het in het wild levend dier. Waarschijnlijk zijn de veehouders niet onverdeeld fan. Een beetje zoals de status van de wolf in onze Ardennen.Dwars door de stad zou de GR 10 moeten lopen. In de winkelwandelstraat ben ik de gekende rood-witte streepjes sporadisch tegen gekomen om ze dan helemaal niet meer terug te vinden. Maar dat zal wel aan mij gelegen hebben.
Na een beetje kris kras door de stad geslentterd te hebben, oriënteer ik mij op het riviertje de Pique die dwars door de stad loopt. Zo kom je automatisch weer bij de CP uit.
Dag 50 – Zon 5 september 2021
Luchon
Zoals gezegd wil ik Luchon gebruiken als uitvalsbasis voor de beklimming van Port de Balès.
Tussen al die bedrijvigheid door probeer ik toch ook een beetje van het uitzicht te genieten. Elke col is anders, ook deze heeft zijn eigenheid. Het is min of meer een plateau. Opvallend, ik zie hier geen enkele camper. Koning koe beheerst te top.
Het is een mooie afdaling. 1100 m dalen over 20 km. In de afdaling kom ik wel meer dorpjes tegen dan tijdens de beklimming. Maar op deze zondag en op dit middaguur zijn ze allemaal ingedommeld en kan ik ongehinderd en vrij vlot mijn afdaling voortzetten. Om 14 u kan ik mijn remmen dichtknijpen en mijn trouwe gezel in de schaduw plaatsen.
Statistiek : tijd 04:18:39 - 70 km - G 16.24 - M 60.43 - Cad. 67/138 - stijging 1364 m - daling 1364 m
aanvangshoogte 631 m - Siradan 461 m - Col de Port de Balès 1755 m
Dit is er eentje voor de analen. Mijn buur op de CP moedigt mij aan om in het riviertje te springen. Het wordt eerder pootje baden en sprenkelen dan duiken. Het koude water op mijn verhit lichaam is balsem voor mijn ziel. Ik zoek voor de rest van de middag de verkwikking van de schaduw. Het wordt nog een leuk spelletje - zoek de chips, met een steeds groter wordende schaar duiven die zeemeeuwen gedrag vertonen. Ze worden steeds driester tot er niets meer te krijgen is. Even snel als ze opduiken, zijn ze weer verdwenen.
Dag 51 – Ma 6 september 2021
Luchon - Col de Portet d'Aspet - 60 km
Vandaag verplaatsen we ons naar de omgeving van ronkende namen uit de Tourgeschiedenis. We verlaten Bagneères-de-Luchon via de D 125 maar ik moet een stukje terugrijden naar de D 618 om aansluiting te krijgen naar Col des Ares.
Bij een oriëntatie tafel tijdens de beklimming hebben we een mooi zicht op de vallei. De laatste km gaan steil omhoog tot 797 m en eenmaal voorbij de col krijgen we een ander beeld. We blijven de D 618 volgen. Symbolisch rijden we nog over de Col de Buret - 599 m.
Op de Col de Portet d'Aspet heb ik een leuke kleine camping ontdekt - gps 42.94317; O 00.85414. Alle voorzieningen zijn aanwezig op deze gezellige plaats midden in de natuur. In de middag krijg ik er een broertje bij en samen kunnen we reclame voor Hymer maken.De elektra aansluiting is een beetje problematisch voor mijn nieuwe buren. Gelukkig heb ik een extra kabel en kunnen we het euvel zo verhelpen.
Bij een natje en een droogje leer ik Nathalie en Pierre uit Nederland beter kennen. Lekker keuvelend gaat de middag zo aan ons voorbij.
Een van de zeldzame keren maken we een zonondergang mee.
Dag 52 – Di 7 september 2021
Col de Portet d'Aspet
Het is de bedoeling om vandaag een beetje tot rust te komen. De dag begint goed met het ontwaken in volledige stilte. Geen kabbelende waters, geen lawaaierig verkeer zelfs de geluiden in de natuur zijn stil gevallen. Gewoon zalig.
Mijn buren links, voor en beneden maken zich op voor hun activiteiten. Ik heb nog een kleine afwas van gisteren en bij de afwasbakken raak ik in gesprek met een Nederlandse. Merkwaardig. Op deze kleine camping staan we met enkele Nederlanders, Zwitsers, Duitsers, en deze Belg. Maar geen Fransen.
Aanvankelijk is het pad goed begaanbaar. Maar na 25 min zie ik geen aanduiding van die Col de la Bène.
Ik kom wel een tweede bordje tegen met de aanduiding naar Le Puech. Alleen in het bos met af en toe het geritsel van wegglippende hagedissen, het minder prettige gezoem van vliegen en het ritmische gestamp van de eigen stappen, besluit ik maar even te gaan kijken wat dat Le Puech is.
Het pad wordt smaller, steiler en uitdagender. Meer aansporing tot een verdere verkenning heb ik niet nodig. Heel af en toe opent het bladerdek zich voor een blik op de omgeving. Alhoewel het pad gestaag blijft stijgen, sommige stukken zelfs aan 25 %, blijven we in het bos. Eenmaal op Le Puech valt het uitzicht een beetje tegen, ondanks de hoogte. We blijven beneden de boomgrens waardoor een weids uitzicht grotendeels belemmerd wordt. Spijtig, ik hou wel van ruime zichten.
Tijdens de afdaling stoot ik op een Nederlands echtpaar. Ze zitten rustig te genieten van de omgeving.Mijn gps brengt me uiteindelijk bij de Col de la Bène. Een kruispunt van paden en met een beetje verbeeldingskracht zou je eventueel een col kunnen onderscheiden. Ik laat een teken achter voor de Nederlandse wandelaars in de vorm van gekruiste takken om aan te geven waar de 'Col' zich bevindt.
Vanaf hier valt de afdaling best wel mee. Mijn 'kleine verkenning' heeft uiteindelijk in een flinke wandeling van 2:30 u geresulteerd.
Na een verkwikkende douche strek ik mij voor de rest van de middag languit in mijn ligzetel uit. Mijn spannend boek moet af en toe het onderspit delven tegen mijn dichtvallende oogleden. Rond apero tijd kan ik mij weer lichtjes op mijn boek concentreren. Na een kleine maaltijd is het tijd om afscheid te nemen van mijn Nederlandse buren. Hun hondjes Beatrix en Juliana beginnen mij ondertussen te kennen. De kleine Juliana nestelt zich in mijn schoot en heeft het blijkbaar naar der zin. De mensenkinderen hebben het ondermeer over de pro's en contra's van het meenemen van een hond. Ik ben er nog altijd niet helemaal uit. Misschien na een nachtje slapen?
Dag 53 – Wo 8 september 2021
Col de Portet d'Aspet
Na de afdaling is de 429 m stijging eerst over de Col de Buvet - 599 m en aansluitend de Col des Ares- 797 m bijna een te verwaarlozen voetnoot in deze dag etappe. Bijna. Het moet wel gefietst worden. Bij de Col des Ares is samen met mij een Amerikaanse wielerploeg bovengekomen. Zij van de andere kant. De vrouwelijke begeleidster heeft duidelijk het parcours verkend. Zij weet haar jongens te waarschuwen voor de herstelde stukken wegdek waar gravel overheen gestrooid is. Op deze doordeweekse buiten seizoensdag is het zeer aangenaam fietsen, ook tijdens de afdalingen.
Op het iets vlakkere verbindingsstuk in de omgeving van Chaum kom ik in tegengestelde richting het Vlaamse ploegje van de Port de Balès tegen. Ik had het niet onmiddellijk door tot ik er toch eentje herken. Bij het "hé Oostende" en "hey Brugge" peddelen we rustig verder.
De afdaling. Prachtig, ruim overzichtelijk en met een ietsje Alpen insteek. Met de opeenvolgende haarspeldbochten is het atypisch Pyreneeën.
Aan de voet van de afdaling ontmoet ik weer de Vlaamse ploeg. De iets snelleren wachten geduldig op de anderen. Een tof clubje.
Dan wacht de ongeveer 5 km beklimming van de slotklim. We passeren weer het monument van Casartelli en dat betekent nu een stijging van 17 %. Ik begin toch stilaan naar de camping te verlangen. Nog altijd onder een stralende zon komen we boven.
Statistiek : tijd 04:42:32 - 65 km - G 13,81 - M 53,98 - cadans 59/126 - stijging 1870 m - daling 1870 m
Col de Buret - 599 m - Col des Ares - 797 m - Col de Menté - 1355 m - Col de Portet d'Aspet - 1069 m
Na deze fysiek uitdagende inspanning heb ik wel zetelrust verdiend. In de late middag begin ik een beetje op te ruimen met het oog op het naderende onweer. Maar dat blijft op zich laten wachten.
Dag 54 – Do 9 september 2021
Col de Portet d'Aspet - Oust - 51 km
Kronkelend langs de D 618 verplaatsen we ons aan een gezapig tempo, de weg laat niets anders toe, richting Oust. We doorkruisen piepkleine dorpjes met hier en daar dito doorgangen. Het is bewolkt en af en toe moeten de ruitenwissers overtollig hemelwater wegvegen.
Op de geplande CP was er geen plaats en tijdens de verplaatsing stoot ik bij toeval op de Camping municipal La Côte - gps N 42.87005; O 01.20954. Er staan nogal wat vaste bewoners maar er is voldoende plaats. Een gezellige plek met zeer schoon sanitair, TV-, leesroom, BBQ plaats, speelruimte voor de kinderen... Ik word hier zeer vriendelijk en pro ontvangen.
Kortom de beheerder en zijn vrouw doen er alles aan om je welkom te laten voelen, zeer spontaan en dat alles aan de democratische prijs van minder dan € 11 elektriciteit inbegrepen.
Deze leuke plaats nodigt uit tot een gezellig instaleren en me 'thuis' te voelen. Mijn lichaam dwingt me om het eventjes kalm aan te doen en met de nieuwe inzichten in het beoefenen van de kunst van het nietsdoen, begint me dat ook te lukken.
Rond 18 u beginnen de zwaar beladen wolken hun lading te lossen, de temperatuur zakt gevoelig en het lekker buiten zitten wordt verruild met binnen zitten. Het is geen striemende regelval maar het gestaag aanhoudend getik op mijn dak en luifel is eerder slaapverwekkend. Zzzzzzz....
Dag 55 – Vr 10 september 2021
Oust
De natuur en de boeren hebben voor het ogenblik geen klagen. Het regenfront blijft vrij statisch in de omgeving hangen. Een dagje rust is natuurlijk altijd meegenomen.
Tussen de buien door is het best prettig luieren in de schaduw van mijn luifel. Ik ben nog een tijdje zoet met de boeken op mijn e-reader. Ik moet me soms dwingen om die even uit handen te leggen en de omgeving verkennen.
De camping ligt vlak aan een sportveld. Rugby is zeer populair in Frankrijk. Buiten het petanque spel van de oudere bezoekers van de camping heb ik nog niet veel sportactiviteiten gezien. De occasionele fietser gebruikt de parking als uitvalbasis voor een fietstocht. Een enkele wandelaar passeert met een stevige pas.
Een impressie van het plaatsje Seix brengt me in een dorpje waarvan je er dertien in een dozijn hebt. Doorsneden door het riviertje en beheerst door het hoger gelegen kasteel. De smalle straatjes en de dicht op elkaar gebouwde huizen geven een benauwend gevoel. De belangrijkste bezienswaardigheid is hier de 18 de eeuwse gevel van de kerk.
De avond is bijna een kopie van de vorige. Vandaag begint de regen om 20 u te vallen. Volgens Meteo-France zou morgen de betere dag moeten zijn. Ik ben benieuwd.
Dag 56 – Zat 11 september 2021
Oust
Het weer lijkt gunstig. Tussen al het grijs verschijnt steeds meer blauw. De benen voelen goed aan en ik heb er zin in.
Ik had een circuit in gedachten rond Oust. Via de D 32 de Valleeé du Garbe volgen tot Aulus-les-Bains. Opdraaien op de D 8 naar Col de l'Atrape – 1110 m. Afdalen in de Valleé d'Ustou terug naar Oust. Tijdens de beklimming wordt ik voorbijgestoken door een weekender die dit gewoon is. Hij heeft een leuke aanmoediging : "Bon chance avec ton char". Volgens diene mens met zijn éénvinger superlichtgewicht fiets rij ik met een tank!? Ik zou ook wel eens met zo'n machine willen rijden natuurlijk maar mijn ouwe getrouwe brengt mij overal waar ik zijn wil. Op de col geen mens te zien. Er is wat hardnekkige mist die de zichtbaarheid fel hindert en ik stort me dan in de afdaling. Da aanvangskilometers zijn wel steil maar eens in de vallei wordt het bijtrappen. Ik ben in Seix om 13 u en daar wenkt het bord voor de Col de Core. Het is nog vroeg, het weer valt mee en de benen voelen nog altijd goed.
Ik heb er ondertussen 40 km op zitten en de honger is nog niet gestild. We draaien enthousiast de D 17 op richting Col de la Core. Redelijk vroeg in de beklimming kom ik mijn vriend van daarnet tegen. Nu is het gewoon : "bon chance de nouveaux" - zonder verwijzingen naar de fiets. Even buiten het dorp worden we met de realiteit van de dag geconfronteerd. Tot aan de col 895 m hoogteverschil over een afstand van 13 km aan gemiddeld 7,5%. Op 6 km van de top krijg ik een dipje, nog net geen slag van de hamer. Voor de eerste keer deze toer moet ik echt op karakter even doorbijten. Gelukkig vlakt het wat uit en kan ik enkele kms een goed tempo aanhouden. Op 2 km van de top is de zure appel verteerd.
Door de mist op een hoogte van 1395 m valt het zicht een beetje tegen. Maar tijdens de beklimming heb ik wel van het landschap kunnen genieten. De beklimming van de Col de la Core is één van de mooiste tot nu toe. Spijtig dat we in de afdaling rekening moeten houden met tegemoetkomend verkeer. Ik begin de swung van de afdaling te pakken te krijgen. Onderweg nog even stoppen voor een foto van het prachtige uitzicht. Dorpjes die in de bergflank ingeplant schijnen te zijn. Een weids uitzicht.
Het is het circuit 'des trois valleés et deux' geworden. Een knappe prestatie, vind niet alleen ikzelf maar ook anderen op de camping. Ik word met enige bewondering aangekeken en ze willen het verhaal van de dag horen.
Statistiek: tijd 04:26:42 -70 km -G 15,76 -M 62,18 - cadans 69/129 - stijging 1513 m - daling 1524 m - aanvangshoogte 493 m - Col de Latrape 1110 m - dalen naar 490 m - Col de la Core 1395 m
Alvorens mij te instaleren rij ik nog vlug even naar de winkel om wat proviand bij te halen. Ik vrees als ik mij durf te zetten, dat ik waarschijnlijk zal blijven zitten en dat is niet goed voor de maag.
Dag 57 – Zon 12 september 2021
Oust - Massat - 19 km
Om dichter bij de actie te zijn, besluit ik mij te verplaatsen naar het daarvoor strategisch gunstig gelegen Massat. Het is even wachten op de beheerder van de camping en in de tussentijd kan ik rustig de wagen servicen. Om 11:15 u kan ik via de D3 en de D618 langs de Arac naar het gemoedelijk Massat vertrekken. Dit aangenaam levendig dorpje ligt op het kruispunt naar verscheidene cols en is geliefd bij wielerliefhebbers. Ik kon deze tussenstop niet aan mij voorbij laten gaan.
De kleine uiterst gezellige camping municipal Le Somai – gps N 42.88819; O 01.34435 is in twee etages tegen een berghelling aan de rand van het dorp ingebouwd. Alle voorzieningen zijn aanwezig. Bij elk elektra aansluitpunt is ook een watertap voorzien. Enkele bomen hoger op de helling verschaffen een welkome schaduw. Het sanitair is netjes. We worden hier zeer vriendelijk en behulpzaam ontvangen.
Het is zondag en de winkels gaan dicht om 12:30 u. Het wordt nog reppen om op tijd de nodige inkopen te doen. Wat we in de Petit Casino niet vinden, is verkrijgbaar op de markt. De gemoedelijke zomerse sfeer nodigt uit tot langs de kraampjes slenteren en je laten overhalen de streekproducten aan te schaffen. We hangen eens de echte toerist uit, letten even minder op budget en prijs om zo de plaatselijke middenstand te ondersteunen en onszelf te verwennen.
Massat is een toerist-vriendelijk dorpje zonder kapsones dat inspeelt op de ligging en daar zijn voordeel mee doet. Gelijk hebben ze. De bezienswaardigheid is de kerk uit de 15 de eeuw. Zeer opvallend zijn de kanonslopen die uitsteken in de bovenste ramen.
De rest van de middag trek ik mij terug onder de luifel met een boek. Ik zie hoe geleidelijk aan de beschikbare plaatsen worden ingenomen. Rond 18 u begint het te donderen. Dat gaat over in spetteren en uiteindelijk een lichte regenbui.
Dag 58 – Ma 13 september 2021
Massat
Ook vandaag wordt de meteo nauwkeurig in de gaten gehouden. Er wordt onweer voor de vroege middag voorspeld. Zaak om vroeg te vertrekken.
We willen Port de Lers en aansluitend Col d'Agnes bedwingen. Deze twee terugkerende monu-menten in de Tour de France wil ik graag van nabij leren kennen. Zoals het infobord aangeeft moet een hoogteverschil van 866 m over een afstand van 15,5 km aan een gemiddelde van 5,6 en een maximum 8,5% overwonnen worden. Aangezien we met een monument uit de Tour te maken hebben, is de weg in goede staat.
De eerste 4 km vanuit Massat over D 18 gaan geleidelijk omhoog door bebouwd gebied. Bij het gehucht Le Port begint de feitelijke beklimming. 7 km verder brengt me bij het beschut gelegen Etang de Lers. De parking wordt druk bezocht door camperaars. De D 18 wordt D 15 en voert over een afstand van 4 km naar de Port de Lers. Dit plateau wordt gedomineerd door weiland. Een monument gedenkt Jean Piquemal - overleden op 19 april 1940. De bijgeplaatste fietsschoen doet vermoeden dat het een wielrenner betreft. De datum zou ook eventueel kunnen verwijzen naar een verzetsstrijder. Google geeft geen uitsluitsel.
Tijdens de afdaling - tot aan het meer 4 km - nemen we de tijd om het landschap op ons te laten inwerken en zijn we getuige van hoe snel dat landschap over slechts enkele km drastisch veranderd.
We slaan links af op de D 8, laten het meer en de camperaars ook links liggen en beginnen aan de beklimming van de Col d'Agnes. Over een afstand van 5 km moet een hoogteverschil van 287 m overbrugd worden. Daarvan is een stuk aan 12 %. Ook hier valt het op hoe verschillend het landschap wordt over slechts enkele km afstand. Gedaan met het liefelijke weidegebied. Gedaan met de weidse uitzichten. Over die paar honderd meter hoogteverschil wordt het steeds ruiger tot we de hoogte van 1570 m bereiken. Ik kan mijn ervaringen delen met een medefietser die even intens geniet, niet alleen van de sportieve prestatie maar ook en vooral van de natuurlijke omgeving waarin we onze liefhebberij kunnen beoefenen. We voelen ons beiden 'des hommes bénis'.
De afdaling verloopt vlekkeloos. Ik probeer zoveel mogelijk van het uitzicht te genieten maar mijn aandacht moet toch vooral op de weg gericht blijven. Eens voorbij de vijver? meer? is het genieten van het uitkiezen van de ideale lijn. Eventueel tegemoetkomend verkeer kan ruim op tijd opgemerkt worden. Na de inspanning van de beklimming is dit met volle teugen genieten.
Statistiek: tijd 03:27:31 - 50 km -G 14,46 -M 60,65 - cadans 63/122 - stijging 1267m - daling 1267m. Aanvangshoogte - 611 m - Port de Lers 1518 m - Col d'Agnes 1750 m
Omdat we om 9:30 u vertrokken zijn, zijn we ook vroeg thuis - 14:00 u. Een verkwikkende hete douche spoelt alle vermoeidheid weg en we zijn klaar om de rest van de middag lekker te genieten van de zon. Het voorspelde onweer zal voor een andere vallei geweest zijn. In de bergen weet je maar nooit, liever safe dan sorry. We krijgen wel een lichte regenbui maar dan is het reeds 20 u.
Dag 59 – Di 14 september 2021
Massat
Na het verdwijnen van het ochtendgrijs kleurt de hemel langzaam blauw. Ik heb rustig en uitgebreid kunnen ontbijten en het begint te kriebelen. Massat is een ideale uitvalsbasis voor diverse ritten. Het bestuderen van de kaart brengt me op het lumineuze idee om eens iets speciaal te doen. De Mur de Péguère ligt hier maar 6 km vandaan samen met de beklimming van 4 km en dat maal twee maakt een ritje van 20 km. Dat klinkt goed.
De ondertussen welbekende D 618 brengt me aan een gemakkelijk stijgingspercentage van rond de 4% aan de voet van de befaamde Mur de Péguère. Ik dacht ik heb al eens het broertje in Bretagne gedaan, laat ons maar eens zien wat deze ons brengt.
We worden al direct gewaarschuwd – de eerste km aan 14,5 %. Dat ziet er inderdaad al een beetje als een muur uit. 500 m in de beklimming moet ik voet aan de grond zetten. Mijn hartslag gaat in het donkerrood en ik beslis om deze tot een 'normaal' peil te laten zakken. Ik ben ondertussen wel zo'n beetje in topconditie – en recupereer zeer snel. Nog 3 km te gaan. Waarom doet een mens dit? Het standaardantwoord is beslist 'omdat dit hier nu eenmaal ligt', een alternatief 'de avonturier wil ontdekken en grenzen verleggen' een klein duiveltje op mijn schouder fluistert 'dit is de laatste kans, nu of nooit'. Mijn hartslag is intussen weer normaal en de sportman in mij zegt 'het is maar 3 km meer'. Ik dus weer op de fiets en in gestaag tempo naar km 2. Volgende km 12,5%. Ik kan jullie verzekeren dat scheelt een heel pak. Rustig verder pedalerend kom ik bij km 3 – 10% en over de helft. De laatste km is ook aan 10% maar waarvan het laatste stuk maar liefst 18%. Zo kom ik boven bij de col – 1375 m.
Deze beklimming ervaar ik als zwaarder dan zijn kleine broertje Mur de Bretagne, maar dat is subjectief natuurlijk. Het voelt hier fris aan en er is geen kat te zien. Ik laat de omgeving op me in werken en denk, ik ben hier morgen terug van de andere kant, laat ons maar de afdaling aanvangen. Dit is niet rechttoe rechtaan (zoals in Bretagne) maar slinger, slinger en van voluit gaan kan absoluut geen sprake zijn. Over vier km afdaling sta je in een zucht en een wip beneden. En dan. Het is maar 6 km meer naar Col de Port en het zwaarste stuk heeft een percentage van 7,5%. De beslissing is vlug gemaakt. Het weer valt mee, de tijd zit goed, de form is oké en de moraal is opperbest. Ik kan ook nog eens goed doorrijden en haal hier en daar de 16 km/u wat uitstekend is voor mijn doen.
Op de col – 1250 m is het nog uitkijken voor de loslopende paarden. Ook iets drukker. De occasionele wandelaar. Af en toe een fietser. Verscheidene campers. In eentje zit een dertiger die bereid is mijn fotoshoot te verzorgen. We geraken aan de praat – hij blijkt muzikant te zijn, biedt mij een kopje koffie aan en we wisselen wat wis-je-datjes uit. Merci Loïc, c'etait très gentil de toi.
In de afdaling naar Massat moet er flink wat bijgetrapt worden. Er zijn geen haarspeldbochten en de weg is zeer overzichtelijk. Ik kan mij volledig uitleven.
Hier en daar opent het bladerdak zich en kunnen we een blik werpen op de omgeving. De opeenvolging van groene heuvels is kenmerkend voor dit deel van de Pyreneeën. Spijtig dat de bewolking een zicht op de achterliggende 'reuzen' een beetje belemmerd. Lager in de afdaling opent de vallei zich en komen we steeds dichter in de bewoonde wereld. Genietend en redelijk ontspannen op de camping toegekomen.
Statistiek : tijd 02:30:52 – 35 km – G 13,94 – M 51,80 – cad. 58/120 – stijging 1070 m – daling 1070 m. Mur de Péguère 1375 m – Col de Port 1250 m
Ik ben om 14:30u 'thuis'. Dat is een uur te vroeg voor boodschappen maar die tijd vullen we zo op. Lunch gaat vlekkeloos over in aperitief en we werken ook nog een beetje aan de blog. Als je het niet bijhoudt weet je niet meer wat, wanneer, waar en hoe. Dit vrije leven begint me steeds beter te bevallen.
Dag 60 – Wo 15 september 2021
Massat
Vandaag maken we ons op voor één van de hoogtepunten uit het Pyreneeën luik. Het is de bedoeling om via Col de la Crouzette de Route Verte op en af te fietsen. De weersvoorspelling waarschuwt voor onweer in de middag. Zaak dus om vroeg te vertrekken. Om 9:15 u ben ik onderweg.
De D 618 voert me een stukje terug tot Biert. Dit kleine dorpje aan het riviertje Arac heeft een camping met vooral weekendbewoners. Enkele honderden meters door het dorp brengen mij aan de voet van de beklimming van de Col de la Crouzette.
De terugweg in tegengestelde richting biedt een ander zicht op het landschap.
Het doet een beetje déja vue aan. Zowel de weg als de soort beklimming voelt als Mur de Péguère 'light' aan. Niet zo lastig, de afstand is dubbel zolang maar toch met stukken van 10 en 12,5%. Volgens de gids slingert de weg zich over de met varens begroeide ronde toppen van het Massif de l'Arize. Inderdaad word ik tot bijna aan de col begeleid door deze hoog groeiende varens. Een maal boven – 1245 m komen we op een soort crète uit. We zouden schitterende zichten naar het noorden op de keteldalen van de zijriviertjes van de Azire moeten hebben. In het zuiden zouden we vergast moeten worden op de zacht glooiende heuvels van het Massat dal. Zouden moeten. Helaas is het weer een spelbreker. Laaghangende wolken vergallen de sfeer.
Vanaf de Col de la Crouzette gaat het langzaam bergop over een afstand van 4 km richting Sommet de Portel – 1485 m. Gelukkig steken we hier even onze kop boven de wolken en kunnen een glimp opvangen van al dat moois.
Het uitzichtpunt Cap de Campets is een klein plateau en uiterst geschikt voor camperaars. Er staat evenwel niemand.
Even denk ik erover na om me naar hier te verplaatsen. Alleen om er te geraken zou ik over de Crouzette moeten gaan maar met mijn camper over dit smalle weggetje zie ik dat niet zitten. De wens sterft een pijnloze stille dood.
Ik spring op de fiets en ga dapper verder.
Van Sommet de Portel gaat het over een afstand van 4 km richting Col de Péguère – 1375 m. Die 110 m afdaling brengt me wel weer in de wolken. Erger zelfs, de bewolking neemt toe en de zwaar met regendruppels bezwangerde wolken zetten zich af op mijn armen en benen. Dit is echt niet leuk meer. Tegen beter weten in rij ik nog door tot Col de Jouels – 1247 m. Hier neemt de zichtbaarheid zodanig af dat het niet veilig meer is. Het vervolg van de Route Verte zal helaas voor een andere keer zijn.
Ik keer om en kan een strak tempo aanhouden. De weersituatie blijft ongewijzigd tot aan Col de Péguerè. Eens hier voorbij en zeker vanaf de Sommet Portel slaat het weer compleet om. Het bewijs dat een col wel degelijk een verschil in weersomstandigheden kan uitmaken. De rest van de tocht is onder een steeds blauwer wordende hemel bij een stralende zon.
Onderweg worden we nog gewaarschuwd voor de gevaren van de jacht, het jachtseizoen is open. Ik heb geen enkele intentie om de weg te verlaten door eventuele boswegeltjes uit te proberen.
Er is al eens op mij geschoten geworden in onze Ardennen en ik heb geen behoefte om de nauwkeurigheid van de Franse jagers op de proef te stellen.
Zo vangen we de afdaling van de Crouzette aan. Deze smalle steile weg is niet geschikt voor hoge daalsnelheden over de ideale lijn. Op de steilste stukken is de weg niet breder dan 2,5 m met diepe ravijnen of statige bomen aan mijn rechterkant. Ik ben blij dat ik in Biert de D 618 weer kan opdraaien richting camping.
Statistiek : tijd 3:19:15 - 50 km - G 15,06 - M 53,21 - cad 61/119 - stijging 1164 m - daling 1164 m
Col de la Crouzette 1245 m - Col de Péguère 1375 m - Somet de Portel 1432 m - Col de Jouels 1247 m
In de late middag stroomt de camping vol. Rugzaktoeristen, af en toe een camperaar en een heuse vloot motards. Stoere, minder stoere, jonge en iets ouderen. Een gemengd gezelschap op doorreis. Eens in hun 'gewone' kleren zien ze er al een pak minder vervaard uit.
Dit bonte gezelschap nestelt zich onder het afdak naast de sanitaire ruimte. Na x aantal drankjes wordt een heuse cantus ingezet. Er is geen sprake van afstand houden, zeker geen mondkapjes (beetje moeilijk bij het zingen en drinken). Ik ga even piepen maar het wordt meegenieten van op afstand. Rond 23 u is iedereen uitgezongen.
Dag 61 – Do 16 september 2021
Massat - Col de Port - 14 km
We worden wakker in de regen. Geen gietende regen maar dat gestaag aanhouden miezerige gedoe waar je door en door nat van wordt. Volgens de meteo mogen we dat voor de rest van de dag verwachten.
Ik heb in de streek het meeste gedaan en gezien wat ik wou en beslis verder te trekken. Eerst op het gemak ontbijten, de afwas doen, de wagen servicen. Nog vlug een hete douche, afrekenen en weg zijn wij.
Het wordt een korte verplaatsing. Ik ken de weg nog van eergisteren en veel verkeerd rijden is quasi onmogelijk. Gewoon de D 618 volgen tot aan de col.
Vandaag wordt een snipperdag, een overgangsdag zo je wil. Enfin, een nodige rustdag. Ik ben om 10:45 u uit Massat vertrokken en ben om 11:15 u geïnstalleerd. Rond de middag zijn de meeste camperaars nog onderweg heb ik ondervonden. Voorlopig ben ik de enige. Het infopunt op de col is reeds gesloten, alleen het restaurant draait nog volop en heeft voldoende klanten.
De zon doet verwoede pogingen om af en toe door te breken maar de bewolking wint.
Later op de middag krijg ik gezelschap van medecamperaars. Enkelen steken hun neus aan het infobord maar doen dan toch zoals ik. Lekker in de camper blijven.
Zo wordt middag langzaam avond en uiteindelijk nacht.
Dag 62 – Vr 17 september 2021
Col de Port
Het leidpaard draagt een koebel. Het geklingel in de vroege ochtend maakt me half wakker. Als de kudde ook nog eens tegen de camper aanwrijft, maakt dat schudden mij klaarwakker. Niet dat dat erg is, het is bijna 8 u. Gewoontegetrouw wordt de lucht bekeken en samen met de andere vroege camperaars zijn we het erover eens dat er aan de mist niet veel te doen is. Het is merkbaar frisser en een lange broek en trui maken de temperatuur iets draaglijker.
De mist rolt op en af rond de omringende heuvels terwijl de zon haar uiterste best doet die te verdrijven.
Rond 11 u is het voldoende uitgeklaard om één van de aangegeven wandelingen te maken. De keuze valt op het zuidelijk pad naar Le Pic d'Estirat. Gestaag gaat het recht omhoog tot het pad de eerste heuvel rondt. Ik werp nog vlug een blik op de onder ons liggende parking en vervolg mijn weg. Voor mij is een koppel die het duidelijk kalm aandoet. Eenmaal bijgehaald blijken het zeer kranige oudjes te zijn van respectievelijk 86 en 76 jaar. Nog steeds genietend van de schoonheid van de natuur.
Het zicht op de pic valt tegen. De mist is een echte spelbreker. We poseren toch even voor een foto, laten onze jonge tortelduifjes aan hun picknick en ik begin gelijk aan de afdaling. Onder de route valt mijn oog op de overkant - de noordkant van Col de Port. Dat wil ik natuurlijk ook verkennen.
Steeds meer dagjesmensen maken ook de wandeling en laten zich duidelijk niet afschrikken door het mindere weer.
Voor ik aan de beklimming van de Pic Blanc begin wil ik nog een kleinigheid eten, de voorraad weer aanvullen. Ik geraak in gesprek met een wielerliefhebber uit Groot-Brittannië die de uitdagingen van het continent wel ziet zitten.
De beloofde vergezichten zijn inderdaad schitterend. Temeer daar de zon steeds meer terrein wint op de bewolking. Ik besluit dat ik ver genoeg gewandeld heb. Je kunt hier natuurlijk dagen blijven doorgaan maar dat is even de bedoeling niet.
Ook de paarden schijnen een voorkeur te hebben. Sommige staan met hun kop richting Pic d'Estitrat terwijl anderen meer richting Le Roc Blanc georiënteerd zijn. Beide gaan steil omhoog dus blijven ze maar rond de parking hangen.
Over Col de Port wordt gezegd dat het de natuurlijke grens lijkt tussen de 'groene Pyreneeën', die verbonden zijn met de Atlantische Oceaan en de Mediterrane Pyreneeën, de 'Pyreneeën van de zon' waar het landschap meer contrasten vertoont. Nu de lucht helemaal uitgeklaard is, kunnen we daar een glimp van opvangen en begrijpen wat ze daarmee bedoelen.
Naadloos gaat de late middag over in de avond en genieten we nog van een prachtig zicht. Hiermee nemen we afscheid van de 'groene Pyreneeën' en richten we ons naar de Middellandse Zee.
Dag 63 – Zat 18 september 2021
Col de Port - Les Cabannes - 30 km
Het is druilerig als ik mijn hoofd buiten de deur steek. Een fijne motregen bij een potdichte lucht. Even de meteo erop nagekeken – gehele dag bewolkt met regelmatig regenbuien.
Ik beslis om op te krassen en me te verplaatsen naar Les Cabannes. Bij slecht weer kunnen we beter in de buurt van een dorp zijn en ook dichter bij het volgende objectief.
Aan een rustig tempo dalen we de col af nog steeds de D 618 volgend.
Tussen de regenbuien door ga ik even op verkenning naar het dorp. Een tweede poging iets later op de middag breekt mij zuur op. Als een verzopen kat moet ik naar de camper vluchten.
In de vooravond stroomt de parking geleidelijk aan vol. Naast mij komt een jong echtpaar staan met een spiksplinternieuwe camper. Hij merkt een spatje op zijn verchroomde uitlaat en dat euvel moet direct verholpen worden. Met spons en schoonmaakmiddel wordt er gepoetst en gewreven totdat het weer blinkt als nieuw. Toch wel een beetje aandoenlijk. Ik heb op mijn omzwerving veel nieuwe wagens gezien. Ook in Frankrijk heeft de verkoop van campers geboomd tijdens de coronacrisis.
De enigen die zich nog buiten wagen, zijn de baasjes van honden. Ik heb geen hond en blijf aandachtig met mijn neus in mijn boek genietend van het lekkers meegebracht uit de Aldi.
Dag 64 – Zon 19 september 2021
Les Cabannes - Ax-les-Thermes - 13 km
Gedurende de nacht is het opgehouden met regenen. De weersverwachting voor vandaag ziet er zeer gunstig uit, meer blauw in de lucht en de zon die zowaar warmte geeft.
Ik twijfel niet. Neem een stevig ontbijt en maak me klaar om het monument uit de Tour – Plateau de Beille, op en af te fietsen.
Ik ben ongeveer 1,5 km in de beklimming tot ik mijzelf wijsmaak dat ik mijn sleutels op de deur heb laten steken. Voor de zekerheid toch maar teruggekeerd. Geen sleutels op de deur, die hangen gewoon rond mijn nek. Normaal steken die in het middelste zakje van mijn koerstrui. Daar heb ik vandaag, uitzonderlijk, mijn regenjek in gestopt. Moraal van het verhaal, wijk niet af van vaste patronen – vanaf een bepaalde leeftijd brengt dat verwarring met zich mee.
Nog wat rondwandelen op het plateau en hier en daar een praatje maken met mensen die vooral komen om te wandelen en van het uitzicht te genieten.
Op het plateau is een reusachtige parking aangelegd, zijn bouwwerken aan de gang voor de uitbreiding van de ski-infrastructuur en zijn de dagjesmensen bezig met zich op te maken voor een wandeling. Het zicht rondom is schitterend maar ik beslis toch maar om de afdaling aan te vatten.
De eerste 7 km op het nieuwe asfalt zijn een droom voor elke daler. De onderste km nopen tot meer voorzichtigheid. Spijtig dat de daalsnelheid volledig wordt weggenomen in de haarspeldbochten. Je kunt nu eenmaal niet het risico lopen op een tegenligger te knallen, zeker niet op een zondag.
Onderweg de tijd nemen om wat foto's te maken en van het uitzicht te genieten. Een opening tussen de bomen geeft een kijk op de steilte van deze toch wel buiten categorie beklimming.Statistiek : tijd 03:08:15 - 40 km - G12,75 - M 57,81 - cadans 60/120 - stijging 1331 m - daling 1331 m
aanvangshoogte 538 m - Plateau de Beille 1785 m
Om 13 u ben ik bij de camper. De meesten zijn vertrokken en ik beslis ook om door te rijden naar Ax-les-Thermes.
Na het installeren kan ik nog een beetje van de zon genieten. Lekker aperitieven en uitgebreid koken. Hoe leuk kan een zondag zijn.
Dag 65 – Ma 20 september 2021
Ax-les-Thermes
We zouden ons in de Mediterrane Pyreneeën - de Pyreneeën van de zon moeten bevinden. Daar is voorlopig absoluut geen sprake van. Ook vandaag zal het volgens Meteo France overwegend bewolkt zijn met regelmatig regenbuien.
Daar ik ondertussen de inspanningen begin te voelen, is een rustdag zeer welgekomen. Ik ga even vers brood en eieren halen bij de Supermarché tegenover de camping. Na een uitgebreid ontbijt leg ik mij op bed en val prompt in slaap.
De camping heeft een automatische wasserette en voor € 4 kan ik mijn was doen. In de middag klaart het een beetje uit en kunnen we de was buiten hangen.
In de vooravond maak ik een wandeling naar Ax.
Vlak naast de camping is een wandelroute die via drie étangs en langs de Ariège naar het centrum van Ax-les-Thermes voert. In de vijvers mag je vissen maar niet zwemmen, in de Ariège, die op sommige plaatsen een sterke stroming heeft, is zwemmen moeilijk. Het is er heel rustig en rond deze tijd van de dag een geliefkoosde plek om de hond uit te laten.
Naast een bekend kuuroord - vandaar de naam - met zijn 80 warmwaterbronnen, een geliefde zomervakantieplaats is het ook de poort tot een gewaardeerd wintersportgebied.
De kleurige huisjes die soms steil tegen de rivierwand zijn aangebouwd fleuren het stadje op. Er is niet veel beweging meer.
De wandeling heen en terug over een afstand van 6 km neemt gemakkelijk 2 u in beslag.
Het is ondertussen ruim 19 u geworden tijd om aan het kokerellen te slaan. Smakelijk.
Dag 66 – Di 21 september 2021
Ax-les-Thermes
Vandaag lijkt wel een kopie-paste van gisteren. Gelukkig heb ik (weer) Wifi - dat valt hier nogal eens weg zo rond de grens met Spanje. Ik kan dus rustig een inhaalbeweging op het blogverhaal doen.
Het minder goede weer uitzitten. Geen fiets- of wandelweer.
Dag 67 – Wo 22 september 2021
Ax-les-Thermes
Ik volg al een paar dagen de meteo nauwkeurig op. De voorspelling voor vandaag is veelbelovend. Overwegend zonnig met een maximum temperatuur tot 24°. Toenemende bewolking vanaf 17 u.
Aangezien de camping een beetje buiten Ax ligt, hebben we enkele km om in te rijden
De aanloop van de Pailhères valt samen met deze van de Col de Chioula en volgt over een afstand van 3,5 km de Route des Cols of de D 613. Bij het dorpje Ascou draaien we rechts de D 25 op richting Col en hebben we nog 14,5 km voor de wielen.
Zoals het een monument past, heeft de beklimming zijn eigenheid. Dank zij het heldere weer hebben we een ruime kijk op het wisselende landschap. We volgen de Lauze door het Fôret d'Ascou en op ongeveer 5 km van de top rijden we door het skioord Ascou-Pailhères. Ik heb goed ingedeeld en kan een strak (voor mijn doen) tempo aanhouden. Ik had graag in onder de 2 u boven gestaan. Dat mocht helaas niet zijn. De laatste km aan 9,5% was er teveel aan. Ik doe precies 20 min over deze km. Ik ben toch wel enigszins tevreden met mijn prestatie. 2:20 u over 19 lastige km is een goede tijd.
Op de col wacht mij een 360° zicht op het omringende en verder gelegen landschap. Een blik over de schouder geeft een idee van de beklimming van de andere kant. Het zicht op de tegenover liggende helling lijkt wel een schilderij. De omgeving leent zich ook voor de verkenning te voet. Genietend van de omgeving is het tijd om even iets te eten en nieuwe krachten op te doen voor de afdaling. Ware het niet door de mindere kwaliteit van het wegdek en het tegemoetkomend verkeer, zou het dolle pret zijn naar beneden te bollen. Op de rechte stukken die ik mij herinner van de beklimming kan ik me echt eens laten gaan. Het blijft wel oppassen. Over de 50 km/u in een kuiltje sukkelen of over een ander niet opgemerkt obstakel denderen, doet rare dingen met je fiets.
Tijdens de beklimming was mijn oog gevallen op het bord dat de richting naar de Col du Pradel aangaf. De dag is nog jong, het weer is uitstekend en de conditie zit goed. Na dat super geconcentreerd dalen, zijn mijn spieren zo wie zo aan iets anders toe. Dus slaan we rechts af op de D 22, passeren twee piepkleine dorpjes en krijgen plotseling een déjà-vugevoel. Deze beklimming lijkt sterk op die van de Crouzette. Zelfde lay-out. Zelfde smalle weg en ook gelijke stijgingspercentages sommige stukken tot 9,5%. Gelukkig is het maar 7 km. Tegen de top aan is het uitkijken voor vee. Met koeien weet je nooit welke sprongen ze maken.
Door de smalle weg en het niet bijster goede wegdek, gekoppeld aan stevige percentages en in het bos hier er daar gladde plekken, kan er geen sprake zijn van zorgeloos afdalen. Eens we de D 25 weer opdraaien kan ik mij nog over ongeveer 5 km amuseren.
Om een beetje uit te bollen, rij ik voorbij de camping naar het dorpje Le Castelet en terug.
Is dit nu de koninginnenrit? Ik ben er nog niet helemaal uit. Feit is zeker een top drie plaats.
Statistiek : tijd 04:28:56 – 60 km – G 13,41 – M 64,39 – cadans 60/110 – stijging 1900 m – daling 1900 m. Aanvangshoogte 670 m – Col de Pailhères 2001 m – Col du Pradel 1680 m
Ik ben om 15:30 u terug bij de camper. Nog steeds onder een blakende zon. Buiten zitten tijdens het eten met het gezicht in de zon. Heerlijk.
Met het oog op de niet zo gunstige weersvoorspelling begin ik een beetje op te ruimen. Je weet maar nooit dat een fikse regenbui de buitenspullen doornat maakt.
Dag 68 – Do 23 september 2021
Ax-les-Thermes - Col de Puymorens - 91 km
Het voorspelde slechte weer is achterwege gebleven. Het wordt een stralende zomerdag met 23°. Twee dagen op rij een lange fietstocht is van het goeie teveel. Daarom beslis ik mij te verplaatsen naar Col de Puymores om er een mooie wandeling te maken.
Na het klaarmaken van de wagen, afrekenen en boodschappen doen, vertrek ik in goede luim naar de Col.
Het weer is nog goed en ik maak een kleine wandeling langs de GR 107. Een verkenning van de buurt zeg maar.
De ruigheid en de liefelijkheid van het gebergte liggen soms maar op enkele meters uit elkaar. De door de wind en de andere elementen verwrongen struik leeft in volkomen harmonie met een bed van mijn ondertussen lievelingsbloem.
Vanaf 18:45 u is het genieten van de verdoken zons-ondergang, het wisselende spel tussen wolken, mist en lucht. Ik blijf het steeds een schitterend schouwspel vinden. Elke 10 min maak ik een foto. Dat gaat door tot 19:45 u. 
Het verschil in lichtspel tussen de ene vallei en de andere is wel heel opvallend. Bijna niet voor te stellen dat deze foto's op slechts enkele seconden van elkaar gemaakt zijn. De griezelige grijparmen van de mist die als een geiser opstijgen uit het dal, in schril contrast met de laatste aanrakingen door de zon op de tegenoverliggende bergen.
Ietsje over 20 u is het dan pikkedonker en rond 20:30 u verschijnen er zowaar enkele sterren. Het is een hele tijd geleden dat we dat nog gezien hebben. De voordelen van grote hoogte denken we dan maar.
Hier is geen elektriciteit – allee een aansluiting voor mijn camper bedoel ik. We zullen dus spaarzaam moeten omspringen met de batterijen. Gelukkig heb ik voor mijn e-reader geen verlichting nodig en gaat die batterij lang mee.
Oost : Col de Puymorens - Collioure
Dag 69 – Vr 24 september 2021
Col de Puymorens - Mont Louis - 49 km
Even in beraad om wat langer te blijven. Het is stralend blauw aan de hemel. Ik vind niet echt een uitdaging. Om 9:30 u vertrokken richting Mont Louis.
De afdaling over de N 20 volgt de Valleé de Carol. Spijtig zijn er geen mogelijkheden om af en toe eens te stoppen op dit stukje natuurschoon met gorge allures. In het dorpje Ur pikken we de D 618 weer op - Route des Cols. En dat het omhoog gaat. Het ski oord Font-Romeu ligt op een hoogte van 1838 m. Dat is ongeveer op gelijke hoogte met Superbagnère! O had ik graag op de fiets gezeten in plaats van achter het stuur bij de afdaling naar Mont Louis. Recht toe recht aan stukken aan 6% op een goede brede baan.
Opmerkelijk de inspanningen die gedaan worden om de ski-infrastructuur in de Pyreneeën te boosten. De ski dorpen rijgen zich als een ketting aaneen.
Tegen 11 u kom ik in Mont Louis aan. De gemeente heeft een leuke locatie voorzien voor de camperparking - gps N 42.50778; O 02.12206. Deze bevindt zich aan de stadswallen in wat oorspronkelijk de slotgracht van de vesting was. Er is een waterpunt maar geen elektra aansluiting. Via een trap ben je zo in het 'centrum' van Mont Louis.
Dit sedert 2008 op de UNESCO werelderfgoedlijst geplaatste Vauban bolwerk, samen met 11 andere sites, staat in het teken van militaire actie.
In tegenstelling tot andere plaatsen is de versterking van Mont Louis helemaal nieuw van de grond af opgebouwd. Ook uitzonderlijk, ononderbroken sedert de bouw is er een garnizoen aanwezig.
Nu is het de zetel van het 1 ste choc regiment paratroepen. Een duidelijk afgebakend wandelpad voert rond de vesting. Je kunt niet naast de borden kijken die waarschuwen dat het militaire domein betreden op straffe van strenge boetes verboden is. De diverse opleidingsbanen zijn herkenbaar. Gelukkig wordt veel van die militaire infrastructuur verzacht door de inplanting van een park. Natuurlijk ontbreken mijn lievelingsbloemen niet.
Dag 70 – Zat 25 september 2021
Mont Louis - Prades - 41 km
Volgens de planning was het de bedoeling om de CP te Vernet-les-Bains te gebruiken als uitvalsbasis voor de verkenning van de streek. Twee dagen zonder elektra heeft een aanslag gepleegd op mijn batterijen en ik kies noodgedwongen voor het aanbevolen alternatief van de camping te Prades. Ik ben vroeg wakker en heb vroeg ontbeten. Om 9 u vertrokken .
Een sterk staaltje van ingenieurskunst is ongetwijfeld de Pont Gisclard. Het moet voor de bouwers adembenemend geweest zijn de kloof te overspannen.
Af en toe wenste ik dat ik passagier in plaats van chauffeur zou zijn. Zorgeloos genieten van het zicht en naar hartenlust foto's kunnen maken Het gedeelte vanaf Ax-les-Bains tot hier toe is één van de mooiste routes uit de Pyreneeën. Het landschap neemt af en toe het allure van een gorge aan.
Op de camping Portes du Canigou - gps N 42.62120; O 02.42284 gelegen aan de voet van Prades en gemakkelijk toegankelijk, wordt ik zeer vriendelijk ontvangen. Tegen 10:30 u ben ik geïnstalleerd op een afgebakend en schaduwrijk perceel. Dit is ongetwijfeld een stek die ik kan aanbevelen. Net sanitair en een kleine épicerie voor dringende vergeten zaken.
Na een middagdutje even de tijd genomen voor een impressie van Prades. Op deze zaterdag gaat het er zeer levendig aan toe. Er is wat pleinanimatie maar mensen staan te dicht opeen naar mijn goesting. Ik bekijk het allemaal van op afstand. Ik zak terug af naar de camping en maak nog een wandeling naar de nabijgelegen vijver. Veel rustiger en ontspannen slenteren.
Het is prachtig weer en ik plaats me buiten onder mijn luifel met een knabbeltje en een boek.
Ik begin dit leven zeer aangenaam te vinden.
Dag 71 – Zon 26 september 2021
Prades
Het mooie weer blijft aanhouden en ik geraak zowaar in zondagsstemming. Waarom niet eens een zondagsritje maken.
Ik kies voor een klein rondritje via de Col de Millères, over Vernet-les-Bains terug naar de camping.
De D 27 brengt me over een rustige land-schapsroute langs De Abbeye St-Michel-de-Cuxa naar de Col de Millères. Voor de super extra sportievelingen wacht hier de tot de verbeelding sprekende Escala de l'Ours met officieel stukken tot boven de 21%. Ik laat deze 'trap van de beer' voor dit eerder schuwe dier of de zeer echte klimmers. Leuk detail - van 984 m naar 1832 m over 10,8 km. Met een andere fiets en 30 jaar jonger, waarschijnlijk. We zouden een zondagsritje maken. Ik rij dus door naar Vernet-les-Bains, fiets wat door dit stadje en keer dan huiswaarts via de D 116 en de N 116.
Statistiek : tijd 01:56:20 - 35 km - G 18,09 - M 48,64 - cad 69/115 - stijging 569 m - daling 569 m
Dag 72 – Ma 27 september 2021
Prades
Vandaag tracteer ik mezelf op een welkome rustdag.
Ze moeten mij niet ver zoeken. Languit in de zetel met een boek en een natje en een droogje.
Ik maak tijd voor een uitgebreide maaltijd en geniet van de stilte en de rust. Dit is hoe ik mij de herfst van leven voorstel.
Dag 73 – Di 28 september 2021
Prades - Amélie-les-Bains - 56 km
Een overgangsetappe zoals dat in het jargon heet. Ik pik de Route des Cols - D 618 weer op.
Eens we de N 116 verlaten in Bouleternère en opdraaien op de D 618 is het goed opletten. Over een afstand van 7,5 km tot aan de afslag naar de Prieuré de Serrabone - wat we met pijn in het hart niet bezoeken, is het goed uitkijken. De weg is bij momenten zeer smal maar gelukkig passeren de enkele tegenliggers me op stukken waar er niet al te veel moet gemanoeuvreerd worden.
Ze vinden het maar niks dat ik met mijn machine naar boven kom en doen zeer gewichtig bij de col. Ik kan mijn statistieken met niemand vergelijken en hoef alleen tegen mezelf te concurreren.
Ik laat het maar aan mij voorbijgaan en geniet van het glooiende landschap.
We rijden door het middeleeuwse stadje Palada waar ik jammer genoeg geen parkeergelegenheid vind om even te stoppen. Het zeer toeristische stadje is kraaknetjes.
Bij Camping Amélia
Bij Camping Amélia
wacht mij een teleurstelling. De camping is afgeladen vol en iedereen zit dicht opeengepakt. Naast de camping is er een CP. Voor € 7 kun je overnachten. Ik zou graag elektriciteit aansluiten maar helaas. Ook geen water. De servicezuil mag er dan indrukwekkend uitzien maar niets werkt. 
Het is nog vroeg in de middag en ik wil een kleine verkenning van het stadje maken. Even bij het Office du Tourisme navragen wat de mogelijkheden zijn. Ik loop een stukje de N 115 op om een zicht op Palada te krijgen.Rond 20 u ben ik net iets te laat om een schitterende zonsondergang te kunnen vastleggen. In het dal heb je niet veel tijd - de zon is zo verdwenen.
Daar ik geen elektra aansluiting heb, zit ik dra in het pikkedonker. Het is duidelijk dat de wooncelbatterijen het opgegeven hebben. Ik beslis morgen EuropAssistance ter hulp te roepen.
Dag 74 – Wo 29 september 2021
Amélie-les-Bains - St-Jean-Pla-de-Corts - 13 km
De hulp van EuropAssistance ingeroepen. Een pechverhelper moet blijkbaar ter plaatse komen om het probleem vast te stellen. Ik moet dus een uurtje geduld hebben. Inderdaad wordt bevestigd dat mijn batterijen dada zijn. Ik mag hem volgen tot de garage te Céret. Daar wordt meteen door vier man op het probleem gesprongen. De eigenaar heeft ondertussen 2 nieuwe batterijen opgehaald. Oude eruit, nieuwe erin. Euvel verholpen.
Ik heb weinig animo om terug te keren naar de CP te Amélie-les-Bains. Een alternatief wordt gevonden in de Camping Les Casteilles - gps N 42.51039; O 02.78321 te St-Jean-Pla-de-Corts.
Ik wordt zeer vriendelijk ontvangen en mag vrij een plaats kiezen. Niet dat er er zoveel keuze is op deze vooral door bungalows bezette plaats. Schaduwrijk dat zeker. Lekker dicht bij de sanitaire cel.
Tegen 14:15 u ben ik geïnstalleerd en vol goesting voor een verkenning van de streek.
Tegen 15 u ben ik klaar voor een fietstocht. Het is laat in de middag en ik kies voor een kleine rit. De keuze valt op de Col de Llauro. Dit gedeelte van Catalonië is duidelijk iets meer op Spanje georiënteerd. Niet alleen in naamgeving maar ook in de bouwstijl zijn herkenbare Spaanse invloeden waar te nemen. Op de beklimming naar de Col de Llauro - 380 m krijg ik hier en daar een eerste glimp op de Middellandse Zee. Ik rond de col zonder een duidelijke aanwijzing te hebben gezien. De afdaling over de D 615 gaat bijzonder vlot over een goede brede weg.
Statistiek : tijd 01:35:30 - 30 km - G 18,85 - M 54,42 - cad. 71/117 - stijging 315 m - daling 315 m
Dag 75 – Do 30 september 2021
St-Jean-Pla-de-Corts
Ik mocht vandaag eens terugkomen om het probleem met de afdekplaat te bekijken. Gisteren hadden ze daar geen tijd voor. Het neemt zijn tijd. Uiteindelijk beslissen ze er niets aan te doen. Mijn tussenoplossing is voldoende veilig om thuis te geraken. Gerustgesteld ga ik terug naar de camping.
Bijna symbolisch sluiten we de laatste 'zware' Pyreneeën rit af met de beklimming van de Col de la Brousse en aansluitend Col de Fontefreda.
We nemen de sluipweg binnendoor naar St-Jean-Pla-de-Corts, nemen daar de D 13 tot het kruispunt met de D 618 die me naar Céret brengt. Daar nemen we de schilderachtige route D 13 F die naar Col de la Brousse voert. De rustige spectaculaire beklimming voert door een eigen landschap.
Kloven ende ravijnen doen aan de meer bekende gorges denken maar in een lieflijker decor. Meer naar de top toe neemt het bos de overhand en vallen de mooie zichten weg.
Col de la Brousse heeft zijn naam niet gestolen. Overal rond me heen overheerst een ondoordringbaar bos – Forêt de Céret – naar het schijnt. Om toch iet of wat uitzicht te hebben, peddel ik door naar Col de Montfreda. Ik kom op een parking en het uitzicht groeit langzaam tot een panorama.
Een weids zicht op de vlakte en in de verte de eerste schuchtere blikken op de Middellandse Zee. Ik doe een halfslachtige poging om de Pic de Montfreda te bereiken. Daarvoor moet ik op het wandelpad. Ik doe mijn best tot het echt niet meer gaat. Mijn hybride fiets is niet echt geschikt voor dergelijk werk. Ik ben wel in de juiste stemming, maar toch. Mijn verstand zegt stop en ik keer om. Best wel uitdagend zo'n bostocht.
Terug bij Col de la Brousse wacht mij een mooie lange goedlopende afdaling. Onderweg nog even een fotomoment bij Col de Miraiiles en verder over de D13 richting Maureillas-les-Ilas. Verder gekend terrein door St-Jean-Pla-de-Corts naar de camping.
Deze rit wordt zeker opgenomen in de top vijf. De wisselende landschappen, de rustige weg en een goed gevoel dragen daar toe bij.
Statistiek : tijd 03:26:41 – 55 km –G 15,97–M 52,64 – cad. 66/136 – stijging 1115 m-daling 1115 m
Aanvang 123 m – Col de la Brousse 850 m – Pic? De Fontfrède – 1085 m
Nodeloos te vertellen dat de middag naadloos overgaat in zalig niets doen.
Dag 76 – Vr 01 oktober 2021
St-Jean-Pla-de-Corts - Collioure - 41 km
Nieuwe horizonten wenken en ik maak mij op richting Middellandse Zee. In Le Boulou is een Leclerc supermarkt annex tankstation. Aan de voor Frankrijk scherpe prijs van € 1,459/liter moet er niet veel getwijfeld worden. De mondvoorraad is ook danig geslonken en we nemen de tijd om boodschappen te doen. Veel artikelen hebben een scherpere prijs dan in de 'kleine' winkels en ik hoop tijdens het slenteren niet te verdwalen.
Om 12:50 u komen we aan op de gemengde parking Cap Dourats – gps N 42.52566; O 03.06861. Deze in terrassen opgebouwde ruime parking heeft een voorbehouden gedeelte voor campers. De overdreven prijs van € 20 schrikt begrijpelijk veel camperaars af. De verdeelautomaat is ook nog eens buiten werking en het wordt improviseren. We geraken binnen, afwachten als we morgen ook buiten geraken. Het is er kraaknet en zeer rustig. Een steil pad brengt je in ongeveer 20 min in Collioure centrum (de haven).
Het is nog vroeg en voldoende tijd om de Côte Vermeille te verkennen. Het toch wel pittig parcours langs de Middellandse Zee door kleine badplaatsen met een zekere uitstraling, brengt me golvend over een bijzonder toeristische weg naar Cap Cerbère.
Alhoewel de weg goed aangelegd is, kan ik niet spreken van onverdeeld genieten. Te druk verkeer aan een voor een fietser te hoge snelheid. Af en toe is het iets rustiger en kunnen op stukken afdaling de ideale lijn aangehouden worden.
Op Cap Réderis is het uitzicht buitengewoon mooi. Ik neem de tijd om het landschap in mij op te nemen en als geheugensteuntje ook enkele foto's te maken.
Ik kan niet zeggen dat de dorpjes overvol zijn. Ik bemerk een gezellige drukte van vooral leeftijdgenoten.
We rijden in een boogje rond Collioure op de D 914 tot de aansluiting met de D 114 gevolgd door een kleine beklimming naar de parking.
Statistiek : tijd 02:42:07 - 50 km - G 18,29 - M 55,22 - cad. 67/160 - stijging 654 m-daling 654 m
We beschouwen deze rit nog als onderdeel van de Pyreneeën.
Ik kijk met plezier en voldoening terug op dit luik Pyreneeën. Op het gevaar af een beetje bombastisch te klinken, wil ik besluiten met een historische quote: "je l'ay emprins - ik heb gedurfd".
Deel III - Langs de Côte d'Azur
Dag 77 – Zat 02 oktober 2021
Collioure - Latour-Bas-Elne - 17 km
Ik ben tegen betaling van € 20 probleemloos om 11 u kunnen vertrekken. De eerste kms voeren me langs de D 914 waar ik getrakteerd word op een blauwe Middellandse Zee. Het landschap wordt vlakker en we laten de Pyreneeën achter ons.
Ik heb een beetje vakantie verdient en kies voor een rustige plaats. Gps toestellen hebben soms rare kuren. Waarschijnlijk word ik via de 'kortste' weg naar mijn bestemming geleid. In de praktijk betekent dit zigzaggend door Argelès-Plage en Argelès-sur-Mer. De sfeer ademt massatoerisme met opeenvolgende campings die elkaar met sterren en dito prijzen proberen de loef af te steken. Ik laat dit alles aan mij voorbijgaan - ik ben dan ook niet de meest uitgesproken strandtoerist.
De landelijke Aire de Latour-Bas-Elne - gps N 42.59991; O 03.00745 spreekt me meer aan. Deze CP zonder kapsones biedt ruime schaduwrijke plaatsen aan. Alle voorzieningen zijn voor handen. Ik word zeer vriendelijk ontvangen en mag vrij een plaats kiezen. De democratische prijs van € 10 alles inbegrepen is leuk meegenomen.
Na een beetje luifelen (=onder de luifel zitten) trek ik richting 'centrum' voor een impressie. Het landelijke Latour-Bas-Elne is een rustig dorp waar niets te beleven valt. De meeste activiteit ontplooit zich rond de plaatselijke Intermarché. Ik kan wel wat gebruiken en kies voor enkele streekproducten.
Terug bij de camper is het lekker met het gezicht naar de zon bij een natje en een droogje met een boek.
Dag 78 – Zon 03 oktober 2021
Latour-Bas-Elne
Het is zwaar bewolkt vandaag. Aan de ruige kant met stormweer. Mijn luifel had ik voor de veiligheid met touwen gezekerd. Midden in de nacht werd het zo hevig dat ik mijn luifel maar heb ingedraaid. In de loop van de morgen krijgt de lucht iets dreigend en mogen we hevige regenbuien verwachten.
Met dit scenario is het maar een kleine stap om mij te installeren om te genieten van een heroïsche editie van Parijs-Roubaix. Ik heb die naam altijd een beetje vreemd gevonden. In feite zou het Paris-Robaais moeten zijn.
Terwijl de regen onverminderd op mijn dak klettert, zie ik de gezichten van de renners in moddermaskers veranderen. In de finale hebben we nog gehoopt dat Wout de kloof zou dichten - maar dat mocht niet zijn. Ik ben zeer gecharmeerd door de jonge Vermeersch en stiekem gehoopt op een overwinning. De uitgekookte maturiteit van Cobrilli heeft het uiteindelijk gehaald. In een pracht staaltje ware Italiaanse (melo?)-dramatiek wordt de overwinning gevierd.
Ik heb ondertussen mijn fietskleding aangetrokken en hoop toch nog een klein ritje te kunnen maken. De weergoden zijn onverbiddelijk - testen mijn goesting. Ik voel evenwel geen behoefte om mij door de profs te laten inspireren. Koerskleren worden weer uitgetrokken en we blijven lekker in de bescherming van de camper.
Wel leuk zo'n klassieke zondag. Uitslapen, wachten op de bakker, ontbijten, de buren groeten en rustig in de zetel van de koers genieten. Ik begin stilaan een echte camperaar te worden.
Dag 79 – Ma 04 oktober 2021
Latour-Bas-Elne
Regenval in het zuiden van Frankrijk in de herfst is normaal. Volgens de nieuwsberichten zitten wij hier nog vrij goed. De regen houdt mij 'thuis' maar veroorzaakt geen overlast. Ik hoor daarentegen onheilspellende berichten uit de streek rond Marseille en Nice. Ik blijf dus maar nog een beetje in het zuiden van de Côte-d'Azur.
In de middag klaart het voldoende op om mij in mijn fietstenue te hijsen en een ritje naar zee te maken. Ik kies voor het traject St-Cyprien en Canet-en-Roussillon met verkenningen van de plages en de jachthavens. Het is overduidelijk dat het fin de saison is. Absoluut geen sprake van druk bezochte stranden of overvolle centra. Wel veel leeftijdsgenoten, veel camperaars en dito overvolle camperplaatsen aan zee. Het is prettig fietsen op een goed uitgebouwd fietsnetwerk.
Op de terugweg valt duidelijk op dat we definitief op de laagvlakte zijn. Met enige weemoed denk ik terug aan de schitterende dagen, de sportieve uitdagingen en de leuke bergdorpjes.
De contouren van de Pyreneeën vormen het decor van wat achter mij ligt. Maar een beetje cultuur en een streepje Middellandse Zee spreken mij natuurlijk ook wel aan.
Op de terugweg zijn daar ook nog de Alpen, de Jura en Vogezen als de roep van het gebergte te sterk wordt.
Statistiek : tijd 02:02:50 - 45 km - G 22,00 - M 31,27 - cadans 72/98 - stijging 98 m - daling 98 m
Dag 80 – Di 05 oktober 2021
Latour-Bas-Elne
Parkeren in en rond Perpignan blijkt een probleem te zijn. Met de fiets is het ongeveer een uur rijden en dan bedenk ik plots dat op dinsdag veel musea gesloten zijn. Ik beslis dan maar om nog een dagje te blijven. Mij gezellig installeren met een boek.
Net zoals gisteren wordt het weer in de middag iets aangenamer om te fietsen. In de folder Espace Cyclosport Pyrénées Méditerranée vind ik een gepast circuit : Entre Plaine & Montagne. Deze rondrit rijgt de omliggende dorpjes aaneen op een licht glooiend terrein. Er zijn ernstige pogingen gedaan om het fietsen aangenaam en aantrekkelijk te maken door het aanleggen van interessante paden. Zeer geschikt voor de recreatieve fietser. Ik merk dat de 'echten' deze paden links laten liggen en zich tussen het gemotoriseerde verkeer begeven. Ze doen maar. Ik kies ervoor om ontspannen te genieten. Veel valt er in de dorpjes niet te beleven of te bezien. Ik constateer dat ik geen enkele foto gemaakt heb.
Statistiek : tijd 02:02:23 - 45 km - G 22,07 - M37,72 - cad. 68/118 - stijging 144 m - daling 144 m.
Dag 81 – Wo 06 oktober 2021
Latour-Bas-Elne - Sainte-Marie-la-Mer - 21 km
Ik krijg een nuttige tip. Bij Saint-Marie-sur-Mer zou een interessante camperparking zijn. Leuke bijkomstigheid, dichter bij Perpignan. Meer aansporing heb ik niet nodig. Het is een kleine verplaatsing over een voor een groot gedeelte gekend traject.
De ruime CP - gps N 42.73239; O 03.02541 is strategisch zeer gunstig gelegen. Direct aan het rondpunt met diverse uitvalsmogelijkheden.
Een gekende trekpleister onder Fransen. Alle voorzieningen zijn voorhanden. Overnachting met elektra aansluiting voor € 9/dag. Vlak naast de Casino Supermarché - aansluitend tankstation, wasstraat en wasserette. Sfeer en gezelligheid iets minder maar zeer praktisch. Ik ben blij dat ik gekomen ben. Een aanrader!
In de middag de wandelschoenen aan-getrokken voor een wandeling naar het strand. Op de CP te Elne stond ik naast een koppel uit Durby die het wel grappig vonden dat een kustbewoner naar zee kwam. Zeg nu zelf - de vergelijking met 'onze' skyline gaat toch helemaal niet op. Al zeker niet de beplanting.
Het valt op dat het strand redelijk verlaten lijkt. Nochtans bij temperaturen van + 20° zou je meer animo mogen verwachten. Misschien lijken mijn leeftijdsgenoten meer op mij dan ik denk. Wandelaars, enkele fietsers en veel terrasjes- en tooghangers in de weinige gelegenheden die nog open zijn.
Waarschijnlijk zal de strakke wind voor velen een spelbreker zijn. Niet voor iedereen. Ik kijk hier een tijdje gefascineerd naar een voor mij nieuwe variant van surfen. Een hybride vorm tussen skite- en planksurfen, met een in de hand gehouden klein zeil.
Terug bij de camper is het duidelijk te merken dat we reeds herfst zijn. Nog weinig buitenzitters. Velen voor het beeldscherm - iets wat ik nog weinig gemist heb. Vandaag ben ik wel op tijd voor een sfeervolle zonsondergang.
Dag 82 – Do 07 oktober 2021
Sainte-Marie-la-Mer
Het is schitterend Côte d'Azur weer. Ik wacht tot de zon op sterkte is en maak me klaar voor een verkenning van Perpignan. Er is een groene weg aangelegd tussen Sainte-Marie en Perpignan. Een initiatief om toe te juichen. Niet altijd eenvoudig om dit 'nieuwe' fietstraject in te voegen op het bestaande wegennet. Het is prettig fietsen naar het ongeveer 15 km westelijk gelegen historisch centrum van Perpignan.
Ik laat mijn fiets achter bij het Castilet. Oorspronkelijk was het één van de toegangspoorten van de stad, gebouwd tegen het einde van de 14 de eeuw. Later werd het gebruikt als gevangenis en nu is er een museum in ondergebracht.
In dit autoluwe gedeelte van de stad geldt mondmaskerplicht. Het valt weer eens op dat vooral de lokale mensen zich hier iets strikter aan houden.
In de Loge de Mer - stadshuis - trouwzaal en Palais de la Députation gebouwd tussen de 13 de en de 17 de eeuw, is nu in het hoekpand het Office du Tourisme ondergebracht.
Op deze donderdag is het helemaal niet druk. Een leuke mix van lokaal, toerist en schoolgaande jeugd.
Ik slenter wat rond in het historische hart van Perpignan en zak dan af naar het Paleis van de koningen van Mallorca.
Een zeer merkwaardig bouwwerk. Een symbiose tussen paleis, civiele en militaire architectuur uit de middeleeuwen. De bouw van het paleis startte in 1276 als de residentie van Jacques II van Mallorca. Vanwege het strategisch belang werd het uitgebreid tot een heuse versterking onder wie anders dan Vauban. Een groot gedeelte van die omwalling is ondertussen ontmanteld. Een rondgang rond de nog bestaande wallen - ik had me de moeite kunnen besparen - levert niets op. Hier en daar zijn parkjes en speeltuinen aangelegd. Er is een kazerne in ondergebracht. Zeer degelijk militair allemaal.
Om de ingang tot het paleis te bereiken moet je via een spiraalvormige toegangs-weg opklimmen naar het paleisterras. Het complex is te bezoeken maar de belangrijkste onderdelen zijn voor het publiek gesloten wegens verbouw- en herstelwerken. Het ligt er eenzaam en verlaten bij en de enkele bewakers zijn maar wat blij een praatje te kunnen maken.
De binnenplaats geeft een goede indruk van hoe er geleefd werd in de middeleeuwen. Na volledige restauratie zal dit ongetwijfeld een bezoekstrekker worden.
Vanaf het terras krijg je een mooi zicht op het onderliggende Perpignan en in de verte de Pyreneeën.
Ik keer terug naar de binnenstad om een blik te werpen op de Cathédrale Saint-Jean-Baptiste. De bouw begon in 1324 oorspronkelijk bedoeld als een kerk met drie naven. Uiteindelijk in 1433 met één schip en pas in 1601 als kathedraal in gebruik genomen.
Het is een voorbeeld van Gotisch-Catalaanse stijl.
De merkwaardige klokkentoren dateert uit de 18 de eeuw en is omgeven door een gietijzeren torenspits.
Mede door de ingesloten ligging is het zeer donker in deze kerk. Het praalgraf van Koning Sancho van Mallorca is hier te bezichtigen.
Terug bij mijn uitgangspunt geniet ik nog even van enkele sfeermomenten. Een bijna verlaten plein met gevels in diverse bouwstijlen.
Ik ben toch blij dat ik dit bezoek op een doordeweekse dag heb kunnen doen. Ik ben benieuwd wat het in het weekeinde wordt.
Voor ik terugkeer naar Saint-Marie nog een afscheidsbeeld.
Op de terugweg word ik even op het verkeerde been gezet. Plots bevind ik mij op de D 617 in plaats van op de D 31. Gelukkig is het maar voor een kort stukje. De bewegwijzering naar de groene route kan zeker beter rond Perpignan.
Terug bij de camper kan ik mij nog even buiten zetten en genieten van het prachtige weer.
Dag 83 – Vr 08 oktober 2021
Sainte-Marie-la-Mer - Narbonne - 71 km
Even sta ik nog in tweestrijd. Nog een dagje blijven op deze praktische plek of mij verplaatsen. De beslissing kantelt in het voordeel naar verplaatsen. Ik heb nog enkele kortingsbonnen van de Casino Supermarché en ik kan daar mijn overburen een plezier mee doen. Zo geraak ik aan de babbel met een sympathiek Nederlands echtpaar - en o ja die bestaan echt wel. We wisselen nog enkele wis-je-datjes en campertips uit. Nu de beslissing gevallen is om op te stappen, moet ik zorgen om voor 11:10 u van de camperparking af te zijn. Het wordt een beetje een overhaast afscheid. Misschien tot hoors?
Het begint al goed. Mijn gps slaat tilt en zo ben ik in de verkeerde richting op de D 81. Gelukkig kan ik bij een rotonde rechtsomkeer maken.
In Barcarès op de D 83/D 627 is het rustig rijden met links de Etang de Leucate en rechts de Middellandse Zee. In Caves neem ik een stukje de A 9. Voor mijn motor moet het een verademing zijn eens in cruise control modus te kunnen doorrijden - dito voor de chauffeur trouwens.
In Narbonne is het tevergeefs uitkijken naar de opgeven Aire de la Narbonnette. Dit gedeelte van Narbonne is in volle expansie en voornoemde aire blijkt een privéparking te zijn. Aan de overzijde zie ik op een ruime parking enkele campers staan en ik sluit me bij hen aan. De gratis parking Parc des Expositions - gps N 43.17919; O 03.02423 heeft naast vuilbakken geen enkele voorziening.
Om de hoek op ongeveer 200 m is een gloednieuw shoppingcenter.
Ik ben om 12:15 u aangekomen en na een kleinigheid te eten val ik het shoppingscenter binnen - verstandiger niet met een lege maag boodschappen doen, schijnt het.
In de late middag een kleine impressie van de omgeving die volgende leuke beelden oplevert.
Het fascinerend spel van licht en zon.
Of hoe de inplanting van een rotonde niet saai praktisch hoeft te zijn maar een leuk landschappelijk element kan bevatten.
Rest mij nog de tijd om uitgebreid te koken en te merken dat de parking langzaam volstroomt niet alleen met campers maar vooral personenwagens. Ik vermoed dat er één of ander evenement is.
Dag 84 – Zat 09 oktober 2021
Narbonne
Ik maak mij op voor een impressie, verkenning en bezoek.
De binnenstad is te bereiken via een wandelpad langs het Canal de Robine in ongeveer 15 min. De feitelijke stadswandeling begint bij de Pont de la Liberté met een zicht op het historische hart. Voor een zaterdag is het niet overweldigend druk. Ook eens leuk om een mix van alle leeftijden te ontmoeten.
Ik slenter een beetje langs de Cours Mirabeau. Dit is vooral een geliefkoosde plaats voor de Narbonezen die op weg zijn naar of van de markthal 'Les Halles'. Deze meer dan honderd jaar oude markthal is een trekpleister niet alleen voor kooplustigen. Ook deze toerist stort zich in het gewoel van de gezellige drukte en de met elkaar strijdende geuren en kleuren.
Aan deze kant van Narbonne wil ik vooral het Maison des Trois Nourrices bezichtigen. Dit opmerkelijk staaltje van privé architectuur uit de Renaissance dateert uit 1558. Het dankt zijn naam aan drie kariatiden met weelderige vormen bij het raam in de zijgevel. Een in het oog springend gebouw dat afsteekt in de buurt.
Via de Place des Quatre Fontaines keer ik terug naar de Cours Mirabeau en het Canal de Robine voor een bezoek aan het op de werelderfgoedlijst geplaatste Pont des Marchands.
De bebouwde brug over de Robine verbindt de stadswijk 'Bourg' met de wijk 'Cité'. Er zijn nog 18 de eeuwse elementen van de vroegere loskaden te vinden. Een wandeling door de winkelstraat doet niet vermoeden dat je over een brug loopt. Een zeldzame constructie in Europa.
Zo kom je vanzelf op het Place de l'Hôtel de Ville. De blikvanger is het stukje Via Domitia, de romeinse heirweg die Italië met Spanje verbond. Het werd in 1997 ontdekt. Duidelijke sporen van duizenden wagens die over de weg zijn gepasseerd getuigen van een levendig verleden.
Het geheel van gebouwen dat het plein beheerst is moeilijk in één beeld te vatten. Het stadhuis, Aartsbisschoppelijk Paleis - het tweede grootste in Frankrijk na dat van Avignon, donjon en museum Gilles Aycelin tonen een verscheidenheid van architectuur die naadloos in elkaar overgaan. Gedeelten van het Aartsbisschoppelijk Paleis zijn te bezichtigen. Een indrukwekkend trapportaal verbindt de Synodegebouwen met de Consulzaal en Synodezaal. Uit één van de vertrekken klinkt klassieke muziek - duidelijk live gespeeld. Voldoende motivatie om de deur open te maken en een luisterend oor te bieden. De traphal wordt opgefleurd met diverse heraldische schilden van enkele van de residerende aartsbisschoppen.
Net voor sluitingstijd kunnen we nog een kort bezoek brengen aan de Kathedraal Saint-Just. Met de bouw werd in 1272 begonnen. Het kwam in de plaats van drie andere kerken. Het is nooit helemaal afgebouwd maar ondanks toch een indrukwekkend staaltje van gotische bouwkunst. Met zachte drang worden we buiten gewerkt maar ik mag toch mijn rondgang van de kloostergang afmaken.
Wat vooral mijn interesse wekt in Narbonne is het zogenaamde Romeins Horreum.
Deze ondergrondse galerijen waren waarschijnlijk gebruikt als opslag-plaats aan het einde van de eerste eeuw v.Chr. De ligging niet ver van het forum doet vermoeden dat ze deel uitmaakten van een groter handelsgeheel dat ondertussen volledig verdwenen is. Dit is een uniek monument in Europa.
Dit uitgestrekte geheel van gewelven en nissen demonstreert het romeins bouwkundig vernuft en hun praktisch inzicht in het bewaren van bederfbare goederen. Gelukkig hebben we ondertussen elektrische verlichting. Het moet in de oudheid een hele opgave geweest zijn goederen te stockeren en terug te vinden. Stel je voor dat we dit bezoek bij toorts- of olielicht moeten doen.
Het is nog vroeg in de middag en ik wandel terug over de Promenade des Bourges - de Cité zijde van de Robine. In tegenstelling met de overkant zijn het hier vooral toeristen die de plaats frequenteren.
Ik wandel rustig verder langs het Canal de Robine tot aan de parking en gebruik de rest van de middag om de indrukken te verwerken.
Dag 85 – Zon 10 oktober 2021
Narbonne
Vandaag staat de verkenning van één van de afvinkpunten van mijn bucket list op het programma. Allee, een deel dan toch. Een fietstocht langs het Canal du Midi. Op mijn wandeling van gisteren kwam ik op een infobord over de aansluiting van het Canal de Robine met het Canal du Midi - de Juction Canal du Midi bij de sluis van Cesse. Dat traject wil ik wel eens rijden.
Het gedeelte door Narbonne ken ik ondertussen. Eens buiten Narbonne is het een beetje zoeken om de juiste weg te vinden.
Enige zin voor avontuur is ook wel nodig wanneer een - gelukkig buiten gebruik zijnde - spoorbrug moet overgestoken worden. Ik vind geen enkele aanduiding meer maar enkele lokale kenners weten mij haarfijn uit te leggen hoe ik moet rijden.
De idyllisch gelegen écluse de Cesse is de feitelijke aansluiting met het Canal de Midi. Met een pleziervaartuig kun je maar beter niet gehaast zijn. De tijdsaanduiding bij de Juction liegt er niet om.
We zijn ongeveer 20 km weg en het pad over het bruggetje ziet er zeer uitnodigend uit. Waarom niet nog enkele km verder fietsen?
Aanvankelijk is het aangenaam fietsen door een bos.
Geleidelijk aan komen we in meer open terrein en doet het zicht aan Vlaanderen denken met z'n uitgestrekte landbouwpercelen.
Na ongeveer 25 km beslis ik terug te keren. Nu is het fietsen langs herkenningspunten en gaat het zeer vlot richting Narbonne.
In het zuiden van Narbonne is het mogelijk nog door te rijden langs de Robine maar algauw wordt het bollen over een onverharde weg.
Dag 86 – Ma 11 oktober 2021
Narbonne - Béziers - 43 km
Na een zeer rustige nacht op de uitgestorven parking maak ik mij klaar voor de verplaatsing naar Béziers. Ik krijg de suggestie om de gloednieuwe CP te Béziers eens te proberen. Voor ik me naar de CP begeef, rij ik eerst naar de Leclerc supermarkt. Ik heb geleerd dat het toch wel de moeite loont, niet alleen wegens het zeer uitgebreide assortiment maar zeker ook door scherpe prijzen.
Na de inkopen vind ik de warm aan te bevelen CP - gps N 43.33103; O 03.22740. Vlak naast het voetbalstadion en op een boogscheut van het Canal du Midi. Alle voorzieningen zijn aanwezig op dit praktisch aangelegd terrein. Voor de prijs moet je het niet laten - € 11,16 (voor één persoon) alles inbegrepen.
Na een hazenslaapje maak ik mij op voor een impressie van het historisch centrum van de stad die van zichzelf beweerd de oudste stad van Frankrijk te zijn. Ik ben benieuwd.
Een wandeling van ongeveer 20 min brengt me op de Allées Paul-Riquet. In 1827 zijn de wallen gesloopt en sindsdien heeft men de kans gemist om er een gezellige wandelboulevard van te maken. Over een afstand van 400 m is inspiratieloos asfalt aangelegd. Geen bloemperken, geen verfrissende fonteinen en spijtig genoeg ook geen zitbanken om even op adem te komen. Gelukkig staan links en rechts platanen die wat schaduw verschaffen. Ik ben hier op een maandag en kan niet beoordelen wat de sfeer op vrijdag moet zijn als de bloemenmarkt doorgaat.
Bij het standbeeld van Paul Riquet – wat hier staat sedert 1838 - herdenken we de bedenker van het Canal du Midi. Riquet is geboren in Béziers en daarom heeft de archeologische vereniging David d'Angers opdracht gegeven tot het maken van dit zelfverzekerde standbeeld.
De Allées Paul-Riquet eindigt bij het gemeentelijk theater dat in 1844 werd ingehuldigd.
De Kathedraal van St-Nazaire is een voorbeeld van voortgezet historische ontwikkeling. De fundamenten zijn de overblijfselen van een tempel gewijd aan Augustus en de basis is het enige wat overblijft van de romaanse kathedraal uit de 12 de eeuw. Die werd tijdens de kruistocht tegen de Albigenzen in 1209 door de troepen van Simon de Montfort verwoest. In het midden van de 13 de eeuw in Gotische stijl herbouwd. De sobere St-Nazaire kathedraal domineert het omliggende landschap. Vanaf het uitzichtpunt heb je een goed zicht op de rivier de Orb en de Pont-Vieux.
Volgens de infofolder verstrekt door de stad, ben je op de Place Saint-Cyr in het hart van de geschiedenis van Béziers. Het vergt een enorme portie historisch inlevingsvermogen om de aanpalende straat, Rue Canterelles als de oude 'voie héracléenne' te herkennen en je voor te stellen dat in 218 v.Chr. Hannibal en zijn 34 olifanten hier passeerden op hun weg naar Rome. Door dat wapenfeit geïnspireerd trok 100 jaar later een Romeinse generaal over dezelfde weg en liet prompt een heirweg aanleggen – de Via Domitia.
We dalen verder af en staan voor de 'Oude Brug'. Tot 1858 was dit de enige brug die de Orb overspande en die toegang gaf tot de stad. Koning Lodewijk XI (1423-1483) heeft het over een brug van “grote ouderdom, weelderig en van grootse bouwkunst”. Om dit voor toekomstige generaties toegankelijk te houden, zijn restauratie werken bezig. De heraanleg van de toegang uit de stad (de Romeinse Via Domitia) over de brug zal als een wandeling door de tijd aanvoelen. Nog even geduld oefenen.
Ik wandel verder langs de oever van de Orb naar de Pont Canal. De kanaalbrug, letterlijk een waterbrug, is het sluitstuk van de Canal du Midi en in 1858 in gebruik genomen om het verkeer over water gemakkelijker te maken. Een pracht stuk ingenieurskunst en mooi landschappelijk ingeplant.
Vanzelf kom je in de Nieuwe Haven terecht. Het is heerlijk kuieren op de kades, zwaaien naar de afgemeerde plezierboten en genieten van de ontspannen sfeer.
De decoraties van het alleenstaande Art Nouveau huis aan de overkant vallen in het oog.
Béziers komt op mij over als een rommelige stad die inspanningen doet om toeristisch aantrekkelijker te worden en niet alleen te moeten teren op de aantrekkingskracht van het Canal du Midi.
Dag 87 – Di 12 oktober 2021
Béziers
Ik heb lang uitgekeken om eens een langere rit langs het Canal du Midi te maken. Eergisteren had ik al een kleine indicatie van wat ik mocht verwachten. Ik verlaat Béziers in oostelijke richting in de hoop een glimp van de Middellandse Zee op te kunnen vangen.
Aanvankelijk is het prettig rijden op een verharde weg langs het kanaal. Dat gaat over op een onverharde weg en dat voelt aan als een snelle veldrit op een droog parcours.
Af en toe worden we toegewuifd vanaf een plezierboot - en zwaaien we terug.
Bij de Écluse Ronde d'Agde kunnen we niet verder. Ik rij nog even naar Agde voor een impressie, kom op mijn schreden terug en met een blik op de kleine jachthaven bij de sluis maak ik rechtsomkeer.
Ik rij de CP voorbij, langs de nieuwe haven en het Pont du Canal (wat we gisteren te voet hebben bezocht) naar het op de UNESCO werelderfgoed geplaatste sluizencomplex 9 écluses.
Bijzonder indrukwekkend. De bouw vond plaats tussen 1673 en 1680. Over een afstand van 300 meter worden boten 21,5 m in de hoogte verplaatst in westelijke richting. Samen met nog enkele tientallen andere bezoekers ben ik getuige van het geduld die pleziervaarders aan de dag moeten leggen om door het complex te geraken.
In westelijke richting is het landschap toch anders. Hier rij ik op een goed onderhouden verharde weg tussen de wijnvelden.
De zon begint langzaam aan kracht in te boeten en het wordt tijd om terug te keren.
De uitgestrekte wijn-velden liggen in de schaduw van de bergen op de achtergrond. Terug bij het sluizencomplex kan ik een foto maken van onderuit. Ik kan goed doorrijden over het Pont du Canal en de nieuwe haven want de meeste toeristen zijn ondertussen verdwenen.
Na mij een beetje opgefrist te hebben ben ik op tijd voor een kleurrijke zonsondergang.
Statistiek : tijd 03:09:09 - 65 km - G 20,66 - M 32,38 - cad. 68/217 - stijging 136 m - daling 136 m
Dag 88 – Wo 13 oktober 2021
Béziers - Villeneuve-lès-Maguelone - 73 km
Ik lees en ik hoor dat de parkings in Montpellier geen te goede reputatie hebben. Ik beslis om mijn geluk niet op de proef te stellen en het zekere voor het onzeker te nemen.
De app Park4Night leidt me naar de aan de rand van het dorp gelegen CP - gps N 43.52870; O 03.86865. Het vergt een beetje voorkennis om binnen te geraken. De instructies zijn in tegenspraak met de feitelijke situatie - er wordt geen ticket afgedrukt en je moet de code opschrijven - nodig om weer buiten te geraken. Na wat proberen geraak ik toch binnen. Het is 12:45 u en voldoende plaats om uit te kiezen. Elke plaats heeft een elektra- en wateraansluiting. Het is niet de meest sfeervolle CP maar uiterst praktisch. Een goede uitvalbasis voor wandel- en fietstochten in de omgeving. Het is schitterend weer en ik beslis direct enkele dagen te blijven.
Na een beetje acclimatiseren maak ik mij op voor een verkenning van de buurt. Na al het fietsen hebben mijn benen een andere inspanning nodig en de wandelschoenen worden aangetrokken.
Op 2,5 km van de CP ligt een pont waarover je het 'oude' Mageulone kunt be-reiken. Op het schiereiland, te midden van wijnvelden en omringd door een dicht bos ligt de Cathedrale de Maguelone.
De locatie waar de kathedraal zich bevindt, heeft een bewogen geschiedenis achter de rug. Er werd een Griekse kolonie gesticht onder de naam Magalonia. Naadloos overgenomen door de Romeinen en na de val hun rijk stichten de Germaanse Visigoten hier de plaats Maguelone. Volledig verwoest door de Franken. In de helft van de 11 de eeuw begon men met de herbouw van de kathedraal. Duidelijk zijn sporen van vroegere antieke gebouwen te herkennen in het herbruikt bouwmateriaal. Vanaf 1815 is de herstelde kathedraal weer toegankelijk.
Ik moet zorgen dat mijn omzwervingen mij niet te ver brengen. Het beweegbare pont sluit om 17:30 u. Te voet rond het Ėtang de l'Armel en het Ėtang du Prévost zie ik echt niet zitten. Wel een leuk idee voor de fietstocht voor morgen.
In de verte duikt de CP op die ideaal is aangelegd voor een verkenning van dit interessante gebied. Het stadje zelf is niets bijzonders maar we zijn blij met de voorzieningen. Een dikke mercie aan het gemeentebestuur. Terug bij de CP is de drukte toegenomen. Langzaam maar zeker volgestroomd met vooral strand- en natuurliefhebbers.
Dag 89 – Do 14 oktober 2021
Villeneuve-lès-Maguelone - bezoek Montpellier
Ik maak een route voor mijn gps toestel om Montpellier te bezoeken. De ideale weg zou maar 12 km zijn. Dat is te doen met de fiets en toch ruim de tijd te hebben voor een bezoek aan de hoofdstad van de Languedoc.
Ik beland al gauw op drukke D wegen met sporadisch een strookje fietspad. Eens in groot Montpellier mogen de fietsers gebruik maken van de voor bussen voorbehouden rijstrook en is het de borden 'Centre historique' volgen.
Deze hoogte staat volledig in het teken van Lodewijk XIV.
Hij wilde zichzelf graag vergelijken met Alexander de Grote.
Die bijzondere eer viel hem te beurt na zijn dappere overwinningen op Mons en Namur.De rest van het bezoek aan Montpellier gaat er minder heroïsch aan toe.
Een levendig bruisende stad waar het prettig flaneren is.Met sporen terug te voeren tot voor de tijd van Ludovico Magno.
Dag 90 – Vr 15 oktober 2021
Villeneuve-lès-Maguelone
Er zou voldoende schoons te bezien zijn in de omgeving die zich uitstekend leent tot het maken van een leuke en ontspannen fietstocht.
De buren naast mij zijn nogal enthousiast van Palavas-les-Flots. Na een beetje rondgereden te hebben op de dijk langs het Canal du Rhône à Sete ga ik de richting van dit zeer toeristische stranddorp uit.
Wij kustbewoners weten dan wat we mogen verwachten. Volgens mij ademt het plaatsje geen enkele gezelligheid uit en ik beslis rond het Ėtang du Méjean te rijden. Dat viel nogal tegen omdat de weg een stukje van de vijver afligt. Ik rep me weer naar Palavas om vandaar langs de kathedraal van Maguelone terug naar de CP te fietsen. Het gedeelte op de dijk viel best mee. De rest toch een kleine tegenvaller. Een pluspunt - het departement doet inspanningen om het fietstoerisme te bevorderen. Dat kunnen we alleen maar toejuichen.
Statistiek : tijd 02:19:34 u - 40 km - G 17,21 - M 29,16 - cad. 66/99 - stijging 62 m - daling - 73 m
Dag 91 – Zat 16 oktober 2021
Villeneuve-lès-Maguelone - Montcalm - 42 km
Tussen het bezoek aan enkele steden eist de natuur haar plaats weer op. Het mooie weer blijft aanhouden en dat nodigt uit tot een uitgebreide verkenning van de Camargue.
Park4Night komt me weer ter hulp met een uitstekende suggestie. Het wijndomein - Domaine du Petit Pin - gps N 43.57236; O 04.30402 biedt gratis parkeergelegenheid aan. Volledige zelfstandigheid is wel noodzakelijk. Buiten vuilbakken zeer er geen faciliteiten.
Ik wordt hier zeer vriendelijk ontvangen en sla enkele wijnflessen in om het weekeinde te overbruggen. Op voorhand inkopen doen is zeer handig. Er is in de directe omgeving niets.
Voor rust en ontspanning is dit de ideale plek en in de tweede helft van oktober is er geen sprake van muskietenoverlast. Bij nog altijd + 25° is het prachtig weer om een beetje bij te kleuren. Tegen de avond wordt het genieten van de zonondergang.
Dag 92 – Zon 17 oktober 2021
Montcalm
Ik zie een bezoek aan het hart van de Camargue wel zitten. Het nadeel van de 20 km naar Saintes-Maries-de-la-Mer neem ik er noodgedwongen bij. Eens op de D 58 valt het ook met dit zondagse verkeer best mee.
Het is meer dan druk op deze zondag in Saintes-Maries-de-la-Mer. De terrasjes afgeladen vol. Rondslenterende dagjesmensen. Families die genieten van een daguitstap. Iedereen welgezind bij dit prachtige nazomerweer.
Met de fiets aan de hand probeer ik op te gaan in de anonimiteit van de massa. Geen sinecure en het is gewoon mijn ding niet.
Ik vind de fiets- en wandelroute langs de Dique de la Mer richting Phare de la Gacholle.
Hier onder gelijkgestemde zielen voel ik mij al meer thuis. Af en toe moet een zandophoping (een beetje zoals bij ons langs de kust na zwaar weer) overwonnen worden. Ook dat valt best mee.
Dit is het thuisgebied van de roze pelikaan. Met een beetje geduld, wat geluk en ver genoeg van de mensenmassa kun je ze toch spotten.
De schier eindeloze uitgestrektheid van het gebied maakt een mens kalm en klein.
Ik blijf de dijk volgen tot een beetje voorbij de vuurtoren. De vele vliegen nodigen niet uit tot een stop. Ik probeer het landschap op mij te laten inwerken. Bij km 35 beslis ik om terug te keren.
De Camarque is ook gekend voor de typische grijs witte paarden. Op het einde van het seizoen is het zaak je ogen open te houden en te rekenen op een portie geluk.
Ik ontmoet een kleine groep die rustig staat te grazen. Waarschijnlijk zijn ze mensen gewoon. Eentje begint zowaar te poseren en schijnt er plezier aan te beleven. Zouden ze reeds zo geconditioneerd zijn?
Verder op de terugweg passeer ik een stoeterij. De gelegenheid om de natuurfotograaf in mij naar boven te laten komen. Daarbij scheelt het niet veel of ik val pardoes in een sloot. Maar ik heb mijn shot!
Het begint een beetje te overtrekken en ik rep mij vierklauwens richting CP.
Statistiek : tijd 03:25:12 - 75 km - G 21,94 - M 31,74 - cadans 74/110 - stijging 43 m - daling 34 m
Bij de maaltijd hoort één van de flessen van het domein. Dat alles brengt me in de juiste stemming om te genieten van de zonondergang. Dank zij de bewolking toch een ander zicht dan gisteren.
Dag 93 – Ma 18 oktober 2021
Montcalm - Arles - 34 km
Ik neem afscheid van het sympathieke team van het wijndomein en kan om 11:30 u richting Arles vertrekken.
Een half uur later ben ik geïnstalleerd op de CP -gps N 43.67717; O 04.61742. Gelegen aan de boorden van de Rhône recht tegenover het historische hart van Arles. Naast de 'gebruikelijke' camperaars zijn er ook enkele 'vaste habitués' die zich hier min of meer permanent hebben gevestigd. Ik heb daar geen last van en om het ijs te breken ga ik even langs om gedag te zeggen. Altijd handig om op goede voet met de 'buren' te staan. De serviceplaats is een andere zaak. Duidelijk verwaarloosd en vies - dit zijn we in het 'nieuwe' Frankrijk niet meer gewoon. Beslist een aandachtspunt voor de stad Arles.
Mijn directe buur is een alleenreizende man uit Duitsland. Zeer rustig en cool. Genietend van het mooie weer en het uitzicht over de Rhône. Hij stelt voor om samen wat in Arles te bommelen. We lopen even langs de bekende monumenten maar hij heeft een interessante suggestie.
Op de rand van de stad is de Luma Toren en het Parc des Atelier ondergebracht in een gezellig modern park. Dirk - mijn nieuwe Duitse kennis, geïnspireerd door zijn dochter die architect is, is helemaal weg van dit futuristische gebouw. De toren is een creatie van de Zwitserse billionaire Maja Hoffmann, erfgename van het farmaceutisch concern Roche. Er is een museum voor hedendaagse kunst in onder gebracht. Ik ben ook wel een beetje gecharmeerd door de vormgeving.
Het is een beetje zoeken om de toegang tot het lager gelegen park te vinden. We blazen even uit in de prachtig gerestaureerde hallen. Een gedeelte van deze halfopen bebouwing kan met dakluifels afgedekt worden.
Het is er lekker koel en helemaal niet druk.
We wandelen over de Avenue Victor Hugo, die een tijdje terug gebruikt werd voor de plaatselijke vorm van stierenloop.
Ter hoogte van het Office de Tourisme draaien we opnieuw de binnenstad in. We zoeken en vinden het Place du Forum. Hier willen we graag iets drinken in het Café Vincent van Gogh maar we zijn te vroeg. Het is een nachtcafé. We moeten ons tevreden stellen met een foto. In de Fondation Vincent van Gogh is een expositie van zijn werk ondergebracht.
Terug bij de camper rest ons nog contactgegevens uit wisselen en even bij te praten over het verder verloop van ons beider reistraject. Ich wünche Dirk güte farht und viel spass mit den Enkelkinder.
Ik moet nog dringend wat inkopen doen. Op 750 m van de CP is een ruim gesorteerde supermarkt waar ik alles van mijn gading vind. Het avondeten wordt even onderbroken voor het beleven van de zonsondergang.
Dag 94 – Di 19 oktober 2021
Arles
Het mag allemaal ietsje kalmer aan. Vandaag plan ik de 'antieke' stadswandeling. Die brengt je langs de overblijfselen van het Romeinse Arles. Het geheel van monumenten is opgenomen op de UNESCO werelderfgoedlijst - iets waar de stad Arles graag en terecht mee uitpakt.
Aan de westzijde van de stad is een groot gedeelte van de omwalling bewaard ge-bleven.
De fundamenten van de Tour de Mourgues dateren uit de 1 ste eeuw v.Chr. Duidelijk is te zien hoe de natuurlijke bodemgesteldheid werd aangewend om op verder te bouwen. Het bovengedeelte van de toren stamt uit de middeleeuwen.
Een verdere verkenning van de omwalling bevestigd de vindingrijkheid en kunde van de vroege bouwers.
"Kom laten wij opgaan naar de spelen". Dit moet ongetwijfeld het credo in de Romeinse stad zijn geweest.
Deze publiekslieveling gebouwd rond 90 A.D. kon maar liefst 21.000 toeschouwers ontvangen. Waarmee nog maar eens de belangrijke sociale functie van dergelijke amfitheaters wordt onderstreept.
Concept en doel doen een beetje aan onze voetbalstadiums denken.
Het gebouw heeft een ovale arena, omgeven door terrassen, galerijen op twee niveaus (60 in totaal), tribunes en een systeem waardoor het publiek snel het theater kon verlaten. De constructie was duidelijk geïnspireerd op het Colosseum in Rome, dat iets eerder werd geopend. De afmetingen van de buitenring meten 136 x 109 m. Ook nu nog kun je zien dat esthetische vormgeving minstens even belangrijk was als functionaliteit.
Op een steenworp afstand ligt het theater. Dit is iets ouder dan het amfitheater - gebouwd in de 1 ste eeuw v.Chr. Het kon plaats bieden aan ongeveer 10.000 toeschouwers. Blijkbaar is er gedurende de eeuwen niet zo heel veel veranderd. Toen moest ook kunst en cultuur het afleggen tegen sport en spektakel.
Het is minder goed bewaard gebleven dan het amfitheater deels omdat het als groeve werd gebruikt voor de bouw in volgende eeuwen. In de 19 de eeuw werd de site volledig ontruimd van 'toevoegsels' en legde doorgevoerd archeologisch onderzoek de resten bloot die nu kunnen bezocht worden.
Een deel van de oorspronkelijke functie is in ere hersteld. Het theater wordt - vooral in de zomer- gebruikt voor opvoeringen en concerten.
De versieringen van het gebouw getuigen van een fijne smaak en vakmanschap. Kunst en cultuur mochten in de oudheid ook een zeker uitstraling hebben.
Ik besluit mijn 'klassieke' rondgang bij de thermen van Constantijn. Zowel historisch als archeologisch staat dit monument bij mij zeer hoog aangeschreven.
De buitenkant oogt een beetje als een middeleeuwse kerk (wat het waarschijnlijk voor een tijd ook is geweest).
Je hebt wel meer verbeeldingskracht nodig dan bij de twee theaters om de diverse onderdelen van deze baden te kunnen onderscheiden. Tegen het einde van de 4 de eeuw na Chr. was de openbare badcultuur helemaal ontwikkeld.
Baden, sauna's, zonnetrassen en ontspanningsruimtes geven het geheel een erg hedendaags tintje. De lichte bouwmaterialen die wij nu kennen waren vreemd voor de Romeinen - gelukkig maar. Dit stevig monument is een stille getuige van het alledaagse leven in de Romeinse tijd.
Opvallend. Ik ben de enige bezoeker. De voordelen van het einde van het seizoen zeker.
Op weg naar de camper slenter ik nog wat langs de kade van de Rhône. In Arles hebben ze niets aan het toeval overgelaten. De muren zijn stevig en hoog.
Dag 95 – Wo 20 oktober 2021
Arles - Castillon-du-Gard - 42 km
We blijven nog een beetje in de Romeinse sfeer hangen met een bezoek aan het wereldberoemde Pont-du-Gard. Ik kan vroeg vertrekken = 09:15 u. Mijn gps ingesteld voor een bezoek aan de Lidl voor noodzakelijke inkopen om enkele dagen te kunnen overbruggen.
Voldoende ruimte. Er staan nog vier andere campers netjes verspreid over het terrein wat een prettig open gevoel geeft.
Het nodigt uit tot een dagje relaxen.
Dag 96 – Do 21 oktober 2021
Castillon-du-Gard
Vandaag staat met een dikke stip op mijn bezoekskalender aangemerkt. Het wereldberoemde aquaduct is een must see. Ik beslis de 2,5 km naar de site te voet te doen.
Op weg passeer je langs en over de parking. De uitgestrektheid doet vermoeden dat we in de hoogzomer van massatoerisme kunnen spreken. Eind oktober valt dit best mee.
Dit op de UNESCO werelderfgoed geplaatste monument maakt deel uit van het 50 km lange aquaduct dat door de Romeinen tussen 38 en 52 in de 1 ste eeuw na Chr. is gebouwd. Het voorzag Nemasus (het huidige Nîmes) van water. De inlaat bevond zich op 71,5 m hoogte aan de Source d'Eure – bron te Uzès en het water arriveerde op 60 m hoogte in het castellum. Dit is een gemiddeld verval van 23 cm per km.
Aan het aquaduct werkten ongeveer 1.000 arbeiders. Er werd meer dan 50.000 ton kalksteen gebruikt dat ter plaatse werd gewonnen.
Het aquaduct had een capaciteit van 35.000 m³ per dag voldoende om de badhuizen en fonteinen van de stad van water te voorzien. Het feitelijke kanaal was met dekstenen dichtgelegd.
Daar waar geen aquaduct noodzakelijk was, werd een tunnel in de rots gegraven.
Een verkenning van de omgeving demonstreert de kwetsbaarheid van een dergelijke constructie. Een kleine onderbreking in de keten en het is net of de kraan wordt dicht gedraaid.
Het bruggedeelte is een toevoeging uit de 18 de eeuw. Zeer handig tijdens het bezoek om van de ene oever op de andere te geraken. Doet deze toevoeging afbreuk aan het geheel? Aan de reacties van de bezoekers te horen, niet. Velen denken dat de Romeinen dat zo gebouwd hebben.
Het is een kleine moeite om langs de oever van de andere kant een meer authentiek beeld te krijgen.
Een wandeling in de omgeving is puur genot rond dit prachtig architectonisch monument gelegen in een schitterend decor.
Dag 97 – Vr 22 oktober 2021
Castillon-du-Gard
Ik beslis nog een dagje te blijven. Het is een zeer landschappelijke streek. Rustig, kalm en stil. De fiets wordt bovengehaald voor een ritje in de buurt.
Castillon-du-Gard wordt aangeprezen als een middeleeuws stadje en ligt op slechts 2,5 km van de camperplaats.Het centrale plein en het postkantoor stralen een zekere autenticiteit uit.
Dit kraaknette dorpje telt 1115 inwoners. Enkelen zitten gezellig te keuvelen op een terrasje. Verder is het er muisstil.
Ook rond het schooltje.
Dan kom ik op het lumineuze idee de wildernis in te trekken voor een fietstocht. Het worden 10 km over onverharde wegen wel spannend en rustig. Ik kom geen kat tegen.
Statistiek : tijd 02:10:03 - 35 km - G 16,17 - M 37,92 - Cad. 67/119 - stijging 279 m - daling 215 m
Dag 98 – Zat 23 oktober 2021
Castillon-du-Gard - Cassis - 164 km
Het hart van de Provence is niet alleen in het hoogseizoen een trekpleister. Nu er steeds meer babyboomers het camperen ontdekken en het aanbod de vraag naar degelijke camperparkings niet kan bijhouden, rest er mij niets anders dan op een klassieke camping terug te plooien. Ook dat is niet simpel eind oktober. Ik wilde graag Marseille bezoeken maar een geschikte parking vinden voor een gemiddelde camper blijkt niet zo eenvoudig. Mijn oor te luisteren leggen en wat nazoekwerk brengt mij in Cassis het centrum van het Parc National de Calanque.
Vandaag is het tijdens de rit een beetje flirten met de Rhône. Af en toe een glimp opvangen maar meestal net niet. Uiteindelijk stuurt mijn gps mij op de A 9. Eens lekker kunnen doorrijden op een autostrade heeft ook zijn charmes.
Helaas moet ik wachten tot 15:30 u om te kunnen inchecken.
Ik vul dit uur op met af te zakken naar de haven. Daar kom ik in onvervalst zomertoerisme terecht. Van einde seizoen is er helemaal geen sprake. Terrasjes afgeladen vol - een heuse weekeindedrukte. De temperatuur van + 25° is leuk meegenomen. Ik ben vooral gekomen om bij het Office de Tourisme ideeën op te doen.
Een uur op en af brengt me weer bij de camping. Goed bezet met veel campers maar ik krijg een mooie plaats toegewezen. Op # 97 moet je niet met een langere camper dan 7 m toekomen. Een beetje nipt bemeten. Vlakke grindpercelen met toch wat privacy.
Praktische gezinscamping met nette faciliteiten. Aangenaam pluspunt - deze tijd van het jaar zijn de douches nog echt heet. Minpuntje - voor een redelijke Wi-Fi verbinding moet je bij de receptie zijn.
Ik geraak geïnstalleerd en kan ook nog een beetje van de zon genieten. Eind oktober staat de zon al laag. Eens die onder de horizon is verdwenen wordt het best wel frisjes.
Dag 99 – Zon 24 oktober 2021
Cassis
Om één of andere reden slaag ik er maar niet in om de zondagsdrukte te vermijden. Cassis en bij uitbreiding het Parc National de Calanques, staat hoog aangeschreven bij de dagjesmensen. Dat had ik gisteren al bemerkt.
Het is een kleine 20 min. wandelen naar de haven. Ik moet maar de stroom mensen volgen langs de bekende rood-witte streepjes tot de ingang van het park. De aanduiding van de GR 98 is voldoende stimulans om verzekerd te zijn van een prachtige tocht. Mijn dagdoel is ten minste te wandelen tot aan de Calanque d'En Vau in de hoop dat de mensenstroom geleidelijk aan afneemt.
De eerste calanque (kreek) draagt de passende naam - Port Milou en wordt volledig opgeëist door pleziervaartuigen die geen plaats hebben in de binnenhaven van Cassis.
Vanaf hier wordt het pad meer mijn ding. Af en toe moet er echt geklommen worden en wordt het uitzicht ook grimmiger. Helaas is niet iedereen daarop voorzien. Ik passeer een vrouw die haar enkel heeft verstuikt en niet meer verder kan. Mijn hulp is niet echt nodig. De hulpdiensten zijn verwittigd, duimen maar.
Ik verlaat nu en dan het pad om enkele mooie beelden in het geheugen te griffen en op foto vast te leggen.
Op de terugweg loop ik nog even langs de jachthaven om van de ontspannen sfeer te genieten. Het valt op dat de grote drukte achter de rug is. Waarschijnlijk zit het weekeinde er voor velen op. Aan het enthousiaste gebabbel te horen was het voor de meesten een aangename dag.
Voor mij zeker!
Dag 100 – Ma 25 oktober 2021
Cassis
100 dagen camperen in stilte en rust gevierd in het gezelschap van een spannend boek. Ik beken - kon het niet uit handen leggen.
Het camperleven begint me steeds beter af te gaan. Opletten dat routine geen sleur wordt maar er moet ook niet elke dag persé een activiteit gepland zijn ook. De kunst van het nietsdoen blijkt voor mij niet eenvoudig te zijn. Gelukkig is er dan het advies van mede camperaars die de 'joie de vivre' al beter beheersen.
Dag 101 – Di 26 oktober 2021
Cassis - Ramatuelle - 157 km
De uitgebreide verkenning van de Côte d'Azur brengt me verder oostwaarts. Het was de bedoeling om rustig de kust te verkennen. Plots kiest mijn gps voor de A 57 en rij ik op de autostrade. Bij afrit 13 krijg ik aansluiting met de D 558. Gelukkig maar want de verklikker van mijn brandstof meter licht op. Normaal kan ik dan nog ongeveer 100 km verder rijden. Alleen, het wordt nog een heuse bergrit. Het stadje Cogulin heeft een Leclerc vestiging en kan ik onbezorgd tanken. Vandaar is het nog 16 km naar de CP.
Ik installeer me te midden van een kolonie Duitsers. Voor grote delen van Duitsland is er reeds herfstvakantie en er zijn nogal wat gezinnen tussen.
In de vooravond wordt het dan genieten van het schitterende lichtspektakel van de ondergaande zon. De dagen mogen zich dan aaneen rijgen en een beetje op elkaar gelijken, elke zonsondergang blijft toch uniek.
Dag 102 – Wo 27 oktober 2021
Ramatuelle
Het geruis van de zee en het breken van de branding begeleiden je bij het wakker worden. Dit is een zeer stille en rustige CP ondanks de hoge bezettingsgraad in deze tijd van het jaar.
Een beetje uitslapen – enfin bedliggen ten minste. Uitgebreid ontbijten. Lui uitgestrekt in de zetel liggen met het onvermijdelijke boek – e-reader is een prachtige uitvinding. Stel je voor dat je ook nog eens een bibliotheek moet meenemen. Ik heb het niet exact geteld maar een natte vinger schatting brengt me gemakkelijk bij 20 boeken.
In de middag breng ik mezelf ertoe een wandeling in de omgeving te maken. We liggen hier te midden van wijnvelden in een licht golvend landschap. Ideaal voor het maken van wandelingen en fietstochten.
Ik kom als vanzelf bij de Spar supermarkt. De in einde seizoensmodus supermarkt heeft veel lege rekken. Gelukkig is er een versafdeling groeten en fruit.
Hoe kunnen we een dag beter afsluiten dan met een kleurrijke zonsondergang?
Dag 103 – Do 28 oktober 2021
Ramatuelle
Ik maak me op voor een fietstocht naar het 10 km verder gelegen St-Tropez. Het verkeer op de D 93 valt al bij al nog mee.
Eens bij de Middellandse Zee rij ik eerst richting Ste-Maxime om een overzichtsbeeld op St-Tropez te krijgen.
St-Tropez is misschien niet meer de mondaine badplaats van weleer maar de gezellige, onthaastte sfeer in de binnenstad kan mij zeker charmeren.
Het gebrek aan hoogbouw valt op. Ik hoop dat dit zo blijft. In de haven zijn de jachten van de meer gegoede burgers te bewonderen. De hele 'echten' liggen waarschijnlijk in Cannes of Antibes – misschien geraak ik daar nog tijdens deze tocht.Het is prettig om het eens te zien, maar dit soort plaatsen is niet echt mijn 'ding'. Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde.
Op de terugtocht valt de ligging van Ramatuelle in het oog. Het wordt nog een stevige klim naar de historische binnenstad. Een zeer gezellig stadje zonder kapsones met een mooi zicht op het omliggende landschap. De benen moeten weer een beetje wennen aan het klimwerk – ik moet regelmatig terugschakelen naar mijn kleinste binnenblad – dat is een tijd geleden. Een mooie tocht die smaakt naar meer.Statistiek : tijd – 02:27:27 – 45 km – G 18,32 – M 47,16 – cad. 69/153 - stijging 346 m – daling 339 m
Terug bij de CP boek ik nog 2 extra dagen (€ 10,66/dag). Er is een natte cel met enkele douches. Rond die tijd van de dag helaas geen warm water meer. Bij 22° is een koude douche op een bezweet lichaam niet echt een probleem. Uitvoerig aria's ten gehore brengen zit er wel niet in. Het heeft deugd gedaan.
Opmerkelijk de vele lege plekken die ondertussen ontstaan zijn. Even overweeg ik mij te verplaatsen. Maar waarom zou ik. Ik heb de hele dag zonsinval op mijn dak – goed voor het opladen van mijn batterijen via zonnepaneel. De hele middag zon aan mijn deur (als er niemand naast mij komt te staan). Een prettig ruimtegevoel.
Een vlammend lichtspectakel sluit de dag af.
Dag 104 – Vr 29 oktober 2021
Ramatuelle
Op de fietstocht van gisteren ben ik even gestopt bij het Office de Tourisme in Ramatuelle Village. Nuttige tips gekregen voor een mooie wandeling in de omgeving.
In de folder staat een aanbeveling met een ster. De Sentier du Litoral naar Cap Camarat en de Phare Camarat.
Even voorbij het strand volgt een waarschuwing om toch maar beter wandelschoenen te dragen. Het is niet zo'n moeilijk of lastig pad, ook toegankelijk voor kinderen en kleinkinderen – onder begeleiding. Er zijn avontuurlijke en spectaculaire stukken tussen, maar nergens echt gevaarlijk. Gebruik een gezonde instelling zou ik zeggen. Het is natuurlijk geen strand- of salonwandeling.
Het enige geluid wat je hier hoort is het beuken van de branding op de rotsen. Heel af en toe krijg je een uitschieter met hoog opspattend buiswater.
Op de cap heb je een mooi zicht op een klein eilandje. De restanten van brugpijlers zijn te zien. Ooit kon je het eilandje zo betreden. Nu is het teruggegeven aan de natuur tot groot jolijt van de vogels.
Een anticlimax. Militair domein, geen uitzicht, verbod om foto's te maken. Je kunt je beter de moeite besparen, tenzij je met de wagen komt en hier parkeert.
Op het midden van de foto kunnen we nog net de CP onderscheiden
Het pad brengt me na 2 km weer op het Sentier du Litoral en zo terug bij de CP.
Deze wandeling is zeer geschikt als daguitstap. Het pad wordt niet overdreven bewandeld en er zijn voldoende plekjes om te genieten van het uitzicht of de meegebrachte picknick.
Op het einde van oktober is er nog welgeteld één strandbar open.
Het mooiste stuk van dit km lange strand bevindt zich ter hoogte van de CP. Geen wier en het zand is zeer fijnkorrelig, een welkome afwisseling voor mijn getormenteerde voeten.
Er is niet zoiets als een zeedijk en de strandwandeling blijkt na 2:30 u een flinke kuitenbijter te zijn.
Ik ben blij na deze sportieve dag mij in de camper met een boek te kunnen terugtrekken.
Dag 105-106 – Zat 30 oktober 2021-Zon 31 oktober 2021
Ramatuelle
Tijdens de nacht heeft de aangewakkerde wind zich ontwikkeld tot een heuse storm.
Er is gratis Wifi beschikbaar, praktisch om het nieuws te volgen en e-mail te checken, maar helaas niet snel genoeg om aan de blog te werken. Ik vang dat op door een verslag bij te houden in Open Office. Dan is het een kwestie van knippen en plakken tussen het oplaadden van de foto's.
Er is ook nog altijd een boek. De voorraden geraken op en het wordt improviseren met restjes. Maar zo geraakt de frigo ook eens leeg.
Een apart afscheid van de Côte d'Azur.
Deel IV - Noordwaarts
Ramatuelle - Domblas
Dag 107– Ma 01 november 2021
Ramatuelle - Comps-sur-Artuby - 100 km
Tegen de middag klaart het helemaal uit. Tijdens de storm heb ik een beetje huiswerk gemaakt. We zijn nog altijd in de Var en in het noorden ligt de Gorge du Verdon. Niet getreuzeld ende geaarzeld.
Eerst moeten er boodschappen worden gedaan. Een praktische weg is over Cogulin en de Leclerc vestiging. Alleen heeft onze Daniël er niet aan gedacht dat op 1 november deze gesloten zou kunnen zijn. Het is vroeg in de middag – 14 u. Zou ik al dan niet hier blijven en er het beste van maken? Google Maps toont mij een Supermarché vestiging in de juiste richting. De beslissing is vlug genomen en er worden gretig inkopen gedaan – op een lege maag nooit een goed idee. Bij deze Supermarché is een automatische wasserette en ik weet ondertussen hoe dat werkt. Tijdens de lunch met het uitgebreide assortiment lekkers net aangekocht, kan ik rustig de was doen.
De D 559 voert me nog even langs de Golf van St-Tropez. In Saint-Maxime neem ik afscheid van de Middellandse Zee en draai de D 25 op. Ik passeer Draguignan en pik daar de D 955 op. In de omgeving van het militaire kamp Camp de Canjuers wordt het landschap spectaculair – we flirten hier met de 1000 m hoogte – maar is er geen mogelijkheid om te stoppen. Ik kom in het Parc National du Verdon en plotseling zie ik een bordje met CP.
Door het terugzetten van het uur wordt het vlugger donker. De klok wijst 17:30 u aan. Ik rij niet graag in het donker en al zeker niet in de bergen.
Dag 108– Di 02 november 2021
Comps-sur-Artuby
Ik wandel naar Comps-sur-Artuby, deze voormalige heerlijkheid van de Tempeliers straalt eerder mannelijke kracht uit dan pittoreske romantiek. Het is een beetje zoeken naar het Office du Tourisme. Ik sta voor een gesloten deur – enkel open op woensdag en vrijdag. Als bij toeval valt mijn oog op de Wit-Rode streepjes van de GR 49. Het is stralend mooi weer en ik maak mij op voor de westelijke verkenning van dit Grote Routepad dat langs de de Gorge du Verdon voert.
In het begin voelt het als een doordeweekse Ardennen wandeling aan. De interessantste beziens-waardigheden zijn een koppel dwergpaardjes en een groepje merkwaardige paddenstoelen. Ik verleg steeds mijn point of return in de ijdele hoop een glimp op te vangen van de beroemde Gorge.
In Trigance staak ik mijn poging om de aansluiting met de GR 4 bij Le Point Sublime te maken. Het uur wandelen teveel? Herfst-condities? Misschien had ik moeten doorzetten en hopen op een lift terug. Op de terugweg vind ik nog een binnenmeertje.
Het is uiteindelijk een fikse wandeling van 5:30 u geworden.
Dag 109– Wo 03 november 2021
Comps-sur-Artuby
L'Office du Tourisme est ouvert le mercredi. Ik dus om 9:30u aanwezig. De medewerkster is gezellig aan het keuvelen met waarschijnlijk een vriendin maar doet teken dat ik binnen mag komen. Gemondmaskerd zoals gevraagd. Ik heb er trouwens altijd eentje bij. Super enthousiaste ontvangst met degelijke uitleg en suggesties – bonne promenade monsieur.
Terug op het pad kun je hier en daar nog restanten van de fundamenten van een burcht zien. Waarschijnlijk is veel materiaal in de recyclage terechtgekomen.
Ik ben thuis om 13 u. 5 min later begint de voorspelde regenbui. Ik begin zowaar de inspanningen te voelen en ben blij mij op bed te kunnen uitstrekken.
Het is aangenaam ontspannen wandelen met de herfstkleuren en de stilte. Gisteren ben ik twee mensen tegengekomen vandaag één. Voor een solist is dit meer dan verhoopt.
Naar de avond toe klaart het een beetje uit en nemen we afscheid van de dag.
Dag 110– Do 04 november 2021
Comps-sur-Artuby
De feitelijke Gorge du Verdon blijkt te ver te liggen om dat te voet te bereiken. De fiets lijkt het aangewezen vervoermiddel te zijn om volop van het landschap te genieten.
De eerste 10 km gaan licht glooiend over een plateau. Plots krijgen we een eerste indruk van de beroemde gorge bij het Balcon de la Mescla. Het is niet zo eenvoudig om foto's te maken. De volledige route is één grote beleving. Het voordeel met de fiets is, je kunt gemakkelijker stoppen om van het uitzicht te genieten.
Even voorbij de Pont de L'Artuby begint de feitelijke Grand Gorge. Aan de drukte bij de Auberge des Cavaliers te merken, weten de toeristen waar ze moeten zijn.
De herberg ligt aan de GR 99 - of de GR 99 passeert de herberg, afhankelijk van de behoefte.
Er is een klein platform uitgebouwd waarvandaan er een schitterend uitzicht valt te beleven. 
Dan wacht een stevige afdaling naar Aiguines. Het is er niet doods maar ook niet super levendig.
Ik zet me op een bankje om iets te eten en weer nieuwe energie en moed op te doen voor de terugweg. We zijn nog maar halfweg
Het Point de Vue is de ideale plaats om de grandeur van dit natuurfenomeen te laten inzinken.
Statistiek : tijd 05:26:35 - 80 km - G 14,81 - M 58,37 - cad. 64/137 - stijging 1836 m - daling 1831 m
Dag 111– Vr 05 november 2021
Comps-sur-Artuby - St-André-les-Alpes - 49 km
Ik ben verslingerd geraakt op het Parc Naturel Régonal du Verdon. Na de gebruikelijke voorbereidingen om 10:45 u vertrokken voor één van de mooiste ritten op deze toer.
Eerst voert de D 102 me langs een stuk van de wandeling van eergisteren met een betere blik op Trigance. Dan brengt de Sénic Route D 955 me langs de Verdon en de Lac de Castillon naar St-André-les-Alpes. Verscheidene borden langs de weg waarschuwen voor wildkamperen. Ik bemerk her en der geparkeerde campers. Fransen die waarschijnlijk denken dat ze de uitzondering zijn.
Dag 112-113 – Zat 06 november 2021- Zon 07 november 2021
St-André-les-Alpes
Ik sta hier op een hoogte van 898 m en 's nachts begint het reeds te vriezen. Het is een koud ontwaken en om de kilte te verdrijven zet ik mijn verwarming een beetje aan. Eens de zon er door komt warmt het snel op. Bij een doenbare 15 graden maak ik mij op voor een wandeling langs de Lac de Castillon.
Een bewegwijzerd pad voert naar het 'strand'. Een eenzame wandelaar laat zijn hond uit. Een vogelspotter wacht geduldig achter zijn camera. Een Belgische toerist verkend de streek en geniet van de stilte en de rust.
Ik wil verder en moet daarvoor de straat op. De D 955. Gelukkig is het deze zaterdagmiddag niet druk. Enkelen rijden hard door maar sommigen volgen mijn voorbeeld. Zetten zich aan de kant en nemen de tijd om het landschap op zich te laten inwerken.
Op zondag is het uitslapen. Boodschappen doen en uitgebreid koken.
Dag 114-115 – Ma 08 november 2021-Di 09 november 2021
St-André-les-Alpes - Digne-les-Bains - 46 km
We ruilen de Verdon voor de Bléone en de Eaux Chaudes en trekken daarmee naar het kuuroord Digne-les Bains.
We laten Digne links liggen en slaan af op de D 19 richting de aire. Deze zeer ruime CP tussen de heuvels ingeklemd – gps N 44.08008; O 06.26056 is voor de verandering eens niet nipt bemeten. Er is een sanizuil – muntjes te bekomen in het kuuroord. Geen elektra aansluitingen wel vuilbakken. Een ruime supermarkt op ongeveer 2 km. Tegenover de parking ligt het kuuroord met diverse thermale voorzieningen. Een ideale plaats om tot rust te komen.
In de middag maak ik een kleine verkenning van de omgeving. Het begint licht te druppelen en ik rep me naar de camper alvorens nat te worden. De regenbui stelt niet veel voor maar het wolkendek beschermt tegen afkoeling en houdt, laat ons hopen, de nachtvorst tegen. Tegen de avond wordt het doodstil en is het genieten van de kalmte en de rust. Slaap wel.
Dag 115
Tussen de bergen is het lang wachten op het doorbreken van de zon. Zo te zien liggen we aan de 'verkeerde' kant van het dal. Het is vandaag ook minder koud. Ik trek er op uit voor een impressie van de binnenstad. Digne lijkt een levendige provinciestad zoals er dertien in een dozijn zijn. De gekende winkelwandelstraat, sport- en ontspanningsfaciliteiten aan de waterkant dat is in een notendop wat er te beleven valt. De ligging tussen de bergen en het licht maken het enigszins de moeite waard. In het Office de Tourisme krijg ik wandel- en fietstips. Dat zal voor morgen zijn.
Dag 116 - Wo 10 november 2021
Digne-les-Bains - Selonnet - 49 km
Hoera, hoera, hoera. Ik had gisteren gezien dat het tankstation van de Supermarché LPG in de aanbieding heeft. Het tankstation ligt op mijn weg naar de volgende bestemming. Ideaal, alleen de pomp voor LPG heeft geen elektronische betaaleenheid, er is niemand in de kassa je wordt doorverwezen naar de supermarkt. Net vandaag is het uitzonderlijk druk, waarschijnlijk door de feestdag morgen. O ja, er is een telefoonnummer dat je kunt bellen. Désolé monsieur, het gaat echt niet lukken, kom later eens terug. Dag jan, zelfs de parkeerplaats is afgeladen vol en ik kan boodschappen doen ook op mijn buik schrijven. Dat alles ondanks de koeien van letters dat de supermarkt open is op 11 november.
Er zit niets anders op dan doorrijden. Al direct voorbij de stadsgrens is het zeer rustig rijden op de schilderachtige D 900. We komen in de Alpes-de-Haute-Provence. Onderweg krijgen we al een eerste zicht op de Alpenreuzen en moeten over twee cols - Col Labouret 1240 m en Col de Maure 1346 m. Op de doortocht door het pittoreske Seyne is er geen mogelijkheid om even te stoppen. Het is maar nog ongeveer 5 km naar Solonnet.
De gemeente Solonnet heeft een mooie ruimte voorzien aan de rand van het dorp naast de sportvelden. GPS N 44.36863; O 06.31532. Er is een servicezuil te bedienen met muntjes, te verkrijgen bij de plaatselijke middenstand. Iets wat ik nog niet eerder heb gezien, is een hogedrukreiniger voor fietsen. Zeer attent. We bevinden ons op een hoogte van 1064 m, helemaal open en op voldoende afstand van de weg om daar weinig hinder van te hebben. Ik ben direct weg van de plek. Een prachtvoorbeeld van hoe het ook kan!
Ik ben om 12:15 u toegekomen. Een initiële verkenning van het dorp leert mij dat alles gesloten is. De inkomhal van de mairie is toegankelijk en daar kan ik wat info verzamelen.
Vlak bij de CP ligt de GR 6 en die wil ik wel lopen tot Seyne. Het begint als een onverharde weg en gaat dan over op asfalt. Ik loop hier echt op de grens van het middengebergte. Links van mij de toppen van de Hautes Alpes en rechts de heuvels van de Haute Provence.
Een aftakking van het GR pad leidt naar het hoger gelegen Seyne. Ik slenter wat rond in het stadje en besluit dan om toch wat inkopen te doen in de Supermarché. Een minder prettige 2 km langs de D 900. Na mijn inkopen pik ik de GR 6 weer op die langs de supermarkt loopt. Zeer handig. Ik heb maar de rood-witte streepjes te volgen tot bij de CP. Nu lopen we niet door Seyne maar passeren aan de voet.
Mijn stappenteller geeft over de 27.600 stappen aan. Dat zou volgens Google overeenkomen met 16,6 km. Meer dan een mooie herfstwandeling zou ik zeggen.
Dag 117– Do 11 november 2021
Selonnet
Na regen komt zonneschijn. Vannacht heeft het een ietsje pietsje klein beetje geregend. Bij het ontwaken is de zon van de partij. Ik heb gisteren goed verteerd en ben klaar voor een verdere verkenning van de streek.
Merkwaardig, buiten het gemeentehuis is alles open. Zelfs de garagist tegenoven de CP is druk bezig. Ik vraag heel onschuldig als hij geen verlofdag heeft. Quasi beschuldigend kijkt hij naar een klant die nieuwe banden op zijn auto nodig heeft.
Ik wil wel eens de andere kant van de GR 6 volgen. De aanvang brengt me langs de dorpskerk waarvan de apart staande toren oorspronkelijk deel uitmaakte van de burcht. Sinds de 19 de eeuw in aangepaste versie met toegevoegde dakkapel waarin de klok(ken) is/zijn opgehangen.
Het werkelijke pad begint bij 1100 m hoogte. Ik neem mij voor om dat gedurende een uur of zo te volgen.
Vandaag wordt het duidelijk een wandeling in het tussengebergte.
De zichten aan de overkant van de vallei zijn van een schilderachtige schoonheid.
Ik passeer een afspanning met zwarte alpaca's? of zo.
Onderweg naar Le Collet - 1245 m word ik aangemoedigd door het gemekker en geblaat van een groot gemengd gezelschap schapen. Naar Le Collet wandelen we door wat er uitziet als een stroombedding - waarschijnlijk is het hier in de lente pootje baden. Het gaat zeer steil omhoog. Dit gedeelte met rolkeien vergt aandacht. Van veel rondkijken kan voorlopig geen sprake zijn.Op een GR pad ben je over het algemeen verzekerd van niet alleen een sportief parcours maar ook van schitterende zichten. Tussen het bladerdak door meen ik de contouren van het Meije massief met de Barre des Ecrins te herkennen.
Ik had me de moeite van de inspanning kunnen besparen. Onderweg is het door modder ploeteren bij een houtwinningsperceel en de zichten op de crête zijn eerder summier door de dichte bebossing. Dan gaat het nog een flink stuk bergop tot het uitzichtpunt op 1657 m.
Met dat laatste stuk blijf ik een beetje op mijn honger zitten. Het uitzicht is niet zo spectaculair als verhoopt.
Mijn uurtje wandelen is uitgelopen tot 2:30 u en dan moet ik het hele stuk ook terug.
Het traject langs de GR 6 is zeer de moeite geweest. Al bij al ben ik tevreden over de wandeling. Iets meer proviand had zeker gemogen. Ik ben vertrokken om 11 u en terug bij de camper om 16:30 u. Voor de ongeveer 19 km heb ik 31.000 stappen nodig gehad.
Dag 118– Vr 12 november 2021
Selonnet - Tallard - 45 km
Met een beetje pijn in het hart verlaat ik deze toplocatie. Klein maar fijn.
De aanduidingen naar de vele campings laat mij vermoeden dat dit een geliefkoosde plaats is. Zeer terecht. Ik ben blij dat ik niet in het hoogseizoen de regio aandoe.
Dit is het grensgebied tussen de Haute Alpes en de Alpes-de-Haute-Provence met de Durance als denkbeeldige grenslijn.
In Remollon is er een Super-U Drive. Met de mogelijkheid GPL/LPG te tanken. Alleen vandaag : Hors Service. Volgens de kassabediende is de eerstvolgende mogelijkheid Gap. Ik ben benieuwd. Nu ik hier toch ben, kan ik zowel inkopen doen. Kwestie van enkele dagen gerust te zijn.
Om 14 u gaat het Office de Tourisme open. Er is enige verwarring, Google Maps toont op de plek een supermarkt aan. Kortelings verhuisd. Ook op het stadsplan van de gemeente staat de 'oude' locatie nog aangegeven. Ik word enthousiast en uitgebreid geholpen met nuttige tips.
Om iets voor 16 u kan de zetel nog eens buitengehaald worden. Ik kan nog een half uurtje met mijn gezicht naar de zon zitten. Zalig!
Met het invallen van de duisternis krijg ik er campervrienden bij. Het is hier bijzonder rustig en stil. Als je daarvan houdt (zoals ik) - the place to be.
Dag 119– Zat 13 november 2021
Tallard
Met het oog op mooi weer zoals gisteren, had ik voor vandaag een fietstocht gepland. Om 9:30 u steek ik mijn hoofd buiten en kijk pal in de campervan bij de buren. Twee toffe Françaises die aan het rondtoeren zijn.
De uitkomst van die weersverkenning doet mij besluiten dat het meer wandel- dan fietsweer is. De wandelboom bij de ingang van de CP wijst mij in de richting van de Tête de Boussac op de GR 653D. De wandeltijd van 1:40 u mag geen probleem zijn.We steken de brug over en werpen een blik op het kano parcours op de Durance.
De rood-witte streepjes leiden mij tot de rand van het dorp en sturen mij dan het bos in.
Aanvankelijk is het een aangenaam redelijk vlak pad tot aan een snelstromend beekje. Vanaf daar gaat het bijna in rechte lijn opwaarts. We krijgen van alles onder de voeten - van bospad tot shist traverses. Van met herfstbladeren bedekt terrein tot stukken met verraderlijke rolkeien.
Op de terugweg krijgen we hoop dat de zon het zal halen op de bewolking. Heel in de verte kunnen we zelfs de besneeuwde top van één van de Alpenreuzen onderscheiden.
Ik heb best wel genoten van deze mooie wandeling. De gesteldheid van het pad en de 543 hoogtemeters maken het sportief aantrekkelijk. Dat is natuurlijk het minste wat je van een GR pad mag verwachten.
Tegen de valavond maak ik nog een kleine wandeling langs de Durance en geniet van het lichtspel rond het chateau fort.
Dag 120– Zon 14 november 2021
Tallard - Saint-Bonnet-en-Champsaur - 43 km
Onder een stralende zon verlaten we Tallard. Ik vertrek vroeg - 9:15 u - om een beetje de zondagsdrukte in Gap te vermijden. Ik moet dringend LPG tanken - 's morgens de kilte kunnen breken bij temperaturen rond het vriespunt beschouw ik niet als luxe. Het WWW bij monde van Google heeft me vandaag in de steek gelaten. Het tankstation met zogezegd LPG in de aanbieding heeft dat niet. De vriendelijke bediende helpt mij op weg naar het 'juiste' station. Ja hoor, na wat gemanoeuvreer kan ik tanken. Welgemutst kan ik mijn weg vervolgen over de Route Napoléon ofte de N85. We zijn in de Haut Alpes en ook in de valleien is niets vlak. We moeten over de Col Bayard - 1245 m. Van hieruit kunnen we de volgende bestemming reeds zien liggen.
De landschappelijke omkadering maakt het tot een droombestemming.
De kern van Saint-Bonnet-en-Champsaur ademt statige ouderdom uit. Ik slenter een beetje door de nauwe straatjes en kom opmerkelijk weinig mensen tegen. Misschien zit de gure dalwind daar voor iets tussen?
Ik stop nog even bij de voetballers en ben getuige van een heerlijk doelpunt. Dat brengt de stand op 2-0 voor de plaatselijke voetbalvereniging. Schitterend naar de commentaren van de vooral iets oudere toeschouwers te luisteren. Als neutrale buitenstaander meng ik mij niet in de debatten.
De snel invallende duisternis laat zich vereeuwigen in een prachtig herfstbeeld.
Dag 121– Ma 15 november 2021
Saint-Bonnet-en-Champsaur
Het is overtrokken en er waait een gure wind. Niet de ideale omstandigheden voor enige buitenactiviteit. Met mijn nieuwe voorraad LPG mag er ook al eens een graadje meer gestookt worden. Vandaag wordt een thee dag. Het verhaal in mijn thriller wordt steeds spannender ...
Op maandag is er marktdag. Ik duffel mij goed in en trek er op uit. Bij het standje van de winterkleren schaf ik mij een paar handschoenen aan. Ze zitten goed en zijn warm.
Er mag ook geëxperimenteerd worden in de keuken - ik heb een nieuw kruid ontdekt, kurkuma, echt mijn smaak.
Om mijn hoofd weer fris te krijgen, maak ik nog een tochtje naar het dorpscentrum. In taverne Les 3 Tonneaux gaat het er geanimeerd aan toe. Ik kan helaas de lokale tongval moeilijk volgen, zeker als sommige gebruikers al met dubbele tong beginnen te praten. Ik laat ze verder de problemen van de wereld oplossen, maar als het over corona gaat zijn ze bloedserieus.
Op de CP zijn we van veel van die problemen gespaard.
Dag 122– Di 16 november 2021
Saint-Bonnet-en-Champsaur - Sassenage - 94 km
Bij het verlaten van dit sympathieke bergdorpje draai ik de N 85 - Route Napoléon op. Eerst om te tanken vervolgens om inkopen te doen bij de Intermarché.
In Vizille verlaten we de N 85 en rijden door Grenoble richting Lyon op de N 480. We komen bij de samenvloeiing van de Drac met de Isère in Sassenage.
Ideaal als tussenstop.
De verkenning van het dorp - op ongeveer 750 m - brengt me bij het kasteel uit de 18 de eeuw. De laatste afstammelinge heeft het domein aan de gemeenschap geschonken. Het is bekend voor zijn herbarium.
Het dorpscentrum wordt vooral beheerst door de alom tegenwoordige rotsformatie.
Er valt deze dinsdagmiddag niet veel te beleven.
In het park is er wel meer animo. Ik ontmoet een vogelspotter die me wegwijs maakt in de te bewonderen vogels.
Ik ontdek een merel.
Op de lac mag de familie eenden niet ontbreken. Een visser toont me trots de door hemzelf gevangen forel. Bij het zien van de afmeting begin ik een beetje te watertanden.
Wel eens iets anders zo'n vlakke wandeling. Lekker ontspannend. Aan de bewegwijzering te zien zijn er ook tal van fietsmogelijkheden.
Zo rond 19 u is de aire volgestroomd. Lang geleden dat ik nog eens tussen negen anderen heb gestaan. De plaats is blijkbaar erg populair. Zaak is om vroeg aan te komen.
Levendige sportgeluiden lokken mij uit de camper en ik sta een tijdje te kijken naar de training van één van de rugbyteams.
Dag 123 – Wo 17 november 2021
Sassenage
Terwijl mijn camperburen één voor één vertrekken neem ik rustig de tijd om te ontbijten. Tijdens de nacht is de bewolking nog toegenomen. De zon laat zich voorlopig niet zien, noch voelen.
Ik trek mijn wandelkleren aan en ga op zoek naar wat de Cascades des Cuves te bieden hebben.
Het gaat stevig bergop op een goed begaanbaar pad door wat de 'Canyon Furan aval' wordt genoemd. Het is zalig genieten in een stuk wildernis volkomen voor mij alleen. De Furon gaat bij wijlen fel te keer. Herhaaldelijk wordt de wandelaar gewaarschuwd het pad niet te verlaten daar het waterpeil drastisch kan veranderen. Nu ja, het is er het weer niet voor om aan pootje baden te doen. In de zomer zal het er wel anders aan toegaan denk ik.
In de herfst is het opletten geblazen op de iets steilere stukken. De net gevallen bladeren bedekken de rotsachtige ondergrond waardoor het glad kan worden.
Geleidelijk aan komen we bij de eigenlijke waterval. Met donderend geraas komt het water naar beneden. Best wel indrukwekkend maar moeilijk op foto vast te leggen. De terugkerende saga tijdens deze Frankrijk toer. Je kunt het pad volgen net zo ver en zo hoog als je wilt. Voor mij betekent dat zolang het veilig blijft.
Naar de top toe, stuit ik op sporen van eerdere bewoning. Overblijfselen van woningen en wat een kerk of zo doet vermoeden.
Ik loop zo ver ik kan en moet uiteindelijk de natuur natuur laten zijn. Het wordt tijd om het geheel eens in dalende lijn waar te nemen. Tijdens de afdaling is het wel dubbel opletten. Ik voel er weinig voor om in de Furon terecht te komen.
Tijdens de afdaling kan ik een glimp opvangen van Grenoble. In de zomer, als de bomen volledig in blad staan, zal dit zicht wellicht niet mogelijk zijn.
Aan de voet van het Chateau de Sassenage bewonder ik nog even de structuur van deze merkwaardige boerderij.
Deze mooie wandeling brengt me om 16 u terug bij de camper. Tijd om te genieten van een welverdiend aperitief. Links en rechts kan ik nieuwe campervrienden verwelkomen. Tegen 20 u staat de CP weer vol.
Dag 124 – Do 18 november 2021
Sassenage - Saint-Vulbas - 104 km
Ik zou op een redelijk uur op de volgende CP willen zijn. Ik kan om 10 u vertrekken. In de Rhônevallei is het tamelijk druk. Over de route valt er niet veel te vertellen. Het is een verbindingsetappe. Mijn stopplaats bevindt zich iets ten oosten van Lyon.
Omdat ik niet langs de weg wil rijden kies ik voor de onverharde weg langs de Rhône. Mijn hybride fiets is uitstekend geschikt voor dergelijke onderneming. Alleen veel rondkijken zit er niet in, het is een nogal geaccidenteerd terrein maar met mooie zichten op de Rhône.
Om de Ain te bereiken is het een beetje eenzelfde verhaal. Stukken langs de rijweg worden afgewisseld met fietspaden. In dit gedeelte is er meer industrie aanwezig en dat laat zich vertalen in dito transport. Het is bij wijlen goed uitkijken voor de mastodonten van de weg. Zij zijn ongetwijfeld in de sterkere positie.
De wind is aangewakkerd en de bewolking toegenomen. Ik in gestrekte draf naar de CP en de gezellige warmte van mijn camper. Nog even een mini sightseeing in het dorp.
Statistiek : tijd - 02:09:13 u - 45 km - G 20,92 - M 33,39 - cad. 72/105 - stijging 95 m daling 104 m
Dag 125 – Vr 19 november 2021
Saint-Vulbas - Domblans - 127 km
Bij mijn 'bekende' tankstation in Bourg-en Bresse - moet ik niet twijfelen. Een mentaal vergelijk tijdens het rijden bevestigd dat Leclerc de scherpste prijs heeft.
Het is een prettig weerzien met de plaatsen onderweg. Ik bevind mij een stuk in de Jura, maar blijf voorlopig in de vlakte. Over de jaren heen heb ik de infrastructuur ten goede zien veranderen. We kunnen vlot doorrijden.
Een vriendelijke passant helpt mij met een infofolder van de Jura en is enthousiast over enkele van de plaatsen.
Het kasteel van Domblas kan mij toch verleiden tot het nemen van een foto.
Bij de Carrefour Contact sla ik wat vloeibaar lekkers in - het is het begin van weekeinde - en installeer mij achter een boek.
Ik krijg er een buur bij en samen genieten we van een zeer kalme en rustige avond.
Dag 126 – Zat 20 november 2021
Domblans
Het koude herfstweer is omgeslagen in een klamme mist. Het voelt wak aan maar mijn warme luchtblazer zorgt voor een gezellige kamertemperatuur.
De zon doet verwoede pogingen om door het wolkendek te breken maar moet het toch afleggen tegen een hardnekkige mist. De temperatuur is gestegen en ik maak mij op voor een wandeling.
Dit authentieke charmante bergdorp kan mij zeer bekoren.
De inwoners hebben hun best gedaan om bestaande historische aspecten te integreren in een 21 ste eeuwse levensstijl. Zelfs op deze gure dag kan het dorp bogen op tal van bezoekers die opgaan in de unieke eigenheid van dit bergdorp.
Met het centrale plein voor de kerk.
En de ingangspoort tot een wijnbedrijf.
Om de bezoeker wegwijs te maken in het leven van weleer zijn meertalige infoborden met wetens-waardigheden aangebracht. Een leuk initiatief dat het bezoek een meerwaarde geeft.
Het dorp heet Chateau-Chalon en ik wel eens weten waar dit chateau is. Een lokale bewoner denkt te begrijpen wat ik bedoel en verwijst mij naar de overblijfselen van een versterking. De urban legend heeft het over de Tour Charlemagne. Het infobord plaatst het chateau 700 jaar later in de tijd van de Bourgondiërs. Gevolgd door de ontmanteling onder Louis XIV.
Het militaire chateau heeft in de loop der eeuwen plaats moeten ruimen, vrij letterlijk, voor de meer vreedzame Chateaux Vignobles. Als dat geen vooruitgang is!
Eén van de belangrijke toeristische lokkers voor een bezoek aan Chateau-Chalon zou het schitterende uitzicht over de vlakte met zijn uitgestrekte wijngaarden moeten zijn. Er zijn inderdaad diverse belvedères uitgebouwd. Bij deze mistige omstandigheden wordt een beroep gedaan op onze fantasie.
Ik ben toch ruim een uur zoet met het verkennen en ontdekken van dit mooie dorp. Het moet het duidelijk van de zomermaanden hebben. Alles is gesloten en de bewoners reeds in winterslaap.
Al bij al een leuke wandeling. Ik kan dit ten zeerste aanbevelen.
Domblas - Oostende
Dag 127 – Zon 21 november 2021
Domblans - Arc-Et-Senans - 46 km
Tot Poligny is het op D wegen langs kleine dorpjes. Eenmaal op de gekende N 83 dwars door Arbois, is het goed doorrijden. In Mouchard draaien we af naar onze bestemming.
De wandelboom voor de ingang van de saline leert mij dat we op een kruispunt van een GR pad zijn. Niet verwonderlijk natuurlijk met een UNESCO monument. Een beetje links en rechts verkennend wandelen, levert niets op. Ook in de dorpskern is het uitgestorven stil en valt er niet veel te bezien.
We zijn naar hier gekomen om de schitterende architectuur van Claude-Nicolas Ledoux te bewonderen. Deze site werd in opdracht van Louis XVI gebouwd om vooral zijn kas van accijnzen op zout te spekken. De industriële- en Franse revolutie maakte deze plaats overbodig. Het departement Doubs vond dat de grandeur niet teloor mocht gaan en maakte er een multi disciplinair centrum van. Naast een museum is er ook een hotel, congrescentrum e.d. gevestigd.
In de vooravond, net voor het volledig terugplooien op de camper, neem ik nog even de tijd om de paar honderd meters naar de ingang van de site te wandelen voor een laatste blik.
Naast de iet of wat permanente bewoner krijg ik er een medecamperaar bij. Enkele tieners leggen beslag op de overdekte pagode en hebben plezier op hun manier. Rond 20 u wordt het winters stil.
Dag 128 – Ma 22 november 2021
Arc-Et-Senans - Saulx-des-Vesoul - 97 km
In de middag maak ik een wandeling naar het naburige dorp Maillerencourt langs de openbare (niet drukke) weg. Ook hier valt er niets te beleven. Landbouw en veeteelt gebied. We zijn even weg van de wijnbouw.
Terug bij de CP parking kunnen we nog even genieten van een iet of wat zonsondergang. Rond 19 u zijn de vier plaatsen met elektra aansluiting bezet. Om één of andere reden valt de stroom regelmatig uit. Gelukkig weten de aanwezige Fransen daar weg mee.
Dag 129 – Di 23 november 2021
Saulx-des-Vesoul - Luxeuil-les-Bains - 23 km
Het is iets frisser bij het opstaan. Onder een stralend blauwe hemel is dat helemaal niet erg. Ik beslis toch maar de kleine verplaatsing naar Luxeuil-les-Bains te maken. Om één of andere reden ben ik altijd gefascineerd geweest door dit stadje. Vandaag is de gelegenheid voor een uitgebreid bezoek. Ik vertrek vroeg – 9:30 u.
Het Office de Tourisme ligt op 600 m. Ik word vriendelijk en behulpzaam op weg geholpen met praktische tips. Ik opteer voor het Sentier du Patrimoine. Om de toerist te helpen zijn er bronzen markeringen aangebracht die de weg wijzen. Een handigheid die we in andere Franse steden ook vinden.Ik plan de wandeling in twee delen. Het is pas 11 u en de binnenstad is niet zo groot.
De start van de wandeling begin ook ik bij de thermen. Deze site is reeds sedert de Romeinse tijd in gebruik en heeft in de loop der eeuwen grote veranderingen ondergaan. Het huidige gebouw dateert uit de 18 de eeuw – de hoogconjunctuur van de thermale baden. De toevoer van het 'helende' water is nog altijd zichtbaar. Ongetwijfeld zal het wel 'behandeld' worden. 
We vinden de Rue Sainte Anne met op de hoek het Casino. Tegenover de ingang van het kerkhof is een archeologische site (niet toegankelijk voor het publiek). Deze Fours de Potiers getuigt van commerciële activiteit uit de Gallo-Romeinse tijd. Ik loop verder naar de Etang de la Poche, de vijver tegenover de CP.
In de middag begin ik de verdere verkenning langs het kanaal Le Morbief en passeer ik voorbij Le Lavoir – een oude drinkplaats.
Zo komen we in het religieuze gedeelte.
En volgen de monumenten elkaar snel op. Het L'Abbaye Saint-Colomban gesticht in 590. Het Cloître sluit daar naadloos bij aan en als vanzelf komen we in de Basilique Saint-Piere et Saint-Paul waarvan de bouw begonnen is in 1230. Hier valt vooral het kunstig bewerkte orgel in het oog. Het woeste standbeeld van 'Saint' Colomban – de Ierse stichter van het klooster – straalt religieuze ijver uit.
De Tour des Echevins, het oude stadhuis uit de 15 de eeuw herbergt een museum. Terwijl het zogenoemde Maison François I in feite een huis van een handelaar uit de 16 de eeuw is.
We sluiten het bezoek aan de stad af met een wandeling door de Rue Carnot – de straat met de 52 balkons waarbij de bewoners uit de Belle Epoque (einde 19 de eeuw) elkaar probeerden te overtroeven.We keren langs de vijver naar de CP terug.
Dag 130 - Wo 24 november 2021
Luxeuil-les-Bains - Charmes - 86 km
Het heeft goed gevroren vannacht. Alles is met een winters ijslaagje bedekt. Er is elektriciteit voorzien op de CP. Mijn dakairco zorgt niet alleen voor een aangename afkoeling bij zomerse hitte maar ook voor een prettige temperatuur bij winterse omstandigheden.
Om 9:45 u vertrokken en snel de aansluiting met de N 57 bereikt. Vanaf Plombières-les-Bains wordt dat een viervaksautostrade en kunnen we
goed doorrijden.
Het Office de Tourisme bevindt zich op 90 m en de medewerksters zijn behulpzaam en vriendelijk. Ik krijg een zeer enthousiaste uiteenzetting van de bezienswaardigheden en duidelijke aanwijzingen voor wandel- en fietstochten.
Charmes heeft enkele mooie herenhuizen en dan zijn we een beetje uitvertelt. De activiteit bevindt zich op (in de zomer) en naast het water. Er zijn diverse goed aangegeven wandel- en fietspaden. Je kunt hier kms rondrijden en of wandelen.
De sportvelden liggen er voor een woensdagmiddag stil en verlaten bij. Misschien zit de jeugd gemondmaskerd thuis? De weinige Fransen die ik spreek zijn zeer bezorgd over de ontwikkeling van het coronavirus. De gevreesde 4 de golf is ook hier een feit. Reden om mij aan mijn veilige reismodus te houden.
Dag 131 - Do 25 november 2021
Charmes - Pont-à-Mousson - 77 km
Het stralend blauw van gisteren heeft plaats gemaakt voor een mistig grijs. Om dat kracht bij te zetten heeft de nachtvorst er een laagje rijm aan toegevoegd. Best wel interessant al die tinten grijs.
Op weg naar de aansluiting met de N57/E23, passeer ik langs de Lidl handig om voorraad aan te vullen. Rond Nancy wordt het drukker. Eens op de A31 hervat de normale verkeersstroom.
We vinden gemakkelijk de CP te Pont-à-Mousson – gps N 48.90295; O 06.06073. Deze zeer ruime (45 plaatsen), volledig verharde CP maakt deel uit van de jachthaven. Alle faciliteiten zijn aanwezig (water afgesloten door vrieskou!). Welkome extra's zijn : warme douches (getest), WC, was- en droogautomaat, afwasruimte en aanpalend restaurant. Dit is een toplocatie. Het zou supertop kunnen zijn door wat meer groen en sfeervollere indeling. Maar wie hoor je klagen voor € 10?
In de middag, na mijn uitgebreide voorlichting in het Office du Tourisme, neem ik wat meer tijd om te bommelen.
De Place Duroc omzoomd met panden gedragen door arcaden kan mij wel bekoren. Hier vallen vooral het Hotel de Ville in Lodewijk XVI stijl uit 1786-1791 en het Maison des 7 Péchés Capitaux (16 de eeuw) lokaal bekend als het 'chateau d'amour' op.
Ik loop onder de brug door naar de andere kant. De zon die er langzaam doorkomt schenkt wat kleur aan het geheel.
Ik neem met een prettig gevoel afscheid van dit stadje.
Terug bij de CP wordt bevestigd dat dit een zeer geliefde plaats bij camperaars is. Waar we deze middag met vier stonden is dat gegroeid tot 21. Dat is voor mij meer wagens in één keer dan de afgelopen 20 dagen bij elkaar! Even wennen aan dicht opeen geparkeerd staan
Dag 132 - 133 - Vr 26 - zat 27 november 2021
Pont-à-Mousson - Tellin - Oostende - 430 km
De temperatuur en de zichtbaarheid zijn goed. Ideaal reisweer. Ik kan vroeg vertrekken – 9:30 u en vind gemakkelijk de aansluiting met de E 31. Een dagje autostrade bollen.
Om 11 u kan ik tanken te Capellen bij het bijna verlaten Q 8 station. Handig naast elkaar de pompen voor diesel (à € 1,366) en LPG (à € 0,782).
Het was de bedoeling om hier te overnachten en een beetje mijn mails bij te werken. Voor de x-ste keer heb ik geen Wifi verbinding en verder is er niets te beleven. Na een pauze en het servicen van mijn wagen beslis ik om 14 u verder te rijden richting zee.
Ik installeer me voor de nacht. Ondertussen worden we regelmatig overvallen door vlagen smeltende sneeuw. Nogal een verschil in weertype bij mijn vertrek 132 dagen geleden.
Zat 27
De temperatuur is gestegen waardoor de sneeuw is verdwenen. Ik kan om 09:30 u vertrekken en goed doorrijden op de E 411. Tot op de ring rond Brussel. Door een ongeval op het viaduct van Vilvoorde verliezen we een uur aan traag en stilstaand verkeer. Tegen de tijd dat we over het viaduct rijden zijn de sporen van het ongeval verdwenen en kunnen we weer goed doorrijden. Met de zon die er is doorgekomen wordt het nog een prettige rit.
Aanvankelijk plaats ik mij om 13 u op de P voor het Fort Napoleon om nog een beetje in de sfeer te blijven. Een kleine verkennende wandeling brengt me bij de randparking waar op het achterste gedeelte water voor handen is. Er zijn ook elektra aansluitingen maar ik heb niet de juiste stekker. Toch voldoende reden om mij naar de iets groenere zone te verplaatsen.
Spijtig dat het weer volledig is omgeslagen. Na mijn verplaatsing heb ik regelmatig buien op mijn dak gekregen. De temperatuur met + 10° valt dan weer best mee. Het wordt een rustige leesmiddag.
Daarmee is mijn eerste uitgebreide camperavontuur een feit. Dit smaakt ongetwijfeld naar meer. Stiekem begin ik al te lonken naar de wegenkaarten. Eerst afwachten wat corona ons brengt. Helaas een nieuwe realiteit.
Enkele cijfers
Wagen : afstand 4.478 km – verbruik l 11,4/100 km – duur 134 dagen
Fiets : afstand 2.070 km – hoogtemeters 35.368 – dagafstand tussen 25-80 km - 44 rittenWandelen : 63 wandelingen overwegend op GR paden
∽∽
Nabeschouwing
Frankrijk is van nature een aangewezen land om te verkennen, ontdekken en te beleven. Het heeft de bezoeker alles te bieden. Op deze tocht heb ik bewust de grote cultuursteden overgeslagen uit hygiënische noodzaak. Zoals in de inleiding gezegd was het vooral de bedoeling om te fietsen en te wandelen in de Pyreneeën. Dat heb ik hoofdzakelijk als vrij sportief en ontspannend ondervonden. Op enkele van de topbestemmingen was het naar mijn smaak te druk – waarschijnlijk wegens de coronapandemie. Veel mensen hebben de fiets en de wandeling ontdekt of geherwaardeerd. Dat is toe te juichen.
Het camperleven ligt me wel. Ondanks de beperkingen door corona is deze rondreis een succes te noemen. Het niet meer afhankelijk zijn van tijd heeft zijn voordelen. Ik heb het als zeer positief ervaren korte afstanden te kunnen afleggen. Tijdens deze rondrit van 4.478 km waren er slechts drie ritten van boven de 300 km. Het rustig cruisen langs D wegen is best wel prettig. Hou de snelheidsbeperking in de gaten! Al zijn sommige wegen wel heel erg smal. Planning kan verrassingen helpen vermijden. De kwaliteit van de meeste wegen is goed tot oké. Op enkele trajecten waren de snelheidsremmers (verhogingen in het wegdek) wel wat extreem. Als je er eentje mist (zoals ik) heb je goed prijs.
Over het algemeen zijn de overnachtingsplaatsen best oké. In het hoogseizoen is het niet zo evident alternatieven te vinden, maar die zijn er wel. Ik heb enkele pareltjes ontdekt. Ik ben nooit zonder water komen te zitten (zelfs niet op het einde). Enkele van de vestigingen van Camper Car Park zouden gebruiksvriendelijker en sfeervoller ingericht kunnen worden. Enkele gemeenten hebben veel moeite gedaan om het de camperaar gemakkelijker te maken (daarmee hun eigen infrastructuur ontlastend). Een voorbeeld tot navolging.
De omgang met de Fransen van het platteland en de kleine steden was zeer positief. De mensen benaderen in hun eigen taal heeft altijd een
meerwaarde. En alhoewel ik direct als een buitenlander werd herkend
werd er nooit neerbuigend gereageerd.
De dienstverlening in de Offices de Tourisme heb ik als zeer hulpvaardig, hoffelijk en vriendelijk ervaren. De kleinere regio's doen enorme inspanningen om het lokale toerisme te bevorderen. Er worden belangrijke inspanningen geleverd om het fietsen en wandelen aantrekkelijker te maken.
De beroemde en of beruchte Franse slag valt best wel mee. Het sluit een beetje bij mijn persoonlijkheid aan dat niet alles super georganiseerd en gestroomlijnd dient te verlopen. Een gezonde plantrekkerij heeft zijn plaats en charme.
Fransen zijn dol op de bio-kwaliteit van hun producten. Daar hangt een stevig prijskaartje aan vast. Evenals de streekproducten. Qua voeding is het niet zo'n goedkoop land. Maar alles is er te vinden. Ik ben geen grote wijnkenner, maar het hoeft geen betoog dat de aanbieding overal zeer prominent aanwezig is. Ik heb enkele keren geluk gehad met aanbiedingen van lokale producenten tegen zeer schappelijke prijzen. Als solist ben ik niet op restaurant geweest, ook uit veiligheidsoverweging. Maar uit eten gaan is voor mij vooral een sociale aangelegenheid en alleen aan een tafeltje en of terrasje (heb ik af en toe gedaan) is niet zo leuk.
Rest mij nog iets te zeggen over mijn voertuig. Ik heb nergens problemen ondervonden. Geen overdadige overlast, geen inbraak, geen onveiligheidsgevoel. Ik heb een lijstje aangelegd met praktische verbeteringen waarvan de belangrijkste het beperken van bagage (sic kleding) betreft.
Algemeen mag ik stellen dat mijn rondrit een succes is geworden. Ik zou op enkele plaatsen zeker wat langer zijn gebleven, dat is vooral een kwestie van spontaan beslissen. Een actiever contact met medecamperaars of andere gelijkgestemden heb ik een beetje gemist. Spijtig,
Ik kijk reikhalzend uit naar mijn volgende avontuur.
Dankbetuiging
Dank aan de Franse overheid en het Franse volk die het mogelijk heeft gemaakt op een veilige en verantwoorde manier rond te kunnen trekken.
Dank aan de Belgische overheid en het Belgische volk dat in een pensioen voorziet die dit soort leven mogelijk maakt.
De enkelingen op het thuisfront die voor de administratie en andere noodzakelijkheden instonden.
De Michelin Gids – Met de camper door Frankrijk – voor praktische tips.
Michelin wegenkaarten – om het spoor niet bijster te worden.
Google maps – die me overal heeft gebracht waar ik wilden komen.
Park4night – als alternatief voor overnachtingsplaatsen.
EuropAssistance – bleek weer maar eens zijn nut te bewijzen.
De diverse Offices de Tourisme – voor de folders, tips en nuttige suggesties.
Een welgemeend dankjewel aan de vele vrijwilligers die de bewegwijzering op wandel- en fietspaden verzorgen.
De contacten onderweg die hielpen bij een zinvolle beleving.
De mensen van diverse pluimage die het leven kleurrijk en spannend houden.
Speciale dank aan degenen die ik over het hoofd zie.
Een bijzondere dank aan de lezers en diegenen die een commentaar schrijven/geschreven hebben.
Wanneer komt jou reisboek uit? Prachtige handleiding om meteen te volgen bij een volgende campertrip!
BeantwoordenVerwijderenMooie reisbeschrijving, Dan en prachtige, ondersteunende foto’s. Geniet van het gevarieerde gezelschap en de eindeloze natuur. Wij volgen op dit moment de Italiaanse Adriatische kust.
BeantwoordenVerwijderen